Reisverslag Zomer 2022 - Een hete trip door Frankrijk en Spanje
jaap43
MF veteraan
Zoals alle reizen deze ook weer goed geschreven.
Cap Nez Blanc, Wimmereux en Chenonceau allemaal een keer bezocht.
Maar hebben ze nou bij Cap Nez Blanc de bunkers weg gehaald:
Cap Nez Blanc, Wimmereux en Chenonceau allemaal een keer bezocht.
Maar hebben ze nou bij Cap Nez Blanc de bunkers weg gehaald:
David_ZZR
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #30
Dag 7 – Vrijdag 15 juli 2022
Ik dacht lekker rustig te kunnen slapen op mijn heerlijk verlaten plekje op de camping maar na een uur of wat geslapen te hebben werd ik wakker van de wind. En niet een klein beetje, mijn hele tent stond te schudden of er een zware onweersbui over kwam maar dan zonder regen en bliksem. Deze had ik even niet zien aankomen dus snel mijn tent uit om de scheerlijntjes die ik wel geplaatst had maar wat aan te spannen en snel terug mijn bedje weer in.
Iets voor 7 was ik, zoals gebruikelijk voor de wekker die ik om 7 uur gezet had, wakker. De wind was gelukkig ook gaan liggen. Alles werd na gedoucht te hebben weer ingepakt, een snelle ontbijtkoek met een kop koffie werden naar binnen gewerkt en ik kon weer onderweg.
Mijn Spaanse lerares had me gezegd, nu ik er toch in de buurt was, ook bij El Escorial te gaan kijken. Een groot kasteel waar alle koningen begraven liggen. Het lag op mijn route dus ik volgde braaf de bordjes. Echter El Escorial bleek naast een kasteel ook een soort van slaapstad van Madrid te zijn welke geheel leeg liep op het moment dat ik er in wilde rijden. Daarnaast waren er in het centrum overal eenrichtingswegen waardoor ik niet bij een uitzichtpunt op het kasteel kon komen. Helaas… Die bewaren we dus mooi voor een eventuele volgende keer.
Mijn volgende stop was El Valle de los Caidos (de vallei der gevallenen). Ik had dit megalomane monument al heel vaak op de Spaanse televisie voorbij zien komen. Oud dictator Francisco Franco lag hier samen met 46.000 slachtoffers van de Spaanse burgeroorlog begraven. Eind 2019 is hij hier weggehaald en overgebracht naar zijn familiegraf. Toen kwam er op de plaats waar al deze slachtoffers begraven liggen ook een eind aan de bedevaart van extreem rechtse aanhangers van Franco welke hier nog prominent schaamteloos met één arm in de lucht aan het zwieren waren. Je kunt het je haast niet voorstellen dat er Duitsers zijn die gemeend in het openbaar met de Hitlergroet over straat gaan in Duitsland, extreem rechts in Spanje doet het nog “gewoon”.
Ik was iets voor 10 bij de ingang van het monument wat pas om 10 uur open ging. Na even gewacht te hebben en de 9 euro entree betaald te hebben reed ik het park in. Wat volgde was een erg mooie weg door een natuurpark met geweldig mooie uitzichten.
Na een aantal kilometer kwam ik aan bij het monument. Aangezien ik de eerste bezoeker deze dag was parkeerde ik mijn motor recht voor het plein, ook al stond er dat je er niet mocht parkeren, maar ik hield mijn motor toch graag in het zicht.
Het complex bestaat ut een plein gelegen voor een 150 meter hoge rots. Boven op deze rots staat ook nog eens een 150 meter hoog kruis. Aan exact de andere kant een minstens zo groot plein met daarbij een klooster.
Ik dacht dat dit het was echter er was een deur om naar binnen te gaan waar wat beveiligers voor stonden. Ik liet de Strom staan en liep naar de ingang en na mijn tas te hebben laten scannen mocht ik doorlopen en kwam uit in de 280 meter lange, 20 meter brede en minstens zo hoge gang. Deze met (replica’s van) Belgische wandtapijten beklede gang leidde naar de kerkruimte waarvan het altaar zich precies onder het kruis op de berg bevond. Grootheidswaanzin zoals alleen de grootste dictators ter wereld dat kunnen. Aangezien ik geheel alleen in deze ruimte rondliep en het hier, in de rots, doodstil was maakte dit echt heel erg veel indruk op me. Foto’s maken was echter verboden. Vandaar even een fotootje van het internet ter illustratie echter dit laat nog absoluut niet zien hoe deze ruimt op je overkomt als je er alleen doorheen loopt.
Ook tijdens de bouw van dit monument zijn er vele arbeiders verongelukt. Aangezien ik er alleen rondliep besloot een van de beveiligers toch ook maar even te komen kijken. Ik vroeg hem waar Franco gelegen had en hij wees de plek aan waar nu een aantal nieuwere vloertegels lagen. Het gehele gebouw was echter zeer indrukwekkend en dan met name om de geschiedenis, de gedachte dat er zo veel mensen omgekomen zijn door het regime van degene die het monument had laten bouwen.
Stil geworden verliet ik de gang weer en reed met de Strom naar de andere kant van het monument waar een klooster zit wat nog bevolkt wordt door monniken. Na een kiekje met de Strom was het tijd om dit park weer te verlaten.
Mijn route ging door het drukkere Guadarrama en vervolgens door wat rustigere dorpjes van de provincie Madrid heen. In Manzanares el Real stopte ik even om het kasteel te fotograferen.
Ik was inmiddels in de rustigere provincie Castilla la Mancha aangekomen. Straten waren verlaten en er was bijna niets geopend om te lunchen. Bij het eerste restaurantje wat open was in het plaatsje Patones stopte ik dus gelijk om te lunchen. Mijn lunch bestond uit zeer lekkere Calamares met aardappelen. Wel gelijk een van de duurste gerechten van de kaart maar na de goedkope Mac van gisteravond had ik even een goede bodem nodig.
Na deze lunch kon ik weer verder met mijn route. De wegen van dorp naar dorp waren van schitterende kwaliteit. De EU heeft duidelijk ook voor dit gedeelte van Spanje een potje met geld opengetrokken. Het landschap wisselde van bergachtig naar superuitgestrekt en weer terug. Ook in het plaatsje Sigüenza stopte ik even om het kasteel van daar te fotograferen. 200 meter verder was er een tankstation waar ik gelijk mijn Strom maar volgooide en zelf wat koude frisdrank nuttigde.
Vanuit La Mancha reed ik de zuidkant van Aragón in. Hier was alles gelijk een stuk bergachtiger. Op een bergtop stopte ik even voor een fotoootje van het uitzicht en van de Strom. Meer zat er niet in omdat een of andere lompe trucker dezelfde parkeerplaats wilde gebruiken en mijn uitzicht geheel blokkeerde.
De laatste paar honderd meter naar het 110 inwoners tellende dorpje Cañizar del Olivar was een mooi toetje op de route. Het verbaasde me dat zelfs naar zo’n gehucht als dit er zo’n mooie weg liep.
Eenmaal aangekomen op de camping was het veldje leeg maar ik kon natuurlijk overnachten. In een verhuurde cabin zaten nog 2 andere Spaanse Harley rijders. Na een koude pint zette ik mijn tentje op. Boven mij cirkelden plots een aantal vale gieren. Ik stonk waarschijnlijk dus besloot me na het opzetten van mijn tent maar even af te gaan koelen in het zwembad. Een familie uit Zaragoza die ook bij het zwembad zat vertelde me, onder het genot van een door hun aangeboden biertje, dat het dorpje in de zomer grotendeels bevolkt werd door mensen uit de grotere steden die hier nog een rustig buitenverblijf hadden. Na met hen gezellig een biertje gedaan te hebben kleedde ik me weer om en besloot een rondje te gaan lopen door het dorpje. Er was afgezien van de bar, waar een aantal leden van de familie uit Zaragoza zich inmiddels gesetteld hadden, niets te doen.
Na nog gezellig een biertje met hen gedaan te hebben liep ik terug naar de camping en bestelde een portie patatas brava en nog wat gefrituurde calamares. Met een koud biertje had ik hier een goede avondmaaltijd aan. In de verte zag ik over de rotsen een wilde berggeit klauteren.
Na de nodige biertjes, welke ik nuttigde tijdens het lezen van mijn boek, was het ook hier op den duur tijd om te gaan slapen.
Ik dacht lekker rustig te kunnen slapen op mijn heerlijk verlaten plekje op de camping maar na een uur of wat geslapen te hebben werd ik wakker van de wind. En niet een klein beetje, mijn hele tent stond te schudden of er een zware onweersbui over kwam maar dan zonder regen en bliksem. Deze had ik even niet zien aankomen dus snel mijn tent uit om de scheerlijntjes die ik wel geplaatst had maar wat aan te spannen en snel terug mijn bedje weer in.
Iets voor 7 was ik, zoals gebruikelijk voor de wekker die ik om 7 uur gezet had, wakker. De wind was gelukkig ook gaan liggen. Alles werd na gedoucht te hebben weer ingepakt, een snelle ontbijtkoek met een kop koffie werden naar binnen gewerkt en ik kon weer onderweg.
Mijn Spaanse lerares had me gezegd, nu ik er toch in de buurt was, ook bij El Escorial te gaan kijken. Een groot kasteel waar alle koningen begraven liggen. Het lag op mijn route dus ik volgde braaf de bordjes. Echter El Escorial bleek naast een kasteel ook een soort van slaapstad van Madrid te zijn welke geheel leeg liep op het moment dat ik er in wilde rijden. Daarnaast waren er in het centrum overal eenrichtingswegen waardoor ik niet bij een uitzichtpunt op het kasteel kon komen. Helaas… Die bewaren we dus mooi voor een eventuele volgende keer.
Mijn volgende stop was El Valle de los Caidos (de vallei der gevallenen). Ik had dit megalomane monument al heel vaak op de Spaanse televisie voorbij zien komen. Oud dictator Francisco Franco lag hier samen met 46.000 slachtoffers van de Spaanse burgeroorlog begraven. Eind 2019 is hij hier weggehaald en overgebracht naar zijn familiegraf. Toen kwam er op de plaats waar al deze slachtoffers begraven liggen ook een eind aan de bedevaart van extreem rechtse aanhangers van Franco welke hier nog prominent schaamteloos met één arm in de lucht aan het zwieren waren. Je kunt het je haast niet voorstellen dat er Duitsers zijn die gemeend in het openbaar met de Hitlergroet over straat gaan in Duitsland, extreem rechts in Spanje doet het nog “gewoon”.
Ik was iets voor 10 bij de ingang van het monument wat pas om 10 uur open ging. Na even gewacht te hebben en de 9 euro entree betaald te hebben reed ik het park in. Wat volgde was een erg mooie weg door een natuurpark met geweldig mooie uitzichten.
Na een aantal kilometer kwam ik aan bij het monument. Aangezien ik de eerste bezoeker deze dag was parkeerde ik mijn motor recht voor het plein, ook al stond er dat je er niet mocht parkeren, maar ik hield mijn motor toch graag in het zicht.
Het complex bestaat ut een plein gelegen voor een 150 meter hoge rots. Boven op deze rots staat ook nog eens een 150 meter hoog kruis. Aan exact de andere kant een minstens zo groot plein met daarbij een klooster.
Ik dacht dat dit het was echter er was een deur om naar binnen te gaan waar wat beveiligers voor stonden. Ik liet de Strom staan en liep naar de ingang en na mijn tas te hebben laten scannen mocht ik doorlopen en kwam uit in de 280 meter lange, 20 meter brede en minstens zo hoge gang. Deze met (replica’s van) Belgische wandtapijten beklede gang leidde naar de kerkruimte waarvan het altaar zich precies onder het kruis op de berg bevond. Grootheidswaanzin zoals alleen de grootste dictators ter wereld dat kunnen. Aangezien ik geheel alleen in deze ruimte rondliep en het hier, in de rots, doodstil was maakte dit echt heel erg veel indruk op me. Foto’s maken was echter verboden. Vandaar even een fotootje van het internet ter illustratie echter dit laat nog absoluut niet zien hoe deze ruimt op je overkomt als je er alleen doorheen loopt.
Ook tijdens de bouw van dit monument zijn er vele arbeiders verongelukt. Aangezien ik er alleen rondliep besloot een van de beveiligers toch ook maar even te komen kijken. Ik vroeg hem waar Franco gelegen had en hij wees de plek aan waar nu een aantal nieuwere vloertegels lagen. Het gehele gebouw was echter zeer indrukwekkend en dan met name om de geschiedenis, de gedachte dat er zo veel mensen omgekomen zijn door het regime van degene die het monument had laten bouwen.
Stil geworden verliet ik de gang weer en reed met de Strom naar de andere kant van het monument waar een klooster zit wat nog bevolkt wordt door monniken. Na een kiekje met de Strom was het tijd om dit park weer te verlaten.
Mijn route ging door het drukkere Guadarrama en vervolgens door wat rustigere dorpjes van de provincie Madrid heen. In Manzanares el Real stopte ik even om het kasteel te fotograferen.
Ik was inmiddels in de rustigere provincie Castilla la Mancha aangekomen. Straten waren verlaten en er was bijna niets geopend om te lunchen. Bij het eerste restaurantje wat open was in het plaatsje Patones stopte ik dus gelijk om te lunchen. Mijn lunch bestond uit zeer lekkere Calamares met aardappelen. Wel gelijk een van de duurste gerechten van de kaart maar na de goedkope Mac van gisteravond had ik even een goede bodem nodig.
Na deze lunch kon ik weer verder met mijn route. De wegen van dorp naar dorp waren van schitterende kwaliteit. De EU heeft duidelijk ook voor dit gedeelte van Spanje een potje met geld opengetrokken. Het landschap wisselde van bergachtig naar superuitgestrekt en weer terug. Ook in het plaatsje Sigüenza stopte ik even om het kasteel van daar te fotograferen. 200 meter verder was er een tankstation waar ik gelijk mijn Strom maar volgooide en zelf wat koude frisdrank nuttigde.
Vanuit La Mancha reed ik de zuidkant van Aragón in. Hier was alles gelijk een stuk bergachtiger. Op een bergtop stopte ik even voor een fotoootje van het uitzicht en van de Strom. Meer zat er niet in omdat een of andere lompe trucker dezelfde parkeerplaats wilde gebruiken en mijn uitzicht geheel blokkeerde.
De laatste paar honderd meter naar het 110 inwoners tellende dorpje Cañizar del Olivar was een mooi toetje op de route. Het verbaasde me dat zelfs naar zo’n gehucht als dit er zo’n mooie weg liep.
Eenmaal aangekomen op de camping was het veldje leeg maar ik kon natuurlijk overnachten. In een verhuurde cabin zaten nog 2 andere Spaanse Harley rijders. Na een koude pint zette ik mijn tentje op. Boven mij cirkelden plots een aantal vale gieren. Ik stonk waarschijnlijk dus besloot me na het opzetten van mijn tent maar even af te gaan koelen in het zwembad. Een familie uit Zaragoza die ook bij het zwembad zat vertelde me, onder het genot van een door hun aangeboden biertje, dat het dorpje in de zomer grotendeels bevolkt werd door mensen uit de grotere steden die hier nog een rustig buitenverblijf hadden. Na met hen gezellig een biertje gedaan te hebben kleedde ik me weer om en besloot een rondje te gaan lopen door het dorpje. Er was afgezien van de bar, waar een aantal leden van de familie uit Zaragoza zich inmiddels gesetteld hadden, niets te doen.
Na nog gezellig een biertje met hen gedaan te hebben liep ik terug naar de camping en bestelde een portie patatas brava en nog wat gefrituurde calamares. Met een koud biertje had ik hier een goede avondmaaltijd aan. In de verte zag ik over de rotsen een wilde berggeit klauteren.
Na de nodige biertjes, welke ik nuttigde tijdens het lezen van mijn boek, was het ook hier op den duur tijd om te gaan slapen.
DikkeDuc58
Die hard MF'er
En dan kom je elkaar zomaar tegen op Camping Moto Dordogne. Leuk dat we bijna parallel de route hebben gereden. Het was weer gezellig man!
David_ZZR
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #36
Dag 8 – Zaterdag 16 juli
Het sanitair op de camping stelde niet veel voor, het was echt oud, er hingen geen gordijnen bij de douches en je kleding moest je buiten de douche ophangen. Ach ik was toch de enige persoon op de camping dus wat maakte het ook uit. Het was een supermooi en rustig plekje,dit was dan even een minpuntje. De tent werd na gedouched te hebben voorlopig voor de laatste keer ingepakt, ik zette een bak koffie en at mijn ontbijtkoekreep en ik was klaar voor vertrek. De beheerder van de camping had nog gevraagd om even een bak koffie te komen drinken in het barretje. Een extra bak uit een goed apparaat gaat er altijd in. Hij wist me te vertellen dat ik het nieuwe sanitair bij het zwembad had moeten nemen. Ach ik was gedouched en weer fris. Ik deed nog even een laatste sanitaire stop in het nieuwe sanitair en dit zag er wel erg netjes uit.
Via schitterende wegen kwam ik uit bij het Embalsa de Calanda. Al snel zag ik groepen motorrijders rijden die ook op de bochtjes rondom dit felblauwe stuwmeer afgekomen waren. Net voor de tunnel bij de dam stopte ik even om een foto te maken.
Bij het inrijden van Calanda stuurde mijn GPS me een minder goed weggetje in. Het was weliswaar verhard maar echt goed was het niet. Wel reed ik supermooi door de olijfboomgaarden door. Aangekomen in Alcñiz was de weg die ik volgens mijn GPS in moest afgesloten. Dat werd dus uitzoomen op de Garmin en een rondje om en door het stadje heen om vervolgens weer uit te komen op de bredere weg richting Caspe. Het landschap was dor en droog en had veel weg van de Bardenas Reales echter nu wel gewoon met een mooie asfaltweg.
Na Caspe liep de weg langs het Embalse de Mequinenza, ook een stuwmeer richting Fayon. Hier begon de vegetatie weer en hier waren nog niet zo lang geleden bosbranden geweest. Bomen in de berm waren zwartgeblakerd en op de grond was nu alleen maar meer zichtbaar hoeveel zooi er in de loop der jaren in de bermen gedumpt is.
De weg vervolgde zich via erg leuke doordraaiers naar Fayon. Even een fotootje van het uitzicht en daarna werd de Strom weer volgegooid.
Na Fayon begon de pret, bochten, bochten en nog eens bochten. Deze TV-7411 was haast bochtiger dan de GI-682. Echter met een graad of 40 vol in de zon had ik liever wegen waar ik iets meer op kon doorrijden. Aangekomen bij de stuwdam werden de wegen weer wat rechter en ik dacht het ergste gehad te hebben qua bochten.
Wat er na deze weg volgde was haast onbeschrijfelijk. De T702 had zo veel bochtjes en zo dicht op elkaar. Niet echt een weg voor de Strom en zeker niet met deze hitte. Mijn Garmin stuurde mij het dorpje La Vilella Baixa in. Ik had nog de hoop hier een restaurantje te vinden maar deze hoop had ik snel opgegeven. Het dorpje was zo goed als uitgestorven en de straatjes gingen megastijl omlaag. In de UK heb ik ooit de Hardknott pass gereden van 30% welke best indruk op mij gemaakt had. Deze straatjes waren smaller en stijler. Ze gingen niet alleen stijl omlaag, ook liep de weg nog eens horizontaal schuin. Ik moest keren echter er was nul mogelijkheid. De Strom achteruit duwen was geen optie. Spelend met de achterrem kwam ik op een punt waar ik echt niet verder durfde. Mijn Garmin stuurde me hier een straatje in waar een auto geparkeerd stond en waar ik niet langs kon. Ik kon de Strom hier gelukkig op z’n zijstandaard zetten om even achter de auto te kijken. Als ik de koffers er af zou halen zou ik er misschien langs kunnen. Achter de auto kwam ik uit in alleen maar een grote puinhoop welke meer weg had van een open riool welke niet te bereiden was. Zeker niet met de zware nukkige Strom. Dat werd dus omkeren. Na een flink aantal keer steken op een redelijk schuin stuk stond de Strom weer met zijn neus de goede kant uit. Nu moest ik echter via de smalle straatjes omhoog zien te komen.
Hier rechts stond ik (en voor die deur stond een auto) en hier zou ik door moeten rijden: Google Maps
Na veel gestuntel was ik weer boven en kon mijn weg weer vervolgen. Wat volgde was een bochtige weg waar geen eind aan leek te komen. In Alforja was daar dan eindelijk een barretje. Ik bestelde en tosti en een koude cola. Nadat deze er in zaten nog een Calippo voor de suikers en ik kon weer door…. Dacht ik…
Ik stak de sleutel in de Strom, draaide deze om, drukte op de startknop en wilde wegrijden. Tot mijn verbazing liep de motor gewoon terwijl de kilometertellen, toerenteller en alle verlichting geheel niets deden. Mijn gehele dashboard was dood. Om hier nou te blijven staan daar had ik ook niets aan. Ik wilde naar mijn vriendin toe en dat was nog een goede 200 kilometer rijden. Ik besloot het er maar op te wagen en te gaan rijden. Dan maar zonder verlichting en richtingaanwijzers. De snelheid moest ik maar van mijn Garmin aflezen. Echter na een paar kilometer gereden te hebben sprong alles weer aan. En uit… en na een tijdje weer aan… en uit… Echter daarna bleef alles netjes zoals het hoorde te zijn. Ik was er absoluut niet gerust op dus in de buurt van Reus stopte ik de GPS route en volgde de bordjes naar de AP-7. Dit is de snelweg welke met een grote boog om de drukte van Barcelona heen gaat, zodat ik niet de Ronda de Dal of Litural hoefde te nemen. Ter hoogte van Tarragona stopte ik nog een keer bij een tankstation om er voor te zorgen dat de Strom afgetankt was. Ik dronk nog snel een fles sportdrank en vervolgde de weg. Natuurlijk deed nu ook niets het meer, de Strom liep dus gebarend en handenwijzend voegde ik in op de snelweg. Ach, oldtimers hebben ook geen richtingaanwijzers dus het moest maar even zo. Na een aantal kilometer schoot alles weer aan en ik vervolgde mijn weg tot aan Lloret waar ik de Strom netjes in de garage kon parkeren.
Het sanitair op de camping stelde niet veel voor, het was echt oud, er hingen geen gordijnen bij de douches en je kleding moest je buiten de douche ophangen. Ach ik was toch de enige persoon op de camping dus wat maakte het ook uit. Het was een supermooi en rustig plekje,dit was dan even een minpuntje. De tent werd na gedouched te hebben voorlopig voor de laatste keer ingepakt, ik zette een bak koffie en at mijn ontbijtkoekreep en ik was klaar voor vertrek. De beheerder van de camping had nog gevraagd om even een bak koffie te komen drinken in het barretje. Een extra bak uit een goed apparaat gaat er altijd in. Hij wist me te vertellen dat ik het nieuwe sanitair bij het zwembad had moeten nemen. Ach ik was gedouched en weer fris. Ik deed nog even een laatste sanitaire stop in het nieuwe sanitair en dit zag er wel erg netjes uit.
Via schitterende wegen kwam ik uit bij het Embalsa de Calanda. Al snel zag ik groepen motorrijders rijden die ook op de bochtjes rondom dit felblauwe stuwmeer afgekomen waren. Net voor de tunnel bij de dam stopte ik even om een foto te maken.
Bij het inrijden van Calanda stuurde mijn GPS me een minder goed weggetje in. Het was weliswaar verhard maar echt goed was het niet. Wel reed ik supermooi door de olijfboomgaarden door. Aangekomen in Alcñiz was de weg die ik volgens mijn GPS in moest afgesloten. Dat werd dus uitzoomen op de Garmin en een rondje om en door het stadje heen om vervolgens weer uit te komen op de bredere weg richting Caspe. Het landschap was dor en droog en had veel weg van de Bardenas Reales echter nu wel gewoon met een mooie asfaltweg.
Na Caspe liep de weg langs het Embalse de Mequinenza, ook een stuwmeer richting Fayon. Hier begon de vegetatie weer en hier waren nog niet zo lang geleden bosbranden geweest. Bomen in de berm waren zwartgeblakerd en op de grond was nu alleen maar meer zichtbaar hoeveel zooi er in de loop der jaren in de bermen gedumpt is.
De weg vervolgde zich via erg leuke doordraaiers naar Fayon. Even een fotootje van het uitzicht en daarna werd de Strom weer volgegooid.
Na Fayon begon de pret, bochten, bochten en nog eens bochten. Deze TV-7411 was haast bochtiger dan de GI-682. Echter met een graad of 40 vol in de zon had ik liever wegen waar ik iets meer op kon doorrijden. Aangekomen bij de stuwdam werden de wegen weer wat rechter en ik dacht het ergste gehad te hebben qua bochten.
Wat er na deze weg volgde was haast onbeschrijfelijk. De T702 had zo veel bochtjes en zo dicht op elkaar. Niet echt een weg voor de Strom en zeker niet met deze hitte. Mijn Garmin stuurde mij het dorpje La Vilella Baixa in. Ik had nog de hoop hier een restaurantje te vinden maar deze hoop had ik snel opgegeven. Het dorpje was zo goed als uitgestorven en de straatjes gingen megastijl omlaag. In de UK heb ik ooit de Hardknott pass gereden van 30% welke best indruk op mij gemaakt had. Deze straatjes waren smaller en stijler. Ze gingen niet alleen stijl omlaag, ook liep de weg nog eens horizontaal schuin. Ik moest keren echter er was nul mogelijkheid. De Strom achteruit duwen was geen optie. Spelend met de achterrem kwam ik op een punt waar ik echt niet verder durfde. Mijn Garmin stuurde me hier een straatje in waar een auto geparkeerd stond en waar ik niet langs kon. Ik kon de Strom hier gelukkig op z’n zijstandaard zetten om even achter de auto te kijken. Als ik de koffers er af zou halen zou ik er misschien langs kunnen. Achter de auto kwam ik uit in alleen maar een grote puinhoop welke meer weg had van een open riool welke niet te bereiden was. Zeker niet met de zware nukkige Strom. Dat werd dus omkeren. Na een flink aantal keer steken op een redelijk schuin stuk stond de Strom weer met zijn neus de goede kant uit. Nu moest ik echter via de smalle straatjes omhoog zien te komen.
Hier rechts stond ik (en voor die deur stond een auto) en hier zou ik door moeten rijden: Google Maps
Na veel gestuntel was ik weer boven en kon mijn weg weer vervolgen. Wat volgde was een bochtige weg waar geen eind aan leek te komen. In Alforja was daar dan eindelijk een barretje. Ik bestelde en tosti en een koude cola. Nadat deze er in zaten nog een Calippo voor de suikers en ik kon weer door…. Dacht ik…
Ik stak de sleutel in de Strom, draaide deze om, drukte op de startknop en wilde wegrijden. Tot mijn verbazing liep de motor gewoon terwijl de kilometertellen, toerenteller en alle verlichting geheel niets deden. Mijn gehele dashboard was dood. Om hier nou te blijven staan daar had ik ook niets aan. Ik wilde naar mijn vriendin toe en dat was nog een goede 200 kilometer rijden. Ik besloot het er maar op te wagen en te gaan rijden. Dan maar zonder verlichting en richtingaanwijzers. De snelheid moest ik maar van mijn Garmin aflezen. Echter na een paar kilometer gereden te hebben sprong alles weer aan. En uit… en na een tijdje weer aan… en uit… Echter daarna bleef alles netjes zoals het hoorde te zijn. Ik was er absoluut niet gerust op dus in de buurt van Reus stopte ik de GPS route en volgde de bordjes naar de AP-7. Dit is de snelweg welke met een grote boog om de drukte van Barcelona heen gaat, zodat ik niet de Ronda de Dal of Litural hoefde te nemen. Ter hoogte van Tarragona stopte ik nog een keer bij een tankstation om er voor te zorgen dat de Strom afgetankt was. Ik dronk nog snel een fles sportdrank en vervolgde de weg. Natuurlijk deed nu ook niets het meer, de Strom liep dus gebarend en handenwijzend voegde ik in op de snelweg. Ach, oldtimers hebben ook geen richtingaanwijzers dus het moest maar even zo. Na een aantal kilometer schoot alles weer aan en ik vervolgde mijn weg tot aan Lloret waar ik de Strom netjes in de garage kon parkeren.
LePensZeur
MF Frietkraam
Ik merk dat ik FB gewend ben en elke foto apart wil liken 
( verkapt compliment) .
Die groeven in de weg die je kan zien op streetview zijn al een indicatie dat het stijl gaat in dat dorp.
1 keer ook zo steil omhoog gereden, in zn 1 voorover hangend en geen idee wat ik zou moeten als er iets van de andere kant kwam.
Maar een hoop groen onder Lleida, moeite waard om ook eens te gaan bekijken.
( verkapt compliment) .Die groeven in de weg die je kan zien op streetview zijn al een indicatie dat het stijl gaat in dat dorp.
1 keer ook zo steil omhoog gereden, in zn 1 voorover hangend en geen idee wat ik zou moeten als er iets van de andere kant kwam.
Maar een hoop groen onder Lleida, moeite waard om ook eens te gaan bekijken.
Mooi verslag zoals gewoonlijk. Ga komende maand ook richting Spanje en Portugal dus de wegen reviews komen goed van pas.
Ik heb wel eens dat bij mijn V-strom de koplampen niet aangaan na het starten. Dit lag aan de verbinding achter de start knop, die onderbreekt alles om te starten en dan zou het verder moeten gaan.
Dat geldt alleen na het starten en daarvoor zou alles wel moeten werken.
Ik heb wel eens dat bij mijn V-strom de koplampen niet aangaan na het starten. Dit lag aan de verbinding achter de start knop, die onderbreekt alles om te starten en dan zou het verder moeten gaan.
Dat geldt alleen na het starten en daarvoor zou alles wel moeten werken.
Tmanneke
MF veteraan
- 10 mrt 2020
- 2.663
- 3.665
Spannende lectuur. En dat avontuur op zo'n smal en stijl straatje: rillingen lopen nog over mijn rug als ik daaraan terugdenk. Maar, uiteindelijk komt altijd alles goed. En hoewel het moment zelf best angstaanjagend kan zijn, is het wel leuk om er achteraf over te vertellen. 
David_ZZR
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #42
Dag 9 t/m 17 - Zondag 17 juli t/m Maandag 25 juli
In deze periode verbleef k bij mijn vriendin in het vakantiehuis in Lloret de Mar. De Strom stond in de garage zodat ik eens rustig uit kon zoeken wat er aan de hand was. Aangezien ik aan een massaprobleem dacht werd de linker zijkap verwijdert waar de grote stekker onder zit. Deze had ik de vorige keer dat ik hier een probleem mee had extra ingepakt met de binnenband van een fiets. Deze bescherming was echter al geheel verweerd en open gesprongen. Het euvel dacht ik snel gevonden te hebben want er zat weer corrosie op de massakabel in deze stekker.
Een beetje inspuiten met contactspray moest voldoende zijn… na even inweken, schoonmaken, nog een keer inweken ging de boel weer in elkaar… echter weer niets… Ik checkte wat andere stekkers, de zekeringen en probeerde het nog eens… weer niets… De grote stekker nogmaals los… laten luchten en weer in elkaar en ik had plots leven in het dashboard. Ik was gewoon te ongeduldig geweest met de werking van de contactspray dus.
Alles werkte bij het omdraaien van het contactslot maar starten ho maar…
Na diverse hulplijnen gebeld te hebben die er ook niet uitkwamen besloot ik de ANWB maar te bellen. Normaal zou ik net zo lang doorzoeken en doormeten tot ik het probleem gevonden zou hebben, echter hier had ik de middelen niet ter plaatse en een week later zou ik weer onderweg moeten zijn.
In Frankrijk had ik er goede ervaring mee dat de ANWB in toeristische gebieden een monteur langs zou sturen die de boel doormeet. Helaas, ook al is Lloret de Mar nog no toeristisch, het enige wat men hier blijkt te doen is afslepen. Ik stelde voor de motor dan op maandagmorgen af te laten slepen en naar een motorzaak in het dorp te laten brengen zodat men deze daar na kon kijken en als men het probleem op kon lossen ik mijn vakantie gewoon voort kon zetten. Men (de ANWB) vond dat een goed idee en zou het doorgeven aan het sleepbedrijf dat ze pas maandagochtend hoefden te komen. Op zondag zijn namelijk alle motorzaken dicht. Echter 2 uur later stond het sleepbedrijf op de stoep. Na uitgelegd te hebben aan de grues (zo heet zo’n sleepbedrijf in het Catalaans) dat de motor naar een motorzaak moest en niet op transport naar Nederland snapten ze dat ze morgenochtend terug moesten komen.
Op maandagmorgen belde mijn vriendin, zij is Spaanse dus haar Spaans is een heel stuk beter dan het mijne, met de motorzaak in Lloret waar ik vaker kwam. Ze hadden vandaag en morgen geen tijd maar konden er woensdag naar kijken. Ik zou nog een dikke week blijven dus dat was een goede optie. De grues stond zoals afgesproken om half 10 op de stoep en de Strom werd naar Moto Tibau gebracht.
Zo’n anderhalf uur na het afzetten van de motor bij Moto Tibau belde de ANWB me op dat ze alle motorzaken in de omgeving afgebeld hadden en dat er geen enkele motorzaak was die tijd had om mijn motor na te kijken. Ik vertelde ze dat ik dat heel vreemd vond omdat de motor al bij een motorzaak stond en deze stond ook op de lijst van zaken die zij gebeld hadden. Dat men niet à la minute tijd had werd dus door de ANWB geïnterpreteerd als geen tijd.
’s Avonds werd ik nogmaals door de ANWB gebeld met de vraag hoe alles ging, of ik ter plekke vervangend vervoer nodig had, anders vervangend vervoer, een auto, of als ik zelf een motor kon vinden tot 100 euro per dag naar huis? Ik was immers overal voor verzekerd dus ik moest het maar laten weten.
Na op woensdag en donderdag gebeld te hebben met de motorzaak die druk bezig waren geweest met het onderzoek, èn niets hadden kunnen vinden, zag ik mezelf al in een auto naar huis rijden. Men zag wel dat er foutmeldingen zijn geweest in het verleden maar deze waren allemaal opgelost. Op een gegeven moment moet je de hoop opgeven. Ik zag de rekening bij de motorzaak in mijn gedachten al honderden euro’s oplopen. Op vrijdagochtend besloten we dus maar de motorzaak te bellen en te zeggen dat ze maar moesten stoppen en de Strom maar weer in elkaar te steken. Ik zou de ANWB bellen om de motor naar huis, in Nederland, te vervoeren en zelf maar aanspraak maken op vervangend vervoer.
Mijn gesprek wat volgde Christiaan van de ANWB (onthoud deze naam, als je hem aan de lijn krijgt hang op en bel terug tot je een collega aan de lijn krijgt) ging lijnrecht in tegen alle andere gesprekken welke ik eerder gehad heb met de ANWB. Ik zou geen vervangende auto èn al helemaal geen motor kunnen krijgen. Dit ondanks dat ik hetzelfde betaalde als een gezin met tig kinderen èn een caravan die naar huis getrokken zou moeten worden. Alles wat in eerdere gesprekken beloofd is werd door deze lul ontkracht met als reden dat ik geen bewijs had dat dit aan mij is toegezegd en dat ik maar even moest melden wie wat wanneer hoe laat gezegd zou hebben tegen mij. Ik mocht een vliegticket tot 250 euro gaan zoeken om thuis te komen. Dat ik 2 zware Traxx koffers, een bagagerol een tanktas een motorpak èn helm bij me zou hebben zou in de ogen van deze lul geen probleemmoeten zijn. Enig inlevingsvermogen zat er totaal niet in. Ik besloot het wellus-nietus gesprek na ruim een half uur maar te beëindigen en snel even te gaan zoeken naar tickets. Deze waren in het hoogseizoen natuurlijk niet te krijgen zo last minute onder die prijs èn al helemaal niet met extra in te checken bagage.
Ik was zo over de zeik van het gesprek met deze Christiaan van de ANWB dat ik gelijk besloot een klacht in te dienen. Na een tijdje in de wacht te hebben gestaan werd ik eindelijk geholpen. Ik werd door een fatsoenlijke dame weer te woord gestaan die mijn probleem wel begreep. Echter mijn telefoon begon te bliepen en er kwamen tijdens het gesprek berichten binnen en mijn vriendin, die beneden in het dorp bij haar moeder was, belde me. Ik keek snel in het appje dat ze stuurde en Moto Tibau had gebeld dat ze de Strom in elkaar hadden gestoken en hij het weer deed. Ik vertelde dit aan de dame van de ANWB maar dat ze nog even niets moesten stopzetten qua hulpvraag. Eerst zien en dan geloven.
Helemaal vrolijk reden we naar Moto Tibau waar mijn Strom al voor de deur stond te wachten. Men wist niet wat het geweest was maar men had het vermoeden dat het de valsensor was geweest die verkeerd geschoten was. Na 150 euro te hebben afgerekend, wat mij heel erg meeviel gezien al het onderzoek wat ze gedaan hadden, kon ik een testrit gaan maken. Ondanks de hitte was er maar 1 weg waar ik dat kon en wilde doen: De GI-682 tussen Tossa en St-Feliu.
Het is vanuit deze kant altijd even een gedoe om Lloret uit te komen maar eenmaal het casino gepasseerd begonnen de leuke bochtjes richting Tossa. Dit stukje is een opwarmertje voor wat komen gaat. De Strom deed het weer heerlijk maar ik had het warm. Diverse keren stopte ik tussen Tossa en St. Feliu (370 bochten in 17 kilometer en mooi uitzichten over zee) om even een slok water te nemen uit het flesje in mijn tanktas. Mijn camera had ik niet meegenomen dus ik moest het maar doen met mijn telefoon.
Na genoten te hebben van deze bochtige weg leek het mij slimmer om vanuit St. Feliu een snellere weg terug te pakken naar Lloret. Weliswaar een omweg maar zo kon ik de Strom ook even op hogere snelheden testen. Ik reed naar de AP-7 en zo naar Vidreres. Vanuit Vidreres weer naar Lloret waar ik bij de Repsol de Strom volgooide en snel een koude cola naar binnen gooide. Het was immers bloedheet. Helemaal happy dat de Strom het weer deed zette ik deze in de garage zodat deze weer klaar stond om over een paar dagen mee te vertrekken.
In deze periode verbleef k bij mijn vriendin in het vakantiehuis in Lloret de Mar. De Strom stond in de garage zodat ik eens rustig uit kon zoeken wat er aan de hand was. Aangezien ik aan een massaprobleem dacht werd de linker zijkap verwijdert waar de grote stekker onder zit. Deze had ik de vorige keer dat ik hier een probleem mee had extra ingepakt met de binnenband van een fiets. Deze bescherming was echter al geheel verweerd en open gesprongen. Het euvel dacht ik snel gevonden te hebben want er zat weer corrosie op de massakabel in deze stekker.
Een beetje inspuiten met contactspray moest voldoende zijn… na even inweken, schoonmaken, nog een keer inweken ging de boel weer in elkaar… echter weer niets… Ik checkte wat andere stekkers, de zekeringen en probeerde het nog eens… weer niets… De grote stekker nogmaals los… laten luchten en weer in elkaar en ik had plots leven in het dashboard. Ik was gewoon te ongeduldig geweest met de werking van de contactspray dus.
Alles werkte bij het omdraaien van het contactslot maar starten ho maar…
Na diverse hulplijnen gebeld te hebben die er ook niet uitkwamen besloot ik de ANWB maar te bellen. Normaal zou ik net zo lang doorzoeken en doormeten tot ik het probleem gevonden zou hebben, echter hier had ik de middelen niet ter plaatse en een week later zou ik weer onderweg moeten zijn.
In Frankrijk had ik er goede ervaring mee dat de ANWB in toeristische gebieden een monteur langs zou sturen die de boel doormeet. Helaas, ook al is Lloret de Mar nog no toeristisch, het enige wat men hier blijkt te doen is afslepen. Ik stelde voor de motor dan op maandagmorgen af te laten slepen en naar een motorzaak in het dorp te laten brengen zodat men deze daar na kon kijken en als men het probleem op kon lossen ik mijn vakantie gewoon voort kon zetten. Men (de ANWB) vond dat een goed idee en zou het doorgeven aan het sleepbedrijf dat ze pas maandagochtend hoefden te komen. Op zondag zijn namelijk alle motorzaken dicht. Echter 2 uur later stond het sleepbedrijf op de stoep. Na uitgelegd te hebben aan de grues (zo heet zo’n sleepbedrijf in het Catalaans) dat de motor naar een motorzaak moest en niet op transport naar Nederland snapten ze dat ze morgenochtend terug moesten komen.
Op maandagmorgen belde mijn vriendin, zij is Spaanse dus haar Spaans is een heel stuk beter dan het mijne, met de motorzaak in Lloret waar ik vaker kwam. Ze hadden vandaag en morgen geen tijd maar konden er woensdag naar kijken. Ik zou nog een dikke week blijven dus dat was een goede optie. De grues stond zoals afgesproken om half 10 op de stoep en de Strom werd naar Moto Tibau gebracht.
Zo’n anderhalf uur na het afzetten van de motor bij Moto Tibau belde de ANWB me op dat ze alle motorzaken in de omgeving afgebeld hadden en dat er geen enkele motorzaak was die tijd had om mijn motor na te kijken. Ik vertelde ze dat ik dat heel vreemd vond omdat de motor al bij een motorzaak stond en deze stond ook op de lijst van zaken die zij gebeld hadden. Dat men niet à la minute tijd had werd dus door de ANWB geïnterpreteerd als geen tijd.
’s Avonds werd ik nogmaals door de ANWB gebeld met de vraag hoe alles ging, of ik ter plekke vervangend vervoer nodig had, anders vervangend vervoer, een auto, of als ik zelf een motor kon vinden tot 100 euro per dag naar huis? Ik was immers overal voor verzekerd dus ik moest het maar laten weten.
Na op woensdag en donderdag gebeld te hebben met de motorzaak die druk bezig waren geweest met het onderzoek, èn niets hadden kunnen vinden, zag ik mezelf al in een auto naar huis rijden. Men zag wel dat er foutmeldingen zijn geweest in het verleden maar deze waren allemaal opgelost. Op een gegeven moment moet je de hoop opgeven. Ik zag de rekening bij de motorzaak in mijn gedachten al honderden euro’s oplopen. Op vrijdagochtend besloten we dus maar de motorzaak te bellen en te zeggen dat ze maar moesten stoppen en de Strom maar weer in elkaar te steken. Ik zou de ANWB bellen om de motor naar huis, in Nederland, te vervoeren en zelf maar aanspraak maken op vervangend vervoer.
Mijn gesprek wat volgde Christiaan van de ANWB (onthoud deze naam, als je hem aan de lijn krijgt hang op en bel terug tot je een collega aan de lijn krijgt) ging lijnrecht in tegen alle andere gesprekken welke ik eerder gehad heb met de ANWB. Ik zou geen vervangende auto èn al helemaal geen motor kunnen krijgen. Dit ondanks dat ik hetzelfde betaalde als een gezin met tig kinderen èn een caravan die naar huis getrokken zou moeten worden. Alles wat in eerdere gesprekken beloofd is werd door deze lul ontkracht met als reden dat ik geen bewijs had dat dit aan mij is toegezegd en dat ik maar even moest melden wie wat wanneer hoe laat gezegd zou hebben tegen mij. Ik mocht een vliegticket tot 250 euro gaan zoeken om thuis te komen. Dat ik 2 zware Traxx koffers, een bagagerol een tanktas een motorpak èn helm bij me zou hebben zou in de ogen van deze lul geen probleemmoeten zijn. Enig inlevingsvermogen zat er totaal niet in. Ik besloot het wellus-nietus gesprek na ruim een half uur maar te beëindigen en snel even te gaan zoeken naar tickets. Deze waren in het hoogseizoen natuurlijk niet te krijgen zo last minute onder die prijs èn al helemaal niet met extra in te checken bagage.
Ik was zo over de zeik van het gesprek met deze Christiaan van de ANWB dat ik gelijk besloot een klacht in te dienen. Na een tijdje in de wacht te hebben gestaan werd ik eindelijk geholpen. Ik werd door een fatsoenlijke dame weer te woord gestaan die mijn probleem wel begreep. Echter mijn telefoon begon te bliepen en er kwamen tijdens het gesprek berichten binnen en mijn vriendin, die beneden in het dorp bij haar moeder was, belde me. Ik keek snel in het appje dat ze stuurde en Moto Tibau had gebeld dat ze de Strom in elkaar hadden gestoken en hij het weer deed. Ik vertelde dit aan de dame van de ANWB maar dat ze nog even niets moesten stopzetten qua hulpvraag. Eerst zien en dan geloven.
Helemaal vrolijk reden we naar Moto Tibau waar mijn Strom al voor de deur stond te wachten. Men wist niet wat het geweest was maar men had het vermoeden dat het de valsensor was geweest die verkeerd geschoten was. Na 150 euro te hebben afgerekend, wat mij heel erg meeviel gezien al het onderzoek wat ze gedaan hadden, kon ik een testrit gaan maken. Ondanks de hitte was er maar 1 weg waar ik dat kon en wilde doen: De GI-682 tussen Tossa en St-Feliu.
Het is vanuit deze kant altijd even een gedoe om Lloret uit te komen maar eenmaal het casino gepasseerd begonnen de leuke bochtjes richting Tossa. Dit stukje is een opwarmertje voor wat komen gaat. De Strom deed het weer heerlijk maar ik had het warm. Diverse keren stopte ik tussen Tossa en St. Feliu (370 bochten in 17 kilometer en mooi uitzichten over zee) om even een slok water te nemen uit het flesje in mijn tanktas. Mijn camera had ik niet meegenomen dus ik moest het maar doen met mijn telefoon.
Na genoten te hebben van deze bochtige weg leek het mij slimmer om vanuit St. Feliu een snellere weg terug te pakken naar Lloret. Weliswaar een omweg maar zo kon ik de Strom ook even op hogere snelheden testen. Ik reed naar de AP-7 en zo naar Vidreres. Vanuit Vidreres weer naar Lloret waar ik bij de Repsol de Strom volgooide en snel een koude cola naar binnen gooide. Het was immers bloedheet. Helemaal happy dat de Strom het weer deed zette ik deze in de garage zodat deze weer klaar stond om over een paar dagen mee te vertrekken.
Blij dat zoals het er nu uitziet alles weer goed werkt, ben wel benieuwd naar de afloop van die knuppel van de ANWB.
ben iig blij dat het avontuur niet met een vliegticket wordt vervolgd.![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
ben iig blij dat het avontuur niet met een vliegticket wordt vervolgd.
jean-pie
MF veteraan
- 20 jan 2015
- 2.430
- 4.325
Toch dat je in de week dat je bij je vriendin was het probleem is op gelost van de motor is wel positief natuurlijk , kan ook anders aflopen .
Ja en tussen de personen die je aan de lijn heb als eventuele hulp zit groot verschil in , heb het zelf ook al mee gemaakt dat je eigenlijk rustig moet blijven maar ik stond ook te koken en heb toen maar afgedrukt .
En weer terug gebeld 5 min later en had heel iemand anders aan de lijn die het wel snapte .
Daar had je toch ook een Vespa scooter staan , anders daar mee naar huis en had je nog een excuus om weer terug te gaan on de Suzuki weer op te halen.
Ja en tussen de personen die je aan de lijn heb als eventuele hulp zit groot verschil in , heb het zelf ook al mee gemaakt dat je eigenlijk rustig moet blijven maar ik stond ook te koken en heb toen maar afgedrukt .
En weer terug gebeld 5 min later en had heel iemand anders aan de lijn die het wel snapte .
Daar had je toch ook een Vespa scooter staan , anders daar mee naar huis en had je nog een excuus om weer terug te gaan on de Suzuki weer op te halen.
David_ZZR
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #46
Dag 18 – Dinsdag 26 juli
De Strom had ik de avond van te voren al geheel volgehangen. Alleen een paar kleine spulletjes hoefden in de koffers gestopt te worden voor ik na mijn vriendin gedag gezegd te hebben de garage verliet. Als volgende stop had ik Le Camping Moto in Montclar-sur-Gervanne gepland staan. De route door de Haute-Languedoc kende ik nu inmiddels wel en ik had geen zin in de kleine weggetjes daar waar je overheen geblazen werd door de harde rukwinden die daar zijn. Oftewel de weg volgen tot Vidreres en daar richting de AP-7 om zo naar Frankrijk te rijden.
Net voor Figueres kwam ik er achter dat ik mijn Camelbag vergeten was. Jammer maar helaas, die zou wel met de auto naar huis komen. Ik had geen zin om 100 kilometer terug te rijden en dan nog eens 100 kilometer om te komen waar ik nu uiteindelijk al was.
Na al een tijdje in Frankrijk gereden te hebben stopte ik bij een tankstation om de Strom vol te gooien en om zelf wat te drinken te kopen. Wat me op viel is dat men duidelijk een strijd tegen suikerhoudende dranken aan het voeren waren. Er was geen aquarius of andere sportdrank te krijgen bij dit tankstation dus ik ging maar voor een cola. In Spanje was het overigens al zo erg dat normale cola 15 cent duurder is bij de Mac dan een slecht smakende Cola Zero. Ik kocht er een Flan bij zodat ik ook nog iets te eten had, heel veel meer verkocht men er niet wat er smakelijk uit zag.
Ik vervolgde mijn weg over de saaie snelweg en moest goed uitkijken voor plotselinge rukwinden die me af en toe flink te pakken namen. In de verte zag ik grote rookwolken afkomstig van bosbranden in de Cevennen. Toen de weg van noordoostelijke richting afboog naar het noorden hing de rook van de branden van tientallen kilometers verder ook echt over de snelweg heen. Niet zo dat het hinder vormde maar het rook wel flink naar een grote barbecue. In de buurt van Orange verliet ik de snelweg om eindelijk lekker binnendoor door de Drôme te kunnen rijden. In het plaatsje Tulette stopte ik bij het eerste restaurantje wat ik zag dat open was om te lunchen. Ik had tijd zat dus het werd gewoon de Plat du jour met vooraf een salade met paté. De vraag of ik er brood bij wilde werd natuurlijk met een volmondig JA beantwoord. De paté, en er is geen betere paté dan de verse franse paté, ging lekker op het brood en de sla was ook zo weggewerkt. Natuurlijk lag er een augurkje bij want dat hoort bij paté.
Wat volgde was een flink bord met bonen, een hele berg stukjes kippenvlees èn gebakken aardappels. Ook dit ging er gedeeltelijk goed in. Het was zelfs voor mij veel te veel. Als toetje nog een chocolademousse, welke ik natuurlijk niet kon laten staan, en ik kon mijn weg naar het noorden weer vervolgen.
De wegen door de Drôme vind ik altijd schitterend om te rijden. Ook al is de lavendel al geplukt, nog steeds hangt de geur over het gehele landschap. Af en toe is het even uitkijken omdat er wat grind ligt maar over het algemeen zijn de wegen perfect.
Net voor het plaatsje Saou had ik een alternatief stukje in mijn route geplakt. Mooi over smalle weggetjes heen en het zou uitkomen in het Forêt de Saou.
Na het verharde stuk werd de weg zoals ik al verwacht had onverhard. Echter het was wel heel erg mul aan het worden en om dit te doen met de eigenlijk veel te zware Strom was misschien niet zo slim. Op het punt waar de weg overging in een stuk vaste rots waar ik overheen moest rijden stopte ik maar om even te kijken wat er achter deze rots zou liggen. Dit bleek dus een nog mullere bende te zijn. Omdraaien was de enige verstandige optie. Onbeladen zou dit geen probleem geweest zijn, nu waagde ik het er maar niet op.
Op gevoel reed ik naar Saou om vandaar door het Forêt de Saou naar Aouste-sur-Sye te rijden. In Aouste was de weg echter afgesloten dus ik nam de bredere weg, even lekker doortrekken tot dubbele toegestane snelheid, maar tot aan de afslag Mirabel om zo naar Montclar-sur-Gervanne te rijden.
Le Camping Moto heet tegenwoordig La Vaugelette en is niet meer een volledige motorcamping. Bij binnenkomst kreeg ik nog wel gewoon gelijk een biertje en werd door de nieuwe eigenaren al gelijk herkend omdat ze me op facebook al enkele keren voorbij hadden zien komen. De plekjes voor motorrijders waren tegenwoordig aan de overkant van de brug en zo stond ik op hetzelfde plekje waar ik in 2005 stond toen ik voor het eerst deze camping aandeed.
Dat het geen volledige motorcamping meer was mocht de pret niet drukken. Doordat de vorige eigenaren vertrokken waren kwamen er nu weer een hoop mensen terug naar de camping die door die vorige eigenaar een aantal jaar niet waren gekomen. Zo zie je maar wat een eigenaar met een camping kan doen.
Wat wel verandert was dat was de keuken. Er stond nu een echte Franse kok. En ja, hier werd ik blij van. Lekkere Franse gerechten, een keer wat anders dan de standaard campinghap!
Het was zoals gebruikelijk nog lang gezellig buiten bij de bar. Teruglopend naar mijn tentje keek ik omhoog en zag sinds lange tijd de Melkweg weer helder over de hemel lopen. Mijn tentje sliep weer super.
De Strom had ik de avond van te voren al geheel volgehangen. Alleen een paar kleine spulletjes hoefden in de koffers gestopt te worden voor ik na mijn vriendin gedag gezegd te hebben de garage verliet. Als volgende stop had ik Le Camping Moto in Montclar-sur-Gervanne gepland staan. De route door de Haute-Languedoc kende ik nu inmiddels wel en ik had geen zin in de kleine weggetjes daar waar je overheen geblazen werd door de harde rukwinden die daar zijn. Oftewel de weg volgen tot Vidreres en daar richting de AP-7 om zo naar Frankrijk te rijden.
Net voor Figueres kwam ik er achter dat ik mijn Camelbag vergeten was. Jammer maar helaas, die zou wel met de auto naar huis komen. Ik had geen zin om 100 kilometer terug te rijden en dan nog eens 100 kilometer om te komen waar ik nu uiteindelijk al was.
Na al een tijdje in Frankrijk gereden te hebben stopte ik bij een tankstation om de Strom vol te gooien en om zelf wat te drinken te kopen. Wat me op viel is dat men duidelijk een strijd tegen suikerhoudende dranken aan het voeren waren. Er was geen aquarius of andere sportdrank te krijgen bij dit tankstation dus ik ging maar voor een cola. In Spanje was het overigens al zo erg dat normale cola 15 cent duurder is bij de Mac dan een slecht smakende Cola Zero. Ik kocht er een Flan bij zodat ik ook nog iets te eten had, heel veel meer verkocht men er niet wat er smakelijk uit zag.
Ik vervolgde mijn weg over de saaie snelweg en moest goed uitkijken voor plotselinge rukwinden die me af en toe flink te pakken namen. In de verte zag ik grote rookwolken afkomstig van bosbranden in de Cevennen. Toen de weg van noordoostelijke richting afboog naar het noorden hing de rook van de branden van tientallen kilometers verder ook echt over de snelweg heen. Niet zo dat het hinder vormde maar het rook wel flink naar een grote barbecue. In de buurt van Orange verliet ik de snelweg om eindelijk lekker binnendoor door de Drôme te kunnen rijden. In het plaatsje Tulette stopte ik bij het eerste restaurantje wat ik zag dat open was om te lunchen. Ik had tijd zat dus het werd gewoon de Plat du jour met vooraf een salade met paté. De vraag of ik er brood bij wilde werd natuurlijk met een volmondig JA beantwoord. De paté, en er is geen betere paté dan de verse franse paté, ging lekker op het brood en de sla was ook zo weggewerkt. Natuurlijk lag er een augurkje bij want dat hoort bij paté.
Wat volgde was een flink bord met bonen, een hele berg stukjes kippenvlees èn gebakken aardappels. Ook dit ging er gedeeltelijk goed in. Het was zelfs voor mij veel te veel. Als toetje nog een chocolademousse, welke ik natuurlijk niet kon laten staan, en ik kon mijn weg naar het noorden weer vervolgen.
De wegen door de Drôme vind ik altijd schitterend om te rijden. Ook al is de lavendel al geplukt, nog steeds hangt de geur over het gehele landschap. Af en toe is het even uitkijken omdat er wat grind ligt maar over het algemeen zijn de wegen perfect.
Net voor het plaatsje Saou had ik een alternatief stukje in mijn route geplakt. Mooi over smalle weggetjes heen en het zou uitkomen in het Forêt de Saou.
Na het verharde stuk werd de weg zoals ik al verwacht had onverhard. Echter het was wel heel erg mul aan het worden en om dit te doen met de eigenlijk veel te zware Strom was misschien niet zo slim. Op het punt waar de weg overging in een stuk vaste rots waar ik overheen moest rijden stopte ik maar om even te kijken wat er achter deze rots zou liggen. Dit bleek dus een nog mullere bende te zijn. Omdraaien was de enige verstandige optie. Onbeladen zou dit geen probleem geweest zijn, nu waagde ik het er maar niet op.
Op gevoel reed ik naar Saou om vandaar door het Forêt de Saou naar Aouste-sur-Sye te rijden. In Aouste was de weg echter afgesloten dus ik nam de bredere weg, even lekker doortrekken tot dubbele toegestane snelheid, maar tot aan de afslag Mirabel om zo naar Montclar-sur-Gervanne te rijden.
Le Camping Moto heet tegenwoordig La Vaugelette en is niet meer een volledige motorcamping. Bij binnenkomst kreeg ik nog wel gewoon gelijk een biertje en werd door de nieuwe eigenaren al gelijk herkend omdat ze me op facebook al enkele keren voorbij hadden zien komen. De plekjes voor motorrijders waren tegenwoordig aan de overkant van de brug en zo stond ik op hetzelfde plekje waar ik in 2005 stond toen ik voor het eerst deze camping aandeed.
Dat het geen volledige motorcamping meer was mocht de pret niet drukken. Doordat de vorige eigenaren vertrokken waren kwamen er nu weer een hoop mensen terug naar de camping die door die vorige eigenaar een aantal jaar niet waren gekomen. Zo zie je maar wat een eigenaar met een camping kan doen.
Wat wel verandert was dat was de keuken. Er stond nu een echte Franse kok. En ja, hier werd ik blij van. Lekkere Franse gerechten, een keer wat anders dan de standaard campinghap!
Het was zoals gebruikelijk nog lang gezellig buiten bij de bar. Teruglopend naar mijn tentje keek ik omhoog en zag sinds lange tijd de Melkweg weer helder over de hemel lopen. Mijn tentje sliep weer super.
David_ZZR
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #47
Dag 19 - Woensdag 27 juli
Rustig wakker worden, douchen, bakkie koffie en een koekreep voor de tent. Vandaag wilde ik een klein rondje gaan rijden in de Vercors. Hier rij ik bijna jaarlijks een rondje aangezien ik dit het mooiste stukje van Frankrijk vind. Ik stopte een flesje water, mijn zakmes en een blikje paté in mijn tas voor onderweg en verliet zonder bagage de camping.
In Mirabel stopte ik bij de bakker om een stokbroodje te kopen en iets later bij het campingwinkeltje van de scottelbraai-caravan-gezinnetjes-die-glijbanen-en-animatieteams-willen-camping nog voor een banaan.
Mijn dagteller stond bij binnenkomst van de camping al op 260 kilometer. Die zou ik misschien wel halen maar ik liep toch liever het risico niet. In het verleden zou ik naar Crest terug gereden zijn om te tanken maar sinds een tijdje zit er halverwege de weg naar Die ook een heel klein pompje. Daar gooide ik de Strom vol zodat ik vandaag mijn toertje probleemloos kon maken.
In Die nam ik de afslag naar de Col de Rousset. Hoe vaak ik deze pas ook rijdt, iedere keer is het weer een feestje, mooi haakse bochten, slingers, hairpins, stukken waar je even lekker door kunt trekken en dat op pas vernieuwd asfalt. Boven aangekomen is het altijd even stoppen bij de tunnel om van het uitzicht wat ik al vele tientallen keren gezien heb te genieten.
Na de Col de Rousset reed ik via Saint-Agnan-en-Vercors en La Chapelle-en-Vercors richting Villard-de-Lans. Net voor Villard-de-Lans was ik aangekomen in de Gorges de la Bourne waar ik op de driesprong linksaf sloeg richting Rencurel.
Ik vervolgde de Gorges de laBourne langs Rencurel richting Pont-en-Royans. Op een punt in de Gorges de la Bourne waar in het verleden een heel smal balkonweggetje liep was nu een tunnel aangebracht. Op het oude balkonweggetje, wat half afgezet was met een hekje, was een geheel nieuw uitzichtpunt aangebracht recht boven de Gorges de la Bourne.
Via Villard-de-Lans reed ik naar St.Jean-en-Royans waar ik even stopte om daar op een bankje mijn meegenomen stokbrood met paté te verorberen. Na St.Jean-en-Royans vlgde ik de bordjes naar de Combe Laval. Een van de mooiste balkonwegen van de Vercors. Ook hier was ik al diverse malen geweest maar het blijft indrukwekkend. Nu was wel duidelijk te zien dat de muurtjes aan de zijkant toch maar iets opgehoogd waren en dat er stukken asfalt verbreed waren waar dat mogelijk was.
Na de Combe Laval volgde de Col de la Machine waar ik eigenlijk al gelijk bovenop stond. Door het Forêt de Lente reed ik naar de Col de la Bataille om ook hier even van het uitzicht te genieten.
Na Léoncel vervolgde ik mijn weg via de Col de Bacchus terug naar de camping. Het was precies klokslag 3 uur toen ik op de camping aan kwam. De bar op de camping was tussen 11 en 3 gesloten dus ik was strak op tijd terug voor een eerste koude pint.
Ook deze avond werd er weer lekker gegeten op de camping. De BBQ was al vroeg aangestoken om kippen op te grillen welke heerlijk smaakte!
De biertjes en de gezelligheid die volgden waren weer ouderwets!
Dag 20 – Donderdag 28 juli
Vandaag had ik echt nog een laatste rustdag ingepland. Ik reed even naar Crest om daar bij de Intermarché wat boodschapjes te kopen voor de lunch en gooide bij het tankstation daar de Strom vol. Rondom de camping liggen een aantal weilanden. De gewassen die hier op staan variëren altijd. Er is altijd wel een veld waar men knoflook op verbouwd heeft en daar liggen dan nog tussen de resten behoorlijk wat bollen voor het oprapen. Deze restanten zijn al zo vele malen beter dan de Chinese rommel die supermarken als Jumbo en AH in de schappen hebben liggen. Sowieso kan ik met mijn verstand niet bij dat supermarkten dit uit China halen terwijl er vele malen betere kwaliteit te halen is uit landen die veel dichterbij liggen. Na even over het veld gewandeld te hebben had ik al snel een flinke tas vol om mee naar huis te nemen. Op de foto slechts een gedeelte ervan.
Verder was het voornamelijk luieren rondom de tent, boekje lezen en biertjes drinken. Ook deze avond was het weer erg gezellig maar ik besloot op tijd naar bed te gaan in verband met de etappe van de volgende dag. Echter in slaap vallen lukte niet want voor mijn idee moest ik wel 100 keer pissen. Pas na tweeën besloot mijn blaas ook echt leeg te zijn.
Rustig wakker worden, douchen, bakkie koffie en een koekreep voor de tent. Vandaag wilde ik een klein rondje gaan rijden in de Vercors. Hier rij ik bijna jaarlijks een rondje aangezien ik dit het mooiste stukje van Frankrijk vind. Ik stopte een flesje water, mijn zakmes en een blikje paté in mijn tas voor onderweg en verliet zonder bagage de camping.
In Mirabel stopte ik bij de bakker om een stokbroodje te kopen en iets later bij het campingwinkeltje van de scottelbraai-caravan-gezinnetjes-die-glijbanen-en-animatieteams-willen-camping nog voor een banaan.
Mijn dagteller stond bij binnenkomst van de camping al op 260 kilometer. Die zou ik misschien wel halen maar ik liep toch liever het risico niet. In het verleden zou ik naar Crest terug gereden zijn om te tanken maar sinds een tijdje zit er halverwege de weg naar Die ook een heel klein pompje. Daar gooide ik de Strom vol zodat ik vandaag mijn toertje probleemloos kon maken.
In Die nam ik de afslag naar de Col de Rousset. Hoe vaak ik deze pas ook rijdt, iedere keer is het weer een feestje, mooi haakse bochten, slingers, hairpins, stukken waar je even lekker door kunt trekken en dat op pas vernieuwd asfalt. Boven aangekomen is het altijd even stoppen bij de tunnel om van het uitzicht wat ik al vele tientallen keren gezien heb te genieten.
Na de Col de Rousset reed ik via Saint-Agnan-en-Vercors en La Chapelle-en-Vercors richting Villard-de-Lans. Net voor Villard-de-Lans was ik aangekomen in de Gorges de la Bourne waar ik op de driesprong linksaf sloeg richting Rencurel.
Ik vervolgde de Gorges de laBourne langs Rencurel richting Pont-en-Royans. Op een punt in de Gorges de la Bourne waar in het verleden een heel smal balkonweggetje liep was nu een tunnel aangebracht. Op het oude balkonweggetje, wat half afgezet was met een hekje, was een geheel nieuw uitzichtpunt aangebracht recht boven de Gorges de la Bourne.
Via Villard-de-Lans reed ik naar St.Jean-en-Royans waar ik even stopte om daar op een bankje mijn meegenomen stokbrood met paté te verorberen. Na St.Jean-en-Royans vlgde ik de bordjes naar de Combe Laval. Een van de mooiste balkonwegen van de Vercors. Ook hier was ik al diverse malen geweest maar het blijft indrukwekkend. Nu was wel duidelijk te zien dat de muurtjes aan de zijkant toch maar iets opgehoogd waren en dat er stukken asfalt verbreed waren waar dat mogelijk was.
Na de Combe Laval volgde de Col de la Machine waar ik eigenlijk al gelijk bovenop stond. Door het Forêt de Lente reed ik naar de Col de la Bataille om ook hier even van het uitzicht te genieten.
Na Léoncel vervolgde ik mijn weg via de Col de Bacchus terug naar de camping. Het was precies klokslag 3 uur toen ik op de camping aan kwam. De bar op de camping was tussen 11 en 3 gesloten dus ik was strak op tijd terug voor een eerste koude pint.
Ook deze avond werd er weer lekker gegeten op de camping. De BBQ was al vroeg aangestoken om kippen op te grillen welke heerlijk smaakte!
De biertjes en de gezelligheid die volgden waren weer ouderwets!
Dag 20 – Donderdag 28 juli
Vandaag had ik echt nog een laatste rustdag ingepland. Ik reed even naar Crest om daar bij de Intermarché wat boodschapjes te kopen voor de lunch en gooide bij het tankstation daar de Strom vol. Rondom de camping liggen een aantal weilanden. De gewassen die hier op staan variëren altijd. Er is altijd wel een veld waar men knoflook op verbouwd heeft en daar liggen dan nog tussen de resten behoorlijk wat bollen voor het oprapen. Deze restanten zijn al zo vele malen beter dan de Chinese rommel die supermarken als Jumbo en AH in de schappen hebben liggen. Sowieso kan ik met mijn verstand niet bij dat supermarkten dit uit China halen terwijl er vele malen betere kwaliteit te halen is uit landen die veel dichterbij liggen. Na even over het veld gewandeld te hebben had ik al snel een flinke tas vol om mee naar huis te nemen. Op de foto slechts een gedeelte ervan.
Verder was het voornamelijk luieren rondom de tent, boekje lezen en biertjes drinken. Ook deze avond was het weer erg gezellig maar ik besloot op tijd naar bed te gaan in verband met de etappe van de volgende dag. Echter in slaap vallen lukte niet want voor mijn idee moest ik wel 100 keer pissen. Pas na tweeën besloot mijn blaas ook echt leeg te zijn.
AdventureGirl
MF veteraan
@David_ZZR , zou jij voor mij het trackje hebben van het stuk Bardenas Reales?
Ik heb het in mijn route zitten voor september.
Echter ik zit op de gebied te puzzelen en heb wel een rondje gemaakt maar ik betwijfel of het rondje onder andere ook dat mooie punt bevat.
Mailen kan, pb kan. Ben in ieder geval benieuwd naar dat deel. Dan kan ik in ieder geval de vergelijking maken. Plaatje op MF van dat deel is ook prima. Dan red ik mij er wel weer mee.
Ik heb het in mijn route zitten voor september.
Echter ik zit op de gebied te puzzelen en heb wel een rondje gemaakt maar ik betwijfel of het rondje onder andere ook dat mooie punt bevat.
Mailen kan, pb kan. Ben in ieder geval benieuwd naar dat deel. Dan kan ik in ieder geval de vergelijking maken. Plaatje op MF van dat deel is ook prima. Dan red ik mij er wel weer mee.
