Rondje Spanje - 8 dagen ontspannen 'tempo-toeren'

Nulkommavierbar

Die hard MF'er
Donateur
2 feb 2014
810
420
Zwolle
Dag 0 Zwolle - Voorbereiding

Een paar jaar geleden hebben mijn zwager en ik eens een rondje Spanje gedaan met onze oude Peugeot. Het was zo'n 306 break met de 2.0 HDI motor, een oerdegelijk blok. We hebben beiden kinderen, dus veel tijd om te lummelen was er niet. We hadden een lang weekend en een klein budget. We haalden de achterbank eruit en drukten er een groot matras en veel proviand in. We hadden geen plan anders dan genieten en we zouden zien waar we uitkwamen. Nou dat hebben we geweten, wat was Spanje een mooi land... Je kon er uren dolen door de binnenlanden op goed asfalt en met mooie bochten. En je kon er ook nog eens lekker eten. Dat wilde ik op de motor nog eens dunnetjes overdoen. Via de verhalen van Silvia Stuurman en een motorrijdende vriend die drie jaar in Malaga heeft gewoond, wist ik het zeker: ik wilde Spanje doorkruisen naar het Zuiden. En als je dan toch gaat, lijkt het me mooi om Afrika te zien liggen. Mijn bestemming werd Tarifa: het uiterste zuidpuntje van het Europese vasteland.

Mijn vrouw moedigde me aan om te gaan, ondanks het feit dat we twee jonge kinderen hebben. Dat trok me over de streep om het concreet te maken. Dat was drie jaar geleden. Toen ik er klaar voor was, werd zij ziek. Ze heeft driekwart jaar in bed gelegen. Anderhalf jaar later, toen het beter ging, kreeg ik zelf een dubbele rughernia. Na een anderhalf jaar hard en gedisciplineerd trainen was het zover: De droomreis zat er aan te komen: Spanje, Here we come:-)

Gepakte motor staat klaar voor de trip:

image.jpeg


Vandaag hebben we een fijne gezinsdag gepland, we leggen de kinderen in bed, en ik ga zelf ook, aangezien morgenochtend de reis gaat starten om 2:00 uur, met als doel: meters maken!
 
Laatst bewerkt:
Dag 1 Zwolle-Eymet (1195km) / donderdag 20 juni

De wekker gaat om 1:00 uur. Ik heb zes goede uren geslapen en ben er klaar voor. Ik trek mijn winter-motorpak aan, vul mijn camelbak, stop mijn proviand in de koffer (broodjes gebakken ei, groentes, notenmix, kannetje koffie en wat fruit) en duw de motor uit zijn hok. Nadat ik mijn dagelijkse ochtend-workout voor mijn rug heb gedaan, deze bedraagt veertig minuten waar ik de hele dag profijt van heb. Ik start de motor en maak dat ik het plein, omringd met slapende buren, afkom. Ik rij de a28 op, om vervolgens de a50 op te draaien richting het zuiden. Ik geniet van de stilte, de rust en de leegte op de weg. Rustig rij ik het boxerblok warm, door de eerste 10 kilometer niet boven de 3000 toeren te komen. Een beetje liefde verdient hij wel, de teller staat inmiddels over de 145.000 kilometer en nog altijd lijkt hij graag te willen gaan. Ik moet zelf bovendien ook even mijn plek vinden op het zadel, waar ik nog vele uren op zal gaan doorbrengen de komende acht dagen. Vragen gaan door me heen als 'ga ik het volhouden?' en 'gaat mijn rug dit trekken?', maar ook: 'Zal ik mijn vrouw en kinderen niet zo gaan missen, dat ik mijn reis zal afbreken?' en 'hoe is het sowieso om een dikke week alleen op stap te zijn, slaat de eenzaamheid misschien toe?' .... Hoe dan ook, we zullen zien, ik heb niets besproken en niets vast staan. Eerst lekker meters maken, ik heb er zin in!

De weg is vrij leeg, ik draai de gashendel verder open, en al gauw kom ik in Luik. Het is in inmiddels licht en hier maar even tanken en de benen strekken. Om vijf uur in de ochtend is het hier nog mooi doorrijden, wat tijdens de spits wel anders is. Dat is het fijne van vroeg vertrekken, de eerste snelle meters kennen weinig oponthoud. Mijn eerste bestemming is Bouillon. Zelf heb ik hier eens met een vriend een nacht in een jeugdherberg doorgebracht. Ik herinner me deze plaats als een leuke pitstop. Om 7:00 uur parkeer ik de motor op de kade. Tijd om de benen te strekken, op zoek naar een geschikt bankje om een lekker bakje koffie te doen en mijn zelfgemaakte ontbijtje te nuttigen. Het uitzicht is geen straf tijdens zo'n eenvoudige maaltijd:

image.jpeg


Het kasteel blijft mooi om naar te kijken. Zwanen stijgen op en landen even verderop op zoek naar een rustig plekje. Ik blijf hier nog even zitten, wat een rust!

Na een wandeling langs de kade van de Semois besluit ik om snelwegen achter me te laten: we gaan lekker binnendoor richting Bordeaux. Ik zie wel hoe ver ik vandaag kom, genoeg rechtdoor gereden, de kop is eraf en nu gaan we genieten van de binnenlanden. Ik geef de TomTom de volgende opdracht:

image.jpeg


Na wat slecht wegdek, maar best leuke bochten, bereik ik de Franse grens:

image.jpeg


Het is wat bewolkt, maar wel droog. Het rijdt lekker door en de d-987 is een fijne weg om om je heen te kijken en toch veel te zien: vergeleken met Duitsland (wat ook mooi is) vind ik het een verademing om het Franse land weer binnen te rijden. Het lijkt wel alsof ze hier meer motor-minded zijn: automobilisten geven je de ruimte om in te halen en zelf pookt de gemiddelde local ook lekker door. Hier en daar zie ik een mooi uitzicht met een kerk of een kasteeltje, afgewisseld met prachtige boerderijen. Frankrijk is gewoon erg mooi!

Ik laat Reims rechts van me liggen en zak via de d-977 rustig af richting Troyes. Nou ja, rustig: het rijdt mooi door hier: ik kom weinig tegen, het asfalt is goed en het uitzicht is niet verkeerd:

image.jpeg



Onderweg kom ik regelmatig een oorlogsmonument of gedenkplaats tegen. Er is hier vast veel gevochten, zowel in de eerste wereldoorlog, als de tweede. Goed om hier even bij stil te staan: dankzij de levens van vele (jonge) soldaten konden wij in vrede leven.

image.jpeg


Even later dit graf van geallieerde soldaten uit de tweede wereldoorlog:

image.jpeg


Ik vervolg mijn weg door de Champagnestreek en het toeren gaat voorspoedig. Het tempo zit er lekker in, ik zie nog eens wat onderweg, en het is niet druk. Af en toe is het oppassen qua split, en kom ik een strook tegen waar wegwerkers bezig zijn. Ze hebben daar wel handige stoplichten voor: eentje die de tijd aftelt. Bij 0 springt 'ie op groen, fijn, weet je waar je aan toe bent, in z'n eerste versnelling en weer gáán!

Voorbij Troyes kom ik meer bossen tegen. De wegen zijn niet erg kronkelig, maar ook niet saai, het zwiert aangenaam van links naar rechts met hier en daar wat hoogteverschil. Het is hier nog steeds rustig, dus fijn doorrijden.

image.jpeg


(D-203, Forêt Communale de Vergigny-Rebourseaux)

Ik vervolg mijn weg over de d-926 en hier breekt de lucht open: eindelijk zon! Deze weg leidt mij, via glooiende uitgestrekte graanvelden en klaproos-hagen, uiteindelijk via Vierzon naar mijn ingevoerde bestemming van vanochtend: het plaatsje Bellac.



image.jpeg


Eindelijk zon!

Het is nu 17:00 uur, tijd om wat eten in te slaan. Al gauw stuit ik op een intermarche. Hier haal ik wat stokbrood, kaas en gooi hier de tank ook maar even vol. Wat zal ik doen? Een slaapplaats zoeken, of verder? Ik voel me nog niet moe, de rit gaat voorspoedig en ik heb het afgelopen uur zoveel graan en klaprozen gezien dat ik wel weer toe ben aan wat bochtenwerk. Daar is vast wat aan te doen: ik kijk op de kaart en stuur mijn TomTom over twee groene snelwegloze natuurgebieden: via Nontron naar Bergerac, dat moet vast goed komen. Bovendien bevalt het eten in de natuur mij beter dan op een parkeerplaats van een supermarkt... Nadat ik mijn oliepeil heb gecheckt vervolg ik mijn weg:

image.jpeg


Dit blijkt een goede keuze, de weg bevat mooi asfalt, het is rustig en uiteindelijk dienen de bochten zich aan. Met hier en daar heuvel op en heuvel af is het weer leuk sturen :) Ik besluit om ergens bij een open plek in het veld mijn stoeltje uit te klappen en wat te eten en te drinken: wat een rust hier...

image.jpeg


image.jpeg


Ik ben op zoek naar een mes: tja, waar had ik die ook alweer. En ik had ook een plastic beker mee, waar was die? De andere koffer maar open, binnentas eruit en er verzamelt zich aardig wat bepakking om mijn motor heen. Het is nog even wennen waar alles zit op dag 1. Opeens hoor ik slippende autobanden op de zanderige ondergrond van de berm. Gehaast stapt er een Fransman uit zijn oude bestelwagen naar me toe. Ik moet wel iets heel ergs begaan hebben dat hij zo op me afstapt, denk ik, en vraag of ik op zijn grondgebied sta en de boel toevallig blokkeer. Een grote glimlach komt er op zijn gezicht. Nee, hij vraagt of ik pech heb en me kan helpen, want hij is zelf ook motorrijder. En motorrijders helpen elkaar. O ja, niet vreemd opgemerkt met al die bagage om me heen natuurlijk... De aardige man waarschuwt mij nog voor regen en onweer vanavond of morgenochtend in dit gebied. Daar is nu nog niets van te zien, de zon schijnt nog lekker. Ik bedank hem, en zal de lucht maar extra in de gaten houden vanavond...

De d-675 via Nontron is echt een feestje, het doet me wat Vogezen-achtig aan, dit is lekker actief sturen, maar toch meters maken. Via de d-939 slinger ik nog een tijdje door en zak via de n-21 (ook mooi) steeds zuidelijker het volgende groene gebied in, richting Bergerac. De boslucht geeft energie, het asfalt is goed, en ook de lucht blijft mooi met hier en daar wat wolken. Ik heb de zon vandaag zien opkomen, en mag hem nu zien ondergaan:

image.jpeg


Het is half tien geweest, ik ga maar eens op zoek naar een slaapplaats. Ik kom uit in het leuke dorpje Eymet, waar een fijn bed met dito douche me staan op te wachten. Daar aangekomen blijk ik te maken te hebben met een vriendelijk echtpaar die me hartelijk welkom heten. Ze bieden aan om mijn motor binnen te zetten. De man schenkt een biertje voor me in, hij kan maar nauwelijks geloven dat ik vanochtend aan mijn reis ben begonnen vanuit 'pays-bas' , en hij kan er wel om lachen.

image.jpeg


Het is kwart over tien. Het was een fantastische eerste reisdag. Ik voel het biertje goed binnenkomen. Heerlijk, na zo'n dagje sturen :) Fijn om dan een douche en een ruim bed tot je beschikking te hebben. Buiten heb ik nog geen storm gezien. Nu eerst slapen, morgen zien we wel weer.
 
Laatst bewerkt:
Ik lees mee!, maar wat een kilometers voor 1 dag, ik zou vakantie nodig hebben als ik over was...

Ieder z’n ding natuurlijk :) Ik moet de dag nog afschrijven, rest komt nog...Was inderdaad wel ‘n gevuld dagje en goed voor een keertje indeed
 
ik ben erg benieuwd, alleen reizen is mij de eerste keer uitstekend bevallen en een lange eerste dag met heel vroeg vertrekken heb ik ook vaker gedaan, dus wellicht haal ik uit je verhaal inspiratie voor volgend jaar
 
Zo he, je bent wel erg gemotiveerd om deze trip te maken, gezien wat je de laatste 3 jaar toch meegemaakt hebt..............en dan de trip alleen maken.
Lees graag mee en ben benieuwd naar de rest. :t
 
Mooie trip op komst met veel bekend voor mij........................!

Bouillon paar jaar terug op camping gestaan. Gezellige plaats. (in de avond-uren)
N.Frankrijk Bouillon-Reims-Troyes tot Bourges vond ik minder. Leeg en kaal landschap................
Verder zuidwaarts naar Bordeaux en Spanje wordt de natuur wel mooier. (vind ik)

Spanje/ Portugal ben ik in vele vakanties zo'n beetje alles rond geweest.
Niet echt een voorkeur voor bepaald gebied. Picos vind ik prachtig, maar ook de bergen achter Malaga zijn niet verkeerd.

Je geeft aan naar Tarifa te willen om 'Afrika' te zien. Bij een beetje normaal weer moet dat wel lukken.
Het uitzichtspunt Tarifa wat jij denk ik bedoelt, daar was ik 2 mnd terug.
Maar wat ik daar mooier vond is Gibraltar. Daar kan je zo inrijden. Ondanks GB rijden ze daar toch gewoon RECHTS.
Boven op de rots heb je prachtig uitzicht over de baai van Tarifa vol met zeeschepen voor anker en de Straat van Gibraltar.
Natuurlijk kan je ook van hier Marokko zien liggen.

Veel plezier met de reis. Ik blijf jouw verslag volgen!
 
Mooie trip op komst met veel bekend voor mij........................!

Bouillon paar jaar terug op camping gestaan. Gezellige plaats. (in de avond-uren)
N.Frankrijk Bouillon-Reims-Troyes tot Bourges vond ik minder. Leeg en kaal landschap................
Verder zuidwaarts naar Bordeaux en Spanje wordt de natuur wel mooier. (vind ik)

Spanje/ Portugal ben ik in vele vakanties zo'n beetje alles rond geweest.
Niet echt een voorkeur voor bepaald gebied. Picos vind ik prachtig, maar ook de bergen achter Malaga zijn niet verkeerd.

Je geeft aan naar Tarifa te willen om 'Afrika' te zien. Bij een beetje normaal weer moet dat wel lukken.
Het uitzichtspunt Tarifa wat jij denk ik bedoelt, daar was ik 2 mnd terug.
Maar wat ik daar mooier vond is Gibraltar. Daar kan je zo inrijden. Ondanks GB rijden ze daar toch gewoon RECHTS.
Boven op de rots heb je prachtig uitzicht over de baai van Tarifa vol met zeeschepen voor anker en de Straat van Gibraltar.
Natuurlijk kan je ook van hier Marokko zien liggen.

Veel plezier met de reis. Ik blijf jouw verslag volgen!

Ik blijf ook volgen, bij ons was het in Gibraltar zo stervens heet en stond en zo een grote file voor de grensovergang dat we besloten de rots maar van de havenzijde te bekijken. Toen maar door naar Ronda, weer een beetje de bergen in .
 
Je had ook gewoon naar Gib-stad kunnen lopen. (Eeeeh, je zei stervens-heet??)
Heb ik ook gelopen. Niet zo heel ver! Gaat ook een OV-bus rond die je kan betalen in euries.

Ik had een Spaanse huurauto en wist niet of ik daarmee de grens over kon.
Daarom geparkeerd op de grens naast douane-kantoor. Vliegveld oversteken en dan ben je in de stad.

Van mijn Andalusië-reis vond ik Gib wel een hoogtepunt!! :t
 
Je had ook gewoon naar Gib-stad kunnen lopen. (Eeeeh, je zei stervens-heet??)
Heb ik ook gelopen. Niet zo heel ver! Gaat ook een OV-bus rond die je kan betalen in euries.

Ik had een Spaanse huurauto en wist niet of ik daarmee de grens over kon.
Daarom geparkeerd op de grens naast douane-kantoor. Vliegveld oversteken en dan ben je in de stad.

Van mijn Andalusië-reis vond ik Gib wel een hoogtepunt!! :t

Maar in het motorpak, tikje warm bij 38 graden in de schaduw. Misschien wel volgende keer nog eens proberen.
 
Dag 2 Eymet- Castrojeriz (561km) / vrijdag 21 juni

Na acht uren diepe slaap word ik rond zeven uur wakker. Ik open de luiken en zie kleine plasjes op de grond: regen. Het begint steeds harder te regenen en moet denken aan de waarschuwing van de attente Fransman. Adviezen van locals neem ik als vreemdeling maar liever serieus en leg mijn regenoutfit vast klaar. Hopelijk houdt die mij straks warm en droog. Maar zover is het nog niet, eerst volgt er nog een lekker ontbijt van de vrouw des huizes, met een kan koffie die ik zo goed als leegdrink. Voor geconcentreerd rijden kan een scheut cafeïne geen kwaad, dan hebben we dat vast binnen.



image.jpeg

Een echt Frans ontbijtje, lekker!

image.jpeg

Uitzicht vanuit de kamer: het begin van regen, regen, en nog eens regen....

Na mijn rugoefeningen te hebben gedaan neem ik de tijd voor een korte overdenking en stap ik op. Ooit heb ik eens midden in de zomer uren in de stromende regen gereden door het Zwarte woud, doorweekt tot op het bot, en wat kreeg ik het koud! Dat gaat me niet nog een keer gebeuren, en trek lekker veel laagjes kleren aan. Winterpak erover en vervolgens mijn regenoverall daar weer over. Camelbak op de rug, vizier dicht en met een druk op de afstandsbediening opent zich de garagedeur. De TomTom navigeert me zonder snelwegen richting Solférino. Ik heb het lekker warm en droog en ik vergeet al snel dat het regent: de wegen zijn genieten hier:

image.jpeg

De d-9 richting Bazaz

Ik heb de anderhalve liter water uit mijn camelbak inmiddels op en het is weer tijd voor een korte pisstop. Ik heb mezelf voorgenomen om iedere keer dat ik afstap, even een korte wandeling te maken. Zo blijf je een beetje weg uit een en dezelfde houding: het kost wat extra tijd, maar hierdoor hou ik het rijden wel makkelijker vol. In combinatie met veel water drinken voel ik me erg helder, maar ja: dat gepis he... Ik ben blij dat ik bij warme dagen mijn motorjeans straks aan kan doen, is een kwestie van ritsje open, ritsje dicht, pff wat een gemartel nu ;) Maar die blijft nog maar even in de roltas achterop, ik loop op de zaken vooruit. Ach, na regen komt vast zonneschijn. Ooit...

Regen:
image.jpeg


....regen, en nog eens regen...:

image.jpeg


Het is inmiddels tussen de middag en ik rij het groene, uitgestrekte Aquitaine-gebied in. Hier zijn de wegen lang, eenzaam en van slechte, hobbelige kwaliteit. De druppels worden dikker. Een druppeltje heeft zijn weg gebaand door de rits of wapperend klittenbandje en ik weet wat dit betekent: spoedig volgen er meer... Als ik kijk naar mijn middel, dan ligt er een laag stilstaand water als plasje te wachten tot die naar binnen kan, ergens mijn ondergoed in. Maar dat gaat niet door! Ik trek mijn overal weer strak en heb nergens meer last van. Ondanks de regen is het hier mooi, de bossen ruiken lekker, de weg is overzichtelijk en ik draai de gashendel wat steviger open. Door op het midden van de weg te rijden gaat dit best goed en al gauw bereik ik Solferino, een dorpje, gelegen aan een oprit richting de praktische A-63.

Nu kan ik kiezen: een kleine drie uur sturen door binnenwegen met veel oponthoud vanaf Bayonne en via knelpunten rondom Irun (vrachtverkeer), of een 9,45 euro tol trekken en met een dot gas de 149 kilometers overbruggen richting het mooie San Sebastián. Hoewel ik vanuit principe geen peages rij, kies ik voor het laatste. Het scheelt me bijna anderhalf uur, die ik dus weer langer in Spanje kan besteden. Dit is gewoon een efficiënt stukje om vlug te overbruggen. Ik nuttig een laatste snack en draai de A-63 op, de hendel gaat flink open: hoe harder ik rij, hoe minder last ik heb van de druppels op mijn vizier. Aanhakend op de linker strook bij de snelle Fransen zie ik al gauw de uitlopers van de Pyreneen voor me opdoemen. Als cadeautje verschijnt er ook een stukje blauwe lucht, en de regen stopt. Mijn hart maakt een sprongetje: Spanje, ik kom eraan!

Al gauw zakt de euforie zodra ik bij het laatste tolpoortje sta. Ik heb er nu zo'n drie gehad en dit is de Franse afsluiter, daarna gaat de weg over in de AP-1, Spanje in. Ik ben door mijn kleingeld heen en druk mijn pinpas erin. Die accepteert hij niet. Daarna doe ik mijn creditcard erin. En dat was het. Er gaat geen poort open, er komt geen creditcard uit, er wordt alleen gevraagd: betaalt u alstublieft. De rij achter me wordt langer en langer. Ik besluit te bellen via de hulpknop, maar Engels spreken doet deze Franse medewerkster niet. Opeens besef ik weer waarom ik geen fan ben van tolwegen. Daarbuiten is het zo veel minder gecompliceerd en puurder rijden. Mevrouw zegt dat ze de creditcard terug stuurt naar mijn bank in Nederland. De poort gaat open, alsof het gebaar is: 'en nu wegwezen beste man, u haalt de flow eruit'. Als ik besluit na de poort te stoppen om direct te bellen naar de bank voor een kaartblokkade, komt er een Spaanse SUV naast me staan, met een groot gezin aan boord. Het raampje gaat open. Ze overhandigen mij mijn creditcard met de vraag of ik die van mij is. 'Hij kwam er bij ons uit, meneer...'
Raar, maar opgelost, ik kan weer verder. Ik bedank wel tien keer en de grote SUV spuit er vandoor. Wat sympathiek dit, bedenk ik me nu. Dit was de laatste keer dat ik een credit card in zo'n gedrocht van een apparaat stop.

Met een fijne 140 km/uur op de klok slinger ik via lange doordraaiers de Spaanse grens over. Onderweg haal ik de SUV in, een paar duimpjes gaan omhoog. Al gauw nader ik de borden met San Sebastián, hier is het even opletten dat ik de goede afslag neem, rechts, de tunnel in. De snelweg daalt zeer snel de diepte in, richting zeeniveau. Dit gaat gepaard met veel bochten, en er wordt hier nauwelijks aan de snelheid gehouden, dus voor je het weet schiet je met de flow mee de verkeerde afslag in. Het houdt je scherp, saai is het zeker niet!

Eenmaal aangekomen sta ik versteld van de ligging van het stadje, het heeft een strand in een grote ronde boogvorm, met een boulevard er langs. Je kijkt zo de Atlantische oceaan in. Het ademt hier veel historie. Dit is een mooie plek voor een lange pauze.



image.jpeg

Palmbomen, wat historie, en een verkoelende wind vanaf zee: fijne tussenstop.

image.jpeg

Parkeren tussen de lokale tweewielers

Het is warm hier: enkele mensen zwemmen hier in de zee, men loopt er zomers bij, dus ik besluit me eerst maar om te kleden. Dat zal voor een leuk schouwspel zorgen, want de roltas moet er af, koffers gaan open, kleren, veel kleren gaan uit, en er gaat maar een beetje aan. Het regenpak gaat uit, vervolgens mijn winter-pak, thermobroek en fleecetrui. Die gaan allemaal in de roltas. Eindelijk kan ik mijn witte doorwaai-jas en kevlar jeans aan, fijn! Mijn helm druk ik door het slot, ik neem mijn eten en sigaren mee en ga aan de wandel. Dat levert mooie uitzichten op, zoals hier wat kunstwerken op het strand:

image.jpeg


Na een stevige wandeling strijk ik neer in een park om wat te eten. Ik kijk wat om me heen. Mensen doen rustig aan. Verderop is een man zijn gitaar aan het bespelen alsof het zijn grote liefde is. Het klinkt nog goed ook! Ik sluit af met een sigaar, doneer de artiest met een euro als dank voor het priveconcert, en stap weer op.

Het is het einde van de middag, ik heb weer energie opgedaan voor wat actie: op naar het zuiden. Ik besluit om de TomTom richting Miranda de Ebro te navigeren. Vandaar wil ik het wat oostelijk houden en dan afzakken naar beneden. Ik rij de stad uit en kom al zigzaggend op de tolvrije A-1. Even wrijf ik mij in de ogen: hier staat als max 'tachtig' aangegeven, maar iedereen haalt mij in. Oude auto's, nieuwe bolides, bestelbusjes en motorscooters, het gaat me in een rotgang voorbij. Men heeft haast. Kennelijk staan die borden er voor de sier, want niemand houdt zich eraan. Ik besluit voor mijn eigen veiligheid maar het gas erop te zetten en haak aan. Ik ga mee in een treintje van een Seat Leon, een snelle Ford en een e36. De weg klimt in rap tempo met fijne doordraaiers van links naar rechts. Op de e36 prijkt het plaatje '316i', maar gezien zijn acceleratie lijkt het eerder een sleeper, bij deze generatie is het verschil met een m3 ook lastig te zien aan de buitenkant. Óf ik heb te maken met een goede chauffeur natuurlijk :) Uiteindelijk mag er harder gereden worden en ik ben druk bezig met sturen om het bergachtige achterland uit te komen, de teller komt af en toe rond de 150 uit en met bepakking gaat dit prima. Bij een flitspaal zakt iedereen af naar de toegestane snelheid, daarna gaat iedereen er weer als een haas vandoor... Dit feest wordt na zo'n 65 kilometers beëindigd door meer rechte stukken en ik besluit vanaf hier de snelweg af te draaien. Dit was een fijne workout doorBaskenland.

Binnendoor kom ik verlaten gebieden tegen met prachtige natuur. Het lijkt alsof hier veel aan mijnbouw is gedaan, her en der zie ik werktuigen en mijnkarretjes staan, zoals je dat in de Harz ook hebt. Op de n-1 gaat het er bochtig aan toe:

image.jpeg

Het asfalt is van goede kwaliteit, maar er rijdt hier geen kip.

Hier stuit ik op de reden, het lijkt hier wel vergane glorie: een leegstaand hotel die ooit dienst heeft gedaan als, tja, zeg het maar. Het maakt me nieuwsgierig en het dwingt me om even te stoppen en naar binnen te gluren.



image.jpeg


Wat is hier mis gegaan....
image.jpeg


Na deze stop besluit ik op het gemakje de richting van Burgos in te gaan, wellicht vind ik daar een slaapplaats. Ik kom door mooie gebieden met dorpjes en weinig verstedelijking. Het levert bijvoorbeeld zo'n plaatje op:

image.jpeg

Pancorbo.

Even later draai ik de goed geasfalteerde AP-1 op om het laatste half uurtje tolvrij richting Burgos te overbruggen. Deze snelweg wordt veel als doorgaande weg gebruikt van Noord naar Zuid en visa versa. Het is een vlotte manier om de hoogvlakte (Meseta) te overbruggen, bijvoorbeeld als je naar Marokko onderweg bent. Toch is het hier niet echt druk. Zonder haast cruise ik met het verkeer mee, totdat er een zee van alarmlichten voor me opdoemen: file. 'Bestaat dat hier ook dan?' vraag ik mezelf af. Ik probeer tussen de auto's door te rijden, maar dit past net niet. Dan maar aansluiten, en ik zet de motor af. Ik kijk om me heen, dit voelt echt als the middle of knowwhere, er is niets, maar dan ook niets te zien dan platteland. Opeens stapt er vier auto's achter mij een automobilist uit en komt naar me toe. Hij knoopt een gesprekje met me aan en geeft aan dat er een ernstig ongeluk is gebeurd, en dat dit nog wel even kan gaan duren. Hij vraagt zich af waarom ik niet de vluchtstrook neem om er langs te gaan. Maar mag dat hier dan? vraag ik hem, ik weet namelijk dat je in warmbloedige landen niet met de politie kan sollen. 'Maar natuurlijk....' zegt de man. U bent motorrijder. Maar doe het dan tranquillo...!' Ik bedank de man en met een brede grijns vervolg ik mijn weg, waar de rest muurvast staat, zover het oog reikt. Wat heeft de motorrijder het hier toch goed...
image.jpeg


Eenmaal in Burgos aangekomen neem ik een pauze. De Spanjaarden denken daar anders over, zij zijn druk in de weer alsof het midden op de dag is. Winkels zijn open, ik tref een markt aan en kleine kinderen lopen aan de hand van hun moeder over straat. En dat terwijl het bijna acht uur in de avond is. Fijn hoor, ik krijg hier zelf ook energie van.

image.jpeg

Deze stad heeft een mooie kathedraal.

image.jpeg

Deze wonderschone tref ik in een straatje aan

Nadat ik mijn olieniveau heb gecontroleerd, maak ik aanstalte om de stad weer uit te gaan. De brom van mijn catloze uitlaat met sportdemper klinkt ineens veel dieper door de smalle straatjes, niemand lijkt hier van onder de indruk. Alles wat 'motor' heet maakt hier geluid, veel geluid, men is er aan gewend.

Al gauw kom ik weer op het buitengebied van 'Castilie y Leon', zoals het gebied heet. Het is mooi rijden hier. Stoplichten, drempels en flitspalen zie je hier amper. Het gas gaat er weer op. Ik bedenk me weer wat een gezegend mens ik ben dat ik deze reis kan maken. En wat een topvrouw ik heb die me toestaat, nee, zelfs aanmoedigde om te gaan. Ik ben volkomen ontspannen. Dit is een prachtig gebied om je hoofd leeg te maken.



image.jpeg

Waar komt al dat geld voor goed asfalt toch vandaan?

Rond negenen zie ik het mooie dorpje Castrojeriz voor me opdoemen: het ligt met zijn rug tegen een heuvel op. Men noemt het hier wel de Toscane van Spanje. Ook al is er weinig te beleven in dit dorpje, toch heeft het een kerk, een kasteeltje, een plek om te slapen en om te eten. Ik rij door smalle straatjes omhoog en kom bij een Hostal. Ik stap naar binnen. Zo armoedig het hier in het dorp lijkt, zo gezellig oogt het hier!

image.jpeg

Castrojeriz in de avondzon.

De man achter de bar laat me de slaapplek zien op een slaapzaal. Vol verwondering loop ik door de middeleeuws-achtige gangen trapje op, trapje af naar de slaapplek. Alles is hier gerenoveerd, schoon en in bijna museumstaat. En dat in een ogenschijnlijk onbeduidend dorp als dit. Deze man moet van zijn plekje houden. Later vertelt hij mij dat hier veel pelgrims langs komen op weg naar Santiago. Het plaatsje ligt aan 'El camino'

image.jpeg

Ondanks drie snurkende en vermoeide pelgrims slaap ik hier als een roos.

image.jpeg

Tien euro voor een nacht, en dan erg gezellig hier 's avonds. Geen geld...

Nadat ik me geïnstalleerd heb, eet ik wat tapas aan de bar. Het wordt langzaamaan drukker, vele dorpsgenoten komen hier naartoe om wat te eten, te drinken en het nieuws te kijken. Ik bestel een wijntje en kom buiten in gesprek met een paar arbeiders die hier tijdelijk werken, ze komen van de Canarische eilanden. Mijn zak sigaren gaan van hand tot hand. De verhalen worden sterker. De heren maken zich op om vannacht naar het feest van San Juan te gaan. Ik pas en wens ze een mooie avond. Na een warme douche duik ik mijn bed in. Morgen staat er een mooie trip op de planning.
 
Laatst bewerkt:
Maar in het motorpak, tikje warm bij 38 graden in de schaduw. Misschien wel volgende keer nog eens proberen.
Nee, niet goed begrepen!!!

Met de motor rijd je natuurlijk gewoon Gibraltar naar binnen.
Samen met al die andere brommers en scooters (voor zover ik het zag) vrijwel ongehinderd langs de douane.
Niks warmte. Lekker in centrum de motor onder de bomen parkeren. En dan gelijk op het terras!!
 
Top , je hebt ook mijn aandacht !
Mijn favoriete bezigheid, anderen hun reizen lezen als ik zelf niet op de motor zit.
Frankrijk heeft alles voor de motorrijder , mijn gedacht natuurlijk.
Goede wegen , bochtig , bergen , lange saaie platte wegen , zee en stranden en péages.
Je kan er uren rijden zonder een mens tegen te komen en honderden kilometers rijden zonder een benzinestation tegen te komen.
 
Laatst bewerkt:
Nee, niet goed begrepen!!!

Met de motor rijd je natuurlijk gewoon Gibraltar naar binnen.
Samen met al die andere brommers en scooters (voor zover ik het zag) vrijwel ongehinderd langs de douane.
Niks warmte. Lekker in centrum de motor onder de bomen parkeren. En dan gelijk op het terras!!
Misschien lag het wel aan ons hoor, maar we werden stevig in de rij gedirigeerd, geen ontsnappen aan jammer genoeg. Maar, misshcien een reden om nog eens die kant op te gaan
Was dit jaar Ardeche en stukje Provence ( Les Baux de Provence met de Van Gogh lumiere is trouwens een aanrader voor wie die hoek in gaat ) . Later deze maand nog een keer naar de Lofoten, dat is wel buiten dit topic .
 
Verstandig om dat stuk A63 bij Frans-Spaanse grens te pakken. Het duurt echt anders veel te lang met een hoog file en langzaam rijden risico.
Je rijdt bijna de zelfde route als wij deden naar Burgos (met de camper :$ ).
 
Helemaal met Beekberger eens.
Ik ben paar jaar geleden bijna alles binnendoor gereden naar de Picos.
Alleen het stukje Bayonne-San Sebastian ben ik over de snelweg A63 gegaan. Scheelt heel veel tijd!
(zorg op dat stuk voor kleingeld bij de hand te hebben, want je moet daar voor tol, naar ik meen, 4x kleine muntjes in een netje gooien!)

Toch als je wel meer tijd hebt is stuk Biarritz-StJean de Luz-Hendaye- dan over Alto Jaitzkibel (uitzicht!) naar San Sebastian wel heel erg mooi :t
 
Laatst bewerkt:
Terug
Bovenaan Onderaan