Rondje Spanje - 8 dagen ontspannen 'tempo-toeren'
- Onderwerp starter Nulkommavierbar
- Startdatum
mean-machine
uut Ee
Andalusië is prachtig om te rijden. Wel vaak erg heet!
Voor dit jaar korte voorjaarsvakantie vond ik het ietsje te ver om zelf op de motor te gaan.
Daarom vliegen met autohuur. Nog wel geprobeerd auto wissel voor motor.
Je snapt 't al: Voor inleveren auto krijg je vrijwel NIETS terug en voor motor betaal je dan toch het 'volle pond'.
Dat werd me iets te gek, dus deze streek rondgereden met auto
Voordeel bezoek eind april is wel, dat hitte dan nog wel te dragen is.
Maar Z Spanje en Z Portugal wil ik nog wel eens als gewone vakantie gaan doen. (dan dus wel met de motor!)
Voor dit jaar korte voorjaarsvakantie vond ik het ietsje te ver om zelf op de motor te gaan.
Daarom vliegen met autohuur. Nog wel geprobeerd auto wissel voor motor.
Je snapt 't al: Voor inleveren auto krijg je vrijwel NIETS terug en voor motor betaal je dan toch het 'volle pond'.
Dat werd me iets te gek, dus deze streek rondgereden met auto
Voordeel bezoek eind april is wel, dat hitte dan nog wel te dragen is.
Maar Z Spanje en Z Portugal wil ik nog wel eens als gewone vakantie gaan doen. (dan dus wel met de motor!)
Laatst bewerkt:
- Onderwerp starter
- #54
Vervolg Dag 4 - Ronda
Het is tien uur 's avonds als ik mijn avondeten op heb. Dat is vroeg, meestal kom ik nu pas aan. Er is dus nog wat tijd om door Ronda te struinen. In een portier zit een dame muziek te maken. Ze zingt en begeleidt zichzelf op de gitaar alsof haar leven er van afhangt. Haar compagnon zingt met haar mee. Het klinkt geweldig. Ik gooi een euro in hun koffer en loop verder. Verderop neem ik een schepijsje op een plek waar het erg druk is. Dat moet haast wel goed zijn, bedenk ik me. Helaas is er vanavond nergens een plek waar je kan genieten van live-muziek, zoals de Flamenco. Dat moet dan maar een andere keer. Wel kom ik dit tegen:
Zij heeft haar eigen muziekschool, en geeft zelf dagelijks priveconcerten in haar huis. Lijkt me leuk voor een volgende keer!
Ronda staat bekend om haar kloof en die wil ik niet missen:
De kloof is erg diep. Knap dat ze dit zo hebben kunnen bouwen.
De kloof vanaf de andere zijde. Erg indrukwekkend.
Om elf uur stap ik tevreden mijn bed in. Ronda is een stad die me heeft verbaasd: wat is het hier gezellig! Hier wil ik graag nog eens terugkomen voor een lang weekend. Er is hier veel te doen, en de sfeer is erg relaxt. Maar eerst nu slapen. Ik kijk terug op een mooie reisdag. Morgen zien we wel weer.
Het is tien uur 's avonds als ik mijn avondeten op heb. Dat is vroeg, meestal kom ik nu pas aan. Er is dus nog wat tijd om door Ronda te struinen. In een portier zit een dame muziek te maken. Ze zingt en begeleidt zichzelf op de gitaar alsof haar leven er van afhangt. Haar compagnon zingt met haar mee. Het klinkt geweldig. Ik gooi een euro in hun koffer en loop verder. Verderop neem ik een schepijsje op een plek waar het erg druk is. Dat moet haast wel goed zijn, bedenk ik me. Helaas is er vanavond nergens een plek waar je kan genieten van live-muziek, zoals de Flamenco. Dat moet dan maar een andere keer. Wel kom ik dit tegen:
Zij heeft haar eigen muziekschool, en geeft zelf dagelijks priveconcerten in haar huis. Lijkt me leuk voor een volgende keer!
Ronda staat bekend om haar kloof en die wil ik niet missen:
De kloof is erg diep. Knap dat ze dit zo hebben kunnen bouwen.
De kloof vanaf de andere zijde. Erg indrukwekkend.
Om elf uur stap ik tevreden mijn bed in. Ronda is een stad die me heeft verbaasd: wat is het hier gezellig! Hier wil ik graag nog eens terugkomen voor een lang weekend. Er is hier veel te doen, en de sfeer is erg relaxt. Maar eerst nu slapen. Ik kijk terug op een mooie reisdag. Morgen zien we wel weer.
Laatst bewerkt:
- Onderwerp starter
- #55
Dag 4 is klaar en staat erop 
mean-machine
uut Ee
Die kloof in Ronda is zeker heel diep!
De brug is in het avondlicht iets wat je niet gaat vergeten! (lijkt beetje op de brug van Spoleto (I) waar ik ooit was)
Echt een heel mooie brug, zie je ook veel op toeristische foto's van Andalusië.
Ik wilde de brug ook vanaf beneden bekijken en ben via het plantsoen naar de onderdoor stromende rivier gelopen.
Eind april was er nog niet de hitte van de zomer. Toch was het van beneden omhooglopend ook toen al echt best warm.
Maar er zijn heel veel plaatsen waar ze helado (ijs) verkopen en terrassen voldoende. Dus komt vanzelf goed!
Tja, als je het niet meer ziet zitten is dat wel een mooie plek om er mee te stoppen. Nee, da's niks voor mij!
Beneden heb ik ook niemand gezien die vliegoefeningen ging doen.
nb:
Flamenco heb ik zelf prima kunnen zien in Sevilla.
Maar ook Jerez de la Frontera heeft naast sherry veel Flemenco-dans. Mss toch te snel voorbij gereden?
De brug is in het avondlicht iets wat je niet gaat vergeten! (lijkt beetje op de brug van Spoleto (I) waar ik ooit was)
Echt een heel mooie brug, zie je ook veel op toeristische foto's van Andalusië.
Ik wilde de brug ook vanaf beneden bekijken en ben via het plantsoen naar de onderdoor stromende rivier gelopen.
Eind april was er nog niet de hitte van de zomer. Toch was het van beneden omhooglopend ook toen al echt best warm.
Maar er zijn heel veel plaatsen waar ze helado (ijs) verkopen en terrassen voldoende. Dus komt vanzelf goed!
Tja, als je het niet meer ziet zitten is dat wel een mooie plek om er mee te stoppen. Nee, da's niks voor mij!
Beneden heb ik ook niemand gezien die vliegoefeningen ging doen.
nb:
Flamenco heb ik zelf prima kunnen zien in Sevilla.
Maar ook Jerez de la Frontera heeft naast sherry veel Flemenco-dans. Mss toch te snel voorbij gereden?
Laatst bewerkt:
- Onderwerp starter
- #59
Dag 5 Ronda - Uleila del Campo (398km) / maandag 24 juni
Rond zevenen word ik wakker. Normaalgesproken is dat om vijven, dus dit voelt als uitslapen. Ondanks dat ik in een stad(je) slaap was het hier mooi rustig. Ik kijk op een verfrommeld stukje papier op mijn bureau: hierop staat dat ik recht heb op een ontbijt, bezegeld met een slordige krabbel van de waard en een amper te lezen kamernummer. Die moet ik niet kwijtraken, anders wordt het met een rammelende maag starten vanochtend. En laat de aftrap nu plaatsvinden op een van de mooiste motorwegen van Spanje: de befaamde A-397. Ik stop het papiertje diep in mijn zak, doe mijn rugoefeningen, lees een stuk dagoverdenking uit het boek van Henri Nouwen en trek de deur achter me dicht.
Aangekomen in het koffietentje kun je prima ontbijten. Het is allemaal gezellig druk en men zit hutje bij mutje aan kleine tafeltjes. Er wordt meer gekletst dan gegeten, en toch is de barista er maar druk mee om iedereen te voorzien in hun natje en droogje. Ik ga aan de bar zitten en toon hem mijn verfrommelde briefje. Binnen luttele seconden staat er een bak yoghurt met honing, een banaan en koffie voor mijn neus. De banaan is niet van van gisteren of eergisteren, maar ach, het vult. Een grote plak toastbrood met jam en een beste bak koffie maken het weer goed. Lekker simpel allemaal, maar ik zie het de oudere heren, lees 'locals met stok, kromme rug en veel te wijde pantalon' ook eten, nou, dan zal het wel goed zitten. Ondanks het vele roken en de vele alcoholische consumpties in dit land worden de Spanjaarden gemiddeld toch een jaar of twee ouder dan wij Hollanders. Zou het het eten zijn? Of het gebrek aan stress? Wat voor geheim dragen ze met zich mee? Ik zal er wel nooit achter komen...
Het is tijd om de motor op te halen van zijn slaapplek. Ik loop naar het openbare parkeerplein, en rij, tegen mijn principe in, in mijn zomerklofje met slechts een helm op die paar straatjes door om hem voor het hostal neer te zetten. Nu is het zaak om vanuit de kamer de spullen naar de stoep te brengen, mezelf om te kleden in motortenue, de lege flessen en camelbak te vullen met zoveel mogelijk water, mijn helm schoon te maken, en de TomTom in te stellen voor de eerste stop. Het begint een beetje routine te worden. Ik neem overal rustig de tijd voor, dan maar wat later weg. Haast wil je in die warmte niet hebben. Bovendien is rustig aan doen een goed medicijn om meer te genieten tijdens de reis. Dan maar een uurtje later op de plaats van bestemming. Het is rond tienen en het begint al aardig warm te worden. Rustig knoop ik de bagage op de motor en check ik de spanbanden op spanning. Ik bedenk me dat het vandaag niet mis kan gaan, ik zit immers in Andalucië. Plan is om dit van west naar oost te doorkruisen, dat wordt genieten!
We laden alles lekker rustig op. Straks mag er weer geknald worden...
Met dubbele gevoelens rij ik Ronda uit. Wat is het hier gezellig, ik ga dit plaatsje nog missen. Hopelijk kom ik met mijn wederhelft spoedig terug voor een rustige stadstrip. Maar rijden, dat is waar ik nu voor gekomen ben. Dus ook wel weer fijn om te gaan. Over de kinderkopjes hobbel ik opnieuw de kloof over en al gauw kom ik bij een rotonde met het bordje 'A-397'. Deze weg kronkelt 49 kilometers lang naar zijn eindbestemming aan de kust, het plaatsje San Pedro de Alcantara. Hij gaat dwars door de Siërra de las Nieves, een gebergte met toppen tot 1900 meter. Vele motortests hebben hier plaatsgevonden. Dat belooft wat goeds! Dankzij het warme weer is het blok snel op temperatuur. Dat is maar goed ook, want het gas gaat er hier goed op. Het asfalt is geweldig, de belijning is helder en ik zit al gauw in de actie-stand. Dit is gewoon werken. Wat een bochten en ook wat een uitzichten tussendoor. Wel zitten hier haakse bochten verscholen achter rotspartijen, dus een beetje marge houden kan geen kwaad. Het is continue kijken waar de apex zich bevindt, en zorgen dat je in de goede versnelling zit. Ik ben al helemaal gewend aan het gewicht van de bagage en merk dat het er gewoon bijhoort voor nu: vol vertrouwen en met een brede glimlach druk ik hem de ene bocht na de andere in. Ergens halverwege knijp ik hard in de rem voor de 'bike stop', maar deze motortrekpleister zit nog dicht. Het is nog te vroeg. Er staat een bellende man naast zijn glimmende MV Agusta, we groeten elkaar en ik draai de weg weer op, daar gaat 'ie weer. Alweer veel te snel laat de Middelandse zee zich zien en zie ik de contouren van Marbella opduiken. Het wordt drukker op de weg, de vaart gaat eruit. Maar deze ervaring was gaaf. Deze weg had ik niet willen missen! Ik koop wat fruit langs de kant van de weg en kijk naar de zee. Het wordt tijd voor een stukje kustweg. Straks duiken we de bergen weer in.
Veel lekker vers fruit voor een habbekrats
Via de n340 kom ik op de A-7, de tolvrije kustweg. De weg wisselt af tussen verstedelijkt gebied en mooie uitzichten over de Middelandse zee. Ik ben al verwend geraakt dankzij de d-8 in Kroatië, die ik drie jaar geleden heb afgereden naar een vriend in Dubrovnik. Deze kustweg mag je daar niet mee vergelijken. Als je dat niet doet, is hij nog steeds mooi. Met het andere verkeer stuur ik actief mee op de linker strook, het schiet best lekker op. Als toerist zou ik hier voor geen goud willen vertoeven, het is me hier te druk, te gemaakt, te toeristisch. Na een snelle invoeg rijdt er opeens een watervlugge Honda Afrika Twin voor me. Die heeft de gang erin! Een lange man met jethelm, polo en lakschoenen lijkt één met zijn machine. Hij trekt er flink aan. Zijn pantalon wappert door de rijwind. Hij heeft er duidelijk zin in. En dat niet alleen, wat mij verbaast is dat hij een joch van een jaar of zeven achterop heeft. Deze gebaart van niks en zit prinsheerlijk met zijn rug tegen de koffer aangedrukt. Ik geef een dot gas en volg. Ik maak contact met de jongen en hij lacht. Hij heeft het duidelijk naar zijn zin. Na een stukje filerijden bij het stoplicht komen we bij groen naast elkaar te rijden en we groeten elkaar met een glimlach. De Spaanse heren slaan rechtsaf en ik rij door. Ondanks de chaos in het verkeer stralen ze toch een rust uit hier, terwijl ze lekker doorpoken, grappig.
De kustweg wordt weer wat rustiger, ik heb wat meer tijd om om me heen te kijken. Het is een welkome afwisseling van de bergen om hier te toeren. De zee blijft fascinerend om naar te kijken, bovendien geeft het wat verkoeling. Vlak voor een bocht naar links zie ik een mooi uitkijkpunt. Ik besluit even om te stoppen.
De A-7, kustweg met mooie uitzichten.
Ik neem wat fruit, kijk wat om me heen en zie dat mensen aan het zonnen zijn op kleine strandjes die je hier zo kunt uitkiezen. Leuk voor als je met elkaar onderweg bent. Even stoppen, je neemt een duik, droogt weer op, en verder! Terwijl ik weer terug slenter naar mijn motor hoor ik getoeter. Ik kijk naar rechts en zie een rode Honda Transalp. De man in pantalon met zijn zoon. Hij zwaait. Ik zwaai terug. Hij heeft de gang er weer goed in.
Via Furengilora en Torremolinos nader ik de stad Malaga. De gang zit er goed in en het gaat lekker zo. Het is tussen de verstedelijking prima om je heen kijken, met links de bergen en rechts de zee. Ik probeer in Málaga bij een motorzaak te komen die veel BMW-motoren verhuurt, omdat mijn versnellingsbak lawaai begint te maken. Het is geen heftig geluid, maar beter toch even er naar kijken. Het adres heb ik van Maps in mijn TomTom gestopt, maar bij aankomst kijk ik wat vreemd om me heen: ik sta bij een lantaarnpaal aan een lange laan met wat nieuwe industrie. Er loopt een trambaantje langs, maar ik zie geen kip. Vlakbij zie ik een soort sloppenwijk met bergen afval en veel graffiti op de muren. De huizen hebben golfplaten daken en zien er krakkemikkig uit. Best confronterend. De mensen die hier wonen zullen het niet breed hebben. Ik rij nog wat rondjes, maar kom er niet uit. Ik besluit het nog maar even aan te zien: de bak schakelt verder zoals het hoort en de koppeling slipt niet. Even in de gaten houden dit.
Zodra ik de wijk uitrij, zit ik alweer gauw op geciviliseerd asfalt. Ik ben de sloppenwijk alweer vergeten en stuur met een wijde boog om Malaga heen. Even moet ik denken aan de gouden tip van mijn zwager: hij gaf me een adresje waar je het lekkerste ijs van Malaga eet. Maar ik zie ervan af. Ik heb niet zo'n zin om de stad in te gaan. Het toeren lonkt. En voor straks de bergen. Daar ben ik voor gekomen. Die tip bewaar ik zeker nog voor een nieuw bezoek!
Na een halfuurtje rijden ben ik wel toe aan een tankstop. Vlak voor Vélez-Málaga draai ik er bij een Repsol af. Zodra ik de tank en mijn camelbak heb gevuld kijk ik naar de tijd: het is al half twee. Tijd voor siësta. En laat hier nu een gezellig restaurantje zitten waar je tapas kan eten! Ik duw de motor naar de veranda van de bar en stap naar binnen. Wat een leuke sfeer hier!
Zijn dorst is gelest. Nu ik nog...
Het is half twee. Stilte voor de storm. Een kwartier later zit het vol met chauffeurs en reizigers.
Zo kan tapas er ook uitzien. Best lekker!
Zodra ik mijn bestelling heb opgemaakt, komt de ene chauffeur na de andere reiziger binnen. Ik was net op tijd, het lijkt wel afgesproken werk...Het eten smaakt heerlijk. Omdat ik rustig aan doe, bestel ik ook een lekker Spaans biertje bij de lunch. In Spanje heel normaal, bij ons discutabel. Wel vreemd dat er hier overal asbakken op de tafels staan. Het is hier toch verboden om te roken? Ten minste als ik dit plakkaat op de deur moet geloven?
Hangt hier voor de vorm...
En toch zie je hier iedereen een peuk opsteken, zelfs tot aan de bar toe. Tja, ik wil geen spelbreker zijn, dus haal mijn sigaren tevoorschijn:
When in Rome, do as the Romans. When in Spain...
Ik vervolg de A-7 en zie aan mijn rechterkant plaatsen als Nerja en Almuñécar voorbij komen. Het uitzicht blijft mooi, en de bochten volgen het bergachtige kustlandschap. De weg kent ook best wat hoogteverschil, dus ook prima sturen zo. Als ik het bergdorpje Molvízar aan mijn linkerhand tref, draai ik linksaf de N-323 op. Deze weg slingert mee met de rivier de 'Guadalfeo' landinwaarts het noorden in. Ik ga weer van de zee af. En we klimmen weer, fijn! Ik besluit om de gebergtes ten zuiden van de Siërra Nevada in te rijden en kom al gauw op plekken met mooie uitzichten terecht.
Een stuwmeer: Embalse de Rules
Ik draai vervolgens een weg op die me nog lang zal bijblijven: de A-346. Later gaat deze over in de A-348. Wát een weg. Hij gaat van west naar oost dwars door de Alpujarras. Deze weg is van goede kwaliteit, maar er rijdt geen kip. Geen schimmel op de weg, geen toeringcars, vrachtverkeer wat is dat? Ik kwam slechts een oud hippiebusje tegen met een jong echtpaar en een hond. O ja en een fietser. Hoe kan dat, vraag ik me af... Is het de tijd van het jaar, of het feit dat het een maandag is, of...? Nou ja, laat maar, het maakt ook niet uit. Ik neem het moment in me op, ga er goed voor zitten en draai de gashendel open. Daar gaan we!
Zoals het landschap kronkelt, zo kronkelt ook de weg
De weg neemt de vorm aan van een slang, de ene bocht na de andere dient zich aan. Er zijn weinig haarspelden aanwezig, dus de gang zit er flink in. Af en toe kom je rakelings langs een kloof en draai je zo de hoek om. Na die hoek word je verrast met een nieuw uitzicht. Ik hoor de akoestiek van de rots het motorgeluid versterken. Geweldig. De temperatuur neemt toe, het is behoorlijk heet. Gelukkig heb ik veel water en telkens drink ik een slokje via mijn rietje uit de camelbak. Wat een geweldige uitvinding. Het is een must-have voor iedere motorrijder in warme gebieden. Het kan je een hoop hoofdpijn, onnodige moeheid en misselijkheid besparen op dit soort dagen. En het hoeft niet de hoofdprijs te kosten. Ik heb deze ooit aangeschaft bij een oud-militair op de Veluwe. Hij had er aardig wat woestijngebieden mee bedwongen. Ik heb energie voor tien en gefocust pak ik de ene hoek na de andere. Plots kom ik iemand tegen. Het is een fietser met flink wat bepakking. Ik haal hem in en hij zwaait. Ik zwaai terug. Tjonge, met die hitte en in zo'n afgelegen gebied: die gaat ervoor. Terugkijkend in mijn spiegel zie ik dat hij nog steeds zwaait. Wat zal dit betekenen, vraag ik me af. Ik knijp in mijn remhendel en keer om. Eenmaal in gesprek blijkt dat zijn telefoon 'dood' is en dat hij op zoek is naar een camping in de buurt. Zijn vraag is of ik hem kan helpen. We zoeken beiden een schaduwplekje en ik vind een camping in een dorp verderop. Deze man blijkt een bibliothecaris uit Lyon. Deze Fransman ziet eruit als een Arabier met zijn doek om zijn hoofd, en hij heeft al heel wat kilometers afgelegd. Hij heeft een apathie voor de digitalisering en doet zoveel mogelijk analoog of via papier in het leven. Hij reist per papieren Michelin kaart. Hij vraagt of mijn e-mailadres wel beveiligd is en geeft mij een tip voor extra beveiligde providers waar ik zeker vandaag nog lid van zou moeten worden... Inspirerend om dit soort mensen te ontmoeten. Chaotisch als hij is vouwt hij zijn kaart in, maar de wind steekt op en grijpt de Michelin-kaart zo de lucht in. Die kaart, zijn enige strohalm in dit verlaten gebied, auw! Gelukkig krijgen we de kaart te pakken en samen vouwen we hem weer in. We kunnen er ook wel weer om lachen. Ik vraag of hij nog water genoeg heeft voor zijn trip. Hij geeft mij tips voor de regio verderop. Ik geef hem een hand en wens hem veel succes. Tjonge, hij liever dan ik.
Met een simpele fiets dwars door de Alpujarras.
De hitte wordt pittig en ik ben blij dat ik weer rij. Het voordeel is wel, dat de rubbers lekker plakken in de bocht. Ik heb nog een koelvest bij me en even overweeg ik om die onder mijn doorwaaijas aan te doen. Maar het is niet meer nodig: de rijwind geeft weer prima verkoeling. Na wat snelle bochten kom ik op een soort tweesplitsing. Ik denk linksaf te moeten, maar neem de verkeerde afslag. Dit is best een leuke weg! Ik besluit hem een tijdje te volgen, wie weet waar ik uitkom. De weg steekt eerst de rivier over. Nou ja, rivier...
Hier heeft ooit meer water gestroomd
Vervolgens blijk ik de goede keus te hebben gemaakt, want ik word getrakteerd op prachtige bochten die als een malle omhoog klimmen. Hier is het even de kop erbij, want een stuurfoutje wordt afgestraft met een diepe duik het ravijn in. Daar denken we maar even niet over na. Het is hier prachtig.
Zo kom je omhoog: de A-4128
Eenmaal boven heb je prachtig uitzicht. Hier eindigt de weg bij een 'pueblo blanco', het dorpje Notáez. Hier wonen slechts 120 mensen. Vanaf hier moet je het doen met een geitenpad.
Om de haverklap kom je een 'mirador' tegen: dit zijn prachtige plekken voor een pauze. Vaak staat er een boom precies zo, dat je er op het heetst van de dag in de schaduw kunt uitrusten.
Nu dezelfde weg weer naar beneden en al gauw draai in de a-348 weer op. Waar waren we gebleven? O ja, stroomopwaarts naar het noordoosten. De weg klautert zich een weg omhoog, de Siërra Nevada tegemoet. Met de de zon in de rug is dit fijn toeren. Na Cádiar kronkelt de weg zich richting het oosten. Ineens zijn de bergen hier anders: de grond is geel van kleur. Evenals de belijning. Het doet een beetje Amerikaans aan.
De bocht om naar het oosten. Met de herinnering dat je in Andalusië bent
Was de witte verf op?
Gek, maar waar: na een kwartier is de gele omgeving niet meer geel. En daarbij de strepen ook niet meer, die zijn weer gewoon wit. Zou dit verband met elkaar houden? Maakt ook niet uit, de wegkwaliteit blijft super, en ik kom zelden medeweggebruikers tegen, ik kan daardoor beter van de uitzichten genieten. Wat is het hier toch mooi!
Wie denkt dat Spanje geen bergen heeft, heeft het mis: het is één en al berg...
Ik rij Alcolea voorbij en bevind me weer in niemandsland. Het is inmiddels half zes. Zo voelt het niet, de zon staat nog hoog en voor mijn gevoel kan ik nog wel even. Ik vlieg wel door mijn water heen, maar gelukkig heb ik een derde fles die ik kan aanbreken. Ik zet de motor op de standaard en hang mijn Camelbak met zijn lus aan de spiegel. Vluchtig slokt hij de anderhalve liter op, en de dop gaat er weer op. Het begint een beetje een ritueel te worden. Ik kijk om me heen. Op dit soort momenten realiseer ik me weer wat een mazzelaar ik ben...
Water bijvullen langs de a-348.
Honger heb ik niet, maar ik neem toch maar wat nootjes, een pruim en wat groentes. Ik sta nu toch. Opnieuw draai ik de weg weer op, de tocht gaat verder. Gek idee dat links van me een wintersportgebied ligt, en rechts van me de Middelandse zee. Ik zie beiden niet, maar het is er wel. Die bewoners hebben het zo gek nog niet. Ze kunnen kiezen: sneeuw of zon. Ik vermoed alleen dat de gemiddelde local hier niet mee bezig is. Met de lage lonen in mijn achterhoofd.
Even voorbij Láujar de Andarax zie ik een bordje met 'bodega'. Ik had een goede vriend beloofd om hem een lekker wijntje mee te nemen. Dat komt mooi uit, want ik wil zo'n groot wijnhuis wel eens zien. Ik volg het bordje, en draai het erf op: recht voor me zie ik de bodega, wat een mega-pand! En dat echt in de middle of knowwhere...
De bodega.
Als ik binnenstap, ademt het een en al sfeer. Vrolijke kleuren binnenshuis staan in contrast met het droge, soms dorre landschap buitenshuis. Ik blijk hier slechts met een verkoopster, haar man en een hond te maken te hebben. Het personeel is in de grote hal aan het werk, maar ik ben de enige klant. De vrouw helpt me allervriendelijkst, maar een woord Engels is er niet bij. Ach, het maakt het besef ver van huis te zijn alleen maar groter, ik voel me een echte 'gringo' hier.
Het is gezellig binnen...
Men is hier trots op hun wijn. Dat zie je echter in de prijzen niet terug:
Ik kies een fles, bedank de vrouw des huizes en stap op. Bij het verlaten van het erf kun je hier niet om heen:
Trots op hun wijnen.
Eenmaal buiten gekomen merk ik pas hoe heet het al die tijd hier is. Mijn zadel en handvatten zijn inmiddels gloeiend. Gauw werk ik mijn aankoop in een klein hoekje van de koffer weg, het past met murwen en duwen maar net. De warmte in mijn kleren loopt op. Gauw doe ik mijn helm op en spring op m'n fiets: wegwezen hier!
Het is kwart voor zes. Ik zit weer in de kronkelmodus. De rijwind koelt mijn lichaam en het is weer aangenaam toeren zo. De ene bocht na de andere dient zich aan, er zijn maar amper rechte stukken. Vlak voordat ik Canjáyar bereik, verandert in de verte het landschap: talloze droge pukkelige heuvels doemen daar op. Het ziet er goudgelig uit. Een wazige, warme gloed hangt er omheen. Het ziet er mysterieus uit.
In de verte ligt Canjáyar
De weg gaat maar door en gaat maar door. Het blijft genieten. Zowel de stuurwegen als de uitzichten geven een enorme kick.
De A-348 blijft geweldig
Ik hou even halt voor een pisstop. Ik bekijk de omgeving eens goed. Links van me wordt het droger en droger. De 'pukkels' zijn nu duidelijk zichtbaar. Dit is het begin van de Tabernas woestijn, een steppe-achtig woestijngebied, waar het jaarlijks maar vier dagen regent. En laat ik nu net richting Tabernas rijden, een plek die ik wel eens gezien wil hebben.
Het is warm, maar niet benauwd, dankzij een zacht briesje. Ik ben benieuwd wat me straks te wachten staat!
Het dorpje Huécija, aan de voet van de woestijn.
Rond zevenen word ik wakker. Normaalgesproken is dat om vijven, dus dit voelt als uitslapen. Ondanks dat ik in een stad(je) slaap was het hier mooi rustig. Ik kijk op een verfrommeld stukje papier op mijn bureau: hierop staat dat ik recht heb op een ontbijt, bezegeld met een slordige krabbel van de waard en een amper te lezen kamernummer. Die moet ik niet kwijtraken, anders wordt het met een rammelende maag starten vanochtend. En laat de aftrap nu plaatsvinden op een van de mooiste motorwegen van Spanje: de befaamde A-397. Ik stop het papiertje diep in mijn zak, doe mijn rugoefeningen, lees een stuk dagoverdenking uit het boek van Henri Nouwen en trek de deur achter me dicht.
Aangekomen in het koffietentje kun je prima ontbijten. Het is allemaal gezellig druk en men zit hutje bij mutje aan kleine tafeltjes. Er wordt meer gekletst dan gegeten, en toch is de barista er maar druk mee om iedereen te voorzien in hun natje en droogje. Ik ga aan de bar zitten en toon hem mijn verfrommelde briefje. Binnen luttele seconden staat er een bak yoghurt met honing, een banaan en koffie voor mijn neus. De banaan is niet van van gisteren of eergisteren, maar ach, het vult. Een grote plak toastbrood met jam en een beste bak koffie maken het weer goed. Lekker simpel allemaal, maar ik zie het de oudere heren, lees 'locals met stok, kromme rug en veel te wijde pantalon' ook eten, nou, dan zal het wel goed zitten. Ondanks het vele roken en de vele alcoholische consumpties in dit land worden de Spanjaarden gemiddeld toch een jaar of twee ouder dan wij Hollanders. Zou het het eten zijn? Of het gebrek aan stress? Wat voor geheim dragen ze met zich mee? Ik zal er wel nooit achter komen...
Het is tijd om de motor op te halen van zijn slaapplek. Ik loop naar het openbare parkeerplein, en rij, tegen mijn principe in, in mijn zomerklofje met slechts een helm op die paar straatjes door om hem voor het hostal neer te zetten. Nu is het zaak om vanuit de kamer de spullen naar de stoep te brengen, mezelf om te kleden in motortenue, de lege flessen en camelbak te vullen met zoveel mogelijk water, mijn helm schoon te maken, en de TomTom in te stellen voor de eerste stop. Het begint een beetje routine te worden. Ik neem overal rustig de tijd voor, dan maar wat later weg. Haast wil je in die warmte niet hebben. Bovendien is rustig aan doen een goed medicijn om meer te genieten tijdens de reis. Dan maar een uurtje later op de plaats van bestemming. Het is rond tienen en het begint al aardig warm te worden. Rustig knoop ik de bagage op de motor en check ik de spanbanden op spanning. Ik bedenk me dat het vandaag niet mis kan gaan, ik zit immers in Andalucië. Plan is om dit van west naar oost te doorkruisen, dat wordt genieten!
We laden alles lekker rustig op. Straks mag er weer geknald worden...
Met dubbele gevoelens rij ik Ronda uit. Wat is het hier gezellig, ik ga dit plaatsje nog missen. Hopelijk kom ik met mijn wederhelft spoedig terug voor een rustige stadstrip. Maar rijden, dat is waar ik nu voor gekomen ben. Dus ook wel weer fijn om te gaan. Over de kinderkopjes hobbel ik opnieuw de kloof over en al gauw kom ik bij een rotonde met het bordje 'A-397'. Deze weg kronkelt 49 kilometers lang naar zijn eindbestemming aan de kust, het plaatsje San Pedro de Alcantara. Hij gaat dwars door de Siërra de las Nieves, een gebergte met toppen tot 1900 meter. Vele motortests hebben hier plaatsgevonden. Dat belooft wat goeds! Dankzij het warme weer is het blok snel op temperatuur. Dat is maar goed ook, want het gas gaat er hier goed op. Het asfalt is geweldig, de belijning is helder en ik zit al gauw in de actie-stand. Dit is gewoon werken. Wat een bochten en ook wat een uitzichten tussendoor. Wel zitten hier haakse bochten verscholen achter rotspartijen, dus een beetje marge houden kan geen kwaad. Het is continue kijken waar de apex zich bevindt, en zorgen dat je in de goede versnelling zit. Ik ben al helemaal gewend aan het gewicht van de bagage en merk dat het er gewoon bijhoort voor nu: vol vertrouwen en met een brede glimlach druk ik hem de ene bocht na de andere in. Ergens halverwege knijp ik hard in de rem voor de 'bike stop', maar deze motortrekpleister zit nog dicht. Het is nog te vroeg. Er staat een bellende man naast zijn glimmende MV Agusta, we groeten elkaar en ik draai de weg weer op, daar gaat 'ie weer. Alweer veel te snel laat de Middelandse zee zich zien en zie ik de contouren van Marbella opduiken. Het wordt drukker op de weg, de vaart gaat eruit. Maar deze ervaring was gaaf. Deze weg had ik niet willen missen! Ik koop wat fruit langs de kant van de weg en kijk naar de zee. Het wordt tijd voor een stukje kustweg. Straks duiken we de bergen weer in.
Veel lekker vers fruit voor een habbekrats
Via de n340 kom ik op de A-7, de tolvrije kustweg. De weg wisselt af tussen verstedelijkt gebied en mooie uitzichten over de Middelandse zee. Ik ben al verwend geraakt dankzij de d-8 in Kroatië, die ik drie jaar geleden heb afgereden naar een vriend in Dubrovnik. Deze kustweg mag je daar niet mee vergelijken. Als je dat niet doet, is hij nog steeds mooi. Met het andere verkeer stuur ik actief mee op de linker strook, het schiet best lekker op. Als toerist zou ik hier voor geen goud willen vertoeven, het is me hier te druk, te gemaakt, te toeristisch. Na een snelle invoeg rijdt er opeens een watervlugge Honda Afrika Twin voor me. Die heeft de gang erin! Een lange man met jethelm, polo en lakschoenen lijkt één met zijn machine. Hij trekt er flink aan. Zijn pantalon wappert door de rijwind. Hij heeft er duidelijk zin in. En dat niet alleen, wat mij verbaast is dat hij een joch van een jaar of zeven achterop heeft. Deze gebaart van niks en zit prinsheerlijk met zijn rug tegen de koffer aangedrukt. Ik geef een dot gas en volg. Ik maak contact met de jongen en hij lacht. Hij heeft het duidelijk naar zijn zin. Na een stukje filerijden bij het stoplicht komen we bij groen naast elkaar te rijden en we groeten elkaar met een glimlach. De Spaanse heren slaan rechtsaf en ik rij door. Ondanks de chaos in het verkeer stralen ze toch een rust uit hier, terwijl ze lekker doorpoken, grappig.
De kustweg wordt weer wat rustiger, ik heb wat meer tijd om om me heen te kijken. Het is een welkome afwisseling van de bergen om hier te toeren. De zee blijft fascinerend om naar te kijken, bovendien geeft het wat verkoeling. Vlak voor een bocht naar links zie ik een mooi uitkijkpunt. Ik besluit even om te stoppen.
De A-7, kustweg met mooie uitzichten.
Ik neem wat fruit, kijk wat om me heen en zie dat mensen aan het zonnen zijn op kleine strandjes die je hier zo kunt uitkiezen. Leuk voor als je met elkaar onderweg bent. Even stoppen, je neemt een duik, droogt weer op, en verder! Terwijl ik weer terug slenter naar mijn motor hoor ik getoeter. Ik kijk naar rechts en zie een rode Honda Transalp. De man in pantalon met zijn zoon. Hij zwaait. Ik zwaai terug. Hij heeft de gang er weer goed in.
Via Furengilora en Torremolinos nader ik de stad Malaga. De gang zit er goed in en het gaat lekker zo. Het is tussen de verstedelijking prima om je heen kijken, met links de bergen en rechts de zee. Ik probeer in Málaga bij een motorzaak te komen die veel BMW-motoren verhuurt, omdat mijn versnellingsbak lawaai begint te maken. Het is geen heftig geluid, maar beter toch even er naar kijken. Het adres heb ik van Maps in mijn TomTom gestopt, maar bij aankomst kijk ik wat vreemd om me heen: ik sta bij een lantaarnpaal aan een lange laan met wat nieuwe industrie. Er loopt een trambaantje langs, maar ik zie geen kip. Vlakbij zie ik een soort sloppenwijk met bergen afval en veel graffiti op de muren. De huizen hebben golfplaten daken en zien er krakkemikkig uit. Best confronterend. De mensen die hier wonen zullen het niet breed hebben. Ik rij nog wat rondjes, maar kom er niet uit. Ik besluit het nog maar even aan te zien: de bak schakelt verder zoals het hoort en de koppeling slipt niet. Even in de gaten houden dit.
Zodra ik de wijk uitrij, zit ik alweer gauw op geciviliseerd asfalt. Ik ben de sloppenwijk alweer vergeten en stuur met een wijde boog om Malaga heen. Even moet ik denken aan de gouden tip van mijn zwager: hij gaf me een adresje waar je het lekkerste ijs van Malaga eet. Maar ik zie ervan af. Ik heb niet zo'n zin om de stad in te gaan. Het toeren lonkt. En voor straks de bergen. Daar ben ik voor gekomen. Die tip bewaar ik zeker nog voor een nieuw bezoek!
Na een halfuurtje rijden ben ik wel toe aan een tankstop. Vlak voor Vélez-Málaga draai ik er bij een Repsol af. Zodra ik de tank en mijn camelbak heb gevuld kijk ik naar de tijd: het is al half twee. Tijd voor siësta. En laat hier nu een gezellig restaurantje zitten waar je tapas kan eten! Ik duw de motor naar de veranda van de bar en stap naar binnen. Wat een leuke sfeer hier!
Zijn dorst is gelest. Nu ik nog...
Het is half twee. Stilte voor de storm. Een kwartier later zit het vol met chauffeurs en reizigers.
Zo kan tapas er ook uitzien. Best lekker!
Zodra ik mijn bestelling heb opgemaakt, komt de ene chauffeur na de andere reiziger binnen. Ik was net op tijd, het lijkt wel afgesproken werk...Het eten smaakt heerlijk. Omdat ik rustig aan doe, bestel ik ook een lekker Spaans biertje bij de lunch. In Spanje heel normaal, bij ons discutabel. Wel vreemd dat er hier overal asbakken op de tafels staan. Het is hier toch verboden om te roken? Ten minste als ik dit plakkaat op de deur moet geloven?
Hangt hier voor de vorm...
En toch zie je hier iedereen een peuk opsteken, zelfs tot aan de bar toe. Tja, ik wil geen spelbreker zijn, dus haal mijn sigaren tevoorschijn:
When in Rome, do as the Romans. When in Spain...
Ik vervolg de A-7 en zie aan mijn rechterkant plaatsen als Nerja en Almuñécar voorbij komen. Het uitzicht blijft mooi, en de bochten volgen het bergachtige kustlandschap. De weg kent ook best wat hoogteverschil, dus ook prima sturen zo. Als ik het bergdorpje Molvízar aan mijn linkerhand tref, draai ik linksaf de N-323 op. Deze weg slingert mee met de rivier de 'Guadalfeo' landinwaarts het noorden in. Ik ga weer van de zee af. En we klimmen weer, fijn! Ik besluit om de gebergtes ten zuiden van de Siërra Nevada in te rijden en kom al gauw op plekken met mooie uitzichten terecht.
Een stuwmeer: Embalse de Rules
Ik draai vervolgens een weg op die me nog lang zal bijblijven: de A-346. Later gaat deze over in de A-348. Wát een weg. Hij gaat van west naar oost dwars door de Alpujarras. Deze weg is van goede kwaliteit, maar er rijdt geen kip. Geen schimmel op de weg, geen toeringcars, vrachtverkeer wat is dat? Ik kwam slechts een oud hippiebusje tegen met een jong echtpaar en een hond. O ja en een fietser. Hoe kan dat, vraag ik me af... Is het de tijd van het jaar, of het feit dat het een maandag is, of...? Nou ja, laat maar, het maakt ook niet uit. Ik neem het moment in me op, ga er goed voor zitten en draai de gashendel open. Daar gaan we!
Zoals het landschap kronkelt, zo kronkelt ook de weg
De weg neemt de vorm aan van een slang, de ene bocht na de andere dient zich aan. Er zijn weinig haarspelden aanwezig, dus de gang zit er flink in. Af en toe kom je rakelings langs een kloof en draai je zo de hoek om. Na die hoek word je verrast met een nieuw uitzicht. Ik hoor de akoestiek van de rots het motorgeluid versterken. Geweldig. De temperatuur neemt toe, het is behoorlijk heet. Gelukkig heb ik veel water en telkens drink ik een slokje via mijn rietje uit de camelbak. Wat een geweldige uitvinding. Het is een must-have voor iedere motorrijder in warme gebieden. Het kan je een hoop hoofdpijn, onnodige moeheid en misselijkheid besparen op dit soort dagen. En het hoeft niet de hoofdprijs te kosten. Ik heb deze ooit aangeschaft bij een oud-militair op de Veluwe. Hij had er aardig wat woestijngebieden mee bedwongen. Ik heb energie voor tien en gefocust pak ik de ene hoek na de andere. Plots kom ik iemand tegen. Het is een fietser met flink wat bepakking. Ik haal hem in en hij zwaait. Ik zwaai terug. Tjonge, met die hitte en in zo'n afgelegen gebied: die gaat ervoor. Terugkijkend in mijn spiegel zie ik dat hij nog steeds zwaait. Wat zal dit betekenen, vraag ik me af. Ik knijp in mijn remhendel en keer om. Eenmaal in gesprek blijkt dat zijn telefoon 'dood' is en dat hij op zoek is naar een camping in de buurt. Zijn vraag is of ik hem kan helpen. We zoeken beiden een schaduwplekje en ik vind een camping in een dorp verderop. Deze man blijkt een bibliothecaris uit Lyon. Deze Fransman ziet eruit als een Arabier met zijn doek om zijn hoofd, en hij heeft al heel wat kilometers afgelegd. Hij heeft een apathie voor de digitalisering en doet zoveel mogelijk analoog of via papier in het leven. Hij reist per papieren Michelin kaart. Hij vraagt of mijn e-mailadres wel beveiligd is en geeft mij een tip voor extra beveiligde providers waar ik zeker vandaag nog lid van zou moeten worden... Inspirerend om dit soort mensen te ontmoeten. Chaotisch als hij is vouwt hij zijn kaart in, maar de wind steekt op en grijpt de Michelin-kaart zo de lucht in. Die kaart, zijn enige strohalm in dit verlaten gebied, auw! Gelukkig krijgen we de kaart te pakken en samen vouwen we hem weer in. We kunnen er ook wel weer om lachen. Ik vraag of hij nog water genoeg heeft voor zijn trip. Hij geeft mij tips voor de regio verderop. Ik geef hem een hand en wens hem veel succes. Tjonge, hij liever dan ik.
Met een simpele fiets dwars door de Alpujarras.
De hitte wordt pittig en ik ben blij dat ik weer rij. Het voordeel is wel, dat de rubbers lekker plakken in de bocht. Ik heb nog een koelvest bij me en even overweeg ik om die onder mijn doorwaaijas aan te doen. Maar het is niet meer nodig: de rijwind geeft weer prima verkoeling. Na wat snelle bochten kom ik op een soort tweesplitsing. Ik denk linksaf te moeten, maar neem de verkeerde afslag. Dit is best een leuke weg! Ik besluit hem een tijdje te volgen, wie weet waar ik uitkom. De weg steekt eerst de rivier over. Nou ja, rivier...
Hier heeft ooit meer water gestroomd
Vervolgens blijk ik de goede keus te hebben gemaakt, want ik word getrakteerd op prachtige bochten die als een malle omhoog klimmen. Hier is het even de kop erbij, want een stuurfoutje wordt afgestraft met een diepe duik het ravijn in. Daar denken we maar even niet over na. Het is hier prachtig.
Zo kom je omhoog: de A-4128
Eenmaal boven heb je prachtig uitzicht. Hier eindigt de weg bij een 'pueblo blanco', het dorpje Notáez. Hier wonen slechts 120 mensen. Vanaf hier moet je het doen met een geitenpad.
Om de haverklap kom je een 'mirador' tegen: dit zijn prachtige plekken voor een pauze. Vaak staat er een boom precies zo, dat je er op het heetst van de dag in de schaduw kunt uitrusten.
Nu dezelfde weg weer naar beneden en al gauw draai in de a-348 weer op. Waar waren we gebleven? O ja, stroomopwaarts naar het noordoosten. De weg klautert zich een weg omhoog, de Siërra Nevada tegemoet. Met de de zon in de rug is dit fijn toeren. Na Cádiar kronkelt de weg zich richting het oosten. Ineens zijn de bergen hier anders: de grond is geel van kleur. Evenals de belijning. Het doet een beetje Amerikaans aan.
De bocht om naar het oosten. Met de herinnering dat je in Andalusië bent
Was de witte verf op?
Gek, maar waar: na een kwartier is de gele omgeving niet meer geel. En daarbij de strepen ook niet meer, die zijn weer gewoon wit. Zou dit verband met elkaar houden? Maakt ook niet uit, de wegkwaliteit blijft super, en ik kom zelden medeweggebruikers tegen, ik kan daardoor beter van de uitzichten genieten. Wat is het hier toch mooi!
Wie denkt dat Spanje geen bergen heeft, heeft het mis: het is één en al berg...
Ik rij Alcolea voorbij en bevind me weer in niemandsland. Het is inmiddels half zes. Zo voelt het niet, de zon staat nog hoog en voor mijn gevoel kan ik nog wel even. Ik vlieg wel door mijn water heen, maar gelukkig heb ik een derde fles die ik kan aanbreken. Ik zet de motor op de standaard en hang mijn Camelbak met zijn lus aan de spiegel. Vluchtig slokt hij de anderhalve liter op, en de dop gaat er weer op. Het begint een beetje een ritueel te worden. Ik kijk om me heen. Op dit soort momenten realiseer ik me weer wat een mazzelaar ik ben...
Water bijvullen langs de a-348.
Honger heb ik niet, maar ik neem toch maar wat nootjes, een pruim en wat groentes. Ik sta nu toch. Opnieuw draai ik de weg weer op, de tocht gaat verder. Gek idee dat links van me een wintersportgebied ligt, en rechts van me de Middelandse zee. Ik zie beiden niet, maar het is er wel. Die bewoners hebben het zo gek nog niet. Ze kunnen kiezen: sneeuw of zon. Ik vermoed alleen dat de gemiddelde local hier niet mee bezig is. Met de lage lonen in mijn achterhoofd.
Even voorbij Láujar de Andarax zie ik een bordje met 'bodega'. Ik had een goede vriend beloofd om hem een lekker wijntje mee te nemen. Dat komt mooi uit, want ik wil zo'n groot wijnhuis wel eens zien. Ik volg het bordje, en draai het erf op: recht voor me zie ik de bodega, wat een mega-pand! En dat echt in de middle of knowwhere...
De bodega.
Als ik binnenstap, ademt het een en al sfeer. Vrolijke kleuren binnenshuis staan in contrast met het droge, soms dorre landschap buitenshuis. Ik blijk hier slechts met een verkoopster, haar man en een hond te maken te hebben. Het personeel is in de grote hal aan het werk, maar ik ben de enige klant. De vrouw helpt me allervriendelijkst, maar een woord Engels is er niet bij. Ach, het maakt het besef ver van huis te zijn alleen maar groter, ik voel me een echte 'gringo' hier.
Het is gezellig binnen...
Men is hier trots op hun wijn. Dat zie je echter in de prijzen niet terug:
Ik kies een fles, bedank de vrouw des huizes en stap op. Bij het verlaten van het erf kun je hier niet om heen:
Trots op hun wijnen.
Eenmaal buiten gekomen merk ik pas hoe heet het al die tijd hier is. Mijn zadel en handvatten zijn inmiddels gloeiend. Gauw werk ik mijn aankoop in een klein hoekje van de koffer weg, het past met murwen en duwen maar net. De warmte in mijn kleren loopt op. Gauw doe ik mijn helm op en spring op m'n fiets: wegwezen hier!
Het is kwart voor zes. Ik zit weer in de kronkelmodus. De rijwind koelt mijn lichaam en het is weer aangenaam toeren zo. De ene bocht na de andere dient zich aan, er zijn maar amper rechte stukken. Vlak voordat ik Canjáyar bereik, verandert in de verte het landschap: talloze droge pukkelige heuvels doemen daar op. Het ziet er goudgelig uit. Een wazige, warme gloed hangt er omheen. Het ziet er mysterieus uit.
In de verte ligt Canjáyar
De weg gaat maar door en gaat maar door. Het blijft genieten. Zowel de stuurwegen als de uitzichten geven een enorme kick.
De A-348 blijft geweldig
Ik hou even halt voor een pisstop. Ik bekijk de omgeving eens goed. Links van me wordt het droger en droger. De 'pukkels' zijn nu duidelijk zichtbaar. Dit is het begin van de Tabernas woestijn, een steppe-achtig woestijngebied, waar het jaarlijks maar vier dagen regent. En laat ik nu net richting Tabernas rijden, een plek die ik wel eens gezien wil hebben.
Het is warm, maar niet benauwd, dankzij een zacht briesje. Ik ben benieuwd wat me straks te wachten staat!
Het dorpje Huécija, aan de voet van de woestijn.
Laatst bewerkt:
- Onderwerp starter
- #60
Vervolg dag 5
Ik blijf hier maar even staan. Wat is het hier bizar. Ik kijk mijn ogen uit. Als ik het dal in kijk, voel ik me groot. Maar als ik mijn hoofd omdraai naar de bergen naast me, voel ik me maar een nietig mannetje. Alles blijkt maar weer relatief.
De Bimmer kijkt mee.
Als ik bij Gádor de rivier oversteek pak ik even een klein stukje snelweg: erop en eraf, waarna ik op de N-340 kom. Ik volg simpelweg de borden met 'Tabernas' en het wordt echt steeds droger en ruwer om me heen. Toch zie je her en der oases met vegetatie. De bloemen díe er zijn, staan volop in bloei, het ruikt erg lekker.
Tabernas wordt officieel een 'half-woestijn' genoemd. Er groeit hier en daar wel wat.
Al gauw bereik ik het themapark. Het is een nagebouwd Western-dorpje die gebruikt werd voor de opnames van de 'Spagetti-westerns', waarin Clint Eastwood een belangrijke rol had. Grappig dat dit er nog staat, je kunt er een bezoekje brengen en wat shows zien. Ik ga weer door, en volg nieuwsgierig de borden:
Vreemde gewaarwording, zoiets in Europa...
Uiteindelijk wijst dit bordje mij een gravelweg op:
Ik rij hier een stukje in, maar ga toch liever even verkoeling zoeken onder de brug. De gang gaat eruit en de temperatuur lijkt nog steeds te stijgen. Prachtig is het hier wel, een heel aparte ervaring.
Warm, dat is het hier als de vaart eruit gaat, pfff...
Verkoeling vind je hier onder de brug
Ik eet wat, bel even met het thuisfront en bedenk wat ik vanavond ga doen. Het is zeven uur. Ik begin best wel wat trek te krijgen, maar honger mag je het niet noemen. Ik heb best zin om nog een uur te rijden, dus ik besluit om verder te gaan. Op de kaart ligt een dorpje waar allerlei krulweggetjes naartoe gaan. Dat belooft vast een mooie omgeving. En op Maps te zien hebben ze daar een 'hostal', zo te zien aan een plein. Vaak kun je het niet gezelliger treffen. Ik stel de TomTom in op het dorpje Uleila del Campo.
De uitzichten blijven vreemd in dit droge gebied. Het is ook best groot, de bulten blijf je maar zien, soms onderbroken door opgedroogde rivierbeddingen met rietkragen, soms door vreemde vegetatie die ik nog nooit heb gezien. Het lijkt me vreemd om hier te wonen. Waar zal Jan met de pet zich hier in voorzien? Later ontdek ik pas dat olijven en geitenkaas hier voor inkomsten zorgt.
Ik draai links de a-1100 op en wordt getrakteerd op een prachtige kaarsrechte weg die zo de horizon in lijkt te lopen. Wauw, na al die bochten is dit een goede afwisseling!
Waar zal dit naartoe gaan?
Ik draai de gashendel verder open, en voel de verkoeling van de wind. Heerlijk dit. Eenmaal verderop maakt de weg een wending, en krult het asfalt zich een weg door de woestijn. In combinatie met de avondzon levert dat mooie uitzichten op:
Rijden, rijden, en nog eens rijden. Dát doe je hier.
Het is hier zo gaaf rijden, dat ik de tijd vergeet: ik ben een uur verder. In de verte zie ik mijn eindbestemming voor vandaag liggen: het dorp ligt er mooi bij, met z'n rug tegen de bergen erachter. Links van me zie ik een inmense olijfperserij staan, en vermoed dat dit gebouw voor veel werkgelegenheid zorgt voor de inwoners van dit gebied. Ik ben benieuwd wat ik in dit witte dorp aan ga treffen. Laten we hopen in ieder geval een bed en wat te eten. Dan ben ik tevreden
Uleila del Campo in de avondzon
Eenmaal aangekomen rij ik door smalle steegjes het dorp in. Ik ga door smal smaller,smalst...Ik moet mijn spiegel inklappen om tussen een betonnen steegje door te kunnen. In combinatie met een stijgingspercentage van heb-ik-jou-daar hou ik de koppeling lekker slippend. Als de motor hier uitvalt lach je minder... Al manoeuvrerend kom ik boven op een plein. Het blok galmt door de steegjes, het voelt bijna aso als ik eindelijk de koppeling inknijp en even halt houd. Een oma en haar kleinzoon zitten op de rand van een betonnen muurtje voor de oude kerk. Ze zijn de enigen op het plein en kijken wat er hier gaande is. Ik zie hier een gemeentehuis, nou ja, huis, een lokaaltje met een Spaanse vlag ervoor. Verder dan de kerk, en wat huizen rondom en dat is het. Maar géén slaapplek.... Ik vraag de oude dame en zij mompelt wat en wijst naar een steeg naar beneden. Alsof ze dit al jaren doet. Nou, daar gaan we weer dan... Met slippende koppeling en de hand bij de rem galm ik naar beneden, wát een hoogteverschil in dit gehucht. Het zal de senioren wel op conditie houden bedenk ik me, dát dan weer wel.
Eenmaal beneden aangekomen, blijkt hier nog een plein. Ik denk dat dit 'hét plein' is. Hier is een speeltuin de spil, erom heen is er een bank en een klein terrasje. Al gauw zie ik 'Hostal La Escapada' en ik loop naar binnen. De jonge gastvrouw begeleidt me naar een pand hiernaast. We lopen door een koele gang en ze wijst me een moderne kamer met airco, satelliet televisie en schoon sanitair aan. Dat had ik niet verwacht! Hier is duidelijk geïnvesteerd, geweldig. Ik geef aan dat ik me opfris en daarna graag nog wat kom eten. Dat is geen probleem. Verder vraagt ze of ik de motor niet liever in hun garage zet. Dat sla ik niet af. Ik bedank haar en installeer me in de relaxte kamer.
Ook het sanitair is schoon:
Na een fijne douche installeer ik me op het plein:
Ik blijk de enige toerist in het dorp. Hier zitten is geen straf
Ik bestel een menu die de gastvrouw me aanbeveelt en laat me verrassen: lekker geitenvlees met een salade.
Koken kunnen ze hier wel
Het eten smaakt super. Het is half tien als ik begin, het dorp loopt ook langzaam leeg, allen begeven zich richting dit terras. Ik zit en kijk. Oude auto's met dito bestuurders komen en gaan. Een brommertje, een tractor, er komt van alles voorbij. Iedereen wuift naar elkaar. Het is ons kent ons. Kinderen spelen op het plein. Een opa rijdt rondjes met zijn kleinzoon op een steekwagentje. Ik steek een sigaar op. Vervelen doe ik me niet, prachtig om dit dorpsleven gade te slaan.
Na nog twee frisse Estrella's wordt het schemerig. Ik besluit nog even een wandeling door het dorp te maken. Dat blijkt nog een goede work-out, goed voor de benen en de rug Ik eindig op het hoge pleintje waar ik begin van de avond binnenkwam. De kerk is prachtig verlicht, en hier en daar kletsen wat hangjongeren met elkaar. Achter de luiken hoor ik her en der een televisie aanstaan. Men gaat hier laat naar bed, dat is duidelijk. Wat wil je ook met die hitte. Het witte dorpje ademt een levendige sfeer uit. Hoe grappig weer dat ik nu juist hier terecht ben gekomen.
Het Hostal, slash café en bar.
Het kerkje.
Ik stap tevreden mijn bed in. Het was een mooie dag. Mijn spieren zijn moe van het sturen. Maar mijn hoofd is leeg, ik voel me erg uitgerust. Ik kijk nog eens naar de moderne satelliet tv. Ik peins er niet over om die aan te doen. Die heb ik niet nodig. Mijn hoofd zit vol met mooie beelden. Ik doe het licht uit. Vannacht droom ik over de Alpujarras.
Ik blijf hier maar even staan. Wat is het hier bizar. Ik kijk mijn ogen uit. Als ik het dal in kijk, voel ik me groot. Maar als ik mijn hoofd omdraai naar de bergen naast me, voel ik me maar een nietig mannetje. Alles blijkt maar weer relatief.
De Bimmer kijkt mee.
Als ik bij Gádor de rivier oversteek pak ik even een klein stukje snelweg: erop en eraf, waarna ik op de N-340 kom. Ik volg simpelweg de borden met 'Tabernas' en het wordt echt steeds droger en ruwer om me heen. Toch zie je her en der oases met vegetatie. De bloemen díe er zijn, staan volop in bloei, het ruikt erg lekker.
Tabernas wordt officieel een 'half-woestijn' genoemd. Er groeit hier en daar wel wat.
Al gauw bereik ik het themapark. Het is een nagebouwd Western-dorpje die gebruikt werd voor de opnames van de 'Spagetti-westerns', waarin Clint Eastwood een belangrijke rol had. Grappig dat dit er nog staat, je kunt er een bezoekje brengen en wat shows zien. Ik ga weer door, en volg nieuwsgierig de borden:
Vreemde gewaarwording, zoiets in Europa...
Uiteindelijk wijst dit bordje mij een gravelweg op:
Ik rij hier een stukje in, maar ga toch liever even verkoeling zoeken onder de brug. De gang gaat eruit en de temperatuur lijkt nog steeds te stijgen. Prachtig is het hier wel, een heel aparte ervaring.
Warm, dat is het hier als de vaart eruit gaat, pfff...
Verkoeling vind je hier onder de brug
Ik eet wat, bel even met het thuisfront en bedenk wat ik vanavond ga doen. Het is zeven uur. Ik begin best wel wat trek te krijgen, maar honger mag je het niet noemen. Ik heb best zin om nog een uur te rijden, dus ik besluit om verder te gaan. Op de kaart ligt een dorpje waar allerlei krulweggetjes naartoe gaan. Dat belooft vast een mooie omgeving. En op Maps te zien hebben ze daar een 'hostal', zo te zien aan een plein. Vaak kun je het niet gezelliger treffen. Ik stel de TomTom in op het dorpje Uleila del Campo.
De uitzichten blijven vreemd in dit droge gebied. Het is ook best groot, de bulten blijf je maar zien, soms onderbroken door opgedroogde rivierbeddingen met rietkragen, soms door vreemde vegetatie die ik nog nooit heb gezien. Het lijkt me vreemd om hier te wonen. Waar zal Jan met de pet zich hier in voorzien? Later ontdek ik pas dat olijven en geitenkaas hier voor inkomsten zorgt.
Ik draai links de a-1100 op en wordt getrakteerd op een prachtige kaarsrechte weg die zo de horizon in lijkt te lopen. Wauw, na al die bochten is dit een goede afwisseling!
Waar zal dit naartoe gaan?
Ik draai de gashendel verder open, en voel de verkoeling van de wind. Heerlijk dit. Eenmaal verderop maakt de weg een wending, en krult het asfalt zich een weg door de woestijn. In combinatie met de avondzon levert dat mooie uitzichten op:
Rijden, rijden, en nog eens rijden. Dát doe je hier.
Het is hier zo gaaf rijden, dat ik de tijd vergeet: ik ben een uur verder. In de verte zie ik mijn eindbestemming voor vandaag liggen: het dorp ligt er mooi bij, met z'n rug tegen de bergen erachter. Links van me zie ik een inmense olijfperserij staan, en vermoed dat dit gebouw voor veel werkgelegenheid zorgt voor de inwoners van dit gebied. Ik ben benieuwd wat ik in dit witte dorp aan ga treffen. Laten we hopen in ieder geval een bed en wat te eten. Dan ben ik tevreden
Uleila del Campo in de avondzon
Eenmaal aangekomen rij ik door smalle steegjes het dorp in. Ik ga door smal smaller,smalst...Ik moet mijn spiegel inklappen om tussen een betonnen steegje door te kunnen. In combinatie met een stijgingspercentage van heb-ik-jou-daar hou ik de koppeling lekker slippend. Als de motor hier uitvalt lach je minder... Al manoeuvrerend kom ik boven op een plein. Het blok galmt door de steegjes, het voelt bijna aso als ik eindelijk de koppeling inknijp en even halt houd. Een oma en haar kleinzoon zitten op de rand van een betonnen muurtje voor de oude kerk. Ze zijn de enigen op het plein en kijken wat er hier gaande is. Ik zie hier een gemeentehuis, nou ja, huis, een lokaaltje met een Spaanse vlag ervoor. Verder dan de kerk, en wat huizen rondom en dat is het. Maar géén slaapplek.... Ik vraag de oude dame en zij mompelt wat en wijst naar een steeg naar beneden. Alsof ze dit al jaren doet. Nou, daar gaan we weer dan... Met slippende koppeling en de hand bij de rem galm ik naar beneden, wát een hoogteverschil in dit gehucht. Het zal de senioren wel op conditie houden bedenk ik me, dát dan weer wel.
Eenmaal beneden aangekomen, blijkt hier nog een plein. Ik denk dat dit 'hét plein' is. Hier is een speeltuin de spil, erom heen is er een bank en een klein terrasje. Al gauw zie ik 'Hostal La Escapada' en ik loop naar binnen. De jonge gastvrouw begeleidt me naar een pand hiernaast. We lopen door een koele gang en ze wijst me een moderne kamer met airco, satelliet televisie en schoon sanitair aan. Dat had ik niet verwacht! Hier is duidelijk geïnvesteerd, geweldig. Ik geef aan dat ik me opfris en daarna graag nog wat kom eten. Dat is geen probleem. Verder vraagt ze of ik de motor niet liever in hun garage zet. Dat sla ik niet af. Ik bedank haar en installeer me in de relaxte kamer.
Ook het sanitair is schoon:
Na een fijne douche installeer ik me op het plein:
Ik blijk de enige toerist in het dorp. Hier zitten is geen straf
Ik bestel een menu die de gastvrouw me aanbeveelt en laat me verrassen: lekker geitenvlees met een salade.
Koken kunnen ze hier wel
Het eten smaakt super. Het is half tien als ik begin, het dorp loopt ook langzaam leeg, allen begeven zich richting dit terras. Ik zit en kijk. Oude auto's met dito bestuurders komen en gaan. Een brommertje, een tractor, er komt van alles voorbij. Iedereen wuift naar elkaar. Het is ons kent ons. Kinderen spelen op het plein. Een opa rijdt rondjes met zijn kleinzoon op een steekwagentje. Ik steek een sigaar op. Vervelen doe ik me niet, prachtig om dit dorpsleven gade te slaan.
Na nog twee frisse Estrella's wordt het schemerig. Ik besluit nog even een wandeling door het dorp te maken. Dat blijkt nog een goede work-out, goed voor de benen en de rug
Ik eindig op het hoge pleintje waar ik begin van de avond binnenkwam. De kerk is prachtig verlicht, en hier en daar kletsen wat hangjongeren met elkaar. Achter de luiken hoor ik her en der een televisie aanstaan. Men gaat hier laat naar bed, dat is duidelijk. Wat wil je ook met die hitte. Het witte dorpje ademt een levendige sfeer uit. Hoe grappig weer dat ik nu juist hier terecht ben gekomen.Het Hostal, slash café en bar.
Het kerkje.
Ik stap tevreden mijn bed in. Het was een mooie dag. Mijn spieren zijn moe van het sturen. Maar mijn hoofd is leeg, ik voel me erg uitgerust. Ik kijk nog eens naar de moderne satelliet tv. Ik peins er niet over om die aan te doen. Die heb ik niet nodig. Mijn hoofd zit vol met mooie beelden. Ik doe het licht uit. Vannacht droom ik over de Alpujarras.
Laatst bewerkt:
- Onderwerp starter
- #61
Dag vijf bijgewerkt. Veel leesplezier!
Twin Rider
Rookie
Wat een mooi avontuur,en geweldig boeiend en informatief geschreven.Kan niet wachten tot het vervolg
- Onderwerp starter
- #64
Wat een mooi avontuur,en geweldig boeiend en informatief geschreven.Kan niet wachten tot het vervolg
Dank Twinrider... vervolg komt er aan!
- Onderwerp starter
- #65
Dat zijn de betere tochten.
Genieten om mee te lezen en te beleven op deze manier![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
Kerel, welkom terug op MF
- Onderwerp starter
- #67
Dag 6 El Campo - Prades (768 km) / dinsdag 25 juni
Na zes fijne uren bomenzagen stap ik uitgerust uit het Spaanse bed. De airco heeft gisteravond plaats gemaakt voor een open raam: ik moet er niet aan denken om met bronchitis de dag te starten. De dag begint vroeg: volgens de gastvrouw kan ik vanaf zes uur ontbijten aan de bar. Laat ik dat maar doen dan, want ik heb wel weer zin om te gaan rijden. Na mijn ochtendritueel, rugoefeningen en overdenkingen, leg ik mijn spullen klaar, vul mijn waterrantsoen aan en sjok naar de bar. Het is fijn buiten: een verkoelende ochtendbries in combinatie met de geur van de berglucht maakt dat ik veel energie krijg voor een dagje sturen. Maar we zijn er nog niet. Eerst koffie. Ik bestel koffie en een soort van grote toast-brood met jam.
Café con letche en een broodje: prima!
Het is alweer gezellig druk binnen. Alle leeftijden zitten hier samen gezellig te ontbijten. Ik zie jonge mannen, oudere mannen, heren in werkkleding, in blouse en in overall, maar ook twee politie-agenten. Zelfs de gepensioneerden (of zijn het oude boeren, die nog steeds werkzaam zijn?) en echt oude senioren met stok zitten hier alsof de nacht niet geweest is. De televisie staat vrij hard aan. Achterin zijn ze hier al aan het kaarten. Tjonge, en dat vlak na zessen... Vrouwen zie je hier, op die politie-agente na, nu niet. Die zijn vast achter de schermen met hun kinderen bezig.
Om half zeven ben ik twee bakjes koffie verder en sta ik op naar de bar. Ik geef aan dat ik de motor graag uit de garage haal. Dan kan ik hem opladen. De barbediende doet een belletje, maar er neemt niemand op. Hij zegt dat de persoon in kwestie nog slaapt. Tja, dan wacht ik wel even. Nóg maar een koffie dan. Kijkende naar het nieuws op de luide televisie zie ik hoe het gisteravond er in de steden aan toe ging: overal was er vuur. De papieren poppen van het feest van San Juan. Ze gingen in vlammen de lucht in. Verder schijnt Europa zich op te maken voor veel, heel veel warmte. Ach, het is hier al warm, dus dat scheelt
Hitte. Straks ook in de rest van Europa.
Na een half uur neemt de eigenaar van de garage nog niet op. Hij slaapt nog. Zo gaat het nog even door. Er is opnieuw een uur verstreken. Ik besluit om me niet op te winden, maar om me er bij neer te leggen. Dat kost de minste energie. Het nieuws op de luide televisie gaat nog even door, het weer, politiek, alles komt voorbij.
Rechtsonderin wil de garagedeur nog niet open...
Om acht uur is de garage-eigenaar eindelijk opgestaan. Fijn, dan kan ik gaan! Ik heb in ieder geval genoeg koffie op voor een week. Hij biedt zijn excuses aan en loopt met me mee. Hij wenst me een goede reis en dat wens ik mezelf dan ook maar. De warmte begint te komen, dus tijd om te rijden.
De dag begint weer mooi...
Als ik een tijdje rij, vergeet ik de ochtendvertraging weer gauw. Wat is het hier mooi. Zeker als de zon opkomt. Ik rij af en toe wat richting het oosten, en dan is het even oppassen geblazen. Maar de kiekjes zijn er niet minder om. Het reliëf laat goed van zich zien, adembenemend.
Zo op de kaart:
En zo in de praktijk:
De a1101.
Via Lubrín kronkelt de weg zich voorwaarts door het woeste berglandschap. De bergen zijn hier bruin van kleur. De weg is van race-waardig asfalt, het gas kan er lekker op. Ik vraag me af, dat als je een racer rijdt en van sportief rijden houdt, of er nog wel betere plekken zijn dan hier. En met name dat er weinig verkeer is. Stoplichten, flitspalen en drempels zijn hier praktisch niet. Geen schimmel op de weg. En om maar te zwijgen over dat mooie donkergrijze asfalt... Een bakje koffie voor onder de euro, een maaltijd voor een habbekrats. Hier moet je zijn! Oeps, dit begint op reclame te lijken, ik hou op Hoe minder mensen hier naartoe gaan hoe beter, dan heb ik meer ruimte! Niks meer aan doen dus
Na een half uur sturen bedenk ik dat de tank nagenoeg leeg is. Gisteravond vergeten te tanken, oeps! Gelukkig kom ik in bewoond gebied en vind ik een pomp. Hier meteen maar even de staat van de banden bekijken, en olie peilen. Ik heb geen middenbok. Dus gebruik ik een telescoopspiegeltje om zittend op de motor het peilglaasje te kunnen zien. Werkt perfect. Tot mijn verbazing hoeft er nog steeds niets bij. Dat is wel vreemd, want normaal gebruikt mijn boxer wel een beetje olie, wat normaal is. Of kijk ik niet goed? De motor staat horizontaal. Het blok is warm en ik heb tien minuten gewacht alvorens te peilen. Nou ja, ff in de gaten houden dan maar. De banden slijten hier mooi rond af. Er is bijna geen schaamrand meer te zien, das mooi!
Olie peilen
De banden worden goed gebruikt hier...
Ik koop nog een fles extra water, wat zoute nootjes en trap 'em weer aan. Straks kom ik in de achterlanden van Murcia. Mijn zus en zwager zijn hier dwars doorheen gereden met de camper. Ze waarschuwden me nog: het is er supermooi, maar er is weinig beschaving. En ontzettend dor. Zorg dus voor een volle tank en boodschappentas. Dat laatste gaat niet, maar op z'n minst een goed waterrantsoen is wel handig bedenk ik me.
De achterlanden van Murcia zijn inderdaad dor. Er groeit weinig vegetatie en de wegen zijn uitgestrekt. Het ziet er wat armoedig, maar niet verpauperd uit. Er schijnen hier veel boeren te wonen met grote stukken land. Er wordt hier fruit, rijst (!) en wijndruiven verbouwd. Er lopen hier een paar grote rivieren, waar men hun water weghaalt. Die Spanjaarden zijn dus toch creatief als het gaat om irrigatie van hun gewassen. De steden Murcia en Cartagena schijnen erg mooi te zijn, hier is ook meer toerisme te vinden dankzij de cruise-schepen die hier aanleggen. Maar rijdend door de dorre achterlanden realiseer ik dat ik daar ver van verwijderd ben. Ik vind het prima. De verlaten binnenlanden in combinatie met mooie meters maken, daar gaat het me nu om!
Regio Murcia
(Wordt vervolgd)
Na zes fijne uren bomenzagen stap ik uitgerust uit het Spaanse bed. De airco heeft gisteravond plaats gemaakt voor een open raam: ik moet er niet aan denken om met bronchitis de dag te starten. De dag begint vroeg: volgens de gastvrouw kan ik vanaf zes uur ontbijten aan de bar. Laat ik dat maar doen dan, want ik heb wel weer zin om te gaan rijden. Na mijn ochtendritueel, rugoefeningen en overdenkingen, leg ik mijn spullen klaar, vul mijn waterrantsoen aan en sjok naar de bar. Het is fijn buiten: een verkoelende ochtendbries in combinatie met de geur van de berglucht maakt dat ik veel energie krijg voor een dagje sturen. Maar we zijn er nog niet. Eerst koffie. Ik bestel koffie en een soort van grote toast-brood met jam.
Café con letche en een broodje: prima!
Het is alweer gezellig druk binnen. Alle leeftijden zitten hier samen gezellig te ontbijten. Ik zie jonge mannen, oudere mannen, heren in werkkleding, in blouse en in overall, maar ook twee politie-agenten. Zelfs de gepensioneerden (of zijn het oude boeren, die nog steeds werkzaam zijn?) en echt oude senioren met stok zitten hier alsof de nacht niet geweest is. De televisie staat vrij hard aan. Achterin zijn ze hier al aan het kaarten. Tjonge, en dat vlak na zessen... Vrouwen zie je hier, op die politie-agente na, nu niet. Die zijn vast achter de schermen met hun kinderen bezig.
Om half zeven ben ik twee bakjes koffie verder en sta ik op naar de bar. Ik geef aan dat ik de motor graag uit de garage haal. Dan kan ik hem opladen. De barbediende doet een belletje, maar er neemt niemand op. Hij zegt dat de persoon in kwestie nog slaapt. Tja, dan wacht ik wel even. Nóg maar een koffie dan. Kijkende naar het nieuws op de luide televisie zie ik hoe het gisteravond er in de steden aan toe ging: overal was er vuur. De papieren poppen van het feest van San Juan. Ze gingen in vlammen de lucht in. Verder schijnt Europa zich op te maken voor veel, heel veel warmte. Ach, het is hier al warm, dus dat scheelt
Hitte. Straks ook in de rest van Europa.
Na een half uur neemt de eigenaar van de garage nog niet op. Hij slaapt nog. Zo gaat het nog even door. Er is opnieuw een uur verstreken. Ik besluit om me niet op te winden, maar om me er bij neer te leggen. Dat kost de minste energie. Het nieuws op de luide televisie gaat nog even door, het weer, politiek, alles komt voorbij.
Rechtsonderin wil de garagedeur nog niet open...
Om acht uur is de garage-eigenaar eindelijk opgestaan. Fijn, dan kan ik gaan! Ik heb in ieder geval genoeg koffie op voor een week. Hij biedt zijn excuses aan en loopt met me mee. Hij wenst me een goede reis en dat wens ik mezelf dan ook maar. De warmte begint te komen, dus tijd om te rijden.
De dag begint weer mooi...
Als ik een tijdje rij, vergeet ik de ochtendvertraging weer gauw. Wat is het hier mooi. Zeker als de zon opkomt. Ik rij af en toe wat richting het oosten, en dan is het even oppassen geblazen. Maar de kiekjes zijn er niet minder om. Het reliëf laat goed van zich zien, adembenemend.
Zo op de kaart:
En zo in de praktijk:
De a1101.
Via Lubrín kronkelt de weg zich voorwaarts door het woeste berglandschap. De bergen zijn hier bruin van kleur. De weg is van race-waardig asfalt, het gas kan er lekker op. Ik vraag me af, dat als je een racer rijdt en van sportief rijden houdt, of er nog wel betere plekken zijn dan hier. En met name dat er weinig verkeer is. Stoplichten, flitspalen en drempels zijn hier praktisch niet. Geen schimmel op de weg. En om maar te zwijgen over dat mooie donkergrijze asfalt... Een bakje koffie voor onder de euro, een maaltijd voor een habbekrats. Hier moet je zijn! Oeps, dit begint op reclame te lijken, ik hou op
Hoe minder mensen hier naartoe gaan hoe beter, dan heb ik meer ruimte! Niks meer aan doen dus Na een half uur sturen bedenk ik dat de tank nagenoeg leeg is. Gisteravond vergeten te tanken, oeps! Gelukkig kom ik in bewoond gebied en vind ik een pomp. Hier meteen maar even de staat van de banden bekijken, en olie peilen. Ik heb geen middenbok. Dus gebruik ik een telescoopspiegeltje om zittend op de motor het peilglaasje te kunnen zien. Werkt perfect. Tot mijn verbazing hoeft er nog steeds niets bij. Dat is wel vreemd, want normaal gebruikt mijn boxer wel een beetje olie, wat normaal is. Of kijk ik niet goed? De motor staat horizontaal. Het blok is warm en ik heb tien minuten gewacht alvorens te peilen. Nou ja, ff in de gaten houden dan maar. De banden slijten hier mooi rond af. Er is bijna geen schaamrand meer te zien, das mooi!
Olie peilen
De banden worden goed gebruikt hier...
Ik koop nog een fles extra water, wat zoute nootjes en trap 'em weer aan. Straks kom ik in de achterlanden van Murcia. Mijn zus en zwager zijn hier dwars doorheen gereden met de camper. Ze waarschuwden me nog: het is er supermooi, maar er is weinig beschaving. En ontzettend dor. Zorg dus voor een volle tank en boodschappentas. Dat laatste gaat niet, maar op z'n minst een goed waterrantsoen is wel handig bedenk ik me.
De achterlanden van Murcia zijn inderdaad dor. Er groeit weinig vegetatie en de wegen zijn uitgestrekt. Het ziet er wat armoedig, maar niet verpauperd uit. Er schijnen hier veel boeren te wonen met grote stukken land. Er wordt hier fruit, rijst (!) en wijndruiven verbouwd. Er lopen hier een paar grote rivieren, waar men hun water weghaalt. Die Spanjaarden zijn dus toch creatief als het gaat om irrigatie van hun gewassen. De steden Murcia en Cartagena schijnen erg mooi te zijn, hier is ook meer toerisme te vinden dankzij de cruise-schepen die hier aanleggen. Maar rijdend door de dorre achterlanden realiseer ik dat ik daar ver van verwijderd ben. Ik vind het prima. De verlaten binnenlanden in combinatie met mooie meters maken, daar gaat het me nu om!
Regio Murcia
(Wordt vervolgd)
Laatst bewerkt:
motormaniac58
MF veteraan
Wederom lekker weggeschreven met mooie foto's.
Je schrijft het boeiend op en hebt mijn inziens je roeping gemist....daar zou je meer mee moeten kunnen doen...
Zelf reis ik met mijn vriendin ook op de motor (ieder op eigen motor) door zuidelijke landen. Wij zijn in juni ruim 2 weken onderweg geweest.
Dus we hebben ook elkaars gezelschap.....Mis jij dat niet ?
Je schrijft het boeiend op en hebt mijn inziens je roeping gemist....daar zou je meer mee moeten kunnen doen...
Zelf reis ik met mijn vriendin ook op de motor (ieder op eigen motor) door zuidelijke landen. Wij zijn in juni ruim 2 weken onderweg geweest.
Dus we hebben ook elkaars gezelschap.....Mis jij dat niet ?
- Onderwerp starter
- #69
Wat ben jij een geluksvogel, dat je vrouw óók zelf rijdt! Dan wist ik het ook wel indeed, hoewel ik zelf twee jonge kinderen heb is het nog geen optie dat we dan samen zouden kunnen gaan, want het kleine spul kan nog niet (veilig) achterop. Maar mijn wederhelft rijdt helemaal niet....
Dus dan maar zo. Liever een week tempotoeren dan wachten tot het pensioen denk ik dan maar
Dus dan maar zo. Liever een week tempotoeren dan wachten tot het pensioen denk ik dan maar
mario-welder
Die hard MF'er
Mijn vriendin vind het leuk achterop. Dan moet ik wel om het uur of anderhalf uur ff stoppen omdat ze anders kramp aan n been krijgt. Heeft zo overigens wel ns last van gewoon thuis. Maar ik krijg haar niet zo ver om zelf te gaan rijden ..... nog niet eens als ik haar het rijbewijs en de motor sponsor ..... helaas
motormaniac58
MF veteraan
Wat ben jij een geluksvogel, dat je vrouw óók zelf rijdt! Dan wist ik het ook wel indeed, hoewel ik zelf twee jonge kinderen heb is het nog geen optie dat we dan samen zouden kunnen gaan, want het kleine spul kan nog niet (veilig) achterop. Maar mijn wederhelft rijdt helemaal niet....
Dus dan maar zo. Liever een week tempotoeren dan wachten tot het pensioen denk ik dan maar
Klopt....ik ben zeker een geluksvogel...
Temeer omdat zij net zo verslaafd aan motorrijden zoals ik, maar ze kan ook nog eens technisch goed rijden...
Veel van de bekende passen heeft ze ook gedaan. En als ze ergens op een top staat, na de pauze terug naar beneden en weer omhoog.....
Vliegvakanties wil ze niet meer....liever samen op de motor weg....
Dochterlief is 19 en......de deur uit.....alle vrijheid dus..
Maar genoeg daarover....dit is jouw topic, dus kijk uit naar het vervolg
- Onderwerp starter
- #72
Voordeel dat ze zélf niet wil rijden: kun je lekker je eigen tempo bepalen:-)
EuroLoodvrij
Die hard MF'er
Je leest inderdaad lekker weg. Verhaal zou zo in een motormagazine passen. Ik betrap me er elke keer op dat ik hier terugkeer omdat ik benieuwd ben naar het vervolg. Mooi avontuur en je ontspannen instelling zouden sommige mensen een voorbeeld aan kunnen nemen.
mean-machine
uut Ee
Ja, als je met z'n 2 kan rijden dat is wel zo leuk.
Dan wel allebei op eigen motor! Duo-rijden lijkt me een ramp.
Je komt ze met je vakantie-ritten wel vaker tegen. Met 2 motor-fietsen die vlak bij elkaar blijven.
Soms wordt pas duidelijk als je er al effe achter rijdt.
Ineens zie je dat (meestal) de voorste toch wel iets suf rijdt.
Dan zie je dat berijder met veel kleiner postuur, en bij goed kijken ook nog een staartje.
Ietsje langzamer maar zeker heel leuk om samen te doen!!
Nog effe
en verder in eigen tempo 
nightmare
Die hard MF'er
Duo rijden is niet zo'n ramp hoor.
Wij doen het al een kleine dertig jaar ong. 10Dkm per jaar, en dan nog een kleine 5Dkm per jaar solo.
Ik heb mijn vrouw al vaker gevraagd om zelf te gaan rijden maar dat wil ze niet want ze zegt dat ze als duopassagier veel meer van de omgeving ziet.
En dan heb ik ook nog het voordeel dat mijn vrouw maar 60kg weegt en daar merk je niet veel van op een GSA.
Wij doen het al een kleine dertig jaar ong. 10Dkm per jaar, en dan nog een kleine 5Dkm per jaar solo.
Ik heb mijn vrouw al vaker gevraagd om zelf te gaan rijden maar dat wil ze niet want ze zegt dat ze als duopassagier veel meer van de omgeving ziet.
En dan heb ik ook nog het voordeel dat mijn vrouw maar 60kg weegt en daar merk je niet veel van op een GSA.
