mario-welder
Die hard MF'er
De mijne zegt hetzelfde maar is n kg of 20 zwaarder dan de jouwe. Ze is niet de kleinste in lengte maar ik merk er niks van als ze achterop zit.
Rondje Spanje - 8 dagen ontspannen 'tempo-toeren'
- Onderwerp starter Nulkommavierbar
- Startdatum
- Onderwerp starter
- #77
Vervolg dag 6
(Ik lees op het forum dat 'bewerken' vanaf nu niet meer kan na een x tijd. Vandaar helaas dan een nieuw bericht in een nieuw veld. Maar dat moet de pret niet drukken
)
De bergwegen door Murcia gaan hun gang, soms kijk ik veel om me heen, soms ben ik even druk met sturen. Ik zie het als een welkome afwisseling: van de hele dag alleen maar sturen wordt je moe, van alleen maar om je heen kijken (lees: lege en rechte wegen) raak je verveeld. De combinatie doet het hem. Af en toe gaat de weg door een dorp. Ondanks dat het hier het binnenland is, verraadt iets dat je met een Mediterraan gebied te maken hebt: de palmboom. Als ik palmbomen zie, heb ik altijd het idee dat ik op vakantie ben. Het voelt zo lekker 'ver-van-je-bed'...
La Paca
Het voordeel van lege wegen is dat het opschiet. Met warm weer is dat een mooie bijkomstigheid: je hebt geen kans om in je pak gekookt te worden voor een stoplicht. Daarom is het denk ik ook zo goed te doen hier. De temperatuur gaat al vlug naar eind twintig graden. En dan is het nog maar half elf. Het is hier alleen niet zo benauwd als in Nederland. Dat zal vast een hoop schelen. Het klimaat is droog. En als je genoeg drinkt en de gang erin houdt, gaat het perfect. Het asfalt geeft vertrouwen. Je vergeet dat het heet is.
De RM-714
Na verloop van tijd bereik ik de rivier de Segura. Ik moet er een beetje omheen, want het natuurgebied 'Sotos y Bosque de la Ribera de Cañaverosa' mag ik niet in. Zo lijkt het op de kaart, er is daar geen (verharde) weg te zien. Het is een aanlokkelijke groene plek. Misschien dat de offroaders meer geluk hebben. Dan maar westelijk er omheen, richting het noorden. Uiteindelijk kom ik de rivier weer op het spoor en steek hem over. Dit is een natuurlijke grens: ik rij de regio 'Castilie la Mancha' binnen. Een regio die bekend staat om zijn enorme wijnvelden op de Meseta, en om de 'oude' windmolens die je kunt bezoeken. Hier schijnt de hoogvlakte heftig te zijn. Hier zijn vroeger de strijdende helden te paard gek, zelfs waanzinnig, geworden. De eindeloze hoogvlakte, de beruchte Meseta: er zou geen einde aan komen. En dat in verschroeiende hitte. Dat wil ik wel eens meemaken. En dan heb ik het nog gemakkelijk, want ik zit niet op een paard. Ik zit op een ijzeren versie. Mijn stalen ros. Een draai aan de hendel en je verdubbelt je snelheid. Dat is wel even anders dan paardrijden over de Meseta. We gaan het zien.
De wegen worden minder afwisselend. Het wordt rechter, en de graanvelden om me heen nemen toe. De temperatuur stijgt, gevoelsmatig helemaal, want het rijden gebeurt hier in open veld. Beschutting is nergens te bekennen. Op een gegeven moment zie ik een groepje van drie bomen langs de weg. De schaduw valt precies op het vluchtstrookje aan mijn weghelft: hier kan ik onder gaan staan. Tijd om een fles water te wisselen. En meteen maar even preventief een hap vitamines naar binnen werken: pruimen, abrikozen en wat groentes.
Schaduw: schaars op de Meseta.
Ik kan kiezen uit drie bomen om tegen te pissen. Ik kies de middelste. Zo. Iets erin, iets eruit. Met gevulde camelbak spring ik weer op het zadel en het gas kan er weer op. Via de n-301 rij ik noordoostelijk steeds meer richting het hart van Spanje. Om snel thuis te komen is dit niet de logische keus. Maar ik wil het gewoon eens ervaren. Dat eindeloze gevoel...
De weg blijft recht. De horizon lijkt telkens een stap naar achteren te zetten. Links en rechts zie ik nu in de verte ook geen bergketens meer liggen, zoals in Castilie y Leon. Het is echt zo plat als een pannenkoek hier. Kilometer na kilometer verdwijnt onder mijn banden, maar het zicht blijft gelijk. In de verte lijkt het landschap bedekt te zijn onder een schimmige, hete waas van stijgende warme lucht. Daar ga ik dus op af. Of zit ik er al middenin? De zon heeft vrij spel hier. Het motorgeluid begint monotoon te worden, continue het zelfde toerental. Er komt geen einde aan, dus zet ik de cruise-control-klem maar vast. Ik kom door geen dorp, geen stad, geen commune....niks. Tja, het begint nu wel monotoon te worden...
Ik kijk maar wat om me heen. Links en rechts zie ik van de weg af kleine gehuchtjes die niet meer levensvatbaar lijken. Toch heeft zo'n gehuchtje een eigen verkeersbord met naam en pijl om van de weg af te komen, uit te voegen, richting zo'n lege enclave. 'Ook aangeschaft van EU-geld?', vraag ik me af. Als ik geen antwoord op deze vraag heb, denk ik 'waar zal ik nu eens aan denken?'. Oei, dat is geen goed teken. Ik begin me te vervelen...
Hier en daar rijdt een tractor door het dorre veld, met een enorme stofwolk achter zich. Ik neem een hap lucht en doe mijn klep gauw dicht. De weg blijft eindeloos en eindeloos. Ik moet er niet aan denken om hier met pech te komen staan. Hoewel ik een goede buitenlanddekking heb, blijf ik liever rijden. Pfoe, dit moet niet te lang duren, bedenk ik me, hoe lang nog? Ik draai de gashendel stevig om. Het gas gaat erop. Nood breekt wet.
De N-322 voorbij Albacete. Nog even volhouden...
Voorbij Alborea, nét voordat ik gek word, zie ik een verkeersbord. Eindelijk. Een verkeersbord. Met een pijl naar rechts: 'pas op, scherpe bocht naar rechts'. Nog verdwaasd in het repeterende ritme van recht-recht-recht schiet de weg genadeloos een bocht in. Ik word wakker uit mijn waas en druk de fiets gauw met de bocht mee. Tjonge, net op tijd. Dat ging net goed...Hoeveel bestuurders zullen wel niet rechtdoor zijn gegaan vraag ik me af. En dan de diepte in. Want als ik naar links kijk, is er ineens diepte, ja, een dal, te zien. Diepte? Dal? Na al die vlakte? O ja, het was hier wel vlak en recht, maar ik verlaat de hoogvlakte natuurlijk, het hele spektakel van verveling speelde zich op een hoogte van duizend meter af. Dat zou je bijna vergeten.
Zo kom je de Meseta afgeknald. Met een rotgang.
Als je dat kunt navertellen, dan is het uitzicht wel geweldig:
De N-322 richting Villatoya
Gauw naar links kijken, en de kop er weer bij: het knalt weer verder, de diepte in:
Wát een contrast...
Het is opeens alle hens aan dek, ik kies nu telkens tussen sturen en om me heen kijken, de uitzichten zijn geweldig. De weg kronkelt met hoge snelheid naar beneden. Ik kom al dalend door een groen natuurgebied, genaamd 'Hoces Del Cabriel'. Het ruikt hier plots naar hout en ik voel de koelte mijn helm in blazen, lekker!
Vanaf Requena draai ik duizelig van de bochten de N-330 op. Ik ben bijgekomen van de schok en ik heb plezier in de lange bochten met machtig uitzicht. De gang zit er goed in, ik ben weer lekker actief aan het rijden:
Het ruikt hier lekker...
De boxer komt hier qua koppel goed tot zijn recht, hij lijkt zelf ook te genieten. Die Meseta van net was ook geen feestje voor hem. Dat stuk kun je beter op een Suzuki Hayabusa afleggen. Maar ik had het voor geen goud willen missen. Alleen al dat gevoel erbij: wat bizar!
Voorbij Torrebaja knijp ik mezelf even in m'n arm: rij ik hier niet door Mexico? Deze weg met al zijn scherpe draaiers in combi met prachtige rode rotsformaties, waar heb ik dat aan te danken? Het lijkt wel een pretpark, bijna nep, die rotsen: rood van kleur en zo stijl als muren. En dat vanuit het niets. Alsof ze er zijn neergezet Ach, wat maakt het uit, ik ben er nu mooi, ik ga er maar eens goed voor zitten:
De n-330. Zet die maar op je bucket-list...
Het is hier redelijk fris dankzij het riviertje 'Rio Turia' en de beschutting van bomen. Hier en daar vind je een picknickplaats op een idyllische plaats. Een enkele vrachtwagenchauffeur zie ik rusten op zo'n plek, met de benen op zijn dashboard, lekker beschut in de schaduw. Het is half drie geweest. Ondanks de verkoeling stijgt de temperatuur meer dan ik door heb. Het is tijd voor pauze:
Pauze in de schaduw...
Het is inmiddels goed warm:
Ik leeg mijn derde fles water alweer in de camelbak. Dat gaat hard zeg... Waar zou ik zijn zonder dat ding?
Het water vliegt erdoor
Na een fijne wandeling rondom de open plek eet ik nog wat en stap ik weer op. De weg vervolgt al bochtig zijn baan, samen met het riviertje ernaast. Er is weinig hoogteverschil en dat maakt hem relaxt rijden, je kunt je puur richten op de bochten alleen, en dat is ook wel eens lekker!
De n-330 gaat maar door...
En maar door...
Deze weg is ook nog eens lang. Prettig gezegd komt hier geen einde aan. Het zou je woon-werk-rit maar zijn. Wát een genot om hier te rijden.
Teruel in zicht
Met het stadje Teruel in het vizier komt er een einde aan de pret. Het is inmiddels half vier en tevreden sla ik linksaf de n-420 op richting Alfambra. Via de regio Valencia ben ik alweer in de regio Aragón aangekomen. Het gaat voorspoedig zo. De natuur blijft prachtig, ik realiseer me niet alleen dat er in dit land 'een aantal bergen' zijn, nee, Spanje is een écht 'bergen-land'. Je hebt hier bergketen na bergketen, ieder met een andere naam. Natuurlijk denkt het grote gros en de gemiddelde toerist bij Spanje aan zon, zee en strand. Maar dat zijn slechts de randen van het land. Zodra je er ook maar iets vanaf begint te komen, wordt het extreem, bochtig , maar ook eenzaam. Het wordt puur.
Ik kom een tankstation tegen. Dat is lang geleden, deze moet ik maar niet overslaan. Het is opnieuw een Repsol. Een vriendelijke bediende komt uit zijn airco-koelte mij tegemoet en helpt me aan een volle tank en twee flessen water. Hij vraagt waar ik naartoe moet en wijst me voor de zekerheid de goede richting in. Hoewel het voor zich spreekt (gewoon rechtdoor) getuigt dit toch maar dat men graag met de reiziger meedenkt. Ook hier zijn de mensen aardig.
Repsol is een grote speler in Spanje
Benzine en water: daar draait het om!
De n-420 stuurt me weer rustig richting het oosten. Het uitstapje naar het westen was bizar. De lange wegen waar geen eind aan kwam. Ik had het nodig om ook dit stukje Spanje te proeven. Nu mag 'ie wel weer wat van de Meseta af. Deze n-weg is daar perfect voor, want hij pakt de randen van de hoogvlakte mee: de ene keer erop, dan weer eraf. En dat levert bizarre plaatjes op van grote dieptes en duizelende bochten. De afwisseling van af en toe een stukje plat en hoog en dan weer duiken of klimmen maakt het rijden hier erg gaaf!
De n-420. Boven op de hoogvlakte
Als ik stop en me omdraai, dat ziet het er zo uit. Zo kom je er op. Vanuit het dal ga je het plateau op:
Met af en toe een dorpje in het landschap naast je:
En hup, er weer vanaf:
Na dit dal gaat de weg na een paar kilometer, voorbij Mezquita de Jarque, weer als een gek omhoog. Twee tandjes terugschakelen en gáán! Dat levert bovenaan een prachtig uitzicht op. Wat een grillige kloven zie je hier. En wat een wind gaat er langs de randen omhoog! Een paradijs voor roofvogels, dit.
De n-420. Traktatie op mooie uitzichten.
Na Utrillas is ook deze prachtweg aan zijn einde gekomen. Dit was een weg om te onthouden. Ik sla rechtsaf de n-211 in. Ook dit is een race-weg met panoramische uitzichten. Omhoog klauterend voel ik de druk op mijn oren. Het is alsof je in het vliegtuig zit, geweldig. Bovenaan is het genieten, maakt niet uit waar je kijkt. Wel is het even oppassen met de wind, die kan ineens een duw geven, waardoor je uit balans raakt. Ruime marges houden en het stuur niet te strak vasthouden is het devies. Dan vang je alles prima op.
De n-211 buigt, perst en wringt zich door het landschap: ik ben weer stevig aan het blazen en ik geniet. Het is al vijf uur, maar dat deert me niet. Dit stukje sturen kost me focus en spierkracht. Maar dan heb je ook wat. Ik kom hier niet om uit te rusten. Nee, lekker poken met weinig verkeer om je heen, waar vind je dat bij ons nog? Dit moment wil ik volledig uitbuiten, en dat lijkt aardig te lukken
Calanda.
Voor een pisstop ga ik even de begaanbare weg af. Het stikt hier van de olijfbomen. Ik ruik gewoon het loof van de bomen, doordat hier een bries staat. Het ruikt een beetje kruidig en zoet tegelijk. Lekker!
Pauze in de olijfgaard
Via Alcañiz ga ik nog oostelijker en kom ik via een andere weg weer terug op de n-420. Over grote hoogtes en door wisselende landschappen kronkelt de weg zich de regio Catalonië binnen. Na het dorpje Caseres gaat de weg wel heel hoog. De wind giert erover. Hij trekt er flink aan, het is inspannend rijden, ik begin het in mijn bovenarmen te voelen, maar het is het waard: wat ik nu zie, zie ik voorlopig niet weer: ik rij over een smal strookje berg met aan weerszijden een oneindig ver uitzicht. De wind komt nu van alle kanten, hij weet niet hoe die waaien moet. Maar het zicht, wauw! Ik maak dat ik stop en hou hier een korte pauze. Ik zie een vervallen huisje, verscholen achter wat struiken. Ik loop erheen, en bedenk: als je een toplocatie wilt qua uitzicht, koop dan dit huisje. Het kijkt kilometers weg, de horizon tegemoet. Iets voor een b&b misschien? In Nederland onbetaalbaar, zo'n plekje. Hier waarschijnlijk in de vergetelheid geraakt. Wat zal dit stekje kosten? Ik laat het maar gauw los. Tijd om verder te gaan...
Zicht aan de ene zijde...
(Ik lees op het forum dat 'bewerken' vanaf nu niet meer kan na een x tijd. Vandaar helaas dan een nieuw bericht in een nieuw veld. Maar dat moet de pret niet drukken
)De bergwegen door Murcia gaan hun gang, soms kijk ik veel om me heen, soms ben ik even druk met sturen. Ik zie het als een welkome afwisseling: van de hele dag alleen maar sturen wordt je moe, van alleen maar om je heen kijken (lees: lege en rechte wegen) raak je verveeld. De combinatie doet het hem. Af en toe gaat de weg door een dorp. Ondanks dat het hier het binnenland is, verraadt iets dat je met een Mediterraan gebied te maken hebt: de palmboom. Als ik palmbomen zie, heb ik altijd het idee dat ik op vakantie ben. Het voelt zo lekker 'ver-van-je-bed'...
La Paca
Het voordeel van lege wegen is dat het opschiet. Met warm weer is dat een mooie bijkomstigheid: je hebt geen kans om in je pak gekookt te worden voor een stoplicht. Daarom is het denk ik ook zo goed te doen hier. De temperatuur gaat al vlug naar eind twintig graden. En dan is het nog maar half elf. Het is hier alleen niet zo benauwd als in Nederland. Dat zal vast een hoop schelen. Het klimaat is droog. En als je genoeg drinkt en de gang erin houdt, gaat het perfect. Het asfalt geeft vertrouwen. Je vergeet dat het heet is.
De RM-714
Na verloop van tijd bereik ik de rivier de Segura. Ik moet er een beetje omheen, want het natuurgebied 'Sotos y Bosque de la Ribera de Cañaverosa' mag ik niet in. Zo lijkt het op de kaart, er is daar geen (verharde) weg te zien. Het is een aanlokkelijke groene plek. Misschien dat de offroaders meer geluk hebben. Dan maar westelijk er omheen, richting het noorden. Uiteindelijk kom ik de rivier weer op het spoor en steek hem over. Dit is een natuurlijke grens: ik rij de regio 'Castilie la Mancha' binnen. Een regio die bekend staat om zijn enorme wijnvelden op de Meseta, en om de 'oude' windmolens die je kunt bezoeken. Hier schijnt de hoogvlakte heftig te zijn. Hier zijn vroeger de strijdende helden te paard gek, zelfs waanzinnig, geworden. De eindeloze hoogvlakte, de beruchte Meseta: er zou geen einde aan komen. En dat in verschroeiende hitte. Dat wil ik wel eens meemaken. En dan heb ik het nog gemakkelijk, want ik zit niet op een paard. Ik zit op een ijzeren versie. Mijn stalen ros. Een draai aan de hendel en je verdubbelt je snelheid. Dat is wel even anders dan paardrijden over de Meseta. We gaan het zien.
De wegen worden minder afwisselend. Het wordt rechter, en de graanvelden om me heen nemen toe. De temperatuur stijgt, gevoelsmatig helemaal, want het rijden gebeurt hier in open veld. Beschutting is nergens te bekennen. Op een gegeven moment zie ik een groepje van drie bomen langs de weg. De schaduw valt precies op het vluchtstrookje aan mijn weghelft: hier kan ik onder gaan staan. Tijd om een fles water te wisselen. En meteen maar even preventief een hap vitamines naar binnen werken: pruimen, abrikozen en wat groentes.
Schaduw: schaars op de Meseta.
Ik kan kiezen uit drie bomen om tegen te pissen. Ik kies de middelste. Zo. Iets erin, iets eruit. Met gevulde camelbak spring ik weer op het zadel en het gas kan er weer op. Via de n-301 rij ik noordoostelijk steeds meer richting het hart van Spanje. Om snel thuis te komen is dit niet de logische keus. Maar ik wil het gewoon eens ervaren. Dat eindeloze gevoel...
De weg blijft recht. De horizon lijkt telkens een stap naar achteren te zetten. Links en rechts zie ik nu in de verte ook geen bergketens meer liggen, zoals in Castilie y Leon. Het is echt zo plat als een pannenkoek hier. Kilometer na kilometer verdwijnt onder mijn banden, maar het zicht blijft gelijk. In de verte lijkt het landschap bedekt te zijn onder een schimmige, hete waas van stijgende warme lucht. Daar ga ik dus op af. Of zit ik er al middenin? De zon heeft vrij spel hier. Het motorgeluid begint monotoon te worden, continue het zelfde toerental. Er komt geen einde aan, dus zet ik de cruise-control-klem maar vast. Ik kom door geen dorp, geen stad, geen commune....niks. Tja, het begint nu wel monotoon te worden...
Ik kijk maar wat om me heen. Links en rechts zie ik van de weg af kleine gehuchtjes die niet meer levensvatbaar lijken. Toch heeft zo'n gehuchtje een eigen verkeersbord met naam en pijl om van de weg af te komen, uit te voegen, richting zo'n lege enclave. 'Ook aangeschaft van EU-geld?', vraag ik me af. Als ik geen antwoord op deze vraag heb, denk ik 'waar zal ik nu eens aan denken?'. Oei, dat is geen goed teken. Ik begin me te vervelen...
Hier en daar rijdt een tractor door het dorre veld, met een enorme stofwolk achter zich. Ik neem een hap lucht en doe mijn klep gauw dicht. De weg blijft eindeloos en eindeloos. Ik moet er niet aan denken om hier met pech te komen staan. Hoewel ik een goede buitenlanddekking heb, blijf ik liever rijden. Pfoe, dit moet niet te lang duren, bedenk ik me, hoe lang nog? Ik draai de gashendel stevig om. Het gas gaat erop. Nood breekt wet.
De N-322 voorbij Albacete. Nog even volhouden...
Voorbij Alborea, nét voordat ik gek word, zie ik een verkeersbord. Eindelijk. Een verkeersbord. Met een pijl naar rechts: 'pas op, scherpe bocht naar rechts'. Nog verdwaasd in het repeterende ritme van recht-recht-recht schiet de weg genadeloos een bocht in. Ik word wakker uit mijn waas en druk de fiets gauw met de bocht mee. Tjonge, net op tijd. Dat ging net goed...Hoeveel bestuurders zullen wel niet rechtdoor zijn gegaan vraag ik me af. En dan de diepte in. Want als ik naar links kijk, is er ineens diepte, ja, een dal, te zien. Diepte? Dal? Na al die vlakte? O ja, het was hier wel vlak en recht, maar ik verlaat de hoogvlakte natuurlijk, het hele spektakel van verveling speelde zich op een hoogte van duizend meter af. Dat zou je bijna vergeten.
Zo kom je de Meseta afgeknald. Met een rotgang.
Als je dat kunt navertellen, dan is het uitzicht wel geweldig:
De N-322 richting Villatoya
Gauw naar links kijken, en de kop er weer bij: het knalt weer verder, de diepte in:
Wát een contrast...
Het is opeens alle hens aan dek, ik kies nu telkens tussen sturen en om me heen kijken, de uitzichten zijn geweldig. De weg kronkelt met hoge snelheid naar beneden. Ik kom al dalend door een groen natuurgebied, genaamd 'Hoces Del Cabriel'. Het ruikt hier plots naar hout en ik voel de koelte mijn helm in blazen, lekker!
Vanaf Requena draai ik duizelig van de bochten de N-330 op. Ik ben bijgekomen van de schok en ik heb plezier in de lange bochten met machtig uitzicht. De gang zit er goed in, ik ben weer lekker actief aan het rijden:
Het ruikt hier lekker...
De boxer komt hier qua koppel goed tot zijn recht, hij lijkt zelf ook te genieten. Die Meseta van net was ook geen feestje voor hem. Dat stuk kun je beter op een Suzuki Hayabusa afleggen. Maar ik had het voor geen goud willen missen. Alleen al dat gevoel erbij: wat bizar!
Voorbij Torrebaja knijp ik mezelf even in m'n arm: rij ik hier niet door Mexico? Deze weg met al zijn scherpe draaiers in combi met prachtige rode rotsformaties, waar heb ik dat aan te danken? Het lijkt wel een pretpark, bijna nep, die rotsen: rood van kleur en zo stijl als muren. En dat vanuit het niets. Alsof ze er zijn neergezet
Ach, wat maakt het uit, ik ben er nu mooi, ik ga er maar eens goed voor zitten:De n-330. Zet die maar op je bucket-list...
Het is hier redelijk fris dankzij het riviertje 'Rio Turia' en de beschutting van bomen. Hier en daar vind je een picknickplaats op een idyllische plaats. Een enkele vrachtwagenchauffeur zie ik rusten op zo'n plek, met de benen op zijn dashboard, lekker beschut in de schaduw. Het is half drie geweest. Ondanks de verkoeling stijgt de temperatuur meer dan ik door heb. Het is tijd voor pauze:
Pauze in de schaduw...
Het is inmiddels goed warm:
Ik leeg mijn derde fles water alweer in de camelbak. Dat gaat hard zeg... Waar zou ik zijn zonder dat ding?
Het water vliegt erdoor
Na een fijne wandeling rondom de open plek eet ik nog wat en stap ik weer op. De weg vervolgt al bochtig zijn baan, samen met het riviertje ernaast. Er is weinig hoogteverschil en dat maakt hem relaxt rijden, je kunt je puur richten op de bochten alleen, en dat is ook wel eens lekker!
De n-330 gaat maar door...
En maar door...
Deze weg is ook nog eens lang. Prettig gezegd komt hier geen einde aan. Het zou je woon-werk-rit maar zijn. Wát een genot om hier te rijden.
Teruel in zicht
Met het stadje Teruel in het vizier komt er een einde aan de pret. Het is inmiddels half vier en tevreden sla ik linksaf de n-420 op richting Alfambra. Via de regio Valencia ben ik alweer in de regio Aragón aangekomen. Het gaat voorspoedig zo. De natuur blijft prachtig, ik realiseer me niet alleen dat er in dit land 'een aantal bergen' zijn, nee, Spanje is een écht 'bergen-land'. Je hebt hier bergketen na bergketen, ieder met een andere naam. Natuurlijk denkt het grote gros en de gemiddelde toerist bij Spanje aan zon, zee en strand. Maar dat zijn slechts de randen van het land. Zodra je er ook maar iets vanaf begint te komen, wordt het extreem, bochtig , maar ook eenzaam. Het wordt puur.
Ik kom een tankstation tegen. Dat is lang geleden, deze moet ik maar niet overslaan. Het is opnieuw een Repsol. Een vriendelijke bediende komt uit zijn airco-koelte mij tegemoet en helpt me aan een volle tank en twee flessen water. Hij vraagt waar ik naartoe moet en wijst me voor de zekerheid de goede richting in. Hoewel het voor zich spreekt (gewoon rechtdoor) getuigt dit toch maar dat men graag met de reiziger meedenkt. Ook hier zijn de mensen aardig.
Repsol is een grote speler in Spanje
Benzine en water: daar draait het om!
De n-420 stuurt me weer rustig richting het oosten. Het uitstapje naar het westen was bizar. De lange wegen waar geen eind aan kwam. Ik had het nodig om ook dit stukje Spanje te proeven. Nu mag 'ie wel weer wat van de Meseta af. Deze n-weg is daar perfect voor, want hij pakt de randen van de hoogvlakte mee: de ene keer erop, dan weer eraf. En dat levert bizarre plaatjes op van grote dieptes en duizelende bochten. De afwisseling van af en toe een stukje plat en hoog en dan weer duiken of klimmen maakt het rijden hier erg gaaf!
De n-420. Boven op de hoogvlakte
Als ik stop en me omdraai, dat ziet het er zo uit. Zo kom je er op. Vanuit het dal ga je het plateau op:
Met af en toe een dorpje in het landschap naast je:
En hup, er weer vanaf:
Na dit dal gaat de weg na een paar kilometer, voorbij Mezquita de Jarque, weer als een gek omhoog. Twee tandjes terugschakelen en gáán! Dat levert bovenaan een prachtig uitzicht op. Wat een grillige kloven zie je hier. En wat een wind gaat er langs de randen omhoog! Een paradijs voor roofvogels, dit.
De n-420. Traktatie op mooie uitzichten.
Na Utrillas is ook deze prachtweg aan zijn einde gekomen. Dit was een weg om te onthouden. Ik sla rechtsaf de n-211 in. Ook dit is een race-weg met panoramische uitzichten. Omhoog klauterend voel ik de druk op mijn oren. Het is alsof je in het vliegtuig zit, geweldig. Bovenaan is het genieten, maakt niet uit waar je kijkt. Wel is het even oppassen met de wind, die kan ineens een duw geven, waardoor je uit balans raakt. Ruime marges houden en het stuur niet te strak vasthouden is het devies. Dan vang je alles prima op.
De n-211 buigt, perst en wringt zich door het landschap: ik ben weer stevig aan het blazen en ik geniet. Het is al vijf uur, maar dat deert me niet. Dit stukje sturen kost me focus en spierkracht. Maar dan heb je ook wat. Ik kom hier niet om uit te rusten. Nee, lekker poken met weinig verkeer om je heen, waar vind je dat bij ons nog? Dit moment wil ik volledig uitbuiten, en dat lijkt aardig te lukken
Calanda.
Voor een pisstop ga ik even de begaanbare weg af. Het stikt hier van de olijfbomen. Ik ruik gewoon het loof van de bomen, doordat hier een bries staat. Het ruikt een beetje kruidig en zoet tegelijk. Lekker!
Pauze in de olijfgaard
Via Alcañiz ga ik nog oostelijker en kom ik via een andere weg weer terug op de n-420. Over grote hoogtes en door wisselende landschappen kronkelt de weg zich de regio Catalonië binnen. Na het dorpje Caseres gaat de weg wel heel hoog. De wind giert erover. Hij trekt er flink aan, het is inspannend rijden, ik begin het in mijn bovenarmen te voelen, maar het is het waard: wat ik nu zie, zie ik voorlopig niet weer: ik rij over een smal strookje berg met aan weerszijden een oneindig ver uitzicht. De wind komt nu van alle kanten, hij weet niet hoe die waaien moet. Maar het zicht, wauw! Ik maak dat ik stop en hou hier een korte pauze. Ik zie een vervallen huisje, verscholen achter wat struiken. Ik loop erheen, en bedenk: als je een toplocatie wilt qua uitzicht, koop dan dit huisje. Het kijkt kilometers weg, de horizon tegemoet. Iets voor een b&b misschien? In Nederland onbetaalbaar, zo'n plekje. Hier waarschijnlijk in de vergetelheid geraakt. Wat zal dit stekje kosten? Ik laat het maar gauw los. Tijd om verder te gaan...
Zicht aan de ene zijde...
Laatst bewerkt:
- Onderwerp starter
- #78
Vervolg dag 6
En zicht aan de andere zijde. Bekeken vanuit de 'tuin' van het afgebrokkelde 'huis' (ruïne). De N-420 net voorbij Caseres.
In Falset aangekomen kijk ik op de kaart: ik zie een groene vlek: Parc Natural de la serra de Montsant. Als ik goed kijk, zie ik daar prachtige kronkelweggetjes lopen. Het lijkt erop dat het hoog ligt. Laat het nou ook nog eens redelijk op de route liggen. Daar wil ik heen! Het is inmiddels al rond zevenen en ik heb het zowaar koud gekregen door de vele wind. Ik begin langzaamaan richting een einddoel voor vandaag te denken. Ik zie dat het plaatsje Prades een Hostal heeft. Ik gok het erop en geef mijn TomTom de opdracht: kronkelt u mij alstublieft omhoog. Doe maar goed hoog. Naar Prades graag!
Met een vest aan onder mijn doorwaaijas gaat het weer. Wat kan de kou je ineens overvallen! Maar nu geen last meer gelukkig. Het snelle stuurwerk is voorbij, de wegen worden weggetjes en de bochten worden krappe klimmers en straffe dalers. Dit is weer heel anders rijden. Wat een luxe toch, zoveel afwisseling op één dag
De TP-7401: het natuurpark kondigt zich aan. Zoiets belooft vaak wat goeds...
Via het dorpje Porrera klautert de weg omhoog. Het gebergte is vrij groen en de uitzichten worden steeds mooier en wijdser. Toch zijn de bochten krap, afgewisseld met af en toe een soort balkonweg die meeloopt met het steile landschap.
Prachtig rijden zo!
Voorbij Venta del Pubil krijg ik nog te maken met een omleiding. Ik word een gravelweggetje opgestuurd, letterlijk het bos in. Gelukkig zie ik twee race-motoren van dat weggetje af komen, mij tegemoet en ze groeten. Dat valt mee dus. Als zij het kunnen, dan kan ik het ook.
Omleiding: met een kluitje in het riet? Het valt mee gelukkig
Via de C-242 klautert en klautert de weg omhoog. Het gaat maar door. De uitzichten zijn verdwenen en ik kijk op hoge weiden, omgeven door bossen. Een Mercedes komt met een noodvaart naar beneden gereden, mij tegemoet en snijdt mij in de bocht. Vanuit reflex ruk ik het stuur naar rechts en hij raakt me net niet. Dat ging net goed. Even klopt het hart me in de keel, maar al gauw herpak ik me. Dit maak ik dagelijks mee op weg naar het werk. Rotondes waar je niet gezien wordt, die ene auto die hem er nog even gauw voor gooit, en inhaalacties van tegemoetkomende automobilisten die de boel verkeerd inschatten: je bouwt vanzelf een repertoire in je hoofd op met ontwijkmanoeuvres. Maar kwetsbaar blijf je. Gelukkig ging dit net goed. En hopelijk blijft dat voorlopig zo.
Eenmaal in Prades aangekomen via het bruggetje, maak ik kennis met niet zomaar een stadje: het oogt wat Middeleeuws. Het ziet er robuust uit en de bouw is overal in harmonie met elkaar: dit is vast bewaard erfgoed. Ik rij over de kinderkopjes door smalle steegjes naar boven en parkeer mijn motor op een klein pleintje. Tegelijk met mij komt er een oude atmosferische Mercedes diesel naar boven gereden. Het ronkt heerlijk en roken doet 'ie ook. Een oude man met een hoed op stapt uit en ik vraag waar het Hostal is. Laat dit nu de eigenaar zijn! Hij lacht vriendelijk, slaat zijn deur dicht en op zijn dooie akker sloft hij naar een oude eiken deur met Middeleeuws ijzeren deurbeslag: hier is het. 'Je bent welkom en je kunt de motor in de voorkamer zetten'. Ik kijk naar binnen, en het lijkt wel een huiskamer. Hier...de...motor...zetten...? Een plek met behang, prachtige plafonds, schilderijen, meubelen en een zithoek. Haha, dat gaat me te ver. Hij mag buiten slapen vannacht. Maar sympathiek, dat is het wel...
Twee Duitsers op een Spaans plein.
Mijn motor mag hier binnen staan...
De man met hoed verwijst mij naar zijn vrouw. Zij neemt me mee naar een tweepersoonskamer. Het is hier erg authentiek, alles is in klassieke stijl, je vind er geen enkel Ikea-meubel. De gastvrouw neemt mijn contante betaling aan voor een nacht, en laat me het dakterras zien. Hier heb je zicht op de bergen rondom, mooi plekje! Ook de douche is goed voor elkaar. Ik maak hier meteen maar gebruik van en besluit om het oude stadje in te wandelen voor een biertje en een hapje eten.
Een paar trappen op, maar dan heb je ook wat:
Dakterras met uitzicht. Leuk bedacht!
Nadat ik de motor op slot, de spullen afgeladen én mezelf gedoucht heb, is het al half tien. Ik rammel. Een hapje eten gaat er zeker in! De gastvrouw adviseert me naar het oude plein te lopen. 'Daar kun je heerlijk tapas eten!' Al wandelend verwonder ik me over de schoonheid van dit stadje. De authenticiteit druipt er vanaf. Je waant je in de middeleeuwen. Het is gezellig op het plein. Mensen eten en drinken en dat doen ze duidelijk hoorbaar
Prades.
Daar knap je van op!
Lekkere hapjes kun je hier bestellen...
Ik kom hier graag nog eens terug!
Spaanse trots in de steeg
Na een avond lekker eten en drinken loop ik terug naar mijn kamer. Dit is een plek om te onthouden. Zowel het stadje als de omgeving is supermooi en de mensen zijn allervriendelijkst.
Het was vandaag een mooie trip. Ik heb de hele dag geen snelweg gezien, en toch schoot het op. Het was ook nog eens super afwisselend. Hoe gaaf is het dat ik deze dag mag afsluiten op zo'n mooie plek, bovenin een natuurgebied. Ik teken ervoor. Dankbaar stap ik mijn bed in. Ik vermoed dat ik deze nacht een beste inhaalslag ga maken.
En zicht aan de andere zijde. Bekeken vanuit de 'tuin' van het afgebrokkelde 'huis' (ruïne). De N-420 net voorbij Caseres.
In Falset aangekomen kijk ik op de kaart: ik zie een groene vlek: Parc Natural de la serra de Montsant. Als ik goed kijk, zie ik daar prachtige kronkelweggetjes lopen. Het lijkt erop dat het hoog ligt. Laat het nou ook nog eens redelijk op de route liggen. Daar wil ik heen! Het is inmiddels al rond zevenen en ik heb het zowaar koud gekregen door de vele wind. Ik begin langzaamaan richting een einddoel voor vandaag te denken. Ik zie dat het plaatsje Prades een Hostal heeft. Ik gok het erop en geef mijn TomTom de opdracht: kronkelt u mij alstublieft omhoog. Doe maar goed hoog. Naar Prades graag!
Met een vest aan onder mijn doorwaaijas gaat het weer. Wat kan de kou je ineens overvallen! Maar nu geen last meer gelukkig. Het snelle stuurwerk is voorbij, de wegen worden weggetjes en de bochten worden krappe klimmers en straffe dalers. Dit is weer heel anders rijden. Wat een luxe toch, zoveel afwisseling op één dag
De TP-7401: het natuurpark kondigt zich aan. Zoiets belooft vaak wat goeds...
Via het dorpje Porrera klautert de weg omhoog. Het gebergte is vrij groen en de uitzichten worden steeds mooier en wijdser. Toch zijn de bochten krap, afgewisseld met af en toe een soort balkonweg die meeloopt met het steile landschap.
Prachtig rijden zo!
Voorbij Venta del Pubil krijg ik nog te maken met een omleiding. Ik word een gravelweggetje opgestuurd, letterlijk het bos in. Gelukkig zie ik twee race-motoren van dat weggetje af komen, mij tegemoet en ze groeten. Dat valt mee dus. Als zij het kunnen, dan kan ik het ook.
Omleiding: met een kluitje in het riet? Het valt mee gelukkig
Via de C-242 klautert en klautert de weg omhoog. Het gaat maar door. De uitzichten zijn verdwenen en ik kijk op hoge weiden, omgeven door bossen. Een Mercedes komt met een noodvaart naar beneden gereden, mij tegemoet en snijdt mij in de bocht. Vanuit reflex ruk ik het stuur naar rechts en hij raakt me net niet. Dat ging net goed. Even klopt het hart me in de keel, maar al gauw herpak ik me. Dit maak ik dagelijks mee op weg naar het werk. Rotondes waar je niet gezien wordt, die ene auto die hem er nog even gauw voor gooit, en inhaalacties van tegemoetkomende automobilisten die de boel verkeerd inschatten: je bouwt vanzelf een repertoire in je hoofd op met ontwijkmanoeuvres. Maar kwetsbaar blijf je. Gelukkig ging dit net goed. En hopelijk blijft dat voorlopig zo.
Eenmaal in Prades aangekomen via het bruggetje, maak ik kennis met niet zomaar een stadje: het oogt wat Middeleeuws. Het ziet er robuust uit en de bouw is overal in harmonie met elkaar: dit is vast bewaard erfgoed. Ik rij over de kinderkopjes door smalle steegjes naar boven en parkeer mijn motor op een klein pleintje. Tegelijk met mij komt er een oude atmosferische Mercedes diesel naar boven gereden. Het ronkt heerlijk en roken doet 'ie ook. Een oude man met een hoed op stapt uit en ik vraag waar het Hostal is. Laat dit nu de eigenaar zijn! Hij lacht vriendelijk, slaat zijn deur dicht en op zijn dooie akker sloft hij naar een oude eiken deur met Middeleeuws ijzeren deurbeslag: hier is het. 'Je bent welkom en je kunt de motor in de voorkamer zetten'. Ik kijk naar binnen, en het lijkt wel een huiskamer. Hier...de...motor...zetten...? Een plek met behang, prachtige plafonds, schilderijen, meubelen en een zithoek. Haha, dat gaat me te ver. Hij mag buiten slapen vannacht. Maar sympathiek, dat is het wel...
Twee Duitsers op een Spaans plein.
Mijn motor mag hier binnen staan...
De man met hoed verwijst mij naar zijn vrouw. Zij neemt me mee naar een tweepersoonskamer. Het is hier erg authentiek, alles is in klassieke stijl, je vind er geen enkel Ikea-meubel. De gastvrouw neemt mijn contante betaling aan voor een nacht, en laat me het dakterras zien. Hier heb je zicht op de bergen rondom, mooi plekje! Ook de douche is goed voor elkaar. Ik maak hier meteen maar gebruik van en besluit om het oude stadje in te wandelen voor een biertje en een hapje eten.
Een paar trappen op, maar dan heb je ook wat:
Dakterras met uitzicht. Leuk bedacht!
Nadat ik de motor op slot, de spullen afgeladen én mezelf gedoucht heb, is het al half tien. Ik rammel. Een hapje eten gaat er zeker in! De gastvrouw adviseert me naar het oude plein te lopen. 'Daar kun je heerlijk tapas eten!' Al wandelend verwonder ik me over de schoonheid van dit stadje. De authenticiteit druipt er vanaf. Je waant je in de middeleeuwen. Het is gezellig op het plein. Mensen eten en drinken en dat doen ze duidelijk hoorbaar
Prades.
Daar knap je van op!
Lekkere hapjes kun je hier bestellen...
Ik kom hier graag nog eens terug!
Spaanse trots in de steeg
Na een avond lekker eten en drinken loop ik terug naar mijn kamer. Dit is een plek om te onthouden. Zowel het stadje als de omgeving is supermooi en de mensen zijn allervriendelijkst.
Het was vandaag een mooie trip. Ik heb de hele dag geen snelweg gezien, en toch schoot het op. Het was ook nog eens super afwisselend. Hoe gaaf is het dat ik deze dag mag afsluiten op zo'n mooie plek, bovenin een natuurgebied. Ik teken ervoor. Dankbaar stap ik mijn bed in. Ik vermoed dat ik deze nacht een beste inhaalslag ga maken.
Laatst bewerkt:
- Onderwerp starter
- #79
Dag zes is compleet en staat erop 
motormaniac58
MF veteraan
En weer gelezen......
Begrijp ik dat je met een camelbag op je rug rijdt ?? Zo ja, is dat niet vreselijk warm ??
Begrijp ik dat je met een camelbag op je rug rijdt ?? Zo ja, is dat niet vreselijk warm ??
mean-machine
uut Ee
@ 0,4bar
Je begint met vervolg dag 6 met te melden dat je ouder bericht niet meer zou kunnen wijzigen.
Ik heb een (veel) ouder bericht van mezelf opgezocht, maar wijzigen leek niet een probleem....................
Trouwens voor ons als lezer niet eens zo vervelend dat je weer begint met een nieuw bericht.
Meestal weet ik niet waar precies het oude bericht ophoudt en waar ik verder moet gaan met lezen.
Daarom is vervolg eigenlijk helemaal niet zo erg!
Je begint met vervolg dag 6 met te melden dat je ouder bericht niet meer zou kunnen wijzigen.
Ik heb een (veel) ouder bericht van mezelf opgezocht, maar wijzigen leek niet een probleem....................
Trouwens voor ons als lezer niet eens zo vervelend dat je weer begint met een nieuw bericht.
Meestal weet ik niet waar precies het oude bericht ophoudt en waar ik verder moet gaan met lezen.
Daarom is vervolg eigenlijk helemaal niet zo erg!
@ 0,4bar
Je begint met vervolg dag 6 met te melden dat je ouder bericht niet meer zou kunnen wijzigen.
Ik heb een (veel) ouder bericht van mezelf opgezocht, maar wijzigen leek niet een probleem....................
Was een probleem van gisteravond/vannacht, is inmiddels verholpen
mean-machine
uut Ee
@ vervolg dag 6 #1
Je kan het idd mooi beschrijven hoe de Meseta bij je binnen komt....................
Gevoel toen ik er ooit was bekruipt me weer; de oneindigheid, de monotonie, de hitte pfffffffffff...............Nee ik was er toen niet blij van.
Waar je nog niets over hebt gezegd dat is dat je onderweg soms dorpjes tegenkomt die half in puin liggen en verlaten lijken te zijn.
Totdat...........................ineens tussen de puinhopen nog een oud vrouwtje te voorschijn komt! Woont dus wel nog iemand!
Nog meerdere keren nadien Spanje en Portugal bezocht, maar nooit meer door het midden gereden!
@ vervolg dag 6 #2
Prades ziet prima uit. Ga ik onthouden! (vlak bij Tarragona)
Je kan het idd mooi beschrijven hoe de Meseta bij je binnen komt....................
Gevoel toen ik er ooit was bekruipt me weer; de oneindigheid, de monotonie, de hitte pfffffffffff...............Nee ik was er toen niet blij van.
Waar je nog niets over hebt gezegd dat is dat je onderweg soms dorpjes tegenkomt die half in puin liggen en verlaten lijken te zijn.
Totdat...........................ineens tussen de puinhopen nog een oud vrouwtje te voorschijn komt! Woont dus wel nog iemand!
Nog meerdere keren nadien Spanje en Portugal bezocht, maar nooit meer door het midden gereden!
@ vervolg dag 6 #2
Prades ziet prima uit. Ga ik onthouden! (vlak bij Tarragona)
Laatst bewerkt:
- Onderwerp starter
- #86
Leuk dat je meeleest
Heb ik je ook niet eens gezien bij het sportboxertopic?Camelbak: het is een klein licht rugzakje, die voel je niet. En het levert veel op. Altijd slokjes water drinken, ik wil niet meer zonder op dagtrips.
motormaniac58
MF veteraan
Ja. Ik ben ook aktief op oa het sportboxer topic.
Ik heb ook nog de blauwe R1100S....Die jij ook hebt gehad. Alleen ik doe hem nooit meer weg, tenzij ik te oud wordt voor dat ding......
De camelback......Geen idee hoe groot en zwaar dat is... Juist op de 1100S rijd ik ook wel eens met een rugzak. bv naar het werk....Ben blij dat dit maar 40m duurt....maar naar Spanje op en neer.....phoe.......
Ik heb ook nog de blauwe R1100S....Die jij ook hebt gehad. Alleen ik doe hem nooit meer weg, tenzij ik te oud wordt voor dat ding......
De camelback......Geen idee hoe groot en zwaar dat is... Juist op de 1100S rijd ik ook wel eens met een rugzak. bv naar het werk....Ben blij dat dit maar 40m duurt....maar naar Spanje op en neer.....phoe.......
- Onderwerp starter
- #90
Ja. Ik ben ook aktief op oa het sportboxer topic.
Ik heb ook nog de blauwe R1100S....Die jij ook hebt gehad. Alleen ik doe hem nooit meer weg, tenzij ik te oud wordt voor dat ding......
De camelback......Geen idee hoe groot en zwaar dat is... Juist op de 1100S rijd ik ook wel eens met een rugzak. bv naar het werk....Ben blij dat dit maar 40m duurt....maar naar Spanje op en neer.....phoe.......
Leuk! Die r1100s is de fiets die je op de plaatjes ziet: ik rij hem nog steeds, fijn ding.
Die camelbak mag je eigenlijk geen rugzak noemen, het weegt immers niks. Dat merk je echt niet aan je rug hoor.
En continue drinken uit dat ding heeft voordelen: je hebt je handen vrij, het bespaart hoofdpijn, houdt je fris, op een terrasje hoef je eigenlijk geen drinken meer (
), en je lichaam neemt geleidelijker vocht op. Iedere keer een paar slokjes is beter dan een halve liter uit een flesje ineens. Dat scheelt ‘n hoop sanitaire stops
motormaniac58
MF veteraan
Ok. Duidelijk....prima bij gebrek aan plek om te eten of drinken....
Mijn motto al jaren elke rit is een omweg naar een restaurant.
Mijn motto al jaren elke rit is een omweg naar een restaurant.
Reklameon21
MF'er
Mooi geschreven, leest heerlijk weg.
mean-machine
uut Ee
Oke, mss wel prima toerfiets..................
Verder typisch gevalletje contradictio in terminus!
- Onderwerp starter
- #94
Dag 7 Prades - Lempdes sour Allagnon (702 km) / woensdag 26 juni
Op 940 meter hoogte is het heerlijk slapen. Met het raam open en de berglucht in mijn neus ben ik diep vertrokken in dromenland. Maar mijn zoete nachtrust wordt verstoord door het geluid van digitale vogeltjes. Mijn wekker gaat. Kak. Zeven uur. Maar ik lig nog zo lekker... Niet nadenken, hup, eruit! Dat werkt het beste. Snoozen ben ik nog nooit beter van geworden, en de statistieken bevestigen dat. Ik sta met moeite op. 'Moet je maar niet zoveel willen rijden in een week' zeg ik tegen mezelf. 'Je spoort niet' zegt een ander stemmetje. Maar die druk ik gauw weg. Het is fijn om niet te sporen. Ik heb de reis van mijn leven. En die gaan we afmaken, tot op de drempel van de oprit thuis. De route van nu voelt niet als 'de terugweg'. Nee, ik ga genieten. Zoveel mogelijk binnendoor-weggetjes verkennen, straks de grens over dwars door de Pyreneeën, en op naar mijn 'bucket-list-snelweg': de fameuze A-75. Althans, wegenwiki schrijft er met lof over. Een tolvrije snelweg die schijnt te klimmen en klauteren als een malle. Waar je je fiets lekker plat kan leggen, kan sturen en kan genieten van extreme plaatjes vanaf de Millau-brug. Maar daarvoor moet ik wel om zeven uur opstaan. Nou, vooruit dan maar.
Ik heb alle ruimte om rustig mijn rugoefeningen te doen. Wat fijn dat ik het aankan. Ondanks de twee hernia's heb ik geen centje pijn gehad, zelfs niet na de pittige 'reisdag 1'. Ik zit deze trip meer op de motor dan dat ik doorbreng op een stoel of in mijn bed. Best bizar. Elke dag is het maar 'rijden, rijden' en ik heb geen enkele dag rust gehouden. Die oefeningen hou ik er voorlopig maar mooi in! Mijn meditatiemomentje uit het boekje van Henri Nouwen versterkt ook weer de geest en ik pak mijn spullen. Even twijfel ik: het is hier op hoogte best fris, zal ik mijn textielpak maar aandoen? Maar dan moet ik die uit de roltas halen. En dan straks er weer in en alles weer vastknopen. Tegelijkertijd komt het Spaanse nieuwsbericht weer in me op: 'Olá mucho calor...' : het kon straks wel eens heet worden. Dan maar starten met het doorwaai-jack. Ik prop er wel een fleecejas onder.
Buiten gekomen gaan allen sloten eraf, de bagage erop, spanbanden vast en de TomTom mag weer plaatsnemen op z'n werkplek. We gaan eerst maar eens rustig starten met een bochtenparcours naar het noorden, rustig genietend van het uitzicht in dit natuurgebied, zolang ik hier nog ben. Dan kan het blok rustig wakker worden. En ikzelf eigenlijk ook. Knallen kan straks altijd nog...
Het is half negen als ik Prades uithobbel. Die kinderkopjes zijn stijlvol. Maar ik moet er niet aan denken om hier een lange tijd over te rijden. Arme edele delen. Ik krijg meteen een flash-back naar die oude Zwitserse Gotthardpas, auw! Ik draai gauw de T-700 op naar het noorden: wauw, lekker veel bochten. Maar ik pak ze rustig. Het uitzicht vind ik nu even belangrijker. Wát een rust hier!
Uitzicht bij Vilanova. Even stoppen om het in me op te nemen.
Nu ik toch stilsta, kijk ik even naar een mooie route binnendoor, richting een handig beginpunt van de A75 in Frankrijk. Daar weet de TomTom Rider vast wel raad mee. Natuurlijk selecteer ik 'vermijd tol, vermijd snelwegen'. En dan kies ik bij 'alternatief' voor de grootste omweg. Je krijgt dan dit: de hele dag toeren, met een eindtijd van iets na vieren. Prima, dan zien we dan wel weer hoe ik me voel: nóg een etappe, of juist lekker in de ruststand. Het fijne van niks reserveren vind ik dat je naar je lichaam kan luisteren: niks moet en veel mag. Je zit nergens aan vast.
Die paarse, dát wordt 'em
Via bochtige weggetjes verlaat ik het natuurgebied. Niemand kom ik tegen onderweg. Geen auto, geen camper. Zelfs niet een tractor, vrachtwagen of een oude vrouw met een stok. Gewoon niemand. Ik steek de 'Río Corb' over en kom aan in een stukje beschaving: het stadje Tàrrega. Ik zie aan een doorgaande weg een klein terrasje aan de straat. Er staan welgeteld twee tafeltjes op de stoep. Een is bezet door een stevigrokende tante met een mobieltje in haar hand. Mooi, dan kan ik de andere helft van het terras claimen! Ik kijk ik m'n spiegel, knijp hard in de rem en parkeer de fiets in het zicht. Het wordt tijd voor een ontbijt. Mét koffie. Eenmaal aangekomen bij het eettentje blijkt dit een bakkerij, waar je ook kunt zitten. Zoals ze dat in Duitsland ook hebben. Ik bestel een belegd broodje met koffie en de jongedame blijkt super aardig: ze vraagt waar ik vandaan kom en waar de reis naartoe gaat. Ik vertel dat ik vanuit Nederland een rondje Spanje doe en dat ik bij Tarifa ben geweest, en Andalusië heb doorkruist. Even verbleekt haar lach. O ja, we zijn in Catalonië.... En Catalonië is géén Spanje....! Dat had ik kunnen weten. Gauw vertel ik hoe mooi Prades was en hoe prachtig de natuur in de omgeving is. Pfoe. Haar glimlach keert terug.
Lekker simpel, maar o, zo lekker als je trek hebt.
Na nóg een bakje koffie reken ik af en klim ik weer op het zadel. Ik heb er weer zin in. Het toeren lonkt. Ik verlaat het stadje via twee stoplichten en drie zebrapaden en al gauw kom ik weer in 'het-midden-van-niemandsland'. Dat uitgestrekte, dát ga ik nog missen. Wát een contrast met het volle en gestresste Nederland. Je kunt hier zo lekker poken. En dat zonder flitspalen. Okay, als je een politie of een 'Guardia Civil' tegenkomt, benader je deze met respect, ga je ietwat van het gas af. Daarna kan het feest zich voortzetten. Gewoon het spel een beetje meespelen en iedereen is blij.
Via de L-310 schiet ik mooi op naar het noorden. Nog steeds is het asfalt van goede kwaliteit. Vlak voor het dorp Guissona schiet ik de L-313 op. Deze weg laat zich niks wijsmaken en buigt lekker richting het westen: we moeten immers wel richting de Pyreneeën, anders beland ik bij de veel te drukke toeristische kust
De L-313. Tóch maar weer wat westelijk...
Het kronkelt hier weinig. Nee, het zwiert hier meer. Het gas kan er goed op. De temperatuur is goed en de naald wijst regelmatig de 140 aan. Heerlijk!
Andorra staat al aangegeven
Via het dorpje Ponts draai ik rechtsaf de C-14 op: wat een lekkere toerweg! Al zwierend van links naar rechts rij ik langs de meren Pantano de Rialb en verderop Pantano de Oliana. Ik kom af en toe door een tunnel. De rotspartijen worden groter en ik merk steeds meer hoogteverschil: welkom in de Pyreneeën!
Ik ben hier nog nooit met de motor doorgereden, wel heb ik de Alpen meerder keren gezien. Hoewel die prachtig zijn, ben ik benieuwd hoe ik dit ga ervaren. Men zegt dat het hier wat wijdser is, en de Alpen wat compacter.
Ik kijk wat om me heen en zie rechts de Río Segre lopen. Hier en daar zie ik prachtige optrekjes: huizen op palen die neergezet zijn op de uiterwaarden van deze rivier. Vanaf de veranda kijk je zo met de rivier mee. En met de bergen op de achtergrond lijkt me het geen straf om hier te vertoeven. Prachtplekken zijn dit. Plots valt mijn oog toevallig op mijn dashboard. Ik zie heel veel nulletjes. De teller wijst anderhalve ton aan, op de kop af. Wacht, een fotootje voor het 'De hoogste-Kilometerstand-Topic' is altijd leuk. Dan moet ik snel zijn, want als het laatste nulletje een eentje wordt, dat telt 'ie niet Het moet precies honderdvijftigduizend klikjes bedragen. Met een ruk aan de remhendel kom ik tijdig tot stilstand. En klik! Staat genoteerd:
Hoever zou hij komen?
Ik rij verder met de rivier aan mijn rechterhand. Het is kwart voor elf geweest en de zon staat nog niet op z'n hoogst. De contouren van de puntige bergen steken scherp af tegen de wazige achtergrond. Het ziet er mysterieus uit.
Wat is hier gebeurd... Deze bomen staan nu onder... Wél mooi om te zien.
De weg begint weer wat kronkelig te worden. Er is vrij weinig verkeer en het asfalt is nog steeds goed. Volgens mij heb ik dit al vaak genoteerd, maar het blijft bijzonder dat wegen met zo'n lage verkeersintensiteit zo'n kwaliteit bezitten. Het voelt alsof je alleen op een circuit rijdt. Dat gevoel heb ik vanaf het binnenkomen van Spanje, ná San Sebastián, vanaf de regio Castilie y Leon gehad. En dat was er ook in Extremadura, Andalucië, Murcia, Castilie La Mancha, Valencia, Catalonië, en nu in de Pyreneeën: de laatste meters in dit prachtige motor-land. Mensen, ik zou bijna zeggen, nee het willen uitschreeuwen: 'Als je écht wil rijden, nee, als je los wilt gaan, ga naar Spanje. Bijt door de zure appel heen, trek hem even gauw door Frankrijk heen, en het feest kan beginnen!'
Al gauw, genietend van de hoogteverschillen en de hoogteverschillen, kom ik aan in het grensplaatsje Puigcerdà. Auw, pijnlijk. Dit was Spanje dan. Ik begon er net lol in te krijgen. Ik begon net te wennen aan de eenzaamheid, het goede asfalt, de goedkope bezine en de eindeloze stuurwegen. Om nog maar te zwijgen over de warme en geïnteresseerde mensen, het lekkere eten en de gezellige late avonden, waarin de kok overuren draait. Ik kan wel een traan laten. Ik ga Frankrijk binnen.
Nog even gauw de tank volgooien, tegen Spaanse tarieven.
Puigcerdà
Frankrijk: geen snelheidslimiet buiten de bebouwde kom...
Vlak voor Andorra sla ik rechtsaf de grens over. Ik heb gelezen dat Andorra bekend staat als belastingstaatje: daar moet je zijn voor goedkope sigaretten, brandstof, drank en motoronderdelen. Ik weet niet of dit waar is. Het lijkt me leuk om nog een keer te zien, maar niet nu.
Na de grens kom ik al gauw op de N-116, een weg die heerlijk door de bergen slingert. Het kent weinig haarspelden en juist des te meer doordraaiers. Fijn om het tempo erin te houden, uitdagend om te sturen.
N-116 bij La Cabanasse. Wijds is het hier.
Na verloop van tijd gaat het gekronkel over op het echte klim-en-daal-werk. De N-116 laat zich van een andere kant zien. Alsof het wil zeggen: genoeg gezeverd. Aan de bak met die handel! De weg klimt behoorlijk en de uitzichten worden steeds extremer. Eigenlijk wil je bij iedere bocht wel stoppen, maar dat is niet haalbaar. Wat is het hier prachtig!
Nog steeds de N-116. Bergop, bergaf. Dal in, dal uit. Gaaf!
Voorbij Fetges kronkelt en buigt het er flink op los. Vanuit het niets moet ik me opeens opmaken voor een haarspeld. De afwisseling is groot hier en ik kan mijn lol niet op. Hoe gaaf dat ik op de een-na-laatste dag nog zo onder de indruk mag zijn van het landschap. De Pyreneeën ga ik onthouden. Zal ook leuk zijn voor een aparte trip met wat vrienden, vergeleken met de Alpen rijdt hier veel minder verkeer. En het wegdek is om door een ringetje te halen. Tja, wat wil de sportieve rijder nog meer
De N-116. Nog steeds. Brooaap..!!!
Ik kom door dorpjes die op papier nog plaatsnamen hebben, maar waar nog weinig leeft. In sommige straten zijn complete blokken afgetimmerd en dichtgegroeid met klimop. Het zebrapad ligt er, maar er is geen hond die er oversteekt. Als je niet goed kijkt valt het niet eens zo op. In sommige tuinen staan oude auto's. Zo zie ik een prachtige oude BMW e-39 vijfserie staan. Er zit geen wiel meer aan, hij staat op blokjes. Het lijkt vergane glorie af en toe. Maar toch ziet het er niet verpauperd uit. Het heeft wel iets moois, ieder hoekje laat zien dat er ooit geleefd werd. Het past bij het landschap.
Af en toe kom ik langs een kasteel, een oude kerk of een bijzonder bruggetje. Saai is het hier niet. Zo hier en daar zijn ze met de weg bezig. Ik kruip dan langs de massa naar voren en bij groen licht ben ik als eerste weg. Ik hoor geen getoeter of geschreeuw: de Fransen maken graag plaats om de motorrijder voor de laten gaan. Sportief dit.
Bij de supermarkt: een Frans stokbrood, wat water en wat lokaal fruit: zo kom je de avond wel door...
In Llitérà doe ik wat boodschappen. Iets voor nu, maar ook voor vanavond. Ik knoop een stokbrood onder de snelbinders, druk een fles wijn en wat biertjes in de koffer en zet voor nu mijn tanden in een paar kaasbroodjes en wat fruit. Het buiten is al flink warm. De airco van de winkel is voor nu geen straf.
Na deze provisorische lunch trap ik hem weer aan. Grappig, rechts van me ligt een dorpje met de naam Prades. Komt me ergens bekend van voor...
De genoemde n-weg gaat redelijk bergafwaarts en ik kom al gauw in de uitlopers terecht, richting Perpignan. Ik neem even een zijweggetje voor een korte pauze. Vlak bij Vinca sta ik te midden van velden vol met perzik-gaarden. Op de achtergrond zie je de uitlopers van de Pyreneeën liggen.
Perziken
En nog meer perziken...
De weg wordt vlakker en het is duidelijk dat ik me dichter bij de zee bevindt. Rechts van me zie ik grote zandplaten waar veel surfers en andere watersporters op af komen. Het lijkt soms een beetje op het Veerse Meer, maar dan XL. Mensen vliegeren, surfen en wandelen. Anderen hebben hun auto zo dicht mogelijk aan het water geparkeerd en lummelen wat bij het water. Het is hier toeristisch, maar niet vol. Het ziet er gezellig uit. Via de d-6009 gaat de weg door wijngaarden en glooiend gebied.
De D-6009: dwars door de wijngaarden, op weg naar Narbonne.
Het is inmiddels vier uur en ik hou even een pisstop. Kort daarna komt er een motorrijder langsgereden en hij zwaait. Het is een Duitser. De grote letter 'M' verraadt dat hij iets met München heeft...
De weg richting Narbonne gaat steeds meer door verstedelijkd gebied. Het is hier vlak, en dus praktisch om te wonen en te werken. Aan de vele stoplichten en rotondes is te merken dat men hier graag samenklit. Het wordt weer wat actiever rijden, en wat meer opletten. Een beetje inhalen links en rechts hoort daarbij. Inhalen: hoe moest dat ook alweer? Dat is immers lang geleden... Al gauw zit ik achter de Duitse motormuis. Hij heeft de gang er goed in. Zo te zien rijdt hij op een Honda NTV, een oudje dus. Maar wél cardan. Hij draagt een bruin lederen vliegeniersjack, handschoenen doet hij niet aan en veel koffers heeft 'ie aan zijn frame hangen. Desondanks houdt 'ie de gang er goed in. Fijn! Ik besluit aan te haken en zo rijden we een half uur achter elkaar aan. Meneer heeft in klimmende bochten de gang er dusdanig in dat zijn stepjes de grond raken. Hij gaat steeds sneller rijden: wat zal hij zijn blokje uitmelken, want met mijn 1100 hou ik het gas er goed op om hem te volgen. Ik lach in mijn helm, het is een schouwspel om te zien: het leren bruine pilotenjack vliegt de ene na de andere auto voorbij met een vaart alsof de Marachaussee hem op de hielen zit. Voorbij Beziers gaan de wegen uit elkaar en met een korte groet nemen we afscheid. Hoewel je geen woord met elkaar spreekt, is het leuk om even iemand te ontmoeten met wie je samen een stukje op kan rijden. Het geeft een doorbreking van het alleen-zijn. Het brengt wat afwisseling.
Ik nader Pézenas: Het is tijd voor de A-75. Normaal ben ik niet zo voor de snelweg. Maar deze wil ik eens gereden hebben. Deze weg gaat dwars door de bergen van het Centraal Massief en kent steile klims en afdalingen, met prachtige uitzichten. En dat gaat nu gebeuren! Ik voeg in en al gauw begint de weg te klimmen.
De A-75
De klim gaat wordt na verloop van tijd steeds extremer, er zijn stukken waar je maar zeventig mag, en dat is al snel! Traag schimmel rijdt rechts, afgewisseld met wat oude eendjes en kevers, en dat is maar goed ook, want voor mijn gevoel lijken die haast stil te staan.
Uiteindelijk passeer ik de Millau-brug en ik neem ik een kijkje bij de parkeerplaats:
De Millau-brug: 270 meter hoog, het waait er flink. Hier is het wél tol aftikken...
De meters schieten mooi op, het is inmiddels kwart voor acht. Ik besluit bij Le Regoudel even eraf te gaan: tijd voor pauze. Hier kan ik mooi even nadenken wat ik vanavond nog wil doen. Ik neem een kaasbroodje, zet mezelf op de stoep en kijk wat om me heen. Opeens hoor ik een motorgeluid naderen. Ik kijk, en wie komt er de p oprijden: de Duitser met de bruine leren jas!
Zijn helm gaat af en we spreken elkaar aan. We geven elkaar een hand. En we bestoken elkaar met vragen. Ik bied hem een sigaar aan, en zo kletsen we wat. Hij komt vanuit Sevilla, hij heeft zijn master afgerond en is nu 'Ingenieur' geworden. Om zijn hoofd leeg te maken is hij lekker met de motor gegaan en heeft hij een omweg terug genomen. Ik heb met een relaxte kerel te maken die ook niet zo van de plannen is. Zijn motto is 'we zien wel'. Omdat het zo goed klikt, besluiten we samen een stukje op te rijden en ergens een camping te zoeken.
Het klikt goed als motorrijders onder elkaar
We kijken hoe lang de zon nog op is: zo'n twee uur. We besluiten de A-75 nog ongeveer twee uurtjes af te rijden. Het schiet lekker op, het is rustig, en bovendien scheelt dat morgen weer in reistijd. Dit is best fijn in de avondkoelte. Al gauw komen we in een gehuchtje met een camping aan een riviertje terecht: Lempdes-sur-Allagnon. Het is kwart voor tien. Het is nog steeds heet. Onze helmen en vooruitjes zitten onder de muggen. Bezweet zetten we onze helmen af... Zou hier nog plek zijn voor twee simpele zielen met weinig wensen? Laten we het hopen...We lopen naar de receptie, maar we zien geen teken van leven. Een armoedig thermometertje aan een houten paal wijst 37 graden aan, pfff...
Gelukkig komt daar een oudere dame aanlopen. Ze spreekt alleen Frans en daar is ze duidelijk over. De camping is van haar. Ze wijst ons een ingerichte tent aan. Dat komt mooi uit, want daar kunnen we zo in. Beiden hebben we een aparte slaapcabine, het bed is al opgemaakt, perfect! En er is nog een koelkast ook. Nu de dame ziet dat we blij en dankbaar reageren, wordt ze zelf wat vriendelijker. Er kan zelfs een lachje vanaf. Misschien moest ze even de kat uit de boom kijken: wat voor vlees had ze nu weer in de kuip gehaald? Na een verkoelende snelle douche, inventariseren we het rantsoen. Onze magen lusten wel wat, dankzij de hitte zit daar veel water in, maar nu het eten nog. De Duitser heeft een tros bananen. En een grote vijf-liter-kan met olijfolie. Op de motor...haha dat weegt wat. Heeft 'ie gekregen van een bevriende olijfboer, het zou superlekker en zuiver van smaak zijn. Die kan moet natuurlijk mee naar München...Dat komt mooi uit, want ik heb nog een stokbrood onder mijn spin. En een blikje tonijn. Verder nog wat nootjes, vier Estrella's en een fles rode wijn. We lenen wat peper en zout van een Engels camper-stel op de camping en gooien dat door een schaaltje olijfolie. Heerlijk om daar het stokbrood in te dopen, afgewisseld met een slok rode wijn.
Een ingerichte tent mét zithoek
De r1100s heeft vannacht een metgezel: een loyale Honda NTV
Improviseren kan best leuk zijn
Welterusten!
We maken nader kennis en we kletsen de rest van de avond op gedempte toon vol. De Estrella's en het wijntje smaken prima. Wat kan het leven toch mooi zijn. Zo lekker spontaan.
Rond enen stappen we ieder onze eigen slaapcabine in. Tijd om deze dag achter ons te laten. De slaap zal zoet zijn na zo'n dag sturen in de hitte...
Op 940 meter hoogte is het heerlijk slapen. Met het raam open en de berglucht in mijn neus ben ik diep vertrokken in dromenland. Maar mijn zoete nachtrust wordt verstoord door het geluid van digitale vogeltjes. Mijn wekker gaat. Kak. Zeven uur. Maar ik lig nog zo lekker... Niet nadenken, hup, eruit! Dat werkt het beste. Snoozen ben ik nog nooit beter van geworden, en de statistieken bevestigen dat. Ik sta met moeite op. 'Moet je maar niet zoveel willen rijden in een week' zeg ik tegen mezelf. 'Je spoort niet' zegt een ander stemmetje. Maar die druk ik gauw weg. Het is fijn om niet te sporen. Ik heb de reis van mijn leven. En die gaan we afmaken, tot op de drempel van de oprit thuis. De route van nu voelt niet als 'de terugweg'. Nee, ik ga genieten. Zoveel mogelijk binnendoor-weggetjes verkennen, straks de grens over dwars door de Pyreneeën, en op naar mijn 'bucket-list-snelweg': de fameuze A-75. Althans, wegenwiki schrijft er met lof over. Een tolvrije snelweg die schijnt te klimmen en klauteren als een malle. Waar je je fiets lekker plat kan leggen, kan sturen en kan genieten van extreme plaatjes vanaf de Millau-brug. Maar daarvoor moet ik wel om zeven uur opstaan. Nou, vooruit dan maar.
Ik heb alle ruimte om rustig mijn rugoefeningen te doen. Wat fijn dat ik het aankan. Ondanks de twee hernia's heb ik geen centje pijn gehad, zelfs niet na de pittige 'reisdag 1'. Ik zit deze trip meer op de motor dan dat ik doorbreng op een stoel of in mijn bed. Best bizar. Elke dag is het maar 'rijden, rijden' en ik heb geen enkele dag rust gehouden. Die oefeningen hou ik er voorlopig maar mooi in! Mijn meditatiemomentje uit het boekje van Henri Nouwen versterkt ook weer de geest en ik pak mijn spullen. Even twijfel ik: het is hier op hoogte best fris, zal ik mijn textielpak maar aandoen? Maar dan moet ik die uit de roltas halen. En dan straks er weer in en alles weer vastknopen. Tegelijkertijd komt het Spaanse nieuwsbericht weer in me op: 'Olá mucho calor...' : het kon straks wel eens heet worden. Dan maar starten met het doorwaai-jack. Ik prop er wel een fleecejas onder.
Buiten gekomen gaan allen sloten eraf, de bagage erop, spanbanden vast en de TomTom mag weer plaatsnemen op z'n werkplek. We gaan eerst maar eens rustig starten met een bochtenparcours naar het noorden, rustig genietend van het uitzicht in dit natuurgebied, zolang ik hier nog ben. Dan kan het blok rustig wakker worden. En ikzelf eigenlijk ook. Knallen kan straks altijd nog...
Het is half negen als ik Prades uithobbel. Die kinderkopjes zijn stijlvol. Maar ik moet er niet aan denken om hier een lange tijd over te rijden. Arme edele delen. Ik krijg meteen een flash-back naar die oude Zwitserse Gotthardpas, auw! Ik draai gauw de T-700 op naar het noorden: wauw, lekker veel bochten. Maar ik pak ze rustig. Het uitzicht vind ik nu even belangrijker. Wát een rust hier!
Uitzicht bij Vilanova. Even stoppen om het in me op te nemen.
Nu ik toch stilsta, kijk ik even naar een mooie route binnendoor, richting een handig beginpunt van de A75 in Frankrijk. Daar weet de TomTom Rider vast wel raad mee. Natuurlijk selecteer ik 'vermijd tol, vermijd snelwegen'. En dan kies ik bij 'alternatief' voor de grootste omweg. Je krijgt dan dit: de hele dag toeren, met een eindtijd van iets na vieren. Prima, dan zien we dan wel weer hoe ik me voel: nóg een etappe, of juist lekker in de ruststand. Het fijne van niks reserveren vind ik dat je naar je lichaam kan luisteren: niks moet en veel mag. Je zit nergens aan vast.
Die paarse, dát wordt 'em
Via bochtige weggetjes verlaat ik het natuurgebied. Niemand kom ik tegen onderweg. Geen auto, geen camper. Zelfs niet een tractor, vrachtwagen of een oude vrouw met een stok. Gewoon niemand. Ik steek de 'Río Corb' over en kom aan in een stukje beschaving: het stadje Tàrrega. Ik zie aan een doorgaande weg een klein terrasje aan de straat. Er staan welgeteld twee tafeltjes op de stoep. Een is bezet door een stevigrokende tante met een mobieltje in haar hand. Mooi, dan kan ik de andere helft van het terras claimen! Ik kijk ik m'n spiegel, knijp hard in de rem en parkeer de fiets in het zicht. Het wordt tijd voor een ontbijt. Mét koffie. Eenmaal aangekomen bij het eettentje blijkt dit een bakkerij, waar je ook kunt zitten. Zoals ze dat in Duitsland ook hebben. Ik bestel een belegd broodje met koffie en de jongedame blijkt super aardig: ze vraagt waar ik vandaan kom en waar de reis naartoe gaat. Ik vertel dat ik vanuit Nederland een rondje Spanje doe en dat ik bij Tarifa ben geweest, en Andalusië heb doorkruist. Even verbleekt haar lach. O ja, we zijn in Catalonië.... En Catalonië is géén Spanje....! Dat had ik kunnen weten. Gauw vertel ik hoe mooi Prades was en hoe prachtig de natuur in de omgeving is. Pfoe. Haar glimlach keert terug.
Lekker simpel, maar o, zo lekker als je trek hebt.
Na nóg een bakje koffie reken ik af en klim ik weer op het zadel. Ik heb er weer zin in. Het toeren lonkt. Ik verlaat het stadje via twee stoplichten en drie zebrapaden en al gauw kom ik weer in 'het-midden-van-niemandsland'. Dat uitgestrekte, dát ga ik nog missen. Wát een contrast met het volle en gestresste Nederland. Je kunt hier zo lekker poken. En dat zonder flitspalen. Okay, als je een politie of een 'Guardia Civil' tegenkomt, benader je deze met respect, ga je ietwat van het gas af. Daarna kan het feest zich voortzetten. Gewoon het spel een beetje meespelen en iedereen is blij.
Via de L-310 schiet ik mooi op naar het noorden. Nog steeds is het asfalt van goede kwaliteit. Vlak voor het dorp Guissona schiet ik de L-313 op. Deze weg laat zich niks wijsmaken en buigt lekker richting het westen: we moeten immers wel richting de Pyreneeën, anders beland ik bij de veel te drukke toeristische kust
De L-313. Tóch maar weer wat westelijk...
Het kronkelt hier weinig. Nee, het zwiert hier meer. Het gas kan er goed op. De temperatuur is goed en de naald wijst regelmatig de 140 aan. Heerlijk!
Andorra staat al aangegeven
Via het dorpje Ponts draai ik rechtsaf de C-14 op: wat een lekkere toerweg! Al zwierend van links naar rechts rij ik langs de meren Pantano de Rialb en verderop Pantano de Oliana. Ik kom af en toe door een tunnel. De rotspartijen worden groter en ik merk steeds meer hoogteverschil: welkom in de Pyreneeën!
Ik ben hier nog nooit met de motor doorgereden, wel heb ik de Alpen meerder keren gezien. Hoewel die prachtig zijn, ben ik benieuwd hoe ik dit ga ervaren. Men zegt dat het hier wat wijdser is, en de Alpen wat compacter.
Ik kijk wat om me heen en zie rechts de Río Segre lopen. Hier en daar zie ik prachtige optrekjes: huizen op palen die neergezet zijn op de uiterwaarden van deze rivier. Vanaf de veranda kijk je zo met de rivier mee. En met de bergen op de achtergrond lijkt me het geen straf om hier te vertoeven. Prachtplekken zijn dit. Plots valt mijn oog toevallig op mijn dashboard. Ik zie heel veel nulletjes. De teller wijst anderhalve ton aan, op de kop af. Wacht, een fotootje voor het 'De hoogste-Kilometerstand-Topic' is altijd leuk. Dan moet ik snel zijn, want als het laatste nulletje een eentje wordt, dat telt 'ie niet
Het moet precies honderdvijftigduizend klikjes bedragen. Met een ruk aan de remhendel kom ik tijdig tot stilstand. En klik! Staat genoteerd:Hoever zou hij komen?
Ik rij verder met de rivier aan mijn rechterhand. Het is kwart voor elf geweest en de zon staat nog niet op z'n hoogst. De contouren van de puntige bergen steken scherp af tegen de wazige achtergrond. Het ziet er mysterieus uit.
Wat is hier gebeurd... Deze bomen staan nu onder... Wél mooi om te zien.
De weg begint weer wat kronkelig te worden. Er is vrij weinig verkeer en het asfalt is nog steeds goed. Volgens mij heb ik dit al vaak genoteerd, maar het blijft bijzonder dat wegen met zo'n lage verkeersintensiteit zo'n kwaliteit bezitten. Het voelt alsof je alleen op een circuit rijdt. Dat gevoel heb ik vanaf het binnenkomen van Spanje, ná San Sebastián, vanaf de regio Castilie y Leon gehad. En dat was er ook in Extremadura, Andalucië, Murcia, Castilie La Mancha, Valencia, Catalonië, en nu in de Pyreneeën: de laatste meters in dit prachtige motor-land. Mensen, ik zou bijna zeggen, nee het willen uitschreeuwen: 'Als je écht wil rijden, nee, als je los wilt gaan, ga naar Spanje. Bijt door de zure appel heen, trek hem even gauw door Frankrijk heen, en het feest kan beginnen!'
Al gauw, genietend van de hoogteverschillen en de hoogteverschillen, kom ik aan in het grensplaatsje Puigcerdà. Auw, pijnlijk. Dit was Spanje dan. Ik begon er net lol in te krijgen. Ik begon net te wennen aan de eenzaamheid, het goede asfalt, de goedkope bezine en de eindeloze stuurwegen. Om nog maar te zwijgen over de warme en geïnteresseerde mensen, het lekkere eten en de gezellige late avonden, waarin de kok overuren draait. Ik kan wel een traan laten. Ik ga Frankrijk binnen.
Nog even gauw de tank volgooien, tegen Spaanse tarieven.
Puigcerdà
Frankrijk: geen snelheidslimiet buiten de bebouwde kom...
Vlak voor Andorra sla ik rechtsaf de grens over. Ik heb gelezen dat Andorra bekend staat als belastingstaatje: daar moet je zijn voor goedkope sigaretten, brandstof, drank en motoronderdelen. Ik weet niet of dit waar is. Het lijkt me leuk om nog een keer te zien, maar niet nu.
Na de grens kom ik al gauw op de N-116, een weg die heerlijk door de bergen slingert. Het kent weinig haarspelden en juist des te meer doordraaiers. Fijn om het tempo erin te houden, uitdagend om te sturen.
N-116 bij La Cabanasse. Wijds is het hier.
Na verloop van tijd gaat het gekronkel over op het echte klim-en-daal-werk. De N-116 laat zich van een andere kant zien. Alsof het wil zeggen: genoeg gezeverd. Aan de bak met die handel! De weg klimt behoorlijk en de uitzichten worden steeds extremer. Eigenlijk wil je bij iedere bocht wel stoppen, maar dat is niet haalbaar. Wat is het hier prachtig!
Nog steeds de N-116. Bergop, bergaf. Dal in, dal uit. Gaaf!
Voorbij Fetges kronkelt en buigt het er flink op los. Vanuit het niets moet ik me opeens opmaken voor een haarspeld. De afwisseling is groot hier en ik kan mijn lol niet op. Hoe gaaf dat ik op de een-na-laatste dag nog zo onder de indruk mag zijn van het landschap. De Pyreneeën ga ik onthouden. Zal ook leuk zijn voor een aparte trip met wat vrienden, vergeleken met de Alpen rijdt hier veel minder verkeer. En het wegdek is om door een ringetje te halen. Tja, wat wil de sportieve rijder nog meer
De N-116. Nog steeds. Brooaap..!!!
Ik kom door dorpjes die op papier nog plaatsnamen hebben, maar waar nog weinig leeft. In sommige straten zijn complete blokken afgetimmerd en dichtgegroeid met klimop. Het zebrapad ligt er, maar er is geen hond die er oversteekt. Als je niet goed kijkt valt het niet eens zo op. In sommige tuinen staan oude auto's. Zo zie ik een prachtige oude BMW e-39 vijfserie staan. Er zit geen wiel meer aan, hij staat op blokjes. Het lijkt vergane glorie af en toe. Maar toch ziet het er niet verpauperd uit. Het heeft wel iets moois, ieder hoekje laat zien dat er ooit geleefd werd. Het past bij het landschap.
Af en toe kom ik langs een kasteel, een oude kerk of een bijzonder bruggetje. Saai is het hier niet. Zo hier en daar zijn ze met de weg bezig. Ik kruip dan langs de massa naar voren en bij groen licht ben ik als eerste weg. Ik hoor geen getoeter of geschreeuw: de Fransen maken graag plaats om de motorrijder voor de laten gaan. Sportief dit.
Bij de supermarkt: een Frans stokbrood, wat water en wat lokaal fruit: zo kom je de avond wel door...
In Llitérà doe ik wat boodschappen. Iets voor nu, maar ook voor vanavond. Ik knoop een stokbrood onder de snelbinders, druk een fles wijn en wat biertjes in de koffer en zet voor nu mijn tanden in een paar kaasbroodjes en wat fruit. Het buiten is al flink warm. De airco van de winkel is voor nu geen straf.
Na deze provisorische lunch trap ik hem weer aan. Grappig, rechts van me ligt een dorpje met de naam Prades. Komt me ergens bekend van voor...
De genoemde n-weg gaat redelijk bergafwaarts en ik kom al gauw in de uitlopers terecht, richting Perpignan. Ik neem even een zijweggetje voor een korte pauze. Vlak bij Vinca sta ik te midden van velden vol met perzik-gaarden. Op de achtergrond zie je de uitlopers van de Pyreneeën liggen.
Perziken
En nog meer perziken...
De weg wordt vlakker en het is duidelijk dat ik me dichter bij de zee bevindt. Rechts van me zie ik grote zandplaten waar veel surfers en andere watersporters op af komen. Het lijkt soms een beetje op het Veerse Meer, maar dan XL. Mensen vliegeren, surfen en wandelen. Anderen hebben hun auto zo dicht mogelijk aan het water geparkeerd en lummelen wat bij het water. Het is hier toeristisch, maar niet vol. Het ziet er gezellig uit. Via de d-6009 gaat de weg door wijngaarden en glooiend gebied.
De D-6009: dwars door de wijngaarden, op weg naar Narbonne.
Het is inmiddels vier uur en ik hou even een pisstop. Kort daarna komt er een motorrijder langsgereden en hij zwaait. Het is een Duitser. De grote letter 'M' verraadt dat hij iets met München heeft...
De weg richting Narbonne gaat steeds meer door verstedelijkd gebied. Het is hier vlak, en dus praktisch om te wonen en te werken. Aan de vele stoplichten en rotondes is te merken dat men hier graag samenklit. Het wordt weer wat actiever rijden, en wat meer opletten. Een beetje inhalen links en rechts hoort daarbij. Inhalen: hoe moest dat ook alweer? Dat is immers lang geleden... Al gauw zit ik achter de Duitse motormuis. Hij heeft de gang er goed in. Zo te zien rijdt hij op een Honda NTV, een oudje dus. Maar wél cardan. Hij draagt een bruin lederen vliegeniersjack, handschoenen doet hij niet aan en veel koffers heeft 'ie aan zijn frame hangen. Desondanks houdt 'ie de gang er goed in. Fijn! Ik besluit aan te haken en zo rijden we een half uur achter elkaar aan. Meneer heeft in klimmende bochten de gang er dusdanig in dat zijn stepjes de grond raken. Hij gaat steeds sneller rijden: wat zal hij zijn blokje uitmelken, want met mijn 1100 hou ik het gas er goed op om hem te volgen. Ik lach in mijn helm, het is een schouwspel om te zien: het leren bruine pilotenjack vliegt de ene na de andere auto voorbij met een vaart alsof de Marachaussee hem op de hielen zit. Voorbij Beziers gaan de wegen uit elkaar en met een korte groet nemen we afscheid. Hoewel je geen woord met elkaar spreekt, is het leuk om even iemand te ontmoeten met wie je samen een stukje op kan rijden. Het geeft een doorbreking van het alleen-zijn. Het brengt wat afwisseling.
Ik nader Pézenas: Het is tijd voor de A-75. Normaal ben ik niet zo voor de snelweg. Maar deze wil ik eens gereden hebben. Deze weg gaat dwars door de bergen van het Centraal Massief en kent steile klims en afdalingen, met prachtige uitzichten. En dat gaat nu gebeuren! Ik voeg in en al gauw begint de weg te klimmen.
De A-75
De klim gaat wordt na verloop van tijd steeds extremer, er zijn stukken waar je maar zeventig mag, en dat is al snel! Traag schimmel rijdt rechts, afgewisseld met wat oude eendjes en kevers, en dat is maar goed ook, want voor mijn gevoel lijken die haast stil te staan.
Uiteindelijk passeer ik de Millau-brug en ik neem ik een kijkje bij de parkeerplaats:
De Millau-brug: 270 meter hoog, het waait er flink. Hier is het wél tol aftikken...
De meters schieten mooi op, het is inmiddels kwart voor acht. Ik besluit bij Le Regoudel even eraf te gaan: tijd voor pauze. Hier kan ik mooi even nadenken wat ik vanavond nog wil doen. Ik neem een kaasbroodje, zet mezelf op de stoep en kijk wat om me heen. Opeens hoor ik een motorgeluid naderen. Ik kijk, en wie komt er de p oprijden: de Duitser met de bruine leren jas!
Zijn helm gaat af en we spreken elkaar aan. We geven elkaar een hand. En we bestoken elkaar met vragen. Ik bied hem een sigaar aan, en zo kletsen we wat. Hij komt vanuit Sevilla, hij heeft zijn master afgerond en is nu 'Ingenieur' geworden. Om zijn hoofd leeg te maken is hij lekker met de motor gegaan en heeft hij een omweg terug genomen. Ik heb met een relaxte kerel te maken die ook niet zo van de plannen is. Zijn motto is 'we zien wel'. Omdat het zo goed klikt, besluiten we samen een stukje op te rijden en ergens een camping te zoeken.
Het klikt goed als motorrijders onder elkaar
We kijken hoe lang de zon nog op is: zo'n twee uur. We besluiten de A-75 nog ongeveer twee uurtjes af te rijden. Het schiet lekker op, het is rustig, en bovendien scheelt dat morgen weer in reistijd. Dit is best fijn in de avondkoelte. Al gauw komen we in een gehuchtje met een camping aan een riviertje terecht: Lempdes-sur-Allagnon. Het is kwart voor tien. Het is nog steeds heet. Onze helmen en vooruitjes zitten onder de muggen. Bezweet zetten we onze helmen af... Zou hier nog plek zijn voor twee simpele zielen met weinig wensen? Laten we het hopen...We lopen naar de receptie, maar we zien geen teken van leven. Een armoedig thermometertje aan een houten paal wijst 37 graden aan, pfff...
Gelukkig komt daar een oudere dame aanlopen. Ze spreekt alleen Frans en daar is ze duidelijk over. De camping is van haar. Ze wijst ons een ingerichte tent aan. Dat komt mooi uit, want daar kunnen we zo in. Beiden hebben we een aparte slaapcabine, het bed is al opgemaakt, perfect! En er is nog een koelkast ook. Nu de dame ziet dat we blij en dankbaar reageren, wordt ze zelf wat vriendelijker. Er kan zelfs een lachje vanaf. Misschien moest ze even de kat uit de boom kijken: wat voor vlees had ze nu weer in de kuip gehaald? Na een verkoelende snelle douche, inventariseren we het rantsoen. Onze magen lusten wel wat, dankzij de hitte zit daar veel water in, maar nu het eten nog. De Duitser heeft een tros bananen. En een grote vijf-liter-kan met olijfolie. Op de motor...haha dat weegt wat. Heeft 'ie gekregen van een bevriende olijfboer, het zou superlekker en zuiver van smaak zijn. Die kan moet natuurlijk mee naar München...Dat komt mooi uit, want ik heb nog een stokbrood onder mijn spin. En een blikje tonijn. Verder nog wat nootjes, vier Estrella's en een fles rode wijn. We lenen wat peper en zout van een Engels camper-stel op de camping en gooien dat door een schaaltje olijfolie. Heerlijk om daar het stokbrood in te dopen, afgewisseld met een slok rode wijn.
Een ingerichte tent mét zithoek
De r1100s heeft vannacht een metgezel: een loyale Honda NTV
Improviseren kan best leuk zijn
Welterusten!
We maken nader kennis en we kletsen de rest van de avond op gedempte toon vol. De Estrella's en het wijntje smaken prima. Wat kan het leven toch mooi zijn. Zo lekker spontaan.
Rond enen stappen we ieder onze eigen slaapcabine in. Tijd om deze dag achter ons te laten. De slaap zal zoet zijn na zo'n dag sturen in de hitte...
Laatst bewerkt:
- Onderwerp starter
- #95
Dag 7 staat erop. Veel leesplezier. Nog één dag te gaan
motormaniac58
MF veteraan
Lekker begin van mij vrije dag.......
Leest weer lekker weg....
Hoe zit het met het olieverbruik van je S ?
Leest weer lekker weg....
Hoe zit het met het olieverbruik van je S ?
mean-machine
uut Ee
In het begin van het verhaal dag 7 was ik bang dat je door Andorra zou gaan.
Nee, daar is het super-druk met in de zomer zeker in Andorra-stad flinke files. Bergop wordt het daarna veel beter.
De weg die je nu hebt genomen zou ook mijn keus zijn geweest. Leuke weg van enclave Llivia naar de kust.
In het verleden daar enkele keren op vakantie geweest, dus dat gebied is mij niet onbekend.
De laatste Prades die je noemt dat was voor mij steeds de echte Prades. Je hebt ze nu beide gezien!
De Auto-route A75 nam ik altijd in de zomer op de terugweg. Veel rustiger dan Route du Soleil.
Zoals je zegt klimt deze snelweg flink. Je gaat 3 passen over boven 1100m! Enkele stukken snelweg 10% met veel kronkels.
Had er dan een caravan achter hangen en daarom wilde de temp.meter wel in het ROOD!
Voor tanken moet je niet midden zomer op de A75 zijn. Al 2 km wachtenden om de pomp te bereiken.
Daarom reed ik meestal gewoon door en schakelde over van LPG naar (Spaanse) benzine!
Tanken in F meestal echt veel goedkoper aan de rand van grote steden. Bijv. bij Carrefour.................
Nee, daar is het super-druk met in de zomer zeker in Andorra-stad flinke files. Bergop wordt het daarna veel beter.
De weg die je nu hebt genomen zou ook mijn keus zijn geweest. Leuke weg van enclave Llivia naar de kust.
In het verleden daar enkele keren op vakantie geweest, dus dat gebied is mij niet onbekend.
De laatste Prades die je noemt dat was voor mij steeds de echte Prades. Je hebt ze nu beide gezien!
De Auto-route A75 nam ik altijd in de zomer op de terugweg. Veel rustiger dan Route du Soleil.
Zoals je zegt klimt deze snelweg flink. Je gaat 3 passen over boven 1100m! Enkele stukken snelweg 10% met veel kronkels.
Had er dan een caravan achter hangen en daarom wilde de temp.meter wel in het ROOD!
Voor tanken moet je niet midden zomer op de A75 zijn. Al 2 km wachtenden om de pomp te bereiken.
Daarom reed ik meestal gewoon door en schakelde over van LPG naar (Spaanse) benzine!
Tanken in F meestal echt veel goedkoper aan de rand van grote steden. Bijv. bij Carrefour.................
Laatst bewerkt:
Herbert1972
Die hard MF'er
Prachtig verslag, ook boeiend geschreven.
Kijk alweer naar het volgende verslag uit
Kijk alweer naar het volgende verslag uit
