Rouwvlag gezocht voor op motor

Alleen al voor een buitenstaander als ik, is dit een bijzonder heftig verhaal om te lezen. Ik kan me niet voorstellen hoe 't moet zijn om er middenin te zitten.
Fijn dat dit forum, en onze bijdragen, tot steun kunnen zijn. Sterkte!
 
blbrd zei:
Hoe het kwam, weet ik eigenlijk niet, maar ik heb daarnet het hele topic door zitten lezen.
Zelfs voor mij onvoorstelbaar! Onvoorstelbaar wat mijn (schoon- en klein-)kinderen hebben moeten doormaken, onvoorstelbaar dat mijn maatje (zoals M91 het steeds noemde) er niet meer is, onvoorstelbaar wat er met mij is gebeurd en hoe ik er tot nu toe doorgekomen ben, onvoorstelbaar hoevéél en wat voor reacties...
Natuurlijk voelt het niet altijd zo positief als er van ons uit geschreven staat, maar emoties mógen er ook gewoon zijn! En op een wat moeilijker moment zoals nu helpt dit forum me er opnieuw door. Het revalideren gaat langzaam, soms moeizaam, maar ik ben er - hoop ik - nog lang niet! Even terugblikken op de weg die ik gegaan ben, geeft weer moed: al staat het voor m'n gevoel nu even stil, als ik zie waar ik vandaan kom...
Dus motorforumleden: opnieuw bedankt!
:Y
Klik om te vergroten...
:)
 
Fijn om te lezen.
Het is een heel aangrijpend verhaal. De openheid en de schrijfwijze heeft er toe bijgedragen dat we zo kunnen meeleven met het hele proces. Voor ons is er niet het gemis, het verdriet, de pijn en het gevecht, maar fijn dat je steun in onze reacties vindt. Blijf volhouden en geniet van de prachtige mensen om je heen.

:} respect :}
 
Wauw..!

Dacht even een berichtje te lezen over een rouwvlag voor op de motor... niet dus!
Heb hier ongeveer anderhalf uur lopen lezen, en het moeilijk droog gehouden!
Wat een verhaal :o
Heb alleen maar lof voor jullie, kan me niet voorstellen hoe het is om je geliefde te verliezen, en laat staan de onzekerheid die jullie doorgemaakt hebben..

Erg mooi om alle verhalen hier te lezen, en de vooruitgang doe geboekt is!

De foto waarop M91 te zien is op de motor vooraan de stoet deed me echt even wat(5 minuten naar lopen staren)

Vind het erg knap hoe mama Willy hier doorheen komt, hier kunnen jullie allemaal trots op zijn!
Wat ik mij afvraag, heeft mama Willy zich ooit nog op een motor gewaagd?
lijkt me erg moeilijk maar aan de andere kant altijd veel plezier aan gehad dit te lezen..

M91 heeft het ergens gehad over het feit dat er geen richtlijnen zijn over hoe om te gaan met dit soort situaties (was in de tijd dat mama Willy nog in Buitenland lag), denk dat dit een groot voorbeeld mag zijn voor mensen die in vergelijkbare situaties terecht komen


respect voor jullie allen :}
 
Even was ik stil toen ik las: "heeft mama Willy zich ooit nog op een motor gewaagd?" En toen ik verder las over dat we "altijd plezier eraan gehad hebben" ... nog stiller ...
Ja,dat plezier hebben we samen echt gehad, vooral in de bergen. En de mooie herinneringen daaraan hou ik vast. Net zoals aan het bergwandelen, wat we ook altijd samen met ontzettend veel plezier gedaan hebben.
Maar weer achter op een motor... Nee, ten eerste heb ik totaal geen kleding, schoeisel en helm meer (en Anton stond er altijd op dat ook dat, net als de motor, op en top in orde was), maar eigenlijk denk ik "waarom zou ik het opzoeken. En wat haalt het - misschien ongewenst - naar boven?"
Dus ik hou het maar bij de mooie herinneringen.
 
Heftig...
Ik vind het ongelooflijk knap van je dat je toch nog kunt genieten van de mooie herinneringen samen. En ik wens je van harte toe dat wanneer de scherpe randjes van het verdriet wat minder scherp worden, die mooie herinneringen aan jullie samen de overhand gaan krijgen over het enorme gemis.
 
en dan vraag ik me opeens af.. hoe zou het gaan met moeders Willy en haar kinderen???
 
Laatst bewerkt:
Beste Sunny,
Peter wees me op jouw berichtje. Wat lief dat er nog steeds aan me gedacht wordt…
Tja, hoe gaat het met me. Ik zeg weleens: “Probeer je voor te stellen dat je na een nacht vol bijzondere dromen wakker wordt en dat je kinderen je dan vragen of je je herinnert dat je met vakantie bent gegaan? Dat ze je vervolgens op jouw ‘nee’ vertellen dat je een zwaar verkeersongeluk hebt gehad waarbij jouw grote liefde is overleden, en ook al gecremeerd, en dat jij zeer zwaar gewond bent… Dat je er stukje bij beetje achter komt dat dat ‘zwaar gewond’ betekent dat je invalide bent”.
Ik weet nu dat dat niet werkt…
Ik ben nog steeds druk aan het werk aan mijn herstel. Er is werkelijk geen dag voorbijgegaan waarop ik niet ‘gewerkt’ heb. Na ruim een jaar revalidatie loop ik kleine stukjes met de rollator en in huis met een stok. Mijn rechterarm kan ik redelijk bewegen, maar is door de complexe breuk nooit helemaal goed gekomen. Verder kan ik door de hersenbeschadiging mentaal niet meer hetzelfde aan als vroeger…
Momenteel volg ik therapie bij www.neurostart.nl waar de therapeut in tegenstelling tot de beide revalidatiecentra een neurologische benadering heeft. Ik boek nog steeds (weliswaar héél klein) vooruitgang! Deze therapeut stimuleert mij enorm en dat helpt me om door te gaan en vol te houden.
Psychisch ben ik er ook nog niet klaar mee. Het is moeilijk en lastig om alles te verwerken. Ook al omdat er bij mij totaal geen herinnering is.
Maar samen zijn we gekomen waar we nu zijn, en samen komen we ook beslist verder. Al is het mijn wens dat mijn (klein)kinderen weer zo veel mogelijk hun eigen leven ‘terug’ krijgen.
Daarnaast heeft alle steun van familie, vrienden, buren en onbekenden zoals op het motorforum enorm veel goed gedaan, en dat doet het nog ;-)
Ik ben nu een beetje ontroerd… dank jullie wel.
 
blbrd zei:
Beste Sunny,
Peter wees me op jouw berichtje. Wat lief dat er nog steeds aan me gedacht wordt…
Tja, hoe gaat het met me. Ik zeg weleens: “Probeer je voor te stellen dat je na een nacht vol bijzondere dromen wakker wordt en dat je kinderen je dan vragen of je je herinnert dat je met vakantie bent gegaan? Dat ze je vervolgens op jouw ‘nee’ vertellen dat je een zwaar verkeersongeluk hebt gehad waarbij jouw grote liefde is overleden, en ook al gecremeerd, en dat jij zeer zwaar gewond bent… Dat je er stukje bij beetje achter komt dat dat ‘zwaar gewond’ betekent dat je invalide bent”.
Ik weet nu dat dat niet werkt…
Ik ben nog steeds druk aan het werk aan mijn herstel. Er is werkelijk geen dag voorbijgegaan waarop ik niet ‘gewerkt’ heb. Na ruim een jaar revalidatie loop ik kleine stukjes met de rollator en in huis met een stok. Mijn rechterarm kan ik redelijk bewegen, maar is door de complexe breuk nooit helemaal goed gekomen. Verder kan ik door de hersenbeschadiging mentaal niet meer hetzelfde aan als vroeger…
Momenteel volg ik therapie bij www.neurostart.nl waar de therapeut in tegenstelling tot de beide revalidatiecentra een neurologische benadering heeft. Ik boek nog steeds (weliswaar héél klein) vooruitgang! Deze therapeut stimuleert mij enorm en dat helpt me om door te gaan en vol te houden.
Psychisch ben ik er ook nog niet klaar mee. Het is moeilijk en lastig om alles te verwerken. Ook al omdat er bij mij totaal geen herinnering is.
Maar samen zijn we gekomen waar we nu zijn, en samen komen we ook beslist verder. Al is het mijn wens dat mijn (klein)kinderen weer zo veel mogelijk hun eigen leven ‘terug’ krijgen.
Daarnaast heeft alle steun van familie, vrienden, buren en onbekenden zoals op het motorforum enorm veel goed gedaan, en dat doet het nog ;-)
Ik ben nu een beetje ontroerd… dank jullie wel.
Klik om te vergroten...


Heftig! Ik weet een beetje hoe jij je moet voelen, ben al 15 jaar (inmiddels hertrouwd) weduwnaar. Geen ongeluk maar een zwaar hartinfarct.
En 11 jaar terug aangereden bij het oversteken in Duitsland. Meer dan een jaar herstel en dan vervolgens alweer 10 jaar revalideren. Klinkt raar, maar je kunt dingen niet meer zoals je wil of kon. Je leert er mee leven, maar meer of minder vaak steekt toch de wrok/teleurstelling/woede de kop op dat je iets niet meer kunt of toch altijd met een beetje pijn loopt.

Psychisch, tja. Merk nu dat ik 15 jaar geleden het welzijn van mijn kids (11 en 13 toen) voorop heb gesteld. Ben er nog niet klaar mee.

Als ik me dan realiseer dat jij in feite die 2 dingen die mij overkwamen in 1 keer meemaakte en dat het voor jou nog veel "verser" is, kan ik alleen zeggen dat ik je veel sterkte kan wensen en moet zeggen dat ik bewondering heb voor waar je al bent!
 
Dit zijn dingen die je niemand toewenst. Ze gebeuren en je moet er mee leven. Ik vind het ontzettend knap dat mensen toch de draad weer weten op te pakken, hoewel het leven anders is geworden. Met fysieke pijn en beperkingen, maar vooral met de mentale opdoffer. Een hoop tegenvallers en teleurstellingen in het leven vallen in het niet bij dit soort zaken. En het is soms al zo moeilijk je eigen teleurstellingen te verwerken of mee om te gaan.

Respect en probeer iedere dag iets positiefs te herinneren. Voor mij makkelijk gezegd, voor jullie een hele opgave. Heel veel sterkte.
 
motormaatje zei:
Dit zijn dingen die je niemand toewenst. Ze gebeuren en je moet er mee leven. Ik vind het ontzettend knap dat mensen toch de draad weer weten op te pakken, hoewel het leven anders is geworden. Met fysieke pijn en beperkingen, maar vooral met de mentale opdoffer. Een hoop tegenvallers en teleurstellingen in het leven vallen in het niet bij dit soort zaken. En het is soms al zo moeilijk je eigen teleurstellingen te verwerken of mee om te gaan.

Respect en probeer iedere dag iets positiefs te herinneren. Voor mij makkelijk gezegd, voor jullie een hele opgave. Heel veel sterkte.
Klik om te vergroten...

:^

Prachtig gezegd.
 
blbrd zei:
Beste Sunny,
Peter wees me op jouw berichtje. Wat lief dat er nog steeds aan me gedacht wordt…
Tja, hoe gaat het met me. Ik zeg weleens: “Probeer je voor te stellen dat je na een nacht vol bijzondere dromen wakker wordt en dat je kinderen je dan vragen of je je herinnert dat je met vakantie bent gegaan? Dat ze je vervolgens op jouw ‘nee’ vertellen dat je een zwaar verkeersongeluk hebt gehad waarbij jouw grote liefde is overleden, en ook al gecremeerd, en dat jij zeer zwaar gewond bent… Dat je er stukje bij beetje achter komt dat dat ‘zwaar gewond’ betekent dat je invalide bent”.
Ik weet nu dat dat niet werkt…
Ik ben nog steeds druk aan het werk aan mijn herstel. Er is werkelijk geen dag voorbijgegaan waarop ik niet ‘gewerkt’ heb. Na ruim een jaar revalidatie loop ik kleine stukjes met de rollator en in huis met een stok. Mijn rechterarm kan ik redelijk bewegen, maar is door de complexe breuk nooit helemaal goed gekomen. Verder kan ik door de hersenbeschadiging mentaal niet meer hetzelfde aan als vroeger…
Momenteel volg ik therapie bij www.neurostart.nl waar de therapeut in tegenstelling tot de beide revalidatiecentra een neurologische benadering heeft. Ik boek nog steeds (weliswaar héél klein) vooruitgang! Deze therapeut stimuleert mij enorm en dat helpt me om door te gaan en vol te houden.
Psychisch ben ik er ook nog niet klaar mee. Het is moeilijk en lastig om alles te verwerken. Ook al omdat er bij mij totaal geen herinnering is.
Maar samen zijn we gekomen waar we nu zijn, en samen komen we ook beslist verder. Al is het mijn wens dat mijn (klein)kinderen weer zo veel mogelijk hun eigen leven ‘terug’ krijgen.
Daarnaast heeft alle steun van familie, vrienden, buren en onbekenden zoals op het motorforum enorm veel goed gedaan, en dat doet het nog ;-)
Ik ben nu een beetje ontroerd… dank jullie wel.
Klik om te vergroten...

Hoi Willy, leuk zo snel een reactie van jou.

Ik probeer het me voor te stellen maar kom bij lange na niet bij het gevoel/beeld wat jij hebt uiteraard.
Tuurlijk denken we nog aan jou en je kinderen. Dit topic heeft een diepe indruk op me gemaakt... de kwetsbaarheid als motorrijder maar ook (of misschien juist wel) als ouder werd weer even heel duidelijk.
Jij hebt in korte tijd veel dingen moeten (proberen te) accepteren daarvoor mijn :}

Ik hoop dat je herstel toch steeds een beetje verder mag gaan tot een aanvaardbaar niveau.

Zou het leuk vinden zo nu en dan wat van je te horen :Y
 
motormaatje zei:
Dit zijn dingen die je niemand toewenst. Ze gebeuren en je moet er mee leven. Ik vind het ontzettend knap dat mensen toch de draad weer weten op te pakken, hoewel het leven anders is geworden. Met fysieke pijn en beperkingen, maar vooral met de mentale opdoffer. Een hoop tegenvallers en teleurstellingen in het leven vallen in het niet bij dit soort zaken. En het is soms al zo moeilijk je eigen teleurstellingen te verwerken of mee om te gaan.

Respect en probeer iedere dag iets positiefs te herinneren. Voor mij makkelijk gezegd, voor jullie een hele opgave. Heel veel sterkte.
Klik om te vergroten...
:^ Heb ik niets meer aan toe te voegen...
 
blbrd zei:
Beste Sunny,
Peter wees me op jouw berichtje. Wat lief dat er nog steeds aan me gedacht wordt…

Daarnaast heeft alle steun van familie, vrienden, buren en onbekenden zoals op het motorforum enorm veel goed gedaan, en dat doet het nog ;-)
Ik ben nu een beetje ontroerd… dank jullie wel.
Klik om te vergroten...

Dit topic staat niet alleen in de top van mijn MF-topics maar is ook in mijn kop gebeiteld. Hoe kunnen we dit topic ooit vergeten? Ondanks dat we als forummers veelal op afstand zitten en onbekenden zijn, zijn dit gebeurtenissen die ons raken - juist vanwege die gemeenschappelijke noemer 'motorrijden' en het gedeelde gevoel van kwetsbaarheid. Dit had ieder ander van ons kunnen overkomen en daardoor vertalen velen dit topic naar hun eigen (gezins)situatie. Ik wel, althans.
Jullie realiteit maakt mij duidelijk wat ik des te meer moet koesteren.
En wat steun en meeleven kunnen betekenen.
Dat blijft - ook als er wat minder gepost wordt.
 
Oke, oke... ik weet 't.... Ik had veel eerder moeten reageren op de vraag hoe 't nu gaat, maar op een of andere manier kon ik me er niet toe zetten om even rustig te gaan zitten en weer eens van me af te schrijven. Nu we dan toch in deze dagen van bezinning en familie-aangelegenheden zijn beland is het wellicht een mooi moment. *:)

Hoe het gaat? Tja, als ik heel eerlijk ben, en puur naar mezelf kijk, eigenlijk best goed. Natuurlijk gaat er geen dag voorbij waarop er geen flarden van afgelopen anderhalf jaar door mijn hoofd spoken. Ik kan nog zo het gevoel oproepen wat ik had toen ik in het ziekenhuis in DLD aankwam, en ook een paar uur daarna op de plaats van het ongeval. Dan heb ik meestal even een "stil momentje", zoals ik het zelf maar noem. Wel merk ik dat deze momenten minder impact hebben op wat ik op dat moment ook aan het doen ben dan een aantal maanden geleden. Stukje vooruitgang in de verwerking denk ik dan maar.

De laatste maanden kon ik ook erg goed merken dat Mieke en ik weer meer energie kregen, en in de weekenden weer zin hadden om dingen te ondernemen. Bizar om van jezelf te realiseren dat je dat gevoel een jaar lang niet hebt gehad. Daarmee kwam ook gelijk een stuk opluchting, omdat we toen beseften dat ook wij nog steeds vooruit gaan met het verwerken van alles, en dat het herstel van mijn moeder ook zover vooruit gaat dat ze steeds minder hulp nodig heeft. Deze lijn zet zich gelukkig nog altijd voort, vechtertje dat ze is! :)

Natuurlijk heb ik er nog steeds moeite mee om mijn moeder te zien worstelen met de simpelste dingen soms, maar daar zal ik mee moeten leren leven aangezien dat niet meer veel zal veranderen. De boosheid die ik in het begin gevoeld heb richting de veroorzaakster is er gelukkig niet meer. Zou ook niet fair zijn, want ze heeft het natuurlijk niet met opzet gedaan.

Helaas heb ik wel moeten concluderen dat de zin in het motorrijden na 20 jaar niet meer is wat het ooit was. Afgelopen zomer heb ik geloof ik maar 5 keer gereden... We twijfelen er dus ook sterk over of we deze hobby gaan voortzetten, of dat we in het voorjaar de motoren gaan verkopen. (Bij interesse: mail staat in profiel.)


We kunnen dus wel rustig zeggen dat het al met al echt goed gaat met ons, en we de draad van het eigen leventje weer goed aan het oppakken zijn. *D
Minor setback: vorige week is mijn arbeidscontract niet verlengd, dus ben helaas (weer) werkloos. Is een behoorlijke tegenvaller, maar zal uiteindelijk ook wel weer goed komen op één of andere manier! ;)

Fijne feestdagen allemaal!

Peter
 
Ook hier staan de gebeurtenissen in dit topic in mijn geheugen gegrift. En wens jullie ook fijne feestdagen!
 
van bladeren door pagina 1, naar bedenken wat zo'n oud topic zo bovenaan doet, naar skippen tot deze pagina, het sluiten, en dan toch openen en alles lezen, van een schok bij 't lezen van je verhaal, naar af en toe een weggepinkte traan, tot een lach om te zien he JULLIE je er hebben doorgeslagen!!

Ik kan niet meer zeggen als RESPECT!

Als toevallige lezer is dit al een rollercoaster aan emoties, eentje die je niemand toewenst, maar toch, respect als je dan leest hoe jullie er door geklauterd zijn!!!


Beste wensen voor 2013! 'k wou zeggen, dat Willy op'r pootjes terecht mag komen, maar dat is ondertussen al gebeurd, dus wordt't een "Heel veel succes met de verdere revalidatie!!!"
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer

Vergelijkbare onderwerpen

Kizmiaz
Werkhandschoenen op de motor
2 3 4
Reacties
97
Weergaven
2K
Bart_T
Bart_T
K
Lessen voor A rijbewijs op begrensde motor
Reacties
11
Weergaven
850
Lert
Lert
Appie R1100RT
  • Gesloten
Politie stickers op motor
4 5 6
Reacties
141
Weergaven
7K
downsider
downsider
I
Motorrijles - gezocht instructeur op motor 1 op 1 les Haarlem eo
Reacties
24
Weergaven
1K
CP1979
CP1979
Vtwinmann
Keuze nieuwe motor (op basis van rij ervaring)
2
Reacties
46
Weergaven
2K
edou
edou
Terug
Bovenaan Onderaan