The Wrong Way Up

[rookie_rm]

The Wrong Way Up​

("terug is geen optie....")​

Nee, dit is niet een reisavontuur van Charlie Boorman en Ewan McGregor maar het geklungel van Jan Huisman en Ryan Molendijk om de Noordkaap te bereiken via de Baltische Staten en Rusland.

Omdat de "die-hard" adventure lezers én kijkers de gezichten van Charlie en Ewan kennen, lijkt het ons voor dit verhaal ook wel aardig dat jullie een beeld hebben bij die koppen van ons...

Onze beste eerste poging tot een motorselfie

De meest rechtse is Wild Turkey oftewel Jan. Hij begint, gelijk aan Charlie en Ewan, met een BMW R1200GSA aan de trip. De 'pipo' aan de linkerkant ben ik. Ryan in de volksmond en hier beter bekend als rookie_rm. In tegenstelling tot Boorman en McGregor doe ik het wel gelijk goed en neem een KTM 990 Adventure mee op de reis naar de Noordkaap.


Het plan:

26 Routedelen, 11.344,1 km sturen, varen, vallen en opstaan. Vertrek op zaterdag 31 mei en 4 weken de tijd om de ruim 50 zakjes oploskoffie en aanverwante hoeveelheid suiker soldaat te maken. We gaan het meemaken...


Let the adventure begin!!

 

[Hans89]

Ik volg weer

 

[toniperic]

nice ik lees mee

 

[Arjantje]

Wow supergaaf ik volg

 

[rookie_rm]

----- De voorbereidingen -----​

Aan zo'n trip begin je natuurlijk niet zonder doeltreffende voorbereidingen. Dat betekent dus vrijdags een beetje op tijd beginnen met pakken Van Jan krijg ik tegen zessen een berichtje dat hij de Duitse brommer al gepakt en gezakt klaar heeft staan voor zijn garage.

Omdat Jan voor de verandering deze keer in mijn richting rijd heb ik dus nog wat tijd over. Tenminste dat denk ik. Tegen een uurtje of acht gooi ik zo'n beetje alles wat ik heb op bed en pak de Giant Loop Great Basin saddlebag van de kast. De handige "dry-pods" erbij en het stouwen kan beginnen. Dit lijkt op reclame, maar dat is het niet! Want hoe ik de zooi ook inpak ik krijg het niet in de stevige tas gepropt. De enige manier waarop het enigszins lijkt te lukken is het knetter vol pakken van de topkoffer. Maar als ik dat ding van de grond wil tillen, beur ik me bijna een hernia. Dat gaat 'm dus ook niet worden. Een tweede extra tas is misschien een optie, maar de gedachte aan al die riempjes die ik dan iedere morgen moet vastsjorren doen me besluiten om toch maar op de oude configuratie terug te vallen. Met speels gemak gooi ik de, nu ineens wel handige, dry-pods in de grote roltas. Pak de 'goede' kleren in een kleinere roltas. Vier riempjes om het hele gebeuren, nog een beetje losse prut in de topkoffer , wat contragewicht in de tanktas en de KTM is klaar voor het avontuur... Inmiddels is het al na twaalven met al dat gekloot.

Het is wat dat betreft maar goed dat we de benodigde papieren voor deze trip wel iets eerder geregeld hebben. We rijden immers door Rusland naar boven en van Comrade (товарищ) Vladimir Poetin mag je nog steeds niet zomaar langs de paal fietsen. De trip stond sinds vorig jaar al vast en we hebben afgelopen winter benut om uit te zoeken hoe je zo'n visum het beste kunt regelen. Dat gaat trouwens verreweg het makkelijkst via RusReis.nl: Op reis naar Rusland, het grootste land ter wereld!. De tip hiervoor hebben we op dit forum gevonden. Peter en Lena Zandee, het stel dat de site runt, is uitermate snel en behulpzaam bij het beantwoorden van al onze vragen. Na een tweetal email wisselingen met allerlei tips-and-tricks krijgen we het advies om ergens in maart van dit jaar het vragenformulier op hun site in te vullen en vooraf een zg. Ruslandverklaring aan te vragen bij onze zorgverzekeraar. Nog geen 2 dagen na het invullen van een aantal eenvoudige vragen op de site, valt bij ons beiden een grote envelop in de bus met allerlei papieren in het Russisch. Lena komt die van mij zelfs brengen, want ze woont in de buurt. Das nog eens aardig! Een deel van deze papieren dienen we samen met ons paspoort in een voorgedrukte envelop naar Den Haag te sturen, waarna we het binnen twee weken met visum zullen terug ontvangen. Piece-of-cake...

...en zo is het ook! Wij gaan, op aanraden overigens van Peter en Lena, voor een Double-Entry-visa. Als we toch via Polen en de Baltische staten reizen dan mogen we volgens hun Kaliningrad met de hoogste strandduinen van Noord-Europa niet overslaan. Die grap kost iets van 25 euro extra, maar met een keer tanken op Russisch grondgebied hebben we dat al weer terug verdient, verzekerd Peter ons. Ik had er nog nooit van gehoord, maar een vluchtige blik op de landkaart leert me dat het inderdaad precies in de route past. Jan is ook meteen voor en zo geschiede.

----------​

Oja, mochten jullie één dezer dagen een advertentie op markplaats zien voor eerder genoemde zadeltas, vergeet dan even bovenstaand verhaal en onthoud dat het een degelijke, robuuste en makkelijke tas is voor de echte avonturier

 

[bramheus]

Het feit dat de 4 weken nog niet voorbij zijn, betekent dat dat jullie te snel zijn gegaan? Of zit je nu al een verslag te tikken in Duitsland/Denemarken??

 

[diekooi]

Het feit dat de 4 weken nog niet voorbij zijn, betekent dat dat jullie te snel zijn gegaan? Of zit je nu al een verslag te tikken in Duitsland/Denemarken??

Hun kwartiertje met de buitenwereld vanuit sibirie

 

[EvN]

vorige verslag was leuk om te lezen dus deze volgen we ook weer

 

[rookie_rm]

Hun kwartiertje met de buitenwereld vanuit sibirie

 

[Erik-GS]

Leuk, ik zal 'm ook gaan delen op facebook!

 

[rookie_rm]

----- Dag 1, zaterdag 31 mei: "Kachelen..." -----​

Het zonnetje schijnt al vrolijk als tegen zevenen de wekker gaat. Bijna alles is gereed voor vertrek, alleen ik nog. Eerst maar een sjekkie en een bakkie om wakker te worden. Jan komt tegen acht uur, ik heb dus nog even en wrijf alvast het slaapzand uit m'n ogen. Een snelle douche doet de rest. Als ik half in m'n pak de garage deur open gooi om het apparaat naar buiten te manoeuvreren hoor ik in de verte al het bekende gebrom van de boxertwin. Het begint te kriebelen, want we zijn slechts een bakkie verwijderd van alweer een nieuw avontuur. Ons uitstapje over de Balkan in het najaar van 2013 is dermate goed bevallen dat we ons zonder aarzeling hebben gestort op een avontuur dat ons via Rusland naar de Noordkaap moet brengen en dat gaat vandaag beginnen! Ik heb er zin in! Als Jan bij ons het weggetje opdraait, sta ik hem al op te wachten. We zigzaggen ons door de garage naar binnen en doen een kort voorstelrondje. Mams zwaait ons vandaag uit, van m'n broer heb ik deze morgen al afscheid genomen: "Do-j 't kalm an?!" en "Völle wille!". "Altied!" is het antwoord. We doen een snel bakkie, Jan geeft mams een hand en ik een kus. And off we go...

De trip voor vandaag is niet zo spannend. We hebben vooraf besloten dat we tot aan de Poolse grens de route grotendeels via de snelweg zullen afleggen. Van ons uit ga je dan bij Hengelo (O) de snelweg op en je komt er niet eerder af dan bij Frankfurt am Oder. Iets van 600 km kachelen en in mijn geval zeker 2 keer tanken om er te komen...

Het roze lijntje is het plan voor vandaag en het groene lijntje, dat grotendeels onder het roze ligt, de gereden route. Stick to the plan, dan kom je er wel en dat is wat we ook doen. Net zoals vorig jaar heeft mijn Zümo het niet helemaal lekker met de eerste route. Maar ik ben er nu, na dik 20.000 km , achter waardoor het komt. Omdat de 550 niet genoeg geheugen heeft om de volledige kaart van Europa te laden naast de OSM kaarten voor het Rusland stuk (nog bedankt trouwens voor deze supertip Hans Vaessen!!) heb ik geen kaart voor het kleine stukje Nederland. Niet zo'n punt want in mijn achtertuin ken ik de meeste wegen wel. Alleen de Zümo komt er niet helemaal uit en trekt dan wel een lijntje in de goede richting maar niet netjes over de bestaande wegen. Vooral bij op- en afritten is dat irritant, maar zoals je kunt zien is er gelukkig niet veel mis gegaan.

Ergens halverwege de snelweg ga ik maar eens poging wagen om wat op te nemen met m'n nog niet zolang geleden aangeschafte Drift cameraatje. Tijdens de eerste tankstop klik ik het ding aan m'n helm, start het bijbehorende appje op om te kijken of het allemaal een beetje werkt. Zo'n telefoonappje is leuk maar natuurlijk niet handig als je aan het rijden bent. Onderweg klooi ik nog een beetje verder en dat resulteert eerst in een tiental foto's van de snelweg voordat het eerste filmpje wordt opgenomen. Maar het werkt! (De filmpjes volgen later, daar moet ik me eerst nog in verdiepen)

Ongemerkt rijden we net voorbij Frankfurt am Oder Polen in. Nou ja, ongemerkt. Je kunt goed zien dat die Polen wel raad weten met het Europese geld. Op een stuk van nog geen 10 kilometer perfect asfalt komen we zeker een drietal superdeluxe aangelegde ecoducten tegen. Daar is flink wat geld tegenaan gegooid om de konijntjes veilig van de één naar de andere kant te laten oversteken. Niettemin ziet het er schitterend uit en dat mag dan ook wel wat kosten. Na een kilometertje of 20 verlaten we de snelweg en begint voor ons de lol.

"We zijn al in Polen #rondjeomdekerk" zet ik met een vrolijk gezicht op Facebook, zodat m'n 'vriendjes' ook weten waar ik uithang. Nu wordt het leuk, zeg ik tegen Jan. Want we hebben nogal wat onverhard in de routes gestopt en het eerste stuk laat niet zolang op zich wachten. Beide brommers zijn uitgerust met Heidenaus K-60. Aan de bandjes kan het dus niet liggen We komen er al snel achter dat we daar ook wel goed aan gedaan hebben want de Poolse binnenweggetjes zijn door de waarschijnlijk vele regenval van de afgelopen dagen veranderd in hobbel en stuiterwegen met regelmatig diepe modderplassen waar je niet omheen kunt. Allroad rijden op z'n mooist!

Heerlijk slingerend door bossen en buitengebieden rijden we richting het Noordoosten, ondertussen genietend van de mooie natuur en leuke beekjes.

Tegen een uur of zes ontmoeten we op een leuk bruggetje een tweetal Duitsers die al enkele jaren in dit gebied bivakkeren tijdens hun vakantie en vrije weekenden. Van wat wij er tot nu toe van gezien hebben kunnen we ze geen ongelijk geven. Op onze vraag of ze misschien een leuk slaapplekkie weten is hun antwoord, waarschijnlijk ingegeven door onze bepakking, dat er hier om de hoek genoeg te vinden is om te leuk kamperen. Als we hun vertellen dat we eigenlijk liever in een hotelletje kruipen, wordt er een landkaart bij gepakt en worden de verschillende mogelijkheden aan ons voorgelegd. We hebben al gezien dat we gewoon op onze route kunnen blijven en dat we dan vanzelf wel wat tegenkomen. Zajazd Chrobry in Skwierzyna wordt het.

Dat ziet er best leuk uit. Vertrouwend op onze talenkennis beginnen we in het Duits aan de gastvrouw te vragen of we hier kunnen slapen en misschien ook wel wat kunnen eten. Daar begrijpt ze helemaal niets van. Het vervolg gaat met handen en voeten en het lijkt erop dat ze begrijpt wat de bedoeling is. Gelukkig gaat het met de kosten wat makkelijker, nummertjes kun je immers opschrijven. Na het bedrag in Zloty's te hebben gezien stemmen we, zonder te weten wat de koers is, in met het voorgestelde bedrag. Veel kan het niet zijn is ons idee. We moeten wel eerst even pinnen, want met kaart betalen gaat hier niet. Als we terug komen worden we meteen naar achteren gedirigeerd waar onze motoren bij hun in de garage mogen staan.

Kijk! Daar houden we wel van. De meeste troep gaat van de motoren en wat we niet nodig hebben kan er zo mooi op blijven zitten, dat scheelt weer sjouwen. Eerst even douchen is ons idee, maar daar moeten we nog even mee wachten begrijpen we. Blijkbaar moet er eerst wat hout op de kachel omdat we anders geen warm water hebben. Ook goed, dan eten we eerst wel wat. Het menu bestaat uit 3 opties, waarvan er één warm wordt aanbevolen. Waarschijnlijk zijn de andere twee niet voorradig en ik knik maar instemmend. Als Jan terugkomt vertel ik hem dat we iets van knoedels met vlees eten en dat het volgens de gastvrouw erg lekker moet zijn. Jan is niet zo'n knoedelfan, maar bij gebrek aan iets anders kan hij ook niet anders dan instemmen. Het voor ons gebruikelijke plaatselijke biertje daarentegen...

Als we gedoucht hebben blijkt ineens de tent verlaten en de weg naar het eetzaaltje vergrendeld. Bummer en dat terwijl we nog trek hadden in een biertje. Daarop besluiten we maar om richting de stad te lopen en ergens een biertje te scoren. Handige Harries dat we zijn hebben we net een hotelletje of eigenlijk herberg, want dat is waar "Zajazd" voor staat, uitgekozen dat volledig buiten het hoogstwaarschijnlijk gezellige centrum van het plaatsje ligt. Wij komen niet verder dan de eerste de beste supermarkt en die verkopen gelukkig ook bier. Met 4 biertjes in de hand zetten we de terugweg in. Onderweg komen we langs de plaatselijke oudijzerhandelaar en het is wel een prettige gedachte dat die Polen met al dat gerommel aan de Russische kant van hun grens nog wat wapentuig voor het grijpen hebben, mocht de nood aan de man komen

Op het terrasje voor de herberg maken we de biertjes soldaat en daarna is het snurken geblazen. Van Jan weet ik dat zeker, of het voor mij ook geldt moet je aan Jan vragen

----------​

 

[Timieh]

Ik lees een keer mee leuk!

Goede vriend van mij is op z'n twin die kant al op geweest. en nu ondertussen weer terug aan het zakken denk ik

 

[borisz]

Mooi avontuur mannen. Ik volg het verhaal!!!!!!

 

[diekooi]

met die laatste moet het offroad avontuur zeker goedkomen

 

[SanderRS]

zeker volgen! En kijken naar bekende punten (vanaf Noorwegen )

 

[Ronald_010]

staat ook hier bij favorieten

 

[rookie_rm]

(Ik reserveer even een post voor de link naar de filmpjes en ik beloof bij deze alvast dat de volgende steeds beter worden )

----- Day 1, the movie -----​

Filmpje: The Wrong Way Up - dag 1 (als die gozers van Youtube 'm willen laten zien, that is. Iets met copyrights op de muziek of zo)
​

----------​

 

[Beekberger]

Mooi verhaal tot nu toe ! Ga zo door. Filmpje
In Noorwegen en Zweden ga ik waarschijnlijk bekende stukken tegenkomen.

 

[Clover]

gaan we weer volgen.

 

[Akula]

Geabonneerd!!

 

[rookie_rm]

----- Dag 2, zondag 1 juni: "De kortste weg naar Gdansk..." -----​

Om 7 uur gaat de wekker. "Morguh" klinkt het bijna simultaan. Wat volgt is een terugkerend ritueel van stekkers en oplaaddozen verzamelen, het andere spul opbergen en meestal in 2 sessies naar beneden brengen. Op de benedenverdieping is nog niet veel activiteit maar we worden door de kok of het manusje van alles, dat is niet helemaal zeker, door de keuken naar de achterdeur geleid alwaar onze motoren nog keurig in de garage staan. Ik schuif de mijne naar buiten zodat Jan fatsoenlijk om de zijne heen kan lopen om de handel vast te sjorren. Als het meeste er vast opzit lopen we naar binnen voor het ontbijtje. Dat hebben ze gelukkig goed begrepen. Bakkie koffie erbij, een eitje. Wat wil een mens nog meer?! We pakken de laatste spullen van boven, leveren keurig de sleutels in en stappen op onze motoren. Gewoontegetrouw knoop ik als laatste handeling de Zümo op de rammount en plug daarna het stekkertje in de cockpit van de KTM. Wat krijgen we nu?! Het ding doet het niet! Hop! Stekkertje er weer uit en ik heb ineens het hele binnenwerk inclusief draden in m'n klauwen. Da's niet zo goed van die Oostenrijkers. Er volgt een beetje gefrummel om het hele spulletje door het kleine achtergebleven gaatje van de cockpit weer naar binnen te duwen, maar gefikst krijg ik het niet. Lekker is dat! Net nu alles vast op de motor zit en ik niet fatsoenlijk bij m'n gereedschap kan. Gelukkig heeft Jan zijn gereedschap voor het grijpen (ik moet toch eens wat beter nadenken over dat soort dingen als ik de troep indeel ). Maar goed, de zijkap wordt zo goed en zo kwaad als het gaat los geschroefd en half gedemonteerd redden we het met een tangetje en wat geklooi om de boel weer aan de praat te krijgen. Die stekker laat ik in vervolg wel zitten, zeg ik tegen Jan. Achteraf blijkt dat zelfs nog handiger te zijn ook

Een half uurtje later dan verwacht starten we de twins en kunnen we onze trip vervolgen. De route loopt min of meer in één streep naar de grens met Kaliningrad. Niet dat het één rechte weg is, allerminst. En zoals je kunt zien doen wij er nog een schepje bij bovenop.

Omdat we gisteren toch iets van de route zijn afgeweken, op zandwegen kom je immers niet zo snel slaapgelegenheden tegen, prikken we ergens op het schermpje van de Zümo om weer op de route te komen. Het kleine stukje 'om' valt mee en al snel rijden we een groot dennen- en berkenbos in met op het eerste gezicht prima zandwegen. Gemiddeld is het hier wat meer open dan het stuk van gisteren en grote delen van het zandpad zijn al veranderd in, wat wij in de Achterhoek "maalzand" noemen. Dat rijd niet altijd even lekker, maar het is te doen. Het gejakker in de meestal lage versnellingen zorgt er wel voor dat die brommert van mij de benzine erdoor jaagt als een coma zuipende puber. Er zit niets anders op dan van de route af te wijken en ergens te gaan tanken. Al is het alleen al om Jan niet de pret te gunnen om het welbekende 'touw-voor-sukkels' uit zijn koffer te moeten halen Deze keer gaat het goed en ik kom op eigen kracht aan bij het tankstationnetje. Ondertussen kijkt Jan naar zijn tractor...

tja Jan, als je 'm niet wast, wordt ie smeriger

...en naar een mogelijkheid om de route weer op te pakken, zonder terug te rijden. Terug is immers geen optie Dat blijkt niet zo moeilijk en een kilometertje of 50 verder zitten we alweer op het reisschema. We rijden door een aantal kleine dorpjes, ontsloten door heerlijke verbindingsweggetjes als Jan ineens achterblijft. Een foto maken van deze plek, denk ik nog. Maar er is iets anders aan de hand. Jan hoort al een tijdje een vreemd geluid dat ergens bij zijn cardan vandaan komt. Dat klinkt niet goed, zeg ik en dat kun je zowel letterlijk als figuurlijk opvatten. Wat gaan we doen, is de grote vraag. Ondertussen help ik Jan om de Beemer op de krik middenbok te zetten. Laat 'm eens in z'n 1 draaien zeg ik, om te luisteren of we wat kunnen horen. Dat lukt uiteraard, maar maakt ons niet zoveel wijzer. Er zit niet echt speling op het wiel of de cardan maar als het vertrouwen er niet is dan rijdt het niet zo fijn over die binnendoor weggetjes, weet ook ik. Na een beetje om de brommer heen gelopen te zijn en af en toe tegen de band aan schoppen (je weet het niet... ) komen we op het lumineuze idee om de BMW pechservice te bellen. Het is dan wel zondag, maar er zal vast wel iemand in een Pools kantoortje zitten om ons te helpen is de gedachte. Dat blijkt inderdaad zo te zijn. Jan verteld de man in zijn beste Engels wat hij denkt dat er aan de hand is en de beste man beloofd Jan op zijn beurt een tweetal adressen te sms'en van de dichtstbijzijnde dealers. Er blijkt er eentje in Torun te zitten en de eerst volgende zit in Gdansk. Torun is voor ons het dichtst bij en we zetten koers naar de Poolse stad. Afspraak is dat Jan voorop rijd en dat we stoppen zodra hij het niet meer vertrouwd. Daarna zien we wel verder. Mocht het meevallen dan rijden we door naar Gdansk. Omdat we toch in die richting moeten en het tegen die tijd waarschijnlijk al maandag is, kunnen we altijd nog zien wat we gaan doen.

Wonder boven wonder verdwijnt na verloop van tijd het vreemde geluid en het vertrouwen dat het allemaal nog wel meevalt komt terug. We besluiten om Torun Torun te laten en zetten koers naar Gdansk. Als we weer op route zitten begint ook meteen het zand weer. Deze keer is het een prima zandweg van een kilometertje of 20, dwars door een mooi bos. De lol komt terug en alsof er niets aan de hand is jakkeren we met z'n tweeën in een Dakartempo het pad af.

Aan het einde schieten we een paar leuke fotootjes voor de herinnering en maken zelfs onze eerste echte motorselfies

Van het zandpad gaan we het asfalt op en vervolgen onze weg in de richting van de Wisla. Dat is een grote rivier die min of meer dwars door Polen loopt en ook ons pad kruist. Net voor onze afslag om over deze rivier te kunnen begint de KTM voor de tweede keer deze dag te sputteren. Ongemerkt rij je toch een behoorlijk aantal kilometers op een dag in dat grote Polen. Gelukkig zit er een tankstation op 2 kilometer van de afslag. Dat gaat goed komen Niet dus! Een heuveltje ontneemt ons het zicht op het benzinestation en de mijne weigert dienst net voor aanvang van de klim. Als je de brommer moet duwen zijn heuvels net bergen, daar begin ik maar niet aan. Gelukkig ben ik deze vakantie beter voorbereid op dit soort momenten dan de vorige en vol trots op mijn slimheid (kuch) begin ik het 2-liter flesje met benzine dat achterop m'n topkoffer zit te demonteren. 5 minuten later en een beetje gesop verder, want zo handig is het kannetje met het kleine schenk-tuitje ook weer niet, is het "heng-heng" of "broem-broem" en we tuffen vrolijk het heuveltje op om niet veel later de tank via het officiële kanaal te vullen.

Dwars door het centrum van het leuke stadje rijden we 'terug' naar de afslag om over de Wisla te geraken. Het bordje "doodlopende weg" aan het begin van de straat doet mijn wenkbrauwen al fronsen en als de routemiep aan het eind "ga aan boord veerboot" in m'n oor toetert kan ik een glimlach niet onderdrukken. Er is buiten een tweetal auto's met bijbehorende inzittenden niets te zien van een veerboot. Enkel de Wisla die voor ons ligt en aan de overkant het gedeelte waar onze route normaal gesproken verder zou gaan.

"Kijk jij even hoe diep het is?" zeg ik tegen Jan Dat gaat 'm dus niet worden. Nog voordat we gedraaid zijn krijgen we de tip van één van de inzittenden van de auto voor ons om een kilometertje of 20 noordwaarts te rijden en het daar opnieuw te proberen. Hoewel "terug" geen optie is, zit er deze keer niets anders op. Langs het voor ons bekende tankstationnetje rijden we binnendoor in noordelijke richting. We komen uit bij een joekel van een brug die ons over de Wisla begeleid. Ondertussen wordt het ook tijd om een onderkomen te zoeken, het loopt al tegen zevenen.

Aan één van inhammetjes van de Baltische Zee ligt het stadje Elblag en bij de plaatselijke Jachtklub vinden we iets dat op een hotelletje lijkt.

In het min of meer verlaten gebouwtje vinden we een kleine receptie waar wonderwel een meisje lijkt te wachten op onze komst. "Do you speak English?" is de standaard eerste vraag. "No" Als vervolgens dezelfde vraag in het Duits ook met "No" wordt beantwoord, weten we genoeg. Dat wordt weer handen en voeten. Gelukkig komt alles goed en we krijgen na wat armgebaren een sleutel van een kamer. Het eten, zo wordt ons duidelijk, moeten we zelf maar ergens bestellen. Met behulp van een foldertje van de plaatselijke shoarmaboer weten we het meisje zover te krijgen dat ze de bestelling voor ons plaatst. Vergeet de biertjes niet, zeggen we nog.... Maar dat heeft niet geholpen ondervinden we als het eten wordt gebracht.

Het broodje döner smaakt heerlijk! Maar het is zo droog eten zo zonder biertje. Omdat tradities er zijn om in stand gehouden te worden besluit ik maar om in m'n spijkerbroekie op de motor te springen om ergens een paar biertjes te scoren. We zitten niet echt op loopafstand van het centrum dus dit is de enigste optie. De ander is dorst lijden en dan is de keuze niet zo moeilijk. Zonder bagage is de KTM best snel en in no-time sta ik weer op de stoep met 4 heerlijke Tatra's.

Het ontbijtje voor de andere dag heb ik ook gelijk maar meegenomen in de vorm van een paar gevulde baguettes. Samen met de oploskoffie moet dat goed komen morgenvroeg. Nog even checken of alle stekkers in gebruik zijn. Jan werkt zijn dagboek nog even bij als afsluiting van de dag en niet lang daarna klinkt het... "welterusten", "trusten" ......

----------​

 

[Jurgendb]

Het blijft leuk om te lezen...

 

[pdv_moto]

TVP.

Mooi opgeschreven ook!

Zondag 1 juni.. toen reed ik van Rzeszow(breakfast) via Warsaw (bbq bij collega) naar Augustow (ok hotelletje en parkeerhek zo smal dat mn Givis er af moesten).

 

[Vier]

ik word gewoon jaloers van zo'n filmpje/verhaal

 

[Sphyrnidus]

Les I in Pools: Bier is Piwo en koffie Kawa..