Naba
MF veteraan
- 7 feb 2004
- 2.343
- 1
Ik begin deze vakantie alvast met een vergissing. 24 juli was dit jaar een “Zwarte Zaterdag” qua verkeer in Frankrijk dus dacht ik slim te zijn door een week eerder te vertrekken. Vette pech voor Naba, 17 juli is het ook een grote chaos op de weg en meteen bij de eerste tankstop in Frankrijk mag ik achteraan de rij aansluiten. Een half uur in de rij wachten om te tanken, het zou me die dag nog een paar keer gebeuren. Ik weet weer precies waarom ik zo graag in het voorseizoen de hort op ga. Gelukkig schiet het onderweg redelijk op en nadat ik de Franse manier van file-rijden me eigen maak (voor een gedeelte dan) hobbel ik met TDM en al vrij vlot langs de files. Om half zes 's morgens stond ik nog bij het tankstation in Venlo, precies 12 uur later wandel ik het terrein op bij Sjoukje en Martine.
Na uren van snelweg dienen de eerste gorges zich aan....
Deze vakantie zit ik een weekje in de Provence op de Motorferme Chamauche, gerund door Martien en Sjoukje. Zij zorgen deze week voor een prachtige locatie, prima verzorging en relaxte sfeer. Het enige wat ik hoef te doen is elke dag met de motor erop uit in een schitterende omgeving en op tijd terug zijn voor een heerlijk driegangenmenu.
Vercors
Na een goede nachtrust en stevig ontbijt schuif ik de eerste route van het huis in de tanktas. Vanwege de 1000 km van gisteren hou ik het rustig en ga ik eerst eens richting Vercors. Via o.a. de Col de Pennes kom ik uit bij de geweldige Col de Rousset. Bovenop de 1254 meter hoge col waait het behoorlijk. En omdat het nog steeds tropisch heet is vind ik het niet erg om even letterlijk heerlijk uit te waaien.
Col de Rousset
Na deze col blijft het landschap prachtig en nadat ik dwars door La-Chappelle en Vercors rijd kom ik vanzelf terecht bij de Gorges de Bourne. Het stikt in Frankrijk van de Gorges (kloven) maar dit is de eerste echt grote waar ik doorheen pruttel. Prachtig!
Gorges de Bourne
Op de terugweg kom ik nog langs een startpunt van de Paul Friedman rally. Ken die hele rally niet maar het is best aangenaam om even toe te kijken hoe deze bolides volgas een bergpas opstormen.
Volgens de planning had ik de hele dag over deze rit van 300 km moeten doen maar ondanks het relaxte tempo ben ik zo rond 15:00 alweer bij het hotel. Ik schiet mijn zwembroek aan, trek wat koude blikjes bier uit de koelkast en slof op mijn dooie gemak naar de zwemvijver. Martine roept me nog na dat om 19:00 de BBQ aan gaat. Het leven is mooi
Mont Ventoux
Vandaag is de Mont Ventoux aan de beurt. Sjoukje geeft me de gouden tip om meteen langs de Gorges de la Nesque te rijden, ten zuiden van de Mont Ventoux. We (Rik met zijn Blackbird rijdt mee) gaan op pad en bij een korte pauze zie ik iets opmerkelijks met mijn motor gebeuren:
Om 10:00 's morgens is het al zo heet dat de standaard van de TDM het asfalt inzakt.....
Speciaal voor iedereen die dacht dat ik me zat aan te stellen over de hitte.
Door wat navigatie geklooi krijgen we het voor elkaar om keurig rondom de Mont Ventoux te rijden en komen precies bij het begin van de Gorges de la Nesque aan. En inderdaad wat een aanrader.....
Gorges de la Nesque met de Mont Ventoux op de achtergrond
Op de foto's is het niet goed te zien maar dit is echt een droom van een weg, langs een spectaculaire ravijn met prachtige uitzichten. Hier komen we links en rechts ook de eerste wielrenners tegen maar zodra we de Mont Ventoux naderen worden het er steeds meer. De echte bikkels beginnen onderaan, de mindere goden rijden met de auto een stuk de berg op en fietsen alleen het laatste stuk omhoog vanaf het restaurant. Het monument van Tom Simpson wordt nog steeds veel bezocht....
Tom Simpson is een wielrenner die tijdens de Tour de France van 1967 in elkaar zakte toen hij de Mont Ventoux beklom, uiteindelijk werd hem dit fataal.
Bovenop de Mont Ventoux lijkt het wel een slagveld. Uitgeputte wielrenners liggen op adem te komen, auto's die net niet oververhit zijn geraakt komen langs, er wordt veel te duur snoepgoed verkocht......een korte pauze en huppekee wegwezen dus! Op de terugweg slalommen we door en langs allerlei schitterende panorama's zoals deze:
Gorges du Verdon
Na de Mont Ventoux staat de volgende klassieker op het menu, de Gorges de Verdon.
Goed, het is er behoorlijk druk en dat valt ook te verwachten als je in juli naar Zuid-Frankrijk afzakt. Maar met de motor is het prima te doen om tussen de caravans en campers door te slalommen en waar het niet kan heb je gewoon wat meer tijd om te kijken naar de prachtige omgeving. We draaien ook nog de vanuit de goeie kant de Route des Crêtes op. Deze weg is gedeeltelijk eenrichtingsweg dus als je opvallend veel verkeer tegemoet rijdt, dan weet je dat je bij het restaurant halverwege zal moeten keren en terug moet. Ondanks het feit dat mijn dappere kleine Cybershotje nooit de pracht en praal van al dat moois in plaatjes kan vangen, toch wat foto's:
We rijden weer naar het noorden en pakken een stuk van de Route Napoleon (RN85) mee. Tot Sisteron is deze wel leuk (ondanks de vele snelheidscamera's) maar het stuk naar Gap is ronduit saai. En onnodig ook, want ik rij totaal verkeerd. Rik was ik al kwijt bij Sisteron dus ik kan mijn uppie binnendoor tuffen naar het hotel. Gelukkig zijn er talloze kleine cols (tot 1200 meter hoogte) te bedwingen en ik kom een uur na Rik weer aan bij het hotel na wederom een super-rit.
Zomaar een blokkie om
Na het overweldigende moois van zowel de Mont Ventoux als de Gorges de Verdon weet ik eigenlijk niet zo goed meer waar de rit vandaag naar toe gaat. Uit de klapper van de Motorferme vis ik een relatief korte route (280 km) die me wel leuk lijkt, even binnendoor naar Grenoble en weer terug. Ook weer een prachtige route maar na al het moois van deze vakantie begin ik een beetje murw te raken. Niet dat er iets mis is met bij voorbeeld de Col de Menée of de Col de Grimone:
Vervelend rijden over de Col de Grimone, of niet?
Nee, vandaag weer lekker op tijd naar het hotel. Zwemvijver in en boekje lezen, beide met een biertje bij de hand.....tijdens dat relaxen schiet me nog te binnen dat ik morgen nog de Gorges de Ardeche wil bezoeken en op de terugweg naar Nederland wil ik nog besneeuwde Alpentoppen zien.
Ardeche
Na een wederom flink ontbijt vertrek ik met Rik naar de Ardeche. En helaas, net deze rit is vandaag wat minder. Het probleem zit hem niet in de gorges, die zijn mooi genoeg. De route ernaar toe die we volgen is gewoon een beetje saai. Hmm. Het kan niet alle dagen feest zijn. Eenmaal aangekomen bij de Gorges blijkt deze een hoop goed te maken en we vlammen de D290 in een heerlijk tempo af.
Niet te hard natuurlijk, op de hele weg zijn namelijk geen vangrails te vinden en het vooruitzicht dat een schuivertje makkelijk kan eindigen in een vrije val van tientallen meters werkt beter dan welke camera of waarschuwingsbord dan ook......
Even goed kijken: ziet er iemand een vangrail? Nee? Die is er dus ook niet.....
Na de gorges gaat het even helemaal fout met de route. Geen idee waar we zijn en om de een of andere reden heb ik het idee dat de aanwijzingen niet kloppen. Vreemd, de routes van de motorferme waren tot nu toe allemaal helemaal prima. Er zit helaas niks anders op, dan de motoren te keren en deze weg opnieuw helemaal af te rijden! Heerlijk!
De Alpen in!
Na een fantastische week op Motorferme Chamauche is het weer tijd om te verkassen. De vakantie was super maar bij deze neuroot is een motorvakantie pas compleet als hij wat besneeuwde bergtoppen heeft gezien. Voor de laatste keer mag ik deze weg terug naar het dorp La Motte Chalancon rijden om vanuit daar verder te kachelen naar de Alp d'Huez:
Daarna gaat het over de Col de Menée die ik in de wolken danwel regen mag oversteken. Afgelopen nacht heeft het hier blijkbaar flink gespookt, er liggen genoeg stenen op de weg in ieder geval:
Col de Menée in de mist
Eindelijk doemt de Alp d'Huez op en jeetje wat valt hij tegen. Het is een korte col, die volzit met Nederlandse graffiti en spandoeken. Maar wat me het meeste tegenvalt is de drukte op de top. Er is daar een compleet dorp te vinden en ik kom met de TDM midden in een drukke markt terecht? Links en rechts liggen enorme hotels en wintersport winkels. Allemaal heel begrijpelijk maar allemaal ook wel erg toeristisch.
Alp d'Huez
Omdat de Tour de France (volgens mij) bijna altijd finisht op de Alp d'Huez ging ik ervan uit dat je niet verder kunt en dat je je moet keren. Maar nee, dat is niet helemaal waar. Ik kom een klein juweeltje tegen die de teleurstelling over de Alp d'Huez doet vergeten:
Deze Route Pastorale du Col de Sarenne is mooi maar ook niet voor iedereen weggelegd.
Uit het bord valt op te maken er grind ligt, dat de weg verboden is voor vrachtwagens en voertuigen zwaarder dan 3,5 ton en dat gebruik maken van deze weg volledig voor eigen risico is. En oh ja, mocht het fout gaan, dan komen ze je niet redden (of lees ik dat nou verkeerd? Correct me if I am wrong)? Zo afgrijselijk heftig is deze weg niet maar hij is wel erg mooi. Ik kan me voorstellen dat je met een keihard afgeveerde R1 niet blij wordt van deze weg, maar met een TDM'etje is het geen enkel probleem. Oordeel zelf maar:
Na deze weg rijd ik richting de Route des Grandes Alpes en mijn teer beminde Alpentoppen komen al snel in beeld. Het weer wordt ook steeds wisselvalliger. Op zee-niveau is het goed te doen maar op de toppen is het regelmatig vrij beroerd. Maar bij de Col de Lautaret is het weer nog helemaal toppie:
De Galibier en de Col de Telegraph : ze lopen in elkaar over en ze zijn allebei schitterend.
Alleen zo jammer dat bij het beklimmen van de Iseran het weer matig wordt en bovenop de pas is het ronduit beroerd: harde wind, hagel, koud......Lekker als je wintervoering van je pak nog thuis ligt ja.....:
Bij de afdaling blijft het druilerig en ik rijd door een grauw en leeg Val d'Isere. Zal in de winter beregezellig zijn maar nu is er geen fuck aan. Ook komt de twijfel aanzetten: rij ik via D218B / D925 / D902 naar Flumet en blijf ik dus in Frankrijk, of ga ik via het Italiaanse Aosta-dal naar Zwitserland? Het wordt Zwitserland. Nu lees ik trouwens dat Flumet ook een mooie route is maar dat terzijde. Ik mag de Roseliere op, die stijgt naar 1850 meter:
Vrij onbekend volgens mij, maar erg leuk rijden. Bovenop de pas is het na dik 400 km de hoogste tijd voor een hotelletje en vlak voor de Col de Petit St. Bernard vind ik er een. Ik bestel een Stella Artois met dit uitzicht:
The Bernards
Na een overnachting op dik 1800 meter rijd ik de laatste kilometers Frankrijk en ga de Italiaanse grens over bij bij de Col de Petit St. Bernard. Het nadeel van op hoogte overnachten is dat je in de wolken wakker zou kunnen worden. En dat gebeurt dan ook:
Maar niet getreurd, bij de afdaling naar het Aosta-dal rij ik het lekkere weer tegemoet. Het is inmiddels zaterdag (ben dus een week onderweg) en de groepen motorrijders komen me tegemoet.
Het Aosta-dal zelf is wel leuk. Het mooie van Italië is dat het voor elkaar krijgen om de doorgaande wegen leuk aan te leggen. Ik moet de eerste echt saaie weg in Italië nog tegenkomen in elk geval.
Blijkbaar zijn die Bernard-cols allebei grensgevallen want de Col de Grande St. Bernard ligt op de grens tussen Zwitserland en Italië:
En in Zwitserland zijn de wegen hier en daar weer ouderwets recht en saai. Via Martigny gaat het naar Wallis en al gauw komt daar de Nufenenpas in het zicht:
En na de Nufenen komt de oude Gotthard-pas in het vizier. Op de GSXR heb ik de nieuwe Gotthard weleens gereden omdat ik niet stuiterend over de weg wilde gaan. De TDM heeft totaal geen moeite met de kinderkopjes:
En joepie: het weer blijft vrolijk wisselvallig. Weinig aan te doen verder maar deze foto op de Furka-pas laat leuk zien wat het moment is dat je de wolken in rijdt:
Wolken kruipen over de Furka-pas
Eigenlijk wilde ik vandaag een rondje aan bergpassen rijden maar helaas de Grimsel-pas is dicht.
Omdat het weer op de toppen toch niet meer zal opklaren en omdat er al 5 bergpassen zijn verschalkt pak ik een hotelletje. Bij het avondeten vraag ik of het bekend is of de Grimsel morgen open is, waarschijnlijk wel is het antwoord. Dus krabbel ik een leuke route op een A4'tje om morgen op huis aan te gaan.
Alpenpolizei
En 's morgensvroeg blijkt dat de Grimsel-pas nog steeds potdicht zit. Waarom weet niemand, je kan namelijk wel naar de pashoogte maar de pas oversteken is niet mogelijk. Ik tover de kaart weer tevoorschijn en besluit over de Furka-pas terug te rijden, daarna de Süstenpas te pakken en daarna de Brünig-pas en de Glaubenbielen-pas te rijden. Het is een omweg maar who cares. Wat mij wel boeit is dat het weer is omgeslagen, het is helder en prachtig!
Süstenpas
Koffiepauze op de Süstenpas
Ik ben daar extra blij mee, want een paar jaar geleden heb ik de Süstenpas in de stromende regen gereden en heb toen niks van al dat moois meegekregen. Moet me trouwens wel gedragen want een heel stuk rijden twee motoragenten (op de foto met de oranje jas) voor me. Lijkt me vervelend werk, motoragent in de Alpen.
Na de vrij saaie Brünig-pas rijd ik de laatste pas van de vakantie, de Glaubenbielen-pas:
Smal maar mooi en erg leuk om te rijden. Na iets meer dan een week de hort op met de motor vind ik het langzaam maar zeker ook wel weer genoeg geweest. Ik pak een paar saaie maar vlotte wegen richting Duitsland en stipt om half drie ga ik de grens over. Nog 6 uurtjes rijden en ik ben weer thuis, het was weer super. En zoals inmiddels traditie broeien er zo op de A5 tussen Karlsruhe en Mannheim weer allerlei nieuwe motorvakantie-plannen voor 2011.
Cheers,
Naba
Na uren van snelweg dienen de eerste gorges zich aan....
Deze vakantie zit ik een weekje in de Provence op de Motorferme Chamauche, gerund door Martien en Sjoukje. Zij zorgen deze week voor een prachtige locatie, prima verzorging en relaxte sfeer. Het enige wat ik hoef te doen is elke dag met de motor erop uit in een schitterende omgeving en op tijd terug zijn voor een heerlijk driegangenmenu.
Vercors
Na een goede nachtrust en stevig ontbijt schuif ik de eerste route van het huis in de tanktas. Vanwege de 1000 km van gisteren hou ik het rustig en ga ik eerst eens richting Vercors. Via o.a. de Col de Pennes kom ik uit bij de geweldige Col de Rousset. Bovenop de 1254 meter hoge col waait het behoorlijk. En omdat het nog steeds tropisch heet is vind ik het niet erg om even letterlijk heerlijk uit te waaien.
Col de Rousset
Na deze col blijft het landschap prachtig en nadat ik dwars door La-Chappelle en Vercors rijd kom ik vanzelf terecht bij de Gorges de Bourne. Het stikt in Frankrijk van de Gorges (kloven) maar dit is de eerste echt grote waar ik doorheen pruttel. Prachtig!
Gorges de Bourne
Op de terugweg kom ik nog langs een startpunt van de Paul Friedman rally. Ken die hele rally niet maar het is best aangenaam om even toe te kijken hoe deze bolides volgas een bergpas opstormen.
Volgens de planning had ik de hele dag over deze rit van 300 km moeten doen maar ondanks het relaxte tempo ben ik zo rond 15:00 alweer bij het hotel. Ik schiet mijn zwembroek aan, trek wat koude blikjes bier uit de koelkast en slof op mijn dooie gemak naar de zwemvijver. Martine roept me nog na dat om 19:00 de BBQ aan gaat. Het leven is mooi
Mont Ventoux
Vandaag is de Mont Ventoux aan de beurt. Sjoukje geeft me de gouden tip om meteen langs de Gorges de la Nesque te rijden, ten zuiden van de Mont Ventoux. We (Rik met zijn Blackbird rijdt mee) gaan op pad en bij een korte pauze zie ik iets opmerkelijks met mijn motor gebeuren:
Om 10:00 's morgens is het al zo heet dat de standaard van de TDM het asfalt inzakt.....
Speciaal voor iedereen die dacht dat ik me zat aan te stellen over de hitte.
Door wat navigatie geklooi krijgen we het voor elkaar om keurig rondom de Mont Ventoux te rijden en komen precies bij het begin van de Gorges de la Nesque aan. En inderdaad wat een aanrader.....
Gorges de la Nesque met de Mont Ventoux op de achtergrond
Op de foto's is het niet goed te zien maar dit is echt een droom van een weg, langs een spectaculaire ravijn met prachtige uitzichten. Hier komen we links en rechts ook de eerste wielrenners tegen maar zodra we de Mont Ventoux naderen worden het er steeds meer. De echte bikkels beginnen onderaan, de mindere goden rijden met de auto een stuk de berg op en fietsen alleen het laatste stuk omhoog vanaf het restaurant. Het monument van Tom Simpson wordt nog steeds veel bezocht....
Tom Simpson is een wielrenner die tijdens de Tour de France van 1967 in elkaar zakte toen hij de Mont Ventoux beklom, uiteindelijk werd hem dit fataal.
Bovenop de Mont Ventoux lijkt het wel een slagveld. Uitgeputte wielrenners liggen op adem te komen, auto's die net niet oververhit zijn geraakt komen langs, er wordt veel te duur snoepgoed verkocht......een korte pauze en huppekee wegwezen dus! Op de terugweg slalommen we door en langs allerlei schitterende panorama's zoals deze:
Gorges du Verdon
Na de Mont Ventoux staat de volgende klassieker op het menu, de Gorges de Verdon.
Goed, het is er behoorlijk druk en dat valt ook te verwachten als je in juli naar Zuid-Frankrijk afzakt. Maar met de motor is het prima te doen om tussen de caravans en campers door te slalommen en waar het niet kan heb je gewoon wat meer tijd om te kijken naar de prachtige omgeving. We draaien ook nog de vanuit de goeie kant de Route des Crêtes op. Deze weg is gedeeltelijk eenrichtingsweg dus als je opvallend veel verkeer tegemoet rijdt, dan weet je dat je bij het restaurant halverwege zal moeten keren en terug moet. Ondanks het feit dat mijn dappere kleine Cybershotje nooit de pracht en praal van al dat moois in plaatjes kan vangen, toch wat foto's:
We rijden weer naar het noorden en pakken een stuk van de Route Napoleon (RN85) mee. Tot Sisteron is deze wel leuk (ondanks de vele snelheidscamera's) maar het stuk naar Gap is ronduit saai. En onnodig ook, want ik rij totaal verkeerd. Rik was ik al kwijt bij Sisteron dus ik kan mijn uppie binnendoor tuffen naar het hotel. Gelukkig zijn er talloze kleine cols (tot 1200 meter hoogte) te bedwingen en ik kom een uur na Rik weer aan bij het hotel na wederom een super-rit.
Zomaar een blokkie om
Na het overweldigende moois van zowel de Mont Ventoux als de Gorges de Verdon weet ik eigenlijk niet zo goed meer waar de rit vandaag naar toe gaat. Uit de klapper van de Motorferme vis ik een relatief korte route (280 km) die me wel leuk lijkt, even binnendoor naar Grenoble en weer terug. Ook weer een prachtige route maar na al het moois van deze vakantie begin ik een beetje murw te raken. Niet dat er iets mis is met bij voorbeeld de Col de Menée of de Col de Grimone:
Vervelend rijden over de Col de Grimone, of niet?
Nee, vandaag weer lekker op tijd naar het hotel. Zwemvijver in en boekje lezen, beide met een biertje bij de hand.....tijdens dat relaxen schiet me nog te binnen dat ik morgen nog de Gorges de Ardeche wil bezoeken en op de terugweg naar Nederland wil ik nog besneeuwde Alpentoppen zien.
Ardeche
Na een wederom flink ontbijt vertrek ik met Rik naar de Ardeche. En helaas, net deze rit is vandaag wat minder. Het probleem zit hem niet in de gorges, die zijn mooi genoeg. De route ernaar toe die we volgen is gewoon een beetje saai. Hmm. Het kan niet alle dagen feest zijn. Eenmaal aangekomen bij de Gorges blijkt deze een hoop goed te maken en we vlammen de D290 in een heerlijk tempo af.
Niet te hard natuurlijk, op de hele weg zijn namelijk geen vangrails te vinden en het vooruitzicht dat een schuivertje makkelijk kan eindigen in een vrije val van tientallen meters werkt beter dan welke camera of waarschuwingsbord dan ook......
Even goed kijken: ziet er iemand een vangrail? Nee? Die is er dus ook niet.....
Na de gorges gaat het even helemaal fout met de route. Geen idee waar we zijn en om de een of andere reden heb ik het idee dat de aanwijzingen niet kloppen. Vreemd, de routes van de motorferme waren tot nu toe allemaal helemaal prima. Er zit helaas niks anders op, dan de motoren te keren en deze weg opnieuw helemaal af te rijden! Heerlijk!
De Alpen in!
Na een fantastische week op Motorferme Chamauche is het weer tijd om te verkassen. De vakantie was super maar bij deze neuroot is een motorvakantie pas compleet als hij wat besneeuwde bergtoppen heeft gezien. Voor de laatste keer mag ik deze weg terug naar het dorp La Motte Chalancon rijden om vanuit daar verder te kachelen naar de Alp d'Huez:
Daarna gaat het over de Col de Menée die ik in de wolken danwel regen mag oversteken. Afgelopen nacht heeft het hier blijkbaar flink gespookt, er liggen genoeg stenen op de weg in ieder geval:
Col de Menée in de mist
Eindelijk doemt de Alp d'Huez op en jeetje wat valt hij tegen. Het is een korte col, die volzit met Nederlandse graffiti en spandoeken. Maar wat me het meeste tegenvalt is de drukte op de top. Er is daar een compleet dorp te vinden en ik kom met de TDM midden in een drukke markt terecht? Links en rechts liggen enorme hotels en wintersport winkels. Allemaal heel begrijpelijk maar allemaal ook wel erg toeristisch.
Alp d'Huez
Omdat de Tour de France (volgens mij) bijna altijd finisht op de Alp d'Huez ging ik ervan uit dat je niet verder kunt en dat je je moet keren. Maar nee, dat is niet helemaal waar. Ik kom een klein juweeltje tegen die de teleurstelling over de Alp d'Huez doet vergeten:
Deze Route Pastorale du Col de Sarenne is mooi maar ook niet voor iedereen weggelegd.
Uit het bord valt op te maken er grind ligt, dat de weg verboden is voor vrachtwagens en voertuigen zwaarder dan 3,5 ton en dat gebruik maken van deze weg volledig voor eigen risico is. En oh ja, mocht het fout gaan, dan komen ze je niet redden (of lees ik dat nou verkeerd? Correct me if I am wrong)? Zo afgrijselijk heftig is deze weg niet maar hij is wel erg mooi. Ik kan me voorstellen dat je met een keihard afgeveerde R1 niet blij wordt van deze weg, maar met een TDM'etje is het geen enkel probleem. Oordeel zelf maar:
Na deze weg rijd ik richting de Route des Grandes Alpes en mijn teer beminde Alpentoppen komen al snel in beeld. Het weer wordt ook steeds wisselvalliger. Op zee-niveau is het goed te doen maar op de toppen is het regelmatig vrij beroerd. Maar bij de Col de Lautaret is het weer nog helemaal toppie:
De Galibier en de Col de Telegraph : ze lopen in elkaar over en ze zijn allebei schitterend.
Alleen zo jammer dat bij het beklimmen van de Iseran het weer matig wordt en bovenop de pas is het ronduit beroerd: harde wind, hagel, koud......Lekker als je wintervoering van je pak nog thuis ligt ja.....:
Bij de afdaling blijft het druilerig en ik rijd door een grauw en leeg Val d'Isere. Zal in de winter beregezellig zijn maar nu is er geen fuck aan. Ook komt de twijfel aanzetten: rij ik via D218B / D925 / D902 naar Flumet en blijf ik dus in Frankrijk, of ga ik via het Italiaanse Aosta-dal naar Zwitserland? Het wordt Zwitserland. Nu lees ik trouwens dat Flumet ook een mooie route is maar dat terzijde. Ik mag de Roseliere op, die stijgt naar 1850 meter:
Vrij onbekend volgens mij, maar erg leuk rijden. Bovenop de pas is het na dik 400 km de hoogste tijd voor een hotelletje en vlak voor de Col de Petit St. Bernard vind ik er een. Ik bestel een Stella Artois met dit uitzicht:
The Bernards
Na een overnachting op dik 1800 meter rijd ik de laatste kilometers Frankrijk en ga de Italiaanse grens over bij bij de Col de Petit St. Bernard. Het nadeel van op hoogte overnachten is dat je in de wolken wakker zou kunnen worden. En dat gebeurt dan ook:
Maar niet getreurd, bij de afdaling naar het Aosta-dal rij ik het lekkere weer tegemoet. Het is inmiddels zaterdag (ben dus een week onderweg) en de groepen motorrijders komen me tegemoet.
Het Aosta-dal zelf is wel leuk. Het mooie van Italië is dat het voor elkaar krijgen om de doorgaande wegen leuk aan te leggen. Ik moet de eerste echt saaie weg in Italië nog tegenkomen in elk geval.
Blijkbaar zijn die Bernard-cols allebei grensgevallen want de Col de Grande St. Bernard ligt op de grens tussen Zwitserland en Italië:
En in Zwitserland zijn de wegen hier en daar weer ouderwets recht en saai. Via Martigny gaat het naar Wallis en al gauw komt daar de Nufenenpas in het zicht:
En na de Nufenen komt de oude Gotthard-pas in het vizier. Op de GSXR heb ik de nieuwe Gotthard weleens gereden omdat ik niet stuiterend over de weg wilde gaan. De TDM heeft totaal geen moeite met de kinderkopjes:
En joepie: het weer blijft vrolijk wisselvallig. Weinig aan te doen verder maar deze foto op de Furka-pas laat leuk zien wat het moment is dat je de wolken in rijdt:
Wolken kruipen over de Furka-pas
Eigenlijk wilde ik vandaag een rondje aan bergpassen rijden maar helaas de Grimsel-pas is dicht.
Omdat het weer op de toppen toch niet meer zal opklaren en omdat er al 5 bergpassen zijn verschalkt pak ik een hotelletje. Bij het avondeten vraag ik of het bekend is of de Grimsel morgen open is, waarschijnlijk wel is het antwoord. Dus krabbel ik een leuke route op een A4'tje om morgen op huis aan te gaan.
Alpenpolizei
En 's morgensvroeg blijkt dat de Grimsel-pas nog steeds potdicht zit. Waarom weet niemand, je kan namelijk wel naar de pashoogte maar de pas oversteken is niet mogelijk. Ik tover de kaart weer tevoorschijn en besluit over de Furka-pas terug te rijden, daarna de Süstenpas te pakken en daarna de Brünig-pas en de Glaubenbielen-pas te rijden. Het is een omweg maar who cares. Wat mij wel boeit is dat het weer is omgeslagen, het is helder en prachtig!
Süstenpas
Koffiepauze op de Süstenpas
Ik ben daar extra blij mee, want een paar jaar geleden heb ik de Süstenpas in de stromende regen gereden en heb toen niks van al dat moois meegekregen. Moet me trouwens wel gedragen want een heel stuk rijden twee motoragenten (op de foto met de oranje jas) voor me. Lijkt me vervelend werk, motoragent in de Alpen.
Na de vrij saaie Brünig-pas rijd ik de laatste pas van de vakantie, de Glaubenbielen-pas:
Smal maar mooi en erg leuk om te rijden. Na iets meer dan een week de hort op met de motor vind ik het langzaam maar zeker ook wel weer genoeg geweest. Ik pak een paar saaie maar vlotte wegen richting Duitsland en stipt om half drie ga ik de grens over. Nog 6 uurtjes rijden en ik ben weer thuis, het was weer super. En zoals inmiddels traditie broeien er zo op de A5 tussen Karlsruhe en Mannheim weer allerlei nieuwe motorvakantie-plannen voor 2011.
Cheers,
Naba
Laatst bewerkt:
![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
/www.motomag.com/-Telecharger-.html)
