David_ZZR
MF veteraan
Maandenlang keken we al uit naar onze jaarlijkse weekendtrip naar de Dolomieten. De data waren gepland en iedereen had vrij genomen van 11 t/m 15 mei. De routes via de Vogezen, het Zwarte Woud, Zwitserland, Liechtenstein en over de hoge Alpen in Oostenrijk en Italië lagen na avonden puzzelen al klaar om in de Garmin ingeladen te worden. En toen bleek het er ernstig pisweer te worden. De webcam op de Stelvio toonde enkel sneeuw en blubber en het aantal mm neerslag dat zou vallen beloofde een zeer nat pak. Er moest dus een alternatief verzonnen worden waar het wel lekker weer zou zijn want voor de lol in de regen rijden is nou niet iets wat ik graag doe. Heel Europa beloofde slecht weer, echter het midden van de UK, daar zou het wonderwel redelijk droog zijn. In eerste instantie hadden we bedacht om op de 11e mei de tunnel bij Calais te pakken en om dan zo naar het noorden te rijden, echter toen ik geattendeerd werd op de mogelijkheid om met de boot te gaan bleek dit een veel beter alternatief te zijn.
Woensdag 10 mei 2017
De trip begon dus niet zoals gepland op de 11e mei maar al op de 10e. We hadden, hoe saai het ook klinkt, afgesproken bij het tankstation in Made langs de A59. Vanuit hier reden we heerlijk saai, tussen allerlei idioten die met van alles bezig waren behalve met op de weg letten, naar de haven van Rotterdam. Daar konden we om 5 uur aan boord gaan van de P&O ferry naar Hull. De motoren werden vastgesnoerd en ik was blij dat ik in de erg knusse hut mijn veel te warme motorpak uit kon trekken. Na mijn ongelukjes in 2015 waaide mijn doorwaaipak iets te veel door en in leer gaan rijden in de UK is vragen om problemen omdat het daar ook wel kan regenen… had ik het maar wel gedaan bedenk ik me achteraf. Ik reed dus in mijn winterpak.
De hut aan boord van de ferry was knus, iets te knus eigenlijk, maar we hadden een eigen badkamertje. Na een paar biertjes genuttigd te hebben besloten we om maar te gaan eten in het all you can bunker restaurant. Na 4 rondes opgeschept en weggewerkt te hebben kon het vreethaakje van de broek een tandje losser gezet worden. Even uitbuiken op het buitendek en daarna een biertje op het bovenste dek waar een gitarist aan het spelen was. Echter het zangwerk van de gitarist was zo tenenkrommend slecht dat we hier weggevlucht zijn naar een ander gedeelte van het schip. Daar begon net een bandje te spelen. Het niveau van het bandje was nou ook niet echt om over naar huis te schrijven, maar de zangeres zag er, zeker voor een Engelse, erg appetijtelijk uit. Hier gingen de biertjes er ook goed in en in de tussentijd verkrachtte de band “Highway to hell” van ACDC volledig door er “Highyway to Hull” van te maken. Tijdens de versie van “why don’t you build me up buttercup” hoorde ik de zangeres er toch echt duidelijk “fill me up” van maken. Of ik wilde dit horen…. Tijd om te gaan slapen in ieder geval.
Donderdag 11 mei 2017
We werden luid gewekt door het omroepsysteem dat het ontbijt klaar stond in het restaurant. Na een slechte versie van een typisch Engels ontbijt kon het pak aangetrokken worden en konden we bijna gelijk van boord af. Mijn Strom stond me netjes, en overeind, wat dus inhield dat het vastsjorren goed gegaan was, op te wachten in het autoruim.
Het links rijden was weer even wennen. Voor mij was dit inmiddels al weer bijna 3,5 jaar geleden dat ik dit gedaan had in Australië. Toen we de drukte van Hull voorbij waren bleek al snel dat de Alibaba GPS van Twan, een van mijn medereizigers, mijn route toch net iets anders interpreteerde dan hoe ik ‘m bedoeld had. Na het een en ander aan de settings aangepast te hebben was de route zo goed als het zelfde. Een wijze les om voor een volgende keer toch iets meer viapunten op te nemen in de route. Na eindelijk gepind te hebben waren we op zoek naar een terrasje, dit was natuurlijk nog nergens te vinden op dit tijdstip van de dag. Tot we in een dorpje een bordje WISE owl cafe “open” zagen staan. Dit bleek echter een zaaltje te zijn in een gemeenschapshuis waar in de grote zaal ernaast op luid volume aerobic gegeven werd. Het was een redelijk duffe bedoeling maar de koffie smaakte goed. Bij het naar buiten gaan zag ik waar de afkorting WISE voor stond… in ieder geval iets dat het een café was speciaal voor de oude van dagen van het dorp.
We vervolgden onze weg door het Nidderdale AONB (Area of Outstanding Natural Beauty). Hier was het landschap volgeplempt met eeuwenoude muurtjes, heggetjes, oude pandjes, schapen, schapen en nog meer schapen… en die zouden we nog heel veel meer tegen komen. Na een flinke lunch reden we de Yorkshire Dales in. Ik begon de UK steeds leuker te vinden. Het landschap hier was echt om door een ringetje te halen zo mooi. De medeweggebruikers deden iets wat men in Nederland nooit doet: kijken. Als je ook maar even achter een auto hangt grijpt echt iedere automobilist de kans om een aan de kant te gaan zodat jij, als motorrijder, er veilig en snel langs kan. Dit zou in alle andere gebieden die we de dagen erna zouden bezoeken ook het geval zijn. Wat een geweldig volk!
Het gebied deed aan, door de beperkte begroeining, of we op zeker 2 kilometer hoogte reden. Mijn GPS heeft de 400 meter echter nog niet aangetikt. In de berm stond op den duur een bus met militairen. Ook stonden er in het landschap enkele schietschijven. Zo eigenwijs als we waren reden we lekker door. Dit ondanks een flink aantal rode vlaggen die er in de berm stonden. Tsja… wisten wij veel waar deze voor waren. Dat het zo lekker rustig was op de weg en we afgezien van een verdwaald schaap niemand zagen vonden we alleen maar fijn. Google leerde me echter naderhand dat dit misschien niet de slimste route was om te nemen als de rode vlaggen wapperden…
The training area is used for live firing. Red flags are flown during the day and red lamps are lit at night during firing periods at which time access is prohibited to the Range Danger Area.
De route was echter schitterend en via enkele smalle paadjes bereikten we Kendal waar ik het hotel geregeld had. De motoren konden netjes in de parkeergarage onder het hotel staan en na de spullen op de kamer gedropt te hebben kon ik alle lokale biertjes gaan proberen die in het hotel aanwezig waren.
Na een goede maaltijd besloten we even het stadje in te gaan om te kijken of daar nog iets te beleven viel. Alles leek uitgestorven tot we voorbij de Bootleggers bar liepen. Hier klonk live muziek en al snel stonden we binnen. Normaal was de entree 16 pond bij deze band (Sean Webster Band), maar aangezien ze aan hun laatste nummer bezig waren mochten we gratis doorlopen. Gelukkig deed de band nog een toegift welke erg goed was! De band draaide om de gitarist/zanger Sean Webster en toen deze zijn handtekening aan het zetten was bij de verkoop van de cd’s viel ons al gelijk op dat de rest van de band geen Engels maar Nederlands sprak. De zanger uit de UK had dus een band naast zich staan die geheel uit Nederland bleek te komen… toeval.
Bootleggers sloot netjes om 11 uur en aangezien wij nog steeds dorst hadden gingen we verder en kwamen uit bij Smokies. Een bar vol stereotype zatte, ordinair geklede, karaoke zingende, Engelse jongeren. Één biertje was hier meer dan genoeg. Tijd om te gaan slapen.
Vrijdag 12 mei 2017
Na een typisch Engels ontbijt reden we Kendal uit in de net iets te drukke ochtendspits. De motoren werden volgegooid met verse peut en we konden veilig het Lake district in rijden. De route begon al gelijk bij de Wrynose pass welke gelijk gevolgd zou worden door de Hardknott pass. Nog nooit in mijn carrière als motorrijder had ik eerder zulke stijle (30%) weggetjes meegemaakt. En dan niet een stukje 30%, nee, zo goed als de gehele klim. En dan ook nog eens vreselijk smal met erg krappe hairpins. De Strom moest hard werken om boven te komen zonder uit te vallen. Dit was alleen in z’n eerste versnelling te doen zonder te bokken. En iedereen die een DL 1000 rijdt weet hoe neurotisch deze is in dit toerengebied in deze versnelling. Leuk is anders, maar het landschap was schitterend.
Bij de Woolpack inn stopten we voor een bak koffie en hier besloot ik dus maar gelijk de binnenvoering van mijn motorbroek te verwijderen. Mijn jas, ooit gekocht als echte winterjas, bestaat uit 1 geheel dus daar kon ik niets uithalen.
We vervolgden onze route door dit schitterende landschap. Wederom, heggetjes, muurtjes en schapen in overvoed, maar nu in een veel groener landschap met meren en als lunch een hele dikke hamburger!
Aan het eind van de dag begon het helaas te regenen en de motor, een YZF600R Thundercat, van John, een van mijn reisgenoten, hield er plots mee op. Aanduwen werkte nog wel zodat het hotel gehaald kon worden, maar echt van harte liep de motor dan niet meer. Mijn eerste ingeving was natuurlijk de accu. Gelukkig was de rest technischer dan ik ben en nadat er een multimeter gehaald was, en er het e.e.a. gewisseld was met accu’s bleek dat het niet de accu te zijn. De hele fiets werd doorgemeten en de conclusie was dat het de spanningswisselaar moest zijn en gelukkig niet de dynamo. Google wist ons ook te vertellen dat dit type geregeld in Honda’s gebruikt werd wat het dus nog aannemelijker maakte dat het de spanningswisselaar zou zijn, want waar staan Honda’s nou bekend om…. Alles was al dicht dus deze was op dit tijdstip van de dag niet meer te regelen.
We zakten ’s avonds lekker door in het hotel aan de bar, en aangezien deze om 11 uur z’n laatste ronde had lagen we redelijk op tijd, maar met genoeg biertjes achter onze kiezen, in bed.
Zaterdag 13 mei 2017
Gadverdamme het regent, was mijn eerste gedachte toen ik wakker werd. De buien zouden nog een paar uurtjes duren en daarna zou het droog zijn. Na een extra lang ontbijt en een paar bakken koffie extra was het eindelijk dan zo goed als droog. Vandaag zou ik alleen met Basje gaan rijden. Twan en John zouden op jacht gaan naar een nieuwe spanningswisselaar welke ze na een paar uur zoeken eindelijk gevonden hadden bij een motorsloop ruim 100 kilometer verderop.
Volgens weeronline zou het Forest of Bowland de meest droge richting zijn dus werd de route door dit gebied ingeladen. In Arnside & Silverdale AONB spetterde het nog lichtjes en waaide het nog flink vanaf de zee. Wederom een geheel ander landschap. Het Forest of Bowland was meer glooiend en landelijk afgewisseld met heidevelden, beekjes en natuurlijk schapen.
Bij de Basshall Barn nabij het plaatje Clitheroe (ik verzin het niet) was het tijd voor een pauze. In een stal die omgebouwd was tot verkooppunt van natuurproducten / kunstgalerie / eettent maar nog wel met de geur van de stal aten we een snelle lunch om onze weg weer te vervolgen richting de zuidelijke kant van de Yorkshire Dales.
Hier aangekomen werden we gelijk weer getrakteerd op een klimmetje van 25%. En wederom was het landschap weer geheel anders. Bij de Malham Tarn (een meertje) stond er plots een bordje op het pad met daarop de tekst “No Cars”. Zo netjes als we waren reden we ook maar netjes verder om bij een ander paadje hetzelfde bord te zien. Aangezien we geen “car” waren reden we toch maar door. Echter dit pad bleek na een aantal kilometers doodlopend te zijn. Weer terug dus en toch maar het eerste pad op waar na een paar kilometer een hek bleek te staan. Dit kon gelukkig open dus we konden gewoon doorrijden langs het meertje en tussen de koeien door.
Toen begon de zoektocht naar een tankstation want Bas zijn Tuono begon dorst te krijgen. In Kettlewell zou een pomp zitten.. daar aangekomen bleek deze echter gesloten te zijn en natuurlijk kon er nergens met een pas betaald worden. We werden doorgestuurd naar Skipton waar wel een grote pomp zou zitten. Met een volle tank reden we via de A65 (geen snelweg) terug naar Kendal.
In het hotel bleek een bruiloft aan de gang te zijn zoals dat alleen in de UK kan. Big Fat and Gipsy! Oftewel te ordinair voor woorden. Voor de groep was een zaaltje gereserveerd, hier konden ze zich echter niet aanhouden en liepen overal rond. Toen Twan en John ook aan de bar erbij kwamen zitten, natuurlijk niet in het zaaltje van de bruiloft, kwam de beschonken bruidegom, met lekker ordinaire tattoos in zijn nek, duidelijk maken dat hij niet van ons gediend was en dat wij niet netjes gekleed genoeg waren en op moesten rotten. We werden vervolgens nog van van alles beschuldigd. Duidelijk was dat hij als doelstelling had zijn eigen bruiloft in een vechtpartij te laten eindigen. Eten in het hotel was door de drukte niet echt mogelijk dus we besloten ons biertje op te drinken en in het stadje te gaan eten. Het ordinaire paupervolk achterlatend.
Bij de lokale Indiër genoten we van een heerlijke curry en in de tegenovergelegen kroeg dronken we nog wat biertjes. Eenmaal terug in het hotel was het feestje gelukkig al weer opgerot.
Zondag 14 mei 2017
De laatste dag toeren in de UK alweer. Na wederom een typisch Engels ontbijtje werd de drank en voedselrekening van het hotel betaald. Deze bleek gelukkig mee te vallen. De koffers werden weer aan de Strom gehangen en we konden beginnen aan onze laatste etappe door de UK. Via de A684 reden we door de schitterende Yorkshire Dales. De routes waren precies zo gemaakt dat ze (uitgezonderd van de straten in Kendal) geen 10 meter hetzelfde zouden hebben. Al redelijk op tijd reden we de North York Moors in. Een mooi en hoog heidegebied met ook hier erg steile pasjes zoals je ze alleen in de UK kunt vinden. Het laatste stuk naar Hull was een beetje saai. Eigenlijk wilden we nog ergens een terrasje pakken, maar de buitenwijken van Hull zagen er nou niet echt uit als een plek waar ik mijn motor weg durfde te zetten. Gelukkig konden we om 4 uur al de boot (de Pride of Rotterdam…) op en konden we dus lekker op het dek nog wat biertjes, in mijn geval Guinness, er in gieten.
Deze keer wilden we geen all you can eat doen. Echter voor het normale restaurant aan boord moest je dus reserveren waardoor we pas om kwart voor 9 (kwart voor 10 Nederlandse tijd) aan de beurt waren. Dat moest dan maar… De burger was het wachten waard. Onze laatste cash ponden besloten we er maar doorheen te hakken in de bar aan boord. Er stond nu een beter bandje te spelen met wederom een leuke zangeres. Echter in de pauze kwam er een dermate vreselijke arrogante zanger optreden. Hij was een soort van kruising tussen Bert Vischer, maar dan niet grappig en Gordon maar dan niet kunnen zingen voor zover Gordon dat wel kan. Na ieder nummer werd deze persoon door de Engelse groep achter ons volledig uitgejouwd. Termen als wanker, twat en cunt vlogen hem om de oren, en dat was ook volledig terecht. Toen de band weer terugkwam kregen ze een applaus zoals ze dat nog nooit eerder hadden mogen ontvangen en na ieder nummer was er wederom een luid applaus te horen en menig nummer werd luidkeels meegezongen. Oftewel het was erg gezellig aan boord.
Maandag 15 mei 2015
We werden weer gewekt door het omroepsysteem van de boot. Deze keer ook geen buffet , waar overigens een vreselijk lange rij voor stond, maar een voor een pond meer lekker bij de koffiecorner een vers broodje met een goede kop Starbucks koffie.
Aangezien we absoluut geen zin hadden om in de spits over de Snelweg te rijden reden we binnendoor terug via een strandtentje op de Brouwersdam en een visje in Renesse en vervolgens geheel binnendoor terug naar Oosterhout.
Ja de UK was 100% de moeite waard geweest en zeker voor herhaling vatbaar!
Woensdag 10 mei 2017
De trip begon dus niet zoals gepland op de 11e mei maar al op de 10e. We hadden, hoe saai het ook klinkt, afgesproken bij het tankstation in Made langs de A59. Vanuit hier reden we heerlijk saai, tussen allerlei idioten die met van alles bezig waren behalve met op de weg letten, naar de haven van Rotterdam. Daar konden we om 5 uur aan boord gaan van de P&O ferry naar Hull. De motoren werden vastgesnoerd en ik was blij dat ik in de erg knusse hut mijn veel te warme motorpak uit kon trekken. Na mijn ongelukjes in 2015 waaide mijn doorwaaipak iets te veel door en in leer gaan rijden in de UK is vragen om problemen omdat het daar ook wel kan regenen… had ik het maar wel gedaan bedenk ik me achteraf. Ik reed dus in mijn winterpak.
De hut aan boord van de ferry was knus, iets te knus eigenlijk, maar we hadden een eigen badkamertje. Na een paar biertjes genuttigd te hebben besloten we om maar te gaan eten in het all you can bunker restaurant. Na 4 rondes opgeschept en weggewerkt te hebben kon het vreethaakje van de broek een tandje losser gezet worden. Even uitbuiken op het buitendek en daarna een biertje op het bovenste dek waar een gitarist aan het spelen was. Echter het zangwerk van de gitarist was zo tenenkrommend slecht dat we hier weggevlucht zijn naar een ander gedeelte van het schip. Daar begon net een bandje te spelen. Het niveau van het bandje was nou ook niet echt om over naar huis te schrijven, maar de zangeres zag er, zeker voor een Engelse, erg appetijtelijk uit. Hier gingen de biertjes er ook goed in en in de tussentijd verkrachtte de band “Highway to hell” van ACDC volledig door er “Highyway to Hull” van te maken. Tijdens de versie van “why don’t you build me up buttercup” hoorde ik de zangeres er toch echt duidelijk “fill me up” van maken. Of ik wilde dit horen…. Tijd om te gaan slapen in ieder geval.
Donderdag 11 mei 2017
We werden luid gewekt door het omroepsysteem dat het ontbijt klaar stond in het restaurant. Na een slechte versie van een typisch Engels ontbijt kon het pak aangetrokken worden en konden we bijna gelijk van boord af. Mijn Strom stond me netjes, en overeind, wat dus inhield dat het vastsjorren goed gegaan was, op te wachten in het autoruim.
Het links rijden was weer even wennen. Voor mij was dit inmiddels al weer bijna 3,5 jaar geleden dat ik dit gedaan had in Australië. Toen we de drukte van Hull voorbij waren bleek al snel dat de Alibaba GPS van Twan, een van mijn medereizigers, mijn route toch net iets anders interpreteerde dan hoe ik ‘m bedoeld had. Na het een en ander aan de settings aangepast te hebben was de route zo goed als het zelfde. Een wijze les om voor een volgende keer toch iets meer viapunten op te nemen in de route. Na eindelijk gepind te hebben waren we op zoek naar een terrasje, dit was natuurlijk nog nergens te vinden op dit tijdstip van de dag. Tot we in een dorpje een bordje WISE owl cafe “open” zagen staan. Dit bleek echter een zaaltje te zijn in een gemeenschapshuis waar in de grote zaal ernaast op luid volume aerobic gegeven werd. Het was een redelijk duffe bedoeling maar de koffie smaakte goed. Bij het naar buiten gaan zag ik waar de afkorting WISE voor stond… in ieder geval iets dat het een café was speciaal voor de oude van dagen van het dorp.
We vervolgden onze weg door het Nidderdale AONB (Area of Outstanding Natural Beauty). Hier was het landschap volgeplempt met eeuwenoude muurtjes, heggetjes, oude pandjes, schapen, schapen en nog meer schapen… en die zouden we nog heel veel meer tegen komen. Na een flinke lunch reden we de Yorkshire Dales in. Ik begon de UK steeds leuker te vinden. Het landschap hier was echt om door een ringetje te halen zo mooi. De medeweggebruikers deden iets wat men in Nederland nooit doet: kijken. Als je ook maar even achter een auto hangt grijpt echt iedere automobilist de kans om een aan de kant te gaan zodat jij, als motorrijder, er veilig en snel langs kan. Dit zou in alle andere gebieden die we de dagen erna zouden bezoeken ook het geval zijn. Wat een geweldig volk!
Het gebied deed aan, door de beperkte begroeining, of we op zeker 2 kilometer hoogte reden. Mijn GPS heeft de 400 meter echter nog niet aangetikt. In de berm stond op den duur een bus met militairen. Ook stonden er in het landschap enkele schietschijven. Zo eigenwijs als we waren reden we lekker door. Dit ondanks een flink aantal rode vlaggen die er in de berm stonden. Tsja… wisten wij veel waar deze voor waren. Dat het zo lekker rustig was op de weg en we afgezien van een verdwaald schaap niemand zagen vonden we alleen maar fijn. Google leerde me echter naderhand dat dit misschien niet de slimste route was om te nemen als de rode vlaggen wapperden…
The training area is used for live firing. Red flags are flown during the day and red lamps are lit at night during firing periods at which time access is prohibited to the Range Danger Area.
De route was echter schitterend en via enkele smalle paadjes bereikten we Kendal waar ik het hotel geregeld had. De motoren konden netjes in de parkeergarage onder het hotel staan en na de spullen op de kamer gedropt te hebben kon ik alle lokale biertjes gaan proberen die in het hotel aanwezig waren.
Na een goede maaltijd besloten we even het stadje in te gaan om te kijken of daar nog iets te beleven viel. Alles leek uitgestorven tot we voorbij de Bootleggers bar liepen. Hier klonk live muziek en al snel stonden we binnen. Normaal was de entree 16 pond bij deze band (Sean Webster Band), maar aangezien ze aan hun laatste nummer bezig waren mochten we gratis doorlopen. Gelukkig deed de band nog een toegift welke erg goed was! De band draaide om de gitarist/zanger Sean Webster en toen deze zijn handtekening aan het zetten was bij de verkoop van de cd’s viel ons al gelijk op dat de rest van de band geen Engels maar Nederlands sprak. De zanger uit de UK had dus een band naast zich staan die geheel uit Nederland bleek te komen… toeval.
Bootleggers sloot netjes om 11 uur en aangezien wij nog steeds dorst hadden gingen we verder en kwamen uit bij Smokies. Een bar vol stereotype zatte, ordinair geklede, karaoke zingende, Engelse jongeren. Één biertje was hier meer dan genoeg. Tijd om te gaan slapen.
Vrijdag 12 mei 2017
Na een typisch Engels ontbijt reden we Kendal uit in de net iets te drukke ochtendspits. De motoren werden volgegooid met verse peut en we konden veilig het Lake district in rijden. De route begon al gelijk bij de Wrynose pass welke gelijk gevolgd zou worden door de Hardknott pass. Nog nooit in mijn carrière als motorrijder had ik eerder zulke stijle (30%) weggetjes meegemaakt. En dan niet een stukje 30%, nee, zo goed als de gehele klim. En dan ook nog eens vreselijk smal met erg krappe hairpins. De Strom moest hard werken om boven te komen zonder uit te vallen. Dit was alleen in z’n eerste versnelling te doen zonder te bokken. En iedereen die een DL 1000 rijdt weet hoe neurotisch deze is in dit toerengebied in deze versnelling. Leuk is anders, maar het landschap was schitterend.
Bij de Woolpack inn stopten we voor een bak koffie en hier besloot ik dus maar gelijk de binnenvoering van mijn motorbroek te verwijderen. Mijn jas, ooit gekocht als echte winterjas, bestaat uit 1 geheel dus daar kon ik niets uithalen.
We vervolgden onze route door dit schitterende landschap. Wederom, heggetjes, muurtjes en schapen in overvoed, maar nu in een veel groener landschap met meren en als lunch een hele dikke hamburger!
Aan het eind van de dag begon het helaas te regenen en de motor, een YZF600R Thundercat, van John, een van mijn reisgenoten, hield er plots mee op. Aanduwen werkte nog wel zodat het hotel gehaald kon worden, maar echt van harte liep de motor dan niet meer. Mijn eerste ingeving was natuurlijk de accu. Gelukkig was de rest technischer dan ik ben en nadat er een multimeter gehaald was, en er het e.e.a. gewisseld was met accu’s bleek dat het niet de accu te zijn. De hele fiets werd doorgemeten en de conclusie was dat het de spanningswisselaar moest zijn en gelukkig niet de dynamo. Google wist ons ook te vertellen dat dit type geregeld in Honda’s gebruikt werd wat het dus nog aannemelijker maakte dat het de spanningswisselaar zou zijn, want waar staan Honda’s nou bekend om…. Alles was al dicht dus deze was op dit tijdstip van de dag niet meer te regelen.
We zakten ’s avonds lekker door in het hotel aan de bar, en aangezien deze om 11 uur z’n laatste ronde had lagen we redelijk op tijd, maar met genoeg biertjes achter onze kiezen, in bed.
Zaterdag 13 mei 2017
Gadverdamme het regent, was mijn eerste gedachte toen ik wakker werd. De buien zouden nog een paar uurtjes duren en daarna zou het droog zijn. Na een extra lang ontbijt en een paar bakken koffie extra was het eindelijk dan zo goed als droog. Vandaag zou ik alleen met Basje gaan rijden. Twan en John zouden op jacht gaan naar een nieuwe spanningswisselaar welke ze na een paar uur zoeken eindelijk gevonden hadden bij een motorsloop ruim 100 kilometer verderop.
Volgens weeronline zou het Forest of Bowland de meest droge richting zijn dus werd de route door dit gebied ingeladen. In Arnside & Silverdale AONB spetterde het nog lichtjes en waaide het nog flink vanaf de zee. Wederom een geheel ander landschap. Het Forest of Bowland was meer glooiend en landelijk afgewisseld met heidevelden, beekjes en natuurlijk schapen.
Bij de Basshall Barn nabij het plaatje Clitheroe (ik verzin het niet) was het tijd voor een pauze. In een stal die omgebouwd was tot verkooppunt van natuurproducten / kunstgalerie / eettent maar nog wel met de geur van de stal aten we een snelle lunch om onze weg weer te vervolgen richting de zuidelijke kant van de Yorkshire Dales.
Hier aangekomen werden we gelijk weer getrakteerd op een klimmetje van 25%. En wederom was het landschap weer geheel anders. Bij de Malham Tarn (een meertje) stond er plots een bordje op het pad met daarop de tekst “No Cars”. Zo netjes als we waren reden we ook maar netjes verder om bij een ander paadje hetzelfde bord te zien. Aangezien we geen “car” waren reden we toch maar door. Echter dit pad bleek na een aantal kilometers doodlopend te zijn. Weer terug dus en toch maar het eerste pad op waar na een paar kilometer een hek bleek te staan. Dit kon gelukkig open dus we konden gewoon doorrijden langs het meertje en tussen de koeien door.
Toen begon de zoektocht naar een tankstation want Bas zijn Tuono begon dorst te krijgen. In Kettlewell zou een pomp zitten.. daar aangekomen bleek deze echter gesloten te zijn en natuurlijk kon er nergens met een pas betaald worden. We werden doorgestuurd naar Skipton waar wel een grote pomp zou zitten. Met een volle tank reden we via de A65 (geen snelweg) terug naar Kendal.
In het hotel bleek een bruiloft aan de gang te zijn zoals dat alleen in de UK kan. Big Fat and Gipsy! Oftewel te ordinair voor woorden. Voor de groep was een zaaltje gereserveerd, hier konden ze zich echter niet aanhouden en liepen overal rond. Toen Twan en John ook aan de bar erbij kwamen zitten, natuurlijk niet in het zaaltje van de bruiloft, kwam de beschonken bruidegom, met lekker ordinaire tattoos in zijn nek, duidelijk maken dat hij niet van ons gediend was en dat wij niet netjes gekleed genoeg waren en op moesten rotten. We werden vervolgens nog van van alles beschuldigd. Duidelijk was dat hij als doelstelling had zijn eigen bruiloft in een vechtpartij te laten eindigen. Eten in het hotel was door de drukte niet echt mogelijk dus we besloten ons biertje op te drinken en in het stadje te gaan eten. Het ordinaire paupervolk achterlatend.
Bij de lokale Indiër genoten we van een heerlijke curry en in de tegenovergelegen kroeg dronken we nog wat biertjes. Eenmaal terug in het hotel was het feestje gelukkig al weer opgerot.
Zondag 14 mei 2017
De laatste dag toeren in de UK alweer. Na wederom een typisch Engels ontbijtje werd de drank en voedselrekening van het hotel betaald. Deze bleek gelukkig mee te vallen. De koffers werden weer aan de Strom gehangen en we konden beginnen aan onze laatste etappe door de UK. Via de A684 reden we door de schitterende Yorkshire Dales. De routes waren precies zo gemaakt dat ze (uitgezonderd van de straten in Kendal) geen 10 meter hetzelfde zouden hebben. Al redelijk op tijd reden we de North York Moors in. Een mooi en hoog heidegebied met ook hier erg steile pasjes zoals je ze alleen in de UK kunt vinden. Het laatste stuk naar Hull was een beetje saai. Eigenlijk wilden we nog ergens een terrasje pakken, maar de buitenwijken van Hull zagen er nou niet echt uit als een plek waar ik mijn motor weg durfde te zetten. Gelukkig konden we om 4 uur al de boot (de Pride of Rotterdam…) op en konden we dus lekker op het dek nog wat biertjes, in mijn geval Guinness, er in gieten.
Deze keer wilden we geen all you can eat doen. Echter voor het normale restaurant aan boord moest je dus reserveren waardoor we pas om kwart voor 9 (kwart voor 10 Nederlandse tijd) aan de beurt waren. Dat moest dan maar… De burger was het wachten waard. Onze laatste cash ponden besloten we er maar doorheen te hakken in de bar aan boord. Er stond nu een beter bandje te spelen met wederom een leuke zangeres. Echter in de pauze kwam er een dermate vreselijke arrogante zanger optreden. Hij was een soort van kruising tussen Bert Vischer, maar dan niet grappig en Gordon maar dan niet kunnen zingen voor zover Gordon dat wel kan. Na ieder nummer werd deze persoon door de Engelse groep achter ons volledig uitgejouwd. Termen als wanker, twat en cunt vlogen hem om de oren, en dat was ook volledig terecht. Toen de band weer terugkwam kregen ze een applaus zoals ze dat nog nooit eerder hadden mogen ontvangen en na ieder nummer was er wederom een luid applaus te horen en menig nummer werd luidkeels meegezongen. Oftewel het was erg gezellig aan boord.
Maandag 15 mei 2015
We werden weer gewekt door het omroepsysteem van de boot. Deze keer ook geen buffet , waar overigens een vreselijk lange rij voor stond, maar een voor een pond meer lekker bij de koffiecorner een vers broodje met een goede kop Starbucks koffie.
Aangezien we absoluut geen zin hadden om in de spits over de Snelweg te rijden reden we binnendoor terug via een strandtentje op de Brouwersdam en een visje in Renesse en vervolgens geheel binnendoor terug naar Oosterhout.
Ja de UK was 100% de moeite waard geweest en zeker voor herhaling vatbaar!
Laatst bewerkt:
![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
Stuur me maar PM met je email dan zal ik je mijn routes. Ik heb meerdere routes gemaakt daar in de omgeving (ook die we niet gereden hebben) zodat we per dag konden kijken waar het weer het lekkerste was.
Tnxs 
