Twee weken off road rijden in Kirigizië

katja

MF'er
31 aug 2013
40
9
Noord-Holland
Reisverslag Kirigizië
In juli/begin augustus ben ik drie weken naar Kirigizië geweest voor een off road tour. Deze ervaring wil ik graag met jullie delen, wellicht kan ik mensen inspireren om ook die kant op te gaan :)
Ruim een jaar geleden kwam ik met het plan om met de motor naar Mongolië te rijden, na een paar maanden plannen haakte mijn reismaatje helaas af. Alleen die kant op zag ik niet echt als optie. Een paar maanden voordat ik afstudeerde had ik toch kriebels om die kant op te gaan en ging kijken of het mogelijk was om alleen te gaan. Via Rusland leek me veiliger en was een stuk korter dan via de -stan landen, ik stond op het punt om een visum te regelen maar het leek me toch niet helemaal verantwoord. Ik spreek geen Russisch en had toen 0,0 off road ervaring. Ook zou het financieel krap worden en ik kon er niet achter komen of het mogelijk was om in Azië legaal mijn motor te verkopen, transport terug regelen bleek ook erg duur te zijn. Zodoende ben ik gaan zoeken naar een georganiseerde reis (al heb ik daar altijd een afkeer voor gehad, ik wil altijd alles zelf regelen) en via BookMotorcycleTours.com | 921 Motorcycle Tours and Holidays Worldwide kwam ik uit bij Dragons.pl, een Poolse organisatie. Zij boden reizen aan naar oa Kirigizië waar ik al eens goede verhalen over had gehoord. Ook waren de vliegtickets aardig goedkoper dan naar Mongolië en het landschap zou er minstens net zo mooi zijn, dus hier maar voor gekozen. Contact opgenomen met de organisatie, ticket geboekt en en maand later in het vliegtuig gestapt.

Dag 1
Ik ben al vroeg wakker en pak nog even de laatste spulletjes in. Een dag voor vertrek kreeg ik een berichtje van de organisatie dat er toch geen volgauto meegaat. Prima, jammer dat er dus met bagage gereden moet worden maar dat maakt het wel een extra uitdaging. Een roltas en een paar spanbanden zijn niet zo’n probleem om extra mee te nemen. Mijn moeder brengt me naar Schiphol en nog voordat de incheck balie open is ben ik er. Het is veel rustiger dan ik had gedacht en ik ben vrijwel meteen aan de beurt om mijn bagage in te checken. Gelukkig word er niet moeilijk gedaan over mijn helm als extra handbagage. Ruim van tevoren zit ik bij de gate als ik zie dat mijn vlucht een uur vertraagd is. Jammer maar mijn overstap op Istanbul zou toch ruim drie uur zijn. Als een half uur na de nieuwe vertrektijd nog steeds geen vliegtuig te zien is bij de gate begin ik toch wat nerveus te worden. Toen de vlucht inmiddels twee uur vertraagd was ging ik toch eens bij de gate vragen wat er aan de hand was. Volgens de stewardess kon het nog wel even duren en ging ik mijn overstap zeker niet halen. Toch lichtelijke paniek, de eerstvolgende vlucht vanaf Istanbul naar Bishkek vertrok de volgende dag pas en dan zou ik niet op tijd zijn voor de trip. Uiteindelijk was de vlucht bijna drie uur vertraagd en kwam ik om 20.00 uur aan de grond in Istanbul. Mijn volgende vlucht vertrok om 20.10 uur. Het taxiën en uitstappen leek eindeloos te duren, vervolgens moest iedereen nog een bus in naar de gate zelf. Het personeel kon mij ook niks vertellen over mijn aansluitende vlucht. Als een kip zonder kop ben ik over het vliegveld gerend naar de juiste gate, om er vervolgens achter te komen dat deze vlucht ook vertraagd was. Het vliegtuig had gewacht op de passagiers uit ons vliegtuig en van een andere vertraagde vlucht. Lichtelijk gefrustreerd dat dit in het vliegtuig niet even gemeld kon worden maar vooral heel opgelucht dat ik mijn vlucht gehaald had stap ik in voor de laatste vijf uur van de reis.
Iets later dan gepland kom ik aan in Bishkek. Al snel heb ik mijn tas, volgende uitdaging is het vinden van een taxi naar het hotel. De organisatie zou een taxi regelen. Ik zie tussen de mannen met bordjes in de aankomsthal niet mijn naam of die van het hotel dus ik ga zelf maar op zoek. Een taxi vinden is niet moeilijk, zoals op de meeste vliegvelden wordt je binnen no time omringd door taxi chauffeurs die je maar wat graag mee willen nemen. Ik loop mee met één van de weinige mannen die een paar woordjes Engels spreekt. Mijn pinpas werkte niet dus de lokale munteenheid, de Som, had ik niet (de volgende dag kwam ik er achter dat hij stond uitgeschakeld voor Azië, niet zo handig). Gelukkig kon ik met dollars betalen, daar had ik wat van gepind op Schiphol. We lopen naar de taxi en de chauffeur blijkt een andere man te zijn die geen woord Engels spreekt. Door middel van google maps probeer ik duidelijk te maken waar ik naartoe moet. Na een rit van circa 40 minuten komen we aan in de stad. Het hotel blijkt goed verstopt te zijn maar na een telefoontje met zijn collega zet de chauffeur mij keurig voor de deur af. De receptioniste brengt me naar mijn kamer en rond een uur of vier ’s ochtends lokale tijd lig ik eindelijk in bed.

Dag 2
Om een uur of 12 in de middag word ik wakker. De motoren staan al klaar op het pleintje voor mijn kamer (het hotel heeft een beetje de indeling van een motel met een soort binnenplaats met daaromheen kamers). Ik maak kennis met de gids. Hij vraagt of ik het goed vind als we vandaag vertrekken in plaats van morgen zoals gepland stond, dit vind ik natuurlijk geen probleem. Ik bestel een ontbijtje en de twee andere deelnemers komen even langs om kennis te maken. Dit blijken net als de gids ook Polen te zijn. Niet zo raar als je met een Poolse organisatie boekt, gelukkig spreekt iedereen redelijk Engels. Ze zijn allemaal wel veel ouder dan ik, de jongste is 40, verder lijken ze wel gezellig.
Na het ontbijt pak ik snel mijn spullen in en bindt mijn roltas op de Suzuki DR650. De gids blijkt een probleempje te hebben met zijn BWM GS800. De brandstof in Kirigizië is niet al te best en werkt niet zo goed samen met injectie. Na een hoop getwijfel, overleg in het Pools, wat gesleutel en rondjes proefrijden besluit hij hem toch maar mee te nemen. Een paar uur later kunnen we eindelijk omkleden en om een uur of 5 zitten we op de motor. Eerst even langs het tankstation, Bishkek is één van de weinige plaatsen waar euro 98 te krijgen is. In de buitengebieden is met een beetje mazzel euro 92 te krijgen, verder alleen euro 80 wat door de locals ook het meeste getankt wordt. In sommige gebieden is helemaal geen tankstation te vinden en ben je aangewezen op de lokale bevolking waar je een paar liter euro 80 uit plastic flessen kan kopen. Wat vooral erg leuk was aan tanken is dat een liter euro 98 goedkoper is dan een liter flessenwater, omgerekend nog geen 60 eurocent. Verder is de tankprocedure iets anders dan gebruikelijk. Je loopt eerst naar binnen om te betalen, vervolgens gooi je de tank vol, daarna loop je weer naar binnen voor het wisselgeld. Blijkbaar hebben ze in het verleden iets te vaak te maken gehad met mensen die wegrijden zonder te betalen.
Na het tanken moeten we nog een stuk rijden om de stad uit te komen. Dit is al een uitdaging op zich, Italiaanse steden zijn er niks bij. We stoppen bij een supermarkt om geld te pinnen (buiten de grote steden is dit niet mogelijk met een maestro kaart) en een ijsje te halen. Niet veel later stoppen we bij een kraampje langs de weg om een paar verse broden te halen. De traditionele broden worden hier gebakken in en soort krater van steen. De broden worden tegen de wand geplakt en als ze loslaten zijn ze gaar.
Na een uurtje zijn we eindelijk de stad uit. Na een paar kilometer draaien we het eerste gravel pad op die overgaat in een kleine bergpas.


onderaan de pas rijden we weer een verharde weg op. Na een paar uur, het is inmiddels al een tijdje donker, komen we in de middle of nowhere langs een soort wegrestaurant met keiharde muziek en disco lampen, op de dansvloer bevinden zich een paar oude dames die al een drankje op hebben. we nemen plaats in een soort partytent met enkel een lage tafel omringd door kleden (er zal vast een naam voor zijn, dit soort tentjes blijken later in meer restaurants te vinden te zijn). We bestellen bier en wat lokale gerechten. Nog voor het eten op tafel staat worden we door de dames de dansvloer opgetrokken. Pas als het eten op tafel staat weten we met moeite te ontsnappen. Na het eten, een paar liter bier en de nodige dansjes (uiteraard met helm) rollen we onze slaapzakken uit rond de tafel. Er zijn nog een stuk of 5 soortgelijke partytenten, één ervan claim ik voor mijzelf.
*foto*
 
Dag 3
Ik word wakker zodra het licht is en heb niet al te best geslapen door de vele beestjes die 's nachts over mij heen kropen. Ik kijk op google maps om te kijken waar we ongeveer zijn en zie dat we vlakbij de grens met Kazachstan zijn. De mooie bergketen die ik vanuit mijn slaapzak zie ligt net over de grens.


Ik pak mijn spullen in en als de rest wakker is bestellen we een ontbijtje. na het ontbijt betalen we en laden we de spullen op de motor. We vertrekken maar niet voordat we met iedereen meerdere keren op de foto zijn geweest, inclusief de mannen die aan de overkant van de weg aan het spoor bezig waren en even bij onze motoren kwamen kijken. Na de photoshoot konden we eindelijk weg. We rijden een paar kilometer over asfalt om vervolgens een gravel pad op te rijden. De eerste kilometers zijn makkelijk maar al snel worden de stenen steeds grover en losser. Zonder off road ervaring was dit voor mij behoorlijk pittig en er waren genoeg momenten dat ik het niet zo leuk meer vond, ik had ook echt geen idee wat ik aan het doen was. Toen we een stuk verderop een (voor mij hele spannende) afdaling namen naar een meertje voor een korte pauze heb ik dit aangegeven en de gids gaf een paar tips. Zo was het voor mij een totale openbaring dat je op een afdaling prima je achterrem erop kunt houden, daar werd het allemaal een stuk makkelijker van. Een paar kilometer verder reden we een klein dorpje in. Tijdens een korte stop worden we aangesproken door een oudere man die ons uitnodigt voor de lunch. We rijden achter hem aan en komen bij een kleine boerderij. Aan een paal hangen ingewanden van een geit, de ribben van het dier liggen op tafel. We nemen plaats op kleine zeer oncomfortabele krukjes. Naast Kirgizisch spreken de meeste mensen hier Russisch, mijn mede reisgenoten ook. Ze voeren een gesprek en hier en daar wordt het een en ander voor mij vertaald. De geit wordt verder in stukken gesneden en verdwijnt in een soort grote ingemetselde pan boven een haard samen met wat aardappels, ui en kruiden. ik zat een beetje angstvallig te kijken naar de vliegen die eerst op de opgehangen ingewanden landden en vervolgens op het vlees. Ook het feit dat de messen werden schoongemaakt in dezelfde bak als waar de vrouw de darmen van de geit stond schoon te maken stelde mij niet helemaal gerust. Gelukkig werd alles goed verhit, het brood dat op tafel stond heb ik voor de zekerheid maar gelaten voor wat het was.
37940968_1871645896465002_2687738955574542336_n.jpg


Na een goede maaltijd trokken we verder. Na een mooie route kwamen we uit bij een slagboom voor één van de weinige nationale parken en moesten een toegangsbewijs kopen. Hier vroegen we ook of we door het aansluitende gebied mochten rijden, dit was een grensgebied met Kazakhstan, en verder gereden. Na een hele mooie route door een vallei met honderden paarden (hekken kennen ze hier niet, al het vee loopt los. Helaas ook op de snelweg) en een mooie rivier kwamen we bij een volgende slagboom. Hier nogmaals gevraagd of we verder mochten met de papieren die we hadden, dit was geen probleem werd er gezegd. Onze brandstof begon op te raken en verderop vroegen we aan een herder of deze iets had staan. Terwijl de gids in gesprek is met de herder komt er een soldaat aangelopen die onze paspoorten vraagt. Vreemd maar prima, iedereen overhandigd zijn paspoort en ondertussen tanken we een paar liter uit plastic flessen die uit de yurt (traditionele woning, een soort witte hutjes) worden getoverd.


De gids is in discussie met de soldaat (in het Russisch, ik kan het niet volgen maar ze zijn beide niet blij) en vervolgens loopt de soldaat weg. De gids rijdt erachteraan en wij volgen. We komen uit bij een soort grenspost (één militaire bus, een tent en een stuk of 6 andere soldaten). Volgens de soldaten mogen we niet in dat gebied komen, volgens de gids en alle mensen die we gesproken hebben wel en er volgt een discussie. De commandant wordt opgeroepen, deze verschijnt een klein uurtje later te paard. De paspoorten worden aan hem overhandigd en hij rijdt weg om ergens navraag te gaan doen, waar precies is mijn nog altijd niet duidelijk. De gids blijft met de soldaten in gesprek, het is inmiddels stervens koud en de soldaten zijn zo vriendelijk om mij in de bus te laten wachten. Door het raam zie ik dat het gesprek al wat vriendschappelijker wordt en er wordt steeds meer gelachen. Als het donker wordt komt de commandant terug, over een paar uur zouden we bevestiging krijgen en waarschijnlijk mochten we dan verder rijden. In het donker off road rijden is niet echt een optie en we mogen onze tent opzetten bij het kamp. De soldaten geven ons eten en een kop thee. Eén van mijn medereizigers heeft een halve fles rum in zijn tas en leert mij hoe ze in polen thee drinken, met een flinke scheut rum. Niet veel later komen de soldaten er één voor één bij staan, ook zij krijgen allemaal een shotje rum. Als de fles leeg is loopt één van de soldaten weg en komt terug met een fles cognac. Er wordt veel gepraat en gelachen, niet alles werd vertaald maar ik bleek behoorlijk populair te zijn onder de soldaten. Westerse vrouwen zijn hier zelden te zien, zeker niet op een motor. Ondanks dat er op een gegeven moment aardig wat drank inzit blijven ze allemaal zeer respectvol, zelfs een beetje verlegen. Van de cognac gaan we over op vodka (blijkbaar hebben de soldaten een flinke voorraad, niet zo gek als je drie maanden in de middle of nowhere zit zonder contact met de buitenwereld) en er wordt muziek opgezet en gedanst. Om een uur of één vind ik het wel mooi geweest en kruip ik mijn tent in. Dit was de laatste avond dat ik die Polen probeerde bij te houden met drinken, het stereotype dat we over het algemeen hebben klopt aardig.
 
Dag 4
Als ik mijn tent open rits heb ik uitzicht over de prachtige vallei. Ik loop een paar meter naar beneden naar een beekje om mezelf wat op te frissen en mijn waterfles te vullen. Het water in de beekjes is erg schoon en de lokale bevolking drinkt er ook van aangezien er in de buitengebieden geen stromend water is. We pakken rustig onze spullen in en eten als ontbijt een paar kommen soep samen met de soldaten. Voordat we weg mogen moeten we eerst weer met iedereen op de foto, helaas vinden ze het niet goed als we zelf foto's maken. Ze zijn immers aan het werk en willen niet dat hun leidinggevende ergens per toeval de foto's tegenkomt.


We zeggen alle soldaten gedag en stappen op de motor. Op het eerste deel van de weg liggen wat flinke plassen:

Niet veel later komen we bij een brede, vrij diepe rivier. Na een zorgvuldige inspectie besluit de gids het te proberen. Hij zal één voor één de motoren naar de overkant rijden, de twee andere mannen lopen mee om de motor overeind te houden, ik maak de foto's en filmpjes en breng de spullen naar de overkant. De broeken en laarzen gaan uit, het water komt tot kniehoogte en we hebben geen zin in doorweekte kleding. De gids rijdt op sandalen (ja echt, maakt niet uit hoe moeilijk de wegen zijn), voor hem maakt het niet zoveel uit. Vanaf een yurt een paar honderd meter verder komt een herder aangereden met zijn paard. Als de eerste motor aan de overkant is blijkt dat er veel grote stenen aan de overkant liggen wat het allemaal iets moeilijker maakt. De herder is inmiddels bij ons en heeft het probleem gezien, niet veel later verschijnt er een auto met nog een paar locals. Er worden scheppen een pikhouwelen uit de auto gehaald en ze beginnen de stenen die in de weg liggen uit te graven. Echt bizar hoe behulpzaam de mensen hier zijn. Als ik bezig ben om de bagage te pakken om naar de overkant te brengen komt de herder met paard naast me staan en gebaart dat ik de spullen moet geven. Ik geef de spullen aan en met twee roltassen rijdt hij probleemloos naar de overkant. Te paard gaat het allemaal toch een stuk makkelijker dan met de motor en ik zie in dat zo'n dier toch echt het ultieme vervoersmiddel is in dit soort gebieden. Brandstof is overal te vinden en zelfs de meest rotsachtige paadjes zijn geen enkel probleem.
_20180908_120056.JPG



We bedanken de herders, binden de spullen weer op de motor en rijden verder. Een paar kilometer verder komen we nog een rivier tegen, deze is iets makkelijker. We rijden verder door een mooie vallei over een makkelijke weg, helaas wel met heel veel marmotten gaten. Hierdoor kunnen we niet volgas maar het tempo zit er lekker in. Na een kilometer of 30 staan we onderaan een behoorlijk steile klim van een meter of 200. De gids gaat voor om te kijken of het niet te moeilijk is. Als hij boven is geeft hij aan dat het te doen is, ik mag als eerste. Het is behoorlijk pittig en ik moet goed het gas erop houden, als ik boven sta heb ik toch een beetje knikkende knietjes. We rijden verder langs een bergwand over een vrij moeilijk pad. Aan de rechterkant loopt het zo'n 300 meter stijl naar beneden maar het uitzicht is prachtig. Na ongeveer een kilometer stopt de gids. Volgens hem zal de weg waarschijnlijk op deze manier doorgaan en aangezien het toch vrij moeilijk is vraagt hij of we door willen gaan of omkeren. We kiezen allemaal voor doorgaan, als we bijna stapvoets rijden is het wel te doen. Zodra we even later een bocht omgaan zien we dat de weg is ingestort en moeten we alsnog terug. We keren de motoren één voor één om op het smalle pad en rijden terug. Ik weet niet waarom maar deze kan op gaat het allemaal een stuk minder soepel. Op een smal stuk gaat het bijna mis, op de lossen stenen kom ik te dicht bij de afgrond en ben zo stom om stil te gaan staan in plaats van gas bij geven. Ik val bijna om en kan de motor maar net houden, de twee mannen die achter me rijden stappen snel af om te helpen. Nog voorzichtiger dan eerst rij ik verder en we komen weer bij de steile helling. De gids gaat voor en ik zie al dat dit niet makkelijk gaat worden, ook hij met ruim 20 jaar ervaring valt een paar keer bijna. De gids geeft aan dat de twee andere mannen mij moeten helpen, ze houden de motor allebei aan een kant vast en lopen mee naar beneden. Ik moet beide voeten aan de grond houden waar het kan en enkel op de voorrem laten ik de motor steeds een stukje naar beneden rollen. Halverwege de helling wordt het iets minder stijl, ik stap voorzichtig af en de gids neemt het over. Als iedereen beneden is rijden we verder, we moeten precies dezelfde weg terug inclusief het stuk dat we de dag ervoor hadden gereden en nog een stuk extra. We komen weer bij een rivier die de op de heenweg prima ging, vanaf deze kant lijkt het helaas moeilijker. De gids valt bijna en de man die daarna ging kon hem ook maar net overeind houden. Als het mijn beurt is ben ik te laat met mijn voetrem en ga met een te hoog tempo de rivier in. Ik kom tot stilstand, kan de motor niet houden en val om (ja, het staat op film helaas heb ik deze nog niet). Zowel ik als de motor gaan kopje onder. De rest trekt de motor overeind en we lopen naar de overkant. De gids baalt flink, hij gaat van het ergste uit. Wonderbaarlijk genoeg start de motor nog wel met een hoop gesputter. Het enige probleem lijkt water in de carburateurs te zijn en binnen een half uur rijden we weer. De rest van de rit gaat vrij vlot, het stuk wat ik de dag ervoor zo moeilijk vond bleek helemaal niet zo moeilijk te zijn, en al snel rijden we op een verharde weg richting het meer Issyk kul. Eenmaal aangekomen in een stadje aan het meer is het lang zoeken naar een hotel maar uiteindelijk vinden we iets. we gaan de stad in om iets te eten, de mannen gaan vervolgens nog ergens wat drinken maar ik ga lekker naar bed.



Dag 5
Weinig bijzonders, lekker uitgeslapen en vervolgens de hele dag aan het meer gelegen.
 
Dag 6

TIjd om verder te rijden. Een dagje rust was lekker, vooral omdat mijn laarzen dan konden drogen, maar ik ben hier om te rijden. Helaas was ook vandaag niet echt een boeiende dag, het plan was om door de bergen richtin Karakol te rijden maar vanwege de ingestorte weg en gebrek aan een alternatieve route was dat geen optie. In plaats daarvan rijden we dus over de geasfalteerde weg langs het meer. Rond de middag komen we aan in Karakol. We proberen de nodige papieren te krijgen om het berggebied ver onder karakol richting China door te mogen rijden. We krijgen helaas te horen dat er een belangrijke brug is ingestort en dat deze route helaas niet mogelijk is (onderhoud van wegen in de buitengebieden wordt over het algemeen niet gedaan, voordat de brug gerepareerd zou worden kon nog wel even duren). We vinden midden in de stad een yurt camp en overnachten hier. 's avonds gaan we uit eten met onze drie Tsjechische buren.



Dag 7

Vanaf Karakol rijden we de bergen in. Via een prachtige vallei met een rivier en talloze loslopende paarden en hier en daar een yurtkamp komen we uit bij een bergpas. Het landschap verandert van groen naar rotsachtig. De pas is 4000m hoog en bovenaan ligt sneeuw. Het uitzicht is erg mooi, helaas is dit de route waar de brug stuk is dus we moesten dezelfde weg weer terug. De gids wilde het eerste deel van de route toch even laten zien en het was de rit zeker waard.



Als we terug zijn op het punt waar we vandaan komen rijden we over de verharde weg naar een populair natuurgebied. We rijden langs een paar rode bergen en de weg gaat van normaal gravel naar een soort rode grond met grove stenen. De weg is wel leuk, best pittig met de gladde stenen en hier en daar modder maar er zijn mij teveel mensen. Heel veel wandelaars, busjes en auto's. Na een paar kilometer glibberen en wat stukken klimmen komen we bij een plek langs een rivier waar we de tenten opzetten. Er ligt best wat afval dat is achtergelaten door voorgaande kampeerders, ik was liever naar een gebied gegaan wat iets minder druk bezocht was. We koken wat water voor noedelsoep en gaan vroeg slapen.

38020838_1875605169402408_7151167616386596864_n.jpg




Dag 8

Als ik mijn tent uit kruip staan er twee gekluisterde paarden (voorbenen aan elkaar gebonden, dit wordt gedaan bij paarden die die dag of de volgende dag nodig zijn. Zo kunnen ze niet te ver weglopen maar evengoed lekker rondscharrelen en grazen) vlakbij mijn tent half te slapen in de zon. Ik loop er voorzichtig heen om ze even een aai te geven. Als ik mijn spullen sta in te pakken wordt al duidelijk bij wie de paarden horen, drie kleine jongetjes komen aangelopen met een dekens en hoofdstellen. Ik kijk even toe hoe ze staan te worstelen om het bit in te krijgen bij de paarden en loop er even heen om te helpen. De twee zijn erg makkelijk maar die jochies konden er niet goed bij, als de paarden hun hoofdstel om hebben wordt er een deken op de rug gegooid, stappen de jongetjes via een grote steen en rijden weg. We ontbijten met wat brood, kaas en salami, laden de spullen op de motor en rijden verder. De gids wil de route verder rijden voor een uitzichtpunt maar de weg loopt aardig omhoog en is heel glad en modderig. Als één van de andere rijders valt (blij dat ik het een keer niet ben) besluiten we toch maar om te draaien.
We rijden dezelfde weg terug, rijden een stuk over asfalt en rijden vervolgens een strak gravel pad op. Er zijn hier best veel auto's en dit is een weg die heel goed onderhouden is, beter dan de meeste asfalt wegen. We komen langs een groot yurt kamp en rijden verder richting de bergen. De weg is heel makkelijk en we klimmen steeds verder omhoog. Het uitzicht is heel mooi, bovenaan de berg dalen we een stukje af aan de andere kant. De weg komt uit op een vlakte op 4000m hoogte die omringd wordt door besneeuwde bergtoppen. We rijden een grote ronde over de vlakte en de weg gaat over in een weg die duidelijk gemaakt is voor vrachtverkeer. Vanaf de weg is een soort grote elektriciteitscentrale te zien, dit verklaart waarom de wegen zo goed begaanbaar zijn. Er staat een harde, ijskoude wind en de gevoelstemperatuur ligt inmiddels onder het vriespunt. De zon begint al onder te gaan en is erg vel. We stoppen om warmere kleding aan te trekken en rijden in rap tempo verder, vanwege de laagstaande zon, het zwarte gravel en mijn stoffige vizier kon ik bijna niets zien, ruim 100km/u op een gravel weg die je niet kent is dan best spannend. De zon verdwijnt achter een berg en het begint nu echt goed koud te worden met mijn zomerhandschoenen. We rijden dezelfde weg terug en op de afdaling naar beneden aan de andere kant van de berg is een prachtige zonsondergang te zien. Tegen de tijd dat we aankomen bij het yurtkamp aan het begin van de route is het donker en we besluiten hier te overnachten. We krijgen heerlijk te eten en na een paar koppen thee gaan we naar bed.

 
Dag 9

We pakken de spullen weer in en na een ontbijtje gaan we weer op pad. We rijden naar 'Fairy tale Canyon'. De weg hierheen was mijn eerste zandweg en ik was blij dat het niet te lang duurde. Met volle bepakking kan ik de motor net niet houden als hij uit balans raakt dus ik ging met een voetje aan de grond de bochten door. De canyon is erg mooi en ondanks dat er aardig wat bezoekers zijn is het er oorverdovend stil. Na een korte wandeling begint het te regenen en we schuilen bij het enige souvenir kraampje met twee Duitsers en een Nederlander. Als het droog is gaan we nog even boogschieten in traditionele kledij en vervolgens rijden we dezelfde weg weer terug naar de verharde weg. Langs Issyk Kul rijden we een stukje verder en stoppen in een dorpje aan het meer. Hier vinden we een guest house waar we overnachten.



Dag 10

We rijden over weer een dag over asfalt naar Naryn. Het is een mooie route door de bergen maar tankstations zijn er niet. Gevolg is dat ik zonder brandstof kom te staan. Gelukkig blijkt er ongeveer 2km verderop een tankstation te zijn én deze weg liep bergaf, een flinke meevaller dus. In Naryn overnachten we weer in een hotel.



Dag 11

We ontbijten bij het hotel en de gids geeft aan dat hij een leuke ronde weet. We kunnen kiezen tussen op de route kamperen of in één keer doorrijden en weer terugkomen bij het hotel. We kiezen voor het laatste zodat we een dag zonder bagage kunnen rijden.

We rijden een heel stuk over asfalt waar en gaan onderweg een gravel pad op, onderdeel van de oude zijderoute, om Tash Rabat te bezoeken.





De weg, eenvoudig maar met mooi uitzicht:



We rijden terug naar de asfaltweg en volgen deze nog een flink eind tot de grens met China.

Hier gaan we een gravel pad op en rijden een heel stuk langs de Chinese grens (althans, de grens van het grensgebied). De weg komt uit in een rivierbeding van een paar honderd meter breed met heel veel losse stenen waar je op sommige stukken tot je velgen in wegzakt. Met een beetje zoeken komen we weer op de doorgaande weg. ongeveer 100km rijden we over de gravelweg met flink wat kuilen, hier en daar zand en losse stenen en af en toe een zeer plotselinge afdaling/brede greppels van een meter of twee diep, het liefst na een onverwachte bocht waar je dus met 70 á 80km/u induikt omdat je niet op tijd kunt remmen. Ik heb best een paar stukjes gevlogen en ben een paar keer heel bijna gruwelijk hard op m'n bek gegaan. Langzamer rijden had ik geen zin in, die weg leek eindeloos te duren en het uitzicht was ook niet heel bijzonder. De rest vond het wel geweldig, waarom precies begrijp ik niet helemaal. Achteraf was het best wel leuk, op het moment zelf was ik vooral bezig met schietgebedjes. Na 100km zit er eindelijk een beetje variatie in het landschap. We steken via een brug een rivier over en daarna rijden we een bergje over. Aan de andere kant van de berg is het uitzicht wel heel mooi. We rijden verder en na een tijdje rusten we even aan een rivier.


Na nog een paar kilometer over gravel komen we bij een dorpje waar we om brandstof vragen. We tanken weer uit plastic flessen en rijden over asfalt terug naar het hotel. Ruim 10 uur zijn we aan het rijden geweest, ik ben echt kapot en ga vrijwel meteen naar bed.
 
Dag 12

Na het ontbijt binden we de spullen weer op de motor en het valt op dat mijn ketting behoorlijk slap hangt. Een paar dagen eerder was hij ook al gespannen en hij zat op zijn limiet. Na wat twijfelen heeft de gids de motor naar een garage gereden om de ketting wat in te korten, hier bleek dat een lager van het achterwiel kapot was. We besloten terug te rijden naar Bishkek om van motor te wisselen. We rijden weer een hele dag over asfalt in een niet al te hoog tempo aangezien ik een ketting die bijna op de grond hangt niet zo fijn vind rijden, de lager voelde ik gelukkig weinig van. Vlak voor Bishkek is het erg druk en bloedheet, als we laat in de middag bij het hotel aankomen spring ik eerst onder de douche. We eten ergens wat, de mannen gaan daarna nog uit maar ik rij lekker terug naar het hotel. Gelukkig, want ze waren pas om 5 uur 's ochtends thuis.



Dag 13

Met een nieuwe motor voor mij gaan we weer op pad, het is eenzelfde Suzuki maar met ander uitlaatsysteem en andere tandwielverhouding, hij trekt een stuk lekkerder dan de vorige. Dit keer rijden we de stad uit via de andere kant en volgen een mooie asfaltroute door de bergen met heerlijke bochten. Het doel van vandaag was het meer Song Kul. Na ongeveer 200km rijden we weer een gravel pad op. Na een kilometer of 50 merk ik dat mijn motor wat zwabbert. Ik dacht eerst dat het aan de weg lag, best veel grof grind maar met gas bij geven werd het erger. Toch maar afgestapt en ik zag al snel wat het probleem was, achterband lek. Eén iemand reed achter me en na een minuut of 10 kwamen de andere twee er ook achter dat er misschien iets mis was. 'Geen probleem' zei de gids nog. 'We hebben alles bij ons'. Dacht hij. De binnenband in de juiste maat zat nog keurig in het tasje op mijn vorige motor. Dus, achterwiel bij de gids achterop de motor en hij zou terugrijden naar het laatste dorp, een kilometer of 20. We wachten en na een uur of 3 kwam hij terug. Hij had iemand gevonden die wilde helpen maar de lijm die ze daar hadden was oud en bleef niet plakken. Hij bedacht zich dat hij ook nog een plaksetje had en kwam die halen. Weer drie uur later, het was inmiddels een uur of 11 's avonds, kwam hij eindelijk terug met wiel. Er zaten totaal 16 gaten in en steeds als de binnenband er weer in zat vonden ze een nieuw gat. Het leek nu goed dus wiel er weer in gezet en terug naar het vorige dorp. Hier was gelukkig een soort guesthouse waar we nog terecht konden. De eigenaresse sliep al maar heeft een kamer voor ons klaargemaakt (zoals daar gebruikelijk is enkel een paar kleden op de vloer) en voor ons gekookt.
 
Dag 14

Het plan was om vandaag alsnog naar Song Kul te rijden maar na het ontbijt zagen we dat mijn band weer leeg was. Weer het wiel eruit en de gids kon bij een andere dorpeling in de auto stappen die hem naar een soort garage bracht. Na een uur of 3 kwam hij terug, wiel er weer ingezet en terug richting Bishkek. Nog geen 5km later was de band weer leeg. Weer het wiel eruit en terug naar dezelfde garage. Dit keer ging ik mee. De 'garage' was een krap schuurtje langs de snelweg maar de plakkers die ze hadden waren gewoon goed en het was duidelijk dat ze wisten waar ze mee bezig waren. De binnenband werd weer uit het wiel gehaald, opgepompt en in een waterbad gedaan. Er was gek genoeg geen lek te vinden. Binnenband weer in het wiel, buitenband erom, opgepomt en op verzoek van de gids alles nog even in het waterbad gelegd. Toch nog bubbels. Weer alles eruit, nog een keer kijken, voor de zekerheid plakker erbij op een twijfelachtig gebied en weer alles in elkaar. De binnenband is er een keer of 5 opnieuw uitgehaald en er weer ingezet, zodra hij er weer in zat leek hij steeds weer lek. Uiteindelijk leek het goed, fingers crossed en terug naar de groep. Het ging lang goed maar vlak voor Bishkek was weer de band leeg. Vlakbij was een garage voor vrachtwagens, zij hebben de band opnieuw geplakt hoewel er niets te zien was. Ook niks scherps in de buitenband. De rest van de rit tot het hotel heeft hij het gelukkig gehouden. Een beetje jammer dat er van rijden de laatste twee dagen weinig terecht is gekomen maar goed, hoe slechter de ervaring hoe beter het verhaal.



De volgende dag vertrok ik zelf in een gezamenlijke taxi (ov bestaat hier nauwelijks) naar Song Kul. Hier verbleef ik twee nachten in een yurt kamp van een hele vriendelijke familie. Hier was een meisje van 16 die vrij goed Engels sprak en het een en ander kan vertalen, op die manier kan ik evengoed redelijk met iedereen communiceren. Eén dag heb ik een paard gehuurd en ben ik zelfstandig de bergen ingetrokken. Op de terugweg kon ik een stuk meerijden met een Engelstalige gids die ik tijdens het rijden had ontmoet bij een ander kamp, hij moest toch met twee Spaanse toeristen dezelfde kant op. De twee wegen die vanaf het oosten naar Song Kul rijden zijn echt waanzinnig mooi, zelfs vanuit een auto. Hierna was ik nog twee nachten in Bishkek om vervolgens naar huis te vliegen.






Al met al is Kirigizië echt een prachtig land. De natuur is ontzettend afwisselend en de mensen zijn onwijs vriendelijk en behulpzaam. Ook toen ik in een taxi zat met drie wildvreemde mannen die geen woord Engels spraken (en het laatste stuk alleen met de chauffeur die ook geen Engels sprak in een afgelegen gebied) geen moment onveilig gevoeld. Ik kan iedereen die alleen die kant op wil aanraden om wel een paar woordjes Russisch te leren, ik ben niet meer dan drie mensen tegengekomen waarmee ik in het Engels kon communiceren. In het vervolg zal ik zelf zeker alleen of met één medereiziger gaan, ik ben er wel achter gekomen dat ik niet gemaakt ben om te reizen met een groep. Zeker aangezien mijn medereizigers het grootste deel van de tijd Pools spraken viel ik er toch een beetje buiten. Ook ben ik inmiddels erg gewend om mijn eigen plan te trekken, de route zal per dag best wel besproken zijn maar in het Pools en als het plan wijzigde werd dit ook in het Pools overlegd. Voor mij was het dus steeds een verrassing wat er ging gebeuren en dat is best een uitdaging als je normaal alleen reist en alles zelf bepaald. Ik had dan ook graag wat dingen anders gezien, zo had ik liever door wat meer afgelegen gebieden gereden en vind ik het erg jammer dat we maar twee nachten in tent hebben geslapen. Desondanks was ik af en toe wel blij dat ik niet alleen was, de motor met bepakking was voor mij net iets te zwaar en ik heb hem twee keer neergelegd, dan is het wel fijn als iemand anders hem overeind zet zonder dat alle bepakking eraf hoeft. Ook bij het probleempje met de band was de hulp meer dan welkom en op deze manier heb ik wel veel geleerd. Ook de bevestigingen van de gids en andere mannen dat ik echt wel goed rij waren prettig en zorgden net even voor dat beetje nodige zelfvertrouwen. Voor mijn rij ervaring is dit heel goed geweest, ik ben nu niet meer bang voor een beetje grind op de weg. 'Helaas' blijkt het off road rijden ontzettend verslavend te zijn dus het staat op de planning om een enduro aan te schaffen en de onverharde paden in de Alpen/Pyreneeën te gaan verkennen en hopelijk alsnog ooit eens zelfstandig richting Mongolië te rijden.

Er volgen nog een filmpje en meer foto´s, de gids heeft heel veel foto´s gemaakt maar deze heb ik helaas nog niet ontvangen.
 
mooi verhaal en heerlijk in the bush bush ,het westen heeft dit niet meer te bieden
maar die kant op ga je weer primitief maar voldaan en uit overlevingsdrang de volgende dag beginnen
niks geen sleur.
 
Voor de liefhebbers van vet offroad rijden:
Home
Daar Yamaha's Ténéré gehuurd, de 600.
Vluchten met Turkish Airlines naar Osh zijn relatief voordelig en daar kost het hoegenaamd niks meer.
Is een prachtig land en het hele land is een offroad paradijs met serieuze bergen, onvergetelijk!
 
Heel gaaf reisverslag !! 👌. Bedankt voor het delen. Ook in de Alpen (dichtbij dus) liggen gave onverharde passen. Check dit reistopic en het onverharde alpenpassen topic. Koop het boek Denzel Alpenstrassenfuhrer (marktplaats?), Michelinkaarten ga plannen en koop bijv een Transalp met Heidenau Scout banden. 2 dagen rijden en je kan beginnen !
 
Heel gaaf reisverslag !! 👌. Bedankt voor het delen. Ook in de Alpen (dichtbij dus) liggen gave onverharde passen. Check dit reistopic en het onverharde alpenpassen topic. Koop het boek Denzel Alpenstrassenfuhrer (marktplaats?), Michelinkaarten ga plannen en koop bijv een Transalp met Heidenau Scout banden. 2 dagen rijden en je kan beginnen !

Dankje, had je topic gezien en kreeg meteen zin om die kant op te gaan! Ben meerdere keren met de motor in de Alpen geweest maar alleen op asfalt, de onverharde passen zijn ook zeker de moeite waard als ik je foto's zo bekijk :)
 
Super gave ervaring! Gaaf dat je het toch gedaan heb alleen met vreemde buitenlanders. Zo te zien ook een super mooie omgeving, gebieden waar je niet zo snel over hoor. Ik heb met plezier gelezen!
 
Wou wat een mooie reis en wat een leuk verslag, mooi hoe je flexibel om gaat met alles wat er op je pad komt. Ik heb ook met plezier gelezen respect.
 
Terug
Bovenaan Onderaan