boxer64
MF'er
- 3 jan 2008
- 78
- 0
Het is bijna zover. Van Beieren wordt 65k. Op een mooie donderdagmiddag in 1982 is ie geboren in het naburige Duitsland. Hij heeft daar echter niet lang mogen kleuteren. Geen lange wandelingen door het Beierse woud, geen zomeravonden in de prachtige bossen met zijn slingerende landwegen. Nee, hij moest meteen emigreren, geen plek voor hem in Duitsland, raus!
Gewoon zo, zonder pardon werd hij naar het verre België gestuurd. Hij sprak de taal niet eens! Uiteindelijk zou het allemaal niet zo erg zijn, maar dat wist ie toen nog niet. De taal, ach, daar wen je wel aan en het eten, mmm smaakt eigenlijk overal hetzelfde. Nee, op zich was er niks mis mee, ware het niet dat hij meteen in dienst moest. Geen keus, hij werd een rijkswachter, een zwaantje! Hij kreeg van thuis een flinke tic mee en werd nog eens flink aangekleed met een statig uniform, the works. Hup, op transport, kop houden en presteren!
De eerste tijd was het erg wennen, maar na enige maanden had ie zijn draai goed gevonden. Het beviel hem wel. De afwisseling van kust, binnenland en Ardennen deed hem zichtbaar goed. Het was hard en zwaar werk. Hij werd soms flink afgebeuld, maar de kost en inwoning was goed, daar viel niet over te klagen. Nachtdiensten, dagdiensten, het maakte hem allemaal niet uit. Hij maakte zowaar promotie! Zes mooie jaren heeft ie er gehad en toen werd ie van de ene op de andere dag overbodig verklaard. Hij was niet meer nodig en werd bedankt voor de bewezen diensten, adieu, salukes. Wat moest ie nu dan toch doen? Veel te jong om thuis te zitten, hij was nog geen 35k….
Hij heeft een tijdje binnen gezeten, in het donker, depressief bijna. En toen kwam die gekke ‘ollander’. Die had wel werk voor hem, iets wat hem op het lijf geschreven was. Hij moest er wel weer voor verhuizen, naar Nederland nota bene. Op zich nog niet zo erg, het is goed toeven daar. Maar Groningen? Nee, dat was niet direct waar zijn voorkeur naar uitging. Scheen vrij stug volk te zijn. Maar goed, weinig keus en werk is werk. Hij deed zijn uniform uit, trok een gewoon daags kloffie aan en ging op weg.
Vele jaren heeft hij dienstbaar mogen zijn in het Groningse. Ook vaak van werkgever veranderd, dat ging nou eenmaal zo in die tijd en hij was best populair. Rond zijn 60k trad hij tenslotte in dienst bij een chirurg die betaalde in natura. Aan alle kanten werd ie ‘opengemaakt’ en werden de slijtende organen weer met de nodige precisie op orde gebracht. Die chirurg kon er wat van. Tenminste, al doende leert men heet dat dan. Al zijn ingewanden kwamen aan de beurt, maar god zij dank heeft ie geen donororganen gekregen, hij is gelukkig nog volledig zichzelf.
Zoals dat bij veel dingen geldt, is de weg vaak mooier en belangrijker als de bestemming. Dat vond de genoemde chirurg ook. Toe aan een volgende patiënt werd hij weer aangeboden op de arbeidsmarkt. Gedwongen werkeloze zoekt werk bij liefhebbende werkgever stond er in de courant. Het duurde niet lang. Hij had ook een goede staat van dienst en was, gezien zijn leeftijd en ervaring, weer in een topconditie! Er werd wat op en neer gebeld en voor ie het wist had ie een nieuwe baan. Fijn! Tenminste….
Op deze leeftijd nog verhuizen valt op zich niet mee. Hij had nooit kunnen wennen aan Groningen, maar hij had het geaccepteerd en had ook geen behoefte meer aan zwaarder werk. ‘Wat mot dat mot’ zeggen ze daar dan, dus voor ie het wist was ie onderweg naar Limburg! Op zijn leeftijd weer de heuvels in. Pff het zou niet meevallen wist ie. Hij kende dat nog wel van zijn Ardennen tijd. Maar goed, men hield daar in deze tijd geen rekening mee, ook niet als je 63k was. Je had op de juiste plek nog steeds toegevoegde waarde. En hij mocht al van geluk spreken dat hij niet volledig uit elkaar was getrokken voor zijn organen, want zo ging dat tegenwoordig steeds vaker met zijn generatiegenoten. Of erger nog, ze werden bij zo’n hippie tewerkgesteld, iets met een café of zo. Nee, hij mocht in Limburg werken en nog parttime ook, want hij kreeg daar blijkbaar vele collega’s, soort van werkverdeling
Helaas bleek dat parttime heel vaak no-time. Een aantal jaren hing ie vaak maar een beetje rond, ergens in een hoek, vaak in het donker, met weinig energie. Hij had niet echt een taak, kreeg weinig aandacht van zijn baas, al vier jaar lang. Het werd tijd dat ie met pensioen ging, hij was tenslotte bijna 65k.
En zo heb ik hem ontmoet. Ik was eigenlijk op zoek naar zijn ouder broer (R75/6) want dat was in 19-lang geleden mijn eerste motor. Heeft veel tussen gezeten, maar nu stuur ik deze BMW R80TIC (politie), die op papier een R80RT is, maar volgens het frameplaatje een r80/7 uit 1982, lekker door het Brabantse land en hij vindt het heerlijk. Hij kucht, hij puft, start wat lastig maar stuurt heerlijk. Pensioen ??? No way, hij is pas net begonnen!
Gewoon zo, zonder pardon werd hij naar het verre België gestuurd. Hij sprak de taal niet eens! Uiteindelijk zou het allemaal niet zo erg zijn, maar dat wist ie toen nog niet. De taal, ach, daar wen je wel aan en het eten, mmm smaakt eigenlijk overal hetzelfde. Nee, op zich was er niks mis mee, ware het niet dat hij meteen in dienst moest. Geen keus, hij werd een rijkswachter, een zwaantje! Hij kreeg van thuis een flinke tic mee en werd nog eens flink aangekleed met een statig uniform, the works. Hup, op transport, kop houden en presteren!
De eerste tijd was het erg wennen, maar na enige maanden had ie zijn draai goed gevonden. Het beviel hem wel. De afwisseling van kust, binnenland en Ardennen deed hem zichtbaar goed. Het was hard en zwaar werk. Hij werd soms flink afgebeuld, maar de kost en inwoning was goed, daar viel niet over te klagen. Nachtdiensten, dagdiensten, het maakte hem allemaal niet uit. Hij maakte zowaar promotie! Zes mooie jaren heeft ie er gehad en toen werd ie van de ene op de andere dag overbodig verklaard. Hij was niet meer nodig en werd bedankt voor de bewezen diensten, adieu, salukes. Wat moest ie nu dan toch doen? Veel te jong om thuis te zitten, hij was nog geen 35k….
Hij heeft een tijdje binnen gezeten, in het donker, depressief bijna. En toen kwam die gekke ‘ollander’. Die had wel werk voor hem, iets wat hem op het lijf geschreven was. Hij moest er wel weer voor verhuizen, naar Nederland nota bene. Op zich nog niet zo erg, het is goed toeven daar. Maar Groningen? Nee, dat was niet direct waar zijn voorkeur naar uitging. Scheen vrij stug volk te zijn. Maar goed, weinig keus en werk is werk. Hij deed zijn uniform uit, trok een gewoon daags kloffie aan en ging op weg.
Vele jaren heeft hij dienstbaar mogen zijn in het Groningse. Ook vaak van werkgever veranderd, dat ging nou eenmaal zo in die tijd en hij was best populair. Rond zijn 60k trad hij tenslotte in dienst bij een chirurg die betaalde in natura. Aan alle kanten werd ie ‘opengemaakt’ en werden de slijtende organen weer met de nodige precisie op orde gebracht. Die chirurg kon er wat van. Tenminste, al doende leert men heet dat dan. Al zijn ingewanden kwamen aan de beurt, maar god zij dank heeft ie geen donororganen gekregen, hij is gelukkig nog volledig zichzelf.
Zoals dat bij veel dingen geldt, is de weg vaak mooier en belangrijker als de bestemming. Dat vond de genoemde chirurg ook. Toe aan een volgende patiënt werd hij weer aangeboden op de arbeidsmarkt. Gedwongen werkeloze zoekt werk bij liefhebbende werkgever stond er in de courant. Het duurde niet lang. Hij had ook een goede staat van dienst en was, gezien zijn leeftijd en ervaring, weer in een topconditie! Er werd wat op en neer gebeld en voor ie het wist had ie een nieuwe baan. Fijn! Tenminste….
Op deze leeftijd nog verhuizen valt op zich niet mee. Hij had nooit kunnen wennen aan Groningen, maar hij had het geaccepteerd en had ook geen behoefte meer aan zwaarder werk. ‘Wat mot dat mot’ zeggen ze daar dan, dus voor ie het wist was ie onderweg naar Limburg! Op zijn leeftijd weer de heuvels in. Pff het zou niet meevallen wist ie. Hij kende dat nog wel van zijn Ardennen tijd. Maar goed, men hield daar in deze tijd geen rekening mee, ook niet als je 63k was. Je had op de juiste plek nog steeds toegevoegde waarde. En hij mocht al van geluk spreken dat hij niet volledig uit elkaar was getrokken voor zijn organen, want zo ging dat tegenwoordig steeds vaker met zijn generatiegenoten. Of erger nog, ze werden bij zo’n hippie tewerkgesteld, iets met een café of zo. Nee, hij mocht in Limburg werken en nog parttime ook, want hij kreeg daar blijkbaar vele collega’s, soort van werkverdeling
Helaas bleek dat parttime heel vaak no-time. Een aantal jaren hing ie vaak maar een beetje rond, ergens in een hoek, vaak in het donker, met weinig energie. Hij had niet echt een taak, kreeg weinig aandacht van zijn baas, al vier jaar lang. Het werd tijd dat ie met pensioen ging, hij was tenslotte bijna 65k.
En zo heb ik hem ontmoet. Ik was eigenlijk op zoek naar zijn ouder broer (R75/6) want dat was in 19-lang geleden mijn eerste motor. Heeft veel tussen gezeten, maar nu stuur ik deze BMW R80TIC (politie), die op papier een R80RT is, maar volgens het frameplaatje een r80/7 uit 1982, lekker door het Brabantse land en hij vindt het heerlijk. Hij kucht, hij puft, start wat lastig maar stuurt heerlijk. Pensioen ??? No way, hij is pas net begonnen!
Laatst bewerkt:
(of 65k)
![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
