Faithy
MF veteraan
- 3 feb 2006
- 30.323
- 13
Ja, hoi!
Hopelijk is het dan bijna zover: binnenkort die extra stempel in mn rijbewijs als het meezit, en dan snel een eigen motor kopen!
Zelf rijden, zelf beslissen, zelf zelf zelf! Kan al niet wachten..
En toch ben ik ergens bang. Bang om onderuit te gaan, dat ik 't voor mezelf laat bederven. Elke les leef ik naartoe, en rijd ik met plezier, de bochten ga ik zo netjes mogelijk in, maar probeer ook elke keer iets meer gas te geven. Logisch, lijkt me, zolang ik het binnen de perken houd en ik ben een net meisje, dus dat doe ik ook
Maar in elke bocht bekruipt me een gevoel van angst en 'kick' tegelijk.
Al mijn concentratie gaat naar het stabiel houden van het gas, het denken 'rechtop huoden!' etc. Heb al meerdere momenten meegemaakt dat ik het 'gevoel' had eruit te vliegen, mn gas niet stabiel genoeg is, en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Mijn derde les heb ik midden op een kruispunt een flinke schuiver gemaakt, 5 weken lang bont en blauw geweest, maar wel meteen weer op de motor gestapt en les afgemaakt, ben er niet direct bang van geworden en gestopt.. het is veel te leuk! Er remde iemand voor me, en ja, derde les: ik ook flatssssssj daar lag ik.. En sindsdien niet meer onderuit gegaan, maar toch blijft het een 'dwang' (duh! zou je bijna zeggen) om overdreven te denken: overeind blijven! in een bocht. Begin echter wel steeds meer van die angst een kick te maken: ik moet het niet eng, maar 'spannend' vinden, een uitdaging om er goed uit te komen.
Zijn er meer mensen die op de een of andere manier de angst (al dan niet gegrond) omzetten in spanning, en 'kick'?
Elke bocht die ik inga (kun je nagaan: met lessen ) ga ik in en kom ik uit met een enorme sterke kruising tussen beide, en vraag me af hoe ik het echt om kan zetten naar 'plezierige spanning' in plaats van dwangmatig denken: overeind blijven
Hopelijk is het dan bijna zover: binnenkort die extra stempel in mn rijbewijs als het meezit, en dan snel een eigen motor kopen!
Zelf rijden, zelf beslissen, zelf zelf zelf! Kan al niet wachten..
En toch ben ik ergens bang. Bang om onderuit te gaan, dat ik 't voor mezelf laat bederven. Elke les leef ik naartoe, en rijd ik met plezier, de bochten ga ik zo netjes mogelijk in, maar probeer ook elke keer iets meer gas te geven. Logisch, lijkt me, zolang ik het binnen de perken houd en ik ben een net meisje, dus dat doe ik ook
Maar in elke bocht bekruipt me een gevoel van angst en 'kick' tegelijk.
Al mijn concentratie gaat naar het stabiel houden van het gas, het denken 'rechtop huoden!' etc. Heb al meerdere momenten meegemaakt dat ik het 'gevoel' had eruit te vliegen, mn gas niet stabiel genoeg is, en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Mijn derde les heb ik midden op een kruispunt een flinke schuiver gemaakt, 5 weken lang bont en blauw geweest, maar wel meteen weer op de motor gestapt en les afgemaakt, ben er niet direct bang van geworden en gestopt.. het is veel te leuk! Er remde iemand voor me, en ja, derde les: ik ook flatssssssj daar lag ik.. En sindsdien niet meer onderuit gegaan, maar toch blijft het een 'dwang' (duh! zou je bijna zeggen) om overdreven te denken: overeind blijven! in een bocht. Begin echter wel steeds meer van die angst een kick te maken: ik moet het niet eng, maar 'spannend' vinden, een uitdaging om er goed uit te komen.
Zijn er meer mensen die op de een of andere manier de angst (al dan niet gegrond) omzetten in spanning, en 'kick'?
Elke bocht die ik inga (kun je nagaan: met lessen ) ga ik in en kom ik uit met een enorme sterke kruising tussen beide, en vraag me af hoe ik het echt om kan zetten naar 'plezierige spanning' in plaats van dwangmatig denken: overeind blijven