Randyfisherman
MF veteraan
Trans Andes Motor Challenge 2012
Hallo mede-forummers.
De afgelopen drie weken (19-11 t/m 10-12) stonden voor mij in het teken van een motorvakantie door Zuid-Amerika, een reis waar ik lange tijd naar uit heb gekeken. Het betrof een groepsreis onder leiding van Peru Motors, gecoordineerd vanuit Nederland door Travel 2 Explore. Met negen Nederlanders en twee Australiers reden we ruim 4000 kilometer door Peru, Chili en Bolivia. Hieronder een reisverslag van deze geslaagde trip.
Dag 1, dinsdag 20-11
De reisdag. Na ruim 24 uur reizen aangekomen in Arequipa, Peru. We vlogen van Amsterdam naar Madrid, van Madrid naar Lima en vervolgens met een binnenlandse vlucht naar Arequipa. Een in Duitsland werkende Peruaanse vrouw zorgde er zo goed als ze kon voor dat ik tijdens de 12,5u durende vlucht van Madrid naar Lima geen oog dicht deed. In plaats van slapen leek het haar een stuk gezellig om te praten over mijn aanstaande reis en haar familie, bij wie ze op bezoek zou gaan.
De tussenstop in Lima zorgde direct voor een kleine cultuurshock. De sloppenwijken die ik vanuit het vliegtuigraampje waarnam stonden in schril contrast met de relatieve welvaart die ik op en om de luchthaven zag. De eindhalte van onze vliegreis, Arequipa, was een klein luchthaventje met een geavenceerd bagageafhandelingsysteem.
Geert, onze reisleider voor de komende drie weken en mede-eigenaar van Peru Motors stond ons op te wachten en bracht ons naar het hotel. De motoren stonden al klaar voor de volgende dag maar voor nu was er nog voldoende tijd om Arequipa (prachtige stad) te bekijken en te genieten van - wat dat betreft begon de vakantie goed - de lekkerste biefstuk die ik ooit heb gegeten. Nog even een briefing voor de komende drie weken en vroeg naar bed!
Dag 2 woensdag 21-11
Vroeg in de morgen begon iedereen driftig een motor uit te zoeken en zijn bagage te monteren, toen later bleek dat ivm verzekeringszaken de motoren vooraf bleken ingedeeld. Ik had als enige geluk, want de door mij uitgezochte Honda NX-4 Falcon met nummer '22' bleek toevallig ook aan mij toegewezen.
De reis kon beginnen! Door het drukke Arequipa zo snel mogelijk de buitenwegen op en direct begon het watertanden van de prachtige uitzichten en strakke kustweg die we reden naar onze volgende overnachtingsplaats Ilo. Als de rest van de reis over dit soort wegen zou gaan is het drie weken feest!
Het kleine vissersplaatsje Ilo bood plaats aan vier Chineze restaurants, veel VW Kevers en oude vissersschepen. Het centraal gelegen VIP Hotel deed zijn naam voor het laatst eer aan in 1978, maar wat zou het; je hebt toch je ogen dicht.
Dag 3, donderdag 22-11
Bijna het einde van de reis. Na het ontbijt begonnen aan de 140km lange rit naar de grens tussen Peru en Chili, Tacna en Arica om precies te zijn. Mooie route, onderweg nog even heerlijk genoten van een verse Nescafé aan de oceaan. Eenmaal bij de grens begon het gedonder. Zoals je vooraf weet verlopen grensovergangen steevast moeilijk in dit soort gebieden, maar de ervaring van Geert zou toch uitkomst moeten bieden? Zijn voorbereidende werk met formulieren en een stappenplan logen er niet om, maar de Peruanen hadden de afgelopen weken eens flink gesleuteld aan de regelgeving. De enige legitieme mogelijkheid bleek het uitvoeren van de Peruaanse motoren, ze vervoeren op een truck, waarbij wij als reizigers te voet de grens over moesten steken en aan de andere kant weer op de motor mochten stappen. Uiteraard vergt het uit- en invoeren van motoren en een dergelijk georganiseerd transport dagen voorbereiding, dus dat zat er niet in. Na bijna zeven uur lobby-en van Geert, maar voornamelijk onze kleine Peruaanse monteur in de volgauto en Boney M. fan van het eerste uur Edi bleken we - toen we de moed eigenlijk al een beetje hadden opgegeven - voor de allerlaatste keer via de oude regelgeving de grens over te mogen steken. Edi was in één klap de held van de reis.
Door al het oponthoud kwamen we pas laat in Arica aan, waar we zouden overnachten. Een late ''maaltijd'' in de gezellige hoofdstraat, nog even een borrel in de plaatselijke kroeg en naar bed.
Dag 4, vrijdag 23-11
Na een korte nacht wilde het ontbijt er niet in, helemaal niet bij het aanhoren van de lugubere verhalen van een Australiër die naast me zat. Hij en zijn vrouw waren twee weken eerder ten val gekomen tijdens een andere reis van PeruMotors, door een klapband. Zijn vrouw lag nog steeds in het ziekenhuis en daardoor was de arme man ruim drie weken veroordeeld tot het oude, rokerige, vervallen hotel met oude toast als ontbijt.
Levend op Dextro stapte ik op de motor om over de Pan Americana richting Iquique te rijden. De route liep dwars door de woestijn, waar je je bij vlagen toch wel erg klein voelt. Mooie afdalingen, steile klimmen en veel bochten maakten de route tot een genot. Nog even gestopt bij een pas afgebranden bus, waar ik pardoes op een brilmontuur stapte en andere in de haast achtergelaten relikwieen tegenkwam.
In de middag reden we langs Humberstone, een bekend, verlaten salpetermijnstadje dat er bij ligt alsof het van de ene op de andere dag is achtergelaten. Het ziekenhuis, theater, de kerk, alles stond er nog en de droge woestijnlucht voorkwam verrotting van de houten constructies.
En dan doemt Iquique op. Een grote stad aan de oceaan, verscholen achter een gigantisch hoge duinrand, bekende van de immer terugkerende Dakar etappe waain de deelnemers recht van een duin naar de finish rijden. Dag 5 hebben we een vrije dag in deze mooie Chileense stad.
Dag 6 zondag 25-11
Na de vrije dag in Iquique was het vandaag weer tijd om kilometers te maken. Om 08:00 vertrokken we richting de '1' naar Calama. De geplande tankstop in Tocopilla bleek voor drie Falcons een brug te ver, mijne strandde gelukkig bovenaan een afdaling en dus kon ik nog elf kilometer zonder brandstof verder rijden. Het feest hield een keer op en dus zat er niets anders op dan op de jerrycans van de volgauto te wachten. Toevallig strandde er op dat moment naast mij iemand met een lekke band. Werk aan de winkel voor Edi dus, maar tijdens het sleutelen had hij zijn sleutels in het contact van de Nissan Navara laten zitten en deze had zichzelf op slot gezet...
Een paar uur verder, maar nog steeds in Tocopilla verzamelden we voor de lunch. Het plaatselijke restaurant had twee gerechten: Kip met patat en patat met kip. Beiden waren erg lekker overigens.
De laatste etappe van vandaag ging dwars door de snikhete Atacama woestijn (35 graden maar een stevige wind) waar de wind met het vele zand speelde.
's Avonds heb ik Edi maar even geholpen met het vervangen van een setje koppelingsplaten van een van de Falcons, altijd leuk om even te sleutelen.
Dag 7, maandag 26-11
We gaan de hoogte in! Vanuit Calama is het 250 km onverhard naar San Juan, een klein dorpje in Bolivia. Dat betekent weer een grensovergang. Deze duurde weer een uur of vier, dankzij een typisch Boliviaanse stroomstoring. Het onverhard rijden was mij totaal vreemd, ik had zo goed als geen ervaring met rijden op gravel of zand dus het was een zware dag. Maar met wat tips en oefening begon ik er steeds meer plezier in te krijgen. Links en rechts vielen er wat mensen, maar gelukkig allemaal zonder schade of letsel. Door te staan op de steps bleek de motor veel stabieler en met de motor hoog in de toeren ging het rijden door het zand elke kilometer vanzelfsprekender. Zie hier mijn onervarenheid, inclusief *oeps* momentje op 0.58.
Filmpje 1
De laatste vijf kilometer gingen over / door heus fesh-fesh en dat was echt ploeteren, de aankomst in het hotel voelde als een ware overwinning.
In het hotel werden we verwelkomd door live-muziek van de plaatselijke muziekschool (docent en zal zijn vier leerlingen) en genoten we van een heerlijk diner en de gastvrije eigenaar.
Dag 8, dinsdag 27-11
Wat een dag! Hier zou een apart verslag over geschreven kunnen worden. De route van vandaag loopt van San Juan naar Uyuni, weer volledig onverhard. Na 8 km rijden stond de groep ineens stil en kwam ik er te laat achter dat de 30 meter afstand die ik hield toch nog te weinig was. Remmen was zinloos dus ontwijken dan maar. Geen centje pijn, het ging prima, maar ik vroeg me toch af waarom iedereen opeens stil stond. Later bleek dat de bougiedop van een van de motoren van de bougie was geraakt. Dat bleek de hand van een engel op de schouder van de berijder van deze Kawasaki, want bij de inspectie van dit euvel bleek het frame op een haar na volledig gebroken. De Boliviaanse wegen hadden hun tol geeist van de KLR650 en dus werd deze op de aanhanger geladen. Daar bleek de schade enorm, het frame was nu volledig doorgebroken. De betreffende reisgenoot nam plaats in de auto, maar dat bleek van korte duur. Een andere reisgenoot was inmiddels al meerdere keren gevallen en had het onverhard rijden helemaal gehad en bood dus aan om van plaats te ruilen. Hij besloot deze dag liever te genieten van hits als Daddy Cool, Ma Baker en Rasputin, dan van de Boliviaanse wegenbouwkunst. Maar ook dat bleek voor korte duur. Enkele kilometers later kwam ik aanrijden en zag ik hoe reisgenoten net een motor van de grond tilden. De berijder bleef op de grond liggen en bleek zijn scheen- en kuitbeen gebroken te hebben tijdens de val. Gelukkig was mijn kamergenoot snel na mij ter plaatse. Hij heeft als ervaren SEH-er zijn been gespalkt met een steeksleutel 24 en een bandenlichter en samen hebben we hem in de volgauto getild. Het dichstbijzijnde ziekenhuis lag in Uyuni, nog ruim 150 kilometer verderop. En dat over dit soort wegen. Verschrikkelijk! Dit betekende dat zijn motor weer bereden moest gaan worden en dus moest de in de auto plaatsgenomen reisgenoot zijn moed bijeen sprokkelen en weer op de fiets stappen.
Onderdeel van deze 150 km was Salar de Uyuni, de grote zoutvlakte. Wat een onwerkelijk gevoel om hier op te rijden. Zo vlak, zo uitgestrekt dat zelfs de bolling van de aarde is waar te nemen. Prachtig.
Filmpje 2
Aan de andere zijde van het zoutmeer kwamen we een Duits stel tegen dat bezig was met een reis door de Amerika's. Hier hebben we even mee staan praten en stom toevallig kwamen we ze alledrie de dagen hierna weer tegen, in totaal andere plaatsen.
Eenmaal in Uyuni reden we als eerste naar de plaatselijke kliniek om onze onfortuinlijke reisgenoot te laten opnemen. Daarna naar het hotel waar we de gebeurtenissen van vandaag even verwerkten.
's Avonds at ik voor het eerst in mijn leven een Lama-steak, heerlijk! De financiele schade voor dit grote stuk vlees, patat, salade en een colaatje bedroeg omgerekend €4,-
Dag 9, Woensdag 28-11
Van Uyuni naar Potosi, maar niet voordat we even langs de kliniek zijn geweest voor de nodige succeswensen.
Vlakbij Uyuni ligt een treinkerkhof, wat we even bezochten en daarna gingen we over een splinternieuwe prachtweg naar Potosi.
De 180 km lange één jaar oude weg leidde langs Pulacayo, een oud mijnstadje waar de laatste trein stond die Butch Cassidy en Sundance Kid hebben overvallen. Dit ooit verlaten mijnstadje is onlangs weer in gebruik genomen.
Na dit stopje was het nog even 100 km gas geven en genieten van het splinternieuwe biljartlaken door een prachtig landschap voordat we aankwamen in de zilverstad Potosi, tevens de hoogste stad van zijn omvang ter wereld (4200m)
Dag 10, Donderdag 29-11
Wij zijn een dag vrij in Potosi om de zilvermijnen te bezoeken. Nadat we wat cocabladeren, dynamiet en frisdrank voor de mijnwerkers hebben gekocht op de lokale markt bezochten we de raffinaderijen en de mijngangen. Hard werken op deze hoogte met weinig zuurstof in benauwde, donkere gangen, een hele ervaring om deze mijn te bezoeken. De mijnwerkers verdienen relatief goed, een salaris dat neerkomt op €400,- per maand. Dat deze omstandigheden het uiterste van je vragen blijkt wel uit het veelvuldige gekauw op de cocabladeren en het drinken van een goedje met 96% alcohol. Dat laatste drinkt men puur, omdat iemand heeft bedacht dat de beschermheilige van de mijnen dan ook puur zilver levert. Zodra je dit drankje mixt, zal het zilver ook gemixt worden met ander materiaal.... Tja.
Dag 11, vrijdag 30-11
Om 08:00 op de motor voor de rit naar Ororu over alweer een van de mooiste wegen die ik ooit heb gezien. Het landschap werd wat groener, de gesteenten roder en de weg was prachtig. Het is hier wel oppassen geblazen voor de lama's, want die steken over wanneer zij dat willen, of jij er nu aan komt rijden of niet.
In de drukke stad Oruro genoot ik van de chaos. Op de motor sta je hier echt onderaan de hiërarchie in het verkeer en dus is het vechten voor je plekje en dat deed ik met liefde, prachtig! Lekker zigzaggen door het verkeer, geweldig om te doen.
Dag 12, zaterdag 1-12
Ik kwam moeilijk uit bed, ondanks dat ik al dagen uitkeek naar deze dag. Vandaag rijden we van Oruro naar Coroico, een plaatsje in de hooglandjungle van Bolivia, vlakbij La Paz en welbekend van de beruchte Death Road. Eerst Ororu uit, dat betekent de hectiek weer in. Richting de grote voorstad van La Paz, El Alto, was het 150 km rechte weg waar werd ingehaald door tegenliggers alsof je niet bestond. Dwars door El Alto en La Paz, beiden relatief rustig omdat het zaterdag was, reden we richting een 4700m hoge pas naar Coroico. Werkelijk prachtig!
Filmpje 3
De besneeuwde bergtoppen linksboven vormden de doorgang naar Coroico en aan de andere kant van deze bergkam waande ik me ineens in een totaal andere wereld, groen en vol leven! Iets wat ik de afgelopen weken niet veel meer had gezien.
Vandaag bleef het nog even kijken naar de Death Road, deze stond over twee dagen op het programma.
Maar het alternatief, de nieuwe Death Road, door de Amerikanen gebouwd en na 20 jaar in 2006 opgeleverd was zeker geen straf. Een fijne strook asfalt die in een kilometer of 30 van 4700 meter naar 1000 meter voerde.
Filmpje 4
Het hotel in Coroico was inderdaad zoals ons beloofd een hotel met een van de mooiste uitzichten ter wereld, we bleven hier dan ook een dag lekker luieren.
Vandaag zijn we ook nog gelaserd. De Boliviaanse politie beweerde bij hoog en laag dat we 102 kph reden waar 80 was toegestaan. Ten eerste was dit allesbehalve het geval en ten tweede hadden we allemaal dezelfde waarde, ook al zaten er 5 minuten tussen de eerste en de laatste rijder. 200 Bolivianos (ong. 20 euro) per motor was de boete. Na een collectief toneelstukje waarin we allemaal deden alsof we dom waren reden we na tien minuten weg na het aftikken van 100 bolivianos voor het hele stel. Corruptie viert hoogtij zullen we maar zeggen...
Dag 14, maandag 3-12
Na een dag genieten van de zon, warmte, het zwembad en een BBQ was het weer tijd om te rijden. Een korte dag vandaag, want het was tijd voor een bezoek aan La Paz. Maar niet voordat we de oude Death Road hadden bereden. Ja, de weg is spectaculair, rivierdoorwadingen, enorme afgronden en aardverschuivingen, het hoort er allemaal bij. En toch nodigt de weg uit om gigantisch overheen te knallen!
Ik wacht nog op de foto waarop ik door een riviertje rijd
De vrije middag in La Paz werd gedeeltelijk opgeslokt doordat ik met twee anderen even waren verdwaald in La Paz, maar daarna hebben we nog even kunnen genieten van de stad. 's Avonds hebben we gegeten op de bovenste verdieping van Hotel President***** met een prachtig uitzicht over de stad.
Dag 15, dinsdag 4-12
Een saaie verbindingsdag. Vanuit La Paz reden we weer richting Chili, met een (voor ons) redelijk soepele grensovergang. Het vrachtverkeer had minder geluk, getuige de 5km lange rij die we voorbijreden. De Boliviaanse grenswachten leken er deze week geen zin in te hebben.
Aangekomen bij het hotel in Putre bleken we niet welkom. Er was iets mis gegaan met de reservering en we konden hoog of laag springen, we kwamen er niet in. Er zat niets anders op dan om 18:00 nog 150km door te rijden naar Arica, met de invallende schemering. Aanvankelijk was dit een domper, maar de weg naar Arica was zo mooi dat de pijn snel werd verzacht. De ondergaande zon achter de duinen maakte het nog veel spectaculairder. Moe maar voldaan kwamen we in Arica, in het hotel waar we ook de derde nacht hebben doorgebracht.
Dag 16, woensdag 5-12
Vanwege de extra kilometers van gisteren konden we het vandaag rustig aan doen. We bezochten eerst een Chileens fort aan de kust. Daarna reden we 15 km naar de grens met Peru, waar we twee weken eerder zo veel problemen hadden. Alles verliep nu redelijk soepel. Vroeg in de middag kwamen we aan in Moquegua alwaar we op zoek gingen naar een koude Corona. Reisleider Geert wist een prima restaurant in deze stad en dus besloten enkelen van ons mee te gaan. Dit restaurant bleek echter opgedoekt en dus belandden we bij de Vietnamees. Om alle bacteriën te doden besloten we ons daarna maar vol te gieten met Pisco Sour, de Peruaanse cocktail.
Dag 17, donderdag 6-12
Door een vervelende haan waren we om 5:15 al klaarwakker. In Peru is het vroeg licht en vroeg warm dus besloten we maar om op dit onchristelijke tijdstip te gaan douchen en lekker op het centrale plein in de zon te gaan zitten, wachten op het ontbijt. Vandaag reden we naar Puno, over een mooie weg over grote hoogten (koud en mistig).
Puno is een stad aan het Lake Titicaca, het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Er is een gemeenschap die leeft op kunstmatige rieteilanden in dit meer en deze bezochten we per boot. Een leuke excursie.
Een dag te laat, maar toch leuk was het bezoek van Sinterklaas. Een van de reizigers had een Sinterklaaroutfit meegenomen en verraste de rest door tijdens het avondeten ineens in dit kostuum te verschijnen.
Dag 18 Vrijdag 7-12
350 km staan er op het programma, van Puno naar de Colca Canyon. 's Werelds diepste canyon waar 's morgens vroeg condors te zien zijn. Maar ook een canyon die we helaas nooit zouden bereiken. Vandaag passeren we het hoogste punt van de reis op 4.910 meter. Net buiten Puno staat er weer een politiecontrole maar met de kennis van de vorige keer negeer ik het stopteken en rijd zonder om te kijken langs de agenten. Achteraf blijkt de rest exact hetzelfde te hebben gedacht.
Eenmaal in de bergen verslechterd het weer. Donkere wolken pakken zich samen en al snel rijden we in hevige onweersbuien, grote hagel en zelfs sneeuw. Het valt hier allemaal zo hard dat de helft van de groep besluit te schuilen. Eenmaal bij elkaar voor een warme kop koffie, koud tot op het bot, staken we de koppen bij elkaar. Geert had inmiddels andere gidsen gesproken die uit het gebied kwamen waar wij naartoe gingen maar dat was zo goed als onbegaanbaar. Daarom hebben we collectief besloten een dag eerder naar Arequipa terug te keren en de canyon over te slaan. Erg jammer, maar soms heb je het lot niet in eigen hand.
Dat betekende het eind van een geslaagde reis door een overweldigend gebied met een interessante cultuur. Ik heb alle dagen genoten en ben enorm blij dat ik deze reis heb mogen en kunnen maken. Ik ben niet gevallen, ik ben niet ziek geweest en heb het beregezellig gehad met de groep, waarvoor dank!
Bedankt voor het lezen van mijn verslag!
Prachtig. 
) ![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
