Verslag vakantie Oostenrijk juni 2020
- Onderwerp starter SvenSP
- Startdatum
Maar ik begrijp dat de reis nu ten einde is?Sjongejonge, ik hint één keer naar het bestaan van het vrouwelijk geslacht en de boel is niet meer te houden...
Je bent de liefde van je leven tegengekomen en woont nu samen in het buitenland met die blonde stoot.
Of draaf ik nu door? Kga nu even weer een pagina terug
want ik ben het draadje even helemaal kwijt.
David_ZZR
MF veteraan
Er staat me nog iets bij dat het niet allemaal goed gegaan zou zijn met de MV... dus ben benieuwd wat dat is...
chris 708
Die hard MF'er
Eeeeh, cliffhangers mogen hooguit 7 minuten duren.Nee de reis is niet ten einde, tussentijdse cliffhanger
Staat in de kleine lettertjes van het MF handboek.....
Ik vind ze best wel een beetje streng hier hoor
NavigatorNL
Van Honda naar BMW-adept
- 27 feb 2011
- 288
- 279
Wachten duurt altijd lang..............
chris 708
Die hard MF'er
Zeg, ik hang nog slechts aan een middelvinger te cliffhangen....
superrobke
Die hard MF'er
Ik denk dat Sven de Lockdown een beetje te letterlijk neemt. Sven verlos ons met de kerst. Schoon moeders komt langs dus ik moet dan iets te doen hebben. Chris die hangt nog maar met 1 vinger aan de cliff.
chris 708
Die hard MF'er
Vreselijk die wannabe schrijvers.....
superrobke
Die hard MF'er
Mt-10 driverrtt
Rookie
- 16 jun 2014
- 3
- 2
Potverdorie leuk verslag 
erg “verslavend” om te lezen en nu zeker die laatste paar zinnen maken mij nog nieuwsgieriger naar het vervolg
erg “verslavend” om te lezen en nu zeker die laatste paar zinnen maken mij nog nieuwsgieriger naar het vervolg
Wordt wel een best cliffhanger inmiddels!?
Je had nog even invoegen, en volledige afbeelding moeten doen.
SvenSP
Die hard MF'er
- Onderwerp starter
- #117
Edelweiss
Wanneer ik half wakker de ontbijtzaal binnen kom lopen staat Bernd klaar om een high five te geven. “Und, etwas passiert?” Na wat andere plagerijtjes vertelt hij mij dat hij ook een beetje Russisch kan spreken, net als Tatjana. In sommige delen van Oekraïne spreken ze namelijk Russisch ipv. Oekraïens. Gisteren heb ik ook wat geleerd maar niet veel van onthouden, behalve dat in de Russische taal vooral op de gezondheid, het leven of vrouwen wordt getoost. Minder gebruikelijk is met de bij ons bekende kreet ‘Nazdarovja’.
Ik ben nu zo’n 9 dagen onderweg en besluit van vandaag een rustdag te maken. Vanuit Zell am See kan je gratis met de toeristenkaart (die je bij het hotel krijgt) de bus nemen naar de gondelbaan even verderop. Vanwege de corona krijgt iedereen een privé-rit naar boven naar de Schmittenhöhe. Het weer is uitstekend en het uitzicht over de wijde omgeving vanaf de top is prachtig. Het is hier een 360 graden panorama van de Oostenrijkse bergen, in de verte kan ik de Königsberg zien liggen. Verderop stijgen paragliders op en kunnen op de thermiek lang rond de top van de berg zweven. Wel vet, maar ben toch niet zo happig om dit zelf een keer te gaan proberen, vliegen gaat beter met vleugels.
Bekijk bijlage 20200628_110926.mp4
Het is goed toeven op deze hoogte, het is er koel en het is fijn om even de benen te strekken. Er valt van alles te lezen op de informatieborden en te bezoeken, zoals een oud kappelletje. Wiens klokken ook uitstekend werken (auw). Mijn plan is om het wandelpad tot Zell am See af te lopen, daar zal ik wel even zoet mee zijn. Wandelend door de alpenweiden kom ik langs bossen, alpentuinen en verlaten skipistes. Vooral de bloeiende alpenroosjes en Edelweiss zijn mooi. Gelukkig kan je bij de sommige skiliften wat water tappen want het kwik loopt op naarmate de hoogtemeters afnemen. Mijn bovenbenen zijn lange afdalingen niet gewend en ik moet oppassen om niet te snel af te dalen op de steile stukken. Eenmaal onder de boomgrens vallen vooral de enorme mierenhopen op, daar moet je je achterwerk niet in parkeren.
Ik ben blij als ik weer beneden in Zell am See ben en er koud water uit de douchekop stroomt. Tatjana trok vandaag trouwens haar eigen plan, die was er na het ontbijt al snel op uit gegaan. Na wat te hebben gegeten raak ik in gesprek met een Duits echtpaar die op een KTM 1290 super adventure zijn komen aanzeilen. Ze vertellen dat ze op terugreis zijn van een lange trip naar Kroatië. Daar waren ze vaker geweest, het enige dat daar tegenvalt zijn de wegen. De kwaliteit dan, het uitzicht was wel top en bochten heb je er ook genoeg. Ze vertellen dat de kinderen de deur uit zijn en er zo vaak en zo lang op uit trekken als het werk toelaat. Lekker leven, chapeau!
Sinds een paar dagen is er een hele club met Oostenrijkse motorrijders waar ik nog geen contact mee heb gehad, beetje een gesloten groep. Omdat er veel gedronken wordt en de sfeer onder de gasten wat losser is wordt ik er uiteindelijk bij geroepen, ik moet maar is uitleggen waarom ik op die ‘verrücktes’ MV rijdt. Mijn Duits is niet perfect maar ik vertel dat ik er min of meer per toeval aan ben gekomen. Niet bedacht dat ik op die dag een motor aan zou schaffen was ik in mijn auto (er was regen voorspelt) naar een Honda dealer in het oosten van het land gereden. Daar stond in een hoekje een ingeruilde Brutale. Na een lange onderhandeling met behulp foto’s van mijn SP1 op mijn telefoon de verkoper ervan overtuigd dat het een piekfijn exemplaar betrof en mijn handtekening onder het koopcontract gezet. En zie hier mijn vrind, ik ben ver van huis en de drijfstangen zijn nog niet door het blok geknald.
MV Agusta is zelfs een tijdje van Harley-Davidson geweest, totdat de crises begon en voor een symbolisch bedrag terug aan de Castelioni’s werd overgedragen. Pa Castiglioni deed redelijk goede zaken maar na zijn overlijden kwam het lot van het merk in de handen van Zoon Castiglioni. Hij bleek meer van maatpakken en haarproducten af te weten dan motoren en het duurde dan ook niet heel lang voordat een Russische oligarch de handel overnam en Zoon op een zijspoor zette. En die Rus doet het zo slecht nog niet. Ok, het doel van 10.000 motoren per jaar is nog wat ambitieus, maar toch. “So, ein MV ist eigentlich ein Russisches Motorrad?” Ja.. Genau, wie ein Dnepr. Er wordt gelachen. Tijd voor meer bier, heb een droge bek.
Het is rond 12 als ik behoorlijk aangeschoten Tatjana voorbij zie lopen, die zonder iets te zeggen direct het hotel in loopt.
Ah, zo weet je dus dat het een one night stand is… morgen mijn ziel maar ten droge leggen.
Ik ben nu zo’n 9 dagen onderweg en besluit van vandaag een rustdag te maken. Vanuit Zell am See kan je gratis met de toeristenkaart (die je bij het hotel krijgt) de bus nemen naar de gondelbaan even verderop. Vanwege de corona krijgt iedereen een privé-rit naar boven naar de Schmittenhöhe. Het weer is uitstekend en het uitzicht over de wijde omgeving vanaf de top is prachtig. Het is hier een 360 graden panorama van de Oostenrijkse bergen, in de verte kan ik de Königsberg zien liggen. Verderop stijgen paragliders op en kunnen op de thermiek lang rond de top van de berg zweven. Wel vet, maar ben toch niet zo happig om dit zelf een keer te gaan proberen, vliegen gaat beter met vleugels.
Bekijk bijlage 20200628_110926.mp4
Het is goed toeven op deze hoogte, het is er koel en het is fijn om even de benen te strekken. Er valt van alles te lezen op de informatieborden en te bezoeken, zoals een oud kappelletje. Wiens klokken ook uitstekend werken (auw). Mijn plan is om het wandelpad tot Zell am See af te lopen, daar zal ik wel even zoet mee zijn. Wandelend door de alpenweiden kom ik langs bossen, alpentuinen en verlaten skipistes. Vooral de bloeiende alpenroosjes en Edelweiss zijn mooi. Gelukkig kan je bij de sommige skiliften wat water tappen want het kwik loopt op naarmate de hoogtemeters afnemen. Mijn bovenbenen zijn lange afdalingen niet gewend en ik moet oppassen om niet te snel af te dalen op de steile stukken. Eenmaal onder de boomgrens vallen vooral de enorme mierenhopen op, daar moet je je achterwerk niet in parkeren.
Ik ben blij als ik weer beneden in Zell am See ben en er koud water uit de douchekop stroomt. Tatjana trok vandaag trouwens haar eigen plan, die was er na het ontbijt al snel op uit gegaan. Na wat te hebben gegeten raak ik in gesprek met een Duits echtpaar die op een KTM 1290 super adventure zijn komen aanzeilen. Ze vertellen dat ze op terugreis zijn van een lange trip naar Kroatië. Daar waren ze vaker geweest, het enige dat daar tegenvalt zijn de wegen. De kwaliteit dan, het uitzicht was wel top en bochten heb je er ook genoeg. Ze vertellen dat de kinderen de deur uit zijn en er zo vaak en zo lang op uit trekken als het werk toelaat. Lekker leven, chapeau!
Sinds een paar dagen is er een hele club met Oostenrijkse motorrijders waar ik nog geen contact mee heb gehad, beetje een gesloten groep. Omdat er veel gedronken wordt en de sfeer onder de gasten wat losser is wordt ik er uiteindelijk bij geroepen, ik moet maar is uitleggen waarom ik op die ‘verrücktes’ MV rijdt. Mijn Duits is niet perfect maar ik vertel dat ik er min of meer per toeval aan ben gekomen. Niet bedacht dat ik op die dag een motor aan zou schaffen was ik in mijn auto (er was regen voorspelt) naar een Honda dealer in het oosten van het land gereden. Daar stond in een hoekje een ingeruilde Brutale. Na een lange onderhandeling met behulp foto’s van mijn SP1 op mijn telefoon de verkoper ervan overtuigd dat het een piekfijn exemplaar betrof en mijn handtekening onder het koopcontract gezet. En zie hier mijn vrind, ik ben ver van huis en de drijfstangen zijn nog niet door het blok geknald.
MV Agusta is zelfs een tijdje van Harley-Davidson geweest, totdat de crises begon en voor een symbolisch bedrag terug aan de Castelioni’s werd overgedragen. Pa Castiglioni deed redelijk goede zaken maar na zijn overlijden kwam het lot van het merk in de handen van Zoon Castiglioni. Hij bleek meer van maatpakken en haarproducten af te weten dan motoren en het duurde dan ook niet heel lang voordat een Russische oligarch de handel overnam en Zoon op een zijspoor zette. En die Rus doet het zo slecht nog niet. Ok, het doel van 10.000 motoren per jaar is nog wat ambitieus, maar toch. “So, ein MV ist eigentlich ein Russisches Motorrad?” Ja.. Genau, wie ein Dnepr. Er wordt gelachen. Tijd voor meer bier, heb een droge bek.
Het is rond 12 als ik behoorlijk aangeschoten Tatjana voorbij zie lopen, die zonder iets te zeggen direct het hotel in loopt.
Ah, zo weet je dus dat het een one night stand is… morgen mijn ziel maar ten droge leggen.
chris 708
Die hard MF'er
Kom op Sven, je kan het........
SvenSP
Die hard MF'er
- Onderwerp starter
- #121
De Zondvloed
Het biologisch ontbijt gaat voor de laatste maal naar binnen. Bernd vraagt bij het afscheid om een eerlijke review achter te laten. Hij hoopt dat er meer motorrijders aan te trekken in de laagseizoen (zomer). Dat gun ik hem graag, een leuke plek om te verblijven en ook na het motorrijden nog even rond te hangen of een biertje te drinken. Je moet het ontbreken van een garage wel voor lief nemen.
Schuin omhoog kijkend van onder het afdak zie ik een strak donkergrijze lucht. Ik wordt geconfronteerd met wat ik gister al op de wrijftelefoon zag maar besloot te negeren: een hele dag regen. Het spettert nu nog zachtjes maar zodra ik weg ben gereden gaat het snel harder regenen. Buiten Zell am See zijn de straten al rivieren geworden en klotst het water tegen mijn banden aan. Dat is allemaal nog niet zo erg maar na elke passerende bus zit je de spastische ruitenwisser te spelen met je net iets te oude en versleten winterhandschoenen. Afijn... regen, wat kan je eraan doen.
Ik passeer de grens met Duitsland waar nog steeds gecontroleerd wordt. Dat soort gedoe willen ze mij nu niet aandoen en ik wordt doorgelaten. Vanaf de grens volg ik de Deutsche Alpenstrasse. Het idee om nog langs de Königssee te gaan laat ik schieten. In de dalen regent het ondertussen steeds harder. Op een gegeven moment wordt ik zelfs ingehaald door auto’s en vrachtwagens omdat de weg één grote wildwaterbaan is geworden en ik gewoon niet harder durf te gaan. Dit schiet niet op en dit rijdt ook totaal niet relaxed. Ik pak de eerste mogelijkheid om naar de Autobahn te gaan.
Dat rijdt toch net ietsjes relaxter, de afwatering is hier in ieder geval een stuk beter en ik kan met een aardig gangetje naar mijn bestemming rijden. Dat betekend natuurlijk ook dat ik een stuk eerder op de bestemming zal zijn dan gepland maar er valt daar vast wel wat te beleven. Hopelijk is het ginds ook droger. Ik zie in de verte door de nevel van het opspattend water plots allerlei remlichten oplichten en ik houd mijn spiegels voor de zekerheid maar goed in de gaten wanneer ik zelf ook langzaam vaart minder. Op mijn weghelft is niets aan de hand maar aan de andere kant zie ik in de ravage een kleine vrachtwagen welke in twee stukken gescheurd is, een losliggende cabine en iets verder de rest van het frame. Van de cabine was niet veel over behalve een verwrongen stuk zwartgeblakerd aluminium. [s‘avonds toch nog even opgezocht, ongeluk tussen twee vrachtwagens, 1 dode. RIP]. De file die zich erachter heeft gevormd is makkelijk 20 km lang.
Ik besluit een kleine pauze in te lassen. Het is godzijdank ook gestopt met regenen en in de verte zie ik zelfs iets dat op blauwe lucht lijkt. Ik zit met een waffel vol mueslireep als ik achter me “Hey ook een Nederlander” hoor. Een tweetal pensionado’s plus begeleidend keffertje komen op mij af. Ik weet niet waarom maar ik trek dit soort mensen aan. Voor ik het weet ben ik omsingeld. Er volgt een hele klaagzang over het weer, het ongeluk en alle andere ongelukken die ze in de afgelopen, zeg, pakweg 40 jaar hebben meegemaakt. “Ohhhhhhh wat is het toch erg allemaal…” En wat waren de hoogtepunten van de reis? schiet ik er maar tussendoor. “Ja toch wel de bergen, ja de bergen”. Kijk hebben we toch nog iets wat we beiden leuk vinden. En hoe is het verder met de familie? [Ah kak, nee, dat had ik natuurlijk niet moeten vragen]. Nou toen wist ook dat Tante Nel met 6 tenen is geboren. Lachen. Afijn, ze moesten zelf weer verder. Had ik ook nog even om mijn van rust te genieten.
Het is een uurtje of drie als ik Garmisch-Partenkirchen binnen kom rijden. Dit plekje is vooral bekend van het schansspringen en biedt een mooi uitzicht op de Duitse Alpen. Het heeft een leuk historisch centrum met zeer artistiek geschilderde gebouwen. Hierop worden allerlei (alpen-)taferelen afgebeeld, de jacht, Bijbelse verhalen, wild, engeltjes, you name it. Ik heb honger, maar ik kan even geen schnitzel meer zien. Ergens te midden van dit middeleeuws spektakel zit een hippe burgertent waar je zonder schaamte je toeristenreet neer kan zetten en kan kiezen voor Green-Egg Raw Slow Cooked Locally Sourced and slightly radioactive (nee geintje) Bacon-Burger Mit Chef’s Sauce Auf Dinkelbrot With Crusty Organic French Fries kan bestellen. Jesus Christ, wordt Gordon Ramsay ook even overgevlogen om even een burgertje te flippen? Als klant ben je toch al lang blij als de burger die op je bord landt eruit ziet zoals op de plaatjes bij de McDonalds. Vet duur ook nog. Heb je ook een normale burger? De serveerster wijst naar de volgende pagina waar onderaan de lijst met burgers inderdaad Burger mit Pommmes staat. “Oh dort, ja bitte”
Na de buik weer te hebben rondgegeten strek ik de benen nog even en loop ik door de openbare botanische tuinen van Garmisch-Partenkirchen. Schitterend en met grootste zorg aangelegd en onderhouden. Valt op dat ik de enige ben die er rondloopt. Nou ja, de enige… tot mijn ergernis ook een tros zwervers. Maar goed, als ik een zwerver was geweest zou ik ook liever hier mijn tentje hebben opgezet dan op de vuilnisbelt. Niet zo’n lul zijn Sven.
Schuin omhoog kijkend van onder het afdak zie ik een strak donkergrijze lucht. Ik wordt geconfronteerd met wat ik gister al op de wrijftelefoon zag maar besloot te negeren: een hele dag regen. Het spettert nu nog zachtjes maar zodra ik weg ben gereden gaat het snel harder regenen. Buiten Zell am See zijn de straten al rivieren geworden en klotst het water tegen mijn banden aan. Dat is allemaal nog niet zo erg maar na elke passerende bus zit je de spastische ruitenwisser te spelen met je net iets te oude en versleten winterhandschoenen. Afijn... regen, wat kan je eraan doen.
Ik passeer de grens met Duitsland waar nog steeds gecontroleerd wordt. Dat soort gedoe willen ze mij nu niet aandoen en ik wordt doorgelaten. Vanaf de grens volg ik de Deutsche Alpenstrasse. Het idee om nog langs de Königssee te gaan laat ik schieten. In de dalen regent het ondertussen steeds harder. Op een gegeven moment wordt ik zelfs ingehaald door auto’s en vrachtwagens omdat de weg één grote wildwaterbaan is geworden en ik gewoon niet harder durf te gaan. Dit schiet niet op en dit rijdt ook totaal niet relaxed. Ik pak de eerste mogelijkheid om naar de Autobahn te gaan.
Dat rijdt toch net ietsjes relaxter, de afwatering is hier in ieder geval een stuk beter en ik kan met een aardig gangetje naar mijn bestemming rijden. Dat betekend natuurlijk ook dat ik een stuk eerder op de bestemming zal zijn dan gepland maar er valt daar vast wel wat te beleven. Hopelijk is het ginds ook droger. Ik zie in de verte door de nevel van het opspattend water plots allerlei remlichten oplichten en ik houd mijn spiegels voor de zekerheid maar goed in de gaten wanneer ik zelf ook langzaam vaart minder. Op mijn weghelft is niets aan de hand maar aan de andere kant zie ik in de ravage een kleine vrachtwagen welke in twee stukken gescheurd is, een losliggende cabine en iets verder de rest van het frame. Van de cabine was niet veel over behalve een verwrongen stuk zwartgeblakerd aluminium. [s‘avonds toch nog even opgezocht, ongeluk tussen twee vrachtwagens, 1 dode. RIP]. De file die zich erachter heeft gevormd is makkelijk 20 km lang.
Ik besluit een kleine pauze in te lassen. Het is godzijdank ook gestopt met regenen en in de verte zie ik zelfs iets dat op blauwe lucht lijkt. Ik zit met een waffel vol mueslireep als ik achter me “Hey ook een Nederlander” hoor. Een tweetal pensionado’s plus begeleidend keffertje komen op mij af. Ik weet niet waarom maar ik trek dit soort mensen aan. Voor ik het weet ben ik omsingeld. Er volgt een hele klaagzang over het weer, het ongeluk en alle andere ongelukken die ze in de afgelopen, zeg, pakweg 40 jaar hebben meegemaakt. “Ohhhhhhh wat is het toch erg allemaal…” En wat waren de hoogtepunten van de reis? schiet ik er maar tussendoor. “Ja toch wel de bergen, ja de bergen”. Kijk hebben we toch nog iets wat we beiden leuk vinden. En hoe is het verder met de familie? [Ah kak, nee, dat had ik natuurlijk niet moeten vragen]. Nou toen wist ook dat Tante Nel met 6 tenen is geboren. Lachen. Afijn, ze moesten zelf weer verder. Had ik ook nog even om mijn van rust te genieten.
Het is een uurtje of drie als ik Garmisch-Partenkirchen binnen kom rijden. Dit plekje is vooral bekend van het schansspringen en biedt een mooi uitzicht op de Duitse Alpen. Het heeft een leuk historisch centrum met zeer artistiek geschilderde gebouwen. Hierop worden allerlei (alpen-)taferelen afgebeeld, de jacht, Bijbelse verhalen, wild, engeltjes, you name it. Ik heb honger, maar ik kan even geen schnitzel meer zien. Ergens te midden van dit middeleeuws spektakel zit een hippe burgertent waar je zonder schaamte je toeristenreet neer kan zetten en kan kiezen voor Green-Egg Raw Slow Cooked Locally Sourced and slightly radioactive (nee geintje) Bacon-Burger Mit Chef’s Sauce Auf Dinkelbrot With Crusty Organic French Fries kan bestellen. Jesus Christ, wordt Gordon Ramsay ook even overgevlogen om even een burgertje te flippen? Als klant ben je toch al lang blij als de burger die op je bord landt eruit ziet zoals op de plaatjes bij de McDonalds. Vet duur ook nog. Heb je ook een normale burger? De serveerster wijst naar de volgende pagina waar onderaan de lijst met burgers inderdaad Burger mit Pommmes staat. “Oh dort, ja bitte”
Na de buik weer te hebben rondgegeten strek ik de benen nog even en loop ik door de openbare botanische tuinen van Garmisch-Partenkirchen. Schitterend en met grootste zorg aangelegd en onderhouden. Valt op dat ik de enige ben die er rondloopt. Nou ja, de enige… tot mijn ergernis ook een tros zwervers. Maar goed, als ik een zwerver was geweest zou ik ook liever hier mijn tentje hebben opgezet dan op de vuilnisbelt. Niet zo’n lul zijn Sven.
Laatst bewerkt:
