Verslag vakantie Oostenrijk juni 2020

SvenSP

Die hard MF'er
17 nov 2012
691
894
omgeving Utrecht

Mayday, mayday!​

Ken je het verhaal van een Chinees die een vleermuis at? 2020 is het jaar waarin ik voor het eerst afvroeg of mijn vakantieplannen van tevoren al in het water zouden vallen, gaat er überhaupt iets door dit jaar? Landen op slot, niemand weet wat het gaat worden. Toch heb ik er geen moment over getwijfeld om dit jaar over te slaan. Capituleren is geen optie, ik wil leven! Alleen hoe? Ben ik bereid om als een smokkelaar de grens over te glippen? Wat is de beste periode en welke landen die een grote inkomstenbron uit toerisme halen dit jaar hebben het meeste baat bij het opengaan van hun land? Beslist Frankrijk. Dat komt mooi uit want de reis die ik voor ogen had was geheel gericht op Frankrijk, door de Vogezen langs de Route des grandes Alpes en een week in de Ardèche. Afwachten op de berichtgeving dus.

Maar naarmate de tijd verstreek, hoe krachtiger vanuit Frankrijk de boodschap klonk dat geen enkele toerist in 2020 welkom is. Dit ging gepaard met nieuwsberichten van andere landen die zeiden toch medio juni open te willen gaan, Oostenrijk voorop. Ondertussen was de grens met Duitsland nog niet echt dicht geweest. De keuze was snel gemaakt, 3 telefoontjes naar de hoofdbestemmingen in Frankrijk en de annulering was geregeld, kosteloos nog wel. Ik had bedacht dat juni de beste maand moest zijn om te vertrekken, het aantal besmettingen was op retour en grote vakantie migratiebewegingen die dat aantal weer zouden doen oplopen zijn er dan nog niet. Over september had ik nagedacht maar dat had toch meer risico mijn inziens.

De route had ik snel voor elkaar. Eerst een tussenstop na Luxemburg, (als je mijn voorgaande verslagen hebt gelezen zal je herkennen dat mijn tussenpunten niet ver uit elkaar liggen. Ik haat namelijk snelwegen en rijd het liefst alles binnendoor). Gevolgd door een paar dagen Zwarte Woud zodat ik daar de boel is goed kan verkennen (vorig jaar maar 1 nacht verbleven maar smaakte zeker naar meer!). Vervolgens een tussenstop in Oetz (Oostenrijk) en op naar de eindbestemming in Zell am See. Vanaf daar zijn de Grossglockner en andere motor uitlaatplaatsen goed aan te rijden.

Het stalen ros voor onder de kont is dit jaar mijn MV Agusta Brutale. Vorig jaar gekocht nadat ik de buikschuiverhouding beu was geraakt. De eerste vuurdoop voor de MV geschiedde al geruime tijd voor de vakantie na een weekendje Eifel. Bepakking gaat goed na een slimme oplossing te hebben toegepast. Er bestaan namelijk handige lussen van het merk Kriega waarmee je een roltas aan het subframe kan bevestigen, en het paste allemaal ook nog. Ter versteviging van de roltas en tegen het schuiven (vergroten contactoppervlak met duozadel) heb ik een hardboard plaat ter grootte van de bodem van de roltas gezaagd. Dit werkte perfect met minimaal ruimteverlies. Doordat een naked bike meer ruimte biedt voor een tanktas heb ik deze ook geüpgraded naar een uitschuifbaar exemplaar. Zit niet in de weg tijdens het rijden en verdeelt het gewicht meer evenwichtig dan alle bagage achterop. MV601, runway 12, cleared for take-off.

20200706_131257.jpg


Voorproefje:
20200626_100050.jpg



 
Laatst bewerkt:

"Uitsmijter ook goed?"​


De zon straalt en ik zet mijn helm op. Weg van deze klotezooi, wie heeft het nou naar zijn zin in het thuiskantoor? De sleur werd steeds ondragelijker. Wat had ik nu graag een praktische baan gehad. In de out-of-office reply van mijn Outlook had ik graag ‘Krijg allemaal de tering, tot over drie weken’ getikt, maar iets met representativiteit enzo dus dat eerste maar weggehaald.. Vanaf nu kan ik tenminste lekker vooruit kijken en denken, een heerlijk gevoel. Wat en wie zou ik deze reis allemaal tegenkomen?

20200619_090612.jpg


Voor nu vooral de A2, maar dat rijd niet onaardig. Toen ik nog in Zeeland woonde was het voor het eerste deel van de reis vooral de snelweg Antwerpen-Luik die ik af en toe nog steeds gebruik om in slaap te komen wanneer ik eraan terugdenk. Onderweg kom ik een paar volgepakte bikers tegen dus ik ben zeker niet de enige die een vroege poging waagt tot een verre vakantie. Na Luik ga ik van de snelweg. Ik rijd daar eerst via het oude circuit van Spa-Francorchamps en vervolgens langs de rivier de Amblève en de Salm verder richting Luxemburg. Een heerlijk stuk om in de Ardennen te rijden en om de Brutale uit te laten. Wat vooral opvalt is hoe precies maar ook hoe makkelijk dit nieuwe ros te bedienen is. Dat ligt vooral aan het bredere stuur en de lichte wielen. Ook de vering is dik in orde, zelfs laagvliegend over wegen met flinke beschadigingen zorgt er niet voor dat er onverwachte dingen gebeuren. En wil je stoppen is het vingertoppen werk. Ik houd van dit ding.

20200619_115647.jpg


20200619_123723.jpg


Eenmaal in Luxemburg verdwijnen zelfs de meest kleine imperfecties en gaat het gas er echt op. De 4-cilinder (met een cilinderkop op basis van een Ferrari F1 auto) is net een turbine met zeer breed werkbereik. Rijdend door mooie vloeiende bochten in de derde versnelling is hij van 4 tot 12.000 toeren enorm sterk. Hoe sterk weet ik eigenlijk niet goed, de bronnen lopen nogal uiteen. Zou hem graag een keer op de vermogensbank willen zetten maar ik schat 150 tot 160pk. Niet dat je dat hier kwijt kan, zeker niet als je ook nog iets van de omgeving wil meepikken. Zoals het schitterende plaatsje Clervaux en verderop het kastelen van Beaufort en Bourscheid.

20200619_134303.jpg


De weg vervolgt richting Trier. De weg leidt langs rotswanden, rivieren en zelfs de eerste druivenstruiken komen in beeld. Het is goed uit te houden op de Brutale, sinds modeljaar 2010 is de geometrie en de ergonomie sterk verbeterd. In eerste instantie zou je modellen voor- en na dit jaar niet uit elkaar houden maar 80% van de onderdelen zijn anders. De scherp vormgegeven tank is vergroot naar 23L (!) waardoor ook je knieën mooi tegen de taille past zonder klem te zitten. De actieradius is ook sterk verbeterd, 300km is zeker mogelijk. Verder zijn de voetsteunen te verstellen in hoogte en kan tussen twee rij-modi worden gekozen, alleen had dat van mij niet gehoeven. De 'sport' stand geniet de voorkeur. Maar hij zou wel van een beter zadel kunnen profiteren, niet bijzonder slecht maar ook niet echt om naar huis over te schrijven. Vrolijk verder rijdend kom ik in zicht van mijn overnachtingsadres.

20200619_145024.jpg


Het pension luistert naar de naam Berghotel Holzerath, een eenvoudige tent die wordt gerund door een zeer vriendelijke waard. Ik had hier al eens eerder gelogeerd en het beviel toen prima. Hij had niemand verwacht voor vandaag en ik trof hem wat verbaasd aan, zittend aan een tafeltje waar een paar buren gezamenlijk een biertje dronken. Hij zet zijn mondmasker op en marcheert naar binnen om in het computersysteem te kijken. Hij ziet wat er is misgegaan maar geen probleem, er zijn genoeg kamers beschikbaar. Maar eerst een biertje toch? Graag. Ik klets wat met de lokale Duitsers, uiteraard gaat het over corona en de toeristenbranche. Het hotel was in het voorjaar een tijdje verplicht dicht maar nu komen de toeristen toch mondjesmaat binnen. De waard vraagt of ik nog wat wil eten maar waarschuwt dat hij haast niets in huis heeft omdat hij niemand had verwacht. Ach, ik ben de moeilijkste niet, wat kan je maken wat vult? Een flinke uitsmijter kan hij wel fixen. En Bitte noch ein großes Bier!

Ik heb de gehele heen route aan deze post toegevoegd als apart GPX bestand mocht iemand daar in geïnteresseerd zijn (dagtochten niet inbegrepen, zie verdere posts)
 

Bijlagen

  • OST20_HEEN.gpx
    328,8 KB · Weergaven: 41
Laatst bewerkt:
Met de laptop op schoot bij de houtkachel. 7 graden buiten. Kom maar op met dat reisverhaal!
 
Deze ga ik volgen:]
Vorig jaar ook in Oostenrijk gereden maar op de heen- en terug reis gebruikgemaakt van de autotrein (Dusseldorf- Innsbruck en visa versa). Wil volgend jaar weer die kant op en dan ook zoveel mogelijk binnendoor.
 

Zwarte Wouden en Kastelen​

Ik reken af bij de waard zonder op de kleintjes te letten en wens hem veel klanten toe aankomend seizoen. Hij hoopt dat hij een lang seizoen kan en mag draaien. Tja, wie zal het zeggen. Ik heb mijn bijdrage geleverd en met de automatische starter komt de MV tot leven. Het geluid is eigenlijk best eigenaardig, duidelijk flatplane 4-cilinder maar met een rauwe loop en verslavend inlaat geluid. Duidelijk anders dan de 90 graden twin van de Honda maar zeker niet vervelend.

Verheugend op de leuke route van vandaag probeer ik mijzelf niet te veel laten afleiden door de weersvooruitzichten van vandaag. Die is niet al te best. Dit stukje Duitsland is niet zo druk bezocht maar het rijden is hier erg leuk. En dan bedoel ik de Hunsrück gevolgd door het Pfälzerwald. Tevens vindt je hier ook veel wijnranken onderweg en een bekende Duitse wijnstreek (net als de Moezel). De Hunsrück uitrijdend zie ik letterlijk de bui hangen. Ach, hoe erg kan het zijn? Daarvoor ga ik mijn regenpak niet aansjorren.

20200620_101559.jpg


Dat was een behoorlijke inschattingsfout. Op de heuvel die ik op dat moment naar boven reed, slaat zich een wolk stuk die de weg in een rivier deed veranderen en mij tot stoppen dwingt. Het is over het algemeen aan te bevelen om je regenpak voordat je half nat bent aan te trekken. Het gevaar is namelijk anders dat je zo agressief je pak aan zit te hijsen dat je er finaal uitscheurt. Ik weet dat dat mij te wachten staat dus laat ik de boel de boel, voor even. Gelukkig waait het behoorlijk en de regen beweegt snel naar het oosten, toedeledokie! Na de mobiele telefoon in de brooddoos te hebben gestopt om verder waterentree te voorkomen zwengel ik mijn rechterbeen over de MV om even uit te waaien. De toerentellernaald racet naar de begrenzer terwijl het lampje van de tractioncontrol kort knippert. De weg is nog nat en mijn lompigheid wordt door de MV elektronisch gecorrigeerd.

Na Kaiserslautern bereid ik mij helemaal voor op de schitterende L503. Een bord met Umleitung brengt daar abrupt een einde aan. Een clubje motorrijders staat aan beide kanten van de weg naar het bord te turen uit ongeloof. Ik vraag of zij het gaan wagen om het te negeren maar daar is de stemming niet naar. Soms valt het te proberen maar er zijn geen alternatieven voor de weg en ook geen afslagen dus hij zal ergens opgebroken zijn. Even op de kaart kijken en al snel vind ik prima alternatieven die nadien ook erg leuk bleken. Ik pauzeer in een dorpje met een fijn grasveldje en een bankje. Even wat krachtvoer naar binnen werken. Voor de lunch stop ik eigenlijk nooit bij een toko, of het moet toevallig zo uitkomen dat ik op het moment dat ik iets wil bikken en leuke tent tegenkom. Maar vaak is het gewoon niet handig, het duurt of te lang (in de avond niet zo’n probleem) of het is te veel of er zit een wesp rond je hoofd te zoemen.

20200620_133856.jpg


20200620_133738.jpg


Na de lunch rijd ik verder richting de Franse grens om zo het ‘hoekje’ af te snijden om vervolgens in het Zwarte Woud te geraken. Niet echt spannend hier maar het uitzicht is wel top, in de verte zie je de heuvels in Duitsland liggen. Deze zijn wel van een andere categorie dan onze Vaalserberg, het hoogste punt in het Zwarte woud is namelijk bijna 1500m, toch echt een berg. Na Baden-Baden en aan de B500 gelegen is er een leuke ‘omweg’ die je kan nemen waar veel lokale bikers rondhangen. Aan het stuwmeer is een Bikertreff waar je een warme bockworst kan krijgen maar ik houd het op iets minder zwaars. De lui zijn hier meer van het jonge soort en veelal van het type ‘knotjes, baardjes en tattoos’. Geen onaardige lui maar ik voel nooit zo’n aanleiding om ermee in gesprek te raken. Ik ben zelf vrij jong (26) maar ik praat liever met iemand die oprechte interesse toont of mij iets kan vertellen en niet met iemand die vooral komt om zijn levensstijl en bijbehorende accessoires te etaleren. Maar ik ben dan ook een nogal achterdochtig type :)

20200620_142244.jpg


20200620_142444.jpg


20200620_145549.jpg


20200620_155106.jpg


Ik rijd weer verder en geniet nog even van mijn heerlijke stuurfiets. Vanavond kan ik de bagage afschudden en zal het alleen maar beter worden. Van de pettenbrigade heb je hier ook weinig te vrezen, enkel op sommige stukken van de B500 waar veel toeristenbussen komen lossen kan je voor de zekerheid maar beter even rustig aan doen. Er staat ook ergens één flitskast, maar je moet haast blind zijn wil je die niet een kilometer van te voren hebben opgemerkt. De vele sportauto’s hier vallen op, ook met Engelse platen, dat zal wel door TopGear en andere autobladen komen waarin deze weg veelvuldig wordt genoemd. Ik rijd naar de eindbestemming, Hornberg. Hier mag ik in Hotel Schloss Hornberg slapen. Een hotel regelrecht uit een sprookjesverhaal met een lange weg naar de top van de rots waarop het kasteel en hotel zijn gebouwd. Het kijkt uit over het dal beneden, waardoor een treintje idyllisch over een schitterende boogbrug door het historische dorp Hornberg rijdt.

20200620_190946.jpg


20200620_193503.jpg


Het slaapgedeelte van de kamer is klein maar voorzien van alle gemakken. De badkamer daarentegen is zeer ruim. Het uitzicht is bovendien perfect, hier kan ik de komende dagen van genieten. Het restaurant is vrij chique maar daar had ik in de kledingkeuze rekening mee gehouden. Naast mij wordt piano gespeeld terwijl ik wacht op mijn maaltijd: varkensmedaillon, Spätzeln (soort Zuid-Duitse pasta) en broccoli onder het genot van flink glas Weizenbier. ‘s-Avonds lees ik nog wat in de kasteeltuin totdat de zon ondergaat. Wat een mooie afsluiting van de dag, zeker na de regen in de ochtend. Het kan verkeren.​
 
Laatst bewerkt:

Gaaaaaas​


Het ontbijt werkt via een invulformulier dat ik gisterenavond had ingevuld omdat het buffet niet meer corona-proof is. Ik ben vergeten wat ik had aangekruist maar ben blij verrast met wat ik krijg. Een scala aan broodjes, Duitse vleeswaren, Duitse kaas en huisgemaakte yoghurt. Het uitzicht vanuit de eetzaal is erg mooi en terwijl ik de slappe Duitse koffie naar binnen slurp denk ik aan de rit van vandaag. Het wordt een aardige rit (370km) met de focus op de zuidelijke deel van het Zwarte Woud. Vandaag is de tevens eerste dag dat ik bepakkingsloos rond kan toeren, dat zal zeker schelen.

20200622_075120.jpg


Het eerste stuk is hemels, vloeiende bochten op een goed onderhouden en rustige weg. Na het eerste anderhalf uur pauzeer ik op een stopplaats wat een mooi overzicht over de onderliggende bochten en de motorrijders die zich de weg eigen maken. Door het verminderde gewicht op de MV is het een stuk speelser ding geworden. Kort afdraaien is geen probleem als de situatie daar om vraagt. Dat het gas ook smeuïg te bedienen is helpt daar ook bij.

20200621_094513.jpg


20200621_104614.jpg


Verder naar het zuiden worden de weggetjes wat smaller en uitdagender. Er is met name één weg die langs een klein riviertje loopt en geflankeerd wordt flinke rotspartijen. Af ten toe is de hoogte tussen sterk kronkelende weg en de rivier de ‘Schlücht’ 20 tot wel 30 meter met enkel een vangrail om je die smak te besparen. Maar het zorgt er ook voor dat de snelheidsbeleving optimaal is. Scherend langs de vangrail en dan weer langs de rotsen aan de andere kant is mijn blik ferm gericht op de juiste lijn. Het zonnevizier is omlaag want door de bomen schijnen af en toe felle zonnestralen. Afremmend op blinde scherpe bochten is het fijn dat de MV een anti-hop koppeling heeft om vloeiend en tikje terug te geven. Uitkomend van een wijd lopende bocht pak ik de hele breedte van de weg om op het juiste moment weer naar de binnenkant te sturen. Plots komt er een joekel van een VFR1200 Crosstourer in beeld, ik rem hard af. Het lijkt bijna alsof ik stil sta maar de teller geeft 60 km/h aan. De Honda bestuurder merkt mij op en houdt rechts. Voet uit en gaaaaaas.

Dit tafereel herhaalt zich langs de weg die langs de ‘Alb’ loopt en ik krijg het er warm van. Even verderop spot ik een mooi bankje waar ik van het uitzicht kan genieten. Zo heb ik het het liefst, alleen met mijn eigen gedachten terwijl de MV zacht tikkend van de hitte achter mij staat. Af en toe zoeft er een een motor achter mij langs. Ik prop mijn oortjes in en luister naar Neil Young en sluit mijn ogen. Ik kom weer uit mijn droom wanneer een drietal motorrijders naast mij stoppen. Een ouder gezelschap met een oude BMW motor, type R50 volgens mij uit de jaren 50. Ik wordt er zelf niet warm of koud van. Het heeft wel wat, maar niet veel. Ik wordt wel blij van een oude Engelse motor maar die rijden hier niet veel rond, op een retro-modelletje na.

20200621_134932.jpg


Er ligt een ware circuitbaan bij Freiburg, alleen is deze in het weekend voor motoren gesloten. Hier zitten 'die Grünen' klaarblijkelijk in het bestuur. Ik stuur er omheen en besluit hier later terug te komen (dag van schrijven is zondag). Ik volg de B500 terug naar het hotel want ik heb genoeg gestuurd voor vandaag. Onderweg passeer ik een opstijgplaats voor paragliders en ik stop om een paar kiekjes te schieten.

20200621_141459.jpg


Eenmaal terug in Hornberg loop ik, na ik mijzelf heb opgefrist, nog een rondje in het historische dorp met een aantal mooie gebouwen en een gemoedelijk sfeertje. Er zijn hier veel verwijzingen naar de Middeleeuwen en het Kasteel Hornberg. Een bekende Duitse uitdrukking komt hier vandaan: “Das geht aus wie das Hornberger Schießen” wat refereert aan de belegering van Hornberg in de 16de eeuw. De Hornbergers schoten al hun kruit in korte tijd er doorheen waarna het kasteel hulpeloos achter bleef en spoedig werd ingenomen. Je kruit te vroeg verschoten hebben in het Nederlands dus. Ik kijk terug naar het hotel dat bovenop de heuvel staat, ai, er is een lange trap maar die is erg steil, dat weet ik want die heb ik genomen om naar beneden te komen. Dan maar via de lange weg zoals je met de motor komt, dat is iets minder zwaar.

20200621_191710.jpg


20200621_191955.jpg


20200621_192122.jpg


20200621_193305.jpg


Omdat het half juni is, is het lekker lang licht. Zo kan je lekker veel doen op een dag. Ter afsluiting geniet ik van de Thaise kookkunsten van het restaurant en dat beviel zeer goed, ik houd wel van scherp. Morgen zal ik afreizen naar het, ten oosten van het Zwarte Woud gelegen en minder bekende, Schwäbische Alb en het dal van de Donau, ik had daar namelijk goede dingen over gelezen in een motorblad.​
 

Bijlagen

  • OST20_Schwarzwald_Sud_370km.gpx
    298,7 KB · Weergaven: 34
Laatst bewerkt:
Dadelijk komt het leukste nog, Zell am See.
Jammer dat half Arabië er nu niet was. 1 man met 3, 4 gesluierde vrouwen, en een schot blerende kinderen.
 
Prima foto's ook, wel een beetje 'groothoekerig' maar dat mag ik wel!
 
Ja dat klopt, nieuwe telefoon waarin dat mogelijk is. Soms gaat het per ongeluk en niet altijd met even mooi resultaat. Panorama's nemen is eigenlijk beter omdat je ingezoomd niet met rare vervormde beelden zit.
 
Ja dat klopt, nieuwe telefoon waarin dat mogelijk is. Soms gaat het per ongeluk en niet altijd met even mooi resultaat. Panorama's nemen is eigenlijk beter omdat je ingezoomd niet met rare vervormde beelden zit.
Een fake Panorama kun je ook gewoon maken van een normale foto, met de opties in de telefoon.

Even bijknippen en opslaan en dan is het net panorama.
 
Ja ik begrijp je punt. De échte panorama is meer voor bergtoppen etc. waarbij losse foto's toch niet dezelfde indruk geven.
 
Maar daarom zoom ik nooit meer in met de telefoon. Gewoon afdrukken, en later kun je thuis nog inzoomen om "iets" in de picture te laten komen.
 

Schwäbische Alb (Zwabische Alm)​


Het ontbijt is weer een verrassing ondanks dat het nog steeds via een door mij ingevuld formulier gaat. Dit keer meer ei en minder zoetigheden. Het gaat er goed in. Ik moet eerst wat afstand overbruggen om naar de Schwäbische Alb te komen, dat gaat over een soort autoweg die helaas is opgebroken ter hoogte van Villingen. Er staan erg veel borden hoe je moet rijden maar ik kan er geen wijs uit, zo goed had ik de route niet bekeken om te weten welk plekje na Villingen komt. Ik schat dat ik rechtdoor moet maar dat heb ik mis. Ik moet een heel stuk over een afgeschraapte weg rijden terwijl ik eigenlijk de andere kant op moet, maar dat kan niet meer. De bordjes met de maximum snelheid gaan van 30 naar 15 naar… 5 km/h. Zo langzaam kan ik niet rijden maar de auto voor mij wel. De reden wordt snel duidelijk, een donkerblauw busje waar tussen de gordijntjes door een camera steekt. Sneaky motherfuckers. De wegopbreking stopt en even later kan ik wel via een afslag weer rechtsomkeert maken.

20200622_202950.jpg


Mijn eerste doel voor vandaag is een lokale Bikertreff op te zoeken welke aan een heel aantrekkelijk stuk racebaan ligt tussen Tieringen en Balingen. De bochten liggen hier in perfecte 180 graden-vorm en zijn erg breed. Zo kan ik binnen de eigen weghelft extra wijd blijven en meer snelheid meenemen bij het insturen. Wat heerlijk dit, hangend naast de motor passeer ik de apex en accelereer ik de bocht uit. Ik zoek weer de buitenkant op voor de volgende bocht naar links. Ik zie nog net een silhouette van een motorrijder door de bomen die deze bocht net heeft gehad. Het toerental zit lekker hoog zodat ik met volle por weer uit de bocht schiet. Het vermogen en de monoblocks voor laten geen enkele twijfel bestaan om het maximale uit de tussensprints te halen. Ik loop telkens iets in op de motorrijder voor mij en bij de laatste bocht zit ik op zijn staart. De weg loopt redelijk steil naar beneden en een lichte doses voetrem voorkomt dat er bandencontact optreed. Deze Marques heeft wel zijn kneeslider aan de grond maar om dat te forceren stuurt hij vroeger in en gaat later op het gas. Het verschil in snelheid zit dus in de rijlijn-keuze maar wel een thumbs up waardig, lekker bezig!

bochten.png


Ik pak deze weg nog een keer naar boven en dat is toch altijd net wat fijner rijden. Soms heeft de MV last van vorm boven functionaliteit. Zo zijn de voetsteunen mooi vormgegeven maar ook glad. Mijn laars schiet wel is door en dan zet ik hem soms een beetje ongelukkig terug. Als je dan naar de grens van de hellingshoek zoekt kom je die tegen als de buitenkant van je laars over het asfalt schraapt. Daar houd het niet op, want aan de rechterkant zit je uitlaat en een hitteschild ter hoogte van je enkel waardoor je hiel net iets meer naar buiten staat dan aan de linkerkant. Klinkt hinderlijker dan het in de praktijk is maar wie mooi wil zijn moet toch een beetje ongemak ervaren.

Niet veel later worden de wegen weer wat smaller en passeren ook een paar haarspeldbochtjes de route. Het is rond 12 uur en ik heb toch wel honger gekregen dus besluit ik bij het plekje Bärenthal in Cafe Kapellenblick een lunch te scoren. Ze beveelt de dagkeuze aan en dat lijkt mij een uitstekend plan. Met een appelsapje uit de regio want ijsthee hebben ze niet. Wat ik besteld heb lijkt op spaghetti met gehaktsaus maar het zijn weer diezelfde Spätzeln van eergisteren. Smaakt wel goed! Ik zit hier heerlijk in de zon maar besluit toch maar is te gaan afrekenen als ik vandaag nog ergens heen wil.

20200623_115814.jpg


De weg vervolgt naar waar de Donau stroomt. Deze rivier loopt door een mooi dal wat zelfs een beetje Zuid-Frankrijk-achtig overkomt door de wat ruige omgeving en rotsbogen waar je onderlangs kunt rijden. Ik stop bij een mooie boog en maak wat foto’s, niet ver van de weg is er een bruggetje en loop erheen om even de benen kan strekken. Er wordt hier ook veel gefietst, met name door ouderen. Ze kijken een beetje zuur op het moment dat ik op de brug een foto wil maken terwijl er aan de andere kant ook een ouder echtpaar op de fiets komt aanrijden. Moeten ze helemaal afstappen van de elektrische fiets. Afijn, ik loop weer terug naar mijn motor en kom waarachtig eenzelfde MV Brutale 1090RR tegen, alleen dan in de zilver/rode kleurstelling. Ik steek mijn duim op maar krijg 0 reactie. Hij is blijkbaar niet onder de indruk van dit toeval en zoeft verder. Even later heb ik hem in het vizier maar zodra er een paar bochten aankomen houd hij mij te veel op. Ik kan het toch niet laten om even te showen wat je zoal met dit apparaat kan doen. De kerstverlichting gaat aan op het dashboard, dat wil zeggen het lampje van de schakelindicator en het knipperen van de traction control.

20200623_135604.jpg


20200623_135927.jpg


20200623_135944.jpg


Rond Fridingen an der Donau liggen nog een paar mooie stukken asfalt en je wordt er verder door niemand opgehouden, dat is wel een voordeel van doordeweeks rijden. Even later pauzeer ik wanneer het landschap wat opener wordt. In de verte staat een wit kasteeltje op een dominerende positie, hoog boven de rivier. Mooi uitzicht zo, genieten. Na een tijdje voor mij uit te hebben gestuurd inspecteer de Brutale nog even. Hmm, de ketting kan wel wat smering gebruiken. Het valt mij ook op dat hij wat aan de slappe kant hangt. De C-sleutel die je voor het stellen nodig heb ligt echter thuis, niet gedacht dat de slijtage zo hard zou gaan. Voor vertrek had ik hem namelijk nog gespannen maar is duidelijk aan vervanging toe op dit tempo. Ach, de vakantie zal hij nog wel volhouden. Kwestie van goed smeren de komende tijd.

20200623_142058.jpg



20200623_142231.jpg


De route is 350 km lang maar besluit daar toch wat vanaf te snoepen. Ik rijd vanaf Hufingen meer rechtstreeks naar Hornberg. Samenvattend: best leuk om in deze hoek te hebben gehad. Is duidelijk anders dan het Zwarte Woud en dus een leuke aanvulling. Je zal er anders ook niet snel komen, daarvoor is het gebied te klein.​
 

Bijlagen

  • OST20_Schwaebische_Alb_350km.gpx
    242,4 KB · Weergaven: 38
Laatst bewerkt:
De weg vervolgt naar waar de Donau stroomt. Deze rivier loopt door een mooi dal wat zelfs een beetje Zuid-Frankrijk-achtig overkomt door de wat ruige omgeving en rotsbogen waar je onderlangs kunt rijden.
Leuk om dit topic te volgen.
Paar jaar geleden ook in beschreven omgeving in ZW Dld gereden. Maar daar mis ik de X-factor!
Schwarzwald eo is wel mooi, maar er ontbreekt iets??? Vaak is het ook allemaal net iets te veel aangeharkt.
Het is allemaal wel mooi in Dld, maar je moet er van houden????

Op het moment dat 't wel heel mooi wordt maak je gelijk vergelijking met Frankrijk.
Het is mooi in Dld, maar vaak is het 'net-niet' .
 
Er zijn in Frankrijk ook variaties in mooi, net zoals in Duitsland. Zuid-Frankrijk is niet te vergelijken met welke regio in Duitsland dan ook maar hier zag ik een paar gelijkenissen. Maar het is inderdaad ook leuk om naar 'niet-aangeharkte' landen op vakantie te gaan. Volgend jaar weer :)
 
Er zijn in Frankrijk ook variaties in mooi, net zoals in Duitsland. Zuid-Frankrijk is niet te vergelijken met welke regio in Duitsland dan ook maar hier zag ik een paar gelijkenissen. Maar het is inderdaad ook leuk om naar 'niet-aangeharkte' landen op vakantie te gaan. Volgend jaar weer :)
Je kunt niet alles hebben.

In Spanje worden ook gewoon westerns opgenomen in dorre desolate gebieden, en dan speelt het zich af in Amerika.

En ne5 onder de Dolomieten is het ook leuk. Niemandsland.
 
Spanje wil ik beslist ook nog een keer naartoe, was net een reisverslag hier op het forum aan het lezen daarover. Zo'n filmlocatie opzoeken is dan iig een leuk routepunt. Zie alleen nogal op tegen heel Frankrijk diagonaal doorkruisen -O-
 
Terug
Bovenaan Onderaan