De laatste ZAC-race van 2004, 18 september op Assen.
Wederom bij de ouders van Klaas Venema geslapen in de buurt van Groningen om de reistijd enigszins te beperken gezien het gebruikelijke vroege inschrijven. Ondanks het opstaan om half zes en het aankomen op het circuit om kwart voor zeven toch weer een irriterend lang uur in de rij staan voordat je aan de beurt bent. Mike had het anders aangepakt en was de avond ervoor met onze motoren naar het circuit afgereisd en had in de Opel Astma-station overnacht, zodat hij als tweede om kwart over zes in de rij stond. Hopelijk doen ze het volgend jaar met voorinschrijving of zoiets, want wennen doet het nooit om zo vroeg te moeten opstaan voor deze (voormalige) Zomer Avond (!) Competitie.
De insteek deze keer voor mij was om de pijn in de polsen proberen beheersbaar te maken, zodat ik weer een volledige racedag zou kunnen rijden. Volgens de huisarts heb ik geen RSI maar toch ook niet het carpale tunnelsyndroom en volgens de manuele therapeut kan het wel eens aan de zenuwen liggen die misschien in de loop der tijd door zware krachttraining te kort geworden zijn. Na de nodige rekoefeningen en een onspannen vakantie gaan we het gewoon weer proberen.
De eerste training doe ik relatief rustig aan om vooral de druk op de polsen niet te groot te maken en ik probeer wat ruimere lijnen te rijden om wat minder hard te hoeven remmen. Het loopt allemaal wel redelijk en het belooft een mooie warme dag te worden zo is voorspeld.
De tijdtraining zet ik wat meer aan waardoor de rondetijden wat omlaag gaan maar ik wil vooral niets forceren. Toch voel ik licht de pijn in de rechterpols aannemen zodat ik twee ronden voor het einde, tijdens een paarse vlag situatie, besluit om alvast naar binnen te gaan. Dit volgt voor enige consternatie bij de (schoon)familie van Klaas omdat zij mij niet meer zien passeren en ze zijn dan ook blij verrast dat ze me gewoon in het rennerskwartier aantreffen, wapperend met mijn handen om de doorbloeding te stimuleren.
Tijdens deze sessie blijk ik een snelste rondetijd van 1:35,2 gereden te hebben, wat goed is voor een zevende plaats bij de eerste race in de S2. Klaas zijn rondetijd blijkt niet gemeten te zijn en ik probeer nog om hem op de open achtste plaats te krijgen omdat we redelijk bij elkaar bleven rijden, maar daar blijkt ook iemand ander aanspraak op te maken. Omdat de nummer vijf van de training niet start, beginnen we alsnog met z’n vieren van de 2e van de 10 startrijen. Mike heeft een elfde trainingstijd gereden in de S1, dus start vanaf de derde startrij in de S1.
Bij de eerste race heb ik weer een ouderwetse goede start waardoor ik als 2e de Nationale bocht inga, ondanks het niet extreem laat remmen, want dit had me de vorige keer flink opgebroken. Tijdens de race beperk ik het harde remmen door ruimer in te sturen dan gebruikelijk, waardoor er verschillende keren iemand aan de binnenkant tussenduikt en ik langzaam plaatsen zak. Het gevolg is dat ik als 8e finish, 1 plaats voor Klaas met een snelste rondetijd van 1:34,8. Dit is dan wel 1,4 sec. boven mijn P.R. maar toch ben ik tevreden dat ik de race heb kunnen uitrijden zonder extreme pijn in de polsen. Alleen de rechter pols zeurt wat meer dan de training, maar het is dragelijk. Ik verheug me om weer eens een tweede race te kunnen rijden.
Mike rijdt naar de elfde plaats in de eerste race van de S1.
Het verheugen wordt langzaam minder als het ineens gaat regenen. Ik twijfel sterk of ik wel mee ga doen want in de regen rijden is toch altijd extra vermoeiend en spannend op de dan gladde Pirelli SuperCorsa’s. Toch besluit ik om mee te doen, dit is immers de laatste race van het jaar en fysiek kan ik het ook aan.
De start van de tweede race is redelijk goed, al zit ik wat meer opgesloten. Bij het aanremmen bij de Nationale bocht remt mij voorligger wat harder en vooral eerder dan dat ik verwacht had. Het gevolg is dat ik ook flink moet remmen waarbij ik mijn voorwiel voel glijden. Gelukkig heb ik genoeg VRO’s gedaan om niet in paniek te raken en de rem iets te laten vieren en langzaam mijn voorligger te ontwijken naar links. Daardoor kom ik wel tussen een kluwe rijders in en langzaam stuur ik naar rechts om met mijn rechter voet over het asfalt en als een supermotardrijder de bocht in de duiken. Ik schat dat ik hierdoor als zesde of zevende de Nationale inrijdt zodat de race dan pas echt kan beginnen. Gelukkig is het droog geworden al ligt de baan er nog wel erg nat bij. Iedereen doet netjes voorzichtig aan zodat er niemand onderuit schuift. Dan rij ik de GT uit en ineens breekt mijn achterwiel flink uit. Gelukkig hou ik de motor in bedwang en constateer ik dat het toch nog natter is dan verwacht. Ik besluit dan ook om bijna alle bochten een versnelling hoger te nemen zodat alles wat gedoceerder gaat. Helaas houdt dat in dat er mensen zijn die mij gelukkig wel op een nette manier inhalen, zodat ik als 10e de race eindig, weer 1 plaatsje voor Klaas. Voor mijn polsen is dit een verademing, want echt hard remmen kan niet eens zodat ik redelijk tevreden de laatste race van het jaar afsluit met een gemiddelde 9e plaats. Hopelijk kan ik volgend jaar weer voluit gaan om weer eens op het podium te eindigen.
Mike heeft ook weer een stunt, want in gevecht op de 12e/13e plaats glijdt hij in de laatste ronde met zijn laars van de voetsteun. Als hij kijkt naar de oorzaak ziet hij olie op zijn laars en de zijkant van de motor. Gauw stuurt hij zijn Ducati (voor de critici geen verrassing dat dit bij een Ducati gebeurt) het gras in om geen oliespoor te trekken, zoals reeds tijdens de allereerste race op Zandvoort. Gelukkig loopt alles goed af en gaat er weer niemand, waaronder Mike zelf, onderuit en blijft het bij een stukje terug duwen naar het rennerskwartier. Hij heeft een hele winter om de Duc weer oliedicht te maken, maar nu hopelijk definitief
Tot het volgende ZAC-racejaar!
Eric “Emille” Verkaik
Wederom bij de ouders van Klaas Venema geslapen in de buurt van Groningen om de reistijd enigszins te beperken gezien het gebruikelijke vroege inschrijven. Ondanks het opstaan om half zes en het aankomen op het circuit om kwart voor zeven toch weer een irriterend lang uur in de rij staan voordat je aan de beurt bent. Mike had het anders aangepakt en was de avond ervoor met onze motoren naar het circuit afgereisd en had in de Opel Astma-station overnacht, zodat hij als tweede om kwart over zes in de rij stond. Hopelijk doen ze het volgend jaar met voorinschrijving of zoiets, want wennen doet het nooit om zo vroeg te moeten opstaan voor deze (voormalige) Zomer Avond (!) Competitie.
De insteek deze keer voor mij was om de pijn in de polsen proberen beheersbaar te maken, zodat ik weer een volledige racedag zou kunnen rijden. Volgens de huisarts heb ik geen RSI maar toch ook niet het carpale tunnelsyndroom en volgens de manuele therapeut kan het wel eens aan de zenuwen liggen die misschien in de loop der tijd door zware krachttraining te kort geworden zijn. Na de nodige rekoefeningen en een onspannen vakantie gaan we het gewoon weer proberen.
De eerste training doe ik relatief rustig aan om vooral de druk op de polsen niet te groot te maken en ik probeer wat ruimere lijnen te rijden om wat minder hard te hoeven remmen. Het loopt allemaal wel redelijk en het belooft een mooie warme dag te worden zo is voorspeld.
De tijdtraining zet ik wat meer aan waardoor de rondetijden wat omlaag gaan maar ik wil vooral niets forceren. Toch voel ik licht de pijn in de rechterpols aannemen zodat ik twee ronden voor het einde, tijdens een paarse vlag situatie, besluit om alvast naar binnen te gaan. Dit volgt voor enige consternatie bij de (schoon)familie van Klaas omdat zij mij niet meer zien passeren en ze zijn dan ook blij verrast dat ze me gewoon in het rennerskwartier aantreffen, wapperend met mijn handen om de doorbloeding te stimuleren.
Tijdens deze sessie blijk ik een snelste rondetijd van 1:35,2 gereden te hebben, wat goed is voor een zevende plaats bij de eerste race in de S2. Klaas zijn rondetijd blijkt niet gemeten te zijn en ik probeer nog om hem op de open achtste plaats te krijgen omdat we redelijk bij elkaar bleven rijden, maar daar blijkt ook iemand ander aanspraak op te maken. Omdat de nummer vijf van de training niet start, beginnen we alsnog met z’n vieren van de 2e van de 10 startrijen. Mike heeft een elfde trainingstijd gereden in de S1, dus start vanaf de derde startrij in de S1.
Bij de eerste race heb ik weer een ouderwetse goede start waardoor ik als 2e de Nationale bocht inga, ondanks het niet extreem laat remmen, want dit had me de vorige keer flink opgebroken. Tijdens de race beperk ik het harde remmen door ruimer in te sturen dan gebruikelijk, waardoor er verschillende keren iemand aan de binnenkant tussenduikt en ik langzaam plaatsen zak. Het gevolg is dat ik als 8e finish, 1 plaats voor Klaas met een snelste rondetijd van 1:34,8. Dit is dan wel 1,4 sec. boven mijn P.R. maar toch ben ik tevreden dat ik de race heb kunnen uitrijden zonder extreme pijn in de polsen. Alleen de rechter pols zeurt wat meer dan de training, maar het is dragelijk. Ik verheug me om weer eens een tweede race te kunnen rijden.
Mike rijdt naar de elfde plaats in de eerste race van de S1.
Het verheugen wordt langzaam minder als het ineens gaat regenen. Ik twijfel sterk of ik wel mee ga doen want in de regen rijden is toch altijd extra vermoeiend en spannend op de dan gladde Pirelli SuperCorsa’s. Toch besluit ik om mee te doen, dit is immers de laatste race van het jaar en fysiek kan ik het ook aan.
De start van de tweede race is redelijk goed, al zit ik wat meer opgesloten. Bij het aanremmen bij de Nationale bocht remt mij voorligger wat harder en vooral eerder dan dat ik verwacht had. Het gevolg is dat ik ook flink moet remmen waarbij ik mijn voorwiel voel glijden. Gelukkig heb ik genoeg VRO’s gedaan om niet in paniek te raken en de rem iets te laten vieren en langzaam mijn voorligger te ontwijken naar links. Daardoor kom ik wel tussen een kluwe rijders in en langzaam stuur ik naar rechts om met mijn rechter voet over het asfalt en als een supermotardrijder de bocht in de duiken. Ik schat dat ik hierdoor als zesde of zevende de Nationale inrijdt zodat de race dan pas echt kan beginnen. Gelukkig is het droog geworden al ligt de baan er nog wel erg nat bij. Iedereen doet netjes voorzichtig aan zodat er niemand onderuit schuift. Dan rij ik de GT uit en ineens breekt mijn achterwiel flink uit. Gelukkig hou ik de motor in bedwang en constateer ik dat het toch nog natter is dan verwacht. Ik besluit dan ook om bijna alle bochten een versnelling hoger te nemen zodat alles wat gedoceerder gaat. Helaas houdt dat in dat er mensen zijn die mij gelukkig wel op een nette manier inhalen, zodat ik als 10e de race eindig, weer 1 plaatsje voor Klaas. Voor mijn polsen is dit een verademing, want echt hard remmen kan niet eens zodat ik redelijk tevreden de laatste race van het jaar afsluit met een gemiddelde 9e plaats. Hopelijk kan ik volgend jaar weer voluit gaan om weer eens op het podium te eindigen.
Mike heeft ook weer een stunt, want in gevecht op de 12e/13e plaats glijdt hij in de laatste ronde met zijn laars van de voetsteun. Als hij kijkt naar de oorzaak ziet hij olie op zijn laars en de zijkant van de motor. Gauw stuurt hij zijn Ducati (voor de critici geen verrassing dat dit bij een Ducati gebeurt) het gras in om geen oliespoor te trekken, zoals reeds tijdens de allereerste race op Zandvoort. Gelukkig loopt alles goed af en gaat er weer niemand, waaronder Mike zelf, onderuit en blijft het bij een stukje terug duwen naar het rennerskwartier. Hij heeft een hele winter om de Duc weer oliedicht te maken, maar nu hopelijk definitief
Tot het volgende ZAC-racejaar!
Eric “Emille” Verkaik
Sterkte met je polsen btw
/213.159.9.206/verslagen/verslag20040918_MischaKluin.htm
L
