Vietnam Deel 2

Moeilijk. Op zich is dit een gebied waar ik niet echt in geïnteresseerd ben en wat ik eigenlijk alleen van een afstand volg.

De afgelopen jaren zijn er heel veel grote hotels langs de boulevard gebouwd. Ook ten noorden van Nha Trang, wat op de foto rechts boven te zien is aan de andere kant van de brug. Een jaar of 15 geleden was daar nauwelijks iets van hotels te bekennen.

Dezelfde ontwikkeling zie je nu bij het vliegveld. In Vietnam Deel 2 werd daar wat dieper op ingegaan.

Mijn vermoeden, niet gestaafd door ook maar een flintertje hard bewijs, is dat veel van die vooruitgang in handen komt van de rijken, die dat toch al zijn.

In Vietnam heb ik daar al het e.e.a. over de voorafgaande 5-jaars-periode geschreven. We zijn nu –o, hoe toevallig- weer 5 jaar verder en weer reageert Leeqnl. :+

Even wat korte opmerkingen over die post.

Prijzen.
Hoeveel de prijzen gestegen zijn weet ik niet.

Studie
De indruk bestaat, dat het onderwijs steeds slechter wordt. Minder kennis noodzakelijk om te slagen. Smartphone en gamen zijn belangrijker.

Arm en rijk
“We hebben het idee dat de kloof tussen arm en rijk alleen maar groter is geworden. In ieder geval niet kleiner!”
Deze kan wat mij betreft gewoon blijven staan.

Levensstandaard
Meer huizen, scooters, auto’s geluids- en karaoke-installaties. Maar of dat ook een hogere levensstandaard impliceert:?

Mentaliteit
“De hele gemeenschap heeft steeds meer van “money en mackeno” (Vietnamees begrip dat “het interesseert me niet” betekent).”
Voor mijn gevoel is dit gedrag explosief gegroeid.

Korte-termijn-denken
“Ook het korte termijn-denken vindt steeds meer toepassing: ik moet NU geld hebben, ik moet NU veel verdienen, ik moet NU een auto en een groot huis hebben, ik moet NU een hoge baan hebben. En dat nog het liefst zonder er iets voor te doen. Ik roep altijd wat schamper dat een lange-termijn-visie een week overspant.
Voor zover ik daar zicht op heb proef ik hetzelfde bij de overheid. Denk aan mijn verhalen over antibiotica en die van Minh over onderwijs. Ik geef onmiddellijk toe dat een dergelijke mentaliteitsaanpassing niet iets is dat van de één op de andere dag gerealiseerd is, maar volgens mij wordt er zelfs niet eens over nagedacht.”

Hier merk ik alleen een enorme verslechtering. Niet alleen antibiotica en onderwijs, maar ook geluidsoverlast, pesticiden, roken, drinken, gamen etc.

Infrastructuur
Dat is één van de weinige zaken die inmiddels hier in de omgeving wel zijn aangepakt. Er zijn wat betere wegen met verlichting gekomen, een aantal nieuwe bruggen etc. Daar moet wel bij worden gezegd dat veel kleine en vaak doodlopende weggetjes door de boeren zelf betaald zijn vanuit een soort coöperatie waar ze lid van zijn.

Conclusie
“Een betere toekomst zien we (nog) niet voor Vietnam. Hooguit alleen voor een klein select groepje. Vijf jaar na de dag, dat we hier arriveerden, zijn we wat dat betreft een illusie armer en veel ervaringen rijker.
We blijven hopen!”


Nou, die hoop heb ik, als cynicus by nature, al geruime tijd geleden opgegeven, zeker als het over een landelijk gebied gaat als waar wij wonen.

Maar trek op basis van zowel bovenstaand als alles wat ik hier heb gepost je eigen conclusie.
Ik reageer (hier) niet vaak, maar lees na al die jaren nog steeds bijna elke dag mee.
 
Thanh & Kim (3)

Kim 8.jpg


Kim 9.jpg


Kim 10.jpg
 
Cute Vietnamese habits

The feedback I get from readers is absolutely priceless:
* “Do you really like everything in Vietnam?” (Nearly.…)
* “Are you told to write only positive things about Vietnam? (Never…)
* “There must be things that get up your nose.” (Almost none...)

Let’s look at a few of the more charming local customs, those that highlight the unpretentious beauty of daily life in Vietnam.

Sidewalk hopscotch:
Sidewalks (footpaths, pavements, trottoirs, etc.) are officially reserved for pedestrians. But in reality they are allocated as supplemental space for businesses, ideal for abandoning vehicles, staging and pre-assembly of renovations, welding, steel grinding, smoky grilling, kiddies’ play area, food vending, dining ‘al fresco,’ and anyone selling anything.

This configuration brings the business nearer to potential customers, which is always a plus, and frees up the shop for product inventory, cooking, eating, sleeping, babysitting, drinking coffee, guzzling beer, and raucous card games.


Cute 1.jpg

What could possibly go wrong?

Some have tried to rectify the situation, most notably the valiant ‘
Captain Sidewalk,’ an official in Ho Chi Minh City who took on the challenge of cleaning up the sidewalks. ltimately, he tendered his resignation upon realizing he’d never succeed, primarily because residents enjoy the mess exactly as it is.

Truth!

We love it! I swear the day this place turns into Singapore, I’m outta here.

We hop, skip, and vault over obstacles, getting much needed exercise while trying to walk around, meeting lots of people, and having a ball doing so.

I have perfected the ‘3/4 fruit vendor pike,’ deftly leaping and spinning over a crouching seller, and the ‘welding flash jab,’ a Hapkidoesque movement involving a sudden flick of the arm to shield my eyes against such flashes and flying sparks, akin to a rugby straight-arm.

Annoying re-re-reconfirmations of meetings:
This one was a pain in the ass until I began arranging meetings with locals exclusively in places where I like to go anyway, whilst pretending to the other party that I was going for the express purpose of meeting them.

So far, so good, then this:
Phone rings half an hour before our meet…
Me: Just about to say hello, caller cuts in.
Caller: “Where are you?”
Me (thinking): “Silly, going to meet you. Where did you think I was?”
Me (aloud): “On my way to our appointment.”
Caller: “On your way to where?”
Me: “Going to the place we agreed upon.”
Caller: “OK.”
Caller: Click

Ten minutes later, phone rings again…
Me: Just about to say hello, caller cuts in.
Caller: “Where are you?”
Me (thinking): “Neurotic much? Did you think I got hit by a truck during the ten minutes since we last spoke?”
Me (aloud): “In the café waiting for you. Where are you?”
Caller: “On my way.” (Rubbish, the person is still at home, that’s an old trick.)
Caller: Click
Caller: Wanders in twenty minutes later, big smile on face.

Driving:
Almost any foreigner could pen a tome the size of War and Peace about experiences on the roads in developing countries. All such places have their own driving peculiarities and Vietnam is no exception.

In these parts, it’s like bumper cars, except instead of trying to hit each other, everyone tries to miss, peppered with sporadic ‘who blinks first’ dares, and you know the rest. Sometimes they miss, sometimes they don’t.

Everyone is in an incredible hurry, so they ignore everything and stare straight ahead like those pilots in scary old war movies, zeroing in on a target, oblivious to all beside and behind.

The one driving maneuver that amuses me most is the classic Vietnamese U-turn, invariably performed right in the middle of dense traffic.

Instead of executing the customary three-point turn or proceeding to the next intersection and turning around, an agonizingly slow six-point turn is made at the biggest choke point when it’s totally jam-packed with traffic.


Cute 2.jpg

Classic six-point U-turn


The reason for the three additional (and redundant) moves and the gingerly manner in which they are executed is most drivers grossly overestimate the size of their vehicle, so they think they’re about to bump into something when in fact they’re half a football pitch away from any object.

The excessive caution employed is not based on fear that drivers might damage anything around them, rather they’re worried about denting their own vehicle.

Looking at the cost of cars here, I must say I can’t blame them.

Plumbing:
Vietnam punches far above its weight in this category, demonstrating the ingenuity and resourcefulness of the locals.

Fact is if you flash the cash, some clown who thinks he knows plumbing, or believes you don’t realize that he has no clue, will magically appear out of nowhere to relieve you of some cash.

Although the tune may vary, it’s the same dance from Hanoi to Honolulu and everywhere in between.

The prevailing plumbing style in Vietnam is for laborers to pick up a few hundred meters of PVC pipe then begin connecting it in an artistic fashion to the water supply, bypassing the design phase.

Blue pipe is ideal because it highlights the workmanship better than boring old gray.

A labyrinth-like network of T-junctions, joints, angles, and twists reminiscent of a plate of linguine is then constructed, winding around every joint and corner in the toilet from floor to ceiling, until, probably by divine intervention, fresh water flows in and waste water ends up on the shoes of those using urinals and sinks.


Cute 3.jpg

Unrivaled creativity


Last grain of salt:
This item originates from days gone by when there was little to go around, so needs had to be prioritized and cash allocated to the most critical items each day, which, sadly, still applies to many people in Vietnam.

Despite all the significant progress made to date, the concept of ordering in advance usually does not resonate among locals. Believe me, I’ve tried everything short of slipping drugs into people’s drinks to convince them to plan consumption in advance, but it’s like peeing into a stiff gale.

Therefore, only when the last morsel of salt or rice, splash of oil, or clove of garlic is consumed can one then initiate replenishment, and not a single second before.

Thus, if you do venture into a local kitchen and find pots on the boil and ingredients strewn about but nobody present à la Marie Celeste, fear not, the cook ran out of something right in the thick of things and bolted for the nearest corner store.

Interrogation:
Given the unceremonious behaviour of many foreigners both past and present in this country, it’s little wonder the locals want to keep tabs on us.

Hell, if this was my country with its history of scandalous invasions, I’d have a pack of trouble-sniffing bloodhounds following every foreigner.

In addition, most locals have no first-hand experience abroad, so they’re naturally curious about visitors, especially in view of the weird things we do.

We can mitigate this issue by carrying around translated copies of our full curriculum vitae and circulate it among interested parties as we stroll through town, similar to grocery store leaflets handed out en masse.

Cutting queues:
This charming custom is practiced indiscriminately, with both locals and foreigners victimized without prejudice. It’s basically the Vietnamese equivalent of the guy who tries to crash the Express line in a supermarket back home with 13 items when only 10 are allowed.

Although they feign innocence, queue-jumpers know exactly what they’re doing and we know that they know, so confrontation is a viable yet time-consuming option, therefore defeating the purpose. The best defense is to distract them, then nimbly retake our rightful place whilst ignoring the jumper completely.

As strange as some of these idiosyncrasies may seem to foreigners, there is often a method to the madness. The sidewalk is breezier than the shop and does indeed bring the business closer to customers. Similarly, why drive half a kilometer just to turn around and go back to the point of origin if you can do it on the spot?

It’s all academic since there are only two ways forward, either:
We get used to these customs and laugh with the locals, or
We don’t, and are slowly driven to insanity.

So, fellow foreigners, kick back and enjoy, because the only thing that’s going to change is us.

Rick Ellis



Bron: Cute Vietnamese habits


* “Are you told to write only positive things about Vietnam? (Never…)
Ongetwijfeld, maar ik vermoed dat bij teveel negatieve verhalen er niets meer zal worden geplaatst. Ergo, hij houdt het zelf voor alle zekerheid positief.

En Cute habits?
Nou, voor de buitenlandse lezers misschien wel. Maar als je hier wat langer woont zijn ze echt niet meer zo leuk.
Eigenlijk zegt hij op een leuke en beschrijvende manier, wat ik als lompe Hollander samenvat als “Vietnamezen zijn het meest egocentrische en ongeïnteresseerde volk ter wereld”. :+

Ik doel o.m. op:

Sidewalk hopscotch
Hij vergeet nog iets heel belangrijks. Als het iets drukker op straat wordt, wordt het trottoir gewoon als weg gebruikt en je hebt als voetganger meestal weinig in te brengen tegen de motorfietsen. En wat dacht je van verzwikte enkels? Kan ik uitgebreid over meepraten.
Cute? Sure. O-)

Plumbing.
Inderdaad, leuk om te zien. Dit soort briljant constructiewerk kan ik ook tonen. En geloof me, je vloekt alle duvels uit de hel bij de zeer regelmatig voorkomende lekkage. Want reparaties zijn meestal onmogelijk en kun je dus het geheel overnieuw gaan bouwen. Waarbij het door de constructie meestal bijna onmogelijk is om iets nieuws aan te sluiten op iets bestaands, omdat daar domweg geen rekening mee wordt gehouden. Uit eigen zeer uitgebreide ervaring.

Als voorbeeld de badkamer boven, waar plotseling zonder enige waarschuwing het water tussen kraan en muur uitspoot. Bij controle bleek dat de pijpen scheef in de muur zitten en de aansluiting van de kraan met hooguit 1 draad in de pijp zat. Je kunt de kraan dus nooit op een fatsoenlijke manier opnieuw monteren. Gasten zijn dus (nog) niet welkom. Hoewel, buiten aan de watertank zit een kraan… :+
Cute? Nou en of. Ik lach de ballen uit mijn broek. |(

De rest van de leuke zaken –nou, eigenlijk allemaal- zijn voornamelijk leuk als je hier op vakantie bent en de couleur locale een keer wil meemaken.

Want om alle genoemde echt leuk te vinden moet je toch wel een enorme masochist zijn.

Or insane…
 
Thanh & Kim (Slot)

Omdat beide dames een laptop hebben, heb ik van de door mij geselecteerde foto’s met Affinity Publisher een echt fotoboek gemaakt. Uiteraard krijgen ze beide ook een mapje met echte foto’s. die ze zelf uit de grote selectie hebben gekozen. Met name Thanh vroeg daarom: ze wil de foto’s thuis neer kunnen zetten.

Kim 11.jpg


Kim 12.jpg


Kim 13.jpg


Kim 14.jpg
 
Visie?

Een opmerking van Deanevo in Vietnam Deel 2 : “Er is nooit een totaalomvattende diepgaande visie voor de bevolking om het voor iedereen beter te maken.”

Ik wil daar niet diepgaand op ingaan. Ik moet hier nog even langer door.

Maar ik kan wel wat statistieken tonen, die ik van de officiële websites heb gehaald.

Verkeersdoden..............................................................ca. 10.000 / jaar
Verdrinkingsdoden......................................................ca. 11.000 / jaar
Corona-slachtoffers.....................................................45 doden (geregistreerd)
Karaoke-slachtoffers...................................................36 doden (alleen via Engelstalige sites)
Aangerande kinderen.................................................ca. 8.700 officiële in 4½ jaar [1]
Tiener-abortussen……...............…………………………6.000 officiële per jaar [1]
Pesticides………………………………....................………..100,000 tons per jaar
...met…………………………………….........................…..….1,600 stoffen en meer dan 4.000 producten
Hoogste db in huis gemeten overbuurman:.....93 gem., 110 piek
Afstand geluidsboxen.................................................hoorbaar 400-500 m.,
...over de rijstvelden…………….................…………… paar honderd m. verder.
Aantal regelmatig hoorbare aso’s........................10-15
[1] Officieus denkt men een (fors) veelvoud.

Verder staat Vietnam in de wereldtop voor roken, drinken en gamen. Ook kan hier nog het overmatige gebruik van antibiotica worden genoemd. Met als gevolg ongetwijfeld resistentie.

Het enige van bovenstaande waarover ik op regelmatige basis heb gelezen is het alcoholmisbruik, dat met een zero-tolerancebeleid inmiddels voortvarend is aangepakt en voor zover ik na kan gaan met succes.

Van alle andere zaken lees ik alleen soms wat incidentele ad-hoc oplossingen, meestal op een soort van individuele basis. Maar dat kan ook aan de Engelstalige websites Tuoi Tre News | Home en VnExpress International - Latest news, business, travel and analysis from Vietnam liggen. O-)
Wel lijkt het dat straffen voor seksuele misdrijven -terecht- flink hoger zijn geworden.

Het is wel zo, dat de Covid-19 pandemie ook hier grote invloed op heeft. Ik volg de overvloed van artikelen inmiddels niet meer zo, maar daar lijkt men continu bovenop te zitten met reeksen van maatregelen.

Maar om toch iets van de problemen, die ik zie, te benoemen: consistentie en wetskennis.

Over de alom-aanwezige-en-niet-te-vermijden geluidsoverlast heb ik bv. de afgelopen jaren veel verschillende kreten gehoord en gelezen, zowel van burgers als van overheid. Een selectie:
  • Er is geen wet
  • Er is wel een wet maar alleen voor bedrijven.
  • Idem, maar alleen voor hotels
  • Geldt alleen voor karaokebars.
  • Is alleen na 22:00 geldig.
  • Is niet voor in je eigen huis.
Etc., etc., etc.

Een advocatenfirma heeft ooit de wettekst in het Engels op internet gezet. Ik heb die hier al meerdere keren geplaatst. En vanuit mijn ICT-ervaring zit die gewoon goed in elkaar.
  • Niks uitzonderingen.
  • Noise pollution, ofwel alle herrie.
  • Een paar reeksen van tijden met bijbehorende maximaal geluidsniveau
  • Een serie reeksen van overschrijdingen met bijbehorend boetebedrag.
Je kunt het zo moeiteloos programmeren. :+

Dus waar al die verschillende interpretaties vandaan komen…???
  • Iets met “begrijpend lezen” wellicht?
  • Egocentrische instelling?
Visie kun het moeilijk noemen.

Trouwens, waarom moet er een visie zijn? De aso’s met hun grote bek en twee linker klauwen hebben het hier toch voor het zeggen. Hoort ook eigenlijk bij bovenstaande selectie:
  • Geldt niet voor aso’s. |(

Maar trek zelf je conclusies. Die van mij zal ik –met toelichting en argumenten- ooit nog wel eens ergens geven. O-)
 
A Kon Tum journey through childhood

A series of photographs by Nguyen Ngoc Thai depict the childhood of ethnic minority children in Central Highlands province Kon Tum.

Kon 1.jpg

A group of ethnic Ba Na kids chase each other on a suspension bridge in Dak Ha District.


Thai, also known as Thai Bana, has spent many years capturing portraits of locals and the beauty of traditional activities around communal houses in Kon Tum.

The Central Highlands is home to 6.5 million people, with ethnic minorities accounting for 45 percent of the region's population, including the Bahnar, Jrai, Ede, and Sedang. Many children are still trapped in stark poverty and suffer from poor access to education.


Kon 2.jpg

Children bathe in a river in Dak Ha, about 20 kilometers north of downtown Kon Tum.


The Ba Na of Kon Tum account for 12.5 percent of the province's population, mainly residing in Kon Tum Town and Dak Ha, Kon Ray and Sa Thay Districts.


Kon 3.jpg

The happy moment of a kid bathing in the river.


Kon 4.jpg

A group of smiling children and a dog in the straw.


Thai Ba Na said he has had a passion for photography since 2015 and after experiencing various types, chose his own path to portray daily life in the Central Highlands.


Kon 5.jpg

Kids play with a dog around a stilt house.


Communal houses (rong in Vietnamese) on stilts with their distinct high, tapering roofs are built using natural materials like wood, bamboo and leaves. The communal house is the heart of a village.


Kon 6.jpg

Children fold paper cranes, implying their dreams fly high and miracles occur.


Kon 7.jpg

A village elder and two kids work at a forge.


Kon 8.jpg

Kids play marbles, a traditional pastime.


Kon 9.jpg

Shooting birds with a slingshot is another childhood game among boys.


Kon 10.jpg

Two kids play with a bird cage.


Since 2015, the author has traveled around Dak Ha and Kon Tum villages taking over 300 photos of ethnic minority people, from village elders to children.



Bron: A Kon Tum journey through childhood


Ondanks de hoeveelheid heb ik alle foto’s laten staan. Dit omdat het me aan mijn eigen jeugd deed denken. We moesten ons toen ook vaak bezig houden met eenvoudige dingen.

En ik heb niet het gevoel dat ik wat tekort ben gekomen. Eerder integendeel.

Toevallig stond er net deze week ook een column hierover in het AD. Zie DPG Media Privacy Gate .

Ik ben het grotendeels met Özcan Akyol eens. Zo ben ik ook opgegroeid en heb geprobeerd om mijn dochter op dezelfde manier op te voeden. Zelf heb ik nooit het gevoel gehad “aan mijn lot overgelaten te zijn”.
Gewoon vrijheid, ook om met vriendjes kattenkwaad uit te halen.
Soms gehavend thuis komen.
En je wist ook dat als je het te dol had gemaakt er straf op stond.
Risico van het vak.

Het heeft ons nooit tegengehouden.
 
Passion over paralysis: One woman’s fight to rebuild her life

Para 1.jpg

Le Phuong Uyen has a special passion for photography. Photo: Ngoc Phuong / Tuoi Tre


After Le Phuong Uyen fell several stories and landed on a 16-seat bus parked below, she knew her life would never be the same.


Para 2.jpg

Le Phuong Uyen, 23, feels at home behind the camera. Photo: Ngoc Phuong / Tuoi Tre


At 21 years old, she was paralyzed from the waist down and had to rebuild her life from scratch. Now, two years later, despite not being able to walk, she refuses to let any obstacle get in the way of her one true love: photography.

A new will to live
Although Uyen has undergone several operations meant to stabilize her back, doctors say its likely she’ll be paralyzed for the rest of her life. In the days and weeks following her accident, Uyen and her family couldn’t believe she’d never be able to walk again.

Uyen had been an avid photographer since she was a child. She learned to take pictures on smartphones and tablets and, by the time she was in 12th-grade, had saved up enough money to buy a digital camera.

After she lost the use of her legs, Uyen felt as if that passion was being ripped from her hands.
“I once asked my family to let me die, but my brother’s inspired me to live. He told that it couldn’t get any worse, so I might as well do my best to become a respectable person,” Uyen shared.

Now, although daily life is a struggle, Uyen has a new will to live.
“My schedule is pretty much the same each day. I wake up and go to the hospital for physical therapy,” she told Tuoi Tre (Youth) newspaper.
“I try my best to overcome the monotony because I believe I cannot die. I almost died once before. No one can make me almost die again.”


Para 3.jpg

Tran Minh Phuong carries Le Phuong Uyen to the studio, where Uyen takes photos at the weekends. Photo: Ngoc Phuong / Tuoi Tre


Pursuing a passion
Despite the tragic accident, Uyen has managed to hold onto her passion for photography.
“You can still sit in the wheelchair, so you can take photos, too,” a friend had reminded her.

That same friend later sent Uyen photos of wheelchair-bound photographers, inspiring Uyen to pick up her camera and return to photography.
“I get so much support from others. After undergoing physical therapy from Monday to Friday, I return to Saigon to take photos,” Uyen said.
“Because of my health condition, other members of my team help me move around. They carry me to the car and upstairs. They also help me carry my equipment. The only thing they don’t help me with is getting dressed.”

Uyen hopes her story will inspire others facing the same circumstances to hold their heads high and pursue their dreams.
“I want to be happy do what I like without wasting time,” Uyen said.
“I feel happy when others are willing to listen to me, respect me, and help me,” she said.

According to Pham Dac Mai Chi, director of EYEIYAGI Company – the organization which employs Uyen, the young woman is an inspiration for her colleagues.
“Uyen is a woman who is full of positive energy. She has been able to overcome her tragedy. Her strength inspires her coworkers,” said Chi.

Apart from Chi’s support, Uyen also receives considerable help from her team members. Although they do not have to go to work on Saturdays and Sundays, they often visit the company to help Uyen get around.


Para 4.jpg

Le Phuong Uyen works with two coworkers in front of a laptop. Photo: Ngoc Phuong / Tuoi Tre


Para 5.jpg

Le Phuong Uyen takes photos for a customer. Photo: Ngoc Phuong / Tuoi Tre


Para 6.jpg

Mai Anh, a coworker, helps Uyen to put the foot in the right position that will make Uyen more comfortable. Photo: Ngoc Phuong / Tuoi Tre


Para 7.jpg

Pham Dac Mai Chi (right) and Tran Minh Chanh (left) are Le Phuong Uyen (middle) look at the laptop screen while they are working together. Photo: Ngoc Phuong / Tuoi Tre


Para 8.jpg

Le Phuong Uyen navigates her wheelchair throughout the office where she works at the weekends after spending from Monday to Friday in the city of Vung Tau where she receives physical therapy. Photo: Ngoc Phuong / Tuoi Tre


Para 9.jpg

Le Phuong Uyen smiles while holding an open book in her hands. Photo: Ngoc Phuong / Tuoi Tre


Bron: Passion over paralysis: One woman’s fight to rebuild her life


Jammer. Ik had graag wat meer door haar gemaakte foto's gezien. Met name hoe ze omgaat met de min of meer vaste hoogte van waaraf ze haar foto's kan maken.

En lees vooral de onderschriften vanaf de 4e foto. |(

Maar is eigenlijk logisch. Bv. bij de literatuurlessen op school mag je ook niet zelf bepalen waar het boek over gaat. Dat is voorgeschreven. Zie Vietnam Deel 2
 
Immens botte domheid!!!

Ik was even bang dat de hufters de minuut stilte voor Jason Dupasquier zouden onderbreken voor de mateloos irritante Honda-reclame, die ze dan ook nog 3 keer achter elkaar uitzenden. Ok, ok, soms zit er ook een andere Honda-reclame tussen. Maar dat viel zowaar mee.

Dacht ik.

Zodra aan het eind van het programma nog een serie beelden van Jason werden getoond als een soort van in memoriam werd onmiddellijk de Honda-ellende er overheen gegooid.

Er zitten daar in de technische ruimte een aantal hersenloze foetussen, die nog nooit van enige vorm van beschaving hebben gehoord. Echt, zelfs de eerste de beste straathond heeft meer beschaving in zijn staart dan deze klootzakken.

Ongetwijfeld dezelfde idioten, die wel –en zeer terecht- diverse uitzendingen bij het overlijden van generaal Giap op zwart zetten maar de stompzinnige nagesynchroniseerde Chinese soaps gewoon door lieten gaan.

Ach, je kan het verwachten. Hier gaat het karaoke-gekrijs ook gewoon door als er families met overlijdensrituelen bezig zijn.
 
Immens botte domheid!!!

Ik was even bang dat de hufters de minuut stilte voor Jason Dupasquier zouden onderbreken voor de mateloos irritante Honda-reclame, die ze dan ook nog 3 keer achter elkaar uitzenden. Ok, ok, soms zit er ook een andere Honda-reclame tussen. Maar dat viel zowaar mee.

Dacht ik.

Zodra aan het eind van het programma nog een serie beelden van Jason werden getoond als een soort van in memoriam werd onmiddellijk de Honda-ellende er overheen gegooid.

Er zitten daar in de technische ruimte een aantal hersenloze foetussen, die nog nooit van enige vorm van beschaving hebben gehoord. Echt, zelfs de eerste de beste straathond heeft meer beschaving in zijn staart dan deze klootzakken.

Ongetwijfeld dezelfde idioten, die wel –en zeer terecht- diverse uitzendingen bij het overlijden van generaal Giap op zwart zetten maar de stompzinnige nagesynchroniseerde Chinese soaps gewoon door lieten gaan.

Ach, je kan het verwachten. Hier gaat het karaoke-gekrijs ook gewoon door als er families met overlijdensrituelen bezig zijn.

Visie?

Een opmerking van Deanevo in Vietnam Deel 2 : “Er is nooit een totaalomvattende diepgaande visie voor de bevolking om het voor iedereen beter te maken.”

Ik wil daar niet diepgaand op ingaan. Ik moet hier nog even langer door.

Maar ik kan wel wat statistieken tonen, die ik van de officiële websites heb gehaald.

Verkeersdoden..............................................................ca. 10.000 / jaar
Verdrinkingsdoden......................................................ca. 11.000 / jaar
Corona-slachtoffers.....................................................45 doden (geregistreerd)
Karaoke-slachtoffers...................................................36 doden (alleen via Engelstalige sites)
Aangerande kinderen.................................................ca. 8.700 officiële in 4½ jaar [1]
Tiener-abortussen……...............…………………………6.000 officiële per jaar [1]
Pesticides………………………………....................………..100,000 tons per jaar
...met…………………………………….........................…..….1,600 stoffen en meer dan 4.000 producten
Hoogste db in huis gemeten overbuurman:.....93 gem., 110 piek
Afstand geluidsboxen.................................................hoorbaar 400-500 m.,
...over de rijstvelden…………….................…………… paar honderd m. verder.
Aantal regelmatig hoorbare aso’s........................10-15
[1] Officieus denkt men een (fors) veelvoud.

Verder staat Vietnam in de wereldtop voor roken, drinken en gamen. Ook kan hier nog het overmatige gebruik van antibiotica worden genoemd. Met als gevolg ongetwijfeld resistentie.

Het enige van bovenstaande waarover ik op regelmatige basis heb gelezen is het alcoholmisbruik, dat met een zero-tolerancebeleid inmiddels voortvarend is aangepakt en voor zover ik na kan gaan met succes.

Van alle andere zaken lees ik alleen soms wat incidentele ad-hoc oplossingen, meestal op een soort van individuele basis. Maar dat kan ook aan de Engelstalige websites Tuoi Tre News | Home en VnExpress International - Latest news, business, travel and analysis from Vietnam liggen. O-)
Wel lijkt het dat straffen voor seksuele misdrijven -terecht- flink hoger zijn geworden.

Het is wel zo, dat de Covid-19 pandemie ook hier grote invloed op heeft. Ik volg de overvloed van artikelen inmiddels niet meer zo, maar daar lijkt men continu bovenop te zitten met reeksen van maatregelen.

Maar om toch iets van de problemen, die ik zie, te benoemen: consistentie en wetskennis.

Over de alom-aanwezige-en-niet-te-vermijden geluidsoverlast heb ik bv. de afgelopen jaren veel verschillende kreten gehoord en gelezen, zowel van burgers als van overheid. Een selectie:
  • Er is geen wet
  • Er is wel een wet maar alleen voor bedrijven.
  • Idem, maar alleen voor hotels
  • Geldt alleen voor karaokebars.
  • Is alleen na 22:00 geldig.
  • Is niet voor in je eigen huis.
Etc., etc., etc.

Een advocatenfirma heeft ooit de wettekst in het Engels op internet gezet. Ik heb die hier al meerdere keren geplaatst. En vanuit mijn ICT-ervaring zit die gewoon goed in elkaar.
  • Niks uitzonderingen.
  • Noise pollution, ofwel alle herrie.
  • Een paar reeksen van tijden met bijbehorende maximaal geluidsniveau
  • Een serie reeksen van overschrijdingen met bijbehorend boetebedrag.
Je kunt het zo moeiteloos programmeren. :+

Dus waar al die verschillende interpretaties vandaan komen…???
  • Iets met “begrijpend lezen” wellicht?
  • Egocentrische instelling?
Visie kun het moeilijk noemen.

Trouwens, waarom moet er een visie zijn? De aso’s met hun grote bek en twee linker klauwen hebben het hier toch voor het zeggen. Hoort ook eigenlijk bij bovenstaande selectie:
  • Geldt niet voor aso’s. |(

Maar trek zelf je conclusies. Die van mij zal ik –met toelichting en argumenten- ooit nog wel eens ergens geven. O-)
Er zijn overal wel mensen met een visie, en er zijn ook wetten, al dan niet gebaseerd op de ex-koloniale machten of politieke systemen. Maar het komt er altijd zo rottig uit in z-o azie. Het is altijd de elite die in het zadel moet blijven, de 'conflict of interest', altijd het op grove wijze snelle cashen ten koste van een grote onderlaag of nobelere doelen, zonder in een totalitair communistisch model te belanden. In de praktijk trekt er dan altijd iemand naar voren en een ander altijd naar achteren.
 
Ice cream banh mi popular among Ca Mau youth

In the Mekong Delta province of Ca Mau, a loaf of banh mi stuffed with ice cream, roasted peanuts, and condensed milk is a popular kid's snack on summer days.

Ice 1.jpg

A boat that sells ice cream banh mi in Ca Mau approaches the shore to serve some customers.


Ice 2.jpg

Children queue up for their ice cream banh mi that costs VND5,000 ($0.21) apiece. Ngoai Ty, a freelance photographer in Ca Mau who shot the photos, said though road infrastructure has been upgraded, motorized boats are still favored by Mekong Delta families who use them to deliver different kinds of items to each family for sale.


Ice 3.jpg

This woman made her own coconut ice cream and put it in a stainless steel can. To keep the ice cream from melting in the hot weather, she put the can in the middle of a Styrofoam container filled with ice.


Ice 4.jpg

She sprinkles roasted peanuts on top of the ice cream.


Ice 5.jpg

She then adds a little condensed milk - an indispensable part that makes the dish both sweet and fatty. People who dislike sweets may shy away from it.


Ice 6.jpg

If you do not like banh mi, you can order a glass of coconut ice cream, also for VND5,000.


Ice 7.jpg

"The kids really love it," Ngoai Ty said.


Photos by Ngoai Ty


Bron: Ice cream banh mi popular among Ca Mau youth - VnExpress International
 
HELIOS

YES!!!

Vandaag de eerste juni.

De start van een nieuw leven in Vietnam.

De jacht op de karaoke-aso's is geopend.
Niemand is nog veilig.
Vanaf nu is er rust en orde in het land.
De websites staat vol met artikelen over deze ontwikkelingen.

Law and order!

O-)
:r
:X
 
“Lotgenoten!

Onze initiële actie om mensen te vragen het volume van hun geluidsinstallatie lager te zetten, is een groot succes. Velen hebben hier gehoor aan gegeven. Nu al is het vele malen rustiger dan het op straat ooit geweest is.

We verwachten dat ook in de toekomst iedereen zoals nu rekening houdt met anderen en het volume laag houdt en dat daarom het geven van boetes niet nodig zal zijn.

Want dat betekent weer dat we onze volle aandacht kunnen geven aan het bestrijden van het Covid-19 virus. We verwachten ook hier, net als bij de geluidsoverlast, een ieders volledige medewerking.

Opdat het in onze straten niet alleen rustiger, maar ook veiliger is.”


O-)
 
Laatst bewerkt:
Hi ha hon…

Voor wie ook even wil meegenieten: deze, met op TV nog wat gekrijs ervoor en erna over “Honda Vietnam” (jawel, dat moet voor de gemiddelde Vietnamees voor het juiste begrip nog even extra worden vermeld O-) ), zie je in sessies van 3 keer stijf achter elkaar heeeeel veel keren voor, tijdens en na de motorraces. Dwars door finishes, interviews, in memoriams, eigenlijk dwars door alles heen.


Even drie keer achter elkaar opstarten voor het beste resultaat. :+

En voor wie er geen genoeg van kan krijgen: https://www.youtube.com/c/HondaViệtNamOfficial/videos

:r :r :r
 
COVID-19

Geluk dat ik geen smartphone heb maar de goedkoopste Nokia.
Vietnam to fine smartphone users for failing to install medical declaration apps

Niettemin weer een briljant idee. Want hoe als je geen smartphone hebt. Het is hier dan wel een statussymbool maar als je echt te arm bent voor zo’n ding?
Wordt hij dan van overheidswege ter beschikking gesteld?
Compleet met abonnement?

Want in dat geval… :+
 
Hi ha hon…

Voor wie ook even wil meegenieten: deze, met op TV nog wat gekrijs ervoor en erna over “Honda Vietnam” (jawel, dat moet voor de gemiddelde Vietnamees voor het juiste begrip nog even extra worden vermeld O-) ), zie je in sessies van 3 keer stijf achter elkaar heeeeel veel keren voor, tijdens en na de motorraces. Dwars door finishes, interviews, in memoriams, eigenlijk dwars door alles heen.


Even drie keer achter elkaar opstarten voor het beste resultaat. :+

En voor wie er geen genoeg van kan krijgen: https://www.youtube.com/c/HondaViệtNamOfficial/videos

:r :r :r
Er zitten best mooie reclame's tussen, hoor.
 
Terug
Bovenaan Onderaan