Vietnam Deel 2
- Onderwerp starter FredVN
- Startdatum
FredVN
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2.127
Chain gang
Toen ik langsreed moest ik onmiddellijk aan Sam Cooke denken:
Nee, ik heb ze die gedachtekronkel maar niet verteld: ik wilde gewoon mijn foto’s
Dit wordt trouwens een waterleiding: men zei “nước” toen ik op de leiding wees.
En ja, ze hadden meegewerkt dus dit was het onvermijdelijke gevolg. Het is ze gegund.
Voor het "echt" had de rechtse dan eigenlijk moeten poseren als de man rechts op ca. 0:12 in het filmpje. OK, hij komt in de buurt.
Toen ik langsreed moest ik onmiddellijk aan Sam Cooke denken:
Nee, ik heb ze die gedachtekronkel maar niet verteld: ik wilde gewoon mijn foto’s
Dit wordt trouwens een waterleiding: men zei “nước” toen ik op de leiding wees.
En ja, ze hadden meegewerkt dus dit was het onvermijdelijke gevolg. Het is ze gegund.
Voor het "echt" had de rechtse dan eigenlijk moeten poseren als de man rechts op ca. 0:12 in het filmpje. OK, hij komt in de buurt.
FredVN
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2.128
Vietnamees coronalied met tips tegen virus gaat viral
www.nu.nl
Vietnamees coronalied met tips tegen virus gaat viral | NU.nl
Vietnam plaatste eind februari een eigen coronalied met tips om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan. Het opbeurende lied gaat sindsdien over de hele wereld viral.
www.nu.nl
Laatst bewerkt:
Green Meanie
Die hard MF'er
Wist je dat....
* Vandaag een voorstel naar de minister president gaat om alle visumvrije verdragen met de EU op te schorten
* In dat voorstel ook staat om vanaf heden geen visums meer te verstrekken aan inwoners van landen met meer dan 500 Covid-19 gevallen
* Alle scholen in Vietnam reeds voor 6 weken dicht zijn (24 miljoen!!! kids zitten thuis)
* Vietnam ten tijde van het hoogtepunt van de Covid-19 crisis slechts 16 positief geteste gevallen had en reeds daarvoor de 'oorlog tegen het virus' afkondigde
* Vietnam de afgelopen periode (6 weken) steeds tussen de 10 en 20 duizend mensen in quarantaine heeft gehad. Bij één nieuwe besmetting treedt gelijk een 4 ringen quarantaine om de persoon heen in werking (Ring 1 is gezin, Ring 2 de contacten, Ring 3 de directe omgeving en Ring 4 het drop/gebied). Reisprivileges lopen op/af afhankelijk van de ring
* Vietnam ten tijde van de SARS epidemie (2002/2003) één van de zwaarst getroffen regio's was maar toch de eerste die het onder controle kreeg
* Vietnam tot een paar dagen geleden 0 nieuwe besmettingen had en dat alle (16) positief geteste mensen uit het ziekenhuis waren ontslagen (dus 0 gevallen)
* De plotselinge piek van de afgelopen dagen (12 nieuwe positief geteste gevallen) allen terug zijn te herleiden naar Italië en de UK
* De mensen hier helemaal niets begrijpen van de laksheid van de EU/US
* Vandaag een voorstel naar de minister president gaat om alle visumvrije verdragen met de EU op te schorten
* In dat voorstel ook staat om vanaf heden geen visums meer te verstrekken aan inwoners van landen met meer dan 500 Covid-19 gevallen
* Alle scholen in Vietnam reeds voor 6 weken dicht zijn (24 miljoen!!! kids zitten thuis)
* Vietnam ten tijde van het hoogtepunt van de Covid-19 crisis slechts 16 positief geteste gevallen had en reeds daarvoor de 'oorlog tegen het virus' afkondigde
* Vietnam de afgelopen periode (6 weken) steeds tussen de 10 en 20 duizend mensen in quarantaine heeft gehad. Bij één nieuwe besmetting treedt gelijk een 4 ringen quarantaine om de persoon heen in werking (Ring 1 is gezin, Ring 2 de contacten, Ring 3 de directe omgeving en Ring 4 het drop/gebied). Reisprivileges lopen op/af afhankelijk van de ring
* Vietnam ten tijde van de SARS epidemie (2002/2003) één van de zwaarst getroffen regio's was maar toch de eerste die het onder controle kreeg
* Vietnam tot een paar dagen geleden 0 nieuwe besmettingen had en dat alle (16) positief geteste mensen uit het ziekenhuis waren ontslagen (dus 0 gevallen)
* De plotselinge piek van de afgelopen dagen (12 nieuwe positief geteste gevallen) allen terug zijn te herleiden naar Italië en de UK
* De mensen hier helemaal niets begrijpen van de laksheid van de EU/US
FredVN
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2.131
Watertank
Eén van de andere “fijne dingen” hier is dat, als iets stuk gaat, je weet dat je grote problemen hebt. Alles is zo verrotte slecht gemaakt, dat het meestal niet te repareren of opnieuw in elkaar te zetten is.
Al eerder zijn hier foto’s geplaatst van de schots en scheef gemonteerde waterleidingen. Eén keer iets demonteren en je krijgt het nooit meer waterdicht Welnu, dit is een onderdeel ervan: de watertank op dak. Die heeft met de tyfoon een tikje gehad, dus hij lekt bij de aansluiting aan de tank. Vandaar de opengesneden plastic jerrycan eronder met een slang eraan om het water af te voeren.
Een korte toelichting.
Na de reparatie van de klep bleek, de de aansluiting van de tank nog harder lekte: er liep gewoon een dun straaltje uit. Zucht, dan dat stuk ook maar.
Eerst een stuk leiding afgezaagd.
De tank op de kant gelegd en met veel moeite de metalen koppeling verwijderd. Er bleek een klein scheurtje in het metaal te zitten. Volgens Hai, mijn lasser, kan dat niet gelast worden omdat het materiaal te dun is. Ik geloof hem op zijn woord: hij heeft genoeg voor mij voor elkaar gekregen. Hij adviseerde om een goede rubber ring er tussen te monteren.
Voor alle zekerheid meteen alles nieuw gekocht: metalen koppelring (zit op de foto boven nog in de tank) en het noodzakelijke pvc-materiaal om de zaak weer aan te sluiten. Uiteraard komen de aansluitingen niet uit, maar mijn ooit heel goedkoop bij de Lidl gekochte heteluchtpistool is hier nog steeds goud waard.
We zitten nu weer in de “normale” situatie: af en toe een enkel druppeltje. Dus de jerrycan met slang ligt er voor alle zekerheid weer onder en voorlopig geloof ik het verder wel. En ja, dat geldt ook voor het schoonspuiten van het terras.
Eén van de andere “fijne dingen” hier is dat, als iets stuk gaat, je weet dat je grote problemen hebt. Alles is zo verrotte slecht gemaakt, dat het meestal niet te repareren of opnieuw in elkaar te zetten is.
Al eerder zijn hier foto’s geplaatst van de schots en scheef gemonteerde waterleidingen. Eén keer iets demonteren en je krijgt het nooit meer waterdicht Welnu, dit is een onderdeel ervan: de watertank op dak. Die heeft met de tyfoon een tikje gehad, dus hij lekt bij de aansluiting aan de tank. Vandaar de opengesneden plastic jerrycan eronder met een slang eraan om het water af te voeren.
Een korte toelichting.
- Rechts komt het water boven.
- Het gaat door de eerste pijp omhoog de tank in.
- De tweede pijp is een ontluchting.
- Daartussen zit een terugslagklep, die net vernieuwd is: bij de oude spoot het water er min of meer uit.
Na de reparatie van de klep bleek, de de aansluiting van de tank nog harder lekte: er liep gewoon een dun straaltje uit. Zucht, dan dat stuk ook maar.
Eerst een stuk leiding afgezaagd.
De tank op de kant gelegd en met veel moeite de metalen koppeling verwijderd. Er bleek een klein scheurtje in het metaal te zitten. Volgens Hai, mijn lasser, kan dat niet gelast worden omdat het materiaal te dun is. Ik geloof hem op zijn woord: hij heeft genoeg voor mij voor elkaar gekregen. Hij adviseerde om een goede rubber ring er tussen te monteren.
Voor alle zekerheid meteen alles nieuw gekocht: metalen koppelring (zit op de foto boven nog in de tank) en het noodzakelijke pvc-materiaal om de zaak weer aan te sluiten. Uiteraard komen de aansluitingen niet uit, maar mijn ooit heel goedkoop bij de Lidl gekochte heteluchtpistool is hier nog steeds goud waard.
We zitten nu weer in de “normale” situatie: af en toe een enkel druppeltje. Dus de jerrycan met slang ligt er voor alle zekerheid weer onder en voorlopig geloof ik het verder wel. En ja, dat geldt ook voor het schoonspuiten van het terras.
Bijlagen
FredVN
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2.132
Hoe noem je dit?
Ruim een half jaar geleden kwam men langs met het volgende verhaal.
De lokale weg bij ons achter zou breder worden gemaakt en van een nieuw wegdek voorzien. Alleen voor verlichting was geen geld meer. Dus kwam men bij alle bewoners langs om geld op te halen zodat er ook verlichting aangebracht kon worden. Ik had mijn ernstige twijfels: de grootste karaoke-proleet, die meerdere mensen heeft bedreigd, woont ook aan die weg. Maar uiteindelijk heb ik mij solidair verklaard en een substantieel deel van het bedrag bijgedragen.
Inmiddels is de weg al maanden klaar maar er is nog geen gloeilampje te bekennen. Zou dat één van de volgende redenen kunnen hebben?
En als vervolg: wat moet ik doen?
Ofwel, accepteren dat je bent … - ehhh, hoe noem je dit
- en de volgende keer geen dong meer doneren. 
Nog iemand die twijfelt dat dit land door en door verrot is?
Ruim een half jaar geleden kwam men langs met het volgende verhaal.
De lokale weg bij ons achter zou breder worden gemaakt en van een nieuw wegdek voorzien. Alleen voor verlichting was geen geld meer. Dus kwam men bij alle bewoners langs om geld op te halen zodat er ook verlichting aangebracht kon worden. Ik had mijn ernstige twijfels: de grootste karaoke-proleet, die meerdere mensen heeft bedreigd, woont ook aan die weg. Maar uiteindelijk heb ik mij solidair verklaard en een substantieel deel van het bedrag bijgedragen.
Inmiddels is de weg al maanden klaar maar er is nog geen gloeilampje te bekennen. Zou dat één van de volgende redenen kunnen hebben?
- Er is niet genoeg geld opgehaald. M.i. niet van toepassing: van mijn bijdrage zou al een aardig stuk verlicht kunnen worden.
- De lampen zijn op. Er komt niets meer uit China op dit moment.
- De karaoke-aso wil dat de verlichting op zijn geluidsinstallatie wordt aangesloten voor een bijbehorend disco-effect en de onderhandelingen verlopen moeizaam, ondanks nieuwe dreigementen van de hufter.
- De monteurs moeten binnen blijven vanwege het Corona-virus.
- Een geheel andere reden
En als vervolg: wat moet ik doen?
- Geld terugvragen. Kan, maar ben ik "levensmoe"?
- Even lang wachten als op het leidingwater. Was dacht ik ruim vijf jaar na de aankondiging. Het halve dorp wacht trouwens nog steeds omdat de hoofdleiding te krap bemeten is en er te weinig druk is om het iets hogere deel van ons gehucht te bereiken..
- Net als bij aandelen: stilzitten als je wordt geschoren.
- Niets, want zelfs dit soort simpele zaken wordt niet begrepen.
Ofwel, accepteren dat je bent … - ehhh, hoe noem je dit
- en de volgende keer geen dong meer doneren. Nog iemand die twijfelt dat dit land door en door verrot is?
jaap43
MF veteraan
Ik mis een optie bij redenen:
Collecteren ter verlichting van de eigen lasten
Collecteren ter verlichting van de eigen lasten
FredVN
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2.135
Rock climbing scales in popularity among Saigon youth
Tran Minh Hoa climbs a wall at Saigon Climbing Center in Binh Thanh District, Ho Chi Minh City. Photo: Me Thuan / Tuoi Tre
Young people in Ho Chi Minh City are reaching new heights, literally, as rock climbing gains popularity as an alternative to traditional sports.
Nguyen Duc Tho, the owner of Saigon Climbing Center in Binh Thanh District, is astounded by the boom in rock climbing in Saigon, the former name for Ho Chi Minh City. According to Tho, the sport has only began gaining traction in the southern metropolis over the past 2-3 years. The biggest hurdle to spreading awareness of the sport, he says, is the name.
In Vietnamese, rock climbing is translated as “mountain climbing,” invoking images of climbing real mountains. It is only in the last few years that many Vietnamese have learned that indoor rock climbing walls exist.
A route to the top
Every weekend, dozens of Vietnamese and foreigners head to the Climbing Center in a bid to conquer the red, blue, purple, and yellow color-coded routes on the center’s climbing walls. The center bursts at the seams on a midweek afternoon.
Tho, a three-time champion of the Vietnamese version of Sasuke – a Japanese TV game show in which 100 competitors attempt to make it through a four-stage obstacle course – fell in love with climbing while competing on the show and decided to team up with some friends to open the center. “First I wanted to satisfy my own climbing needs. Then I wanted to create an environment for young people like me to practice indoor climbing,” he said.
Though the group did not have much money, they were able to find a location in a small alley on Nguyen Gia Tri Street in Binh Thanh District to open their center. “We did mostly everything ourselves to cut costs. We designed the whole place, set up the walls, assembled the parts, and went abroad to select the most climbing walls,” Tho explained.
When the center first opened, the visitors were mostly foreigners, especially Japanese. Since then, the number of Vietnamese climbers has gradually ballooned and now accounts for 50 percent.
Tho explained that part of the appeal is that rock climbing is a full-body sport which requires the entire body, including the arms, legs, back and abdomen to work in unison, making it the perfect option for a holistic workout that can help reduce body fat and sculpt muscles. “It’s also highly intellectual. It calls for critical thinking and bravery,” Tho said. “We design the climbing routes in a way that requires climbers to gauge their every move carefully and calculate their body weight distribution. Strength alone is not enough to master the routes.”
Nguyen Tran Trung Hau (left), a sophomore undergraduate at the Ho Chi Minh City University of Medicine and Pharmacy, works part-time at Saigon Climbing Center in Binh Thanh District, Ho Chi Minh City. Photo: Me Thuan / Tuoi Tre
Rock-hard bodies
For Nguyen Tran Trung Hau, climbing was love at first sight. When he was introduced to this sport, the 1.6-meter undergraduate weighed a mere 50 kilograms, but after just five months of hard work, the sophomore at the Ho Chi Minh City University of Medicine and Pharmacy has gained seven kilograms and now rocks six-pack abs.
Hau had already become familiar with TV programs and online videos featuring wall climbing before moving to Ho Chi Minh City, but had never tried them for himself. Coming to the city for school gave him a chance to discover the climbing center and realize his passion. He has been an active climber ever since. In fact, he loves climbing so much he has even started working part-time on the weekend at the Climbing Center.
Office worker Tran Minh Hoa, 25, is another regular at the Saigon Climbing Center. “I was blown away right from the first day,” Hoa shared. “The best part of it was the feeling of conquering the wall. It feels truly amazing to conquer a climbing route each day, or even half a new route that’s more challenging.”
He further explained that climbing walls is addictive in a similar way to playing video games because there are so many different options and ways to challenge oneself. “The more you practice, the higher your skill level. It’s like in a video game where you can get a higher rank,” he explained.
The easy routes he started with were simple enough to finish with just three days of practice, but the level of difficulty soon doubled and each route took gradually more time, skill, and muscle. “There were times when I had to give up even though the finish line was just one or two blocks away. I was simply exhausted so there was no choice but to have another try later,” Hoa said. “Such failures strengthened my will and persistence. I was always motivated to conquer the route.”
According to Hoa, before he started rock climbing he weighted 71kg. Now he is down to 65kg and also sports a set of abs. “Climbing also helps me get rid of negative thoughts in my life and work. I believe every climber will have their own unique experiences.”
Bron: Rock climbing scales in popularity among Saigon youth - Tuoi Tre News
De gele route van foto 1 lijkt me wel wat.
Tran Minh Hoa climbs a wall at Saigon Climbing Center in Binh Thanh District, Ho Chi Minh City. Photo: Me Thuan / Tuoi Tre
Young people in Ho Chi Minh City are reaching new heights, literally, as rock climbing gains popularity as an alternative to traditional sports.
Nguyen Duc Tho, the owner of Saigon Climbing Center in Binh Thanh District, is astounded by the boom in rock climbing in Saigon, the former name for Ho Chi Minh City. According to Tho, the sport has only began gaining traction in the southern metropolis over the past 2-3 years. The biggest hurdle to spreading awareness of the sport, he says, is the name.
In Vietnamese, rock climbing is translated as “mountain climbing,” invoking images of climbing real mountains. It is only in the last few years that many Vietnamese have learned that indoor rock climbing walls exist.
A route to the top
Every weekend, dozens of Vietnamese and foreigners head to the Climbing Center in a bid to conquer the red, blue, purple, and yellow color-coded routes on the center’s climbing walls. The center bursts at the seams on a midweek afternoon.
Tho, a three-time champion of the Vietnamese version of Sasuke – a Japanese TV game show in which 100 competitors attempt to make it through a four-stage obstacle course – fell in love with climbing while competing on the show and decided to team up with some friends to open the center. “First I wanted to satisfy my own climbing needs. Then I wanted to create an environment for young people like me to practice indoor climbing,” he said.
Though the group did not have much money, they were able to find a location in a small alley on Nguyen Gia Tri Street in Binh Thanh District to open their center. “We did mostly everything ourselves to cut costs. We designed the whole place, set up the walls, assembled the parts, and went abroad to select the most climbing walls,” Tho explained.
When the center first opened, the visitors were mostly foreigners, especially Japanese. Since then, the number of Vietnamese climbers has gradually ballooned and now accounts for 50 percent.
Tho explained that part of the appeal is that rock climbing is a full-body sport which requires the entire body, including the arms, legs, back and abdomen to work in unison, making it the perfect option for a holistic workout that can help reduce body fat and sculpt muscles. “It’s also highly intellectual. It calls for critical thinking and bravery,” Tho said. “We design the climbing routes in a way that requires climbers to gauge their every move carefully and calculate their body weight distribution. Strength alone is not enough to master the routes.”
Nguyen Tran Trung Hau (left), a sophomore undergraduate at the Ho Chi Minh City University of Medicine and Pharmacy, works part-time at Saigon Climbing Center in Binh Thanh District, Ho Chi Minh City. Photo: Me Thuan / Tuoi Tre
Rock-hard bodies
For Nguyen Tran Trung Hau, climbing was love at first sight. When he was introduced to this sport, the 1.6-meter undergraduate weighed a mere 50 kilograms, but after just five months of hard work, the sophomore at the Ho Chi Minh City University of Medicine and Pharmacy has gained seven kilograms and now rocks six-pack abs.
Hau had already become familiar with TV programs and online videos featuring wall climbing before moving to Ho Chi Minh City, but had never tried them for himself. Coming to the city for school gave him a chance to discover the climbing center and realize his passion. He has been an active climber ever since. In fact, he loves climbing so much he has even started working part-time on the weekend at the Climbing Center.
Office worker Tran Minh Hoa, 25, is another regular at the Saigon Climbing Center. “I was blown away right from the first day,” Hoa shared. “The best part of it was the feeling of conquering the wall. It feels truly amazing to conquer a climbing route each day, or even half a new route that’s more challenging.”
He further explained that climbing walls is addictive in a similar way to playing video games because there are so many different options and ways to challenge oneself. “The more you practice, the higher your skill level. It’s like in a video game where you can get a higher rank,” he explained.
The easy routes he started with were simple enough to finish with just three days of practice, but the level of difficulty soon doubled and each route took gradually more time, skill, and muscle. “There were times when I had to give up even though the finish line was just one or two blocks away. I was simply exhausted so there was no choice but to have another try later,” Hoa said. “Such failures strengthened my will and persistence. I was always motivated to conquer the route.”
According to Hoa, before he started rock climbing he weighted 71kg. Now he is down to 65kg and also sports a set of abs. “Climbing also helps me get rid of negative thoughts in my life and work. I believe every climber will have their own unique experiences.”
Bron: Rock climbing scales in popularity among Saigon youth - Tuoi Tre News
De gele route van foto 1 lijkt me wel wat.
FredVN
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2.136
Het kostte moeitte…
…maar de tweede poging lukte.
Dit bord staat op het strand naast het wachthok van Defensie op de weg naar het schiereiland van Cam Ranh achter het vliegveld. Ik neem aan dat dit militair oefengebied is, hoewel de schietbaan gewoon aan de grote weg naar Dalat ligt. Zie Vietnam
Zelf interpreteer ik dit bord als dat je op het terrein niet mag fotograferen. De bewaking denk daar anders over: nergens fotograferen. De eerste keer was de man ook niet te vermurwen.
En ik wilde graag een foto van het bord hebben. Je weet nooit...
De tweede keer stond er een andere ploeg. En heb ik het iets anders aangepakt. Na wat geleuter met gebarentaal en mijn standaardzin “Toi ngu lam” (ik ben erg dom) heb ik er eentje meegewenkt naar het bord. De camera op het bord gericht en vervolgens gewezen op het schermpje achterop en duidelijk geprobeerd te maken dat ik alleen het bord wilde fotograferen.
Tja, dat ik per ongeluk op de sluiter drukte toen ik mijn camera weg moest trekken omdat hij met zijn wijsvinger demonstratief over de schuine rode streep wreef “kijk, het is verboden, zeikerd” kan mij toch niet echt kwalijk worden genomen? Ik bedoel, ik zie niet echt militaire geheimen op dit bord. Je ziet vanaf dat punt zelfs helemaal niets dat ook maar ergens op iets militairs lijkt. Zelfs de slagboom niet.
…maar de tweede poging lukte.
Dit bord staat op het strand naast het wachthok van Defensie op de weg naar het schiereiland van Cam Ranh achter het vliegveld. Ik neem aan dat dit militair oefengebied is, hoewel de schietbaan gewoon aan de grote weg naar Dalat ligt. Zie Vietnam
Zelf interpreteer ik dit bord als dat je op het terrein niet mag fotograferen. De bewaking denk daar anders over: nergens fotograferen. De eerste keer was de man ook niet te vermurwen.
En ik wilde graag een foto van het bord hebben. Je weet nooit...
De tweede keer stond er een andere ploeg. En heb ik het iets anders aangepakt. Na wat geleuter met gebarentaal en mijn standaardzin “Toi ngu lam” (ik ben erg dom) heb ik er eentje meegewenkt naar het bord. De camera op het bord gericht en vervolgens gewezen op het schermpje achterop en duidelijk geprobeerd te maken dat ik alleen het bord wilde fotograferen.
Tja, dat ik per ongeluk op de sluiter drukte toen ik mijn camera weg moest trekken omdat hij met zijn wijsvinger demonstratief over de schuine rode streep wreef “kijk, het is verboden, zeikerd” kan mij toch niet echt kwalijk worden genomen? Ik bedoel, ik zie niet echt militaire geheimen op dit bord. Je ziet vanaf dat punt zelfs helemaal niets dat ook maar ergens op iets militairs lijkt. Zelfs de slagboom niet.
FredVN
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2.137
Oordoppen alleen in de bouw? Ook in andere beroepen loop je risico op gehoorbeschadiging
Een werknemer met gehoorbescherming. Foto ter illustratie © Shutterstock
De WHO heeft vandaag [was 3 maart (Fred)] uitgeroepen tot World Hearing Day, een dag om eens goed op onze oren te letten - ook op het werk. In de bouw is het dragen van gehoorbescherming niet meer dan normaal. Maar ook in andere sectoren lopen werknemers risico op gehoorbeschadiging.
Lawaai op het schoolplein? Een drukke weg met auto's? Dat geeft geluiden van zo'n 85 decibel. Een drukke kroeg of een voorbijrazende trein? 90 decibel. Vanaf 80 decibel kan geluid al schadelijk zijn, afhankelijk van hoe lang en hoe vaak je eraan wordt blootgesteld. Dat kan dus ook op de werkvloer het geval zijn. Bij een blootstelling boven de 80 decibel moet een werkgever al gehoorbescherming beschikbaar stellen, zo stelt de Arbowet.
Levert dat vaak problemen op? In 2018 werden er bij het Nederlands Centrum voor Beroepsziekten (NCvB) 281 meldingen gedaan door mensen met klachten met slechthorendheid of oorsuizen, blijkt uit eerder onderzoek. Een deel daarvan (9 procent) was zelfs blijvend arbeidsongeschikt.
Bedrijfsarts Bas Sorgdrager: ,,We weten al honderden jaren dat we van te veel lawaai doof kunnen worden, maar ik denk dat dat tegenwoordig lastiger is, omdat we nu veel meer interactie hebben op de werkvloer.” De oplossing volgens Sorgdrager? Bronbestrijding. ,,Mijn stelling is dat we te makkelijk de stap maken naar het dragen van gehoorbescherming, maar ik denk dat we iets moeten doen aan de blootstelling bij geluid.”
Niet consequent
,,Het heeft vaak te maken met een conflict van plichten. Door het dragen van gehoorbescherming kun je bijvoorbeeld je collega's of veiligheidswaarschuwingen niet horen”, stelt Sorgdrager. In samenwerking met de arbeidsinspectie constateerde Sorgdrager eerder al dat er een behoorlijk percentage van de werknemers gehoorbescherming niet consequent draagt, terwijl dat wel zou moeten. ,,De schattingen lopen uiteen van 30 tot 60 procent die geen gehoorbescherming draagt”, aldus de bedrijfsarts. ,,We moeten het onderwerp bespreekbaar maken. Laat een deskundige komen op de werkplek en kijk of er iets gedaan kan worden aan het geluid.”
Sorgdrager komt regelmatig op werkplekken voor onderzoek, ook onverwachte werkplekken, waar je niet direct denkt aan gehoorbeschadigingen. Bijvoorbeeld een technieklokaal op een school, waar de machines lawaai maken. ,,Ik vraag dan of ze ook gehoorbescherming dragen. En dan wijzen ze naar de koptelefoons die helemaal onder het stof zitten. Die worden door leerlingen niet gedragen en ook de leraar is half doof.” Of de gymleraar, die op een fluitje blaast en balspelen organiseert. ,,Ik denk dat orde daar heel belangrijk is. Ook op een kinderdagverblijf waar de geluidsnormen af en toe worden overschreden”, aldus Sorgdrager.
Mondhygiënisten
Maar dat zijn niet de enige sectoren waar regelmatig wordt gewerkt met geluid. Sorgdrager wordt bijvoorbeeld ook gevraagd te spreken op een congres van mondhygiënisten. ,,Die maken zich zorgen over het geluid van die machientjes die daar gebruikt worden.” Of op een bijeenkomst van gipsmeesters. ,,Het zetten van gips is natuurlijk geen probleem, maar het eraf zagen geeft een gierend geluid waar je last van kunt krijgen. Ik denk wel dat er steeds meer bewustwording is. Ook jongeren op feestjes dragen vaker oordopjes, daar begint het.”
Stéphanie Reintjens, van gehoorbescherming-fabrikant Alpine, ziet dezelfde trend. ,,Zeker jongeren zijn er de afgelopen zes en zeven jaar erg mee bezig. We zien dat mensen zich vaker bewust zijn van geluid.” Het bedrijf groeide de afgelopen jaren hard en verwacht de komende jaren een groei van 20 tot 30 procent. Hoeveel van de verkochte oordoppen gebruikt worden op de werkvloer, is onduidelijk. ,,We vragen niet waarvoor klanten de oordoppen gebruiken, maar krijgen regelmatig vragen binnen op de klantenservice van mensen die gehoorbescherming willen gebruiken op de werkvloer.”
Bron: Privacy settings
"We zien dat mensen zich vaker bewust zijn van geluid.”
Jawel, dat klopt! Vandaar dat er hier ook steeds meer aso’s bijkomen.
En dus hier in Vietnam niet alleen geluidsoverlast in de bouw of andere beroepen maar juist ook gewoon binnen in je eigen huis (110 dB).
Het wordt tijd dat ze hier ook Nederlands leren lezen. Maar daar zijn ze waarschijnlijk al veel te doof voor.
Een werknemer met gehoorbescherming. Foto ter illustratie © Shutterstock
De WHO heeft vandaag [was 3 maart (Fred)] uitgeroepen tot World Hearing Day, een dag om eens goed op onze oren te letten - ook op het werk. In de bouw is het dragen van gehoorbescherming niet meer dan normaal. Maar ook in andere sectoren lopen werknemers risico op gehoorbeschadiging.
Lawaai op het schoolplein? Een drukke weg met auto's? Dat geeft geluiden van zo'n 85 decibel. Een drukke kroeg of een voorbijrazende trein? 90 decibel. Vanaf 80 decibel kan geluid al schadelijk zijn, afhankelijk van hoe lang en hoe vaak je eraan wordt blootgesteld. Dat kan dus ook op de werkvloer het geval zijn. Bij een blootstelling boven de 80 decibel moet een werkgever al gehoorbescherming beschikbaar stellen, zo stelt de Arbowet.
Levert dat vaak problemen op? In 2018 werden er bij het Nederlands Centrum voor Beroepsziekten (NCvB) 281 meldingen gedaan door mensen met klachten met slechthorendheid of oorsuizen, blijkt uit eerder onderzoek. Een deel daarvan (9 procent) was zelfs blijvend arbeidsongeschikt.
Bedrijfsarts Bas Sorgdrager: ,,We weten al honderden jaren dat we van te veel lawaai doof kunnen worden, maar ik denk dat dat tegenwoordig lastiger is, omdat we nu veel meer interactie hebben op de werkvloer.” De oplossing volgens Sorgdrager? Bronbestrijding. ,,Mijn stelling is dat we te makkelijk de stap maken naar het dragen van gehoorbescherming, maar ik denk dat we iets moeten doen aan de blootstelling bij geluid.”
Niet consequent
,,Het heeft vaak te maken met een conflict van plichten. Door het dragen van gehoorbescherming kun je bijvoorbeeld je collega's of veiligheidswaarschuwingen niet horen”, stelt Sorgdrager. In samenwerking met de arbeidsinspectie constateerde Sorgdrager eerder al dat er een behoorlijk percentage van de werknemers gehoorbescherming niet consequent draagt, terwijl dat wel zou moeten. ,,De schattingen lopen uiteen van 30 tot 60 procent die geen gehoorbescherming draagt”, aldus de bedrijfsarts. ,,We moeten het onderwerp bespreekbaar maken. Laat een deskundige komen op de werkplek en kijk of er iets gedaan kan worden aan het geluid.”
Sorgdrager komt regelmatig op werkplekken voor onderzoek, ook onverwachte werkplekken, waar je niet direct denkt aan gehoorbeschadigingen. Bijvoorbeeld een technieklokaal op een school, waar de machines lawaai maken. ,,Ik vraag dan of ze ook gehoorbescherming dragen. En dan wijzen ze naar de koptelefoons die helemaal onder het stof zitten. Die worden door leerlingen niet gedragen en ook de leraar is half doof.” Of de gymleraar, die op een fluitje blaast en balspelen organiseert. ,,Ik denk dat orde daar heel belangrijk is. Ook op een kinderdagverblijf waar de geluidsnormen af en toe worden overschreden”, aldus Sorgdrager.
Mondhygiënisten
Maar dat zijn niet de enige sectoren waar regelmatig wordt gewerkt met geluid. Sorgdrager wordt bijvoorbeeld ook gevraagd te spreken op een congres van mondhygiënisten. ,,Die maken zich zorgen over het geluid van die machientjes die daar gebruikt worden.” Of op een bijeenkomst van gipsmeesters. ,,Het zetten van gips is natuurlijk geen probleem, maar het eraf zagen geeft een gierend geluid waar je last van kunt krijgen. Ik denk wel dat er steeds meer bewustwording is. Ook jongeren op feestjes dragen vaker oordopjes, daar begint het.”
Stéphanie Reintjens, van gehoorbescherming-fabrikant Alpine, ziet dezelfde trend. ,,Zeker jongeren zijn er de afgelopen zes en zeven jaar erg mee bezig. We zien dat mensen zich vaker bewust zijn van geluid.” Het bedrijf groeide de afgelopen jaren hard en verwacht de komende jaren een groei van 20 tot 30 procent. Hoeveel van de verkochte oordoppen gebruikt worden op de werkvloer, is onduidelijk. ,,We vragen niet waarvoor klanten de oordoppen gebruiken, maar krijgen regelmatig vragen binnen op de klantenservice van mensen die gehoorbescherming willen gebruiken op de werkvloer.”
Bron: Privacy settings
"We zien dat mensen zich vaker bewust zijn van geluid.”
Jawel, dat klopt! Vandaar dat er hier ook steeds meer aso’s bijkomen.
En dus hier in Vietnam niet alleen geluidsoverlast in de bouw of andere beroepen maar juist ook gewoon binnen in je eigen huis (110 dB).
Het wordt tijd dat ze hier ook Nederlands leren lezen. Maar daar zijn ze waarschijnlijk al veel te doof voor.
FredVN
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2.138
Dit artikel is al een paar keer langs gekomen in de AD-app op mijn iPad. Eén opmerking hierover. Er staat, dat de groep niet in contact is geweest met de corona-persoon, "omdat deze businessclass vloog".
In alle binnenlandse vluchten, die ik heb gemaakt, bestaat de business-class uit de voorste 3-5 rijen stoelen. De enige afscheiding naar de economy-class is een gordijn, dat tijdens start en landing gewoon open is.
Ik ben er niet 100% zeker van maar het zou best kunnen dat ook de BC gebruik moet maken van de toiletten achter in het vliegtuig.
Ofwel, de quarantaine is niet zo vreemd.
FredVN
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2.139
Night and day (1)
Inside a coffee shop in Da Lat City, Lam Dong Province, Vietnam. Photo: Rick Ellis
If there were ever two nations diametrically opposed in this world, it would have to be Vietnam and Japan. They’re like night and day - all the way, from soup to nuts.
It’s no secret that Japan is my favorite all-time vacation destination, to which I’ve made dozens of trips over the years. I recently returned for the first time in three and a half years, during which time I have been living practically full-time in Vietnam, except for a couple of brief trips abroad each year.
One of the reasons I wanted to return to Japan for a few weeks recently was to absorb it all again - the perfection, organization, comfort, and formality that goes into everything, and as soon as I walked into a café I got it right between the eyes.
That’s right - even going for a coffee in Japan is a complex experience, pretty much the opposite of Vietnam.
The Japanese queue up in front of the cashier’s counter - stoic, silent until their turn comes, then they announce their desire with the utmost formality. Out comes a tray, the cashier positions it squarely in front of the customer, adds a napkin and a wet towel encased in a plastic sheath, puts down a saucer, all symmetrically aligned, and slides the tray toward the next colleague, who serves up the coffee.
Inside Saint Marc Café in Nagasaki, Japan. Photo: Rick Ellis
The customer places the money on a rubber coaster, the cashier takes it with a deliberate yet deferential move and a slight bow, then counts the change out loud while returning it, and places it on the rubber mat.
All the while the cashier endlessly clucks and chirps one expression of gratitude after another until the cup of coffee is placed on the saucer.
The server dabs the bottom of the cup on a damp towel to ensure no errant drops of coffee escape onto the saucer, and perfection is complete.
In the typical local cafés I frequent in Vietnam there is no greeting, no queue, nor formalities of any kind. The customer walks in, usually ordering the desired drink, often before taking two steps beyond the threshold to choose a seat: “Em ơi!!! Ca phe sua da!” (Miss! Ice coffee with condensed milk!)
If the servers are chatting to another customer, they’re interrupted by the new arrival, which is no issue because things change in a flash and the staff roll with the punches.
Instead of tackling one customer at a time, each server must shift attention between multiple clients who all expect to be served promptly, a masterful example of real-time processing and prioritizing.
A request for that forgotten piece of lime or a couple of cigarettes derails the flow of events, but only for a fleeting moment, and adds efficiency to the experience because it all happens so quickly.
A cup of coffee served at Saint Marc Café in Nagasaki, Japan. Photo: Rick Ellis
The response from the server is usually the same single word: “Roi,” literally meaning already, but idiomatically translates to “right away." That’s it, that’s all - a few words back and forth and the deal is sealed, order placed and acknowledged, so simple and informal, no idle pleasantries exchanged.
When the Japanese customer is finished, the tray goes in the 'Tray Return' shelf, placed perfectly alongside all the others returned by departed customers, which is invariably followed by a shout of thanks from several staff members, including a request for the client to return soon.
I nearly want to pinch the employees to find out if there is a real person behind all that pomp and ritual, and I’m reminded why AI (artificial intelligence) is such a hit in Japan. After all, the staff are one step removed from robots - every motion and word is orchestrated precisely per the staff training program.
When the Vietnamese customer is finished, he calls out “Tinh tien!” requesting the bill, and the server hustles over to collect the money, then provide change. In Vietnam I usually have to unravel some bills from the little clumps I’m handed, iron them out with my hand, then stow them in my pocket.
Used cups, utensils, ashtrays, and garbage are left for the server to collect. End of story, unless one or both say thanks or goodbye, neither of which is expected.
From start to finish, the Japanese experience is formal, assurance followed by reassurance, and confirmation by reconfirmation, while the Vietnamese transaction consists of the minimum dialogue, no time wasted, no beating around the bush.
Despite the seemingly terse exchange between customers and servers in Vietnam, there is usually certain warmth that seeps through - a bit of personality, that’s because people are pleasant and uninhibited, so a dash of warmth is often injected into the exchanges, such as a hint of recognition or a smile.
Morgen deel 2
Inside a coffee shop in Da Lat City, Lam Dong Province, Vietnam. Photo: Rick Ellis
If there were ever two nations diametrically opposed in this world, it would have to be Vietnam and Japan. They’re like night and day - all the way, from soup to nuts.
It’s no secret that Japan is my favorite all-time vacation destination, to which I’ve made dozens of trips over the years. I recently returned for the first time in three and a half years, during which time I have been living practically full-time in Vietnam, except for a couple of brief trips abroad each year.
One of the reasons I wanted to return to Japan for a few weeks recently was to absorb it all again - the perfection, organization, comfort, and formality that goes into everything, and as soon as I walked into a café I got it right between the eyes.
That’s right - even going for a coffee in Japan is a complex experience, pretty much the opposite of Vietnam.
The Japanese queue up in front of the cashier’s counter - stoic, silent until their turn comes, then they announce their desire with the utmost formality. Out comes a tray, the cashier positions it squarely in front of the customer, adds a napkin and a wet towel encased in a plastic sheath, puts down a saucer, all symmetrically aligned, and slides the tray toward the next colleague, who serves up the coffee.
Inside Saint Marc Café in Nagasaki, Japan. Photo: Rick Ellis
The customer places the money on a rubber coaster, the cashier takes it with a deliberate yet deferential move and a slight bow, then counts the change out loud while returning it, and places it on the rubber mat.
All the while the cashier endlessly clucks and chirps one expression of gratitude after another until the cup of coffee is placed on the saucer.
The server dabs the bottom of the cup on a damp towel to ensure no errant drops of coffee escape onto the saucer, and perfection is complete.
In the typical local cafés I frequent in Vietnam there is no greeting, no queue, nor formalities of any kind. The customer walks in, usually ordering the desired drink, often before taking two steps beyond the threshold to choose a seat: “Em ơi!!! Ca phe sua da!” (Miss! Ice coffee with condensed milk!)
If the servers are chatting to another customer, they’re interrupted by the new arrival, which is no issue because things change in a flash and the staff roll with the punches.
Instead of tackling one customer at a time, each server must shift attention between multiple clients who all expect to be served promptly, a masterful example of real-time processing and prioritizing.
A request for that forgotten piece of lime or a couple of cigarettes derails the flow of events, but only for a fleeting moment, and adds efficiency to the experience because it all happens so quickly.
A cup of coffee served at Saint Marc Café in Nagasaki, Japan. Photo: Rick Ellis
The response from the server is usually the same single word: “Roi,” literally meaning already, but idiomatically translates to “right away." That’s it, that’s all - a few words back and forth and the deal is sealed, order placed and acknowledged, so simple and informal, no idle pleasantries exchanged.
When the Japanese customer is finished, the tray goes in the 'Tray Return' shelf, placed perfectly alongside all the others returned by departed customers, which is invariably followed by a shout of thanks from several staff members, including a request for the client to return soon.
I nearly want to pinch the employees to find out if there is a real person behind all that pomp and ritual, and I’m reminded why AI (artificial intelligence) is such a hit in Japan. After all, the staff are one step removed from robots - every motion and word is orchestrated precisely per the staff training program.
When the Vietnamese customer is finished, he calls out “Tinh tien!” requesting the bill, and the server hustles over to collect the money, then provide change. In Vietnam I usually have to unravel some bills from the little clumps I’m handed, iron them out with my hand, then stow them in my pocket.
Used cups, utensils, ashtrays, and garbage are left for the server to collect. End of story, unless one or both say thanks or goodbye, neither of which is expected.
From start to finish, the Japanese experience is formal, assurance followed by reassurance, and confirmation by reconfirmation, while the Vietnamese transaction consists of the minimum dialogue, no time wasted, no beating around the bush.
Despite the seemingly terse exchange between customers and servers in Vietnam, there is usually certain warmth that seeps through - a bit of personality, that’s because people are pleasant and uninhibited, so a dash of warmth is often injected into the exchanges, such as a hint of recognition or a smile.
Morgen deel 2
FredVN
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2.140
Night and day (2)
As a neutral Westerner in all this, I would say both the Vietnamese and Japanese service staff are equally thorough in their approaches, but it’s not easy to gauge because the experiences appear quite different to the casual observer.
Regular cafés in Vietnam don’t have napkins, trays, and wet towels, no cash register, receipt, nor counting of change, but the staff’s attention to detail is on a par with their Japanese equivalents.
I can say without hesitation that upon my second visit (or third at the most) in Vietnam, my drink preference and the way I like it served are indelibly etched on the server's mind. I swear I get exactly the same small “ca phe nong” (hot black coffee) with half a glass of ice cubes on the side every damn time in my favorite cafés in Da Lat no matter who prepares it - not even the tiniest variation, irrespective of the frequency of my visits.
In Japan, I bet if a customer walked into the same café hundreds of times, the rigmarole would be identical - the same greetings without a hint of amiability on the part of the server. The same formalities and farewells are repeated as if recorded, the only difference being the server will recognize a customer, remember a preference, fulfill it, but without remark.
That said, I went into a café in Japan for the third day running and the server remembered me, offering one of those loyalty cards that they stamp each time, which after a certain number of visits is redeemed for a free drink. (Worthy of note is how deftly the server dabbed away the excess ink with a tissue after stamping my card, thus ensuring that other items in my wallet wouldn’t be stained. I don’t have a wallet, just a clump of bills in my pocket, but I was impressed nonetheless.)
If that doesn’t cement my point, this will: I recently walked into my favorite “tachinomi” (standing bar) for the first time in three and a half years, and the mother/son team that runs it greeted me and started pouring my favorite beer as if I’d just been in the joint the day before.
Coffee is prepared using cloth socks on a stove at a coffee shop in Da Lat City, Lam Dong Province, Vietnam. Photo: Rick Ellis
Admittedly, a white guy in the boonies of Japan in the dead of winter sticks out like a sore thumb, but we could say the same about Da Lat, where I live in Vietnam, so it’s level ground between the countries when it comes to the high degree of customer focus.
While hygiene, process, and automated tools can’t possibly be compared between the two countries, both zero in equally on the quality of service and products, so the big difference is the steps to preparation and the dialogue - standardized to the lowest common denominator and replicated by the Japanese staff hundreds of times daily.
I’m sure if the staff said “You stink! We hope you never come back! Good riddance! You suck!” many customers wouldn’t even notice, so ingrained is the habit of exchanging banalities.
Although I love the efficiency of the Japanese and the predictability of the whole experience, I definitely prefer the role of a visitor as opposed to a resident. I think living there would drive me nuts because the emphasis on process and perfection leaves no room for a personal touch.
It really is a great place to visit, but I’d rather live in Vietnam, where things are just a bit more real, natural, even though there are a few warts and imperfections around the edges from time to time.
Rick Ellis
Bron: Night and day - Tuoi Tre News
Onze ervaringen in Japan zijn hetzelfde. Geweldig land.
Onze ervaringen (of moet ik hier zeggen “meningen”) over Vietnam verschillen wel “enigszins”. Die van mij zijn meer als volgt.
Juist, een verschil van dag en nacht. Onze verschijningen misschien?
As a neutral Westerner in all this, I would say both the Vietnamese and Japanese service staff are equally thorough in their approaches, but it’s not easy to gauge because the experiences appear quite different to the casual observer.
Regular cafés in Vietnam don’t have napkins, trays, and wet towels, no cash register, receipt, nor counting of change, but the staff’s attention to detail is on a par with their Japanese equivalents.
I can say without hesitation that upon my second visit (or third at the most) in Vietnam, my drink preference and the way I like it served are indelibly etched on the server's mind. I swear I get exactly the same small “ca phe nong” (hot black coffee) with half a glass of ice cubes on the side every damn time in my favorite cafés in Da Lat no matter who prepares it - not even the tiniest variation, irrespective of the frequency of my visits.
In Japan, I bet if a customer walked into the same café hundreds of times, the rigmarole would be identical - the same greetings without a hint of amiability on the part of the server. The same formalities and farewells are repeated as if recorded, the only difference being the server will recognize a customer, remember a preference, fulfill it, but without remark.
That said, I went into a café in Japan for the third day running and the server remembered me, offering one of those loyalty cards that they stamp each time, which after a certain number of visits is redeemed for a free drink. (Worthy of note is how deftly the server dabbed away the excess ink with a tissue after stamping my card, thus ensuring that other items in my wallet wouldn’t be stained. I don’t have a wallet, just a clump of bills in my pocket, but I was impressed nonetheless.)
If that doesn’t cement my point, this will: I recently walked into my favorite “tachinomi” (standing bar) for the first time in three and a half years, and the mother/son team that runs it greeted me and started pouring my favorite beer as if I’d just been in the joint the day before.
Coffee is prepared using cloth socks on a stove at a coffee shop in Da Lat City, Lam Dong Province, Vietnam. Photo: Rick Ellis
Admittedly, a white guy in the boonies of Japan in the dead of winter sticks out like a sore thumb, but we could say the same about Da Lat, where I live in Vietnam, so it’s level ground between the countries when it comes to the high degree of customer focus.
While hygiene, process, and automated tools can’t possibly be compared between the two countries, both zero in equally on the quality of service and products, so the big difference is the steps to preparation and the dialogue - standardized to the lowest common denominator and replicated by the Japanese staff hundreds of times daily.
I’m sure if the staff said “You stink! We hope you never come back! Good riddance! You suck!” many customers wouldn’t even notice, so ingrained is the habit of exchanging banalities.
Although I love the efficiency of the Japanese and the predictability of the whole experience, I definitely prefer the role of a visitor as opposed to a resident. I think living there would drive me nuts because the emphasis on process and perfection leaves no room for a personal touch.
It really is a great place to visit, but I’d rather live in Vietnam, where things are just a bit more real, natural, even though there are a few warts and imperfections around the edges from time to time.
Rick Ellis
Bron: Night and day - Tuoi Tre News
Onze ervaringen in Japan zijn hetzelfde. Geweldig land.
Onze ervaringen (of moet ik hier zeggen “meningen”) over Vietnam verschillen wel “enigszins”. Die van mij zijn meer als volgt.
- Ik zoek een tafeltje uit en ga zitten.
- Ik wuif naar een serveerster.
- Na een minuut of vijf komt ze moedeloos aansloffen op de onvermijdelijke slippers, stopt ergens ter hoogte van de tafel, opschrijfboekje in de ene hand, een pen in de andere en staart vervolgens zwijgend en onbestemd in de verte.
- De bestelling wordt zwijgend genoteerd en ze sloft weer weg.
- Na een poosje komt ze weer aangesloft, zet een dienblad op tafel en sloft weer terug.
- Het uitserveren mogen we meestal zelf doen.
Juist, een verschil van dag en nacht. Onze verschijningen misschien?
FredVN
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2.141
Hij ligt toch…?
Het is en blijft een intrigerend object.
Het lijkt er niet op dat er de afgelopen maanden na het weghalen van alle bouwmaterialen ook maar iets aan de brug is gedaan. Opritten is gewoon (hard) zand en grint, en het brugdek is niet afgewerkt.
Zelfs ik kan met mijn cynische geest geen enkele reden verzinnen waarom de brug twee meter hoger is dan de aanvoerwegen. OK, zachtjes gefluisterd: “misschien de bekende alom aanwezige grenzeloze desinteresse”.
En zoals aan de zijkanten is te zien, heeft men de zaak tot globaal op weghoogte afgewerkt. Soort stil protest?
Of gewoon alleen de kreet, die hier bij zo ongeveer alle soorten van werkzaamheden in de mond bestorven ligt: “het ligt / zit / staat / hangt toch…?” En dat klinkt dan als “zeik niet zo...”
Wie weet, misschien moeten ze eerst bij de omliggende huizen geld ophalen om het geheel af te laten werken. Ze kunnen gewoon dezelfde babbeltruc gebruiken als bij onze straatverlichting.
Foto vanaf de brug.
Ah, maar natuurlijk. Net als wij vroeger in de ICT deden: “if it’s a bug, make it a feature”. Dus is hij speciaal zo hoog gemaakt, zodat hij als vluchtheuvel kan dienen bij overstromingen.
Foto vanaf de brug.
Aanvulling
Toch maar even serieus eindigen.
Gisteren vroeg Minh dit aan één van de moeders van haar studenten en die gaf aan dat het inderdaad een blunder van de bouwers is. En voor zover haar bekend wordt er niets aan gedaan.Uiteraard niet: “hij ligt er toch en je kunt er toch overheen?”
Er is min of meer te zien dat ze dachten dat de bovenkant van de fundering ook meteen de bovenkant van het wegdek van de brug zou zijn. En dat terwijl ze maar een blik opzij hoefden te werpen om te zien hoe hoog de balken onder het brugdek wel niet zijn. Zie Vietnam Deel 2
Trouwens, volgens mij ligt de bovenkant van de fundering sowieso al boven het wegdek van de aanvoerende wegen.
Stelletje blinde paarden!
Het is en blijft een intrigerend object.
Het lijkt er niet op dat er de afgelopen maanden na het weghalen van alle bouwmaterialen ook maar iets aan de brug is gedaan. Opritten is gewoon (hard) zand en grint, en het brugdek is niet afgewerkt.
Zelfs ik kan met mijn cynische geest geen enkele reden verzinnen waarom de brug twee meter hoger is dan de aanvoerwegen. OK, zachtjes gefluisterd: “misschien de bekende alom aanwezige grenzeloze desinteresse”.
En zoals aan de zijkanten is te zien, heeft men de zaak tot globaal op weghoogte afgewerkt. Soort stil protest?
Of gewoon alleen de kreet, die hier bij zo ongeveer alle soorten van werkzaamheden in de mond bestorven ligt: “het ligt / zit / staat / hangt toch…?” En dat klinkt dan als “zeik niet zo...”
Wie weet, misschien moeten ze eerst bij de omliggende huizen geld ophalen om het geheel af te laten werken. Ze kunnen gewoon dezelfde babbeltruc gebruiken als bij onze straatverlichting.
Foto vanaf de brug.
Ah, maar natuurlijk. Net als wij vroeger in de ICT deden: “if it’s a bug, make it a feature”. Dus is hij speciaal zo hoog gemaakt, zodat hij als vluchtheuvel kan dienen bij overstromingen.
Foto vanaf de brug.
Aanvulling
Toch maar even serieus eindigen.
Gisteren vroeg Minh dit aan één van de moeders van haar studenten en die gaf aan dat het inderdaad een blunder van de bouwers is. En voor zover haar bekend wordt er niets aan gedaan.Uiteraard niet: “hij ligt er toch en je kunt er toch overheen?”
Er is min of meer te zien dat ze dachten dat de bovenkant van de fundering ook meteen de bovenkant van het wegdek van de brug zou zijn. En dat terwijl ze maar een blik opzij hoefden te werpen om te zien hoe hoog de balken onder het brugdek wel niet zijn. Zie Vietnam Deel 2
Trouwens, volgens mij ligt de bovenkant van de fundering sowieso al boven het wegdek van de aanvoerende wegen.
Stelletje blinde paarden!
Adem in, adem uit......
FredVN
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2.144
Jackfruit: geen eiwitvervanger, wel lekker vlezig
Jackfruit wint aan populariteit, vooral bij mensen die minder vlees willen eten. De tropische vrucht is neutraal van smaak en vlezig van structuur, en wat dat betreft een goed alternatief voor vlees. Toch is jackfruit geen eiwitvervanger. Dat is eenvoudig te compenseren.
"Meer mensen zijn bezig om minder vlees te eten, aangejaagd door klimaatdoelstellingen en initiatieven zoals de Nationale Week Zonder Vlees", vertelt Isabel Boerdam, oprichter van foodblog De Hippe Vegetariër en initiatiefnemer van de Nationale Week Zonder Vlees die deze week plaatsvindt.
Om het gat op het bord te vullen is een vleesvervanger een eenvoudige stap, maar ook pure producten zoals tofoe en ook jackfruit staan in de belangstelling. Jackfruit is een vrucht die oorspronkelijk uit India komt. Tegenwoordig groeit hij ook in Azië, Oost-Afrika en Latijns-Amerika. Een vrucht kan wel 40 kilo wegen. Vooral de onrijpe vrucht is populair, en sinds kort in veel supermarkten, veelal met Fairtrade keurmerk, in blik verkrijgbaar.
"Rijp jackfruit is zoet", vertelt Jessica Lek, auteur van het kookboek Jackfruit dat tijdens de Nationale Week Zonder Vlees is gepresenteerd. "Jong, onrijp, jackfruit heeft een vlezige structuur en is neutraal van smaak. Hierdoor kun je er alle kanten mee op."
Tips voor het bereiden van jonge jackfruit uit blik:
Eerst goed afspoelen en drogen
Uit elkaar trekken of in stukjes snijden
Minstens een half uur marineren (nat of droog)
Frituren, bakken of verwerken in een saus
Qua voedingswaarde niet vergelijkbaar met vlees
Door de vlezige structuur wordt jackfruit vaak als vleesvervanger ingezet. Jackfruit is weliswaar rijk aan vitamine C en vezels, maar is qua voedingswaarden niet te vergelijken met vlees(vervangers). Het bevat minder eiwitten en ijzer en geen vitamine B12. De recepten in het kookboek, dat Lek voor uitgeverij Good Cook in samenwerking met Fairtrade Original ontwikkelde, zijn zo samengesteld dat ze in een plantaardig dieet passen.
Ga je zelf aan de slag met jackfruit, dan kun je bijvoorbeeld peulvruchten, kokosmelk of een gekookt ei aan je gerecht toevoegen. Boerdam: "De voedingswaarde van vlees vervangen is niet zo ingewikkeld als het lijkt. Dat kan ook door bijvoorbeeld bij de lunch een eitje te bakken of bij het ontbijt een hand noten door de yoghurt met muesli te doen."
Een broodje pulled jackfruit
Mogelijkheden zijn eindeloos
Misschien wel het bekendste gerecht met jackfruit is pulled jackfruit. Dat je er veel meer mee kunt, bewijst Lek in haar kookboek. "Je kunt het vermalen en er humus of een spread van maken, in stukken snijden en bakken of frituren als nuggets of tempura, uit elkaar trekken voor in de pastasaus, verwerken in salades, plaattaart en noedels."
Wel is het verstandig het jackfruit vooraf te marineren. In een natte marinade met bijvoorbeeld sojasaus of gembersiroop. Of een droge marinade bestaande uit paprikapoeder of korianderzaadjes. Lek: "Je kunt het eenvoudig de smaak geven die je wilt. Mediterraans of Aziatisch, net wat je zelf lekker vindt en wat voor gerecht je gaat maken. Een half uur marineren is voldoende, maar drie uur is lekkerder."
Ook is het goed het ingeblikte jackfruit eerst - voor het marineren dus - goed af te spoelen, uit te knijpen en goed droog te maken. Tijdens het afspoelen kun je de stukjes jackfruit alvast uit elkaar plukken voor pulled jackfruit. Lek: "Dit kan ook na het uitlekken met behulp van twee vorken. Als je voor een gerecht stukjes nodig hebt, kun je het jackfruit makkelijk in de gewenste grootte snijden. De pitten kun je gewoon opeten."
Op de vraag hoe duurzaam het is om jackfruit - dat van ver komt - te eten, laat Fairtrade Original weten dat hun jackfruit in volle containers per boot naar Nederland komt, waarbij altijd gelet wordt op het zo efficiënt mogelijk laden van de container. "Daarnaast wordt jackfruit verpakt in blik, een verpakking die eindeloos recyclebaar is", aldus Larissa Bergshoeff van Fairtrade Original.
Bron: Jackfruit: geen eiwitvervanger, wel lekker vlezig
Goh, we hebben een boom in de tuin staan, maar doen eigenlijk nooit wat met de vruchten. Normaal laat Minh ze gewoon van de boom af rotten. Ik heb haar de link gestuurd. Nee, nog geen reactie…
Jackfruit wint aan populariteit, vooral bij mensen die minder vlees willen eten. De tropische vrucht is neutraal van smaak en vlezig van structuur, en wat dat betreft een goed alternatief voor vlees. Toch is jackfruit geen eiwitvervanger. Dat is eenvoudig te compenseren.
"Meer mensen zijn bezig om minder vlees te eten, aangejaagd door klimaatdoelstellingen en initiatieven zoals de Nationale Week Zonder Vlees", vertelt Isabel Boerdam, oprichter van foodblog De Hippe Vegetariër en initiatiefnemer van de Nationale Week Zonder Vlees die deze week plaatsvindt.
Om het gat op het bord te vullen is een vleesvervanger een eenvoudige stap, maar ook pure producten zoals tofoe en ook jackfruit staan in de belangstelling. Jackfruit is een vrucht die oorspronkelijk uit India komt. Tegenwoordig groeit hij ook in Azië, Oost-Afrika en Latijns-Amerika. Een vrucht kan wel 40 kilo wegen. Vooral de onrijpe vrucht is populair, en sinds kort in veel supermarkten, veelal met Fairtrade keurmerk, in blik verkrijgbaar.
"Rijp jackfruit is zoet", vertelt Jessica Lek, auteur van het kookboek Jackfruit dat tijdens de Nationale Week Zonder Vlees is gepresenteerd. "Jong, onrijp, jackfruit heeft een vlezige structuur en is neutraal van smaak. Hierdoor kun je er alle kanten mee op."
Tips voor het bereiden van jonge jackfruit uit blik:
Eerst goed afspoelen en drogen
Uit elkaar trekken of in stukjes snijden
Minstens een half uur marineren (nat of droog)
Frituren, bakken of verwerken in een saus
Qua voedingswaarde niet vergelijkbaar met vlees
Door de vlezige structuur wordt jackfruit vaak als vleesvervanger ingezet. Jackfruit is weliswaar rijk aan vitamine C en vezels, maar is qua voedingswaarden niet te vergelijken met vlees(vervangers). Het bevat minder eiwitten en ijzer en geen vitamine B12. De recepten in het kookboek, dat Lek voor uitgeverij Good Cook in samenwerking met Fairtrade Original ontwikkelde, zijn zo samengesteld dat ze in een plantaardig dieet passen.
Ga je zelf aan de slag met jackfruit, dan kun je bijvoorbeeld peulvruchten, kokosmelk of een gekookt ei aan je gerecht toevoegen. Boerdam: "De voedingswaarde van vlees vervangen is niet zo ingewikkeld als het lijkt. Dat kan ook door bijvoorbeeld bij de lunch een eitje te bakken of bij het ontbijt een hand noten door de yoghurt met muesli te doen."
Een broodje pulled jackfruit
Mogelijkheden zijn eindeloos
Misschien wel het bekendste gerecht met jackfruit is pulled jackfruit. Dat je er veel meer mee kunt, bewijst Lek in haar kookboek. "Je kunt het vermalen en er humus of een spread van maken, in stukken snijden en bakken of frituren als nuggets of tempura, uit elkaar trekken voor in de pastasaus, verwerken in salades, plaattaart en noedels."
Wel is het verstandig het jackfruit vooraf te marineren. In een natte marinade met bijvoorbeeld sojasaus of gembersiroop. Of een droge marinade bestaande uit paprikapoeder of korianderzaadjes. Lek: "Je kunt het eenvoudig de smaak geven die je wilt. Mediterraans of Aziatisch, net wat je zelf lekker vindt en wat voor gerecht je gaat maken. Een half uur marineren is voldoende, maar drie uur is lekkerder."
Ook is het goed het ingeblikte jackfruit eerst - voor het marineren dus - goed af te spoelen, uit te knijpen en goed droog te maken. Tijdens het afspoelen kun je de stukjes jackfruit alvast uit elkaar plukken voor pulled jackfruit. Lek: "Dit kan ook na het uitlekken met behulp van twee vorken. Als je voor een gerecht stukjes nodig hebt, kun je het jackfruit makkelijk in de gewenste grootte snijden. De pitten kun je gewoon opeten."
Op de vraag hoe duurzaam het is om jackfruit - dat van ver komt - te eten, laat Fairtrade Original weten dat hun jackfruit in volle containers per boot naar Nederland komt, waarbij altijd gelet wordt op het zo efficiënt mogelijk laden van de container. "Daarnaast wordt jackfruit verpakt in blik, een verpakking die eindeloos recyclebaar is", aldus Larissa Bergshoeff van Fairtrade Original.
Bron: Jackfruit: geen eiwitvervanger, wel lekker vlezig
Goh, we hebben een boom in de tuin staan, maar doen eigenlijk nooit wat met de vruchten. Normaal laat Minh ze gewoon van de boom af rotten. Ik heb haar de link gestuurd. Nee, nog geen reactie…
Een paar weken geleden een keer naar een veganistisch restaurant geweest, gewoon om een keer te proberen en m'n vrouw eet sowieso veel vegetarisch, omdat ze veel vlees gewoon niet lekker vind.
Hier had ik een jackfruit-stew, Deze was heerlijk en net een "gewone" stoofpot.
Hier had ik een jackfruit-stew, Deze was heerlijk en net een "gewone" stoofpot.
FredVN
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2.146
Klinkt goed. Ik hou de groei van het jackfruit aan de boom in de gaten. Zie ook Vietnam
Ik moet bekennen dat ik nog nooit in een veganistisch restaurant ben geweest. Wel vegetarisch, maar als ik echt lekker vegetarisch wil eten ga ik naar Minh's oudste broer. Zijn vrouw is de topkok in de familie en kookt wat mij betreft beter dan veel restaurant-koks hier. Je mist het vlees dan ook absoluut niet.
Ik moet bekennen dat ik nog nooit in een veganistisch restaurant ben geweest. Wel vegetarisch, maar als ik echt lekker vegetarisch wil eten ga ik naar Minh's oudste broer. Zijn vrouw is de topkok in de familie en kookt wat mij betreft beter dan veel restaurant-koks hier. Je mist het vlees dan ook absoluut niet.
FredVN
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2.147
Birdnest-fabriek
Op mijn laatste fietstochtje zag ik al weer drie birdnest-fabrieken in aanbouw, ruw geschat binnen een straal van 2 km. Volgens mij lachen alle vogels uit de omgeving zich helemaal suf om zoveel stupiditeit. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat al die dingen stampvol zitten, het artificiële vogelgekrijs uit de luidsprekers ten spijt.
Dit is één van de drie in aanbouw. Op de eerste foto is te zien waar de tweede foto is gemaakt: bij het kleine zij-streepje. Na de foto ben ik een paar meter verder omgekeerd. Niet in de laatste plaats omdat twee mannen voor het huis vrij onvriendelijk stonden te zwaaien dat ik niet verder mocht. Bang voor bedrijfsspionage?
Deze foto is vanaf een volgende zijweg genomen.
Op mijn laatste fietstochtje zag ik al weer drie birdnest-fabrieken in aanbouw, ruw geschat binnen een straal van 2 km. Volgens mij lachen alle vogels uit de omgeving zich helemaal suf om zoveel stupiditeit. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat al die dingen stampvol zitten, het artificiële vogelgekrijs uit de luidsprekers ten spijt.
Dit is één van de drie in aanbouw. Op de eerste foto is te zien waar de tweede foto is gemaakt: bij het kleine zij-streepje. Na de foto ben ik een paar meter verder omgekeerd. Niet in de laatste plaats omdat twee mannen voor het huis vrij onvriendelijk stonden te zwaaien dat ik niet verder mocht. Bang voor bedrijfsspionage?
Deze foto is vanaf een volgende zijweg genomen.
FredVN
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2.148
Fake luxury goods seized from Saigon’s iconic Ben Thanh Market
Market watchdog officers examine a store at Ben Thanh Market in District 1, Ho Chi Minh City, March 12, 2020. Photo: Nguyen Tri / Tuoi Tre
Authorities in Ho Chi Minh City on Thursday raided stores at two popular shopping places, including the iconic Ben Thanh Market, in downtown District 1 on Thursday, seizing thousands of fake luxury fashion items.
The surprise inspection was carried out at 20 stores operating at Saigon Square and Ben Thanh Market following the direction of the General Department for Market Management and its Ho Chi Minh City unit.
During the inspection, functional forces confiscated 1,500 items including watches, bags, purses and wallets copying various foreign brands including Valentino, Calvin Klein, Prada, Montblanc, Gucci, Cartier, Rolex, and Seiko. The total value of these counterfeit items is estimated at nearly VND146.2 million (US$6,282).
Located in downtown Ho Chi Minh City, Saigon Square and Ben Thanh Market are considered two ‘hotspots’ for fashion copycats in the southern metropolis where the sale of luxury counterfeits remains rampant despite the local market watchdog’s efforts to bring about its end through regular inspections, confiscations, and punishment. “In the coming time, the unit will continue to promote the fight against counterfeit goods, pirated goods and those infringing upon intellectual property rights, with focus on business hotspots that offer these items,” said a representative of the General Department for Market Management.
Market watchdog officers examine a store at Ben Thanh Market in District 1, Ho Chi Minh City, March 12, 2020. Photo: Nguyen Tri / Tuoi Tre
Market watchdog officers examine a store at Saigon Square in District 1, Ho Chi Minh City, March 12, 2020. Photo: Nguyen Tri / Tuoi Tre
Market watchdog officers examine a store at Saigon Square in District 1, Ho Chi Minh City, March 12, 2020. Photo: Nguyen Tri / Tuoi Tre
Market watchdog officers examine a store at Saigon Square in District 1, Ho Chi Minh City, March 12, 2020. Photo: Nguyen Tri / Tuoi Tre
Bron: Fake luxury goods seized from Saigon’s iconic Ben Thanh Market - Tuoi Tre News
Market watchdog officers examine a store at Ben Thanh Market in District 1, Ho Chi Minh City, March 12, 2020. Photo: Nguyen Tri / Tuoi Tre
Authorities in Ho Chi Minh City on Thursday raided stores at two popular shopping places, including the iconic Ben Thanh Market, in downtown District 1 on Thursday, seizing thousands of fake luxury fashion items.
The surprise inspection was carried out at 20 stores operating at Saigon Square and Ben Thanh Market following the direction of the General Department for Market Management and its Ho Chi Minh City unit.
During the inspection, functional forces confiscated 1,500 items including watches, bags, purses and wallets copying various foreign brands including Valentino, Calvin Klein, Prada, Montblanc, Gucci, Cartier, Rolex, and Seiko. The total value of these counterfeit items is estimated at nearly VND146.2 million (US$6,282).
Located in downtown Ho Chi Minh City, Saigon Square and Ben Thanh Market are considered two ‘hotspots’ for fashion copycats in the southern metropolis where the sale of luxury counterfeits remains rampant despite the local market watchdog’s efforts to bring about its end through regular inspections, confiscations, and punishment. “In the coming time, the unit will continue to promote the fight against counterfeit goods, pirated goods and those infringing upon intellectual property rights, with focus on business hotspots that offer these items,” said a representative of the General Department for Market Management.
Market watchdog officers examine a store at Ben Thanh Market in District 1, Ho Chi Minh City, March 12, 2020. Photo: Nguyen Tri / Tuoi Tre
Market watchdog officers examine a store at Saigon Square in District 1, Ho Chi Minh City, March 12, 2020. Photo: Nguyen Tri / Tuoi Tre
Market watchdog officers examine a store at Saigon Square in District 1, Ho Chi Minh City, March 12, 2020. Photo: Nguyen Tri / Tuoi Tre
Market watchdog officers examine a store at Saigon Square in District 1, Ho Chi Minh City, March 12, 2020. Photo: Nguyen Tri / Tuoi Tre
Bron: Fake luxury goods seized from Saigon’s iconic Ben Thanh Market - Tuoi Tre News
FredVN
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2.150
Enjoy a meal in Hoi An’s famous paddies
Visitors cross a bamboo bridge as farmers work on the paddy field near The Field Restaurant located in Cam Thanh Commune, Hoi An City, Quang Nam Province in central Vietnam. Photo: Linh Trang / Tuoi Tre
Visits to Hoi An City in central Vietnam are typically filled with entire days spent strolling through neatly manicured streets lined with faded yellow houses and colorful silk lanterns, but the neighborhoods surrounding the city’s UNESCO-recognized Ancient Town offer a wealth of eateries specializing in locally sourced vegetables and freshly caught seafood.
One of these eateries, The Field Restaurant in Cam Thanh Commune, has made its own mark on the city’s burgeoning culinary scene thanks to its focus on sustainability and unique design.
Diners are treated to a meal in one of the restaurant’s bamboo houses, a villa overlooking rice fields, or the bamboo gazebo on a lake, all of which offer stunning views of the city’s rice paddies and the Thu Bon River. As part of their dedication to sustainability, The Field Restaurant avoids the use of plastic and disposable products. Waste is also disposed of through composting and recycling.
A view of The Field Restaurant located in Cam Thanh Commune, Hoi An City, Quang Nam Province in central Vietnam. Photo: Tuoi Tre
Le Lan Loi, an environmental engineer who works at the restaurant, shared that her daily duties include managing the restaurant's recycling. Depending on the type of organic waste, recyclable materials are made into fertilizer, dishwashing liquid, or floor cleaner. Used oil, in particular, is used to make soap.
Twice each year during harvest seasons, the restaurant holds a special event to invite locals and tourists to dine in the surrounding fields in a bid to promote its ethos of environmental and sustainable development.
Though an invitation to the event costs a minimum of US$1,000 and reservations must be made months in advance, the unique experience of having a seat at the party is nothing short of priceless.
A bird eye's view of The Field Restaurant located in Cam Thanh Commune, Hoi An City, Quang Nam Province in central Vietnam. Photo: Tuoi Tre
The basis of the event is the incorporation of the local farming community into Hoi An’s dining scene. It literally could not get any more 'farm-to-table' than this: 38 farmers from the Vong Nhi Village, also in Cam Thanh Commune, supply the restaurant throughout the year with rice and other organic, pesticide-free produce.
When the harvest season comes, the restaurant rents a portion of the field from the farmers and transforms it into a dining area. Visitors are then treated to delicious traditional dishes comprised of rice and vegetables grown on the same plot of land where they are eating. Although the event is held on just a small part of the rice paddy, the farmers who work the land are paid 3-4 times the value of the crop.
A bird eye's view at night of The Field Restaurant located in Cam Thanh Commune, Hoi An City, Quang Nam Province in central Vietnam. Photo: Tuoi Tre
“The party only lasts for a few days and after it is done the restaurant is removed to return the paddy to farmers," said Phan Xuan Thanh, president of the Quang Nam Tourism Association. "We also pay farmers several times the value of their rice, while the farmers have the opportunity to present their farming techniques during the preparation of the party and get paid for it."
According to Thanh, despite the massive demand for a seat at the event, the restaurant only organizes two parties each year. Those lucky enough to get an invitation are selected based on their knowledge of the environment and their dedication to sustainability.
“This party is about culture and the value of nature," Thanh explained.
"Every visitor should understand that their money is going toward supporting the farmers and the local environment.
"What they receive in return besides a meal is a wonderful story and atmosphere.”
Bron: Enjoy a meal in Hoi An’s famous paddies - Tuoi Tre News
Visitors cross a bamboo bridge as farmers work on the paddy field near The Field Restaurant located in Cam Thanh Commune, Hoi An City, Quang Nam Province in central Vietnam. Photo: Linh Trang / Tuoi Tre
Visits to Hoi An City in central Vietnam are typically filled with entire days spent strolling through neatly manicured streets lined with faded yellow houses and colorful silk lanterns, but the neighborhoods surrounding the city’s UNESCO-recognized Ancient Town offer a wealth of eateries specializing in locally sourced vegetables and freshly caught seafood.
One of these eateries, The Field Restaurant in Cam Thanh Commune, has made its own mark on the city’s burgeoning culinary scene thanks to its focus on sustainability and unique design.
Diners are treated to a meal in one of the restaurant’s bamboo houses, a villa overlooking rice fields, or the bamboo gazebo on a lake, all of which offer stunning views of the city’s rice paddies and the Thu Bon River. As part of their dedication to sustainability, The Field Restaurant avoids the use of plastic and disposable products. Waste is also disposed of through composting and recycling.
A view of The Field Restaurant located in Cam Thanh Commune, Hoi An City, Quang Nam Province in central Vietnam. Photo: Tuoi Tre
Le Lan Loi, an environmental engineer who works at the restaurant, shared that her daily duties include managing the restaurant's recycling. Depending on the type of organic waste, recyclable materials are made into fertilizer, dishwashing liquid, or floor cleaner. Used oil, in particular, is used to make soap.
Twice each year during harvest seasons, the restaurant holds a special event to invite locals and tourists to dine in the surrounding fields in a bid to promote its ethos of environmental and sustainable development.
Though an invitation to the event costs a minimum of US$1,000 and reservations must be made months in advance, the unique experience of having a seat at the party is nothing short of priceless.
A bird eye's view of The Field Restaurant located in Cam Thanh Commune, Hoi An City, Quang Nam Province in central Vietnam. Photo: Tuoi Tre
The basis of the event is the incorporation of the local farming community into Hoi An’s dining scene. It literally could not get any more 'farm-to-table' than this: 38 farmers from the Vong Nhi Village, also in Cam Thanh Commune, supply the restaurant throughout the year with rice and other organic, pesticide-free produce.
When the harvest season comes, the restaurant rents a portion of the field from the farmers and transforms it into a dining area. Visitors are then treated to delicious traditional dishes comprised of rice and vegetables grown on the same plot of land where they are eating. Although the event is held on just a small part of the rice paddy, the farmers who work the land are paid 3-4 times the value of the crop.
A bird eye's view at night of The Field Restaurant located in Cam Thanh Commune, Hoi An City, Quang Nam Province in central Vietnam. Photo: Tuoi Tre
“The party only lasts for a few days and after it is done the restaurant is removed to return the paddy to farmers," said Phan Xuan Thanh, president of the Quang Nam Tourism Association. "We also pay farmers several times the value of their rice, while the farmers have the opportunity to present their farming techniques during the preparation of the party and get paid for it."
According to Thanh, despite the massive demand for a seat at the event, the restaurant only organizes two parties each year. Those lucky enough to get an invitation are selected based on their knowledge of the environment and their dedication to sustainability.
“This party is about culture and the value of nature," Thanh explained.
"Every visitor should understand that their money is going toward supporting the farmers and the local environment.
"What they receive in return besides a meal is a wonderful story and atmosphere.”
Bron: Enjoy a meal in Hoi An’s famous paddies - Tuoi Tre News
