Helaas voor mij geen bijna-ongeluk afgelopen juli op het klaverblad op de A2:
De avond voordat ik op tour zou gaan met mijn band, besloot van de luie bank af te rollen en nog maar een rondje te gaan gummen. Het was immers superweer en het gummen zou er gezien de komende tour de komende tijd niet meer van komen dacht ik (ik moest eens weten) .
Na wat tuffen ben ik op de A2 beland. Ik kom een lus van het klaverblad af met een enorme grijns op mijn smoel . Op het eind van de lus zal ik zo'n 120 km/h hebben gereden, schat ik. Dom genoeg ben ik toen heel even met mijn gedachten afgedwaald waardoor ik véééél te hard op de volgende bocht kwam ingereden.
SHIT! Toen kwam de bekende split second voorbij die voor het gevoel veel langer duurde.
Aangezien ik nog geen aanstalte had gemaakt om de moto überhaupt in de bocht te gooien, ben ik in die "split second" vol in de ankers gegaan en heb nog proberen te sturen. Toen stond daar uiteindelijk de grote vriend meneer vangrail. Heb op het laatste moment nog mijn linkerbeen op kunnen tillen zodat deze niet tussen de rail en de moto in kwam. Ben, toch nog met een redelijke bocht, op de vangrail geknald met ik denk 50/60 km/h, voorover de moto heen gevlogen en op het asfalt gesmakt. Ik dacht nog "Ow als dit alles is, dan valt het nog mee" totdat de moto mij achterna kwam gevlogen en vol op mijn achterste lande. Auw
Heb alsnog geprobeerd om op te staan, de moto te starten en verder te rijden. Tijdens het optrekken aan de vangrail overwon de pijn echter de adrenaline, en ik merkte dat mijn heup begon te kraken.
Uiteindelijk heb ik een week verplicht platgelegen (zonder operatieve ingreep) in het ziekenhuis met een gebroken en gescheurd bekken. De moto heeft een zachte landing gehad en heeft enkel wat schrammetjes.
Nu na 3,5 maand fysiotherapie heb ik gelukig vrijwel niets meer overgehouden aan het ongeval. Heb sindsdien niet meer motor gereden, maar dat komt mede door mijn bezorgde/zwangere vrouw
Na komende winter ga ik toch weer rustig aan beginnen, met de geleerde les om altijd de gedachten bij het motorrijden te houden.....
De avond voordat ik op tour zou gaan met mijn band, besloot van de luie bank af te rollen en nog maar een rondje te gaan gummen. Het was immers superweer en het gummen zou er gezien de komende tour de komende tijd niet meer van komen dacht ik (ik moest eens weten) .
Na wat tuffen ben ik op de A2 beland. Ik kom een lus van het klaverblad af met een enorme grijns op mijn smoel . Op het eind van de lus zal ik zo'n 120 km/h hebben gereden, schat ik. Dom genoeg ben ik toen heel even met mijn gedachten afgedwaald waardoor ik véééél te hard op de volgende bocht kwam ingereden.
SHIT! Toen kwam de bekende split second voorbij die voor het gevoel veel langer duurde.
Aangezien ik nog geen aanstalte had gemaakt om de moto überhaupt in de bocht te gooien, ben ik in die "split second" vol in de ankers gegaan en heb nog proberen te sturen. Toen stond daar uiteindelijk de grote vriend meneer vangrail. Heb op het laatste moment nog mijn linkerbeen op kunnen tillen zodat deze niet tussen de rail en de moto in kwam. Ben, toch nog met een redelijke bocht, op de vangrail geknald met ik denk 50/60 km/h, voorover de moto heen gevlogen en op het asfalt gesmakt. Ik dacht nog "Ow als dit alles is, dan valt het nog mee" totdat de moto mij achterna kwam gevlogen en vol op mijn achterste lande. Auw
Heb alsnog geprobeerd om op te staan, de moto te starten en verder te rijden. Tijdens het optrekken aan de vangrail overwon de pijn echter de adrenaline, en ik merkte dat mijn heup begon te kraken.
Uiteindelijk heb ik een week verplicht platgelegen (zonder operatieve ingreep) in het ziekenhuis met een gebroken en gescheurd bekken. De moto heeft een zachte landing gehad en heeft enkel wat schrammetjes.
Nu na 3,5 maand fysiotherapie heb ik gelukig vrijwel niets meer overgehouden aan het ongeval. Heb sindsdien niet meer motor gereden, maar dat komt mede door mijn bezorgde/zwangere vrouw
Na komende winter ga ik toch weer rustig aan beginnen, met de geleerde les om altijd de gedachten bij het motorrijden te houden.....