David_ZZR
MF veteraan
Dag 1: Vrijdag 21 Juni 2013 – Een nat begin
Toen ik de koffers al aan mijn motor gehangen had en met de bagagerol naar beneden kwam gelopen besloten de hemelsluizen open te gaan. Ik had echter om half 8 bij Arno afgesproken en was klaar om te vertrekken. Echter mijn ervaring leerde dat zeiknat in Tilburg aan komen niet echt de meest ideale start van de vakantie was. Na even gewacht te hebben was het een momentje droog en sjorde ik de bagagerol achter op de motor en vertrok vanuit Oosterhout naar Tilburg. Echter op de Vijfeikenweg begon het wederom te regenen en er was daar geen plek om even te schuilen. Ik reed dus maar door naar Tilburg en redelijk nat kwam ik daar aan. Het motorpak werd bij Arno thuis gelijk verruild voor een droge joggingbroek en we besloten, op aanraden van de buienradar, het vertrek zo'n anderhalf uur uit te stellen. In die anderhalf uur was mijn pak weer opgedroogd, was het gestopt met regenen en was ik een redelijke dosis cafeïne rijker.
Het begin van de route was saaie snelweg, maar om de übergetto van Nederland, Maastricht, te omzeilen gingen we al voor deze rampplek van de snelweg af om zo door het mooie Limburgse land richting Belgische grens te rijden. We omzeilden zo ook Luik en schoten ten oosten van Luik de snelweg op richting Luxemburg. Ter hoogte van Sankt-Vith verlieten we deze weer om zo naar Luxemburg te rijden waar we gelijk maar een korte tankstop hielden.
Na weer een stukje gereden te hebben was het tijd om te lunchen. Dit deden we in een pizzeria ergens in een dorpje in Luxemburg. De pizza was okay, maar Arno raakte lichtelijk geirriteerd doordat de cd van Michel Teló op repeat stond. Bij het horen van deze muziek moet ik alleen maar denken aan de bijbehorende videoclips welke gevuld zijn met mooi vormgegeven schaarsgeklede heupwiegende Zuid-Amerikaanse meiden. Deze gedachte verlichtte bij mij de irritatie aan de huppeltruttenmuziek.
Ondanks dat we later vertrokken waren dan gepland besloten we toch de langere route te rijden. De Vogezen waren weer erg mooi. De Col du Donon leek door alle prielweggetjes die we het afgelopen jaar gereden hadden ineens een stukje breder. Uiteindelijk kwamen we aan in St. Maurice sur Moselle waar we ook het Jubileumweekend van de vereniging gevierd hadden. Doordat het al redelijk laat was, we vrij hongerig waren en de rit redelijk aan delange kant was hadden we beiden geen zin meer om ons tentje op te zetten. De camping hier beschikte over blokhutten, maar die waren, ondansk dat ze leegstonden, alleen per week te huur. Kijk dat noem ik nou zakelijk inzicht. We konden dus op zoek naar een andere overnachtingsplek. Hotel Col du Bussang was vlakbij gelegen dus besloten we daar aan te kloppen. Hier was natuurlijk wel plek en de motoren konden veilig en droog onder het afdakje staan. We kregen een nette kamer met eigen badkamer en een goede maaltijd. Op tijd naar bed om de volgende dag vroeg te vertrekken richting de Vanoise.
Dag 2: Zaterdag 22 juni 2013 – Op naar de Alpen
Na een redelijk standaard ontbijtje mochten we afrekenen. Ondanks dat we met z'n 2'en maar 1 karafje wijn, de man 2 borreltjes en ik nog 1 biertje op had was de rekening aan de erg hoge kant. Dit waren we niet gewend in de Vogezen.
Om de dag maar gelijk goed te beginnen reden we de ballon d'Alsace op welke gelijk gruwelijk lekker ging. Wat kunnen ze hier mooie bochtencombi's aanleggen en mijn bandjes hielden zich super. Ook op het natte asfalt gaven ze geen krimp. Na Giromagny en Belfort volgde er een klein stukje snelweg om er iets later weer af te gaan en langs de Désoubre richting de Doubs te rijden. De Désoubre hadden we nog geen maand eerder al gereden, echter toen grotendeels in de regen. Nu was het stralend weer en de omgeving hier is echt schitterend. Na een bak koffie aan het eind van de Désoubre bij Gigot reden we richting de Doubs om door de Gorges, welke iedere keer weer geweldig mooi zijn, naar de Jura te rijden.
Ook de Jura was weer erg mooi en na dit boogje om Zwitserland heen kwamen we eindelijk aan in het begin van de Franse Alpen.
Als toetje op de route had Arno de Col des Glières in de route opgenomen. Deze zou gedeeltelijk onverhard zijn. Het gravelpad wat volgde was minder spannend dan verwacht en zeer goed te doen. Aan het eind van het onverharde stuk stond een stelletje Ducati Monsters welke 'm ook gereden hadden dus echt spannend... nee, maar wel supermooi.
Bij het afrijden van de col werden we nog getrakteerd op een paar extreem krappe hairpins maar ook deze gingen met gemak. In le Petit Bornand kwamen we aan op een zo goed als lege camping. De beheerder ervan was echter uiterst vriendelijk en het bedrag om te overnachten was nog geen 10% van wat we de nacht ervoor betaald hadden. Het uitzicht op de besneeuwde bergtoppen kregen we er gratis bij. Mijn nieuwe tentje stond makkelijker en sneller dan gedacht en ook mijn nieuwe reanimatiematje was zo opgepompt.
In de avond reden we met de motor even naar het dorp om daar een panini te eten. Net een minuut voor sluitingstijd wist ik in de tegenover gelegen supermarkt nog snel een sixpackje, wat chips en een worst te bemachtigen zodat we 's avonds bij de tent ook nog iets te snacken zouden hebben.
Dag 3: Zondag 23 juni 2013 – Change of plans
Toen we wakker werden was het redelijk bewolkt en we vroegen onszelf af of het nou wel of niet open zou trekken. Als ontbijt aten we een banaan en een krentenbol, die laatste had Arno nog vanuit Nederland meegenomen. Mijn koffiepotje zette weer een bak straffe koffie, de tentjes werden ingepakt, Nelson werd gedag gezegd en we konden gaan rijden.
Vanuit de camping vervolgden we onze weg langs Le Clusaz de Col des Aravis op. Onderaan de col stond netjes het welbekende bord "Col Ouvert" dus wij reden naar boven toe. Het begon steeds vervelender weer te worden en bovenop de col regende het. Daarnaast werden we op de top tegengehouden doordat de weg afgezet was voor een wielerkoers. Dit stond schijnbaar beneden aangegeven. Naast het bordje "Col Ouvert" had ik niets gezien. We mochten dus weer naar beneden toe tegen de stroom motorrijders in, welke op de top ook allemaal om mochten draaien. We waren dus niet de enigen voor wie het niet duidelijk was. En inderdaad in het dorp hing een soort van reclameaffiche dat er die dag wat te doen was. Lekker onduidelijk, maar het hing er wel. We besloten over een ander weggetje richting het Cormet de Roselend te gaan. Echter bij Favèrges kwamen we op het heldere idee om de vakantieplannen maar om te gooien. De onverharde alpenpassen, waar we heel graag overheen wilden, zouden nu ook zeiknat zijn van de regen. Voor onze lol in de regen gaan rijden zagen we niet zo zitten. Dus werd het plan omgegooid en reden we deze dag direct richting le Camping Moto in de Drôme waar wel goed weer voorspeld was.
De route richting le Camping Moto ging langs het Lac de Annecy en hierna door het Massif des Bouges waar ik plots een harde knal hoorde. Gelukkig geen van ons beiden, maar een wielrenner die voor mijn neus een klapband kreeg. Na nog een bak koffie bij een barretje waar hetoverigens heerlijk naar eten rook reden we verder. In een dorpje verderop stopten we op een pleintje om het 's ochtends gekochte brood met kaas en ham op te eten. Een snelle makkelijke lunch welke en hoop tijd scheelde in vergelijking met de Franse manier van lunchen.
Via de Chartreuse en de Vercors reden we via de bekende wegen naar le Camping Moto waar het altijd een soort van thuiskomen is. Na een eerste biertje werden de tentjes op het bekende plekje langs het water opgezet. In de blokhutjes die om ons heen stonden zaten ook weer dezelfde mensen als dat er alle andere jaren zaten. Hoezo degelijk... maar wel gezellig.
's Avonds volgden er zoals gebruikelijk weer de nodige biertjes en borrels aan de bar en ik sliep, ondanks het riviertje wat naast mijn tent liep, weer als een blok.
Dag 4: Maandag 24 juni 2013 - Familiebezoekje
Mijn ouders, die zo'n twee en een halve week voor mij op vakantie vertrokken zijn, zaten vandaag nog steeds op hun camping in de Ardèche. Ik zou hun pas 2 weken later weer zien in Nederland. Aangezien de Ardèche ook een erg mooi gebied is om te rijden stond vandaag dus een bezoekje aan hen in de Ardèche gepland.
Na aangekleed te zijn en een bak koffie te hebben gedronken stapten we op de motor om eerst een ontbijtje te scoren. Dit aten we op ergens in de berm van de weg met een prachtig uitzicht over de Drôme. We vervolgden onze weg en staken de Rhône over via de dam van de electriciteitscentrale. Het stuk rondom Privas was erg druk maar eenmaal weg uit Privas begon het weer mooi te worden. Het koffietentje in Mirabel was dit jaar gesloten dus reden we hier door om bij een volgend restaurantje te stoppen. Hier bleek het koffieapparaat kapot te zijn dus ook hier reden we weer verder. Iets na Vallon Pont d'Arc stopten we om de koffiebreak maar gelijk met een lunch te combineren. Een goede franse steak tartare met frietjes.
Met een gevulde maag reden we een van de lekkerste slingerwegen van Frankrijk op: de Gorges d'Ardèche. Het asfalt is hier echter zo vreselijk ruw dat je eigenlijk altijd en overal grip hebt. Nadeel is dat banden echter ook vele malen sneller slijten op deze weg. Na een fotostop vervolgden we onze weg.
Ter hoogte van St. Martin d'Ardèche voerde ik Goudargues in mijn gps in, de plaats waar mijn ouders op de camping zouden zitten. Garmin wilde ons echter over een snellere bredere weg erheen sturen. Het kaartmateriaal liet echter zien dat er een veel leuker weggetje liep. Via enkele zeer mooie slingerwegen kwamen we in Goudargues aan op de camping waar mijn vader ons al op stond te wachten.
Na hier wat gedronken te hebben vervolgden we onze route terug naar Le Camping Moto. Arno had in de route nog een leuk Gravelpad opgenomen tussen de wijnvelden door. Mijn Strom begon echter dorst te krijgen maar tankstations zagen we niet. Ik had eerder moeten tanken, maar kon toen nog zeker 100 km rijden, tsja en om dan al te stoppen. Via erg leuke, maar soms ook al wel bekende wegen, reden we verder door de Drôme terug richting Crest. Hier zat een tankstation waar ik 21,5 liter in mijn 22 litertankje kon gooien. Het had dus niet veel langer moeten duren. Arno kocht hier bij de sportzaak een warmer jasje kopen omdat de zomer nog niet echt aan het doorbreken was.
Op le Camping Moto konden we weer aanschuiven en stond er weer een heerlijke maaltijd klaar. Na nog een korte wandeling op het bekende achterterrein van de camping was het weer hoog tijd om te gaan barhangen.
Dag 5: Dinsdag 25 juni 2013 – Een erg mooie kloof
Ieder jaar als we een rondje door de Drome en de Provence gingen rijden dan was de blèrweg over de Mont Ventoux hier in opgenomen. Dit hield in dat je bijna altijd hetzelfde te zien kreeg. Nu was deze weg er een keer niet in opgenomen maar zouden we oostelijker en zuidelijker gaan rijden. Het eerste stukje door de Drôme was weliswaar hetzelfde maar rijden door het Foret de Saou is echter niet onplezierig. Vooral het laatste stuk net voor Saou is werkelijk waar schitterend.
Voor we vertrokken even ontbijten met de noodzakelijke hoeveelheid cafeïne en we waren klaar om te vertrekken. Mijn Strom had het er echter moeilijk mee en was maar moeizaam aan de praat te krijgen. Eenmaal draaiend was er geen enkel probleem meer.
Na het mooie stuk door de Drôme kwamen we aan op een erg leuk pasje met zicht op de Mont Ventoux. Zo bekeken we deze berg een keer van de andere kant.
Aangekomen in Sisteron moest de rots, waartegen dit dorpje gebouwd is, even vastgelegd worden op de foto. Jammer dat het er zo druk was. Toen we dit dorp uitreden begon het landschap ineens weer een stuk mooier te worden. De weg naar Authon gaf ons supermooi uitzicht.
Even het drukkere Digne-les-Bains in om te tanken om vervolgens het gedeelte van de route te gaan rijden waar het ons om te doen was. De Clue de Barles: een diepe kloof door het landschap met vele watervalletjes en een wild riviertje dat erdoorheen kolkt. Dit was echt wel de moeite van de rit waard.
De rit was bijna op z’n eind maar vanaf Digne-les-Bains was het toch nog een dikke 200 km terug naar Crest. Ja dit was echt een lange dagtocht, maar zeker de moeite waard.
’s Avonds op de camping was het weer als vanouds gezellig aan de bar. De biertjes gingen er goed in en ook de geserveerde maaltijd smaakte weer super!
Dag 6: Woensdag 26 juni 2013 – De Vercors, maar dan anders…
Voor vandaag stond een rondje door de Vercors in de planning. Bij het berijken van de Combe Laval moesten we omlaag waar we getrakteerd werden op een geweldige bak gravel in vers teer. Ik had het gevoel dat mijn banden lek ware zo hobbelde ik over de weg heen. De Strom zaat lekker onder de teerspetters welke voor eeuwig een blijvende herinnering zullen zijn aan deze vakantie. In St. Jean-en-Royans stopten we om onze banden schoon te maken en de grootste hoeveelheid keien van de motor te halen.
Via verder vertrouwde wegen reden we richting Pont-en-Royans waar we ons cafeïneniveau weer op peil wisten te brengen. Nog voor de Gorges de la Bourne begonnen sloegen we een erg leuk, voor ons onbekend, weggetje omhoog in. Even een paar km afwijken van de reguliere routes en je komt weer de mooiste plekjes tegen zoals tunnels die uitgehouwen zijn uit de rotsen. Garmin stuurde mij een onverhard pad op wat naturlijk geen probleem was. Echter wat Garmin niet wist is dat het toch echt doodlopend was en niet zoals aangegeven in het (verouderde) kaartmateriaal doodlopend. De route was echter al een jaar of 50 doodlopend dus aan een update meer of minder zal het niet gelegen hebben.
Via erg mooie onverpeste bossen kwamen we eindelijk uit bij het weggetje waar het echt om te doen was. De Gorges de Nan. Een weggetje uitgehouwen uit de rotsen, smaller dan dat in de bekende Combe Laval. Ook doordat de rotswanden dichter bij elkaar stonden lijkt het een stuk spectaculairder. Na een foto- en videostop reden we weer verder via Rencurel en de Gorges de la Bourne weer terug naar Pont-en-Royans.
In Pont-en-Royans was het tijd voor lunch. We bestelden pizza en voordat dit stuk karton met tomatensaus geserveerd werd waaide het glas cola van Arno al omver. Alles onder de plakzooi, maar ach we hadden weer wat te eten binnen.
Deze keer niet via de net ingestrooide weg omhoog, maar op de kaart naar de Col de Rousette. Hier aangekomen stond er een maf stel welke hun hondjes in de tanktas vervoerde. Vast heel diervriendelijk…. NOT. Maar dat is mijn mening. Onderweg naar beneden kwam de man in kwestie mij ook nog eens in een haarspeldbocht zwaar aso voorbijzetten. En als ik ergens niet tegen kan is het dermate asociaal weggedrag. Het gas ging open om hem er op aan te spreken maar na eenaantal kilometers downhill van de Rousette af had deze persoon het niet in de gaten dat ik hem wat wilde vertellen. Spiegels… waarom zou je ze gebruiken. Gelukkig voor hem zijn huisdieren op camping moto verboden en zou hij hier dus ook niet verblijven waardoor ik hem er ’s avonds ook niet op aan kon spreken. Na een blokkerend achterwiel voor een haarspeld liet ik het maar voor wat het was en reed ik rustig de rest van de berg af. Typisch het slag motorrijders dat het niet begrepen heeft.
Eenmaal aangekomen op Le camping Moto was Bas, met wie ik vrijdag naar Spanje zou rijden al aangekomen. Hij had op aanwijzing van het personeel daar zijn tentje al naast de onze opgezet. ’s Avonds aan de bar was het wederom erg gezellig en de geserveerde maaltijd was ook weer super!
Dag 7: Donderdag 27 juni 2013 – Relaxdagje aan het zwembad
Vandaag was als rustdag ingepland. Dit omdat we alle 3 de volgende dag een flinke tocht zouden gaan maken. Arno de eerste van zijn 2 etappes richting Nederland en Bas en ik de eerste van onze 2 etappes richting de Spaanse Costa Brava. Een rustdag houdt bij ons echter nog steeds in dat er wel gereden gaat worden. Het zou dus weer een kleinrondje Vercors zijn om dit gebied ook aan Bas te laten zien. Via de wel bekende Col de Rousette, welke ik sinds 2005 ieder jaar enkele keren gereden heb, reden we de Vercors in.
Col de Rousset 2013 (encore une fois)
Hier was het aan de redelijk frisse kant. Na de Col de Rousette reden we richting het Foret de Lente. Even een fotostop bij de Combe Laval en weer terug het Foret de Lente in richting de Col de la Bataille.
Het was inmiddels steeds frisser geworden en daarnaast ook lunchtijd. Bij een van de restaurantjes in het Foret de Lente verorberden we, tussen de bejaarden, een steak haché met friet en reden vervolgens de kou weer in. Op de Col de la Bataille was het zelfs zo fris dat Arno en Bas het vertikten hun helm af te doen voor een foto.
Hoe verder we de Col weer afdaalden des te beter weer het werd en des te warmer het ook werd. Na de Col de Bachus zaten we weer helemaal in een zomers klimaat en was het nog maar een paar kilometer tot we weer op le camping Moto waren. Deze passeerden we echter om nog even in Crest wat boodschapjes te doen. Arno moest pinnen, Bas moest peuken halen en nog belangrijker, hij moest ook nog een nieuw achterbandje op zijn Firestorm laten leggen. De motorzaak in Crest was gelijk behulpzaam en verruilde de achterband van Bas voor een nieuwe. Ook werd hij op zijn slappe ketting gewezen die eigenlijk al een paar duizend kilometer geleden aan het eind van zijn leven was.
De rest van de middag brachten Bas en ik door bij het zwembad terwijl Arno een Powernap van enkele uren deed. Ook onze laatste avond op Le camping Moto voor deze vakantie was wederom erg gezellig.
Dag 8: Vrijdag 28 juni 2013 – Strom and Storm continue their ride.
Om half 7 werd ik wakker van het gerommel van Arno. Die was zijn tent al aan het inpakken om op tijd te kunnen vertrekken. Bas en ik zouden het iets rustiger aan doen. Na rustig gedoucht te hebben werden ook onze tentjes ingepakt en werd Arno uitgezwaaid en een goede terugreis gewenst. We besloten voor bij de bar van le camping Moto maar te ontbijten om zo geheel gereed op weg te kunnen. Na wat extra sapjes tegen de nadorst van de avond ervoor konden we onze trip eindelijk beginnen.
Na een erg mooie rit door de Drôme reden we de zuidkant van de Ardèche in. Hier was het na een goede 100 km gereden te hebben inmiddels tijd voor een bak koffie. Na een korte pauze vervolgden we onze weg via de leuke kronkelweggetjes, welke ik toevallig al eerder gereden had met Arno richting mijn ouders, door de Ardèche heen. Na de Ardèche volgden de Cevennen. Het percentage Nederlandse kentekenplaten om ons heen werd steeds lager en de dorpjes deden automatisch steeds vriendelijker aan. Na een heerlijke lunch in een niet touristisch dorpje, en dit heerlijke lag niet alleen aan de serveerster, reden we verder richting het Cirque de Navacelles. Deze had ik ooit eerder gereden, maar dit keteldal is zo apart dat een herhaalbezoekje niet vervelend is. Via de erg smalle weggetjes reden we omlaag het dal in…. En vervolgens weer omhoog eruit aan de andere kant.
Cirque de Navacelles
Rond een uur of 3 waren we al in het plaatsje Lunas waar motorcamping Rendez Vous zit. Voor ons was het echter te vroeg om onze tent nu al op te zetten dus werd de route van de volgende dag alvast ingeladen. Bij het maken van deze route had ik er rekening mee gehouden dat we vroeg in Lunas konden zijn. In de tweede etappe richting Spanje had ik na een kilometer of 80 Camping les Cerisiers du Jaur opgenomen.
Een erg rustige camping waar bij aankomst de receptie gesloten was. Wel in het Frans een briefje dat bezoekers zelf een plekje uit mochten zoeken en zich naderhand maar moesten melden. De tentjes werden opgezet, we melden ons bij de receptie en in het kleine campingwinkeltje (mijn voorraadkast thuis is beter gevuld) scoorden we een paar blikken koude Kronenbourg. Ik zat dus gelijk weer met Frank Boeijen’s Kronenburger Park in mijn kop, en dit ging er de rest van de avond niet meer uit.
De eigenaresse van de camping bakte voor ons twee pizza’s en na nog wat biertjes besloten we ook de laatste exemplaren welke gekoeld aanwezig waren in het winkeltje maar mee terug te nemen richting de tentjes. Nog voor alle bejaarden op deze camping lagen wij al te slapen.
Toen ik de koffers al aan mijn motor gehangen had en met de bagagerol naar beneden kwam gelopen besloten de hemelsluizen open te gaan. Ik had echter om half 8 bij Arno afgesproken en was klaar om te vertrekken. Echter mijn ervaring leerde dat zeiknat in Tilburg aan komen niet echt de meest ideale start van de vakantie was. Na even gewacht te hebben was het een momentje droog en sjorde ik de bagagerol achter op de motor en vertrok vanuit Oosterhout naar Tilburg. Echter op de Vijfeikenweg begon het wederom te regenen en er was daar geen plek om even te schuilen. Ik reed dus maar door naar Tilburg en redelijk nat kwam ik daar aan. Het motorpak werd bij Arno thuis gelijk verruild voor een droge joggingbroek en we besloten, op aanraden van de buienradar, het vertrek zo'n anderhalf uur uit te stellen. In die anderhalf uur was mijn pak weer opgedroogd, was het gestopt met regenen en was ik een redelijke dosis cafeïne rijker.
Het begin van de route was saaie snelweg, maar om de übergetto van Nederland, Maastricht, te omzeilen gingen we al voor deze rampplek van de snelweg af om zo door het mooie Limburgse land richting Belgische grens te rijden. We omzeilden zo ook Luik en schoten ten oosten van Luik de snelweg op richting Luxemburg. Ter hoogte van Sankt-Vith verlieten we deze weer om zo naar Luxemburg te rijden waar we gelijk maar een korte tankstop hielden.
Na weer een stukje gereden te hebben was het tijd om te lunchen. Dit deden we in een pizzeria ergens in een dorpje in Luxemburg. De pizza was okay, maar Arno raakte lichtelijk geirriteerd doordat de cd van Michel Teló op repeat stond. Bij het horen van deze muziek moet ik alleen maar denken aan de bijbehorende videoclips welke gevuld zijn met mooi vormgegeven schaarsgeklede heupwiegende Zuid-Amerikaanse meiden. Deze gedachte verlichtte bij mij de irritatie aan de huppeltruttenmuziek.
Ondanks dat we later vertrokken waren dan gepland besloten we toch de langere route te rijden. De Vogezen waren weer erg mooi. De Col du Donon leek door alle prielweggetjes die we het afgelopen jaar gereden hadden ineens een stukje breder. Uiteindelijk kwamen we aan in St. Maurice sur Moselle waar we ook het Jubileumweekend van de vereniging gevierd hadden. Doordat het al redelijk laat was, we vrij hongerig waren en de rit redelijk aan delange kant was hadden we beiden geen zin meer om ons tentje op te zetten. De camping hier beschikte over blokhutten, maar die waren, ondansk dat ze leegstonden, alleen per week te huur. Kijk dat noem ik nou zakelijk inzicht. We konden dus op zoek naar een andere overnachtingsplek. Hotel Col du Bussang was vlakbij gelegen dus besloten we daar aan te kloppen. Hier was natuurlijk wel plek en de motoren konden veilig en droog onder het afdakje staan. We kregen een nette kamer met eigen badkamer en een goede maaltijd. Op tijd naar bed om de volgende dag vroeg te vertrekken richting de Vanoise.
Dag 2: Zaterdag 22 juni 2013 – Op naar de Alpen
Na een redelijk standaard ontbijtje mochten we afrekenen. Ondanks dat we met z'n 2'en maar 1 karafje wijn, de man 2 borreltjes en ik nog 1 biertje op had was de rekening aan de erg hoge kant. Dit waren we niet gewend in de Vogezen.
Om de dag maar gelijk goed te beginnen reden we de ballon d'Alsace op welke gelijk gruwelijk lekker ging. Wat kunnen ze hier mooie bochtencombi's aanleggen en mijn bandjes hielden zich super. Ook op het natte asfalt gaven ze geen krimp. Na Giromagny en Belfort volgde er een klein stukje snelweg om er iets later weer af te gaan en langs de Désoubre richting de Doubs te rijden. De Désoubre hadden we nog geen maand eerder al gereden, echter toen grotendeels in de regen. Nu was het stralend weer en de omgeving hier is echt schitterend. Na een bak koffie aan het eind van de Désoubre bij Gigot reden we richting de Doubs om door de Gorges, welke iedere keer weer geweldig mooi zijn, naar de Jura te rijden.
Ook de Jura was weer erg mooi en na dit boogje om Zwitserland heen kwamen we eindelijk aan in het begin van de Franse Alpen.
Als toetje op de route had Arno de Col des Glières in de route opgenomen. Deze zou gedeeltelijk onverhard zijn. Het gravelpad wat volgde was minder spannend dan verwacht en zeer goed te doen. Aan het eind van het onverharde stuk stond een stelletje Ducati Monsters welke 'm ook gereden hadden dus echt spannend... nee, maar wel supermooi.
Bij het afrijden van de col werden we nog getrakteerd op een paar extreem krappe hairpins maar ook deze gingen met gemak. In le Petit Bornand kwamen we aan op een zo goed als lege camping. De beheerder ervan was echter uiterst vriendelijk en het bedrag om te overnachten was nog geen 10% van wat we de nacht ervoor betaald hadden. Het uitzicht op de besneeuwde bergtoppen kregen we er gratis bij. Mijn nieuwe tentje stond makkelijker en sneller dan gedacht en ook mijn nieuwe reanimatiematje was zo opgepompt.
In de avond reden we met de motor even naar het dorp om daar een panini te eten. Net een minuut voor sluitingstijd wist ik in de tegenover gelegen supermarkt nog snel een sixpackje, wat chips en een worst te bemachtigen zodat we 's avonds bij de tent ook nog iets te snacken zouden hebben.
Dag 3: Zondag 23 juni 2013 – Change of plans
Toen we wakker werden was het redelijk bewolkt en we vroegen onszelf af of het nou wel of niet open zou trekken. Als ontbijt aten we een banaan en een krentenbol, die laatste had Arno nog vanuit Nederland meegenomen. Mijn koffiepotje zette weer een bak straffe koffie, de tentjes werden ingepakt, Nelson werd gedag gezegd en we konden gaan rijden.
Vanuit de camping vervolgden we onze weg langs Le Clusaz de Col des Aravis op. Onderaan de col stond netjes het welbekende bord "Col Ouvert" dus wij reden naar boven toe. Het begon steeds vervelender weer te worden en bovenop de col regende het. Daarnaast werden we op de top tegengehouden doordat de weg afgezet was voor een wielerkoers. Dit stond schijnbaar beneden aangegeven. Naast het bordje "Col Ouvert" had ik niets gezien. We mochten dus weer naar beneden toe tegen de stroom motorrijders in, welke op de top ook allemaal om mochten draaien. We waren dus niet de enigen voor wie het niet duidelijk was. En inderdaad in het dorp hing een soort van reclameaffiche dat er die dag wat te doen was. Lekker onduidelijk, maar het hing er wel. We besloten over een ander weggetje richting het Cormet de Roselend te gaan. Echter bij Favèrges kwamen we op het heldere idee om de vakantieplannen maar om te gooien. De onverharde alpenpassen, waar we heel graag overheen wilden, zouden nu ook zeiknat zijn van de regen. Voor onze lol in de regen gaan rijden zagen we niet zo zitten. Dus werd het plan omgegooid en reden we deze dag direct richting le Camping Moto in de Drôme waar wel goed weer voorspeld was.
De route richting le Camping Moto ging langs het Lac de Annecy en hierna door het Massif des Bouges waar ik plots een harde knal hoorde. Gelukkig geen van ons beiden, maar een wielrenner die voor mijn neus een klapband kreeg. Na nog een bak koffie bij een barretje waar hetoverigens heerlijk naar eten rook reden we verder. In een dorpje verderop stopten we op een pleintje om het 's ochtends gekochte brood met kaas en ham op te eten. Een snelle makkelijke lunch welke en hoop tijd scheelde in vergelijking met de Franse manier van lunchen.
Via de Chartreuse en de Vercors reden we via de bekende wegen naar le Camping Moto waar het altijd een soort van thuiskomen is. Na een eerste biertje werden de tentjes op het bekende plekje langs het water opgezet. In de blokhutjes die om ons heen stonden zaten ook weer dezelfde mensen als dat er alle andere jaren zaten. Hoezo degelijk... maar wel gezellig.
's Avonds volgden er zoals gebruikelijk weer de nodige biertjes en borrels aan de bar en ik sliep, ondanks het riviertje wat naast mijn tent liep, weer als een blok.
Dag 4: Maandag 24 juni 2013 - Familiebezoekje
Mijn ouders, die zo'n twee en een halve week voor mij op vakantie vertrokken zijn, zaten vandaag nog steeds op hun camping in de Ardèche. Ik zou hun pas 2 weken later weer zien in Nederland. Aangezien de Ardèche ook een erg mooi gebied is om te rijden stond vandaag dus een bezoekje aan hen in de Ardèche gepland.
Na aangekleed te zijn en een bak koffie te hebben gedronken stapten we op de motor om eerst een ontbijtje te scoren. Dit aten we op ergens in de berm van de weg met een prachtig uitzicht over de Drôme. We vervolgden onze weg en staken de Rhône over via de dam van de electriciteitscentrale. Het stuk rondom Privas was erg druk maar eenmaal weg uit Privas begon het weer mooi te worden. Het koffietentje in Mirabel was dit jaar gesloten dus reden we hier door om bij een volgend restaurantje te stoppen. Hier bleek het koffieapparaat kapot te zijn dus ook hier reden we weer verder. Iets na Vallon Pont d'Arc stopten we om de koffiebreak maar gelijk met een lunch te combineren. Een goede franse steak tartare met frietjes.
Met een gevulde maag reden we een van de lekkerste slingerwegen van Frankrijk op: de Gorges d'Ardèche. Het asfalt is hier echter zo vreselijk ruw dat je eigenlijk altijd en overal grip hebt. Nadeel is dat banden echter ook vele malen sneller slijten op deze weg. Na een fotostop vervolgden we onze weg.
Ter hoogte van St. Martin d'Ardèche voerde ik Goudargues in mijn gps in, de plaats waar mijn ouders op de camping zouden zitten. Garmin wilde ons echter over een snellere bredere weg erheen sturen. Het kaartmateriaal liet echter zien dat er een veel leuker weggetje liep. Via enkele zeer mooie slingerwegen kwamen we in Goudargues aan op de camping waar mijn vader ons al op stond te wachten.
Na hier wat gedronken te hebben vervolgden we onze route terug naar Le Camping Moto. Arno had in de route nog een leuk Gravelpad opgenomen tussen de wijnvelden door. Mijn Strom begon echter dorst te krijgen maar tankstations zagen we niet. Ik had eerder moeten tanken, maar kon toen nog zeker 100 km rijden, tsja en om dan al te stoppen. Via erg leuke, maar soms ook al wel bekende wegen, reden we verder door de Drôme terug richting Crest. Hier zat een tankstation waar ik 21,5 liter in mijn 22 litertankje kon gooien. Het had dus niet veel langer moeten duren. Arno kocht hier bij de sportzaak een warmer jasje kopen omdat de zomer nog niet echt aan het doorbreken was.
Op le Camping Moto konden we weer aanschuiven en stond er weer een heerlijke maaltijd klaar. Na nog een korte wandeling op het bekende achterterrein van de camping was het weer hoog tijd om te gaan barhangen.
Dag 5: Dinsdag 25 juni 2013 – Een erg mooie kloof
Ieder jaar als we een rondje door de Drome en de Provence gingen rijden dan was de blèrweg over de Mont Ventoux hier in opgenomen. Dit hield in dat je bijna altijd hetzelfde te zien kreeg. Nu was deze weg er een keer niet in opgenomen maar zouden we oostelijker en zuidelijker gaan rijden. Het eerste stukje door de Drôme was weliswaar hetzelfde maar rijden door het Foret de Saou is echter niet onplezierig. Vooral het laatste stuk net voor Saou is werkelijk waar schitterend.
Voor we vertrokken even ontbijten met de noodzakelijke hoeveelheid cafeïne en we waren klaar om te vertrekken. Mijn Strom had het er echter moeilijk mee en was maar moeizaam aan de praat te krijgen. Eenmaal draaiend was er geen enkel probleem meer.
Na het mooie stuk door de Drôme kwamen we aan op een erg leuk pasje met zicht op de Mont Ventoux. Zo bekeken we deze berg een keer van de andere kant.
Aangekomen in Sisteron moest de rots, waartegen dit dorpje gebouwd is, even vastgelegd worden op de foto. Jammer dat het er zo druk was. Toen we dit dorp uitreden begon het landschap ineens weer een stuk mooier te worden. De weg naar Authon gaf ons supermooi uitzicht.
Even het drukkere Digne-les-Bains in om te tanken om vervolgens het gedeelte van de route te gaan rijden waar het ons om te doen was. De Clue de Barles: een diepe kloof door het landschap met vele watervalletjes en een wild riviertje dat erdoorheen kolkt. Dit was echt wel de moeite van de rit waard.
De rit was bijna op z’n eind maar vanaf Digne-les-Bains was het toch nog een dikke 200 km terug naar Crest. Ja dit was echt een lange dagtocht, maar zeker de moeite waard.
’s Avonds op de camping was het weer als vanouds gezellig aan de bar. De biertjes gingen er goed in en ook de geserveerde maaltijd smaakte weer super!
Dag 6: Woensdag 26 juni 2013 – De Vercors, maar dan anders…
Voor vandaag stond een rondje door de Vercors in de planning. Bij het berijken van de Combe Laval moesten we omlaag waar we getrakteerd werden op een geweldige bak gravel in vers teer. Ik had het gevoel dat mijn banden lek ware zo hobbelde ik over de weg heen. De Strom zaat lekker onder de teerspetters welke voor eeuwig een blijvende herinnering zullen zijn aan deze vakantie. In St. Jean-en-Royans stopten we om onze banden schoon te maken en de grootste hoeveelheid keien van de motor te halen.
Via verder vertrouwde wegen reden we richting Pont-en-Royans waar we ons cafeïneniveau weer op peil wisten te brengen. Nog voor de Gorges de la Bourne begonnen sloegen we een erg leuk, voor ons onbekend, weggetje omhoog in. Even een paar km afwijken van de reguliere routes en je komt weer de mooiste plekjes tegen zoals tunnels die uitgehouwen zijn uit de rotsen. Garmin stuurde mij een onverhard pad op wat naturlijk geen probleem was. Echter wat Garmin niet wist is dat het toch echt doodlopend was en niet zoals aangegeven in het (verouderde) kaartmateriaal doodlopend. De route was echter al een jaar of 50 doodlopend dus aan een update meer of minder zal het niet gelegen hebben.
Via erg mooie onverpeste bossen kwamen we eindelijk uit bij het weggetje waar het echt om te doen was. De Gorges de Nan. Een weggetje uitgehouwen uit de rotsen, smaller dan dat in de bekende Combe Laval. Ook doordat de rotswanden dichter bij elkaar stonden lijkt het een stuk spectaculairder. Na een foto- en videostop reden we weer verder via Rencurel en de Gorges de la Bourne weer terug naar Pont-en-Royans.
In Pont-en-Royans was het tijd voor lunch. We bestelden pizza en voordat dit stuk karton met tomatensaus geserveerd werd waaide het glas cola van Arno al omver. Alles onder de plakzooi, maar ach we hadden weer wat te eten binnen.
Deze keer niet via de net ingestrooide weg omhoog, maar op de kaart naar de Col de Rousette. Hier aangekomen stond er een maf stel welke hun hondjes in de tanktas vervoerde. Vast heel diervriendelijk…. NOT. Maar dat is mijn mening. Onderweg naar beneden kwam de man in kwestie mij ook nog eens in een haarspeldbocht zwaar aso voorbijzetten. En als ik ergens niet tegen kan is het dermate asociaal weggedrag. Het gas ging open om hem er op aan te spreken maar na eenaantal kilometers downhill van de Rousette af had deze persoon het niet in de gaten dat ik hem wat wilde vertellen. Spiegels… waarom zou je ze gebruiken. Gelukkig voor hem zijn huisdieren op camping moto verboden en zou hij hier dus ook niet verblijven waardoor ik hem er ’s avonds ook niet op aan kon spreken. Na een blokkerend achterwiel voor een haarspeld liet ik het maar voor wat het was en reed ik rustig de rest van de berg af. Typisch het slag motorrijders dat het niet begrepen heeft.
Eenmaal aangekomen op Le camping Moto was Bas, met wie ik vrijdag naar Spanje zou rijden al aangekomen. Hij had op aanwijzing van het personeel daar zijn tentje al naast de onze opgezet. ’s Avonds aan de bar was het wederom erg gezellig en de geserveerde maaltijd was ook weer super!
Dag 7: Donderdag 27 juni 2013 – Relaxdagje aan het zwembad
Vandaag was als rustdag ingepland. Dit omdat we alle 3 de volgende dag een flinke tocht zouden gaan maken. Arno de eerste van zijn 2 etappes richting Nederland en Bas en ik de eerste van onze 2 etappes richting de Spaanse Costa Brava. Een rustdag houdt bij ons echter nog steeds in dat er wel gereden gaat worden. Het zou dus weer een kleinrondje Vercors zijn om dit gebied ook aan Bas te laten zien. Via de wel bekende Col de Rousette, welke ik sinds 2005 ieder jaar enkele keren gereden heb, reden we de Vercors in.
Col de Rousset 2013 (encore une fois)
Hier was het aan de redelijk frisse kant. Na de Col de Rousette reden we richting het Foret de Lente. Even een fotostop bij de Combe Laval en weer terug het Foret de Lente in richting de Col de la Bataille.
Het was inmiddels steeds frisser geworden en daarnaast ook lunchtijd. Bij een van de restaurantjes in het Foret de Lente verorberden we, tussen de bejaarden, een steak haché met friet en reden vervolgens de kou weer in. Op de Col de la Bataille was het zelfs zo fris dat Arno en Bas het vertikten hun helm af te doen voor een foto.
Hoe verder we de Col weer afdaalden des te beter weer het werd en des te warmer het ook werd. Na de Col de Bachus zaten we weer helemaal in een zomers klimaat en was het nog maar een paar kilometer tot we weer op le camping Moto waren. Deze passeerden we echter om nog even in Crest wat boodschapjes te doen. Arno moest pinnen, Bas moest peuken halen en nog belangrijker, hij moest ook nog een nieuw achterbandje op zijn Firestorm laten leggen. De motorzaak in Crest was gelijk behulpzaam en verruilde de achterband van Bas voor een nieuwe. Ook werd hij op zijn slappe ketting gewezen die eigenlijk al een paar duizend kilometer geleden aan het eind van zijn leven was.
De rest van de middag brachten Bas en ik door bij het zwembad terwijl Arno een Powernap van enkele uren deed. Ook onze laatste avond op Le camping Moto voor deze vakantie was wederom erg gezellig.
Dag 8: Vrijdag 28 juni 2013 – Strom and Storm continue their ride.
Om half 7 werd ik wakker van het gerommel van Arno. Die was zijn tent al aan het inpakken om op tijd te kunnen vertrekken. Bas en ik zouden het iets rustiger aan doen. Na rustig gedoucht te hebben werden ook onze tentjes ingepakt en werd Arno uitgezwaaid en een goede terugreis gewenst. We besloten voor bij de bar van le camping Moto maar te ontbijten om zo geheel gereed op weg te kunnen. Na wat extra sapjes tegen de nadorst van de avond ervoor konden we onze trip eindelijk beginnen.
Na een erg mooie rit door de Drôme reden we de zuidkant van de Ardèche in. Hier was het na een goede 100 km gereden te hebben inmiddels tijd voor een bak koffie. Na een korte pauze vervolgden we onze weg via de leuke kronkelweggetjes, welke ik toevallig al eerder gereden had met Arno richting mijn ouders, door de Ardèche heen. Na de Ardèche volgden de Cevennen. Het percentage Nederlandse kentekenplaten om ons heen werd steeds lager en de dorpjes deden automatisch steeds vriendelijker aan. Na een heerlijke lunch in een niet touristisch dorpje, en dit heerlijke lag niet alleen aan de serveerster, reden we verder richting het Cirque de Navacelles. Deze had ik ooit eerder gereden, maar dit keteldal is zo apart dat een herhaalbezoekje niet vervelend is. Via de erg smalle weggetjes reden we omlaag het dal in…. En vervolgens weer omhoog eruit aan de andere kant.
Cirque de Navacelles
Rond een uur of 3 waren we al in het plaatsje Lunas waar motorcamping Rendez Vous zit. Voor ons was het echter te vroeg om onze tent nu al op te zetten dus werd de route van de volgende dag alvast ingeladen. Bij het maken van deze route had ik er rekening mee gehouden dat we vroeg in Lunas konden zijn. In de tweede etappe richting Spanje had ik na een kilometer of 80 Camping les Cerisiers du Jaur opgenomen.
Een erg rustige camping waar bij aankomst de receptie gesloten was. Wel in het Frans een briefje dat bezoekers zelf een plekje uit mochten zoeken en zich naderhand maar moesten melden. De tentjes werden opgezet, we melden ons bij de receptie en in het kleine campingwinkeltje (mijn voorraadkast thuis is beter gevuld) scoorden we een paar blikken koude Kronenbourg. Ik zat dus gelijk weer met Frank Boeijen’s Kronenburger Park in mijn kop, en dit ging er de rest van de avond niet meer uit.
De eigenaresse van de camping bakte voor ons twee pizza’s en na nog wat biertjes besloten we ook de laatste exemplaren welke gekoeld aanwezig waren in het winkeltje maar mee terug te nemen richting de tentjes. Nog voor alle bejaarden op deze camping lagen wij al te slapen.