Even mijn ervaringen delen wat je allemaal meemaakt als je een kentekenplaat vindt.
Ik vond vanmiddag op het fietspat een kentekenplaat van een snorbrommer (daarom zet ik het kenteken hier maar niet neer). Ik weet hoe lastig het is voor de eigenaar, dus snel handelen, voor die stakker een nieuwe plaat gaat aanvragen.
Eerst heb ik de politie gebeld. "Als u iets gevonden hebt, moet u de gemeente bellen".
De gemeente gebeld: "Kunt u niet beter de politie bellen?" zie hierboven.
Ben Kwijt gebeld: we kunnen u alleen maar vragen om het op de site te zetten (dat heb ik inmiddels gedaan).
RDW gebeld: "Ja, dat is het kenteken van een Tomos zus of zo." Ik vroeg, is het niet mogelijk om de betrokkene even een mailtje te sturen, dat z'n plaat gevonden is. We weten toch allemaal wat een gezeur je anders krijgt? "Nee, dat doen we niet. U kunt de plaat vernietigen, maar als u dat vervelend vindt, mag u hem ook bij de gemeente of de politie brengen." Ik zeg, het is niet zo belangrijk wat ik vervelend vind. Maar kunnen we die arme stakker niet even helpen. Hoeveel moeite is een email nou? "We hebben er voor gekozen dit niet te doen."
Dan is er nog een site: "vind mijn plaat". Dat is helemaal bijzonder: daarvoor moet je je registreren, á 3 euro zoveel, maar je krijgt een vindersloon van 5 euro, dus ruim 2 euro winst. En als verliezer ben je in plaats van 30 euro 3 + 5 = 8 euro zoveel kwijt. Ik vind dat wel uitbuiting.
Kortom, een plaat vinden is bijna net zo erg als verliezen
Ik vond vanmiddag op het fietspat een kentekenplaat van een snorbrommer (daarom zet ik het kenteken hier maar niet neer). Ik weet hoe lastig het is voor de eigenaar, dus snel handelen, voor die stakker een nieuwe plaat gaat aanvragen.
Eerst heb ik de politie gebeld. "Als u iets gevonden hebt, moet u de gemeente bellen".
De gemeente gebeld: "Kunt u niet beter de politie bellen?" zie hierboven.
Ben Kwijt gebeld: we kunnen u alleen maar vragen om het op de site te zetten (dat heb ik inmiddels gedaan).
RDW gebeld: "Ja, dat is het kenteken van een Tomos zus of zo." Ik vroeg, is het niet mogelijk om de betrokkene even een mailtje te sturen, dat z'n plaat gevonden is. We weten toch allemaal wat een gezeur je anders krijgt? "Nee, dat doen we niet. U kunt de plaat vernietigen, maar als u dat vervelend vindt, mag u hem ook bij de gemeente of de politie brengen." Ik zeg, het is niet zo belangrijk wat ik vervelend vind. Maar kunnen we die arme stakker niet even helpen. Hoeveel moeite is een email nou? "We hebben er voor gekozen dit niet te doen."
Dan is er nog een site: "vind mijn plaat". Dat is helemaal bijzonder: daarvoor moet je je registreren, á 3 euro zoveel, maar je krijgt een vindersloon van 5 euro, dus ruim 2 euro winst. En als verliezer ben je in plaats van 30 euro 3 + 5 = 8 euro zoveel kwijt. Ik vind dat wel uitbuiting.
Kortom, een plaat vinden is bijna net zo erg als verliezen