Dag 4.
Dinsdag, 19 september
Sollieres-Sardieres - Beuil
L’esclapade hotel l escapade beuil
378 km, Rijtijd 7:42/pauze 1:52
There we go again. Door het dakraam valt het licht nog wat donker naar binnen. Maar het lijkt wel goed weer te zijn. Blauwe lucht? We kunnen het niet helemaal goed zien. Eenmaal beneden trek ik de gordijnen open. Ja! Bingo… ziet er prima maar absoluut koud uit. We gaan de ochtendroutine weer in en we lopen naar beneden om de bagage weg te brengen. We checken even of we de voordeur nog in kunnen of dat deze automatisch in het slot valt. Caro heeft even hulp nodig.
Ze heeft de motor gisteren op de bok getrokken en is ver het grind ingezakt. Best wel. Ze staat hartstikke vast. Het pakket grind bij het voorwiel wordt opzij geschoven. Met een goed momentum en tegelijkertijd duwen komt de Adventure van zijn plek. Mooi! Best zwaar die dingen. De bagage wordt ingepakt en dan gaan we weer naar binnen. We moeten ons melden voor het ontbijt bij de mevrouw thuis.
We blijken niet de enige gasten die in het hotel met hond zijn. Caro is meteen blij met het beestje en geeft een aai over zijn bol. We schuiven aan de lange tafel en krijgen een soepkom met koffie. Ik giet er nog wat melk bij. Verder is er brood en diverse jammetjes. We redden ons er prima mee, maar nemen ons voor om vandaag even lekker te gaan lunchen, en indien mogelijk op een berg. Na het ontbijt betalen we de mevrouw. De overnachting kost € 80,- inclusief ontbijt. En het avondeten is gratis. We geven een extra fooi omdat we zeker blij zijn met haar initiatief om ons ’s avonds iets te eten te brengen. Top!
We rijden terug naar beneden richting Lanslebourg en vervolgens richting het Lac Mont Cenis. Daar zijn we heel kort zoekende naar het weggetje naar beneden richting de onverhard kant. Na een keer draaien gaan we de goede kant op. We kennen het stuk nog wel van vorig jaar, maar het is te leuk om mee te pakken. Het is ook maar een kort stukje. Vorig jaar hebben we aan het meer onze broodjes gesmeerd.
~[/img]
https://photos.smugmug.com/Girls-only-day-4/i-cwZfWX7/0/f1f69532/X3/DSC_1912-X3.jpg~[/img]
Nu is het negen uur in de ochtend en rond het vriespunt. Sommige stukjes zijn puur gravel, en verderop is het wat steniger. Af en toe van spoor wisselen werkt prima. We stoppen her en der om nog een paar foto’s te maken. Koud aan de vingers zo zonder handschoenen. En elke keer als ik de motor stilzet zet ik de handvat verwarming toch maar even uit. Geen idee hoeveel dat van de accu vraagt, maar ik ga er niet op gokken.
Binnen een half uurtje zijn we er ook wel door en staan we dicht bij het begin van de dam. Af en toe heb ik stukjes gefilmd. Achteraf blijkt dat er een dikke druppel op de lens zit. Jammer dan.
Het stukje dam is leuk… rechtuit en gasgeven. Af en toe een drempelachtig ding, maar voor de rest maakt het niet uit. Dan gaan we weer naar beneden eerst de mooie afdeling richting Susa en wordt het weer Italie waarin we rijden. En waar het nog immer erg prettig qua temperatuur is en vervolgens buigen we af richting Salbertrand.
We rijden in de richting van Briancon en verwisselen Italie weer voor Frankrijk. We herkennen de supermarkt van vorig jaar nog prima. De weg vervolgt naar de Col d’Izoard. Altijd mooi.
Dat stukje Casse Déserte is zo mooi om te zien. En de pas zelf heeft echt lekkere bochten. Ik geloof niet dat die pas me ooit zou vervelen. Ook stoppen we onderweg nog even om te tanken en wat boodschapjes te kopen bij een supermarkt. We lopen met de helm onder de arm. Eigenlijk omdat we geen zin hebben om dat communicatiedrama nog eens te hebben en dat gaat goed. Het koppelen gaat nog niet helemaal zonder slag of stoot maar we krijgen het met wat morren ook weer elke dag voor elkaar. Wat nu precies het probleem is snappen we zelf ook niet. Vorig jaar ging het zo makkelijk.
Daarna zetten we koers richting de Col d’Agnel waar we de Frans Italiaanse grens weer overgaan. Het is half 1. Het is hoog, en dat zien we terug in de temperatuur. Het is weer rond het vriespunt en de handvatverwarming houdt het heerlijk. Ondanks dat ik schrijf dat het fris was hebben we beiden tijdens het rijden geen enkele last gehad van kou. Alleen tijdens het foto’s maken een keer last van koude vingers. Voor de rest dus niet. Goede kleding… toverwoord.
De weg is absoluut prachtig. Het dunnen laagje sneeuw maakt het Zauberhaft. Bovenop de pas is het echt compleet wit! Wat een plaatje zeg. We genieten ervan. De wegen zijn overigens prima. Niets mee doen. Ze zijn niet glad oid. Op de weg naar beneden wordt het weer snel minder met de sneeuw en worden de bermen bruin met paarse bloemen.
Murmeltiere zien we af en toe weer wegspringen. Tot onze verbazing zien we ze vervolgens ook in lager gelegen gebied. Onverwacht. Ze rennen rond en we blijven een tijdje staan te kijken. Via Lago di Castello loopt de weg verder naar het Zuid-Oosten richting Casteldelfino en dan richting Sampeyre.
Voor Sampeyre gaan we even zitten bij een picnicplek. Het is inmiddels half 2. Uit de linkerkoffer haal ik de snijplank en een goed mes. We pakken, brood, kaas, prosciutto en een pak jus d’orange en maken het ons eens aangenaam. Het is lekker qua temperatuur en de jas kan uit. Wel af en toe last van een wesp.
Het gaat nog verder we krijgen weer een mooi stukje waar we ons ook weer op verheugen. Het prachtige Vallone di Elva.
Het was weer even heel erg zoeken naar waar die exacte weg ook weer liep, maar ik heb met de Denzel en de kaart in de hand de goede weg in de route gezet. Je bent namelijk geneigd een weggetje meer Oostelijker te pakken. En da’s niet goed. Het is zo’n prachtig brak weggetje. Vangrails die er alleen nog maar voor de roest of decoratie staan. Stenen op de weg. Het lijkt erop dat er inmiddels geen onderhoud meer op verricht wordt, want de vorige keer dat we er waren lag het er wel wat beter bij. Aan het einde van de pas ligt ook een dikke steen. Met de auto kan je er inmiddels niet meer langs. Wellicht laten ze hem een keer vergaan. Dat zou dan tot mijn spijt zijn. Het Mariabeeld zo halverwege, het heeft zijn charme.
Na Vallone di Elva hebben we nog het een en ander op de planning staan waar we ontzettend veel zin in hebben. Vanaf Ponte Marmora rijden we de Colle d’Essischie op. Het weer is prima al zien we in de verte weer wat wolken hangen. Het is een prachtig een mooi smal slingerweggetje dat langzaam stijgt. We hebben loofbos, naaldbos en vervolgens wordt het kaler, bruiner en bovenin zien we her en der een heel klein beetje sneeuw, maar dat mag geen naam hebben.
Als we op een kruising komen wijs ik Caroline naar de weg naar beneden en ook al zit dat stuk niet in de route, toch wil ik ook dat deel graag even rijden, puur omdat we daar niet snel weer komen. Dan maar later ergens anders, waar dat ook moge zijn.
We rijden naar beneden via het smalle weggetje en het is inderdaad gewoonweg mooi. Maar deze hele omgeving is gewoonweg mooi. Als we omkeren gaat het echter toch wat anders. De bewolking de boven hing, gaat los. Maar op deze hoogte is het geen regen dat er naar beneden komt maar sneeuw! We rijden terug naar boven maar binnen het retourstuk van 10 minuten is de hele weg compleet wit geworden. Met hairpins. We rijden zo rustig en soepel mogelijk en ik knijp hem eerlijk gezegd wel.
Toch zie ik ook dat de bewolking boven niet heel dik is en de ellende moet een keer voorbij zijn. Het is nu wel serieus koud met een laagje sneeuw op mijn zomerhandschoenen. Bij de splitsing met de Maira Stura (die we in de planning hadden, laten we dat idee varen. Goed beneden komen is eerst aan de orde. Eenmaal boven gaat de Essischie over in de Col dei Morti/Colle Fauniera. We rijden langs het beeld van Pantani en dalen vervolgens langzaam weer af richting Demonte. Pff… gelukkig ging dat allemaal goed. Als er in 10 minuten een centimeter sneeuw valt, wat valt er dan in een uur als het door sneeuwt?
We rijden door en we moeten even kijken wat we gaan doen. Ik geef aan dat ik het liefste de volgende pas nog pak. Het is vier uur. We zitten inmiddels op dag vier en we zijn nog niet bij het zuidelijkste punt van de route. Dus even een stukje doorduwen zou ons wel wat opleveren. Daarbij weet ik niet wat het weer gaat doen. Op dit moment lijkt het richting de Colle Lombarda redelijk goed qua weer. Er zit blauwe lucht aan te komen. Wie weet zit de boel morgenochtend dicht en moeten we gaan omrijden. We gaan door. Als we de Lombarda oprijden komen we vrij vlot een motorrijder tegen die heftig gebaart dat het niet kan. Dat kunnen we zelf wel bepalen vinden we. We hebben net sneeuw gehad, we weten hoe het kan gaan en we zien dat er blauwe lucht aan gaat komen. In principe zou dat een tijdsslot moeten geven om erdoor te komen. We klimmen langzaam naar boven en het begint zachtjes te sneeuwen. Tot dusver dooit het nog redelijk weg. We zien al wel snel dat de motorrijder die naar beneden kwam daar wel alle aanleiding toe had. Het ligt redelijk vol, maar inmiddels is de weg wel oké mits je de snelheid wat aanpast. Om een lang verhaal kort te maken. We komen er prima over ondanks dat het inderdaad vol met sneeuw ligt. De afdeling doen we zo vlot mogelijk. Des te lager, des te minder kans op sneeuwbuien. We rijden door Isola 2000 richting Isola. We zien geen leuk hotel en besluiten de route nog een stuk verder te volgen. Inmiddels zitten we dus goed in Zuid Frankrijk. De weg vervolgt richting Saint Saveur de Tinee en gaat dan richting Roubion. Het is er prachtig! En warm. De wegen zijn meteen compleet anders. In tegenstelling tot het hooggebergte dat over het algemeen wel imposant is, zijn de wegen hier vol met korte hooligan-style bochtjes. We genieten er van.
Op een punt waar we even een heel mooi uitzicht naar beneden hebben boven de gorges de Valabres waar we net doorheen gereden zijn, stoppen we even en pakken we de mobiel erbij en pikken een hotel uit op de booking site. In Beuil zien we een leuk hotel en het is nog circa 25 km. Beuil ligt op de route dus dat is mooi. De weg er naar toe is geen straf, want dat is de Col de Couillole.
We komen nog langs Roubiol dat tegen de berg ligt geplakt. We zien het hoog in de bergen liggen maar de weg leidt ons er langs. In Beuil zie ik de weg naar beneden buigen, het bordje geeft meteen al een lekker gevoel. Gorges de Cians. Joepie! Morgen begint het goed.
Om half zeven bereiken we het l’Esclapade in Beuil. Het ziet er prima uit. We krijgen een kamer met balkon(netje) met nepgras. Douche en toilet zitten in een kast. Het kan ook alleen maar in Frankrijk.
Tijd om het thuisfront even te bellen. Het is altijd leuk om te horen hoe de dag is geweest. Aangezien het geen spontane prater is, is het de truc om een vraag te stellen en dan niet “hoe was het op school”. Dus ik vraag of Kikoe (zijn pluche speelgoed schildpad) braaf is geweest en of hij in bad is geweest etc. Dan gaat het gesprek als vanzelf. Met Ed gaat ook alles prima. Hij is weer naar de fysio voor de rug geweest. Planken zijn flexibeler volgens de fysio.
Nadat we ons omgekleed hebben gaan we naar beneden naar het restaurant. Het ziet er leuk en rustiek uit. De kaart ziet er ook prima uit. Ik ga toch voor het menu. Lekker. Als voorgerecht krijgen we een plank met diverse dingen. Paté, brood, vleeswaren, augurkjes, olijven en een pot met paddestoelen in een marinade. Heerlijk! Glas wijn erbij. Helemaal goed. Ik heb echt geen idee meer wat het hoofdgerecht was. Ik durf het niet te zeggen. Jawel… google is your friend, tuurlijk staat die menu kaart online.. Goed.. hoofdgerecht voor mij Lasagne bolognaise met paddestoelen, Caro gaat voor de Raviolis sauce Daube. (stoofpot sausje op basis van rode wijn) Voor het dessert zie ik ook iets met geitenkaas staan, maar ik vraag of ik met die bestelling mag wachten. Goed ook, want die lasagne vult mega. Dus zowel caro als ik gaan voor een Glace vanille arrosée de génépi . Suffit est suffit!
We maken een facebook update en kijken even naar de vooruitzichten. Vanaf morgen krijgen we heel strak stabiel nazomerweer met maxima rond de 20 graden. Joehoe!! Alle regen die we verwacht hadden is beperkt gebleven tot de zondvloed in Freiburg en wat sneeuw zo her en der. Het lijkt erop de we het de komende dagen ook nog warmer krijgen ook. Zal ik de voering uit mijn pak kunnen halen? We zullen zien.. morgen lekker verder.