Kreun
Die hard MF'er
Ik zal me even voorstellen. Ik ben Erik, getrouwd met een geweldige vrouw met wie ik een zoon heb van 18 die (nog) thuis woont bij ons in de Krimpenerwaard. In het dagelijks leven adviseer ik overheden op het gebied van verkeer en vervoer.
Hoewel ik op m’n twintigste al had bedacht dat ik motor wilde rijden, is het er tot mijn vijftigste om uiteenlopende redenen nooit van gekomen. Geen geld of significant andere dingen aan m’n hoofd. Aangezien ik ook zonder motorrijbewijs uitstekend gelukkig kan zijn, heb ik me er enige tijd geleden maar bij neergelegd dat dat motorrijbewijs er niet meer komt.
Kerst vorig jaar vroeg mijn vrouw of er dingen waren waarvan ik spijt zou krijgen als ik het nooit gedaan zou hebben. Ik moest diep nadenken. Ik heb de reizen gemaakt die ik per se wilde maken, de artiesten gezien die ik graag wilde zien, gegeten in de restaurants die ik graag wilde bezoeken, … We hebben altijd wel genoten van het leven. En er is nog genoeg om van te genieten. Maar spijt dat ik iets niet gedaan heb …?
Ik: “Nou, dat ik nooit mijn motorrijbewijs heb gehaald, daar baal ik eigenlijk wel van.”
Zij: ”Dan krijg je die van mij!”
Ze bleek het er met mijn zoon al over te hebben gehad. En ze had goed ingeschat hoe blij ik hier mee was. Of eigenlijk had ze dat een beetje onderschat. Als een klein kind zo blij was ik. Toen de coronamaatregelen het toestonden ben ik meteen een motoruitrusting gaan halen. Dit voorjaar ben ik gestart met lessen. In het begin vond ik het maar knap ingewikkeld, maar dat duurde gelukkig niet lang. Ik heb het nu wel redelijk onder de knie alhoewel er echt nog wel verbeterpuntjes zijn. De wachtlijsten bij het CBR maken dat ik nog niet heb kunnen afrijden. Maar dat heeft mijn vrouw er niet van weerhouden om alvast een motor voor me te kopen. Sinds gisteren ben ik in het bezit van een BMW R1200RT. Nu nog in de garage, maar binnenkort op de weg. Naar m’n werk, of toerritjes en vakanties met mijn vrouw achterop. En mijn zoon heeft meteen ook de smaak te pakken en wil nu ook z’n rijbewijs gaan halen. Dus misschien binnenkort ook nog wat vader-zoon-ritjes.
Hoewel ik op m’n twintigste al had bedacht dat ik motor wilde rijden, is het er tot mijn vijftigste om uiteenlopende redenen nooit van gekomen. Geen geld of significant andere dingen aan m’n hoofd. Aangezien ik ook zonder motorrijbewijs uitstekend gelukkig kan zijn, heb ik me er enige tijd geleden maar bij neergelegd dat dat motorrijbewijs er niet meer komt.
Kerst vorig jaar vroeg mijn vrouw of er dingen waren waarvan ik spijt zou krijgen als ik het nooit gedaan zou hebben. Ik moest diep nadenken. Ik heb de reizen gemaakt die ik per se wilde maken, de artiesten gezien die ik graag wilde zien, gegeten in de restaurants die ik graag wilde bezoeken, … We hebben altijd wel genoten van het leven. En er is nog genoeg om van te genieten. Maar spijt dat ik iets niet gedaan heb …?
Ik: “Nou, dat ik nooit mijn motorrijbewijs heb gehaald, daar baal ik eigenlijk wel van.”
Zij: ”Dan krijg je die van mij!”
Ze bleek het er met mijn zoon al over te hebben gehad. En ze had goed ingeschat hoe blij ik hier mee was. Of eigenlijk had ze dat een beetje onderschat. Als een klein kind zo blij was ik. Toen de coronamaatregelen het toestonden ben ik meteen een motoruitrusting gaan halen. Dit voorjaar ben ik gestart met lessen. In het begin vond ik het maar knap ingewikkeld, maar dat duurde gelukkig niet lang. Ik heb het nu wel redelijk onder de knie alhoewel er echt nog wel verbeterpuntjes zijn. De wachtlijsten bij het CBR maken dat ik nog niet heb kunnen afrijden. Maar dat heeft mijn vrouw er niet van weerhouden om alvast een motor voor me te kopen. Sinds gisteren ben ik in het bezit van een BMW R1200RT. Nu nog in de garage, maar binnenkort op de weg. Naar m’n werk, of toerritjes en vakanties met mijn vrouw achterop. En mijn zoon heeft meteen ook de smaak te pakken en wil nu ook z’n rijbewijs gaan halen. Dus misschien binnenkort ook nog wat vader-zoon-ritjes.