Eindelijk weer een ZAC race op Assen na een aantal races op Zandvoort. De vorige race voor mij op Assen was de Ducati Club Race, maar daar heb ik iets minder goede herinneringen aan omdat ik nogal last van mijn polsen kreeg tijdens de race. Inmiddels heeft de huisarts ernaar gekeken en het is mogelijk dat ik het Carpaletunnelsyndroom heb, daarvoor kan een ingreep in de pols nodig zijn 
Inmiddels heb ik flink wat rust genomen door ze flink te ontzien. Ook een PowerBall aangeschaft om de spieren wat te trainen en eventuele RSI-klachten te bestrijden, want dit is ook nog een mogelijkheid.
Met Klaas en Mike ga ik de strijd weer aan, het weer wordt in ieder geval goed want er wordt zo’n 30 graden Celsius verwacht, dat wordt dus flink drinken.
Mike bijt de spits af met zijn Ducati 996 in de F4, met een rondetijd van rond de 1:45 zit hij nog zo’n 5 seconden boven zijn p.r. die hij tijdens de Ducati Club Race heeft gereden. De eerste training van mij in de S2 verloopt lekker, ik bouw rustig mijn tempo op en “luister” goed naar mijn polsen, maar er is nog geen centje pijn. Mijn snelste rondetijd is 1:35,9 maar ik had ook niet verwacht om mijn p.r. van 1:34,4 te verbreken met deze hoge temperaturen.Klaas traint 1:38,5 en moet ook nog wennen aan het gigantische vermogen van de Kawasaki ZX10R op het snelle Assen.
Inmiddels wordt het warmer en mogen we ons gaan opmaken voor de tijdtraining waarmee de startopstelling van de 1e race bepaald zal worden. Mike weet een paar seconden te winnen en zal als 13e de eerste race starten. Klaas rijdt een 1:34,7 waarmee hij zijn p.r. flink verbeterd en ikzelf denk rustig ontspannen de tijdtraining te rijden. Dat lukt erg goed, want ik ga zo lekker rond dat ik vrij makkelijk het tempo kan opvoeren en zelfs achteraf pas realiseer dat ik nog nooit zo snel rond gegaan ben op Assen, een 1:33,4 is namelijk het gevolg! Ik voel mijn rechter pols heel licht, maar nog niets om mij zorgen over te maken.
De eerste race start Klaas vanaf de 8e plaats en ik mag vanaf de eerste startrij beginnen, namelijk de 3 plaats op slechts 3/100ste seconde vanaf de snelste rijder! Ik ben dan ook redelijk nerveus, want dit is ver boven verwachting in deze op-een-na snelste klasse. Ik heb weer als vanouds een wereldstart en voer meteen het hele veld aan op weg naar de Nationale bocht. Daarvoor hard remmen en meteen voel ik een pijnscheut in mijn rechter pols. Ik realiseer mij meteen dat de race gelopen is. Ik kan wel janken maar besluit om gewoon het beste ervan te maken en door te gaan zonder te forceren. Dit houdt in dat ik niet maximaal kan remmen voor een bocht en dus eerder van het gas af moet. Het gevolg is dat voor mijn gevoel het hele startveld mij weer passeert, maar achteraf blijken het maar tien rijders te zijn waardoor ik toch nog 11e wordt, net 1 plaats voor Klaas. Zwaar teleurgesteld besluit ik om het vandaag voor gezien te houden, want ik ben bang dat ik te veel afgeleid zal zijn tijdens de tweede race en daardoor onnodige risico’s ga lopen. De snelste rondetijd blijkt een 1:35,0 te zijn dus dat valt op zich nog wel mee, al had er veel meer ingezeten.
De rest van de dag volg ik de verrichtingen van Klaas, Mike en mede Aprilioot Klaas-Jan. Klaas eindigt de tweede race heel constant weer als twaalfde en Mike krijgt enorm de sporen waardoor hij een heel mooi gevecht aangaat met iemand die hem passeert. Ronden lang blijft hij op hem jagen waardoor hij hem toch weer terug pakt en daarmee een zevende plaats haalt met een p.r. van 1:39,6, welkom Mike in de club van racers onder de 1:40
Klaas Jan wint de eerste race en eindigt de tweede race als tweede, maar door een vermeende valse start en daardoor 10 sec. straftijd wordt hij vierde, niet slecht dus.
Zelf moet ik maar eens goed gaan nadenken wat ik ga doen. Tijdens trainingen gaat alles goed maar tijdens een race gaat het steeds mis. Het zal dus waarschijnlijk met de spanning te maken hebben, maar het kan ook overbelasting zijn ten gevolge van de trainingen. Opereren lijkt me ook geen pretje en stoppen met racen zou ik echt heel zuur vinden. Voorlopig maar eens goed rusten en alleen naar races kijken, da’s tenminste nog wel genieten
Eric “Emille” Verkaik
Inmiddels heb ik flink wat rust genomen door ze flink te ontzien. Ook een PowerBall aangeschaft om de spieren wat te trainen en eventuele RSI-klachten te bestrijden, want dit is ook nog een mogelijkheid.
Met Klaas en Mike ga ik de strijd weer aan, het weer wordt in ieder geval goed want er wordt zo’n 30 graden Celsius verwacht, dat wordt dus flink drinken.
Mike bijt de spits af met zijn Ducati 996 in de F4, met een rondetijd van rond de 1:45 zit hij nog zo’n 5 seconden boven zijn p.r. die hij tijdens de Ducati Club Race heeft gereden. De eerste training van mij in de S2 verloopt lekker, ik bouw rustig mijn tempo op en “luister” goed naar mijn polsen, maar er is nog geen centje pijn. Mijn snelste rondetijd is 1:35,9 maar ik had ook niet verwacht om mijn p.r. van 1:34,4 te verbreken met deze hoge temperaturen.Klaas traint 1:38,5 en moet ook nog wennen aan het gigantische vermogen van de Kawasaki ZX10R op het snelle Assen.
Inmiddels wordt het warmer en mogen we ons gaan opmaken voor de tijdtraining waarmee de startopstelling van de 1e race bepaald zal worden. Mike weet een paar seconden te winnen en zal als 13e de eerste race starten. Klaas rijdt een 1:34,7 waarmee hij zijn p.r. flink verbeterd en ikzelf denk rustig ontspannen de tijdtraining te rijden. Dat lukt erg goed, want ik ga zo lekker rond dat ik vrij makkelijk het tempo kan opvoeren en zelfs achteraf pas realiseer dat ik nog nooit zo snel rond gegaan ben op Assen, een 1:33,4 is namelijk het gevolg! Ik voel mijn rechter pols heel licht, maar nog niets om mij zorgen over te maken.
De eerste race start Klaas vanaf de 8e plaats en ik mag vanaf de eerste startrij beginnen, namelijk de 3 plaats op slechts 3/100ste seconde vanaf de snelste rijder! Ik ben dan ook redelijk nerveus, want dit is ver boven verwachting in deze op-een-na snelste klasse. Ik heb weer als vanouds een wereldstart en voer meteen het hele veld aan op weg naar de Nationale bocht. Daarvoor hard remmen en meteen voel ik een pijnscheut in mijn rechter pols. Ik realiseer mij meteen dat de race gelopen is. Ik kan wel janken maar besluit om gewoon het beste ervan te maken en door te gaan zonder te forceren. Dit houdt in dat ik niet maximaal kan remmen voor een bocht en dus eerder van het gas af moet. Het gevolg is dat voor mijn gevoel het hele startveld mij weer passeert, maar achteraf blijken het maar tien rijders te zijn waardoor ik toch nog 11e wordt, net 1 plaats voor Klaas. Zwaar teleurgesteld besluit ik om het vandaag voor gezien te houden, want ik ben bang dat ik te veel afgeleid zal zijn tijdens de tweede race en daardoor onnodige risico’s ga lopen. De snelste rondetijd blijkt een 1:35,0 te zijn dus dat valt op zich nog wel mee, al had er veel meer ingezeten.
De rest van de dag volg ik de verrichtingen van Klaas, Mike en mede Aprilioot Klaas-Jan. Klaas eindigt de tweede race heel constant weer als twaalfde en Mike krijgt enorm de sporen waardoor hij een heel mooi gevecht aangaat met iemand die hem passeert. Ronden lang blijft hij op hem jagen waardoor hij hem toch weer terug pakt en daarmee een zevende plaats haalt met een p.r. van 1:39,6, welkom Mike in de club van racers onder de 1:40
Klaas Jan wint de eerste race en eindigt de tweede race als tweede, maar door een vermeende valse start en daardoor 10 sec. straftijd wordt hij vierde, niet slecht dus.
Zelf moet ik maar eens goed gaan nadenken wat ik ga doen. Tijdens trainingen gaat alles goed maar tijdens een race gaat het steeds mis. Het zal dus waarschijnlijk met de spanning te maken hebben, maar het kan ook overbelasting zijn ten gevolge van de trainingen. Opereren lijkt me ook geen pretje en stoppen met racen zou ik echt heel zuur vinden. Voorlopig maar eens goed rusten en alleen naar races kijken, da’s tenminste nog wel genieten
Eric “Emille” Verkaik
