Le Serpentine dei laghi

[AdventureGirl]

Een rit langs de Alpen meren.


There we go again.

Noorwegen is nog even doorgeschoven naar een volgend jaar. Daar heb je toch veel meer tijd voor nodig dan 6 dagen. Eigenlijk moet je daar een paar weken tegen aan gooien om dat tot zijn recht te laten komen. Toch nog een jaartje richting de Alpen. Er ligt nog te veel aan uitdaging dat tot een mooie route in elkaar geknutseld kan worden. Zoals gewoonlijk begint dat met het lijstje in het geheugen, van passen die ik ooit nog eens wilde rijden. Dat lijstje vul ik aan met pasjes die ik tegenkom of op de kaart en die er eigenaardig uit zien, of die ik al lezend tegenkom.

De kaart pak ik erbij en ik prik er een paar markers in… de dingen die hoog op het wensenlijstje staan. Vervolgens krab ik me eens achter de oren en dan begint de grote uitdaging. Hoe verbind ik die uithoeken zo interessant mogelijk met elkaar. En dat is een tijdrovende maar een vermakelijke klus. Weggetje met haakjessymbolen (flinke stijging), stippellijntjes (kleine weggetjes), groene lijntjes ernaast (in landschappelijk opzicht mooi) … alles neem ik mee. Het is altijd een mooi winterproject.

Terwijl het haardje brandt en een glas wijn voor mijn neus staat en de televisie niets te melden heeft, breng ik de avonden door met het in elkaar puzzelen van de routes. Youtube gebruik ik als tekst en internetsites me te weinig houvast geven. Dan ga ik eens kijken hoe het er in het echt uitziet. Is het wel echt de moeite waard om de pas er in de sleutelen.

Ik kom deze keer tot een thema. De weggetjes langs de grote Alpenmeren. Er ligt aan de randen van die meren zoveel moois, dat wordt de rode draad dit jaar.

Het idee krijgt steeds meer vorm en het wordt geleidelijk lente en we gaan richting de zomer. In de zomer spreek ik af met Maike en ga met de kaarten onder de arm richting haar.

Zoon lief gaat mee. We maken er een dagje uit van. Terwijl hij met de knikkerbaan speelt zitten we in het zonnetje met de kaarten op tafel en vertel ik wat ik zo’n beetje in gedachten had. Maike is blij dat ik het initiatief neem voor het maken van de route. Voor mij is het een leuk project. Ik heb er toch plezier in.

...... to be continued...... vanavond voeg ik nog een paar foto's in

 

[Jurgendb]

En natuurlijk een dagelijks verslag zodat er voor de MF-ert wat te lezen is!

 

[Kato]

Nice...

 

[Hans89]

Aangezien ik toch niet veel beter te doen, ga ik het hier volgen

 

[Ronny Rabbelaar]

Yes, ik zat al met smart te wachten na het vorige verslag

Kehren, Kurven & Kasseien

Zeg Kato ik neem aan dat jij de routes stiekum, of toch niet helemaal stiekum, overneemt?

 

[Amygdala]

 

[Plexat]

Yesss!

 

[Crazy600]

Ziet er weer leuk uit

 

[Xtra]

[me="Xtra"]leest mee.[/me]

 

[EchoDelta]

Ik ga er ook weer even voor zitten.

 

[DonDalton]

[me=DonDalton]leest weer mee[/me]

 

[Ronald_010]

Hier nog een volger

 

[Etienne21]

Net het vorige verslag gelezen. Lekker geschreven en mooie rit.
Ik ga deze volgen.

 

[Kato]

Zeg Kato ik neem aan dat jij de routes stiekum, of toch niet helemaal stiekum, overneemt?

Ze liggen hier op de plank... zonde om te laten verstoffen... maar de verslagen laat ik aan Girl over. Die kan dat veel beter...

 

[Achilleos]

Nice

 

[AdventureGirl]

Een week voor tijd

Ter voorbereiding heb ik een afspraak gemaakt voor een nieuwe set banden bij een bedrijf in de buurt. Ik heb een setje Conti Trail Attack II besteld. Ik krijg een leenmotortje mee, een NTV, het is grappig rijden. Het oergevoel van motorrijden zeg maar. Ik zit er wel erg opgevouwen op met mijn lange onderdelen, maar dat mag de pret niet drukken. Twee wielen en een motorblok dus da's altijd goed.

’s Ochtends zag ik al een foutmelding in de display van de GSA. Ik ben nog even teruggereden naar huis en heb wat gechecked. Na het ophalen van de motor voorzien van nieuw schoeisel neem ik toch het zekere voor het onzekere en rij langs de dealer.

Ik was er al bang voor. Een kapotte ABS-pomp. Potjandorie… dat is een ellende. Een ding is zeker. Ik kan er op zich wel mee doorrijden. De GSA remt er op zich wel onder, alleen heb ik geen ABS. Nou ja, jaren heb ik zonder ABS gedaan en in dat opzicht kan ik er wel mee leven. Het wordt gelukkig al wel snel duidelijk dat de nieuwe ABS-pomp onder coulance gaat vallen. En dat scheelt een heleboel omdat een nieuwe ABS-pomp toch al snel zo’n 1.300 euro kost. Het arbeidsloon komt voor mijn rekening. De nieuwe pomp wordt besteld en hopelijk is de motor klaar op woensdag aan het einde van de dag.

Dinsdag krijg ik bericht dat dat niet gaat lukken, het wordt pas donderdag. Potver… dat zit even tegen. Het wordt dan erg kort dag om te pakken. Donderdag heb ik een ram en ramvolle werkdag met deadlines richting de toezichthouder. Maar ja, als het maar klaar is. Woensdagochtend wordt ik gebeld. Krijg nou wat! De motor is klaar. Jacob heeft dinsdagavond tot 21.00 uur doorgewerkt en is woensdag om 07.00 uur weer begonnen. Wat geweldig dat iemand net even wat harder loopt op het moment dat dat zo fijn is! De motor haal ik de woensdag weer op. Jacob heeft hem getest en de ABS werkt prima! Wat een fijn idee.

De laatste dingen leg ik klaar. Twee Zumo's voor je weet maar nooit, kaarten om de route alsnog om te gooien bij slecht weer. Prints van de routedelen voor "leuk bij de borrel". Ductape, tiewraps, superlijm.

Alles gaat in de koffers. Een klein snijplankje met een scherp mes voor de lunch... lekker bolletjes smeren langs de kant van de weg. Twee Jip en Janneke plastic wijnglazen voor de jus d'orange. Een litertje olie... we zijn wel aardig compleet.

Ik zeg slapen en de wekker zetten.

 

[miekusss]

Even markertje plaatsen naar dit reisverslagje. Begin is i ieder geval alweer leuk!

 

[DonDalton]

prijzig grapje z'n ABS pomp zonder coulance

 

[AdventureGirl]

prijzig grapje z'n ABS pomp zonder coulance

Valt onder coulance dus niets aan de hand.

 

[Jurgendb]

Leuk!!!! Je verhalen lezen lekker weg!

 

[Witschge]

Hier ook een meelezer

 

[Bolski]

Ik lees ook mee, maar dat hou ik voor me, hoeft niemand te weten.

 

[AdventureGirl]

Ik lees ook mee, maar dat hou ik voor me, hoeft niemand te weten.

Toch vind ik het leuk om te weten.... het doet me goed dat mensen het met plezier lezen. Hopelijk net zoveel plezier als ik met schrijven heb.

 

[AdventureGirl]

Vrijdag, 8 augustus 2014,
1.013 km

Om 4.45 uur gaat de wekker… ik ben meteen hartstikke wakker en ook Ed moet vroeg beginnen dus Atlas is ook op tijd wakker. Na een korte douche en een bak muesli en een cappuccino is het tijd om te gaan. Ed heeft de motor al voor me buiten gezet en ik zie dat er een leuke foto van Atlas en Ed in de koffer zit met een fijne wens voor mij voor de rit. Dat soort kleine dingen zijn bijzonder.

Om 5.45 uur rij ik weg en zwaai nog eens. Het weer ziet er goed uit. De ochtend is gehuld in nevel en het stuk van Beilen naar Emmen over de tweebaansweg is mooi met die nevel. De zon is net op en zie ik als een grote rode bal links voor me boven de weilanden. Wat een mooi plaatje.

Bij Emmen draai ik de snelweg richting Duitsland op. Het is maar even en de grens is gepasseerd en de 31 ligt voor me. Dit jaar heb ik weinig zin in muziek. Het eerste uur koers ik in stilte door. Vorig jaar had ik er een actualiteiten programma voor... verzekeringen voor kleine zelfstandigen in Duitsland. Met bellers. Was best leuk moet ik zeggen. Totdat die zender te zwak werd heb ik ernaar geluisterd.

Ik koers met circa 160-165 km/h richting ons ontmoetingspunt. Kassel, Fulda en dan richting Würzburg. Ik stop nog eens onderweg om de benen heel kort te strekken en wat peut in de tank te gooien. Als ik de keuze heb vermijd ik toch de E10. Net na Würzburg hebben we afgesproken bij het tankstation Ohrenbach.
Als ik daar aangereden kom is Maike er ook net. Ze was gisteren al vertrokken en net zoals vorig jaar overnachtte ze bij familie in Duitsland.

^{Klooien met de zumo....}

Oh ja… de Zumo… een weekje voor tijd had ik de routes in de Zumo geladen. Niets aan het handje. Maar toen deed de Zumo in ene heel weinig meer. Ik heb toen zelf redelijk hard op het scherm gedrukt. Ja, fout, ik weet het. Sindsdien gaat dat scherm niet helemaal lekker meer. Het werkt, maar niet helemaal naar behoren. Maar… met een beetje prutsen krijg ik de boel wel aan de praat. Rechts boven in het scherm drukken leidt ertoe dat rechtsonder het symbool aangeklikt wordt.

Het is tijd voor een cappuccino en een broodje en zeker tijd om de voering uit het pak te halen. Het is prachtig weer en de koelte van de ochtend is verdwenen. Tijdig de voering eruit halen voorkomt oververhitting. De afgelopen tijd is het weer in de Alpen redelijk instabiel geweest. En ook de komende dag zullen we vast nog wel tegen een bui aanlopen. We zullen het wel merken. Ook al hebben we een route, we zijn flexibel. De zon achterna is het concept.

Dit jaar is overigens het eerste jaar dat ik de rugprotector toch maar heb thuisgelaten. Of dat een goede beslissing is? Geen idee, maar voorgaande jaren heeft me geleerd dat dat ding met de hitte echt te veel wordt. Dan verdwijnt hij achterop de motor, vastgeplakt met ductape of onder de bagagerol van Maike geschoven.

En die heeft geen rol meer dit jaar. Ze heeft een kek maar klein tasje achterop. Wat zal ze allemaal thuis gelaten hebben. Een groot ding ontbreekt. Haar kussen! (blijf ik leuk vinden dat soort eigenaardigheden). Na een half uurtje bijkletsen stappen we op.

We koersen richting Bregenz waar we aan de grens toch nog een Oostenrijks vignetje scoren. Better safe than sorry zeg maar. We hebben nog een heel klein stukje autobahn voor de boeg en dan gaat het binnendoor richting Ebnit.

_{"Rappenlochschlucht"}

Als lunchlocatie en om de benen even te strekken vond ik op de kaart de Rappenlochschlucht. Googlen leverde leuke plaatjes op, dus die was binnen no time in de route verwerkt. Het is een leuke slingerweg omhoog de bergen in. Echt een heel leuk begin… smal, af en toe stijl omhoog en prachtig door het bos. Het levert een aaah! op als we de wandelpaden beneden in de diepte zien.

De kloof heeft allemaal loopbruggen die tegen de bergwand vastgemaakt zitten. Je kijkt loodrecht naar beneden. Geweldig! We stoppen daar om de benen te strekken en weer een broodje te eten.

_{Jawel, tunneltjes.... heerlijk.}

Een klein stukje van het wandelpad bekijken we, niet veel verder. Het is aangenaam in de schaduw. De jas gooi ik even neer om door te waaien. De motoren staan alhoewel met de neus enigszins naar beneden wel stabiel. Wat fijn dat we nu al een mooie omgeving hebben op de eerste dag. Een mooie beloning voor de saaie snelwegkilometers. En we staan nog maar aan het begin!

De volgende pas, want de dag is immers niet afgelopen komt eraan. Het Furkajoch (niet te verwisselen met de Furkapass). Mooi hoop loopt de pas door de bergen. Wat is het weer lang geleden dat we dit soort uitzichten hadden. We genieten er beiden van. Het mooie groene gras van de alpenweiden met bloemen, de koeien, de rotsen, de rondvliegende alpenkouwtjes en de berglucht.

Het Furkajoch is met zijn 1670 meter het hoogste punt van het Bregenzerwald, maar lang niet het hoog(s)tepunt van deze reis. Toch is het even lekker op die berg omhoog te knetteren. Van het Furkajoch gaat het weer naar beneden, ook de afdaling is lekker te noemen. Tja, eigenlijk genieten we nu nog van alles omdat we die saaie snelwegkilometers achter de rug hebben en even worden getrakteerd op een prettig stel bochten.

De weg vervolgd verder naar beneden. We rijden richting Liechtenstein bij Vaduz pakken we de slingerweg omhoog. Wat een prachtige huizen staan er her en der richting Malbun. Het een nog mooier dan het ander. Het is wel duidelijk dat er veel geld in Liechtenstein zit. We worden ingehaald in een blinde bocht naar links door een auto die er flink de sokken in heeft. Hij keilt hem vlak langs de bergwand links de hoek om. Eerst denk ik “you gotta be kidding”, en dan realiseer ik me alhoewel ik het bordje nooit gezien heb dat dit stuk weg naar Malbun eenrichtingsverkeer is.

Een stuk hoger op de berg liggen kasseien. Prachtig ronde doordraaiers met kasseien en een stuk grasland er omheen dat het net een golfbaan lijkt. We maken een foto en

Maike ziet dat er een plas onder de motor ligt… Het is warm.. en het komt uit de overloop. Het lijkt op zich niet erg maar we zullen het in de gaten houden. Je weet maar nooit. In ieder geval hebben we in de loop van de tijd ook geleerd ons niet direct erg druk te maken. Relaxed is dat wel.

Na Liechtenstein zetten we koers richting de Wahlensee. Daar vinden we aan de doorgaande weg een hotel. Hotel Schiffahrt in Mols. Een bord aan de weg kopt “Bierfest, Live Muzik”. We nemen daarom vooral een kamer aan de achterkant van het pand. Je weet maar nooit hoe lang zo’n bierfest met dampende band doorgaat. De BBQ wordt al opgestookt.

Aan de achterkant van het pand kunnen we de motoren neerzetten. Geen garage, dus extra slotje erom. De kamer is prima. Niet bijzonder maar wel Zwitsers geprijsd. Na het douchen vragen we een biertje bij de bar en krijgen twee flesjes mee. We lopen het kleine tunneltje naast het hotel door en komen uit bij het meer.

Een aanlegsteiger biedt prima onderkomen om een biertje in het avondzonnetje te drinken. Het meer schijnt diep te zijn. Volgens de gastvrouw van het hotel wel 150 meter diep. Het water is helder blauw-groen.

We zien de visjes zwemmen. Brood hebben we niet bij ons. Dat zit nog in het minikoelboxje in de koffer. De koelelementen heb ik al wel bij de bar afgegeven. Dan hebben we ze morgen weer mooi koel. Handig voor de lunch.

We lopen terug en lopen eerst nog langs de motor. Het is me opgevallen dat Maike haar verlichting het niet goed doet. Een lamp is kapot. Maike haalt de schroevendraaier onverschrokken tevoorschijn en vervangt de lamp. Van de drie schroeven verdwijnen er twee ergens aan de binnenkant van de kuip. Maar zoals het hoort… die derde, die doet gewoon het werk en de boel zit vast. Die andere twee… die waren vast voor de leukigheid gemonteerd. Overigens spreekt het wel voor zich dat we het licht eerst geprobeerd hebben alvorens de boel weer dicht te schroeven. Had je niet gedacht he?

We nemen plaats op het terras aan de straatzijde. De menukaart is niet eens leuk te noemen met die Zwitserse tarieven. We nemen allebei een schnitzel met Zwitserse bergkaas en prociutto crudo.

Lekker hoor. Patatjes erbij. Voor mij is het wat te veel, maar Maike schuift de bescheiden deurmat zo naar binnen. Ze probeert er weer een paar kilo bij te sprokkelen. Nou, met dit tempo gaat dat best denk ik. Het bier smaakt ook goed. Potver, wat valt dat altijd lekker na zo’n stevige stuurdag. Het Bierfest met live Muzik blijkt uitermatig gezapig. De dampende band blijkt een lokale accordeonist en het bierfest houdt gewoon in dat de klanten een biertje op tafel hebben staan. Geen voluptueuze dame in lokale “Trachten”met een batterij bier voor de borst. Eigenlijk niets bijzonders. Dat betekent wel dat we een goede nachtrust krijgen. En dat is toch wel lekker, want morgen hebben we weer een lekker stuur-dag voor de boeg.

 

[DetoX]