Verslag van de Normandie rit.
Het was een weekend anders dan we gewend waren. Op slechts 1 dag voorafgaand aan het vertrek naar Denemarken moesten alle reisplannen vanwege het weer worden omgezet.
Buienradar liet voor het weekend Denemarken niet veel goeds zien.
Op die zelfde Buienradar was onze uitwijk naar Winterbergen ook al niet zo voor de hand liggend. Van de ene regen in de andere drup zeg maar. Droge plekken in de buurt waren
dan de Vogezen en Normandië. In de Vogezen zijn we al eens geweest dus werd het dit keer. Normandië. Jawel.
In Normandië kunnen we hier eens heen, of dat kunnen we bezoeken en als we daar toch zijn ook daar naar toe ja, ja maar dat andere daar moeten we zeker bezoeken.
Je begrijpt het al, de ambities overstegen de haalbaarheid, maar dat wisten we op dat moment nog niet.
Op donderdagochtend de tas maar eens ingepakt. Het lijkt wel of ze die steeds kleiner maken want wat ik mee wilde nemen paste er niet in. Extra broek voor als je doorweekt
bent en dan ook een trui en een trui voor s avonds als het kil is plus een paar schoenen en een banden reparatiesetje, oor-pluggen tegen die snurkers, nee hoor,
het paste gewoon niet. Vervolgens de afweging wat je dan niet mee gaat nemen.
Uiteindelijk de tas toch kunnen dichtritsen hoewel die op knappen stond.
Niks meer aan doen nu.
Walle had al geappt dat ie was vertrokken en onderweg zn regenpak maar had aangetrokken. Bij mij thuis was het droog en ik vertrok ook maar om op tijd bij Peter te arriveren.
Ook ik heb onderweg mn regenkleding maar aangetrokken.
De regen was verwacht deze ochtend, maar toch hoop je dat het ergens anders valt en niet op jou helm.
Bij aankomst op het verzamel adres werden we onthaald op een kop koffie en een lekkere moorkop. Heerlijk hoor.
Er was nog wat onbestendige bewolking op het moment dat we wilde vertrekken en we
besloten om de regenkleding maar aan te houden. Als het onderweg gaat regenen trek
je zo.n pak toch altijd pas aan als je al bijna doorweekt bent.
Tegen de grens met België was het weer zodanig veranderd dat we de pakken maar hebben uitgetrokken.
Enkel de wind bleef met een niet aflatende kracht recht op ons in blazen.
Bij Gent verlieten we de snelweg en gingen binnendoor richting Duinkerken. Bij het Duinkerkse strand aangekomen kregen we een beetje beeld wat er hier,
toen de invasie van de geallieerden begon, zich moet hebben afgespeeld.
Het stadje bestaat uit kleine en smalle straatjes. Erg lastig om je daar ongeschonden een weg doorheen te banen.
Gezien de uitgestrektheid van de oorlogsgraven die we later tegen kwamen was dat blijkbaar zo.
In Dieppe hebben we vervolgens ons bivak aan de kust opgeslagen.
We bezochten daar een bar waar we naast een blended single malt whisky gedronken te hebben (nooit van gehoord) eens lekker gingen poolen.
Er was een leuke sfeer en goede muziek in die tent.
De pooltafel was wel wat klein en we kregen vooraf uitleg over de makken van het ding.
Je moest op een bepaalde plek een dreun tegen de zijkant geven om de witte bal
(als ie er in was gegaan) weer terug te krijgen. Bijzonder , dit.
We zijn tot sluitingstijd gebleven zo gezellig was t.
Drie man op 1 kamer en Peter deelde klompjes wax uit waarvan hij mij eerst maar eens moest uitleggen waarom al die watten er omheen zat. Na een rustige nachtrust de volgende ochtend het raam maar wat open gezet om de lucht van mensenvlees te verdrijven.
Na een aantal oeoeaaahhs en de kop onder de kraan gestopt te hebben gingen we vervolgens ontbijten en waren we klaar voor dag twee, richting Mont St. Michel.
We tuften zo verder richting Le Havre om de bijzondere brug die ze daar hebben te slechten.
Man, wat een idiote vorm heeft die brug en tegelijk ook weer heel mooi.
Als je m met een beetje snelheid neemt duikt je fiets in de veren zo lekker gaat die omhoog gevolgd door een lange zwier omlaag, ook leuk!.
Aan het eind kwamen we bij een tol hekje.
De dame achter de kassa en de bedieningsknop van de slagboom sprak ons ernstig en vermanend toe. Ik moest gelijk terug denken aan hoe mijn moeder mij een heel enkele
keer ook zo, met het vingertje dreigend in de lucht stond te schudden, en ik vervolgens
op mn lazer kreeg. Maar ja, mijn moeder begreep ik wel. Van deze dame begreep niemand van ons iets dus we knikte en mompelde maar wat. We mochten er wel gratis doorheen, één voor één, dat weer wel.
Op naar Honfleur. Een alleraardigst havenstadje dat zich net voorbij de brug van Le Havre aan ons openbaarde.
De leuke terrasjes zijn daar enkel lopend te bereiken, jammer want we wilde de motoren incl bepakking niet onbeheerd
achter laten. Gelukkig zag Walle even verderop langs de kade waar dat wel kon en hebben we nog wat te drinken genomen.
Na een paar uur gereden te hebben even tijd voor een pauze. We besloten een korte stop in te lassen. Na een ijsje te hebben genuttigd en de bil-spieren ondertussen ook weer normaal begonnen aan te voelen gingen we verder door een prachtig glooiend en slingerend gebied richting Etretat.
Geweldige krijtrotsen rondom met aan de linkerkant de beroemde “olifant” rots.
Als je zin had kon je via aller trappetjes naar boven de “olifant” beklimmen waar ze
zelfs een golfbaan hadden aangelegd, zo groot was dat plateau. Wij hadden geen zin,
doe maar een kopje koffie met een crêpe. Genietend van de warme zonnestralen bestelden we
na de crêpe (hap slik slok weg) nog maar een koffie bij alvorens we de volgende plek aandeden, Calais.
Bij Calais zijn we even langs de ingang van de Eurotunnel geweest omdat Peter over een paar weken naar de Engelse V-Max meeting zou gaan en dan had ie gelijk gezien hoe die moest rijden om de trein te halen.
Toen we vlak voor het incheckpoint de weg verlieten en de motoren parkeerde kwam al snel daarna gezelschap van een politie patrouille.
Ze keken even naar ons van top tot teen en vonden het verder wel goed waarna
ze vertrokken. Wij ook.
De weg voerde ons verder binnendoor door diverse dorpjes. In het begin was het wel druk en hoorde ik achter mij roepen dat als het zo bleef we een andere weg moesten nemen, maar nadat we twee dorpjes verder waren was het heerlijk rijden over bochtige wegen met af en toe een doorkijk naar de zee.
Ondertussen hadden we er al heel wat uurtjes op zitten voor die tweede dag, en om bij St Michel te komen moesten we nog even. We besloten maar om de tolweg te pakken, dat schiet ten minste op, en dat deed het. Omdat je in Frankrijk vooraf gewaarschuwd wordt (hoe lang houden ze dit vol?) dat er een camera in de buurt is konden we, tussen de camera’s door, er een lekkere gang in houden.
Uiteindelijk de afslag die we moesten hebben. De afstand over de tolweg viel een beetje tegen, toch langer dan verwacht. We zagen van verre St Michel op ons afkomen, best wel een bijzonder gezicht zo vanuit de verte, het trekt echt de aandacht. 25 jaar geleden kon je de auto daar bijkans nog bijna voor de deur zetten, nu waren er giga P-plekken georganiseerd zoals je die ook bij de Efteling hebt en kon je er enkel komen met een pendelbusje. Hadden we daar zin in? Nah, doe maar niet was de uitslag.
Op de heenweg binnendoor naar St Michel hadden we een aantal hotelletjes gezien en nu was het zaak er 1 uit te zoeken. Dat lukte. Nadat we eerst lekker gegeten hadden gingen we een beetje uitbuiken door een stukje te gaan lopen. Wij weg naar buiten en richting de landerijen en nog verder de shapenweide. Hoorden we plots een hoop gehijg achter ons, het was de restaurant madam die ons na 400m in gestrekte draf bereikte. We zijn weg gegaan zonder te betalen en dat was volgens haar niet de bedoeling.
Na een gezellig gesprek waarbij we duidelijk hebben kunnen maken dat we in het hotel op kamer 21 zijn gehuisvest was alles weer in orde, ze zou het op de rekening zetten en liep vervolgens rustiger terug dan dat ze gekomen was.
Voordat we gingen slapen, we hadden net de tandjes gepoetst en waren de wax oordoppen weer aan het kneden, schreeuwde peter het uit: er is een vlieg IN de kamer!!!! Nah, und?
Niet voor Peter, voor je tot drie kon tellen had Peter zn broek gepakt en zat de vlieg achterna. Die gaat straks op je hoofd zitten, was zijn motivatie om struikelend door de kamer de vlieg achterna te zitten. Het duurde even, maar voordat ik in slaap viel had ie m. Echt een killer, die Peet.
Het slapen gaan was niet zonder theater, het ontwaken ook niet. Vaak ben ik de eerste die tussen de klamme lap vandaan komt, zo ook nu. Dat werd wel veroorzaakt door het gesnurk van beide andere heren in het hok.
Dat dacht ik althans.
Toen het eindelijk tot mij doordrong hoorde ik een onophoudend gemekker en getrippel van voetjes.
Wat krijgen we nu weer?
De anderen waren nu ook uit bed en gezamenlijk stonden we in ons ondergoed of wat er voor door ging voor het raam te kijken. (kamer 21 was op de begane grond)
Een eindeloze stroom aan blatende schapen passeerde ons raam op 1 meter afstand. Die gingen zeker een dagje uit of zo.
Er kwam echt geen eind aan, honderden en honderden grote en kleine wolbalen trokken voorbij, de straat onder
kakkend waar ze zelf nog eens over uit wilde glijen en hun enkel daarbij verzwikte. Ook goede morgen! Behee!
Tijd om te badderen en kleren aan te trekken. Uit het ritsje van mn tas ( ik berg alles geordend op zodat ik het terug kan vinden) pakte ik wat ik nodig had en maakte mij, na de baderie, klaar voor het ontbijt, zo ook Walle en Peter.
We hadden besloten om in 1 ruk terug te rijden naar Duinkerken vanwege de D-Day feestweek.
Nadat we al een tijdje op de baan waren naderden we een tolpoortje. Omdat je als motorrijder toch wat langer
bezig bent, handschoenen uit, portemonnee pakken, kaartje of geld pakken etc etc.
besloot ik om nadat ik betaald had alles los in mn jas te stoppen en door te rijden om mij bij Peter,
die als eerste er doorheen was, te voegen die al verderop langs de kant stond te wachten en dan alles netjes
op te bergen.
Ik sta stil naast Peter, schop ondertussen, terwijl ik bijna stil sta, de jiffy uit en leun naar links. Vervolgens lag ik languit op mn snufferd met de motor op 1 oor. @#$%%$@# De jiffy niet ver genoeg uitgeklapt.
Zo handig dit, om snel van de motor af te komen, echt.
Samen optillen lukte niet 1,2,3 dus even op Walle gewacht. Ondertussen kwam er een stel met de auto naast ons
staan met de vraag of ze konden helpen. Kijk, daar word ik dan weer vrolijk van, het bestaat nog: mensen die
ongevraagd hulp aanbieden. We bedankten vriendelijk en toen we gedag hadden gezegd was Walle er ook.
Met zn drie de motor opgetilt en de schade opgenomen. Viel gelukkig reuze mee. Mn rechter knipper voor had
het moeten ontgelden. Gelukkig te overzien. Voor het zelfde geld breekt je koppelingshandel af of zoiets.
Omdat ik me in t zweet aan het typen ben sla ik de rest tot aan Duinkerken over anders gaat t op een verhaal lijken. Dus…
Na een hotel te hebben gevonden waarbij Walle echt alleen wilde slapen in een eigen kamer omdat ie s-nachts last had
van wat herrie, gingen we lopend naar de kade om wat eten te scoren. Het was de laatste avond samen dus we gingen
het er eens extra van nemen. We vonden een Italiaans/Franse tent aan de kademuur die ook nog een ponton in de
haven zelf had liggen, ingericht als buiten terras.
Daar vonden we een plekje in de hoek. Peet wist te vertellen dat als je water bestelde (zoals ik) in Frankrijk ze
verplicht waren kraanwater te brengen, gratis. Tja we blijven Ollanders natuurlijk. Dus de ober kon zn fles weer
mee terug nemen en we kregen een kan water.
Na een aantal biertjes en nog natafelend van een goede maaltijd viel het ons op dat er even verderop een flink uit
de kuiten gewassen kerel zat te eten maar nu al een tijdje geen teken van leven meer gaf. Onze vriendelijk ober
tikde de man aan op de schouder en pakte zn prak die er nog over was in en vroeg hem om op te stappen.
Dat ging moeizaam en de man zwaaide en zwierde richting de loopplank van het ponton waar die vervolgens met
een knal tegen het zij-muurtje knalde. Het duurde even maar hij stond weer rechtop en stapte resoluut en
vol zelfvertrouwen de plank af. Kaaabhwaaaam.
Peter en ik konden niets zien maar aan het gezicht van Walle af te leiden konden we wel bedenken wat er gebeurd was.
Walle vertelde dat ie languit tegen de vlakte is gegaan en toen we dat voor ons zagen konden we ons lachen niet
meer inhouden. Leedvermaak is het leukste wat er is, en zeker dat van een ander. Maar ok, ik zeg sorry, en dat
doe ik vanwege de waarden en normen die ik niet wil overschrijden.
Tegen 23.00 uur gingen we het centrum in nadat Peter en Walle zich in een nabijgelegen visrestaurant hadden laten
informeren over het feest. Het gehele centrum was afgezet en er was een feest van jewelste.
Van al dat bier moest Walle toch nog even de aardappels afgieten en zocht een stiller plekje op.
Voor Peter en mij het moment om weg te glippen tussen de menigte en Walle aan zn lot over te laten.
Ja, boys will be boys.
Nadat we vonden dat ie lang genoeg van alles verlaten was hebben we m weer opgezocht.
Een oer gezellig feest daaro, beter dan ons bevrijdingsfeest kan ik je vertellen. Hier nog een foto van het niet
zo nuchtere stel. De foto lijkt wat bewogen maar dat komt omdat ze waggelde van de pret die we hadden.
Die meid daarachter had alles in de gaten en stak de draak met ons. Foei zeg :CL:
Ja, en dan de volgende ochtend. Dan moet je ook man zijn natuurlijk. Dat lukte niet helemaal maar met een paar aspirines was het net te doen. Dan komt onvermijdelijk het moment dat de wegen gaan scheiden.
Peter sloeg als eerste af, ik reed nog een stuk met Walle mee maar ook voor ons kwam het moment dat we uit elkaar gingen.
Volgend jaar weer, maar dan ergens anders! Bedankt mannen