Thijsiepee
MF veteraan
Mensen winnen enorme geldbedragen. Mensen genezen van een ernstige ziekte. Mensen krijgen een klein wezentje geboren, allemaal opwinding. Opwinding, dat is waar het hier bij mij om draait. Ik ben een persoon, dat erg geniet van opwinding, wie niet?
Eind oktober heb ik mijn motor neergezet om te rusten. Dat heb ik bewust gedaan. Ik heb het bewust gedaan, omdat de akelige perioden er aankwamen, waardoor het motorrijden zowaar onmogelijk wordt gemaakt door de omstandigheden. De eerste weken ontbrak bij mij nog het gemis van het motorrijden. De akelige perioden zijn voor een motorrijder, meestal, een doorn in het oog. Ik ben één van de personen die dat gevoel als een "doorn in het oog" ervaren. Ik heb respect voor de mensen die tijdens barre omstandigheden de motor nog blijven besturen. Maar begrijp daarnaast héél goed de ergenis van mensen over de obstakels die de winterse omstandigheden met zich teweeg brengen.
De eerste kriebels begonnen echter weer te komen in de maand februari.
Toen begon ik het motorrijden toch wel te missen. De kriebels begonnen serieuze vormen aan te nemen, nadat de regen zijn intrede had gedaan, in plaats van de ijzel/sneeuw. De kriebels namen de overhand, tijdens de dag dat het motorijden, voor mijn gevoel, weer werkelijkheid kon worden. De gedachte dat het gevoel van het gemis weer ontdaan kon worden, bracht bij mij een zekere blijdschap, een soort van genegenheid.
Op de dag dat het eerste ritje op de motor weer werkelijkheid zou kunnen worden, werd ik spontaan voor de wekker wakker. Dat terwijl ik, als ik naar school toe moet, vaak moeite ermee heb, om uit bed te komen. Ik stond dan ook te popelen, als een klein kind in een vestiging van McDonalds.
Éénmaal het eerste gebrul uit de dubbele, open uitlaten weer gehoord te hebben, sinds een tijd, begon de adrenaline toch echt te stromen. Tijdens de eerste meters van het nieuwe jaar, had ik echt het gevoel van een kleind dat stond te wachten op een Hapy Meal. Één en al blijdschap, wat ook duidelijk was af te lezen aan mijn gelaat.
Tijdens de rit; af en toe al even de gashendel op een grotere stand gezet, waardoor de adrenaline heviger door mijn lichaam begon te stromen. Eenmaal op de snelweg aangekomen, Sneek - Leeuwarden, had ik de mogelijkheid om de stand van het gas op een niet legale stand te zetten. Die mogelijkheid werd, even deze passage vergeten aanhangers K. Spee, door mij benut.
Dat gevoel, is moeilijk te omschrijven. Je rijdt op een 1000cc 2 cilinder supersportmotor, met een enorm koppel, al in het begin van het toerengebied. Het gevoel wanneer je zo'n motor "weer" op zijn donder geeft, brengt een, nog hogere, stoot adrenaline in je bloedbaan.
Die adrenaline, bezorgt bij mij een bijzonder gevoel. Het gevoel alsof ik een enorm geldbedrag heb gewonnen, het gevoel van iemand die genezen is van een ernstige ziekte, of iemand die net een kind heeft mogen verwelkomen op de wereld.
Dat gevoel kan je omschrijven als: opwinding. De opwinding die iemand krijgt wanneer iemand veel blijdschap mag ervaren. Daar geniet ik enorm van en zijn al mijn zorgen voor even verdwenen.
Lang leve het motorrijden! Ik zeg dan ook op dat soort momenten: Yeah!
Eind oktober heb ik mijn motor neergezet om te rusten. Dat heb ik bewust gedaan. Ik heb het bewust gedaan, omdat de akelige perioden er aankwamen, waardoor het motorrijden zowaar onmogelijk wordt gemaakt door de omstandigheden. De eerste weken ontbrak bij mij nog het gemis van het motorrijden. De akelige perioden zijn voor een motorrijder, meestal, een doorn in het oog. Ik ben één van de personen die dat gevoel als een "doorn in het oog" ervaren. Ik heb respect voor de mensen die tijdens barre omstandigheden de motor nog blijven besturen. Maar begrijp daarnaast héél goed de ergenis van mensen over de obstakels die de winterse omstandigheden met zich teweeg brengen.
De eerste kriebels begonnen echter weer te komen in de maand februari.
Toen begon ik het motorrijden toch wel te missen. De kriebels begonnen serieuze vormen aan te nemen, nadat de regen zijn intrede had gedaan, in plaats van de ijzel/sneeuw. De kriebels namen de overhand, tijdens de dag dat het motorijden, voor mijn gevoel, weer werkelijkheid kon worden. De gedachte dat het gevoel van het gemis weer ontdaan kon worden, bracht bij mij een zekere blijdschap, een soort van genegenheid.
Op de dag dat het eerste ritje op de motor weer werkelijkheid zou kunnen worden, werd ik spontaan voor de wekker wakker. Dat terwijl ik, als ik naar school toe moet, vaak moeite ermee heb, om uit bed te komen. Ik stond dan ook te popelen, als een klein kind in een vestiging van McDonalds.
Éénmaal het eerste gebrul uit de dubbele, open uitlaten weer gehoord te hebben, sinds een tijd, begon de adrenaline toch echt te stromen. Tijdens de eerste meters van het nieuwe jaar, had ik echt het gevoel van een kleind dat stond te wachten op een Hapy Meal. Één en al blijdschap, wat ook duidelijk was af te lezen aan mijn gelaat.
Tijdens de rit; af en toe al even de gashendel op een grotere stand gezet, waardoor de adrenaline heviger door mijn lichaam begon te stromen. Eenmaal op de snelweg aangekomen, Sneek - Leeuwarden, had ik de mogelijkheid om de stand van het gas op een niet legale stand te zetten. Die mogelijkheid werd, even deze passage vergeten aanhangers K. Spee, door mij benut.
Dat gevoel, is moeilijk te omschrijven. Je rijdt op een 1000cc 2 cilinder supersportmotor, met een enorm koppel, al in het begin van het toerengebied. Het gevoel wanneer je zo'n motor "weer" op zijn donder geeft, brengt een, nog hogere, stoot adrenaline in je bloedbaan.
Die adrenaline, bezorgt bij mij een bijzonder gevoel. Het gevoel alsof ik een enorm geldbedrag heb gewonnen, het gevoel van iemand die genezen is van een ernstige ziekte, of iemand die net een kind heeft mogen verwelkomen op de wereld.
Dat gevoel kan je omschrijven als: opwinding. De opwinding die iemand krijgt wanneer iemand veel blijdschap mag ervaren. Daar geniet ik enorm van en zijn al mijn zorgen voor even verdwenen.
Lang leve het motorrijden! Ik zeg dan ook op dat soort momenten: Yeah!
Laatst bewerkt: