Dag 4,
Dinsdag 30 mei
Crest-Castellane
Het is rond een uur of tien dat we de camping afrijden. De eigenaars zwaaien ons nog even uit en daarna gaat het al rap linksaf de D93 op. Het ontbijt ging er goed in en daardoor kunnen we vandaag eerst eens flink wat kilomters maken voordat we ons druk gaan maken om tijdrovende zaken zoals voedsel en dergelijke. De stemming zit er weer goed in en we slingeren over de D93 richting Die, iedereen volgt goed en via de portofoon hoor ik dat achteraan ook alles lekker gaat.
Vandaag gaan we de echte doorsteek maken naar het Zuiden. We rijden door de Drome en de Hautes Alpes naar de Provence waar we ons kamp op gaan zetten op een camping in Castellane. Een korte afstand van slechts 236km. Door een paar mooie gebieden. De rustdag van gisteren heeft iedereen zichtbaar goed gedaan, de stemming zit er goed in, het weer is prachtig en het is lekker rustig op de weg.
Na een uurtje gereden te hebben komen we aan bij de Col de Cabra. Een niet al te hoog colletje. We stappen hier af om even een pauze te nemen en wat te eten en te drinken. Het is een typische stopplek voor veel mensen. Een fietser maakt een ssanitaire stop recht onder het uithangbord van de Col de Cabra en een wat ouder stel staat intiem te zoenen op de parkeerplaats. Mitkah doet een duit in het zakje door te roepen “Hey viespeuken, doe eens een beetje normaal”! Het manelijke deel van dit zoenende duo staat Mitkah in onvervalst nederlands te woord! Daar gaat je dekmantel van “toerist” Mitkah! Als Mitkah weer wat bijgekomen is van de schrik en wij van de slappe lach check ik de app “GPS tracking” om te zien waar de tweede groep zich bevind. Ik zie dat ze zich maar een paar km bij ons vandaan bevinden. We besluiten om nog even op deze groep te wachten en daarna weer verder te gaan.
In een poep en een zucht zijn ze er. Ze komen de bocht om en rijden verder, blijkbaar hebben ze net een stop gemaakt en rijden ze nog ff door. Wij spreken af om nog eens een uurtje door te rijden en in de buurt van Sisteron een supermarkt op te gaan zoeken om te lunchen. Na vijf minuten stappen we ook maar weer op en zetten ons in beweging richting het zuiden. De route glijdt langzaamaan onder onze wielen door. De gehele dag zitten we in een lekker vakantieritme in een mooi afwisselend landschap vol met groen en mooie heuvels.
Tijdens de lunchstop bij de SuperU wordt er eerst getankt en daarna worden de motoren in de schaduw gezet. Het is al met al weer behoorlijk warm geworden. Zolang we rijden valt het wel mee, maar als je stilstaat begint het toch aardig te broeien!! Allemaal ff snel de supermarkt in voor de broodnodige sanitaire stop en wat brood/beleg. Het sanitair is toch wel wat vreemd, niet dat het smerig is ofzo. Integendeel zelfs, maar waarom hangen ze die snikkeldroger zo dicht bij de deur. Hebben ze hier nog nooit van privacy gehoord ofzo?
Ik geniet van de kalmte van de supermarkt en van de schaduw op deze plek. Supermarktklanten lopen af en aan met hun winkelwagens vol boodschappen. Mensjeskijken blijft toch één van mijn favoriete bezigheden. En het kan ook heel goed als je als motorrijder op deze plek staat. Niemand neemt eigenlijk notie van je. De meesten zien je niet eens staan met je motorkleding en je bezwete hoofd. Een klein jongetje kijkt met grote ogen naar onze motoren en raakt helemaal betoverd. Zijn jonge moeder probeert hem uit de betovering te halen. Het gaat niet echt gemakkelijk. Ik spreek haar aan en vertel haar dat haar zoon betoverd is en dat hij straks waarschijnlijk ook gaat motorrijden. Ze zegt me dat ze hoopt van niet, motorrijden is immers veel te gevaarlijk. Ze tilt haar zoontje op en ze lopen samen weg, maar aan de blik in haar ogen zie ik dat ze de strijd nu verloren heeft,........haar zoon gaat over een jaar of 12 motorrijden!!
ErikE staat naast zijn Yamaha en is druk in de weer met zijn tanktas. Ik zie vanuit mijn ooghoek dat deze tanktas wel heel erg goed geordend is. een lust voor het oog. Normaal gesproken zien mijn tanktassen eruit alsof er een kernoorlog in heeft plaatsgevonden. Chaos en rotzooi voeren de boventoon, het zoeken van een bepaald item wordt een queste. Net alsof je een pinpas zoekt in een damestas. Niet bij ErikE, ErikE is geordend! Daar zouden we allemaal wat van kunnen leren!
https://youtu.be/WPnefXu0yhw
We zien op onze GPS app dat de tweede groep ons nog steeds voor is. Ik reken zo dat we ze straks wel weer ergens tegenkomen als ze ergens een rookpauze houden. We rijden door en houden vanaf nu de Route Napoleon aan. We verlaten de vallei van de Durance en trekken oostwaarts de bergen in. En dan zitten we ineens in een klein dorpje in een file, totaal onverwacht! Het dorp ligt een beetje in een dalletje en als ik voor me kijk zit het verkeer over een hele grote afstand vast. Ik besluit om de Franse methode toe te passen. We rijden langzaam langs de file totdat,.........er een grote vrachtwagen nadert op de ander weghelft. De weg is hier echter zo smal dat ik besluit om maar op de stoep te wachten. Als eenmaal de rij autos op de tegenoverliggende baan gepasseerd is rijden we weer verder. Gelukkig zijn we na een paar minuten bij het knelpunt waar we vlotjes door het verkeerslicht worden geloodst door de wegwerker. Pfff, toch nog stress op de vakantiedag.
Als we een half uurtje verder rijden nemen we een pauze op een kleine parkeerplek langs de N85. Een paar bankjes en wat bomen zijn genoeg om even tot rust te komen. En plotseling na een minuut of 5 is daar ineens de andere groep die hier ook maar besloten heeft om te stoppen. Een paar camperaars die hadden besloten om hier maar eens een tukje te gaan doen nemen het wijze besluit om dat maar ergens anders te gaan doen. Want het is best lawaaiig als beide groepen op een parkeerplaats staan.
He is nog een kippeeindje naar Castellane en als we het dorpje binnenrijden slaan we in het centrum rechtsaf en na honderd meter ligt de camping aan de linkerkant. Tijd voor rust!!! Tijd om ons kamp op te zetten en het er even van te nemen. En de plannen voor de komende dag te smeden. Plnnen zijn er genoeg: straks eten in het dorp, vanavond biertje drinken met Dindo die vandaag jarig is, morgen een rondje rijden om de Gorges de Verdon. Mogelijkheden te over om ons niet te vervelen. En voor degene die nog vuile handen willen maken,.........Jottums RF600 loopt niet helemaal lekker. Wie er zin in heeft kan zich dus uitleven op een koppeltje carburateurs. Na een paar uurtjes plannen en rust maken is het dus tijd voor de maaltijd in het dorp. Proost en gefeliciteerd Dindo!!!!
N afloop van de maaltijd besluit ik om samen met Mikah en Auke nog een afzakkertje te nemen in een cafe. Om de hoek bij de pinautomaat zit een klein dorpscafe. Ik besluit om hier maar een tafeltje op het terras te bemannen. Mitkah en Auke lopen nog enkele tientallen meters achter me. Het etablissement ziet eruit alsof de grootouders van de eigenaar de boel destijds hebben laten verbouwen en er nooit meer iets aan hebben gedaan. Vaalgele muren die doortrokken zijn van decennia sigarettenrook bieden me een kijkje in het verleden van deze zaak. De foto's aan de muur geven een indruk van het vervlogen goede leven van de plaatselijke notabelen en hun families.
Ik vraag aan de patron of hij nog geopend is. Met een vriendelijk “mais bien sure monsieur” biedt de beste man mij een stoel aan.
Ik ga zitten en schuif met een krassend geluid de stoel over het terras. De maltezer van mijn buren schrikt wakker en blaft mij venijnig toe. Ik kijk het beest en het stel aan, vang in een flits een paar woorden van hun conversatie op. Ze spreken Vlaams. Ik vraag aan de buurman of het veilig is met die waakhond van hem en of het beest al gegeten heeft. De man kijkt me met een dronken blik aan en met halfdubbele tong stelt de beste man mij gerust dat zijn hond “geen Ollanders bijt, daar wordt'ie ziek van”. Op dat moment komt Auke net bij de tafel en vraagt “huh, wat zegt'ie?”. De vrouw neemt het tafereel bliksemsnel in zich op, kijkt Auke en mij aan en na enige seconden vertwijfeling redt ze de situatie door te zeggen dat haar man “een raar grapje maakt en een beetje dronken is”. Ik moet er smakelijk om lachen, maar iets in mijn achterhoofd vertelt me dat deze vrouw al aardig wat ervaring heeft met haar man uit een hachelijke situaties redden. De mens blijft een zonderling verschijnsel!!
Na twee biertjes vinden we het welletjes, we laten onze Vlaamse buurman met zijn klaagzang over "den Ollanders" alleen en we lopen het laatste stukje terug naar de camping. Ik lig in mijn tent, luister nog wat muziek en ergens halverwege het nummer Crazy van Icehouse gaat het lampje uit