?
Als je maar lang genoeg doorrijdt wordt het vanzelf beter weer
![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
Overigens schijnt hier op dit moment de zon, dus prima.
Enkele weken door West-Europa op een 1975 Kawasaki
- Onderwerp starter Tijger Tony
- Startdatum
Als je maar lang genoeg doorrijdt wordt het vanzelf beter weer
Overigens schijnt hier op dit moment de zon, dus prima.
Diirk
Die hard MF'er
Ik heb me weer even kunnen inbeelden dat ikzelf achter het stuur zat en de ziltige zeelucht opsnoof, waarvoor dank @Tijger Tony
Weer 1 om in te lijsten!
Boekvorm mag ook
Boekvorm mag ook
mean-machine
uut Ee
Opstoppingen, en dat in mei? Dan heeft ie nog geluk!
Paar jaar geleden heb ik de Bloemenrivièra, van Genua naar Menton,(*) gereden midden zomer.
Langs alle vakantieplaatsen, dat was slalom tussen de badgasten met zwembandjes en parasolletjes door.
Maar niet klagen. Je weet op voorhand dat 't super-druk is vlak langs de zee.
(*)
Wat is het dan een verademing als je bij Menton de bergen in stuurt.
Startpunt van de RDGA. Wat een stilte ineens!
Paar jaar geleden heb ik de Bloemenrivièra, van Genua naar Menton,(*) gereden midden zomer.
Langs alle vakantieplaatsen, dat was slalom tussen de badgasten met zwembandjes en parasolletjes door.
Maar niet klagen. Je weet op voorhand dat 't super-druk is vlak langs de zee.
(*)
Wat is het dan een verademing als je bij Menton de bergen in stuurt.
Startpunt van de RDGA. Wat een stilte ineens!
klopt ik moet weer op herhaling
Tijger Tony
Die hard MF'er
- Onderwerp starter
- #332
Dag 18 – Vrijdag 5 Mei 2023
Route: San Remo – Alessandria: 230km
Totaal Afgelegd: 5.944km
Enkele dagen geleden, onderweg in het Spaanse binnenland, flitste er een ultieme bestemming (een profetische meelezer noemde deze magische plaats al) in m’n hoofd, die, indien gehaald, deze motorreis naar een voor mij absolute apotheose zou tillen en sinds het oversteken van de Pyreneeën is m’n eerder doelloze manier van reizen weer omgevormd in het reizen naar een bepaalde bestemming, en neemt die latente haast die ik eerder deze reis van me af wist te schudden, weer achterop het zadel plaats. De ritten van de afgelopen dagen stonden zeker op zichzelf en waren een genot om te rijden, echter, vandaag zou weer als zo’n overgangsrit aanvoelen: het officieel beïndigen van de Riviera en de afstand tot bestemming X zo veel als mogelijk verkleinen.
Voor vertrek loop ik nog een rondje over de camping, waarbij mijn liefde voor pre-2000 (eigenlijk pre-1980) motoren weer versterkt wordt (onderstaande fiets, beste Ducaudi, is geen Monster: het is allicht een prima motorfiets, beter dan welke Monster ooit gemaakt, maar noem haar aub geen Monster) en ik een praatje maak met een oude Hollandse baas met een prachtige caravan, waar hij al twee decennia Europa mee rondtrekt maar die er desondanks nog als nieuw uitziet. Het duurt even voor ik besef dat zijn 20 jarig eigenaarschap betekent dat hij deze in 2003 aankocht, en niet, zoals “20 jaar geleden” intuitief aanvoelt, in 1973…
Na nog twee heerlijke espresso’s in de camping bar – zo’n typisch Italiaanse bar, stijlvol en schijnbaar moeiteloos chique – trap ik de Z aan en zet koers richting Genua om de laatste restjes Riviëra te verslinden. Hoewel deze kustweg het vervolg is van de Franse Riviëra, is het landschap drastisch anders: in het Franse deel heb je hier en daar een heuvel die tot aan de kust rijkt, maar meestal zit er nog een stuk vlak land tussen de uitlopers van het heuvelland en de kustlijn, waardoor de meeste steden en dorpjes hier veelal vlak zijn. In het Italiaanse deel komen de heuvels – of eerder bergen – tot aan de kust waardoor de dorpjes op deze route de vreemde combinatie van berg- en kustplaats in zich dragen. De hele atmosfeer is hier een stuk chaotischer – zowel qua stedenbouw als qua verkeer – maar na een kleine 6.000km in het zadel heb ik geleerd me vooral aan de omstandigheden aan te passen. Doorheen de overvolle dorpen en steden die ik passeer laat ik me eerst inhalen door een willekeurig meisje op een Vespa, en volg haar doorheen het verkeer. De meeste van hen combineren een uiterst gracieuze rijstijl, met een perfecte voertuigbeheersing en volmaakt verkeersinzicht en ze vloeien als ether doorheen de filter die de opstoppende auto’s veroorzaken. Ondanks mijn hoger pk/kg verhouding is het soms knap lastig om ze bij te houden en ik maak mezelf wijs dat de lange wielbasis en het gewicht van m’n fiets + bagage me afremmen, al weet ik diep van binnen dat deze Vespaanse maagden gewoon betere rijders zijn dan ik. Wat me verder enorm opvalt aan het verkeer in Italië is dat 90% van de automobilisten motorrijders ziet én, nog verbazender, ze ook gewoon veel gunt. Waar filteren in BE / NL nog wel eens gepaard gaat met expres snijdende automobilisten (Ik in de file, dan jij ook, die gedachte) maken de meeste Italianen gewoon ruimte en gaat het er, ondanks de schijnbare chaos, erg hoffelijk aan toe.
Eens buiten de stadskernen kan ik objectief niet anders dan toegeven dat het Franse deel gewoon veel mooier, properder en geplander is, toch verkies ik het “lelijker” Italiaanse deel. In de ruwheid, de soms bizarre inplanting en het vriemelende verkeer zit die Italiaanse flair, het Dolce Vita, dat ongrijpbare zo ingebakken dat de schoonheid ervan de lelijkheid van stenen moeitloos overstemt. Terwijl deze gedachten door m’n hoofd spelen geef ik voor mezelf toe dat ik erg subjectief ben in m’n beoordeling en dat het loutere predicaat “fatto in Italia” vaak voldoende is om objectieve lelijkheid te omarmen en te feteren als absolute schoonheid en zo pakweg de Fiat Mulitpla nog best te pruimen vind - terwijl mijn oordeel, mocht er VW op de motorkap zou staan, een stuk minder mild zou zijn.
Ik speel nog met het idee om in Genua de Ponte San Giorgio over te steken – de vervanger van de in 2018, één week voor mijn eigen geplande passage aldaar met het ganse gezin in de auto, ingestortte Morandi brug, maar de oplopende drukte voorbij Imperia doet me hier van afzien, en ik besluit hier de E30 op te draaien, de Middellandse zee achter mij te laten en de tocht richting Noorden aan te vatten.
Na een verder eerder monotome rit, waarbij de klim naar het Italiaanse, Noordelijke hoogland is begonnen, kom ik na nog een uurtje of twee aan in Alessandria, waar ik de eerste camping die ik tegenkom, oprij. Op het eerste zicht is deze camping Val Milano een waar paradijs, met een prachtig zwembad, prima sanitair en hemelse campeerplekken. De campeerplekken stellen niet teleur, de rest van de camping was niet best: het zwembad ging pas in Juni open en het sanitair: kom ik nog op terug…
Tijdens het opzetten van m’n tent kwam er ook net een koppel Franse zestigers, Ludvine en Jean-Pierre, aan met de fiets, die vanuit hun woonplaats in Zuid Frankrijk, onderweg waren naar Istanboel. Met stijgende verbazing bekijk ik de hoeveelheid zooi die ze maar van hun fiets en fietskar blijven plukken en als alle troep afgeladen is wrijf ik me even in de ogen en heb moeite met te geloven wat ze allemaal meezeulen, en te snappen waarom ze dat allemaal meezeulen. Naast 3 full size kookpotten, een messenset, een grote snijplank, een gereedschapskist vol exotisch keukengerei (Ludvine is nogal een smulpaap, aldus Ludvine), ook nog twee uit de kluiten gewassen vouwstoelen, een 6 persoonstent, avondkledij inclusief geklede schoenen, een halve bibliotheek aan papieren boeken en nog een accessoire van Ludvine, kom ik ook nog op terug…
Tijdens een rondje over de camping ontmoet ik Hashan, die op de camping werkt en er samen met z’n moeder woont en semi-illegaal in Italië verblijft en, zo blijkt uit z’n verhalen, nogal wordt uigebuit door de camping eigenares. Aardige kerel, beetje te sociaal naar mijn zin en hij beslist voor ons beiden om deze avond samen door te brengen.
Even later begin ik aan het eten: paste met een pot overheerlijk Barilla saus en wat extra verse groentjes erbij – klaar in 10 minuutjes. Ondertussen is m’n Franse buurman druk in de weer met verse ui, look, fond, aardappelen, lamskroon, room, gemalen kaas en tal van kruiden, en lang, lang nadat mijn avondmaal verwerkt is, komt hij aanzetten met een schijnbaar perfect gegaarde lamskroon, aardappelgratin en gestoofde snijbonen. Ondertussen heeft Ludvine haar accesoire – hier zou ik nog op terugkomen – bovengehaald. Welk voorwerp is, mocht je met de fiets onderweg zijn naar de Bosporus, werkelijk o n o n t b e e r l i j k? Juist ja, een accordeon natuurlijk – en die sleept ze dus dat hele roteind met zich mee. Nu ja, ik ben er wel blij mee, want ze tovert er de mooiste melodiëen uit en vermaakt ons – er zit ondertussen nog een stel Noorse MTB’ers die kwamen aangewaaid bij – en haar repertoire bestaat uit een wonderlijke mix van klezmer, chanson en enkele jazz standards en wat eigen composities.
Als Hashan even later nog komt aanzetten met enkele biertjes, verbreek ik voor één keer de afspraak die ik met mezelf maakte – niet drinken tijdens deze reis – en neem dankbaar een Moretti van hem aan. Het wordt zo nog een erg gezellige avond, en wanneer eerst de Noren, dan de Franse zich in hun tent terugtrekken, loop ik zelf nog even de bar binnen om nog enkele halve liters op te halen en praat nog tot een uur of één verder met Hashan, die z’n wonderbaarlijke leven voor me uit de doeken doet. Kort samengevat: hij komt uit een door burgertwist en Tsunami vescheurd Sri Lanka, is aldaar getrouwd, z’n vrouw haat hem met elke vezel, hij verdient nu net genoeg om OK-ish te overleven, maar te weinig om vooruitgang te boeken, en is zinnens om later dit jaar door te reizen naar Berlijn om in het garagebedrijf van een oom aan de slag te gaan en in Duitsland z’n geluk te beproeven. Mijn hoofd duizelt – niet enkel van de overmaat bier – maar ook door z’n levensloop en het contrast met de hangmat waarin ik al 40 jaar lig en met een vreemde mix van dankbaarheid en wat voelt als schaamte over mijn plaats in het universum trek ik me terug in m’n tent.
Route: San Remo – Alessandria: 230km
Totaal Afgelegd: 5.944km
Enkele dagen geleden, onderweg in het Spaanse binnenland, flitste er een ultieme bestemming (een profetische meelezer noemde deze magische plaats al) in m’n hoofd, die, indien gehaald, deze motorreis naar een voor mij absolute apotheose zou tillen en sinds het oversteken van de Pyreneeën is m’n eerder doelloze manier van reizen weer omgevormd in het reizen naar een bepaalde bestemming, en neemt die latente haast die ik eerder deze reis van me af wist te schudden, weer achterop het zadel plaats. De ritten van de afgelopen dagen stonden zeker op zichzelf en waren een genot om te rijden, echter, vandaag zou weer als zo’n overgangsrit aanvoelen: het officieel beïndigen van de Riviera en de afstand tot bestemming X zo veel als mogelijk verkleinen.
Voor vertrek loop ik nog een rondje over de camping, waarbij mijn liefde voor pre-2000 (eigenlijk pre-1980) motoren weer versterkt wordt (onderstaande fiets, beste Ducaudi, is geen Monster: het is allicht een prima motorfiets, beter dan welke Monster ooit gemaakt, maar noem haar aub geen Monster) en ik een praatje maak met een oude Hollandse baas met een prachtige caravan, waar hij al twee decennia Europa mee rondtrekt maar die er desondanks nog als nieuw uitziet. Het duurt even voor ik besef dat zijn 20 jarig eigenaarschap betekent dat hij deze in 2003 aankocht, en niet, zoals “20 jaar geleden” intuitief aanvoelt, in 1973…
Na nog twee heerlijke espresso’s in de camping bar – zo’n typisch Italiaanse bar, stijlvol en schijnbaar moeiteloos chique – trap ik de Z aan en zet koers richting Genua om de laatste restjes Riviëra te verslinden. Hoewel deze kustweg het vervolg is van de Franse Riviëra, is het landschap drastisch anders: in het Franse deel heb je hier en daar een heuvel die tot aan de kust rijkt, maar meestal zit er nog een stuk vlak land tussen de uitlopers van het heuvelland en de kustlijn, waardoor de meeste steden en dorpjes hier veelal vlak zijn. In het Italiaanse deel komen de heuvels – of eerder bergen – tot aan de kust waardoor de dorpjes op deze route de vreemde combinatie van berg- en kustplaats in zich dragen. De hele atmosfeer is hier een stuk chaotischer – zowel qua stedenbouw als qua verkeer – maar na een kleine 6.000km in het zadel heb ik geleerd me vooral aan de omstandigheden aan te passen. Doorheen de overvolle dorpen en steden die ik passeer laat ik me eerst inhalen door een willekeurig meisje op een Vespa, en volg haar doorheen het verkeer. De meeste van hen combineren een uiterst gracieuze rijstijl, met een perfecte voertuigbeheersing en volmaakt verkeersinzicht en ze vloeien als ether doorheen de filter die de opstoppende auto’s veroorzaken. Ondanks mijn hoger pk/kg verhouding is het soms knap lastig om ze bij te houden en ik maak mezelf wijs dat de lange wielbasis en het gewicht van m’n fiets + bagage me afremmen, al weet ik diep van binnen dat deze Vespaanse maagden gewoon betere rijders zijn dan ik. Wat me verder enorm opvalt aan het verkeer in Italië is dat 90% van de automobilisten motorrijders ziet én, nog verbazender, ze ook gewoon veel gunt. Waar filteren in BE / NL nog wel eens gepaard gaat met expres snijdende automobilisten (Ik in de file, dan jij ook, die gedachte) maken de meeste Italianen gewoon ruimte en gaat het er, ondanks de schijnbare chaos, erg hoffelijk aan toe.
Eens buiten de stadskernen kan ik objectief niet anders dan toegeven dat het Franse deel gewoon veel mooier, properder en geplander is, toch verkies ik het “lelijker” Italiaanse deel. In de ruwheid, de soms bizarre inplanting en het vriemelende verkeer zit die Italiaanse flair, het Dolce Vita, dat ongrijpbare zo ingebakken dat de schoonheid ervan de lelijkheid van stenen moeitloos overstemt. Terwijl deze gedachten door m’n hoofd spelen geef ik voor mezelf toe dat ik erg subjectief ben in m’n beoordeling en dat het loutere predicaat “fatto in Italia” vaak voldoende is om objectieve lelijkheid te omarmen en te feteren als absolute schoonheid en zo pakweg de Fiat Mulitpla nog best te pruimen vind - terwijl mijn oordeel, mocht er VW op de motorkap zou staan, een stuk minder mild zou zijn.
Ik speel nog met het idee om in Genua de Ponte San Giorgio over te steken – de vervanger van de in 2018, één week voor mijn eigen geplande passage aldaar met het ganse gezin in de auto, ingestortte Morandi brug, maar de oplopende drukte voorbij Imperia doet me hier van afzien, en ik besluit hier de E30 op te draaien, de Middellandse zee achter mij te laten en de tocht richting Noorden aan te vatten.
Na een verder eerder monotome rit, waarbij de klim naar het Italiaanse, Noordelijke hoogland is begonnen, kom ik na nog een uurtje of twee aan in Alessandria, waar ik de eerste camping die ik tegenkom, oprij. Op het eerste zicht is deze camping Val Milano een waar paradijs, met een prachtig zwembad, prima sanitair en hemelse campeerplekken. De campeerplekken stellen niet teleur, de rest van de camping was niet best: het zwembad ging pas in Juni open en het sanitair: kom ik nog op terug…
Tijdens het opzetten van m’n tent kwam er ook net een koppel Franse zestigers, Ludvine en Jean-Pierre, aan met de fiets, die vanuit hun woonplaats in Zuid Frankrijk, onderweg waren naar Istanboel. Met stijgende verbazing bekijk ik de hoeveelheid zooi die ze maar van hun fiets en fietskar blijven plukken en als alle troep afgeladen is wrijf ik me even in de ogen en heb moeite met te geloven wat ze allemaal meezeulen, en te snappen waarom ze dat allemaal meezeulen. Naast 3 full size kookpotten, een messenset, een grote snijplank, een gereedschapskist vol exotisch keukengerei (Ludvine is nogal een smulpaap, aldus Ludvine), ook nog twee uit de kluiten gewassen vouwstoelen, een 6 persoonstent, avondkledij inclusief geklede schoenen, een halve bibliotheek aan papieren boeken en nog een accessoire van Ludvine, kom ik ook nog op terug…
Tijdens een rondje over de camping ontmoet ik Hashan, die op de camping werkt en er samen met z’n moeder woont en semi-illegaal in Italië verblijft en, zo blijkt uit z’n verhalen, nogal wordt uigebuit door de camping eigenares. Aardige kerel, beetje te sociaal naar mijn zin en hij beslist voor ons beiden om deze avond samen door te brengen.
Even later begin ik aan het eten: paste met een pot overheerlijk Barilla saus en wat extra verse groentjes erbij – klaar in 10 minuutjes. Ondertussen is m’n Franse buurman druk in de weer met verse ui, look, fond, aardappelen, lamskroon, room, gemalen kaas en tal van kruiden, en lang, lang nadat mijn avondmaal verwerkt is, komt hij aanzetten met een schijnbaar perfect gegaarde lamskroon, aardappelgratin en gestoofde snijbonen. Ondertussen heeft Ludvine haar accesoire – hier zou ik nog op terugkomen – bovengehaald. Welk voorwerp is, mocht je met de fiets onderweg zijn naar de Bosporus, werkelijk o n o n t b e e r l i j k? Juist ja, een accordeon natuurlijk – en die sleept ze dus dat hele roteind met zich mee. Nu ja, ik ben er wel blij mee, want ze tovert er de mooiste melodiëen uit en vermaakt ons – er zit ondertussen nog een stel Noorse MTB’ers die kwamen aangewaaid bij – en haar repertoire bestaat uit een wonderlijke mix van klezmer, chanson en enkele jazz standards en wat eigen composities.
Als Hashan even later nog komt aanzetten met enkele biertjes, verbreek ik voor één keer de afspraak die ik met mezelf maakte – niet drinken tijdens deze reis – en neem dankbaar een Moretti van hem aan. Het wordt zo nog een erg gezellige avond, en wanneer eerst de Noren, dan de Franse zich in hun tent terugtrekken, loop ik zelf nog even de bar binnen om nog enkele halve liters op te halen en praat nog tot een uur of één verder met Hashan, die z’n wonderbaarlijke leven voor me uit de doeken doet. Kort samengevat: hij komt uit een door burgertwist en Tsunami vescheurd Sri Lanka, is aldaar getrouwd, z’n vrouw haat hem met elke vezel, hij verdient nu net genoeg om OK-ish te overleven, maar te weinig om vooruitgang te boeken, en is zinnens om later dit jaar door te reizen naar Berlijn om in het garagebedrijf van een oom aan de slag te gaan en in Duitsland z’n geluk te beproeven. Mijn hoofd duizelt – niet enkel van de overmaat bier – maar ook door z’n levensloop en het contrast met de hangmat waarin ik al 40 jaar lig en met een vreemde mix van dankbaarheid en wat voelt als schaamte over mijn plaats in het universum trek ik me terug in m’n tent.
Laatst bewerkt:
Het wordt eentonig, maar weer een super leuk verslag!
Diirk
Die hard MF'er
Ik besef me door het schrijven van de vorige comment, dat ik erg blij ben dit te kunnen lezen een half jaar na datum want dat is precies wanneer ik deze straaltjes lyrische zonneschijn het best kan gebruiken.
gt550
MF veteraan
Je moet dit geheel nog eens rustig bewerken, in boekvorm gieten en uitgeven.
Vespaanse maagden - geweldig.
Vespaanse maagden - geweldig.
David_ZZR
MF veteraan
De Multipla dat is gewoon een cultbak... en tsja met een simpele Vespa (ook de oude types) kun je met gemak heel goed meekomen in het verkeer. De 10PK (in het geval van mijn P200E uit 1982) heeft menig GS rijder behoorlijke frustraties opgeleverd nadat ze me op een recht stuk zijn ingehaald (puur op vermogen) en ik er vervolgens vele tientallen kilometers achter bleef plakken.
Brinkmeister
MF veteraan
- 16 nov 2003
- 1.208
- 650
O, heerlijk man!
Dit is volgens mij gewoon Joost Overzee die dit schrijft 
Kortom geweldig geschreven
Kortom geweldig geschreven
mean-machine
uut Ee
@ Fiat Multipla
Niet heel erg mooi, maar wel erg praktisch. (je ziet ze niet veel meer)
@ vespa snel in verkeer <dus niet>
Ik heb jarenlang een Vespa 150 gehad uit 1964. (6.25pk)
Die heb ik uiteindelijk weggedaan omdat ie toch te langzaam is. (bijv om over de snelweg ergens te komen)
Rijden in de heuvels is heel leuk. Maar om er te komen heb je een aanhanger nodig.
Op Sicilië rijden nog veel meer 2-wielers dan op vasteland van Italië.
In Palermo bij een stoplicht stonden er vaak al heel vlot 50 andere 2-wielers om je heen. Ja, meestal Vespa.
Bij groen licht even het gas open draaien, waarna je de hele weg vrij hebt voor jezelf. Fijn een paar PK extra!
@rit langs de Italiaanse Rivièra en Morandi-brug
Hierboven meldde ik dat Bloemen-Rivièra heb gereden in slalom tussen de badgasten.
Ik was daar precies op die dag dat de Morandi-brug net was ingestort. Niets-vermoedend reed ik Genua binnen.
Nu is er in Italië altijd wel chaos in de steden, maar deze keer was toch anders.
De hele stad zat vast, overal politie en de ambulances vlogen je om de oren. Wat is er aan de hand???
Pas een dag later vernam ik dat de brug was ingestort. Was ik er bijna getuige van geweest.....................
In Italië is het verkeer toch altijd weer bijzonder. Altijd een beetje chaotisch. Op de terugweg vanuit Kroatië kwamen wij door Triëst is niet heel groot maar doe maar zoals de Italianen doen ......raampje open, arm uit het raam, andere hand op de claxon en gaan!
In Florance ook zoiets.....wij reden richting het centrum en op dat moment komt er een ambulance achter ons aan met zwaailichten en sirene. Dus ik ga netjes zo snel mogelijk aan de kant. Daarna kwam ik er niet meer tussen want de Italianen gaan dus in volle vaart achter de ambulance aan want, dan kan je tenminste doorrijden. Dus tegenwoordig pas ik me gewoon aan en duik er gelijk weer achteraan.
In Rome op een grote rotonde staat in het midden een politieagent met z'n perfect gestreken uniform over z'n dienst alfa Romeo gedrapeerd met de obligate ray ban op z'n neus en z'n pet netjes op het dak. Er was wat gedonder met wat scooters en een auto (ik niet want, ik was er inmiddels al voorbij en had een parkeerplaats gevonden) maar, daar had de agent geen oog voor......wel voor de knappe dame met een heel kort rokje die voor hem langs liep. Het enige wat hij deed was.....zonnebril iets van zijn neus laten zakken en de mooie meid nakijken en daar een krachtig "ciao bella!" Achteraan roepen.
Maar hoe vaker ik in Italië kom hoe fijner dat ik het er vind. Gaat allemaal op een ander tempo. Is allemaal wat rommeliger maar, is gewoon heerlijk dat ze daar een stuk makkelijker zijn
In Florance ook zoiets.....wij reden richting het centrum en op dat moment komt er een ambulance achter ons aan met zwaailichten en sirene. Dus ik ga netjes zo snel mogelijk aan de kant. Daarna kwam ik er niet meer tussen want de Italianen gaan dus in volle vaart achter de ambulance aan want, dan kan je tenminste doorrijden. Dus tegenwoordig pas ik me gewoon aan en duik er gelijk weer achteraan.
In Rome op een grote rotonde staat in het midden een politieagent met z'n perfect gestreken uniform over z'n dienst alfa Romeo gedrapeerd met de obligate ray ban op z'n neus en z'n pet netjes op het dak. Er was wat gedonder met wat scooters en een auto (ik niet want, ik was er inmiddels al voorbij en had een parkeerplaats gevonden) maar, daar had de agent geen oog voor......wel voor de knappe dame met een heel kort rokje die voor hem langs liep. Het enige wat hij deed was.....zonnebril iets van zijn neus laten zakken en de mooie meid nakijken en daar een krachtig "ciao bella!" Achteraan roepen.
Maar hoe vaker ik in Italië kom hoe fijner dat ik het er vind. Gaat allemaal op een ander tempo. Is allemaal wat rommeliger maar, is gewoon heerlijk dat ze daar een stuk makkelijker zijn
Tutto Terreno
MF'er
- 12 mei 2019
- 175
- 196
mean-machine
uut Ee
En dan zeker er achteraan en knipperen met de lampen, om aan te geven dat ze DOOR moeten rijden!
Ik woon bij een drukkere weg.
Gedurig komt de politie voorbij met zwaailicht en sirene. Eigenlijk gaan ze toch best langzaam.
Veel haast hebben ze niet. (zo lijkt het) Op de motor ga je hier mss nog sneller??
Maar alle gekheid..............
Vandaag is er een politieman met zwaailicht op weg naar een lokfiets veroordeeld tot taakstraf.
Hij reed te snel (130kmh in BBK) een motorrijder dood. (te) Snel rijden is niet altijd gewenst!
Overig verkeer verwacht ook niet dat er iets zo erg snel aankomt.
Monster796
MF veteraan
De stelling over de Ducati Monster die geen Monster zou mogen heten onderschrijf ik van ganser harte. Plak er een Yamaha of Suzuki sticker op en niemand die het niet gelooft.
Zoals mijn nick wellicht al een beetje verraadt was ik ooit in 't bezit van een Monster 796. Heerlijke fiets, een echte allemansvriend, heerlijk voor het betere gooi- en smijtwerk in de bergen, maar ook prima voor woon- werkverkeer en zelfs op 't circuit stond de 85pk sterke makker aardig zijn mannetje.
Maar bovenal; het was onmiskenbaar een Ducati. Trellisframe, luchtgekoeld L-twin blokje. En met z'n nukken (olie verbruik, af en toe gewoon niet starten etc.
(De grap "Stukgaat-ie" is niet nieuw, en zal voor altijd aan het merk kleven )
In NL is het misschien niet veel bijzonders, maar in 't buitenland stond er toch vaak snel een groepje mannen omheen, vol bewondering te kijken en veel duimpjes te geven.
Dat zal met dat nieuwe ding niet snel gebeuren denk ik.
Als eigenaar van een moderne SuperSport, twee Pantah-s, een Paso, een Indiana en een 851 denk ik dat ik met recht mag zeggen dat ik best Ducati minded ben, maar die nieuwe generatie Monsters vind ik echt een aanfluiting voor het merk.
Maar; dat was de Indiana destijds natuurlijk ook (eigenlijk nog steeds), ook over de Paso waren de meningen verdeeld en de verkoop cijfers vielen enorm tegen. En de Pantah werd destijds ook niet gezien als een volwaardige Ducati, want in plaats van Koningsassen was deze als eerste voorzien van "Jarretel-aandrijving". (Riempjes dus, voor de nokkenassen. )
Dus wie weet zien wij het gewoon verkeerd en wordt deze generatie Monsters straks een enorme cult fiets, zoals de al eerder aangehaalde fiat Multipla. Maar die kans lijkt me klein. Heel klein. Verwaarloosbaar klein. Tot die tijd doen we het af als een sexloze in between. Te Japans voor een Italiaan en te Italiaans voor een Japanner.
Zoals mijn nick wellicht al een beetje verraadt was ik ooit in 't bezit van een Monster 796. Heerlijke fiets, een echte allemansvriend, heerlijk voor het betere gooi- en smijtwerk in de bergen, maar ook prima voor woon- werkverkeer en zelfs op 't circuit stond de 85pk sterke makker aardig zijn mannetje.
Maar bovenal; het was onmiskenbaar een Ducati. Trellisframe, luchtgekoeld L-twin blokje. En met z'n nukken (olie verbruik, af en toe gewoon niet starten etc.
(De grap "Stukgaat-ie" is niet nieuw, en zal voor altijd aan het merk kleven )
In NL is het misschien niet veel bijzonders, maar in 't buitenland stond er toch vaak snel een groepje mannen omheen, vol bewondering te kijken en veel duimpjes te geven.
Dat zal met dat nieuwe ding niet snel gebeuren denk ik.
Als eigenaar van een moderne SuperSport, twee Pantah-s, een Paso, een Indiana en een 851 denk ik dat ik met recht mag zeggen dat ik best Ducati minded ben, maar die nieuwe generatie Monsters vind ik echt een aanfluiting voor het merk.
Maar; dat was de Indiana destijds natuurlijk ook (eigenlijk nog steeds), ook over de Paso waren de meningen verdeeld en de verkoop cijfers vielen enorm tegen. En de Pantah werd destijds ook niet gezien als een volwaardige Ducati, want in plaats van Koningsassen was deze als eerste voorzien van "Jarretel-aandrijving". (Riempjes dus, voor de nokkenassen. )
Dus wie weet zien wij het gewoon verkeerd en wordt deze generatie Monsters straks een enorme cult fiets, zoals de al eerder aangehaalde fiat Multipla. Maar die kans lijkt me klein. Heel klein. Verwaarloosbaar klein. Tot die tijd doen we het af als een sexloze in between. Te Japans voor een Italiaan en te Italiaans voor een Japanner.
Laatst bewerkt:
In de trein naar Schiphol lees ik de laatste 4 pagina’s door. Donker, 3 graden en de aankomende winter is zo ongeveer het grootste contrast met de verhalen die jij schrijft. Het zorgt voor een ruim half uurtje wegdwalen al refererend naar mijn eigen (beperkte) motortrips. Dank daarvoor en ik kijk weer uit naar de rest.
Komend jaar maar weer eens een goede trip doen op de 2 wielert.
Komend jaar maar weer eens een goede trip doen op de 2 wielert.
Tijger Tony
Die hard MF'er
- Onderwerp starter
- #345
Om de heer Overzee te parafraseren, "Jeuwzus wat een compliment, tandjes!"
Tijger Tony
Die hard MF'er
- Onderwerp starter
- #346
Jij, @Monster796 bent een held! Een hele mooie vloot Duc's, fotootje mag altijd! En een Indiana, dan heb je gewoon schijt aan de "puristen" (zijn overgens gewoon puisten met een r, zo zie ik nu). Net zoals de Morini Excalibur/New York en de Guzzi V35C/CaliforniaIII/Nevada of zelfs de Honda VT750C van een collega van me zijn dit gewoon supertoffe brommers, met een superrelaxte zithouding en een stijl, zo fout dat het helemaal prima is!
David_ZZR
MF veteraan
Die Barilla is in ieder geval een heel stuk beter dan al die Unilever rommel die in de Nederlandse supermarkten te vinden is.En dat in Piemonte. Heiligschennis.
En tsja vroeger was alles beter... muziek en zeker ook motoren waren mooier (beter weet ik niet) hadden meer karakter qua nukken in het blok etc... tegenwoordig is het veelal eenheidsworst waarvan de blokjes door de heer Timmermans gedwongen afgeknepen zijn tot een of andere debiele Euronorm qua uitstoot.
Brinkmeister
MF veteraan
- 16 nov 2003
- 1.208
- 650
Zo mooi is dat. Ik hou enorm van de chaos daar, heb er één korte vakantie heerlijk gereden.
James Bond
MF veteraan
Ik kan Menton aanraden: echt een prachtige stad, rustig, gelegen in Frankrijk direct aan de Italiaanse grens. Ook in juli relatief rustig qua verkeer/toeristen. Waarschijnlijk omdat het met eigen vervoer zo moeilijk bereikbaar is (ca 1350km via peages) . Toplocatie!!
Tijger Tony
Die hard MF'er
- Onderwerp starter
- #350
Dag 19 – Zaterdag 6 Mei 2023
Route: Alessandria – Mandello del Lario : 191km
Totaal Afgelegd: 6.135km
Ondanks de rijkelijke hoeveelheid bier die ik gisteren soldaat maakte – na quasi een maand geheelonthouding – ontwaak ik deze ochtend zo fris als een hoentje. Doch, het ontwaken is met bezwaard gemoed, omdat ik besef dat ik het Kwaad, dat ik sinds aankomst op deze camping van me af wist te houden, nu toch echt onder ogen ga moeten komen. Veertig jaar, 4 decennia, 4/10 eeuw heb ik het kunnen ontwijken, ik wist van het bestaan ervan, maar tot een echte confrontatie is het al die tijd nooit gekomen. Vandaag, die noodlottige 5e Mei van het jaar des Heeren 2023, is er echter geen ontkomen meer aan. Dus ik verman mezelf, kijk het lot arrogant in de ogen, pak die rol uit m’n bagage en met vastberaden tred betreed ik het strijdtoneel:
Omdat mijn ervaring met dit soort Middeleeuwse schabouwelijkheden onbestaande is, vraag ik me nog af of m’n broek en onderbroek uit moeten, of hoe anders ik voorkom dat ik gewoon recht in een broekspijp schijt. Voor de vorm bespaar ik jullie de verdere details maar deel niet zonder trots mee dat zowel ikzelf als m’n kledij ongeschonden uit het avontuur zijn gekomen, en dat na erg veel gedoe met een emmer en een tak ook het “toilet”, of het gat in de grond dat aldaar voor moest doorgaan, proper werd achter gelaten.
Ondanks dit erg bevreemdende begin, wordt vandaag toch een heuse feestdag, aangezien ik me op minder dan 200km van wat het hoogtepunt van deze reis zal gaan worden, bevind. Om de feestelijkheid kracht bij te zetten, trek ik om 07:30 even naar het stadje Alessandria om enkele koffiekoeken en wat verse lectuur op te halen, en tijdens het doorbladeren van het recentste nummer van Motocicilismo d’Epoca wordt het helemaal warm rond m’n hart als het universum me in niet mis te verstane woorden bevestigt dat mijn bestemming van de dag, en bij uitbereiding van de hele trip, de enige juiste is.
Aangespoord door deze wenk van de voorzienigheid trap ik de Z aan en zet ruwweg koers richting Milaan, om vandaar uit door te stoten naar Lecco, een stadje gelegen aan de oostelijke slenk van het Comomeer. Het is immers aan de oevers van dit Comomeer dat de apotheose van deze hele trip al sedert 1921 op mijn komst ligt te wachten.
Tijdens een eerste koffiestop ben ik Italiaan onder de Italianen, schuif mee aan voor een snelle espresso, en schaam me diep voor de luizige koffiecultuur in eigen land, waar je, als je ondereg al redelijke koffie kunt krijgen, deze alsnog in een papieren bekertje geserveerd wordt. Zo niet in Italië, waar elke espresso die ik onderweg voorgeschoteld kreeg, in perfect voorverwarmd porselein kwam en zonder uitzondering van uitmuntende kwaliteit was en ik neem me voor om vanaf nu een eigen porseleinen espresso kopje in m’n auto te leggen en voortaan te weigeren onderweg uit p-fas-apier te drinken.
Op de parking staat ondertussen een Kawasaki Eliminator met een indrukwekkende berg bagage naast mijn eigen hok. De berijder is een Fransman met Tunesische roots die net terug is van een rondje Noord Afrika en me heel sterk aanraadt om in Sicilië de overzet te maken een ook eens die kant op te gaan – en zet zo mijn eigen motortrip doorheen Zuidelijk Europa – die in m’n eigen hoofd stilaan mytische proporties aanneemt – weer in perspectief en doet me inzien dat ik amper een teen in het water hebt gedoopt.
Ondertussen kan ik de lokroep niet langer weerstaan, vervolg gauw mijn weg, scheer langsheen Milaan en na nog een verukkelijke rit doorheen tal van bochtige tunnels – je weet wat er in tunnels gebeurt – kom ik dan toch eindelijk bij het magische meer aan. Vanuit Lecco is het nog enkele minuten rijden tot mijn ultieme reisdoel en algauw bevindt ik me op heilige grond:
Eerder orakelde een erg vizionaire meelezer in dit eigenste topic deze profetische woorden:
Gelukkig bleek er net in Mandello, aan de oevers van het meer, een camping te liggen én hadden ze nog wel een plekje vrij voor een tent. Mocht ik twee uur later zijn toegekomen zou ik nog maar eens tegen een “completo” zijn aangelopen. De kleine maar gezellige camping zelf beschikt over een erg mooi terrein, prima sanitair en een bar/restaurant waar je echt lekker kunt eten, mét zicht op het meer. Op 3 minuten staat m’n tent, ik sloop alle zooi van m’n fiets en dump deze in de tent, en zet een zeer haastige koers naar de Guzzi Fabriek. Ondanks dat ik zelf geen Guzzi heb, of nooit een Guzzi heb gehad, toch heb ik iets met dit merk en toen ik nu zo’n 3 jaar geleden mijn eerste “echte” motor kocht – een Kawasaki Z900RS, die me, louter vanwege haar hartverwarmende looks, overtuigde om m’n A rijbewijs te halen (tot dat moment zooide ik maar wat aan met 125cc brommers) – stond ook toenmalige Guzzi V7 750 op de shortlist. Sindsdien ben ik zowat dag en nacht met motoren – algauw verengd tot hokken van pakweg 1965 tem 1980 – bezig (rijden, klooien, rommelen, verzamelen, lezen, kopen en vanaf nu dus ook reizen). Mocht ik destijds voor de Guzzi zijn gegaan, dan was ik vandaag waarschijnlijk onderweg met een 1967 Guzzi V7 700, en zou dit hele epistel allicht doorspekt zijn met begerige uitwijdingen over de Kawasaki Z1 en Japanse Seventies Multicilinders en wie weet, stond ik vandaag niet in Mandello maar in Akashi.
Niets van dat alles dus, en het was niet zonder ontroering dat ik het parkeerterrein voor de fabriek opdraaide, want het hele fabrieksterrein ziet er net zo uit als op de foto’s die je tegenkomt in stinkende oude motorboekjes uit de jaren ’50, ’60 en ’70. Ook het olijke duo bewakers aan de ingang – een soort van Italiaanse Gaston & Leo leken zo uit de jaren ’70 te zijn ontsnapt, met hun gesteven bewakerspak, groteske pet en hun heerlijk flauwe, flauwe humor uit een tijd dat woke nog moest ontwaken.
Het museum zelf is een absolute aanrader en toont een uiterst verzorgde collectie welke start bij de allereerste Guzzi, de 1919 Guzzi-Parodi liggende mono – de liggende mono die de eerste 50 jaren in het bestaan van Guzzi net zo karakteristiek was voor het merk, als de transversale, 90° V-twin dat voor de afgelopen 50 jaar was – en zo chronologisch langsheen alle productie- en racemotoren voert en snoepjes zoals de befaamde V8, een pleade aan viercilinders, een verzameling alles waarin ze aantraden winnende mono’s en op elk van deze jaren ’20-’30-’40-’50 en ’60 fietsen vindt je technologische exotica die, mochten Guzzi en de andere Europese fabrikanten deze exotica destijds op productiefiets-betrouwbaarheid hebben doorontwikkeld, de geschiedenis er allicht heel ander had uitgezien en de gezamelijke europese fabrikanten allicht niet tot een schim van zich zelf verworden zouden zijn.
Spreekwoordelijke kers op de taart is de motorenkamer, waarin de technologische creativiteit die Guzzi tot ver in de jaren ’70 aan de dag legde, mooi tot uiting komt. Ik deel bewust geen foto’s van binnen in het museum, als je ook maar een beetje motorliefhebber bent, neem je NU je agenda 2024 en prikt meteen een datum om zelf een keertje te gaan kijken. Voor de prijs van een toegangsticketje moet je het alvast niet laten, want die is gratis.
Diep onder de indruk trek ik zo’n 3 uur later terug naar de camping en breng de rest van de dag door op het strandje aan de camping. Het is een prettig zonnige dag met een aangename 25°C en de rand van het meer is dan ook bezaaid met jonge gezinnen en prille koppels en voor het eerst deze reis overvalt me een gevoel van eenzaamheid, in de negatieve zin van het woord. Het beeld van jonge twintigers die druk bezig zijn elkaar én het leven te ontdekken, confronteert me met m’n eigen leeftijd en levensfase – met 40 nog best jong – en de hoofdstukken die allicht voorgoed afgesloten zijn, zoals dat heerlijke gevoel van een nieuwe liefde. M’n vrouw sinds 20 jaar zou ik er nooit voor opgeven, maar een pijnlijke vaststelling is het toch en het versombert mijn gemoed voor de komende uren. Ik moet dringend een nieuwe oude motorfiets kopen… Gelukkig is er nog wat afleiding in de vorm van de lokale fauna, en de lokale burgerij die zich uitleeft met hun exclusieve speeltjes.
En als ik me dan nog met een gelatto aan de waterkant kan neerzetten, weet ik dat het goed is.
’s Avonds eet ik wat in de camping bar, doe nog een rondje langsheen de oever en geniet van de pracht van de omgeving – de heerlijke temperatuur, de verlichting van de omliggende dorpjes die weerkaast op het wateroppervlak, een eenzame hond die in de verte blaft, het gedempte geroezemoes dat uit de bar ontsnapt, ze passen allemaal wonderwel bij men bedrukte stemming.
Op een afgelegen stuk oever zit ik, in het donker, heel alleen met m’n gedachten en besef dat mijn reis klaar is. Datgene wat ik zocht – zonder nu exact te weten wat dat is – heb ik gevonden en een intens gevoel van rust en tevredenheid vaart in mij. Ik trek me terug in m’n tent en en val al gauw in een erg rustige slaap. Lang zal deze slaap echter niet gaan duren...
Route: Alessandria – Mandello del Lario : 191km
Totaal Afgelegd: 6.135km
Ondanks de rijkelijke hoeveelheid bier die ik gisteren soldaat maakte – na quasi een maand geheelonthouding – ontwaak ik deze ochtend zo fris als een hoentje. Doch, het ontwaken is met bezwaard gemoed, omdat ik besef dat ik het Kwaad, dat ik sinds aankomst op deze camping van me af wist te houden, nu toch echt onder ogen ga moeten komen. Veertig jaar, 4 decennia, 4/10 eeuw heb ik het kunnen ontwijken, ik wist van het bestaan ervan, maar tot een echte confrontatie is het al die tijd nooit gekomen. Vandaag, die noodlottige 5e Mei van het jaar des Heeren 2023, is er echter geen ontkomen meer aan. Dus ik verman mezelf, kijk het lot arrogant in de ogen, pak die rol uit m’n bagage en met vastberaden tred betreed ik het strijdtoneel:
Omdat mijn ervaring met dit soort Middeleeuwse schabouwelijkheden onbestaande is, vraag ik me nog af of m’n broek en onderbroek uit moeten, of hoe anders ik voorkom dat ik gewoon recht in een broekspijp schijt. Voor de vorm bespaar ik jullie de verdere details maar deel niet zonder trots mee dat zowel ikzelf als m’n kledij ongeschonden uit het avontuur zijn gekomen, en dat na erg veel gedoe met een emmer en een tak ook het “toilet”, of het gat in de grond dat aldaar voor moest doorgaan, proper werd achter gelaten.
Ondanks dit erg bevreemdende begin, wordt vandaag toch een heuse feestdag, aangezien ik me op minder dan 200km van wat het hoogtepunt van deze reis zal gaan worden, bevind. Om de feestelijkheid kracht bij te zetten, trek ik om 07:30 even naar het stadje Alessandria om enkele koffiekoeken en wat verse lectuur op te halen, en tijdens het doorbladeren van het recentste nummer van Motocicilismo d’Epoca wordt het helemaal warm rond m’n hart als het universum me in niet mis te verstane woorden bevestigt dat mijn bestemming van de dag, en bij uitbereiding van de hele trip, de enige juiste is.
Aangespoord door deze wenk van de voorzienigheid trap ik de Z aan en zet ruwweg koers richting Milaan, om vandaar uit door te stoten naar Lecco, een stadje gelegen aan de oostelijke slenk van het Comomeer. Het is immers aan de oevers van dit Comomeer dat de apotheose van deze hele trip al sedert 1921 op mijn komst ligt te wachten.
Tijdens een eerste koffiestop ben ik Italiaan onder de Italianen, schuif mee aan voor een snelle espresso, en schaam me diep voor de luizige koffiecultuur in eigen land, waar je, als je ondereg al redelijke koffie kunt krijgen, deze alsnog in een papieren bekertje geserveerd wordt. Zo niet in Italië, waar elke espresso die ik onderweg voorgeschoteld kreeg, in perfect voorverwarmd porselein kwam en zonder uitzondering van uitmuntende kwaliteit was en ik neem me voor om vanaf nu een eigen porseleinen espresso kopje in m’n auto te leggen en voortaan te weigeren onderweg uit p-fas-apier te drinken.
Op de parking staat ondertussen een Kawasaki Eliminator met een indrukwekkende berg bagage naast mijn eigen hok. De berijder is een Fransman met Tunesische roots die net terug is van een rondje Noord Afrika en me heel sterk aanraadt om in Sicilië de overzet te maken een ook eens die kant op te gaan – en zet zo mijn eigen motortrip doorheen Zuidelijk Europa – die in m’n eigen hoofd stilaan mytische proporties aanneemt – weer in perspectief en doet me inzien dat ik amper een teen in het water hebt gedoopt.
Ondertussen kan ik de lokroep niet langer weerstaan, vervolg gauw mijn weg, scheer langsheen Milaan en na nog een verukkelijke rit doorheen tal van bochtige tunnels – je weet wat er in tunnels gebeurt – kom ik dan toch eindelijk bij het magische meer aan. Vanuit Lecco is het nog enkele minuten rijden tot mijn ultieme reisdoel en algauw bevindt ik me op heilige grond:
Eerder orakelde een erg vizionaire meelezer in dit eigenste topic deze profetische woorden:
…en aldus geschiedde.Nou ja mijn net ingeruilde Guzzi V85 heeft me wel met het Guzzi virus aangestoken.
Dus hoogstwaarschijnlijk wordt het iets uit de fabrieken in Mandello del Lario.
Waarbij me het gevoel bekruipt dat die plaatst en specifiek de aldaar gesitueerde fabriek ook in dit verslag nog genoemd gaan worden..
Gelukkig bleek er net in Mandello, aan de oevers van het meer, een camping te liggen én hadden ze nog wel een plekje vrij voor een tent. Mocht ik twee uur later zijn toegekomen zou ik nog maar eens tegen een “completo” zijn aangelopen. De kleine maar gezellige camping zelf beschikt over een erg mooi terrein, prima sanitair en een bar/restaurant waar je echt lekker kunt eten, mét zicht op het meer. Op 3 minuten staat m’n tent, ik sloop alle zooi van m’n fiets en dump deze in de tent, en zet een zeer haastige koers naar de Guzzi Fabriek. Ondanks dat ik zelf geen Guzzi heb, of nooit een Guzzi heb gehad, toch heb ik iets met dit merk en toen ik nu zo’n 3 jaar geleden mijn eerste “echte” motor kocht – een Kawasaki Z900RS, die me, louter vanwege haar hartverwarmende looks, overtuigde om m’n A rijbewijs te halen (tot dat moment zooide ik maar wat aan met 125cc brommers) – stond ook toenmalige Guzzi V7 750 op de shortlist. Sindsdien ben ik zowat dag en nacht met motoren – algauw verengd tot hokken van pakweg 1965 tem 1980 – bezig (rijden, klooien, rommelen, verzamelen, lezen, kopen en vanaf nu dus ook reizen). Mocht ik destijds voor de Guzzi zijn gegaan, dan was ik vandaag waarschijnlijk onderweg met een 1967 Guzzi V7 700, en zou dit hele epistel allicht doorspekt zijn met begerige uitwijdingen over de Kawasaki Z1 en Japanse Seventies Multicilinders en wie weet, stond ik vandaag niet in Mandello maar in Akashi.
Niets van dat alles dus, en het was niet zonder ontroering dat ik het parkeerterrein voor de fabriek opdraaide, want het hele fabrieksterrein ziet er net zo uit als op de foto’s die je tegenkomt in stinkende oude motorboekjes uit de jaren ’50, ’60 en ’70. Ook het olijke duo bewakers aan de ingang – een soort van Italiaanse Gaston & Leo leken zo uit de jaren ’70 te zijn ontsnapt, met hun gesteven bewakerspak, groteske pet en hun heerlijk flauwe, flauwe humor uit een tijd dat woke nog moest ontwaken.
Het museum zelf is een absolute aanrader en toont een uiterst verzorgde collectie welke start bij de allereerste Guzzi, de 1919 Guzzi-Parodi liggende mono – de liggende mono die de eerste 50 jaren in het bestaan van Guzzi net zo karakteristiek was voor het merk, als de transversale, 90° V-twin dat voor de afgelopen 50 jaar was – en zo chronologisch langsheen alle productie- en racemotoren voert en snoepjes zoals de befaamde V8, een pleade aan viercilinders, een verzameling alles waarin ze aantraden winnende mono’s en op elk van deze jaren ’20-’30-’40-’50 en ’60 fietsen vindt je technologische exotica die, mochten Guzzi en de andere Europese fabrikanten deze exotica destijds op productiefiets-betrouwbaarheid hebben doorontwikkeld, de geschiedenis er allicht heel ander had uitgezien en de gezamelijke europese fabrikanten allicht niet tot een schim van zich zelf verworden zouden zijn.
Spreekwoordelijke kers op de taart is de motorenkamer, waarin de technologische creativiteit die Guzzi tot ver in de jaren ’70 aan de dag legde, mooi tot uiting komt. Ik deel bewust geen foto’s van binnen in het museum, als je ook maar een beetje motorliefhebber bent, neem je NU je agenda 2024 en prikt meteen een datum om zelf een keertje te gaan kijken. Voor de prijs van een toegangsticketje moet je het alvast niet laten, want die is gratis.
Diep onder de indruk trek ik zo’n 3 uur later terug naar de camping en breng de rest van de dag door op het strandje aan de camping. Het is een prettig zonnige dag met een aangename 25°C en de rand van het meer is dan ook bezaaid met jonge gezinnen en prille koppels en voor het eerst deze reis overvalt me een gevoel van eenzaamheid, in de negatieve zin van het woord. Het beeld van jonge twintigers die druk bezig zijn elkaar én het leven te ontdekken, confronteert me met m’n eigen leeftijd en levensfase – met 40 nog best jong – en de hoofdstukken die allicht voorgoed afgesloten zijn, zoals dat heerlijke gevoel van een nieuwe liefde. M’n vrouw sinds 20 jaar zou ik er nooit voor opgeven, maar een pijnlijke vaststelling is het toch en het versombert mijn gemoed voor de komende uren. Ik moet dringend een nieuwe oude motorfiets kopen… Gelukkig is er nog wat afleiding in de vorm van de lokale fauna, en de lokale burgerij die zich uitleeft met hun exclusieve speeltjes.
En als ik me dan nog met een gelatto aan de waterkant kan neerzetten, weet ik dat het goed is.
’s Avonds eet ik wat in de camping bar, doe nog een rondje langsheen de oever en geniet van de pracht van de omgeving – de heerlijke temperatuur, de verlichting van de omliggende dorpjes die weerkaast op het wateroppervlak, een eenzame hond die in de verte blaft, het gedempte geroezemoes dat uit de bar ontsnapt, ze passen allemaal wonderwel bij men bedrukte stemming.
Op een afgelegen stuk oever zit ik, in het donker, heel alleen met m’n gedachten en besef dat mijn reis klaar is. Datgene wat ik zocht – zonder nu exact te weten wat dat is – heb ik gevonden en een intens gevoel van rust en tevredenheid vaart in mij. Ik trek me terug in m’n tent en en val al gauw in een erg rustige slaap. Lang zal deze slaap echter niet gaan duren...
Laatst bewerkt:
