Verslag NKR2010
Vorig jaar had ik voor het eerst meegedaan aan de onderhand befaamde NKR, de Noordelijke Klei Rit. Dat was erg leuk en zeker voor herhaling vatbaar, daarom stond ie in januari 2010 weer op het programma. Deze offroadrit wordt georganiseerd door een paar fanatieke kleiverspreiders op XT500 en XT/TT600. Er kunnen maximaal 10 man aan meedoen. Komkommer (Jouke), TheHunter (Jonathan) en ik waren de enige niet-Groningers.
De rit was al 2x verplaatst. De eerste keer lag er zo vreselijk veel sneeuw in Groningen dat de sloten en greppels niet meer te zien waren, ze lagen vlak vol met sneeuw. De tweede keer vroor het nog veel, en alle diepe sporen waren hard als beton, de rit werd weer verplaatst. Ook nu, de 3e datum, dreigde het al weer slecht te worden, maar gelukkig viel het mee.
Jouke en Jonathan waren de dag ervoor al heengereden, de start was in de buurt van Delfzijl. Ze waren er vanaf omgeving Utrecht al zoveel mogelijk offroad naar toe gereden. Net zonder hindernissen, bij Zwolle hadden ze last van een afgescheurd ventiel, maar gelukkig was er een handige sleutelpaddestoel in de buurt.
[
afbeelding]
[
afbeelding]
Het is een lange rit en we moesten al vroeg aanwezig zijn. Voor mij is het bijna 3 uur rijden met de ahw erachter, dus ik moest om 03:30 uur opstaan en om 4 uur rijden. Onderweg in Noord Holland vroor het 4 graden, maar eenmaal in Friesland werd het al kouder en in Groningen was het al snel -8. Ik heb nog even een foto van mijn display gemaakt, toen was het al weer een stuk warmer, het was inmiddels al een comfortabele -7,5.
[
afbeelding]
Bij afladen was het dus stervens koud, en de ondergrond was bevroren. Dat kwam goed uit, want het eerste stuk onverhard was veen en klei. Helaas zat de vorst er niet diep in en al na 30 meter was het een slagveld van motoren die door de dikke korst heen gezakt waren. We gingen elkaar er uit trekken en al na 1 minuut had iedereen spijt van de dikke lagen kleding die we aan hadden. En we moesten nog zo ver.
[
afbeelding]
[
afbeelding]
Er kwam gelukkig een scherp zonnetje aan zetten en ondanks de lage temperatuur werd het een hele mooie dag. Hier en daar een glij- en valpartijtje. De vaste afspraak werd hier ook weer nageleefd: Eerst foto's maken en filmen, pas daarna redden en reanimeren. We hadden onderweg al een keer gestopt voor een bakkie en zo na de middag begonnen de magen al te knorren. Een van de mannen had gereserveerd in een toptent, en daar hadden we ons erg op verheugd. We gingen richting Groningen en in het centrum werden de motoren voor een snackbar geparkeerd en leefden we ons uit op kroketten, vis, Belgische friet en andere gezonde natuurproducten. Het schijnt ook dat je van Groningse patat niet dik wordt, zo werd me uitgelegd. Alle calorieën worden namelijk doodgefrituurd. Mocht je er tóch nog dik van worden, dan ligt het aan jezelf.
[
afbeelding]
[
afbeelding]
[
afbeelding]
[
afbeelding]
[
afbeelding]
Nog even snel werden de kartonnetjes die onder de kroketten zitten in de uitlaat van Jonathan zijn mooie 34L gepropt en we gingen weer verder de klei en het veen in. Het is een oud Gronings teken van vriendschap om, wanneer iemand achter je langs rijdt door de blubber, je achterwiel even flink te laten spinnen om wat bagger te doneren. De oplettende lezer zal snappen dat we zeer goed bevriend waren aan het eind van de dag. Al uitbuikend en nahikkend van de luxe lunch ploegden we voort. Er waren uiterst verraderlijke stukken bij. De bovenste 2 cm waren ondertussen ontdooid en spekglad. Daaronder was het keihard bevroren. Vooral voor de wat zwaardere motoren was dit heel moeilijk rijden. Er reed ook een Italiaanse Super Ténéré (type Cagiva) mee, op allroadbanden.
[
afbeelding]
Die had het niet makkelijk maar petje af voor de rijder, het ging boven verwachting goed. Er was een stuk van 10 km waar we echter omgekeerd zijn. Het was voor enkele motoren niet te doen. Na een half uur nog maar 100 meter gedaan. Banden en spatbord helemaal vol gelopen. Niet leuk meer. Vorig jaar reden we tegen de 100 op ditzelfde stuk!
Het weer werd steeds mooier, wat werden we verwend. Aan alle mooie dingen komt een eind en zo tegen een uur of 4 gingen we naar het huis van een van de deelnemers, waar een paar kuub warme snert op ons stond te wachten. En dat ging er wel in! Een voor een gingen de deelnemers huiswaarts. Het was een pracht dag, onderweg geen pech gehad, veel gelachen. Volgend jaar weer!
[
afbeelding]
[
afbeelding]
[
afbeelding]
[
afbeelding]
[
afbeelding]
[
afbeelding]
[
afbeelding]