Het witte goud van Carrara

[AdventureGirl]

Ha, n.a.v. jouw vraag vroeg Ed me vanmorgen of ik er al zin in heb.
Ik zei dat ik er eigenlijk nog niet mee bezig was, eerst maar eens zorgen dat we weer in ons eigen huis kunnen wonen.

Maar tijdens een rustig momentje dacht ik er ineens aan om eens te kijken of jij ook weer een reisverhaal had gemaakt en zowaar ....

Nu begint het toch te kriebelen....

Begrijpelijk dat er bij jou hele andere dingen op het ranglijstje staan. Wanneer mogen jullie je huis weer bewonen?
Is het dan aardbevingsbestendig of alleen opgeknapt? Ik heb trouwens geen idee wat jullie gaan rijden voor rondrit.
Ed had het over de boot, maar ik vermoed dat het dan wel een hele volle rit gaat worden. Een dagje of twee langer is dan beter dus misschien moet dat schuiven naar een volgend jaar. Je kan natuurlijk deze rit even volgen en kijken dat je wat lijkt. En anders maken we een variant. Kunnen we ook doen.

 

[Ronny Rabbelaar]

Begrijpelijk dat er bij jou hele andere dingen op het ranglijstje staan. Wanneer mogen jullie je huis weer bewonen?
Is het dan aardbevingsbestendig of alleen opgeknapt? Ik heb trouwens geen idee wat jullie gaan rijden voor rondrit.
Ed had het over de boot, maar ik vermoed dat het dan wel een hele volle rit gaat worden. Een dagje of twee langer is dan beter dus misschien moet dat schuiven naar een volgend jaar. Je kan natuurlijk deze rit even volgen en kijken dat je wat lijkt. En anders maken we een variant. Kunnen we ook doen.

Nee, het is niet aardbevingsbestendig.

De versterking houdt in dat we 20 minuten de tijd hebben om ons in veiligheid te brengen, m.a.w. naar buiten rennen.

Opleveren gepland op 28 mrt, maar ik zie niet dat alles dan al klaar is. Dus verhuizen wordt m nog niet.

Ik volg deze zowiezo en tot dusver ben ik nog nooit teleurgesteld in de rondrit die Ed en ik rijden, komt vast goed.

 

[jean-pie]

Mooi verslag tot nu toe , lekker weg gelezen en ook altijd mooi om te zien van de foto's/ filmpjes van de route die is gereden.

 

[bommes]

Leuk leuk, ik zit ook weer achterop mee te lezen..

 

[AdventureGirl]

Vrijdag, 15 september (dag 5)
Lovero – Tolé 409 km
Accommodatie: Hotel a Tolè vicino Bologna, Appennino Bolognese | Albergo Ristorante Sapori

In de ochtend ben ik wat vroeger up and running dan Caroline. En ik besluit om voor het ontbijt nog even naar buiten te gaan om een rondje te lopen bij het Iseo meer. Om kwart voor acht loop ik bij het meer en ik zie dat de bewolking wat aan het wegtrekken is. Ik maak er een korte wandeling van en ga vervolgens naar de verdieping waar het ontbijt wordt geserveerd. De deur is daar nog dicht en ik wacht even op de trap. Als snel komt er nog iemand die aan dezelfde deurklink rammelt en vervolgens snapt dat ik daar stond te wachten. Het duurt niet lang of de deur gaat open.

Er is een grote groep volwassen taalstudenten in het hotel die allemaal Italiaans leren. De lerares is jonger dan de deelnemers. Het is mazzel dat er twee koffiemachines zijn want de eerste begeeft het binnen vijf minuten. De rij bij de andere machine groeit in razend tempo. Wij hebben een bakkie en dat is in ieder geval mooi!
Het ontbijt is zeer uitgebreid. Met een groot assortiment Italiaanse zoetigheden. Die zijn aan ons met mate besteed. Ontbijt met taart, nou liever iets met minder suiker, al kan ik een paint au chocolat meestal als afsluiter niet laten staan. Na het ontbijt pakken we de spullen bij elkaar en na betaling van de kamer gaan we nog een verdieping verder naar beneden om de motor op te pakken. Ik loop toch nog even naar boven omdat naast ons hotel een kleine supermarkt zit. Groot genoeg om alles te vinden echter het brood is niet het beste van deze week.

We rijden om de Noordzijde van het meer heen en klimmen dan omhoog.
De zon komt er inmiddels door en we hebben een mooi uitzicht over het meer. De weg gaat richting het Oosten naar de Manivapass.

Bovenop slaan we rechts af naar de Passo della Spina (ook al heet de weg ter plekke de via Passo Maniva). De Spina is en blijft toch altijd hartstikke leuk om te rijden. En met dat onverharde gaat het wel prima. Het zijn een paar stukken die wat steniger zijn maar de rest is twee vingers in de neus. En het blijft altijd fotogeniek. Zeg nou zelf.

We doen er daarom weer veel langer over. Wat maakt het uit. We hebben het naar onze zin. En je kijkt zo mooi de diepte in. Ik zie nog een slinger met gekleurde lintjes langs de kant hangen. Het lijkt zo vrolijk totdat ik me besef dat het een gedenkteken is voor een motorrijder die veel te jong om het leven is gekomen. De afgrond is eindeloos diep hier. De afdaling van de Spina kent heel veel ontbrekend wegdek. Gaten ohne Ende, de Emmenthaler kaas is er jaloers op en het parcours is gewoon vermakelijk.

De omgeving is hier ook weer wat anders. Het is rotsiger, lagere boompjes en tussen de heuvels in her en der grazend vee. En veel niets. Rond 11.30 rijden we langs het Idro meer. Het water ligt er donkerblauw bij. Dat komt met name door de bewolking die er aan de andere zijde hangt.

Van het Idro meer gaat de weg via Storo naar het Ledro meer. En daar wordt het zo ongeveer tijd om eens wat te happen. Het is inmiddels 12.00 uur geweest. We rijden langs een aantal terrassen waar wel wat op aan te merken is qua parkeren of zicht op de motor hebben maar bij Molina di Ledro zien we een prima terras waar we ook nog zicht hebben op de motor. Fijn. En, aan het water waar de zon inmiddels heerlijk schijnt.

We zitten bij Hotel en Panoramic Restaurant San Carlo. Een hele lekkere plek en we zitten in het zonnetje. We genieten van een prima bakkie cappuccino en Americano met wat lekkers erbij. Een pannacotta met vruchtjes. Je bent in Italië of niet. Go for it. We blijven iets langer nog van de zon genieten. Wat is het aangenaam. Maar dan wordt het toch tijd om op te stappen en verder te rijden. Daarvoor zijn we onderweg. Ben je eenmaal bij het Ledro dan duurt het nooit lang voordat je bij het Gardameer bent. Dat is altijd even een puzzle wat je daar met de route doet. Iets dat ik nog niet kende was de Monte Baldo en die heb ik er dit jaar in gelegd. Dus niets met Brasaschlucht en griezelterrassen etc. Nee, doen we niet. Via Riva del Garda en Arco gaat de weg via de Passo Santa Barbara, die ik echt NIET kende, ook nooit van gehoord, maar die wel heel erg de moeite waard is als je van heel veel bochten houdt en weinig verkeer. Dus, de hele Santa Barbara gereden en vervolgens bij Brentonico richting de Monte Baldo via de Strada Provenciale nr 3 waaraan de Monte Baldo ligt. Wat een cadeautje weer. Deze is ook echt zo mooi.

We eten dan even tussendoor omdat het inmiddels ook 14:15 uur is geworden. We vinden een mooi bankje langs de kant van de weg met uitzicht over de heuvels. Prima zo! We zijn weer voorzien van een natje en droogje en kunnen daarmee de dag wel uitzitten. Monte Baldo zelf komen we dan als eerste langs. Even iets van tevoren zien we nog een terras met uitzicht over het Garda meer dat ver in diepte ligt. Mooi hoor. De moeite waard om even af te stappen en er een foto van te maken.

Om 3 uur zijn we boven op de Monte Baldo aan het bordje is het amper meer te zien. Het is dat je de letters ldo nog net kan zien op het bord, en dan zie je de rest ook wel. Het is even puzzelen.
De weg is echt een aanrader, echt doen. Zo weinig verkeer, mooie bochten, fantastisch uitzicht. Niets aan doen. Na de Monte Baldo is het een mooi lang stuk afdalen richting de Autobahn. Ik heb de moeite genomen om te kijken waar het kleinste stuk snelweg ligt tussen het berggebied bij het Gardameer en Toscane. Ik heb daar even op zitten broeden wat nou de beste, snelste en meest efficiënte oplossing was. Soms is even verder doorrijden beter omdat je dan direct in mooier gebied terecht komt. Inmiddels weet ik, het kan nog beter maar dan ook net anders. Voor Ed en Ronnie ga ik nog een aanpassing maken indien ze deze route ook gaan rijden. We draaien de snelweg op bij Affi maar net voor de oprit zie ik nog net een KTM dealer en ik roep dat we even moeten draaien. We rijden dus naar de KTM dealer waar ik heel even naar binnen sprint.

Mijn man is de 23e jarig (en rijdt KTM) en ik bedenk me net dat ik wel een paar KTM zomerhandschoenen voor hem mee kan nemen. Ik kijk even naar de maten, trek eens wat aan wat mij te groot maar niet bizar groot is en reken het af. Ze kijken die mutsen met de BMW’s wat gek aan. Er komt een mooi KTM tasje omheen zo zijn we klaar voor de beperkte snelweg etappe.

Rond een uur of vier draaien we de snelweg op. De A22. Warm!! Op dat asfalt plakkaat is het altijd nog twee of meer graden warmer dan daarnaast. We zien ook direct waarom we dat stuk snelweg ertussen hebben gesleuteld. Kijken naar links en naar rechts richting de horizon is er niets interessants gezien. Heel veel industrie, loodsen, fabrieken en grijze blokkendozen en af en toe wat weilanden, maar niets charmants. Na drie kwartier zien we aan onze rechterzijde dat het landschap minder plat wordt en we weten dat het goed gaat komen. Er trekt inmiddels wel wat bewolking samen. Het is ook echt wel enigszins drukkend. We rijden met de ritsen van het pak ver open. Iets na vijven is het snelweg-deel weer klaar en we draaien ter hoogte van Spilamberto (Westelijk van Bologna) de afrit op. Done and dusted en wat een warmte.

De weg gaat dan eerst naar Vignola, en die tip geef ik mee, niet doen. De weg naar Vignola is ontzettend druk en dat had ik niet zo geschoten tijdens het maken van de route. Het is praktischer om iets eerder van de snelweg te gaan. En een wat andere doorsteek naar het gebied te maken. Maar het maakt niet uit, we zijn er en we hebben het er mee te doen. Half zes… avondspits en iedereen zit achter het stuur om thuis te komen. Als we eenmaal Vignola voorbij zijn wordt het interessanter. Heel veel kleine weggetjes, inherent aan een gebied dat wat lager ligt. Het kronkelt aardig door.

We stoppen om in booking.com te kijken of we iets leuks vinden en we vinden wat. Het lijkt op een boerderij met iets van zwembad en eetgelegenheid. Er zijn nog kamers en we besluiten er heen te rijden. Het is nog wel een stukje rijden maar dat maakt op zich niet zoveel uit. Na een half uur rijden we het grindpad op en gaan de voordeur binnen. Niets dan stilte. We roepen en nog immer niets dan stilte. We scharrelen eens wat rond en beginnen wel wat ongemakkelijk te worden.
We lopen weer naar buiten en een Italiaanse man maakt ons duidelijk dat we moeten wachten dat hij iemand haalt. Dat had net zo goed niet gehoeven want de eigenaar maakt duidelijk dat ze gesloten zijn. Zucht. Wat anders zoeken dan maar.

De buien hangen in de lucht. We hebben een paar dorpjes eerder wel iets gezien aan het dorpsplein. Die dan? We kunnen in ieder geval kijken of ze plek hebben. Inmiddels maakt het niet zo veel meer uit. Zo rijden we terug naar het plaatsje Tolé waar een aantal mannen op het terras zitten. We lopen naar binnen en vragen of er nog een kamer is, en die is er. Prima, doen we! We horen nog net op de valreep de mannen op het terras zeggen dat je werkelijk overal motorrijders tegenkomt. Eigenlijk teleurgesteld klinkt het. Nein meine liebe, je hebt het gebied niet voor jezelf. Er zijn meer motorrijders die wel eens een ander blokje rond de kerk willen rijden.

De motoren kunnen we naast het hotel neerzetten in een steegje. We staan zo’n beetje tegen de kerk aan. Wie weet houdt dat de brommers veilig. Het hotel heet Albergo Ristorante Sapori en ligt op een heel klein pleintje als je het die naam al durft te geven. Meer een zeer ingewikkelde dorpskruising. De kamers zijn verder prima. Niets mis mee. Als we opgefrist en omgekleed zijn gaan we naar beneden om even wat te drinken. We zitten eerst maar even buiten totdat het restaurant opent.

In een hoekje krijgen we een tafeltje toegewezen. Bijna iedereen zit in een totaal andere hoek. Opmerkelijk. Verse pasta, heerlijk! Het restaurant is vrij leeg, maar de kwaliteit van het eten is echt prima. We genieten ervan. Een uur later komt er nog een wat grotere groep om te eten. Wij zijn altijd en eeuwig vroeg voor Italiaanse maatstaven. Tegen een uur of negen sluiten we af met koffie en een klein afzakkertje en lopen buiten een klein stukje om even wat beweging te krijgen. De motoren staan er netjes bij. De hekkensluiters van het rijtje met KTM’s van de Oostenrijkse mannen die we eerder op het terras zagen. We hebben overigens weinig contact met hun. Ze zijn wat meer op het eigen clubje gericht. Prima.

Morgen weer verder. Benieuwd naar wat het weer brengt. De warmte en de rommelende lucht zijn wat instabiel. We zien het wel. De route is immers een leidraad. Als het echt snertweer wordt voor een aantal dagen wijken we gewoon uit. Maar zo beroerd lijkt het totaal niet.

 

[AdventureGirl]

Zaterdag, 16 september (dag 6)
Tolé – Lucca 180 km
Accommodatie: Hotel Villa La Principessa Lucca | Sito ufficiale

Na het ontbijt betalen we bij de donkerhouten bar. Het heeft iets oubolligs. Iets kneuterigs. Wel heel charmant. Donker hout, messing glazenrekjes, glazen op de glazen plaatjes, vieze glazen op de tap. Een dorpsbewoner zit al aan de wijn. Salute! Ik moet er zelf niet aan denken. We leveren de sleutel in bedanken voor de gastvrijheid. Prima tent!

De zadels van de motoren zijn nat. Het heeft vannacht geregend. En nog steeds ziet het wegdek er nattig uit. De lucht lijkt wat wisselend. We rijden rustig weg en pikken de route weer op. Het eerst uur is het een beetje half half met het weer. We draaien ergens een onverhard pad in, en zeggen ehh.. nou ja, niet gezien dat het onverhard was. Maar het wordt toch wat steviger onverhard en modderiger. We houden het voor gezien, de dag is nog lang, en het kan beter. We draaien terug naar de weg en koersen iets verder weer op de route af. Als we dan zien waar we vandaan zouden zijn gekomen zijn we overtuigd van de gemaakte keus. Soms kies je goed.

Rond 9.45 uur is de lucht helemaal opengetrokken en stoppen we even. We zijn ongeveer bij Querciola Bologna (echt ons ook allemaal onbekend tot dan toe). De weg gaat verder naar het Zuiden en het landschap is mooi glooiend. Heel veel weilanden, bossen, glooiende heuvels en goudgele kleuren.
En dan klimt de weg toch nog verrassend hoog en is bovendien op sommige plekken ontzettend slecht met gaten die 10 centimeter diep zijn en een meter in doorsnee. Het is wel ontzettend vermakelijk. Maar heel goed kijken. Caroline heeft nog een moment dat haar achterwiel een bruut sprongetje maakt. Het loopt overigens goed af en is slechts schrikken. In ons achterhoofd hebben we wel… oh jee de velgen. Niet stuk rijden.

We komen ook nog een stel crossers tegen. Die zijn beter uitgerust. Maar eerlijk is eerlijk. Het is mooi hier! Na de afdaling rijden we langs de rand van de plaats Pistoia. Dat is een ontzetten leuke plaats om te kijken. Een paar jaar geleden heb ik met mijn gezien daar de Feria di Pistoia meegemaakt. Paardenraces in een ovaal op het stadsplein waarbij de vier stadsdelen tegen elkaar streden. Het was spectaculair. Ik herinner me een man die achter ons op de tribune zat en die het publiek opzweepte. Flinke uit de kluiten gewassen sterke kerel, halverwege de dertig oid. Grote baard, en de borstkas van een leeuw. En brullen dat hij deed. En het publiek antwoordde. De passie spatte ervan af. Herinneringen.
Het wordt tijd om trouwens even wat te eten en vooral voor een plaspauze. Iets aan de Noordkant van Pistoia vinden we een ambachtelijk winkeltje met een flinke parkeerplaats. Broodjes hebben ze echter niet. Een wc ook niet, maar wel een koffie-automaat buiten. We gokken het erop. Muntjes erin en maar uitzoeken hoe het ding werkt.

Ondertussen leggen we Sena van Caroline even aan de powerbank die ik had meegenomen. Dan kan het ding weer even mee want het draadje waarmee ze aan haar motor vast zit is heeft kuren. We besluiten om dat op te gaan lossen en het op ons to do lijstje te zetten. We weten in ieder geval dat de Sena wel oplaadt via de powerbank en dat draadje. Maar niet via het draadje dat Caroline meegenomen heeft bij de Sena en dat verbonden is met de USB-connector op de motor.

Jammer van dat toilet. Potverdorie, dat zit niet lekker kan ik je vertellen. We stappen na een tijdje weer op en vervolgens de route. Er komt vast nog wel een gelegenheid wat te eten langs. Binnen een paar kilometer draaien we even een verlaten onverhard weggetje op om te plassen. Hehe… beter! Stukken beter!

We hebben besloten er vandaag een kortere dag van te maken juist gezien het mooie weer dat we hebben. Via heel, heel, heel veel kleine weggetjes rijden we in de richting van Lucca. Een prachtige plaats in Toscane.
Aangezien deze plaats wel dermate groot is kunnen we dat probleem met het kapotte draadje hier waarschijnlijk fixen. Een supermarkt helpt ons aan een broodje. Dat is ook alvast wat. Maar een draadje vinden we er niet. Wel rolletjes Polo (pepermunt met een gat in het midden die je normaal alleen in Frankrijk bij de benzinepomp treft). Ik neem gewoon vier pakken mee. Leuk voor onze zoon. We rijden weer verder richting het centrum. Wat echter een misrekening is, is dat je het centrum niet door de poort in kan rijden.

We staan even stil overleggen even en gaan rijden vervolgens verder. Caro vond in google nog een electronica winkel (een soort Expert). Die ligt vlak bij. We moeten alleen wat omrijden vanwege het eenrichtingsverkeer. We parkeren aan de drukke straat onder de bomen.
En terwijl Caroline naar de winkel wandelt kijk ik eens in booking en op het internet of er een mooie locatie in de buurt te vinden is en waarmee we ook nog eens de mogelijkheid hebben om Lucca eventueel te bezoeken (zie, we worden ouder en de interesses schuiven heel geleidelijk een beetje). In eerste instantie zoek ik echt nog op loopafstand van het centrum, maar dat gaat hem niet worden. De motor kunnen we dan niet veilig stallen. Dus het kringetje wordt wat groter. Caroline blijft lang weg, het is weer een uitlegverhaal aan een Italiaanse winkelmedewerker. Maar, als ze terugkomt heeft ze wel het juiste kabeltje in de handen. Nice! Een tikkie kort (hoofd niet te ver naar links draaien), maar het werkt wel. En anders hebben we altijd de powerbank. Die is sowieso beschikbaar.

We vinden op het internet Villa La Principessa en dat ziet er fantastisch uit. Echt, weer eentje om je vingers bij af te likken en absoluut geslaagd om er een korte dag van te maken. We stappen op en rijden die kant op. We rijden echt van het centrum weg en steken wat grote wegen over. Het idee om naar het centrum te gaan verdwijnt langzamerhand maar maakt ook altijd weer plaats voor nieuwe zaken. We vinden de oprijlaan met bamboe en rijden via een grindpad aan op de prachtig statige gevel van het hotel.
Ze hebben nog een twee persoonskamer en we mogen de motoren voor de deur stallen op het grind en achter de rood-witte paaltjes met het kettinkje. Op stand staan ze erbij.

We slepen de rommel naar de kamer die best een afstandje lopen is. In je motorpak wordt je altijd wat vreemd aangekeken maar dat deert ons niets. Wij hebben het hier goed voor elkaar. In het hotel wordt momenteel een congres georganiseerd en het pak-gehalte is relatief groot. Geen idee wat voor congres maar in de tijd dat ik er langs kwam heb ik een keer of vier het woord ministeria gehoord.

Op onze kamer kleden we ons om in het zwembad-tenue en trekken er toch maar wat over aan. Ondertussen smeer ik ook broodjes die we in de supermarkt kochten. Het is wel even wat eigenaardig om je eigen brood bij je te hebben. Maar weggooien gaat echt niet gebeuren. We pakken het even netjes in, in papier en het gaat zo mee richting zwembad gewikkeld in een handdoek. Het is een mooie royaal zwembad en zowaar er zijn nog wat ligbedden vrij.

Ik heb mijn e-reader meegenomen, Caroline bladert op haar telefoon. We eten ons broodje een beetje hush hush tussendoor omdat het toch altijd wat gênant (die pauper_hollanders_met_eigen_voer) voelt en zwemmen een stukje. Het water is toch nog verrassend koud. Maakt niet uit, we zullen er van genieten en als je een keer door bent doen we dat ook wel. Bij het inchecken hebben we direct gevraagd of de mogelijkheid bestond om in het hotel te eten. Maar nee, het was al volgeboekt. Jammer maar helaas. Maar ze hadden nog een andere suggestie op loopafstand. Doen? Jazeker, vooral doen. We kunnen er om half acht terecht. Italiaanse tijden. Maar dat maakt niet uit.
Maar zover is het nog niet. We spenderen de middag wat bij het zwembad en kleden ons op tijd om voor het diner.

We hebben de tijd nog om in het hotel een glas wijn te drinken op het formidabele terras. Het is wel een stukje lopen naar het restaurant. De mensen van het hotel hebben ons de achteringang van het hotel laten zien en ons de code van de poort gegeven. Het hele hotel is aan de achterzijde omgeven door een hele lange muur. We lopen het zandpad richting de grote weg af en dan moeten we die drukke weg nog een paar honderd meter volgen. Het verkeer rijdt hard langs ons en op sommige plekken is er maar weinig ruimte om veilig te staan. We letten goed op. We zijn niet de enige mensen die zich lopend richting het restaurant begeven. Nog een ander stel is onderweg.

We komen aan bij restaurant Baffardello Cucina di mare | Lucca | Trattoria Baffardello Da Andrea Het ziet er vanaf de buitenkant met zijn overkapping niet heel bijzonder uit. Er staan voorin wat stoeltjes en tafeltjes maar het lijkt wat plastic en shabby. Omdat we iets aan de vroege kant zijn vragen we of we alvast wat kunnen drinken. De meneer geeft aan dat we ook wel aan tafel al wat te drinken bestellen kunnen maar we geven aan dat we ook wel voor onder de overkapping kunnen wachten. Toch worden we overgehaald om naar binnen te gaan. En het contrast met de plastic onder de luifel en de binnenkant van de zaak had niet groter kunnen zijn. Wat zijn wij aangenaam verrast.

We worden gebracht naar de achterkant van het pand en gaan naar buiten naar het overdekte buitenplaatsje waar keurig met wit damast gedekte tafeltjes staan. Supersfeervol. Nu snappen we de suggestie om hier plaats te nemen.

We zien ook nog een tafeltje staan in de cave. Wijnrekken rondom. Ook gaaf gedaan. De menukaart is weer een uitdaging om van te kiezen. Alles ziet er fantastisch uit. Als we daar een keuze hebben gemaakt zoeken we er ook meteen maar een passend wijntje uit. Bij voorkeur lokaal. We kiezen een Malie uit 2022, een Toscaanse wijn, een blend.

Inmiddels zijn we toch ook erg blij dat we beiden wat nettere kleding hebben meegenomen op de trip. Zo blenden we iets beter tussen de Italianen die allen het motto La bella figura aanhangen.

We beginnen met een amuse en we hebben het gevoel in een sterrentent beland te zijn. Het kleine gerechtje is met zoveel zorg bereidt, we kunnen daar beiden volop van genieten. Aangezien het een visrestaurant eten we vanavond beiden vis. En het is heerlijk bereid. En niet te veel. Mooie bordjes, bomvol smaak en niet te veel. Het zou niet de eerste keer zijn dat we twee kilo zwaarder thuiskomen. Maar dit jaar waak ik daar voor.

Vooraf krijgen we Gamberetti met guacamole (Caroline) en ik Tartare di gamberi. Als hoofdgerecht hebben we beiden de Rombo al Tartufo gekozen. We hebben het vanavond goed voor elkaar en we bespreken de dag een beetje. Wat korter gereden maar helemaal prima! En we kijken op de kaart hoe we dit stuk nog beter kunnen maken. De terugweg is in het donker. Op de stoep prijkt de krijttekening van een wat lijkt op een motorfiets.

Geen idee wat daar gebeurd is maar goed zal het niet zijn. Wel heel duidelijk dat het een motorfiets betreft. We lopen terug maar besluiten niet het zandpad naar de achterkant van het pand te lopen. Dat is echt aardedonker. We lopen daarom iets verder door en komen via de hoofdingang weer bij het hotel.

Prachtig verlicht op deze manier. Het is half tien en we kunnen nog wel even een drankje doen. We lummelen even rond in de prachtige vertrekken en het zwembad alvorens we naar buiten gaan en nog een wijntje drinken. Dan is het tijd om te slapen morgen een nieuwe dag. Wordt het een overnachting bij zee? Het zou zo maar kunnen.

 

[AdventureGirl]

Zondag, 17 september (dag 7)
Lucca- Spotorno 317 km
Accommodatie: Best Western Hotel, HOTEL LIGURIA SPOTORNO - Best Western Hotel Acqua Novella

Zoals gewoonlijk zijn we weer op tijd uit de veren. Het begint meestal met het gordijn even een stukje opentrekken om te kijken wat voor weer het is. Droog en wat bewolking. Prima. Het is namelijk warm genoeg. En rondrijden in de volle zon is vermoeiender dan het rijden in de beschutting van een beschaafd wolkendekje.

Het ontbijt is prima, niets aan doen. We betalen de rekening en pakken de motor op. Een beetje voorzichtig uit het grindperk wegrijden. Met beleid zeg maar.

Om kwart voor negen zijn we op pad en na 100 meter stoppen we nog even bij de oprit van het hotel tussen de bamboe. Zo vaak zie je niet dergelijk hoge bamboe eerlijk gezegd. Althans niet in Europa. Het meest zuidelijke punt van onze route hebben we nu gehad. Vanaf vandaag gaat de neus weer naar het noorden.

Via binnen weggetjes rijden we richting de kust. Pietrasanta is een prachtig plaatsje waardoor we heen rijden. Er staan aan weerszijden van de weg indrukwekkende beelden. Je zou er haast even voor stoppen om een foto van te maken. Ze zijn stuk voor stuk bijzonder. En niet allemaal marmer zoals je zou denken. Achteraf zoek ik het plaatsje nog even op internet op en dit vind ik.
Pietrasanta, een klein maar bruisend plaatsje aan de Toscaanse kust, is bekend omdat Michelangelo er het marmer voor zijn beroemde kunstwerken haalde. Gelukkig is de tijd er verre van stil blijven staan sinds de grote marmermeester is vertrokken. Sterker nog, Pietrasanta is één groot beeldenpark, met meer dan zeventig beelden van Italiaanse en internationale kunstenaars die zich allemaal hebben laten inspireren door deze creatieve plek. Al wandelend door het stadje stuit je op elk plein, maar ook op onverwachte plekken, op marmeren of bronzen meesterwerkjes. Kortom, die plaats leent zich nog wel een keer om een mooie stadswandeling te maken.

Vlak na Pietrasanta stuiten we al snel op fabrieksterreinen waar marmer uitgestald ligt. Het grote blokken waar je zo 20 tafelbladen uit haalt. Elk stuk is anders, dikke aders, dunne aders, wit, witter, witst maar ook crèmekleuren, roze aders en grijze aders. Grote kranen die de blokken kunnen tillen. Het is een zondag dus er is geen reuring. Ik kan me voorstellen dat het lawaai van het slijpen/zagen van die blokken een enorme herrie met zich meebrengt. Het is wel een zeer bedrijvige regio.

Even verderop zien we een lokale Piaggo garage. Wat een geinige en typische bakkies zijn dat. Je begint haast aan die reclame te denken, tralalala tielielie… you wake up in the morning…. Even Apeldoorn bellen.

De weg gaat nu iets van de kust af en we stijgen. We rijden richting de marmergroeves. Geen idee hoe dicht we er bij komen. Ik heb het zo dicht mogelijk erbij gelegd. Maar tussen kaart en werkelijkheid kan een wereld van verschil zitten. Tussen de weelderige begroeiing zien we de groeves langzamerhand dichterbij komen. Het ziet er indrukwekkend uit. De berg lijkt zwaar verminkt door de hoekig uitgezaagde stukken steen. Het voelt wat tegenstrijdig.

Wat verderop zien we een bordje met de straatnaam. Toch maar even een foto maken. Passo dil Vestito. Dat had ik niet zo gezien tijdens het maken van de route, maar blijkbaar heeft het een naam. Het is echt een geweldig pasje en leidt recht naar een van de marmergroeves.

We stappen daar even af om rond te kijken en een paar kleine flinters steen mee te nemen in onze zak ter herinnering. Op een hoekje van de berg staat een gedenkbeeldje. Het is een in marmer uitgehouwen helm. Een crosshelm. Een paar handschoenen ligt erbij. Een zucht, een overweging. Zijn vrienden hebben het wel mooi laten maken. Het verlies wordt er niet minder om. Ik maak er geen foto van. Een jongen komt aanrijden, stapt af en kijkt even bij het beeld. Staat een tijdje te staren over de groeve en stapt vervolgens weer op. Ook wij rijden door.

De galleria waar we doorheen rijden heeft prachtige graffiti.

We dalen weer wat af en komen bij Carrara uit. Daar vond Caroline een weggetje waar allemaal beelden stonden van marmer. Dat weggetje hebben we in de route gelegd. Het zijn geen kunstwerkjes maar het is wel een ontzettend bonte verzameling van van alles wat. Een bizar plekje.

De route gaat vervolgens verder langs de kust naar het Noorden. We belanden bij Marina di Carrara nog even in een wielerkoers waardoor we even moeten draaien en een parallelweggetje moeten pakken en een stoep. Of het mag of net niet, het kan in ieder geval wel zonder mensen in de weg te rijden. De weg leidt uit de plaats en gaat naar boven.

Tijd voor pauze. En die vinden we bij Terrazza Panoramica Belvedere. Jaja, we weten weer wat leuks te vinden. Buiten is geen plek meer maar binnen nog wel. En dat is wat ons betreft prima. Het is warm. Ristorante Terrazza Belvedere | Ameglia Liguria De inrichting heeft van alles in jaren 50 stijl. En goed gedaan. Van een oude buffetkast tot formica tafels, retro glaswerk en heel veel “dingetjes”.

Het toilet is in totale tegenstelling absolute disco en over de top. Close your eyes if you can’t handle. We besluiten ter plekke te lunchen. Dan eten we eens wat eerder maar hebben we dat ook gehad. Het is per slot van rekening 12 uur geweest. We lopen onderwijl ook nog eens even naar buiten om vanaf de parkeerplaats richting de zee te kijken. Het is een wat heiig uitzicht. Er vliegen af en toe vliegtuigen heel laag voorbij. Die horen bij de wielerronde die beneden aan de kust verreden wordt.

Na de lunch stappen we weer op. We slingeren langs de kust via Zanego en Lerici in de richting van La Spezia. De kust is prachtig. Diepe inhammen met dorpjes beneden ons. Een verzameling terracotta daken.

Na La Spezia rijden we richting Parco Nazionale delle Cinque Terre. We overnachten hier niet maar wilden het wel in de route opnemen. Die plaatsen zijn niet goed per voertuig bereikbaar. Eigenlijk zou je er buiten moeten zitten en dan met openbaar vervoer en te voet erheen. We zien Riomaggiore.

En vlak daarbij zien we hoe de druiven geplukt worden en vervolgens in kistjes worden gedaan. Die gaan op een soort transportrailtje met een trekkertje ervoor. Zo worden de geplukte druiven over de hele steile hellingen naar de weg vervoerd.

Toevallig had ik dit een paar maanden geleden bij Gort over de grens op tv nog gezien. En het hele verhaal van de invloed van de zoute lucht op de druiven en de smaakontwikkeling. Bijzondere aflevering. Beneden zien we in zee nog een hele grote vijfmaster varen. Wat een ding zeg. Hij maakt nog best vaart ook. We kunnen hem al rijdend een tijdje volgen.

De plaatsjes Tellaro, Fiascherino en Corniglia etc liggen er allen even idyllisch bij. We rijden weer iets van de kust af en de omgeving is fantastisch. Hoog rijden hoeft niet beter te zijn. Laag geeft ontzettend veel bochten en een grotere diversiteit aan begroeiing. Ook al zit er hemelsbreed maar 10 kilometer tussen, toch lijkt het alsof weer in een totaal ander deel zijn beland. Dit stukje heet de Colle di Guaitarola.

We besluiten om ergens een stukje van de E80 snelweg mee te pakken. We hebben vandaag al heel veel gezien. Veel marmer, veel zee, veel kleine weggetjes en wat er nu voor ons ligt tot Genua is veel van hetzelfde. En daarom beslissen we zo. Het kost overigens nog wel wat tijd voordat we een oprit vinden maar dat maakt helemaal niet uit omdat al die weggetjes top zijn. We gooien de tank trouwens nog wel even vol. Dan lopen we daar op de snelweg niet tegen aan. Het heeft trouwens ook nog een ander voordeel. Het is zondag en er is geen vrachtverkeer op de weg. Zo rond Genua kan het druk zijn, vooral met die wegen die daar rond de haven door elkaar kronkelen. Vorig jaar was ik daar nog. Bij Mezzema draaien we de snelweg op en gaan er eens voor zitten om een brugje te slaan om in ieder geval Genua maar voorbij te zijn. Als we langer binnendoor hadden gereden waren we daar morgenochtend geweest. Niet handig. En ach wat slaan we over, een hele chique badplaats. Maakt het uit? Nee. Niets. Daar waren we het heel snel over eens.

Zo rijden we vlotjes langs Genua. Bij Vado Ligure draaien we weer van de snelweg af en pakken de route weer op. Inmiddels is het tijd om eens te kijken waar we kunnen overnachten. We zitten aan zee en straks draaien we weer de binnenlanden in. We parkeren en zitten op een muurtje even wat te drinken en te zoeken op het internet. Het meest betaalbare vinden we in de vorm van een Best Western Hotel in Spotorno. Dat is een paar kilometer terug. Het ziet er goed uit en we gaan dat doen. We moeten even een slagboom door en dan een stijl weggetje naar boven. De motor kan er pal voor de deur staan. Prima. Zo rond vijf uur zijn we op de kamer met onze spullen.

We hebben zeezicht en het is een ontzettend riante kamer met een grote badkamer een bank, hele grote openslaande ramen en veel ruimte. Als we uit het raam hangen staan de brommers onder ons. En dat is wel leuk om gade te slaan. Er komt een ouder baasje met zijn vrouw aanlopen. Hij bekijkt onze motoren met een knikkende blik en alsof hij er heel veel verstand van heeft. De vrouw vindt het allemaal niet zo interessant. Het is wel een aardig schouwspel om zo stiekem van boven af gade te slaan.

We kleden ons om in badpak en bikini, nog wat er over heen en dan gaan we naar beneden. Daar is een kleine glazen lift die ons met een railtje naar beneden brengt tot straathoogte. Hoe lui is dat! We steken de straat over en lopen tussen diverse terrassen en restaurants door op zoek naar een doorsteekje naar het strand. Dat vinden we ook. Onze kleren leggen we neer op een stoel waar de baywatch-meneer overdag zit en we duiken het water in.

Er staan geen hele hoge golven maar af en toe zit er toch eentje tussen die wat forser uitpakt. We deinen lekker in het water. Zee water kan wat mij betreft weinig tegenop. Op het moment dat we het water uit willen gaat het toch net nog even mis. Ik beland half op het strand en weet er uit te klimmen maar Caroline krijgt de golf wat meer over zich en die golf neemt haar bril mee. De zee geeft, de zee neemt. Echt! Gone! In een fractie van een seconde. We zoeken nog omdat we vermoeden dat hij wellicht drijft. Maar het is een kansloze actie. Wat een domper. Balen.

Gelukkig is er wel een oplossing omdat de reserve bril gewoon meegenomen is. Echter die is qua lezen niet passend meer. Na een tijdje terecht stevig balen is het een kwestie van laat maar gaan. Het is totaal zinloos om er langer bij stil te staan. We lopen terug naar de overkant van de weg. Nemen het glazen liftje weer terug en dan is het tijd om te douchen. Uit mijn bikini rollen al de nodige strandsteentjes, maar Caroline maakt er later een potje van met het badpak. De douchebak ligt vol steentjes. We moeten lachen om de onverwachte puinhoop die het overlevert.

We kleden ons om en in korte broeken, shirtje en slippers (jaja, die heb ik voor het eerst ook meegenomen) sloffen we richting het strand. Het is her en der een drukte van belang, veel jongelui, zien en gezien worden.

filmpje: https://photos.smugmug.com/Girls-On...sNpkVMbkrh3pfJt/1280/20230917_184610-1280.mp4

De muziek dreunt is de hippe strandtent. Het is zondag vroeg op de avond. Voor de gasten lijkt de maandag niet te bestaan. We kijken even wat er aardig uitziet qua restaurants, lezen wat reviews en komen terecht bij Samoa Club. We lopen weer een eindje terug. Daar vinden we een lekker plekje met stoeltjes bij het strand. De slippers schoppen we uit en vooruit deze keer bestellen we allebei een Aperol Spritz.

De laatste keer dat ik dat dronk vond ik het niet lekker. Deze versie is wel goed. We krijgen er wat chipjes en olijven bij en dat knaagt lekker weg. Ik werk mijn reisboekje bij, daar heb ik nu mooi de tijd voor. Caroline heeft inmiddels het thuisfront geïnformeerd dat haar bril met de golf in zee verdwenen is. Er moet even een afspraak gemaakt worden bij de brillenwinkel. En de naam daarvan? Ja? Komt ie....Zeezicht. Nee, echt niet verzonnen. Hekgolf was misschien nog passender geweest. Je kan niet alles hebben.

Als het wat later wordt krijgen we een plekje buiten bij het restaurant. We gaan wederom voor vis. We zitten immers aan zee.

We zetten de tendens met goed eten maar even door. Ik ga voor mosselen, heerlijk! En Caroline heeft een tartaartje met vis. Als hoofdgerecht gaat Caroline voor de tonijn en ik hou het op een pasta vongole. Nu kan het! Ik hou daarvan. Zo hebben we weer een heel geslaagde avond ondanks het brilincident.

Aan het einde van de avond lopen we terug naar het hotel en slapen met het raam wijd open. Het geluid van de golven is magisch.

 

[AdventureGirl]

Maandag, 18 september (dag 8 )
Spotorno – Beuil (FR) 316 km
Accommodatie: Hotel L’escapade
l' escapade | restaurant | Beuil, France

Wake up to the sound of waves. Wat is dat lekker zeg! Het is vandaag zwaar bewolkt maar droog. Er lijkt rondom ons wel veel regen te hangen, maar het regent nog niet. We hebben een mooi plaatsje om te ontbijten buiten op het balkon met uitzicht over zee. Dat is wel heel lekker. Zee blijft iets om naar te kunnen kijken. Eindeloos zelfs. Datzelfde heb ik trouwens ook met bergen. Daar kan ik ook rustig op een steen gaan zitten en laat me maar zitten.

Het inpakken gaat als gebruikelijk. Even snel met de hand de druppels van het zadel vegen. Het heeft in de nacht een beetje geregend. We rijden eerst nog parallel aan de zee. Boulevards met palmbomen. Hoe mediterraan is dat.

Bij Finale Ligure draaien we weer langzaam richting de bergen. De hele ochtend is gevuld met heel veel hele kleine weggetjes waar weinig verkeer rijdt. Het gaat best hoog door de heuvels, veel door het bos met af en toe boerenweggetjes.
We komen nog even een wegopbreking tegen in Pieve di Teco. Er wordt nieuw asfalt gelegd en het is afgesloten. We horen echter de machines beneden rijden en het lijkt erop dat het zou kunnen. Mijn ervaring heeft me echter ook geleerd dat je niet met Italiaanse wegwerkers moet sollen. Dus we zetten de motoren neer. Caroline blijft daarbij en ik loop een hairpin naar beneden totdat ik de wegwerkers zie. Ik vraag, nou ja vraag… due motori oke?” en wijs naar de weg? Si si! Oké. Nou ja, dat dus. We kunnen door. Heel langzaam rijden we langs de mannen en groeten vriendelijk. Top! Dat scheelt weer.

Hier in de buurt liggen een ziljoen weggetjes zonder naam maar allemaal even bochtenrijk. Colle di Nava heeft wel een naam. Plaatsjes zoals Mendatica, Ponte di Nava, Calizzano het zegt me allemaal niets, maar is heerlijk om te rijden. Bij Dolceacqua gooien we de tank even vol alvorens we weer verder gaan. We rijden in een stuk waar heel veel olijfgaarden zijn.

Bij Olivetta san Michel rijden we de grens over belanden in het Nationaal Park de Mercantour.

Via kleine weggetjes rijden we naar Sospel. Daar zijn we vaker geweest. We parkeren bij het pleintje. Het terras is inmiddels gesloten voor de lunch en ik loop even naar de Spar die daar om de hoek zit. Brood hebben ze daar niet, de bakker verderop wellicht wel. Ik neem toch maar een tomaat, kaas en een pak jus d’orange mee. In ieder geval wat. De bakker is dus dicht. Tant pis! (jammer/helaas). Het is wat het is. We pakken de snijplank, snijden de tomaat in stukken en het stuk kaas volgt. Een glas jus d’orange erbij. Dat is het voor vandaag. Ondertussen is Caroline in gesprek geraakt met een paar Israëlische mensen die al een jaar onderweg zijn per 1250 GS Adventure. De motor is echt vol beladen. Niet een beetje beladen, maar echt overvol beladen. Ze reizen nu een jaar rond en als we het zo beluisteren (zeer prijzige accomodaties) zitten ze heel flink in de slappe was. Het gaat niet uitgekiend voordelig. Geen oordeel verder, prima, als je het hebt, ga je gang.

Na de lunch rijden we verder. De route gaat verder via de Col de Turini richting La Bollene Vesubie en La Bolline. Inmiddels is het wegdek nat geworden en er lijkt meer regen in de lucht te zitten. En dan blunder ik weer eens een keer. Caroline rijdt voor. We rijden naar beneden en moeten overhaaks naar rechts. Aan de linkerzijde van de weg staan allemaal vrachtwagens wegens wegwerkzaamheden. Hetzelfde is beneden het geval. De weg heeft een aardige verkanting. Caroline roept via de intercom dat het niet gaat in verband met het verkeer dat van links en rechts komt in samenhang met de weg die ook daar geblokkeerd is. Bij het woord, kan niet. Knijp ik de rem in. Fout! Ja, daar hou je natuurlijk niets aan. Hij helt over en ik weet dat ik dit niet red en ik zorg dat ik mijn voeten er niet onder krijg. De motor valt rechts om en ik er naast en ik breek mijn val met mijn rechter zij. Snelheid, nul! Gedverderre. Het contact draai ik meteen uit. De neus van de GS ligt naar beneden. De wegwerkers komen er meteen aan gerend en willen helpen de motor op te rapen. Caroline roept in de intercom “jiffy uit”. Ik loop om de motor heen en zeg “moment” en klap de jiffy uit. Dan staat het ding ook in drie tellen overeind. Een spoortje benzine is uit de tank gelopen en maakt een grote vlek. Alles goed? Ja alles goed, alleen weer eens een gekrenkt ego. Een beetje rillerig stap ik op. Adrenaline. En balend, ja altijd balend. Het kost even tijd om het naast je neer te leggen. Maar eerlijk gezegd, zolang het bij dit soort onzinnige dingen blijft kunnen we niet klagen. De range meter op mijn dashboard is wel een beetje van het padje. Hij loopt echt veel te hard terug. Zou ik een lek ergens hebben dat ik benzine verlies? Ik hou daar niet van he… gedoe. Toch komt er nergens benzine uit. Maar ik kan je wel zeggen dat het heel vervelend is dat je gaat zitten rekenen hoever je nog kan als de meter hard terug loopt.

Het is inmiddels redelijk slecht weer geworden. Onweer hangt in de lucht en we horen het dichterbij komen. Het duurt niet al te lang of het begint echt te knetteren en we moeten een veilige plek zoeken. Ten zuiden van Rimplas vinden we een rotsoverhang waar we zelf kunnen staan en de motor dicht tegen de rots kunnen zetten.

We blijven daar staan totdat het ergste voorbij is. En het gaat hard. De wind trekt aan, de regen komt horizontaal voorbij en het slaat dichtbij in. Het maakt niet uit, we staan hier goed. En zo snel als het kwam zo snel ging het ook weer voorbij. Al met al kost het ons een kwartiertje de rit uit te zitten. Ondertussen hebben we al wel bepaald dat we naar Beuil rijden. Daar zitten we niet zo gek ver vanaf en daar hebben we eerder een fijn onderdak gevonden. We tikken Beuil in de navi in en dan zien we ter plekke of we het vinden. En dat lukt. Het heet L’escapade. En ze hebben plek! En dat is wel heel fijn. We weten van de vorige keer nog dat die dame een nagelstudio heeft en dat er een garage is. En het klopt.

De motor kan netjes en droog in de garage. We krijgen een prima kamer boven. Alles is weer netjes verzorgd. Inmiddels is het weer ook weer opgeknapt. Buiten op het terras drinken we eens een keertje en lokaal biertje.

Het is overigens niet superwarm buiten. De dame van het hotel loopt in een kort jurkje met een paar eyecatchers van schoenen met een flinke hak. Ze ziet er spectaculair uit. Een poppetje/dametje zo te zeggen. Sommige mensen kunnen dat. Ik maar sporadisch als er echt een gelegenheid is. De aanwezigheid van iemand die er op en top verzorgd uitzicht in de setting van een bergdorp is onverwacht. We vertellen haar dat we een keer eerder zijn geweest maar dat dat ook wel weer wat jaren terug was. Caroline zoek het op. Het is op de kop af 6 jaar en 1 dag geleden dat we hier waren. Over zes jaar dan maar weer nietwaar?
De vorige keer hadden we hier ook goed gegeten. Alleen de porties waren we vergeten. We bestellen een voorgerecht dat we kunnen delen en een hoofdgerecht. Als we het voorgerecht krijgen, krijgen we al acuut pijn in onze buik als we denken aan het hoofdgerecht. Man oh man, met zijn tweeën het voorgerecht wegkrijgen is al een opgave.

Het is een groot bord vol met charcuterie, kaas, groenten, paddenstoelen, broodstengels etc. etc. We beginnen er rustig aan. Rustig eten.
Daarna krijgt Caroline nog een bordje ravioli. Die hoeveelheid valt gelukkig mee. Ik heb iets meer pech omdat ik voor een lasagne bolognaise met eekhoorntjesbrood ben gegaan. En die is zwaar.

Naast ons zit een man aan een tafeltje. Hij is een fietser. We hebben hem eerder op de avond gezien. We krijgen bijna medelijden met de man als hij zijn dessert geserveerd krijgt. Die is megagroot. Stel je voor, een ontbijtbord, met een enorm stuk cake, met slagroom erop en dan ijs er naast. Bord vol. Succes! We gaan dus niet voor een dessert. Nou ja, half. Ik zie op de kaart nog wel iets staan wat mij interessant lijkt en vraag of ik een mini portie mag bestellen. Juste pour gouter. Glace vanille arrossée de génépi. Ik kan het niet laten. Ik krijg een klein bolletje. Precies genoeg.

Caroline krijgt een stapeltje flessen met glaasjes. Het ziet er geweldig uit. Kleurrijk ook. Een likeurtje met meloen, met genepi, met weet ik het veel. Leuk! We maken het niet laat. Om half tien liggen we in bed. Ik heb best wel wat last van mij zijde waarmee ik van de motor ben gevallen/gerold. Net met de elleboog onder de ribben. Net niet heel handig zeg maar. Omdraaien in bed is wat minder voor de rest gaat het prima.

 

[AdventureGirl]

Dinsdag, 19 september (dag 9)
Beuil – Susa (IT) 347 km
Accommodatie: Hotel Napoleon Susa
Home - Hotel Napoleon - Albergo in Val di Susa

Niet alleen het diner is hier prima. Datzelfde geldt ook voor het ontbijt. Al is het wat rustieker. Vlees en kaas mag je zelf afsnijden van een groter stuk. Dat heeft ook wel zijn charme, en je weet meteen dat dat niet tot onze dagelijkse bezigheden behoort. Alle plakjes zijn wat dikker dan je zou willen.

Klokslag negen uur zijn we vertrokken. Het is prachtig weer al is het in de ochtend een beetje fris. Je merkt dat het najaar er in dat opzicht aan komt. De nachten kunnen al wat frisser zijn. Het slaapt overigens wel heerlijk. We moeten eerst een stukje terugrijden om de route weer op te pakken. Ik kijk nog heel even hoe ver is naar de Gorges de Cians die hier om de hoek liggen. Ik weet dat het niet ver is, maar het is toch net te ver. In ieder geval nog 20 kilometer. We laten het voor wat het is. Immers, het is bekend terrein.

Met het zicht op Roubion.

De eerste col die we rijden is de Col de Couillole. Mooi en klein en altijd leuk. Dan gaat het via het vreselijk lelijke Isola naar de Col de Lombarde en die is echt weer heel mooi. En zo zeilen we om 10:15 uur tien Italië weer in.

Het is er prachtig op de berg. Het gras kleurt bruin, de begroeiing is verdwenen en her en der is nog een bergmeertje. Het is er mooi en de lucht is knetter helder. Zo nabij Santuario Sant’Anna di Vinadio kennen de bochten enige gelijkenis met de col de Turini. Maar er liggen er teveel achter elkaar aan. Het is een geweldig stukje. Gewoon mooi om te zien hoe ze het aangelegd hebben.

Het is vanochtend overigens heerlijk rustig op de weg. Bij Venadio gaat de weg richting Demonte. Daar willen we de Fauniera opdraaien maar dat gaat niet lukken. We rijden tegen een hek dat dwars over de weg is geplaatst aan. De weg lijkt afgesloten. Er komt echter wel een gast naar beneden gereden op een GS. Met licht gekleurd KLIM-pak. Hij heeft door dat wij Nederlands zijn en draait even. We vragen aan hem of het echt afgesloten is of dat hij erdoor gekomen is. Hij geeft aan dat hij wel doorgereden is, maar dat het wel een kantje boord verhaal was of hij door mocht of niet. Via de rand van een weiland is hij verderop weer de weg opgedraaid.

We zien inmiddels ook motorrijders naar beneden komen die het signaal om te draaien geven. We gaan voor het laatste. Met Italiaanse wegwerkers moet je geen gezeik hebben. Maar het wordt wel een lusje om. We weten de weg min of meer wel en besluiten in de richting van Borgo san Dalmazzo te rijden. Die tip kregen we ook van een ander stel. Ik denk nog, zit daar niet ergens die gele supermarkt op een hoekje? Daar staat me iets van bij. In een of andere faceboekgroep oid poste iemand een keer een plaatje van zijn motor voor die supermarkt. Waarna mijn man ook een soortgelijke foto postte. En waar ik eerder ook een keer wat boodschappen had gehaald. Hoe kan het he. Het feest van herkenning.

We zien echter dat we nog wel een stukje kleiner kunnen rijden dan de grote weg en zetten koers richting Vignolo en dan door naar Valgrana waar ik in een superminiklein supermarktje wat te eten haal. Er is brood, er is drinken en er is iets van kaas. Wel even heel goed kijken, want een aantal dingen ziet er tamelijk ingedroogd uit. Ik kies een kaasje uit een stuk, die ziet er nog aardig uit en kan wel wat hebben. Maar het belangrijkste is dat we de buit binnen hebben. En dat is nodig.

Via Valgrana komen we op de weg die we ooit in de tegengestelde richting gereden hebben terwijl de sneeuw verrassend hard naar beneden kwam. Van Valgrana gaat het naar Monterosso Grana en zo slingeren we langzamerhand weer omhoog. Wat is het ontzettend mooi hier en rustig. Weilanden, koeien, een boerderij met heel veel koebellen. Niet nieuw voor ons, maar altijd weer charmant om in deze regio te rijden.

Dan buigt het weer naar beneden via de Essischie. Smal, mooi en het gaat langzamerhand door het bos naar beneden.

De weg gaat verder naar de Vallone di Elva. We kunnen er op zich nog steeds langs. Er is nog altijd ruimte genoeg tussen de rotsblokken. Dat doen we dus ook. Er staat wel een bord. De weg wordt nu echt wel slechter. Er liggen veel stukjes rots op de weg en we rijden gewoon heel langzaam. Het is toch wel bijzonder. Ooit zal het echt totaal afgesloten zijn. Zou het nog tien jaar duren? Ik denk het niet.

Halverwege komt ons een auto tegemoet en we denken, dat we erbij zijn en dat het wellicht een bekeuring wordt. Het is echter niets bijzonders. Hoe zou die auto omgaan met die dikke stenen daar beneden? Of keren? Er wordt in ieder geval niet meer naar omgekeken, althans zo lijkt het. Op sommige plekken in de tunnels ontbreekt het wegdek inmiddels en de kraters zijn enorm. Lekker voor de velgen. Het is soms ook echt niet meer te ontwijken. En zo pakken we allebei af en toe toch wel een klap.
Maar goed. Zonder “gesnapt” te worden door een lokale overheid met bonnenboekje en geldingsdrang zijn we er weer langs gereden. En dan dacht je dat je het gehad had met slecht wegdek he… FOUT!

De Colle di Sampeyre ligt er momenteel ook niet best bij. Ook een velgenbrekertje. Voorbij Sampeyre wordt het tijd om even wat te gaan eten. Er is een parkeerplaats langs de kant van de weg. En daar zitten we even prima. We hebben hier al eens eerder gezeten denk ik. Nee, weten we. Het is inmiddels half drie en echt tijd voor een broodje.

filmpje:
https://photos.smugmug.com/Girls-On...sdBVqcvcRMt2vCX/1280/20230919_151712-1280.mp4

We stevenen weer op een grotere pas af. De Colle del Agnello. Vergelijkbaar met de Lombarde. En hier komen we weer een hele boel murmeltiere tegen. We zien ze links en rechts van de weg. Even stoppen en kijken. Te leuk! De neus komt inmiddels weer goed naar het Noorden te staan en we vervolgen de weg naar de Izoard. Het eeuwig mooie stukje Casse déserte blijkt ook dit jaar weer een vaste plek om de motor even neer te zetten. Het licht is ook prachtig.

Zou Griffe nog ergens langs de kant staan? We weten eigenlijk al waar we hem kunnen vinden. Het is tegen vier uur in de middag en de zon zakt al een beetje maar geeft daarom ook schitterend licht en een mooi schaduwspel. Een refugio hier boven zou me ook nog wel trekken om te overnachten. Het lijkt me heerlijk.

De weg gaat verder richting Montgenevre, Oulx en we eindigen in Susa. We zien crossers rondrijden die van top tot teen onder de modder zitten. Voor ons wel het teken dat het een goed idee was om de Assietta en Finestre over te gaan slaan. In Susa willen we wel overnachten.

We vinden hotel Napoleon die een parking voor motoren heeft. En in een stadje is dat wel lekker. Het ligt aan de rand van het centrum. Ik loop even naar binnen en de man achter de balie geeft aan dat we de spullen binnen kunnen zetten en dan de motor naar de parkeergarage kunnen rijden. Ik heb maar half de tijd om om me heen te kunnen kijken maar het is echt een super tof motor hotel. Echt gaaf gedaan.

De bagage gooien we binnen op een hoopje en we rijden naar de zijkant van het pand. Daar gaat het naar beneden en zo draaien we een hele grote afgesloten “kooi” in waar meerdere motoren staan. Echt gaaf gedaan. Ze staan er ook prima. We halen de navi’s eraf en leggen de sloten erom heen, checken nog even goed en lopen dan meer naar boven. De spullen leggen we op de kamer neer, en we kleden ons om. Het is tijd om een rondje door de stad te lopen. Beneden hangen veel oude foto’s van het hotel. Caroline heeft een beetje het gevoel dat ze er eerder is geweest met haar moeder, maar ze is niet zeker. In ieder geval is de hele benedenverdieping redelijk recent. Ze stuurt haar moeder wat foto’s door. Het duurt niet al te lang of de reactie komt terug. Yes, check! Het is heel lang geleden maar ze zijn hier samen geweest. Hoe toevallig is dat!

Tegen een uur of zeven lopen we de straatjes in het centrum door. Inmiddels sluiten de winkels bijna, maar het is wel leuk om even de reuring mee te pakken. We hebben de papieren kaart van Susa even opgevouwen en in de tas gepropt. Die komt handig van pas. We hebben de weg naar een goede pizzeria gevraagd en er waren twee opties. We gaan eerst voor de beste variant. Het is een stukje lopen maar na een hele dag in het zadel is dat uitermate lekker. En daarbij, de restaurants gaan pas vrij laat open. We lopen ook door het oudere deel van Susa en bij de stadspoort langs. Het is leuk wandelen. We eten bij Osteria Ristorante della Marchesa.

We kunnen buiten zitten onder een tentzeil. Het is voor ons helemaal goed.
We bestellen beiden een heerlijke pizza en een karafje wijn erbij. Het zit zalig buiten. Wel het leuke van september. Je weet ook dat het zomaar afgelopen kan zijn met het mooie weer en dat de herfst eraan komt. Het is genieten van de laatste zonnestralen. En dat doet veel. Om de menukaart te lezen heeft Caroline haar reserve (oude) bril opgezet, maar daarmee gaat het lezen nog niet heel denderend. De combi met mijn cheap-ass leesbril doet het wel. Het ziet er niet uit, maar functioneel is het.

Na het eten lopen we langzaam terug naar het hotel. We drinken beneden nog een drankje en daarna is het toch tijd om te gaan slapen. Weer een dag voorbij. De tijd vliegt.

 

[bommes]

Gaaf gaaf..
Leuk dat jullie het stukje Ligurië boven Finale Ligurië hebben opgezocht.

Heerlijk sturen kun je daar, eindeloos, draaien, omhoog omlaag, geen kip op de weg, stroef asfalt. Dikke aanrader.

Mooie trip en dito verslag zover

 

[mean-machine]

Nu zijn we in dit verslag Carrara al effe voorbij, maar het is mij nog steeds niet duidelijk waar het 'witte goud' over gaat.
Blokken wit marmer of toch die asperges?

 

[James Bond]

Of, de benzine die even weglekte uit de tank toen de bmw scheef lag is ook goud...

Nee, zonder meer een gaaf reisverslag! (Ik lees op de gsm en gelijk maps open van "waar is dat ook alweer", plaats- en col-namen behoorlijk bekend maar ff plaatsen zeg maar).

 

[mean-machine]

Nee, zonder meer een gaaf reisverslag! (Ik lees op de gsm en gelijk maps open van "waar is dat ook alweer", plaats- en col-namen behoorlijk bekend maar ff plaatsen zeg maar).

Veel komt mij wel bekend voor. (maar dus niet die kleine binnendoor-passen)
Paar jaar terug min of meer zelfde gereden langs Ital kust en dan in Frankrijk RDGA het binnenland in.

 

[AdventureGirl]

Nu zijn we in dit verslag Carrara al effe voorbij, maar het is mij nog steeds niet duidelijk waar het 'witte goud' over gaat.
Blokken wit marmer of toch die asperges?

Het marmer natuurlijk!

@bommes het is inderdaad een heel mooi gebiedje.
Zo zijn er trouwens nog wel een paar.
In het Aostadal liggen ook veel van die weggetjes en anders de Herault in Frankrijk is ook fantastisch.

 

[mean-machine]

Nu ben ik nog steeds benieuwd naar het 'witte goud' wat te vinden moet zijn in Carrara.
De eerste gedachte die ik dan krijg is het witte marmer wat daar wordt gewonnen.

Er is maar 1 wit goud en dat zijn Asperges!

In deze context was het voor mij het marmer.
Normaal denk je idd eerder aan asperges. (ze komen alweer bijna!)

Had ik dus toch gelijk!

 

[AdventureGirl]

Woensdag, 20 september (dag 10)
Susa – Chatêl 380 km
Accommodatie: www.lekandahar.com/fr

Om kwart voor acht zitten we al weer aan het ontbijt. Het is een wat bewolkte dag en we weten nog niet heel goed wat het weer gaat doen vandaag. We zullen het wel zien. In ieder geval geen Assietta en Finestre. Met de regen die hier in de regio gevallen is, zal dat met een beladen motor niet heel grappig zijn. Vooral glibberig. En ik ben geen vriendjes met modder. Zand nog wel. Modder niet. Er zitten een hele berg kleine clubjes offroaders aan het ontbijt. Een hoog gehalte met crosslaarzen en high end technical gear. Had ik al gezegd dat ik een enorme liefhebber ben van technical outdoor gear? Zet mij in zo’n candy store en je moet me een tijdslot geven. Anders blijf ik plakken.

Als we beneden in de kelder zijn zien we dat er inderdaad meer motorrijders nog na ons bijgekomen zijn. Het staat een stukje voller. We pakken de spullen weer op en spreken af dat we direct de boodschappen maar gaan doen en dat we ook de tank vol gooien. Geen idee wanneer we weer wat tegenkomen. Mijn voorkeur voor supermarkt gaat uit naar de Coop vanwege de Polo-mintsnoepjes. Plan is om er nog een aantal rolletjes bij te kopen. Echter de Coop vinden we niet direct, die ligt iets verstopt.
We rijden dus even door naar de Lidl. We staan daar even stil om op de telefoon te kijken. Ik let even niet heel erg op en hoor op een gegeven moment Caroline keihard in mijn helm schreeuwen. Totaal verbaasd kijk ik om. Blijkbaar maar dat heb ik net niet kunnen horen, wordt zij lastig gevallen door iemand die rondhangt op de parkeerplaats en die vindt dat wij daar niet mogen stoppen. Die vent gaat tekeer. En dat laat Caroline zich niet welgevallen. Ik hoor dus… what the fuck is wrong with you! Shut up. Get a fucking job. En let wel, dit soort taal hoor ik dus nooit van Caroline. Ik sta echt te klapperen met mijn oren waar ik in hemelsnaam ingevallen ben. De mafkees, hoor ik nog.

We stappen op en rijden terug naar de Coop die dicht tegen het spoor aan ligt. Polo mint hebben ze er niet, maar ik slaag wel voor brood en beleg. Mooi, dan hebben we dat ook weer. Dan de tank nog even vol. De pomp is zo gevonden. Geen probleem. Onze route gaat vandaag verder naar het Noorden. We zullen wel moeten. Inmiddels zijn we tien dagen onderweg. Vandaag zijn het met name wat grotere passen en dan kan het ook wat harder gaan. We zien wel weer waar we uitkomen. Het hangt ook wat van het weer af.

Om 9.40 uur rijden we de Franse grens over. Even een korte stop bij water dat de berg afvalt. Rond tien uur zijn we bij het Lac de Mont Cenis. Het is flink mistig en best fris. We rijden wel vaker het onverharde rondje maar het pad naar beneden richting de dam is afgesloten. We rijden de gewone weg dus verder. De mist trekt ook best wel op. Een uurtje erbij en dan zal het misschien wel helemaal open zijn. We rijden aan de Noordzijde van het meer naar beneden langs de boerderij en zien dan dat er plastic zakken over het verbodsbord (want je mag er niet meer rijden) heen getrokken zijn. Kortom, je mag er misschien wel rijden? Dom, blonT? Maar wij gaan. Je merkt dat je vaker wat onverharde stukken rijdt want we staan relaxed op de steps. Murmeltiere overal. We storen ze in het stilte van de ochtend. Ze rennen links en rechts weg.

Op een paar plekken stoppen we alsnog even om een paar fotootjes te maken. Het is geen weer om even te gaan zitten. Maar wel een fotostop. Het blijft hier mooi. Ik vraag of Caroline vanwege het in de weer zijn met foto’s maken mijn motor even wil verplaatsten. Juist dat moment terwijl ze eerst haar eigen Adventure heeft verplaatst en nu mijn gewone GS zorgt ervoor dat er niet al te veel weken later een motorwissel bij Caroline plaatsvindt.
Zo komen we na de dam weer boven op de weg uit via een ander weggetje en rijden vervolgens al weer naar de Noordzijde van het meer. Maar nu gaan we verder. Bij Lanslebourg zie je de skiliften overal liggen. Het skigebied van Mont Cenis staat nog wel een keer op het lijstje. Het moet er ooit een keer van komen. Voor vrienden die daar een paar keer geskied hebben maak ik even een foto van en pistebordje dat ze ongetwijfeld kennen.

Bij Bonneval sur Arc stoppen we even voor een kop koffie. Aux vieux pont ziet er karaktervol uit met zijn leistenen dak, houten louvredeuren en dikke natuurstenen muren. Buiten zien we de restanten van we echte au vieux pont. Binnen bestellen we de koffie en tot mijn verbazing staan ook daar weer mensen die al genoeg gedronken hebben. Man man, geen leven zou je zeggen. Triest. Er is wel een toilet en dat was mede een voorwaarde voor de stop. Hebben we dat ook weer gehad. De koffie smaakt prima.

We klimmen de Iseran op. Het uitzicht op de gletscher blijft subliem. De bewolking verdwijnt als sneeuw voor de zon. Het trekt fantastisch open. Verbazingwekkend hoe snel dat kan gaan. We rijden de col af naar beneden en komen bij Tignes uit. Vlak daarvoor ligt bij Le Franchet het Chalet Colinn. Ook dit jaar is het ons niet gelukt om daar weer een keer te overnachten. Wat hebben we een ontzettend goede herinneringen aan die tent. Het zou toch een keer moeten lukken. Het is inmiddels 12.15 uur en dat is absoluut te vroeg om te kappen. Dan komen we met de rest van de dagen knel te zitten.

filmpje van de waterval:
https://photos.smugmug.com/Girls-On...3D5p2b86pNkj2VQ/1280/20230920_122038-1280.mp4

We stoppen even bij Tignes bij het Lac de Chevril om even te kijken. Er komt daar een enorme watermassa de berg al gekletterd in het meer. Het gaat met donderend geweld. Rond een uur of een rijden we bij La Rosière. Weer over het roze weggetje heen (D1090). Natuurlijk komt er verkeer aan als wij de motoren pontificaal midden op de straat hebben gezet. Tijden niets, dan wel. Wet van Murphy. Toch als je even een grote grijns maakt en een sprintje naar de motor trekt zie je ook een lachend gezicht vol begrip in de auto die heel even wacht. C’est le ton qua fait la musique zeggen we dan.

Iets ten Noorden van Bourg Saint Maurice stoppen we even om te lunchen. We hebben een bankje gevonden aan het begin van de Cormet de Roselend. Net aan de binnenkant van een hairpin. Een prima plek. En het is inmiddels dermate lekker weer dat de jas gewoon uit kan. Ik zit nog net niet in korte mouwen maar aangenaam is het zeker met ons zelfgesmeerde broodje en een glas jus d’orange. Eerlijk gezegd vind ik dit soort picnics leuker dan ergens op een terras te gaan zitten eten. Ik hou van de natuur zo om me heen. Niet dat ik de afwisseling niet leuk vind. Doe mij maar de verhouding 1 op 5 ofzo.

De Cormet de Roselend is mooi. Er is daar zo’n bijzonder stuk waar je iets naar beneden kan rijden waar altijd campers en dagjesmensen zijn. Met hele grote rotsblokken, een riviertje, bruggetjes en talloze wandelpaden en natuurlijk wat vee. Ooit, als het zo uitkomt, lunchen we daar een keertje. Nu schijnt de zon daar met mate.

Het Lac de Roselend doemt ook altijd vanuit het niets diepblauw op. De schaduw van de wolken tekent donkere plekken in het water. De stuwdam is zichtbaar in de verte. We rijden achter iemand een hele grote vent (een Luxemburger) die op dezelfde plek als wij stopt om een foto te maken. Hij stapt net iets eerder op, en we moeten hem wel inhalen. Hij gaat net wat te langzaam.

Maar er zijn meer fotoplekken en zo komt het dat we hem vervolgens drie keer inhalen. De route gaat van Beaufort (lekkere kaas) naar Hauteluce. Bij Le Planay (Notre Dame de Bellecombe) stoppen we nog even om een drankje te doen. Altijd lekker in de middag een colaatje. Genoeg energie om de dag mee uit te rijden. We zitten recht tegenover de stoeltjes lift naar boven. Als ik het goed heb is dit onderdeel van het skigebied Espace Diamant. Het is overigens net t-shirt weer geworden. In de zon. Het kan! Na de cola rijden we verder. Is het rond half vier.

We hebben tijdens onze stop even overlegd wat we doen. We hebben nog twee dagen om thuis te komen. En we moeten dat zo leuk mogelijk opknippen. We besluiten om vandaag de bergen niet uit te rijden. Dat betekent dus dat we onder het meer van Geneve blijven plakken. Maar we zijn nog niet aan de rand. We stappen na de cola op en rijden richting Jou Plane en ook dat is niet de laatste col want het wordt gevolgd door Le Corbier. Ons eindpunt wordt Châtel.
Nadat we eerst een keer misgegrepen hebben bij een hotel waar een briefje op de deur hangt dat we maar moeten bellen en een ander hotel dat we nog wisten te vinden (Le Roitelet, maar die lijkt einde oefening) vinden we een ander exemplaar. Het is hotel Kandehar (bijzondere naam nietwaar?) en daar kunnen we ten eerste, de motor in een garage schuiven en ten tweede kunnen we ook in het hotel eten. Prima! Het ligt ook wat verder van het centrum van Châtel af en dat betekent dat we de motor kunnen laten staan en in het hotel eten.

Het was weer een topdag. Als je op de route de Grandes Alpes zit krijg je de wat grotere passen voor de kiezen en kan je best kilometers maken zonder te haasten en inclusief het onverharde rondje van de Lac de Mont Cenis. Zo ongemerkt rij je die 380 km zo weg. We moeten maar eens nadenken wat we morgen gaan doen. Gaan we door de Jura, gaan we door Zwitserland, pakken we de snelweg of niet, wordt het Vogezen of het Zwarte woud. We zijn bijna door de route heen en nu wordt het improviseren. Niets iets waar we moeite mee hebben.
Het hotel is overigens erg leuk. De hele inrichting is hout. Dat zie je vaker in de bergen en ook hier. We hebben een hele ruimte kamer met donkerrood tapijt en een royaal balkon dat versierd is met kerstverlichting. We zien twee motorrijders aan komen rijden en we zwaaien vanaf het balkon. Ze zijn wat zoekende wat ze moeten doen met de motor. Dat lossen ze wel op. Ze weten niet dat wij met de motor zijn. We zeggen niets. Het hotel is goed op het wintersportseizoen voorbereid. In het restaurant staan heel veel tafeltjes. Ik denk dat dit hotel in de winter echt uit zijn voegen kraakt en stampvol zit. Wat een kakofonie zal het dan zijn en warm bovendien.

De menukaart is overigens prima. Hele typische berggerechten als Tartiflette. Dat neem ik en Caroline gaat voor een Entrecote Angus en natuurlijk en we kunnen hem niet laten staan… een kaasplankje. Ze hebben ook nog een los chalet dat je kan huren in de winter. Ik neem er snel een snapshot van. Een chalet voor 15 personen met een hot tub op het terras. Niet dat ik daar specifiek van hou, maar het staat er. Wie weet komt het ooit nog van pas. Ik zou zo graag een keer in de winter willen zitten in een heel groot catered chalet met een club vrienden. Maar goed, daar heb ik de specifieke vriendengroep niet voor. Altijd wat he. Te oud, te koud, te arm, te rijk, te druk, te ver, geen tijd, geen zin, te onbekend, bla bla bla bla. Kortom, dat wordt hem niet en het zakt steeds verder naar beneden op de bucketlist. Daar kan ik mee leven. De bucketlist lijkt vooralsnog altijd nog te groeien.

 

[AdventureGirl]

Donderdag, 21 september (dag 11)
Chatêl – Dannenfels (DE) 553 km
Accommodatie: Land-Hotel Berg Dannenfels, Donnersberg/Pfalz

Jeetje, al weer een dag verder. Het ziet er buiten mooi uit. Het is vroeg en de zon piept net boven de bergkam uit en schijnt met zijn licht op een helling iets verderop. De dag komt eraan. Even verderop zitten een aantal mannen op het dak van een woning in aanbouw. Ze zijn al druk bezig. Het is een mooi tafereel.

We lopen in het motorpak naar beneden om te ontbijten. Ook weer prima in orde. De keuze is royaal. We starten rustig op, genieten van de koffie, de broodjes en alpenyoghurt. We zijn erop gekomen dat we vanaf hier een stuk snelweg pakken tot beter gebied. We gaan niet aan de westzijde van het meer van Geneve langs door de Jura. Die hebben we al relatief vaak in de laatste jaren gedaan. Nu dus gewoon via Montreux naar het Noorden via de snelweg. En dan gaan we er wel weer ergens af. Maar zover is het nog niet.

We lopen met de bagage naar beneden, rekenen af en halen vervolgens de motoren uit de garage. De heren motorrijders staan boven op hun balkon te kijken. Binnen no time zitten de spullen weer op de motor en we besluiten eerst even naar de supermarkt te rijden die iets verder aan de weg zit. Het is een Intermarché. En dit jaar sla ik het meteen maar in. Over twee dagen is mijn man jarig en vieren we zijn verjaardag met een aantal mensen. En elk jaar probeer ik dan van die heerlijk Franse saucissons sec mee te nemen. Naturel, knoflook, peper, zwijn. Het maakt niet uit. De laatste paar keer ging dat mis omdat we op zondagen in de Vogezen reden. Alles dicht. En nu doorpakken. Volgens mij had ik voor bijna 40,- aan worst bij de kassa. Je kan maar niet genoeg hebben. Het is overigens lang houdbaar. En onze zoon is behalve een kaasmonster ook een worstmonster.

Naar verwachting rijden we Frankrijk zo uit en we hebben allebei lange mouwen onder de jas aan, maar daarvoor is het te warm. Als we de boodschappen gedaan hebben gaan de lange mouwen meteen maar de topkoffer in. Gewoon bovenop. Voor het grijpen voor als het frisser wordt. De eerste kilometers van de dag zijn nog prachtig. In Châtel kijk je uit over wat in de winter de piste zijn. Ik ben er nooit in de winter geweest. Ook geen idee of ik daar nog in de winter ga komen. Afgelopen jaar waren we in de winter in de Dolomieten. En dat is toch wel heel erg mooi om te skiën. Misschien niet qua pistes, maar wel qua omgeving. De uitzichten zijn echt fenomenaal. We beginnen de ochtend nog met een heel mooi aantal hairpins. Eigenlijk had ik dat niet meer verwacht. We zitten zo aan de rand van de bergen. In de schaduw is het fris en in de zon is het heerlijk. Zo rijden we langzamerhand echt naar de rand van het hooggebergte.

We zien de vlakte beneden en maken nog een laatste stop om een foto te maken, te zwaaien naar de bergen en we weten het. Het duurt weer een hele tijd voordat we weer avontuurlijk door de bergen rijden. C’est la vie. Eenmaal in het dal draaien we de snelweg op. De neus naar het Noorden en het gas erop. Cruisecontrol aan en verrekte goed op de snelheidsbordjes letten die in Zwitserland wel vaak wisselen. Dan weer 100 dan weer 90 dan weer 80. Lang leve de intercom. Die helpt daarbij toch wel want reken maar dat ik af en toe met de gedachtes weer eens afdwaal en een bordje over het hoofd zie. De bergen verdwijnen langzamerhand in de spiegels. En eigenlijk doet dat altijd een beetje zeer. Net alsof je van goede vrienden voor een langere tijd afscheid neemt. Je zwaait elkaar uit en je weet dat er maanden overheen gaan dat je elkaar weer ziet.
We rijden langs Montreux, richting Basel en verder door. De weg en het uitzicht zijn ons bekend. Eenmaal in Duitsland gooien we de tank bij het eerste Autohof direct vol. En iedereen doet dat. Het is ontzettend druk. Op de snelweg staat de nodige file dus we pakken eerst een klein stukje binnendoor om die file te omzeilen. Daarna draaien we nog weer even de snelweg op. Bij afrit 51 Baden Baden gaan we van de snelweg af en draaien we richting Frankrijk met een stukje B500.
We komen door allerlei leuke kleine plaatsjes heen totdat we een bankje vinden voor de lunch. Weer een plek zonder toilet, en ook eigenlijk geen mogelijkheden omdat we aan de rand van de bebouwing van een dorp zitten.

Vanaf onze lunchplek aan de D734 bij Seebach (en ja het is Frankrijk) proberen we accommodatie voor de nacht te vinden in Duitsland. We zitten echt op steenworp van de grens. We bellen diverse hotels maar wonderbaarlijk genoeg zit alles vol. Is er een feestdag die we over het hoofd zien? We besluiten gewoon maar op te stappen en verder te rijden in de richting van Bad Kreuznach. Ergens vinden we vast onderdak. Gewoon doorrijden. Lang rijden we op de B48, een zeer bekende in de Pfalz. En een mooi weggetje ook voor het tijdstip van de dag. Onderweg stoppen we nogmaals om in booking te kijken.

In Dannenfelz komen we uiteindelijk terecht bij Hotel Berg nadat we nog een paar andere locaties geskipt hebben omdat ze er vreselijk onaantrekkelijk (lees gesloten) uitzien. Hotel Berg is prima. We kunnen de motor aan de zijkant van het pand achteraan kwijt. Onze kamer is grundlich smetteloos in Ordnung en Bertus stuurt Caroline een berichtje. Hij trakteert ons voor onze laatste avond op een flesje wijn. Het wordt vandaag een lokale rosé.

In het restaurant staan overal “stukjes” op tafel. Met pompoenen, droogbloemen en dat soort dingen. Niet heel handig, want die pompoenen trekken meteen een berg fluitvliegjes aan die vervolgens omkomen door dead by rosé. We genieten nog een avondje van heerlijk eten, een drankje erbij en kletsen nog wat af. Morgen naar huis. Wat vliegt de tijd.

 

[AdventureGirl]

Vrijdag, 22 september (dag 12)
Dannenfels – thuis 537 km

Oh jee, de laatste dag al weer van deze trip. De laatste keer dat alles in de koffer gaat. Netjes of niet netjes, het maakt nu ook niet meer uit. Aan het einde van de dag wordt de inhoud voor de wasmachine leeg gekiept. Het ontbijt laten we ons nog even goed vallen. De koffie gaat er altijd prima in. Vannacht heeft het best geregend. Het is wat wisselend qua weer maar de temperatuur is goed. Het zadel is nog nat en met de hand vegen we de druppels eraf. Voor vandaag maakt het ook niet zo gruwelijk veel meer uit wat voor weer het is. Het is een kwestie van thuiskomen.

We volgen eerst de B48 voor nog een aantal kilometers. Hij blijft leuk, want ondanks dat er wel wat plaatsen aan liggen boven het nog veel meer bochten en daardoor een hoog entertainment gehalte. Bij Bad Kreuznach doet de navi wat vreemd maar dat levert ook weer een mooi slingertje op langs Der Rotenfels. Het is een mooie wand en opvallend in het landschap. Met een grote slinger komen we vervolgens bijna weer op dezelfde plek terug.

De rest van de dag kunnen we redelijk kort over zijn. Het is een kwestie van doorrijden richting huis. We maken er ook niet te veel bijzonders meer van qua route en steken al vrij snel de snelweg op. Doordat we nu meer langs het Ruhrgebied rijden dan andere jaren splitsen we eerder op. Dat levert voor mij nog wel wat ellende op want de route die ik denk te gaan nemen staat vol met file. En zo wordt het nog even een hele rare kronkel die ik rij via de A3 bij Düsseldorf, A44, A52 om vervolgens dwars door Essen te rijden. Ik heb dat eerder een keer gedaan maar het is wel opletten.

Uiteindelijk beland ik op de A31 en die kan ik eindeloos naar het Noorden rijden. Een fijne weg. Nooit druk, altijd lekker doorrijden en het brengt me aan mijn kant van Nederland. Bij Emmen ga ik de grens over en pak het laatste stuk de N34 en de N381 binnendoor naar Beilen. Dan nog een laatste stukje A28 richting Assen en dan naar huis naar Zeijen. En zo draai ik om kwart voor vier de oprit op en ben ik weer thuis. We hebben afgesproken dat we even met elkaar appen dat we in orde thuisgekomen zijn en dat doen we ook.

Ik denk dat het buiten kijf staat dat we weer een ontzettend mooie week (week? Bijna 2 weken!) hebben gehad waarbij we bekende gebieden die tot onze absolute favorieten behoren hebben gecombineerd met een nieuw stuk Toscane waar nog wel het een en ander te ontdekken is. Daar valt absoluut meer te halen. Wat in het vat zit verzuurt niet zeg maar. Caroline en ik hebben wel eens gezegd dat we zo zouden kunnen leven. En we zouden het kunnen, geen probleem. Echter duty and family calls. En zo hoort het ook. En als we de trip niet meer met de motor kunnen maken pakken we een cabrio alleen hopen we die versie nog vele jaren vooruit te kunnen schuiven.

Thanx Caroline, sister in crime. Tijd om weer een mooi avontuur voor 2024 te verzinnen. Voorlopig wordt de bucketlist alleen maar langer. Wat er nog in het hoofd zit? Corsica, Kroatië, Vanuit Malaga terugrijden en dat soort dingen en aan de Noordzijde van Europa zijn we helemaal nog nooit geweest. We zullen het zien.
Voor nu, that’s it.

Totaal kilometers: 4.470 en een beste plons benzine.

 

[von Sprudelwasser]

Dankjewel voor het mooie verslag!

 

[RRO]

Mooi verslag van een mooie trip. Top!

 

[jean-pie]

Mooi verslag van de reis die is afgelegd ,lekker weg gelezen.

 

[mean-machine]

Mooie trip, leuk verslag!

 

[Frazer]

De bergen verdwijnen langzamerhand in de spiegels. En eigenlijk doet dat altijd een beetje zeer. Net alsof je van goede vrienden voor een langere tijd afscheid neemt. Je zwaait elkaar uit en je weet dat er maanden overheen gaan dat je elkaar weer ziet.

Heel herkenbaar! Doordat ik er de hele zomer niet was ben ik voor het eerst in jaren niet in de Alpen geweest, maar door je verslag was ik er toch een beetje bij. Bedankt voor het delen!

 

[nvdw]

Altijd een goed verslag en altijd goede ideeën!

 

[AdventureGirl]

Dank voor jullie leuke reacties. Het maakt de investering van tijd in het schrijven van het verslag ook de moeite waard.
(er gaat ongemerkt toch wel een hele berg tijd in zitten).