Ik heb wat meer tijd met de naderende lockdown.
Het vervolg :
Zucht. Geen zuigers bij. Discuteren heeft geen zin.
Dit wordt weer een ongewilde race tegen de klok. Maar dat zijn het soort races die ik wilde vermijden. Ze stonden niet in mijn draaiboek.
In een vlaag van voortschrijdend inzicht en een prima werkende kristallen bol had ik een 2e straatlegale motorfiets bij. Een suzuki gsxr750 van 1989.
Ik denk dat ik deze meegenomen had om ter plaatse te verkopen.
Bekijk bijlage 1559256
De obligate heen en terugreis (360km) aan een tempo waar ik de intrekking van mijn rijbewijs riskeerde op 90% van het traject ben ik een handvol uren later terug.
Hier een foto net aangekomen aan de garage om 2 zuigers te tanken. Raar dat ik nog de tijd vond om een foto te trekken??
De motor lag al open dus was de klus vrij snel geklaard.
Gelukkig was de eerste training s'morgens vroeg en de 2e training s'namiddags laat. Net op tijd om mij aan te melden in het parc fermé.
Opnieuw ben ik zenuwachtig.
Al dat geloop en gejaag zal toch niet voor niets zijn?
En als de motor het volhoud, krijg ik dan de layout van dit circuit in 1 training in mijn geheugen? er zijn maar 4(!) ronden voorzien.
Maar alles verliep gelukkig goed. Ik kwalificeer mij 31e van de 43 ingeschreven in de 500cc reeks. (mooi deelnemersveld niet?)
Toch vond ik de rijervaring nog veel te weinig om een beetje beslagen aan de start te komen. Toen alle trainingen waren afgelopen en de straat terug aan het verkeer werd vrijgegeven heb ik nog een motorfiets kunnen lenen van een sympatieke buurman. De toen net nieuw uitgekomen Aprilia Dorsoduro 750.
Tot valavond scheurde ik zo goed en zo kwaad als het kon en maakt ik mijn huiswerk af.
Terug aangekomen aan mijn tentje (meer had ik niet om te slapen) de motor teruggegeven met een paar flessen wijn.
Douche genomen en nog snel de tentoonstelling bezocht van ale mooie patons die toen werden tentoongesteld.
Ik weet dat ik nog 5 woorden heb gewisseld met de zoon Roberto Pattoni. Zijn vader's motoren en wat hij heeft ontwikkeld zijn echt kleine wondertjes.
David tegen de grote fabrieksrijders Goliath.
Bekijk bijlage 1559257
Sunday raceday.
Eerste race.
De start was zeer vreemd. Het peloton vertrok als een sneltrein bij het startsignaal en ik had een zeer (zeer) trage start. Neen ik zat niet in 2e versnelling. De koppeling slipte gewoon veel te veel. Had ik de platen oververhit bij de startopstelling? Gelukkkig kwam er na lang wachten wat gang in en was ik eindelijk vertrokken. In de verte zag ik nog net de voorlaatste piloot uit mijn gezichtsveld verdwijnen in de eerste bocht. Damn!
Mijn tactiek was dezelfde als op Mettet. Aanklampen en meegetrokken worden in het begin. Niet dus. Door al dat geklungel en luisteren naar de bijgeluiden van de motor had ik ook nog een blackout en wist ik na de 3e bocht/slinger niet goed meer hoe het verder liep. Ik wist niet meer of de volgende naar links of naar rechts draaide ! Alweer vertrouwen op de bordjes langs de weg. Dit is geen racen meer, maar een sportief tochtje in de Ardennen. Ik was helemaal alleen tussen de velden aan het rijden. Geen voorste concurrent meer. Geen publiek. Weinig referentiepunten. enkel wat bordjes en hier en daar een achteloos baaltje stro voor een verkeersbord.
Die 4 ronden + De extra rondjes op de Aprilia was veel te weinig om het circuit goed te kennen op racetempo. Het groot Chimay is bloedsnel met zeer veel slingers waar je volgas door kunt. Dat weet je maar door het vaak te proberen.
Bekijk bijlage 1559261
Bekijk bijlage 1559262
Bekijk bijlage 1559264
Desolaat, alleen, vrij. Vul zelf maar in. 9km is groot.
Ik zat aerodynamisch achter mijn windscherm en keek naar de bordjes langs de weg die pijlsnel op me afkwamen met aanduidingen 300-200-100m en dan een pijl naar links of rechts . Maar hoe scherp deze was en hoe hard ik moest remmen voor die bocht had ik geen flauw benul. Er waren dus bochten die volgas door konden. Toch was mijn tempo goed genoeg om enkele grotere knoeiers dan mezelf te naderen en in te halen. Ik heb 3 piloten uiteindelijk voorbij gestoken. Voor mij een mooie morele opsteker.
Het circuit was prachtig. Aan start-finish was er veel volk tot 500meter erna. Daarna reed je opnieuw alleen tussen de velden en de bomen. Amper een kat langs de baan. Gelukkig waren de zijwegen en kruispunten goed afgesloten anders wist ik niet welke kant uit te rijden.
Ook het kapelletje halverwege zal me voor altijd bijblijven. Je zag deze al van ver opdoemen en je reed er volle vaart op af om dan op het laatste moment volgas langs te scheren. Wegens het gezichtsbedrog deed ik keer op keer het gas even dicht, want ik dacht er toch tegen te rijden, maar het asfalt draaide keurig af net op de top van de heuvel waar het kapelletje stond.
Helaas was het na 4 ronden reeds afgelopen en reed ik als 30e van de 44 binnen. 30e ? Jawel, ik had er 3 ingehaald, maar er waren ook 11 deelnemers uitgevallen met motorpech. Je ziet ze dan met pech langs de kant staan wachten. Lang wachten, want als het busje vol is moet je proberen op de volgende een lift te krijgen.
Bekijk bijlage 1559265
Bekijk bijlage 1559266
In de namiddag was er weer een race en reed ik de 4 ronden (met meer circuitervaring) als totale tijd zomaar even 1min30 sneller rond. (dus niet per ronde hé) Ik weet niet welke finishplaats mij dit heeft opgeleverd. Maar alweer een ongelooflijke snelle gemiddelde snelheid voor mijn 45jarige classic racer aan 144kmh!
De organisatie heeft de 2 races bij elkaar opgeteld en een algemene ranking (race1+2) opgesteld. Dit is de enige keer dat ze dit zo gedaan hebben. Ook een vreemd initiatief vond ik.
De tijden van de 2 races opgeteld ben ik keurig 20e van de 44e starters ge-eindigt.
Zomaar eventjes 19 piloten hebben tijdens 1 van de 2 races motorproblemen gehad! Dit komt natuurlijk door de enorme snelheid, de lange volgas periodes en de oude arme gemartelde motoren.
Het was een prachtig weekend en naderhand gezien een historisch moment. Zeer waarschijnlijk zal er nooit meer geraced worden op het mooiste circuit van België.