Zombies
Erich, die inmiddels net zo cynisch en sarcastisch is als ik, kwam met een raadseltje.
Q:
“Waarom zie je in Vietnam geen zombies?”
A:
“Zombies eten hersenen”.
Mijn grijns van oor tot oor bij het horen van de oplossing was er één van herkenning...
Overbuurman
Na de heibel over het uitschakelen van onze elektriciteit door de overbuurman (
Vietnam Deel 2) heeft hij zijn beide kinderen weggehaald van de Engelse les, die Min geeft. Ze neemt hiervoor geen geld aan, hooguit af en toe vruchten, eieren etc. die de kinderen meenemen. Als “strafmaatregel” dus volslagen nutteloos: zijn eigen kinderen zijn de enige die de dupe worden. En de stoer uitgesproken woorden, dat hij ze wel elders bijles zou laten geven, ach, veel geschreeuw en echt geen millimeter wol. Is uiteraard ook niet gebeurd. .
Achterbuurman
Twee weken geleden stond op zondagmiddag de installatie bij de buren recht achter ons zo hard, dat Minh geen les kon geven. Ik zat naar motorracen te kijken met een over-the-ears-koptelefoon op om de les niet te storen. Het lawaai kwam door het commentaar heen!
Minh belde en kreeg de buurvrouw. De broer van haar man was op bezoek, stomdronken en maakte dat lawaai. Ze heeft als vrouw in dit soort situaties niets te vertellen maar ze zou het proberen. Mede omdat haar dochter bij Minh op les zit.
Zowaar, een miniem streepje zachter.
Een dik uur later kwam haar man thuis, belde Minh en zei, dat hij de installatie uit zou zetten.
En zowaar…
Weer een paar dagen later belde hij nogmaals op en deelde mede, dat zijn dochter niet meer naar Engelse les zou komen. Een reden werd niet gegeven. Ook hier een volslagen onzinnige maatregel.
Waarom?
Het enige dat we kunnen bedenken is dat beide mannen zich zo ontzettend in hun mannelijke eer voelen aangetast dat ze door een vrouw op hun handelen worden aangesproken (Minh doet het woord, ik spreek geen Vietnamees en de buren geen Engels), dat ze op deze stompzinnige en volstrekt zinloze wijze wraak “
denken” te nemen. Ach, ja, hoe dom kan iemand zijn…
Onze overbuurvrouw weet volgens mij alles van iedereen, dus mogelijk is er door die roddel-truus, al dan niet op aangeven van de buurman, ook nog wat gestookt:
“pikken jullie het dat die stomme buitenlander met die stadse trien ons gaan vertellen hoe wij ons hier moeten gedragen?” Ik sluit het niet uit, de overeenkomsten zijn te groot om toeval te zijn. Ook omdat er een paar dagen overheen gingen.
De eerder gemaakte opmerking, dat de vrouwen in deze niets te vertellen hebben is trouwens uiterst serieus. De overbuurvrouw, waar Minh een goede relatie mee had, moest onze huissleutel teruggeven en mocht niet meer voor de honden zorgen. Ook mocht ze geen vlees voor onze honden op de markt kopen en alvast de elektriciteitsrekening betalen als ze terugrijdend van de markt langs het kantoor kwam.
Voor ons is eigenlijk niets veranderd. De moeder van één van Minh’s leerlingen zorgt nu voor de honden als we een dagje weg zijn. Haar baan is het rondbrengen van de elektriciteitsnota’s, dus die die betaalt ze ook alvast voor ons.
En de overburen, wel, die moeten nu regelmatig er op de motor op uit om ergens gras voor de koeien te zoeken, iets dat ze vroeger moeiteloos uit onze tuin haalden.
Al met al is dit zeker geen verhaal van “wie het laatst lacht…”: er valt bar weinig te lachen. Wat mij betreft kent deze situatie louter verliezers.
Research
Maar om er een positieve draai aan te geven. Op basis van o.m deze ervaringen lijkt het me een goed idee voor een onderzoeksvoorstel op de faculteit Sociologie van één of andere universiteit:
“Bestaan zombies in Vietnam?
Een onderzoek naar normen, waarden, cognitieve- en sociale vaardigheden en intermenselijke relaties in een karaoke-cultuur.”.
Wedden, dat je binnen de kortste keren een PhD hebt…