Reisverslag Dolomieten, zomer 2009 (met foto's uiteraard)
- Onderwerp starter ...Ron...
- Startdatum
Mooi reisverslag Roloo, ik lees het met veel plezier.
Respect dat je ondanks dat je je niet goed voelde er toch een mooie tijd van hebt gemaakt.
Wij zijn ongeveer dezelfde tijd, o.a. in de dolomieten geweest, en hebben het noodweer
live meegemaakt.
Dat was heftig!
De volgende dag 11 uur nog hoopjes hagel op de bergwegen.
Respect dat je ondanks dat je je niet goed voelde er toch een mooie tijd van hebt gemaakt.
Wij zijn ongeveer dezelfde tijd, o.a. in de dolomieten geweest, en hebben het noodweer
live meegemaakt.
Dat was heftig!
De volgende dag 11 uur nog hoopjes hagel op de bergwegen.
Testikels
MF veteraan
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #106
Reisverslag : Dolomieten Juli 2009. (dag 8) ** foto klik = foto groot **
(een kleine waarschuwing ; korte verhalen schrijven lukt mij gewoonweg niet…)
Zaterdag 01 Augustus 2009 ; we gaan net doen of we vakantie hebben…
Zoals geschreven, geen motordag vandaag. En dat is maar goed ook, want na het opstaan krijg ik amper het ene been voor het andere, dus laat staan dat ik het rechterbeen een beetje vlotjes, en dan ook nog zwaar elegant over het ultra fijne comfortzadel heen flap.
Ik zie het zelf in ieder geval nog niet gebeuren…
Eerst maar eens een douche ; kijken of dat iets helpt tegen de algehele ochtendmalaise.
Ik hoest mij inmiddels helemaal het apelazarus, en zonder te overdrijven ; ik krijg na een hoestbui amper meer adem, en maak derhalve na zo’n aanval een hoog piepend geluid, alsof je lucht uit een ballonnetje laat, terwijl je dat tuitje iets dichtgeknepen houdt.
Alleen moet er dan bij mij geen lucht uit, maar in.
Door die constante ademnood na dat achterlijke geblaf, lopen mij de tranen met grote regelmaat over de wangen.
En dat is niet omdat ik zo verdrietig ben…
Enig idee hoe dat is ; als je zo’n hoestbij + ademnood hebt terwijl je dan ook nog de botspet op hebt…?
Is nie prettig nie ! (en dat wordt later nog heel erg duidelijk…)
Alles bij elkaar genomen ; morgen die 1200 kilometer, dat enorme hoesten, en tegelijk het gebrek aan verse lucht doen ons besluiten om het vandaag rustig aan te doen.
Wellicht helpt dat iets.
Waar ik in ieder geval van overtuigd ben, wat zeker niet geholpen heeft ; dat is dat ik een paar van die passen overgeknetterd ben terwijl ik de jas half open had staan, en dat iets meer dan alleen pootje baden in dat behoorlijk frisse Lago di Garda zal ook vast niet op doktersrecept voorgeschreven worden…
Eerst maar ‘weer eens dat’ ontbijt. En een Ibuprofen. Want die roze rakkers horen inmiddels net zo bij het ontbijt als het glaasje jus d’orange, en het eitje.
Een rustig aan dagje derhalve, en ons hadden gehoord dat er in Nalles ook nog een fijn zwembad zou zijn.
En wel een heel fijn zwembad volgens de insiders.
Dus ‘gewapend’ met handdoek, zakgeld, en een beetje motorisch leesvoer, gaan wij op onze comfortabele zomerschoentjes, im spaziergang naar het Lido di Nalles.
De motorlaarzen mogen vandaag nog 1 dagje in het zonnetje uitdampen ; morgen zijn ze echter weer zwaar de Sjaak…
Tja, en wat valt er dan verder te vertellen. We gappen een appeltje onderweg, om dienst te doen als lekker, gratis tussendoortje daar in dat lido, en we hangen de ‘big spenders’ uit, en kopen allebei een Tageskarte voor 5 Euro.
Wow !
(appeltje gappen…)
En nou denkt U wat een onzin, dat van die ‘big spender’…, nou, dat zal U meevallen, want je kunt daar ook een ochtendkaart, alsmede een middagkaart kopen.
Maar wij mogen dus gewoon de hele dag blijven. Wij wel !
Voor vijf Euro (per persoon ook nog...)
En dan vallen onze bekkies bijna open van verbazing. Zo’n klein dorp, en dan zo’n akelig mooi zwembad !
Snaarstrakke roestvrijstalen baden, en alles afgewerkt met houten flonders, en houten verhogingen om op te luieren, zonnebaden, of gewoon dienst te doen als ‘relaxunit’.
En met een hele donkere badmeester. Met een enorme bos van dat onbegrijpelijk moeilijke rasta-haar.
Wij zijn blijkbaar erg vroeg, want onze ‘hele donkere badmeester met moeilijk rasta haar’ is nog bezig om de plantjes water te geven, blaadjes uit het water te vissen, gras te sproeien, en meer van dat soort van ‘badmeester-randverschijnsel-baantjes’.
Echter, langzamerhand komt er toch iets meer leven in deze natte brouwerij, en op een gegeven moment zien wij dat de rasta-badmeester zo’n akelig strakke condoom achtige badmuts over zijn giechel gaat trekken, en hoe hij het doet, hij doet het, maar na een minuut of 5 wurmen zit ook die hele stapel rasta toestand als een enorm ei in die strakke badmuts gedrukt.
Bijzonder
En van badmeester met verchroomde badmeester fluit, verandert deze broeder in een gezellig soort ‘1-persoons-animeerteam’.
Een hele groep klein grut is niet bij deze gozer weg te slaan, en dat geeft een best aardig schouwspel.
Toch ?
En ons liggen heerlijk in het zonnetje, lezen een beetje, koelen af en toe iets af in dat strak heldere water, en we zorgen dat de inwendige mens zo nu en dan voorzien wordt van een kopje cappuccino, een ijsje, of andere geldverslindende gekkigheid.
(tuintje bij Haus Helga ; zonder zwembad helaas…)
Mensen kijken kun je ook altijd zo lekker in dat zwembad ; en op den duur komt er een nogal sullig uitziende meneer, in rode onderbroek (!) dat water uit.
En allebei zijn wij met lichte stomheid geslagen…, en dan niet omdat deze meneer geen zwembroek aan heeft, maar een doodnormale, doordeweekse, ruime, rode onderbroek.
Omdat hij, en ik zal het maar proberen iets netjes te houden, die ruimte van deze
goed wijd zittende ruime, rode Unterhose ook wel erg dringend nodig had…, deze meneer had er gewoon een fijn derde beentje bij zeg maar…, goeie-dag-zeg…
En zo’n kinderarmpje past natuurlijk never-nooit-niet in een sportief zittend donkerblauw ‘ballenknijpertje’ van Speedo…, je zou toch bijna medelijden met de man krijgen…, want het water waar hij tenslotte net uit kwam was ook nog niet eens warm…, maar gewoon fris…, dus…
Het zwembad van Nalles dus. Je hoeft helemaal niet op de motor te zitten om aparte dingen te ontdekken…
We laten het gegapte appeltje lekker smaken (heerlijk zoet, en erg sappig), en doen af en toe een oogje dicht. Tis vakantie toch ? En uiteraard komt ook de terugreis meerdere malen ter sprake.
Over wel of niet een nachtje ergens halverwege toevoegen, en mijn bezwaar daarin. Het is heel simpel, ik wil gewoon Zondag thuis zijn. Klaar. De kinderen komen Maandag weer thuis van hun vakantie, en ik wil niet dat ze thuis komen terwijl wij er niet zijn.
Ik wil dat ze gewoon gezellig ontvangen kunnen worden, en niet in een leeg huis binnenstappen. Ouderwets ? ; ik weet het niet.
Uiteraard heeft vrouwlief ook geopperd om op (deze) Zaterdag naar huis te toeren, en dan op die manier de reis in 2 stukken te hakken, maar ik ben van het meest eigenwijze soort, dus óók daar wil ik eigenlijk nix van horen.
Terwijl ik eigenlijk wel weet dat zoiets wel verstandiger zou zijn (geweest)…
En zo kabbelt de dag voorbij. De man in rode onderbroek blijft ons met regelmaat verbazen, de rasta-badman fluit hard op zijn verchroomde fluitje naar ons als wij een appeltje op willen eten te dicht bij het badwater ; want dat mag niet, en het risico op een lijfstraf omdat ik de fotocamera te voorschijn haal neem ik ook maar niet, want je mag in dit zwembad absoluut niet fotograferen, of filmpjes maken.
Privacy boven alles blijkbaar, en laten wij het onszelf dan maar niet moeilijker maken, dan dat het misschien al wel is.
Toch is het ook een keer leuk geweest, dat lido gedoe. Er komt iets bewolking opzetten, mijn leesvoer heb ik uit, de appeltjes zijn op, en ik heb niet nog meer zin aan nog meer cappuccino.
Plus dat ik nog een route voor de terugweg in mijn navi-doosje moet maken.
‘Werk’ aan de winkel dus.
De route die ik ‘bedenk’ gaat uiteraard weer via Bolzano, en vanaf daar ‘binnendoor’, over de SS508 (en zoek die weg recht boven Bolzano/Bozen maar eens op in bijvoorbeel Mapsource ; tis een hele fraaie !).
Dus over de Passo di Pennes. De meest direkte verbinding tussen Bolzano en Innsbrück. Van bovenaf gezien dan, en een kleine nuance is wel op zijn plaats. De 508 loopt dan eigenlijk van Bolzano naar Sterzing, en vanaf daar neem je de Brenner naar Innsbrück)
linkje naar foto's van de Passo di Pennes
…zeg nou niet dat het een vervelende weg is…; lekker geluidje ook…
En dan net buiten Innsbrück is het de bedoeling dat wij pas in Duitsland ergens weer de Autobahn op sjezen.
Beslist niet eerder.
Maar, ik verklap het alvast…, ik gebruikte het woordje ‘bedoeling’…, en soms pakt dat finaal anders uit…, maar dat leest U morgen wel…
Wij besluiten de avond met een (laatste vakantie) hapje en een drankje in de vreselijk authentiek ogende Stachelburg-Keller, bij 'ons' in Nalles.
(zie eventueel ook pagina 12 van deze PDF-file : linkje)
(Stachelburg-Keller ; en zeg nou niet dat we daar geen strak blauwe lucht hadden...)
We zitten daar allebei vreselijk aan de wijn, het bier, en aan de Schweine Haxe. En dat was me toch een achterlijk zout stuk spek zeg. Pfffff…
Errug lekker, maar als je gewend bent om redelijk zoutloos door het leven te gaan, dan is dat stuk gegrilde varkenspoot (mager hamvlees, net boven de knie van een varken) toch wel een schuwdadige terreuraanslag op je smaakpapillen.
En zo komt de avond toch weer rap tot zijn eind ; en ongeveer gillend van de dorst (vanwege die zoute varkenspoten) kruipen wij ons mandje weer in.
Morgen nog meer aanslagen op het lichaam.
De route is gemaakt en geladen. De laarzen zijn behoorlijk uitgedampt, de binnentassen zijn inmiddels al weer gepakt, en wij maken ons op voor een laatste nacht in Haus Helga. Want morgen knorren we al kuchend en blaffend naar huis.
Direct na het ontbijt.
Ik heb er echt zin in, en kijk er naar uit…, not !
(tjessus…, is het toch nog weer een heel verhaal geworden… ; ik had ook gewoon kunnen schrijven : 'we hebben nix gedaan, alleen maar de hele dag in dat suffe zwembad gelegen'...)
(een kleine waarschuwing ; korte verhalen schrijven lukt mij gewoonweg niet…)
Zaterdag 01 Augustus 2009 ; we gaan net doen of we vakantie hebben…
Zoals geschreven, geen motordag vandaag. En dat is maar goed ook, want na het opstaan krijg ik amper het ene been voor het andere, dus laat staan dat ik het rechterbeen een beetje vlotjes, en dan ook nog zwaar elegant over het ultra fijne comfortzadel heen flap.
Ik zie het zelf in ieder geval nog niet gebeuren…
Eerst maar eens een douche ; kijken of dat iets helpt tegen de algehele ochtendmalaise.
Ik hoest mij inmiddels helemaal het apelazarus, en zonder te overdrijven ; ik krijg na een hoestbui amper meer adem, en maak derhalve na zo’n aanval een hoog piepend geluid, alsof je lucht uit een ballonnetje laat, terwijl je dat tuitje iets dichtgeknepen houdt.
Alleen moet er dan bij mij geen lucht uit, maar in.
Door die constante ademnood na dat achterlijke geblaf, lopen mij de tranen met grote regelmaat over de wangen.
En dat is niet omdat ik zo verdrietig ben…
Enig idee hoe dat is ; als je zo’n hoestbij + ademnood hebt terwijl je dan ook nog de botspet op hebt…?
Is nie prettig nie ! (en dat wordt later nog heel erg duidelijk…)
Alles bij elkaar genomen ; morgen die 1200 kilometer, dat enorme hoesten, en tegelijk het gebrek aan verse lucht doen ons besluiten om het vandaag rustig aan te doen.
Wellicht helpt dat iets.
Waar ik in ieder geval van overtuigd ben, wat zeker niet geholpen heeft ; dat is dat ik een paar van die passen overgeknetterd ben terwijl ik de jas half open had staan, en dat iets meer dan alleen pootje baden in dat behoorlijk frisse Lago di Garda zal ook vast niet op doktersrecept voorgeschreven worden…
Eerst maar ‘weer eens dat’ ontbijt. En een Ibuprofen. Want die roze rakkers horen inmiddels net zo bij het ontbijt als het glaasje jus d’orange, en het eitje.
Een rustig aan dagje derhalve, en ons hadden gehoord dat er in Nalles ook nog een fijn zwembad zou zijn.
En wel een heel fijn zwembad volgens de insiders.
Dus ‘gewapend’ met handdoek, zakgeld, en een beetje motorisch leesvoer, gaan wij op onze comfortabele zomerschoentjes, im spaziergang naar het Lido di Nalles.
De motorlaarzen mogen vandaag nog 1 dagje in het zonnetje uitdampen ; morgen zijn ze echter weer zwaar de Sjaak…
Tja, en wat valt er dan verder te vertellen. We gappen een appeltje onderweg, om dienst te doen als lekker, gratis tussendoortje daar in dat lido, en we hangen de ‘big spenders’ uit, en kopen allebei een Tageskarte voor 5 Euro.
Wow !
(appeltje gappen…)En nou denkt U wat een onzin, dat van die ‘big spender’…, nou, dat zal U meevallen, want je kunt daar ook een ochtendkaart, alsmede een middagkaart kopen.
Maar wij mogen dus gewoon de hele dag blijven. Wij wel !
Voor vijf Euro (per persoon ook nog...)
En dan vallen onze bekkies bijna open van verbazing. Zo’n klein dorp, en dan zo’n akelig mooi zwembad !
Snaarstrakke roestvrijstalen baden, en alles afgewerkt met houten flonders, en houten verhogingen om op te luieren, zonnebaden, of gewoon dienst te doen als ‘relaxunit’.
En met een hele donkere badmeester. Met een enorme bos van dat onbegrijpelijk moeilijke rasta-haar.
Wij zijn blijkbaar erg vroeg, want onze ‘hele donkere badmeester met moeilijk rasta haar’ is nog bezig om de plantjes water te geven, blaadjes uit het water te vissen, gras te sproeien, en meer van dat soort van ‘badmeester-randverschijnsel-baantjes’.
Echter, langzamerhand komt er toch iets meer leven in deze natte brouwerij, en op een gegeven moment zien wij dat de rasta-badmeester zo’n akelig strakke condoom achtige badmuts over zijn giechel gaat trekken, en hoe hij het doet, hij doet het, maar na een minuut of 5 wurmen zit ook die hele stapel rasta toestand als een enorm ei in die strakke badmuts gedrukt.
Bijzonder
En van badmeester met verchroomde badmeester fluit, verandert deze broeder in een gezellig soort ‘1-persoons-animeerteam’.
Een hele groep klein grut is niet bij deze gozer weg te slaan, en dat geeft een best aardig schouwspel.
Toch ?
En ons liggen heerlijk in het zonnetje, lezen een beetje, koelen af en toe iets af in dat strak heldere water, en we zorgen dat de inwendige mens zo nu en dan voorzien wordt van een kopje cappuccino, een ijsje, of andere geldverslindende gekkigheid.
(tuintje bij Haus Helga ; zonder zwembad helaas…)Mensen kijken kun je ook altijd zo lekker in dat zwembad ; en op den duur komt er een nogal sullig uitziende meneer, in rode onderbroek (!) dat water uit.
En allebei zijn wij met lichte stomheid geslagen…, en dan niet omdat deze meneer geen zwembroek aan heeft, maar een doodnormale, doordeweekse, ruime, rode onderbroek.
Omdat hij, en ik zal het maar proberen iets netjes te houden, die ruimte van deze
goed wijd zittende ruime, rode Unterhose ook wel erg dringend nodig had…, deze meneer had er gewoon een fijn derde beentje bij zeg maar…, goeie-dag-zeg…
En zo’n kinderarmpje past natuurlijk never-nooit-niet in een sportief zittend donkerblauw ‘ballenknijpertje’ van Speedo…, je zou toch bijna medelijden met de man krijgen…, want het water waar hij tenslotte net uit kwam was ook nog niet eens warm…, maar gewoon fris…, dus…
Het zwembad van Nalles dus. Je hoeft helemaal niet op de motor te zitten om aparte dingen te ontdekken…
We laten het gegapte appeltje lekker smaken (heerlijk zoet, en erg sappig), en doen af en toe een oogje dicht. Tis vakantie toch ? En uiteraard komt ook de terugreis meerdere malen ter sprake.
Over wel of niet een nachtje ergens halverwege toevoegen, en mijn bezwaar daarin. Het is heel simpel, ik wil gewoon Zondag thuis zijn. Klaar. De kinderen komen Maandag weer thuis van hun vakantie, en ik wil niet dat ze thuis komen terwijl wij er niet zijn.
Ik wil dat ze gewoon gezellig ontvangen kunnen worden, en niet in een leeg huis binnenstappen. Ouderwets ? ; ik weet het niet.
Uiteraard heeft vrouwlief ook geopperd om op (deze) Zaterdag naar huis te toeren, en dan op die manier de reis in 2 stukken te hakken, maar ik ben van het meest eigenwijze soort, dus óók daar wil ik eigenlijk nix van horen.
Terwijl ik eigenlijk wel weet dat zoiets wel verstandiger zou zijn (geweest)…
En zo kabbelt de dag voorbij. De man in rode onderbroek blijft ons met regelmaat verbazen, de rasta-badman fluit hard op zijn verchroomde fluitje naar ons als wij een appeltje op willen eten te dicht bij het badwater ; want dat mag niet, en het risico op een lijfstraf omdat ik de fotocamera te voorschijn haal neem ik ook maar niet, want je mag in dit zwembad absoluut niet fotograferen, of filmpjes maken.
Privacy boven alles blijkbaar, en laten wij het onszelf dan maar niet moeilijker maken, dan dat het misschien al wel is.
Toch is het ook een keer leuk geweest, dat lido gedoe. Er komt iets bewolking opzetten, mijn leesvoer heb ik uit, de appeltjes zijn op, en ik heb niet nog meer zin aan nog meer cappuccino.
Plus dat ik nog een route voor de terugweg in mijn navi-doosje moet maken.
‘Werk’ aan de winkel dus.
De route die ik ‘bedenk’ gaat uiteraard weer via Bolzano, en vanaf daar ‘binnendoor’, over de SS508 (en zoek die weg recht boven Bolzano/Bozen maar eens op in bijvoorbeel Mapsource ; tis een hele fraaie !).
Dus over de Passo di Pennes. De meest direkte verbinding tussen Bolzano en Innsbrück. Van bovenaf gezien dan, en een kleine nuance is wel op zijn plaats. De 508 loopt dan eigenlijk van Bolzano naar Sterzing, en vanaf daar neem je de Brenner naar Innsbrück)
linkje naar foto's van de Passo di Pennes
…zeg nou niet dat het een vervelende weg is…; lekker geluidje ook…
En dan net buiten Innsbrück is het de bedoeling dat wij pas in Duitsland ergens weer de Autobahn op sjezen.
Beslist niet eerder.
Maar, ik verklap het alvast…, ik gebruikte het woordje ‘bedoeling’…, en soms pakt dat finaal anders uit…, maar dat leest U morgen wel…
Wij besluiten de avond met een (laatste vakantie) hapje en een drankje in de vreselijk authentiek ogende Stachelburg-Keller, bij 'ons' in Nalles.
(zie eventueel ook pagina 12 van deze PDF-file : linkje)
(Stachelburg-Keller ; en zeg nou niet dat we daar geen strak blauwe lucht hadden...)
We zitten daar allebei vreselijk aan de wijn, het bier, en aan de Schweine Haxe. En dat was me toch een achterlijk zout stuk spek zeg. Pfffff…
Errug lekker, maar als je gewend bent om redelijk zoutloos door het leven te gaan, dan is dat stuk gegrilde varkenspoot (mager hamvlees, net boven de knie van een varken) toch wel een schuwdadige terreuraanslag op je smaakpapillen.
En zo komt de avond toch weer rap tot zijn eind ; en ongeveer gillend van de dorst (vanwege die zoute varkenspoten) kruipen wij ons mandje weer in.
Morgen nog meer aanslagen op het lichaam.
De route is gemaakt en geladen. De laarzen zijn behoorlijk uitgedampt, de binnentassen zijn inmiddels al weer gepakt, en wij maken ons op voor een laatste nacht in Haus Helga. Want morgen knorren we al kuchend en blaffend naar huis.
Direct na het ontbijt.
Ik heb er echt zin in, en kijk er naar uit…, not !
(tjessus…, is het toch nog weer een heel verhaal geworden… ; ik had ook gewoon kunnen schrijven : 'we hebben nix gedaan, alleen maar de hele dag in dat suffe zwembad gelegen'...)
Laatst bewerkt:
Dan had je niet zoveel trouwe lezers gehad denk ik(tjessus…, is het toch nog weer een heel verhaal geworden… ; ik had ook gewoon kunnen schrijven : 'we hebben nix gedaan, alleen maar de hele dag in dat suffe zwembad gelegen'...)
Hij was weer mooi!
Lennart Andreas
MF'er
- 27 sep 2008
- 235
- 2
Die SS508 is echt schitterend inderdaad... Wel wat blinde bochten, maar oh wat is 'ie fraai! En nog eens lekker vlot ook!
Lennart Andreas
MF'er
- 27 sep 2008
- 235
- 2
Erg leuke verhalen trouwens 
Scheurneusje
Female rider🌞
weer een heerlijk verhaal.................3 e been hihihihihihi..........
moet nog wel die links bekijken,maar dat doe ik een keer op mijn gemak,nu werken....
moet nog wel die links bekijken,maar dat doe ik een keer op mijn gemak,nu werken....
graafie68
MF veteraan
- 19 mei 2007
- 1.744
- 0
ja ron, in die verhalen kunnen we lekker wegdromen en in onze gedachten rijden we dan die stukken op onze eigen stalen rossen.
maar in werkelijkheid sta je gewoon met kouwe klauwe een bandje te plakken en mag je gewoon de koude harde wereld elke dag in, om te werken.
das dus het mooie van de vakantie, de foto's en herinneringen.
en die dan delen met andere, das helemaal toppie.
ik denk dat de meeste lezers het jammer vinden, dat jij "maar" 8 dagen ben geweest.
alvast bedankt voor het delen met ons van je vakantie.
enne waar gaan WE dit jaar heen.
WE gaan graag mee in gedachte.
maar in werkelijkheid sta je gewoon met kouwe klauwe een bandje te plakken en mag je gewoon de koude harde wereld elke dag in, om te werken.
das dus het mooie van de vakantie, de foto's en herinneringen.
en die dan delen met andere, das helemaal toppie.
ik denk dat de meeste lezers het jammer vinden, dat jij "maar" 8 dagen ben geweest.
alvast bedankt voor het delen met ons van je vakantie.
enne waar gaan WE dit jaar heen.
WE gaan graag mee in gedachte.
Naba
MF veteraan
- 7 feb 2004
- 2.343
- 1
Vervelend niet maar niet de meest spectaculaire weg. Waarschijnlijk was ik nog teveel onder de indruk van de Dolomieten maar vond de Penserjoch aardig maar niet super.
Diezelfde dag hebben we ook de Jaufen-pass gereden, die vond ik persoonlijk een stuk leuker. En het wegwijzeren hebben ze in Bolzano ook niet uitgevonden.....
Maar ga vooral verder met dit epistel
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #116
graafie68 wil wel weer mee op pad...:
enne waar gaan WE dit jaar heen.
WE gaan graag mee in gedachte.
...nog geen idee waar 'we' naar toe gaan dit jaar...
...begin van het seizoen zitten wij toch wel weer over Engeland te denken, net zo als vorig jaar (yep, daar is ook een reisverslag van...
), alleen dan natuurlijk een andere hoek van het land, en van 't zomer weten we nog niet......de zomer is tenslotte nog ver weg, en voor die tijd moet ik nog een keer naar de tandarts..., dus wie weet wat ik daar allemaal weer lees...
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #117
...die Jaufenbult hadden we op dag 1 gedaan, en toen dacht ik : doen we op de terugreis die Penserjoch...
...anders rijd je helemaal dezelfde route terug...
...uiteindelijk hebben wij die hele Penserjoch niet gezien..., maar dat weet U nog niet, dat leest U vanavond weer...
UX-man
MF'er
- 19 okt 2004
- 84
- 3
...begin van het seizoen zitten wij toch wel weer over Engeland te denken, net zo als vorig jaar (yep, daar is ook een reisverslag van...
Nou heb ik gezocht naar je reisverslag van Engeland, maar ik kan het helaas niet vinden. Kan iemand hier een linkje naar dat verslag plaatsen?
Dan kan ik in afwachting van het nieuwe deeltje, even terugkijken naar je vorige stukje proza.
Alvast bedankt.
Ux-man
_Miek_
Die hard MF'er
- 30 okt 2004
- 293
- 0
Maar je verhaal was t wachten waard !
Ben weer benieuwd naar t vervolg , wel jammer dat je geen foto's kon maken
bij dat zwembad
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #123
Naba zit maar te wachten...:
Djeez, Roloo.
Er zitten mensen op je te wachten man......
Type eens door!
...diepe excuses ; was later thuis, moest nog eten, post beantwoorden, enz.enz.enz...
...maar...eh...hier komt tie !
Reisverslag : Dolomieten Juli 2009. (dag 9) ** foto klik = foto groot **
(een kleine waarschuwing ; korte verhalen schrijven lukt mij gewoonweg niet…)
Zondag 02 Augustus 2009 ; home sweet home…
Wij hebben ons geen zin om te haasten vandaag, en daarom doen we gewoon om half negen ons laatste Italiaanse ontbijtje in Nalles, met die nuance, dat wij de motor-reis-kleding al deels aan hebben. En ik moet eerlijk zeggen, het valt mij mee hoe ik mij voel deze ochtend.
Ik heb nog steeds geen buitensporige lust in al die ellendige kilometers ; maar ‘dan maak je maar zin’ zou mijn oude moeder gezegd hebben.
En met die instelling proppen we de binnentassen dan ook maar in de koffers, rekenen een naar ons idee voordelige 360 Euro af met Frau Glatt, onze gastvrouw de afgelopen 8 overnachtingen, laten nog een klein beetje fooi achter, en toveren op die manier een verlegen glimlach op deze mevrouw haar gezicht.
Tis tijd om te gaan !
En zodoende kruipen wij zelf achter ruit en borsthoge tanktas, en vertrekken richting daar waar het klokje tikt zoals het ding nergens tikt. Naar huis dus.
Ik knirps de navi aan, druk daarna wat op OK, want dat moet altijd, en zoek de gisteravond ingevoerde, en opgeslagen route op.
And off we go ; om het in mooi Italiaans te verwoorden.
(...best mooi ; dat Nalles…)Uiteraard eerst weer richting dat Bolzano, want vanaf daar zouden we tenslotte die SS508 nemen.
En al toerende (het is uiteraard weer een mooie ochtend), neem ik zo’n houding aan van ‘blik op oneindig, en verstand op nul’.
En vooral dat laatste komt ons qua tijd toch weer redelijk duur te staan, want ik vind het al een heel klein beetje vreemd dat wij (van onze kant af gezien) rechts om Bolzano worden gedirigeerd, terwijl ik in mijn simpele beleving toch echt wel gedacht had, dat wij DWARS door die stad zouden moeten knorren.
Maar goed ; rechts eromheen dus. Om iets later vanaf die rondweg weer naar rechts te worden gestuurd, en dan wel rechts omhoog een bult op. Samen snappen wij er geen ene jota van, want op de kaart leek het er toch echt wel op dat die Passo di Pennes zo’n beetje loodrecht omhoog getekend stond vanaf dat Bolzano.
Dus waarom we nu al 2x rechts moesten…???
(...dat zeg ik, best mooi in Nalles…)Maar goed, de navi heeft altijd gelijk, want het geeft aan wat ik er in gestopt heb, dus gaan we goed.
Eh…, goed fout inderdaad…, want niet lang nadat vrouwlief en ondergetekende elkaar onder het rijden al vragend hadden aangekeken, zien wij op een bordje langs de kant van de weg dat de Karersee niet zo heel ver meer is…, en dan gaat bij mij een lampje brandden…, wat zeg ik : het is net of er iets van felle Xenon ontstoken wordt…
WE GAAN DE VERKEERDE KANT OP…!
Maar…, even keren op de route naar die azuurblauwe Karersee is er even lekker niet bij, want het is ronduit druk op de weg. De maand Augustus is in Italië vakantiemaand, plus dat je nu ook nog in een weekend zit.
Dus ‘dubbeldruk’ zeg maar
Ik heb inmiddels flink de zeikerd in, want ik kan die hele motorbende pas omkeren op het moment dat wij bij daadwerkelijk bij die Karersee aangekomen zijn. Eerder lukt het gewoon niet.
Een andere keus dan stomweg terugrijden hebben we niet, en ongeveer een half uur later staan we weer daar waar we vandaan kwamen ; net buiten Bolzano.
Plat gezegd, meer dan een dik uur verkloot ; want zo simpel is het.
Wat bleek nou ; ik had met mijn verstand op nul gedachte heel simpel de verkeerde route geactiveerd. Gewoon niet goed gekeken ; huppakee…, indrukken en wegwezen ongeveer.
Ik baal als zo'n stekker, heb nu bijna anderhalf uur ‘achterstand’ en wij zijn in daadwerkelijke kilometers amper Nalles uit.
Nog maar zo’n 1100 van die dingen te gaan ; of iets in die richting, en met dat ik mij dat bedenk, bedenk ik mij ook dat dan die Passo di Pennes, maar FF lekker vergeten moet worden deze keer, en schiet de Oude Brenner op.
Dan maar simpel, als het maar opschiet.
En dat doet het ook niet.
(…en als U daar toch bent, neem dat ook deze weg eens !...)Ook hier is het druk, met van dat caravan-volk vooral. Fijn met de Knaus, Dethleff, Eriba, of weet ik veel hoe die dingen heten, mij de weg ‘versprerren’. Schiet op, ik wil doorrijden !
En omdat ik al lichtelijk aangebrand ben, irriteer ik mij nu helemaal gek, en kan geen rust vinden onderweg.
Behoorlijk opgefokt pruttelen wij compleet kansloos in de lange stoet richting van dat altijd gezellige Oostenrijk.
En om U een idee te geven ; om 12.08 uur tank ik een keer in Matrei, aan de Brenner Straße. Wij zijn nu heel ruim 2 uur en 3 kwartier onderweg, en we zijn amper 110 kilometer van Nalles verwijderd.
En het blijft maar druk.
Omdat ik nog steeds de keus had gemaakt om vooral geen Oostenrijks Autobahnvignet te willen kopen (ondanks de vertraging blijf ik toch bij mijn eigenwijze standpunt), zit er nix anders op dan toch maar binnendoor te blijven keutelen.
Zolang wij maar ergens uitkomen, waar we in Duitsland de Autobahn op kunnen. Maar goed, het is dus inmiddels na de middag, en we hoeven nog maar een kilometer of 950 kilometer (vlgs. een optimale route uit 1 van de routeprogramma’s)
Maar ‘wij’ zijn en blijven eigenwijs, en kiezen dus voor binnendoor, en laten de Garmin rekenen tot aan München, en met succes…
(…Strada del Vino ; op de motor is tie leuker…)Uiteraard kachelen wij binnendoor richting Innsbrück, en vanaf daar slaan wij links af (op de kaart gezien dan natuurlijk) richting dat fijne Reith bij Seefeld, en Seefeld in Tirol.
Over de B177, en dat is best een mooie route, als je je helemaal heppie de peppie voelt, en vooral niet het gevoel hebt dat je haast moet maken. En vooral dat laatste is natuurlijk een zelfverzonnen gedachte, want onze kat kan toch niet klokkijken, dus het zal hem een complete zalige zorg zijn hoe laat we thuis komen vandaag. Hij krijgt zijn voer toch wel ; daar heeft hij ons niet voor nodig...
Langzaam gaat de weg over in B11, en we koersen langs best mooie plekjes, en o.a. langs de Walchensee. En vanaf die Walchensee gaat het mis. Het begint plotseling te waaien, de lucht wordt donker, en je ziet de watersporters massaal een goed onderkomen zoeken. Ook de wandelaars (in korte broeken en T-shirt), en de wielrenners maken dat ze ergens kunnen schuilen, want binnen luttele minuten komt de onverwachte regen met bakken uit de lucht zetten.
Inclusief onweer, en verderop zien we dat de bliksem de boomtoppen probeert te pakken te krijgen.
Grote Genade ; wat een weer. En het grote ‘voordeel’ van dit weer is dan, dat de gemiddelde automobilist vaker op zijn rem staat dan op zijn gaspedaal, en dus gaat het tempo ook wel heel akelig rap naar beneden.
En dat is lekker dan denk ik ; en voel heel langzaam hoe mijn zomerhandschoenen zich gaan gedragen als sponzen, mijn motorlaarzen nat worden van het vocht dat van mijn motorbroek afloopt die dingen in, en het meest verschrikkelijke is wel dat heel langzaam mijn zitvlak vochtig aan begint te voelen…
Want zo lang je maar door kan rijden op je fijne RT wordt je amper of niet nat, maar met het tempo wat we nu rijden, loopt er heel gezellig water vanaf het kunststof plaatwerk van de tank, op het zadel. En aangezien wij van die geweldige comfortzadels van Touratech hebben, die iets de vorm van een 'pannetje' hebben, blijft het water heel leuk in dat pannetje staan, en dan is de lederhose best gewillig om dat vocht fijn op te nemen.
Met andere woorden ; het duurt geen kwartier, en ik zit letterlijk met een natte kont, natte klauwen, en een pens vol ergernis die RT door bos en dal te sleuren, over die B11, richtung München. En dan ook nog file ; dat kan er ook nog wel bij…
En wat voor 1. Vanwege het vakantieverkeer, en vanwege een rijbaanafsluiting staat een groot deel van die B11 muurvast. En ons niet de ruimte geven natuurlijk. Ik sta met regelmaat net zo vast als die auto’s, terwijl die gasten de radio een tandje harder zetten, en in hun binnenspiegel ons in de gaten houden. Maar vooral niet even een metertje opzij gaan.
Vooral 1 oudere gast in een poenige Benz, heeft er blijkbaar een duivels genoegen in om zich heel breed te maken op de overgebleven rijbaan van die B11. Ik kom er gewoon niet aan voorbij. Niet links, en niet rechts, en dat terwijl de regen onophoudelijk blijft komen.
Wat een armoe, en terwijl de weersberichten 100% positief waren.
Uiteindelijk ben je natuurlijk wel een keer dat München voorbij, dus gaat het gas erop. Gewoon Autobahn, weer dat verstand op nul, en rijden maar. En om U een beeld te schetsen ; om 17.07 uur gooi ik de tank weer vol.
Wij zijn dan inmiddels 5 (!) uur verder, en nog maar 373 kilometer voorbij Matrei, waar we eerder getankt hebben.
Ik begin er al aardig doorheen te zitten. Ik hoest en blaf wat af, die natte kont droogt niet (sorry ; ik ben 1 van de weinige RT-ers die geen zadelverwarming heeft, dus de weke bips + kleffe broek droogkoken lukt niet…), de handschoenen voelen ranzig vies aan (ondanks dat ik de handvatverwarming wel heb aanstaan), en ik zit mij nog steeds akelig kleurenblind te ergeren aan het feit dat het vanochtend al verkeerd ging, en dat dat mijn eigen schuld was.)
Uiteraard nemen wij tijd genoeg voor onszelf om te pauzeren (altijd wel gauw een twintig tot 30 minuten, dus weest U niet ongerust…), en om natjes en droogjes tot ons te nemen, en op deze manier vervolgen wij deze Autobahntrip op een manier die compleet langs ons heen gaat.
Emotieloos motorrijden deze keer, terwijl ik een snelweg soms helemaal niet echt vervelend vind. Je kunt lekker opschieten, en toch is er zeker in het buitenland zat te zien zo langs, en op de snelweg.
We pauzeren na zo’n tweehonderd kilometer weer even (doen we altijd eigenlijk wel), strekken heel even de benen, laten de inmiddels beurse billen iets ventileren, en vrouwlief kaart nog een keer dat extra nachtje aan.
En ondanks dat ik het voor vandaag al wel 'een beetje' zat ben, en mij steeds zieker begin te voelen, wil ik er nix van horen.
De reis wil echter maar niet echt lekker opschieten. We hebben her en der vertraging, het is druk op de weg, ik heb het koud (terwijl het dat helemaal niet is ; tenminste dat ‘zegt’ de onboard temp.meter), en zo kan het gebeuren dat ik om 22.38 uur pas weer een volgende tank brandstof afreken.
We zijn dus gewoon weer 5-en-een-half uur verder dan de vorige tankpauze, en exact 410 kilometer opgeschoten. Mwha...fijn gemiddelde…
Wij zijn inmiddels ruim 13 uur onderweg, en amper 950 kilometertjes meer op de klok. En we moeten nog een ‘stukje’, want deze tankstop was bij Solingen.
Bij de Aral Tankstelle Ohligser Heide Ost.
23 liter Super Plus rijker, en ook de inwendige mens versterken wij met een Wurst mit Senf. Best even lekker eigenlijk.
Tja, en dan die laatste kilometers, nog 240 stuks.
(…wellicht volgend jaar weer deze omgeving…??)Ik zit echter helemaal stuk, maar wil nu zeker absoluut naar huis, naar mijn eigen bed. Ik voel mij koortsig, heb het ijskoud, moet enorm hoesten, heb de handvatverwarming continue op stand 2 staan (terwijl het hoogzomer is…), de broek is nog steeds vochtig en voelt koud aan, en het begint nu toch serieus donker te worden. En met een donker visier is dat toch altijd een ‘tikkie’ minder, ondanks de uitbundige feestverlichting die uit de 2 fiere koplampen van de fiets komt.
Het stuk Oberhausen – Arnhem raffelen wij met zo’n 160 op de klok af. Hier kan het nog legaal, en het schiet min of meer op.
Ondanks de laaghangende mistvlagen, en dus iets vochtige kou, houd ik het vizier toch maar open. Want het zal je toch maar gebeuren dat op dit stukje weg een beestje doodkalm de weg oversteekt (geen uitzondering daarzo), en ik hem (of haar…) even niet zie vanwege dat donkere venstertje. Zoiets kan voor mens en dier rotterig aflopen...
Ha, bijna thuis ; nog even Arnhem voorbij, en dan een ‘stukje’ naar het Noorden. En het is rond 01.15 uur als wij de RondborstigeToerfiets op ons eigen stukkie terrein neer kunnen prakken.
Tjessus, wat ben ik blij, en opgelucht dat ik thuis ben.
Ik haal nog net de koffers van de motor af, kieper die dingen ergens in de gang neer (terwijl ik normaal gesproken die bende gelijk opruim…), laat de motor gewoon daar staan waar die staat, en vind het allemaal wel helemaal prima. Ik vind de hele zooi wel terug als het weer licht is.
Tjonge, wat ben ik er klaar mee voor vandaag zeg. Vrouwlief trouwens ook wel, maar dan op een andere manier.
’N Kleine twaalfhonderd kilometer (110 + 373 + 410 + 240 + die 60 kilometer voor Jan Doedel).
Normaal best te doen, maar nu…, geef mijn portie maar aan Fikkie…
Klappertandend ga ik naar bed. Het suist mij nog na in de oren, en ‘straks’ zie ik wel wat de dag brengt, maar als ik mij dan net zo voel als nu, dan belooft het weinig goeds… (en aldus geschiedde)
Morgen ‘The Day After…, en de rest’
Laatst bewerkt:
bertjuhh
MF veteraan
ik ga lezen edit: wederom een leuk stukje, iets minder vrolijk, maarja, je moet wat als je zo koppig bent
Laatst bewerkt:
