d’n Kluivert
MF'er
- 23 feb 2020
- 218
- 179
Ik word al een beetje melancholiek bij het idee dat dit verhaal binnenkort dan toch echt voorbij is 
Reisverslag 2023: 4 maanden door Canada&Alaska
- Onderwerp starter Frazer
- Startdatum
- Onderwerp starter
- #428
Weinig last van, ik ben niet zo'n mensen-mens en ik ben graag op mezelf. Natuurlijk is het soms leuker als je iets direct kan delen, maar eenzaamheid heb ik niet zo'n last van.
Xewal
MF'er
- 3 dec 2022
- 71
- 28
Ik ben nu moe, het geluid van de golven in m’n hotelkamer maken me slaperig, ben met vakantie in Alanya/Türkiye, niet met me fiets helaas. Bijna kwart eeuw geleden was ik hier ook langs de kust met een BMW F650, maakte ik met een maat een toer door Türkiye, Syrische grens, Oost - midden Anatolië en terug richting maar Egeïsche Zee e.o.. Dit leest lekker weg, ik ga van je reis dromen en ga morgen verder met de avontuur, heerlijk om te lezen. Mooie fotos, goede schrijfstijl die zich goed levendig laat lezen. Thx
Laatst bewerkt:
- Onderwerp starter
- #430
Dag 112, Donderdag 31 augustus. Gereden: 124, Totaal: 25113km.
De dag begint een beetje regenachtig. Gelukkig doet de tarp z'n werk en blijft het rondom de tent mooi droog. Na het ontbijt lig ik nog even in de tent te Netflixen, en wordt het ondertussen droog. Om een uur of 10 krijg ik bezoek van iemand die even bij de motor komt kijken. Het is Lee, die samen met zijn vrouw Sheila een stukje verderop staat. Ze zijn allebei ook motorrijders, maar staan hier nu met hun caravan, en nodigen me uit voor de koffie. Ik zeg nooit nee tegen koffie, dus ik wandel even die kant op. Lee en Sheila wonen in Edmonton en dit is hun vaste camping voor als ze een paar dagen weg gaan. Vandaag is toevallig de verjaardag van Lee, en ik word zelfs uitgenodigd om vanavond te komen eten. Nou ben ik daar niet zo erg van, maar laten we eens gek doen.
Nadat ik een tijdje bij Lee aan de koffie heb gezeten wandel ik weer terug naar de tent. Het is nog steeds droog en het lijkt ook wel even droog te blijven, dus ik ga vanmiddag nog een stukje rijden. Omdat het inmiddels ook wel weer tijd is om te eten ga ik dat eerst doen, dan kan ik alles daarna hier laten. Rond half 2 stap ik op de motor en rij naar Lake Louise. Niet dat ik daar nou zo graag nog een keer heen wil, maar het is ook de dichtstbijzijnde plek met een winkel en mobiel bereik. Ik wacht nog op de mail met alle documenten voor de terugvlucht van de motor, dus die wil ik even checken.
Het is 75 kilometer naar Lake Louise, en onderweg maak ik een tussenstop bij het uitzichtpunt over het Peyto Lake. Het spat een klein beetje en het is best fris, maar het uitzicht is ondanks de bewolking nog best goed. Ik rij door naar Lake Louise, maar ik blijf in het dorp. Het meer heb ik in mei al gezien en het is nu toch niet echt mooi weer. Een stukje verderop ligt ook nog het Morraine Lake, maar daar kan je alleen met een pendelbus naartoe. In mei kon dat nog niet, want de weg was nog niet sneeuwvrij. Inmiddels natuurlijk wel, maar bij het visitorscenter staat op de borden dat de pendelbus voor vandaag al is volgeboekt. Ik heb geen zin om er al teveel moeite voor te doen, dus dan maar niet. Bij de bakker doe ik een bakkie en een broodje, en omdat ik van de vorige keer de Wifi code nog heb kan ik gelijk het verslag uploaden. Ik loop nog een klein rondje, haal wat boodschappen, gooi de tank vol, en dan rij ik weer terug naar de camping. Het is nog bijna een uur rijden, en om 6 uur ben ik uitgenodigd voor het eten.
Op de camping kleed ik me snel om, en loop dan naar de plek van Lee&Sheila. Alles staat al klaar en ik kan zo aanschuiven. Wat een luxe en super gastvrij! Na het eten is er nog koffie en taart bij het kampvuur. Het begint weer te regenen, maar gelukkig hebben ze genoeg zeilen gespannen en zitten we dus zo goed als droog. Het blijft de hele avond regenen, en flink hard ook. Ik hoop dat mijn eigen tarp het overleeft.
Rond half 11 vind ik het wel mooi geweest, en bedank ik ze natuurlijk voor alle gastvrijheid. Het regent nog steeds, maar ik kan gelukkig een paraplu van ze lenen. Ze staan helemaal aan de andere kant van de camping, dus zonder paraplu was ik waarschijnlijk redelijk doorweekt geweest. Waar ik al een beetje bang voor was, mijn eigen tarp is door het vele water ingestort. Gelukkig is alleen een van de scheerlijnen losgeschoten van de boom, en is er verder niks kapot. De tarp is keurig recht naar beneden gevallen en ligt alsnog bijna compleet over de tent heen. Binnen is alles ook nog droog, dus ik hoef alleen de tarp maar even opnieuw af te spannen en dan is alles weer goed. Voorlopig regent het nog, dus ik hoop dat hij vannacht wel overeind blijft.
Dag 113, Vrijdag 1 september. Gereden: 402, Totaal: 25516km.
Het heeft een groot deel van de nacht nog geregend, maar in de ochtend is het droog. De voorspelling is goed, maar doordat de camping in het bos ligt kan ik niet goed zien of het nog erg bewolkt is. Vandaag wil ik nog een keer naar Jasper rijden, niet zozeer omdat ik het dorp vorige keer nou zo bijzonder vond, maar omdat de weg er naartoe heel erg mooi is. Voor ik weg ga loop ik eerst naar Lee & Sheila om de paraplu terug te brengen. Ze vertrekken vandaag, dus vanmiddag kan het niet meer. Ze zitten nog aan het ontbijt en vragen mij er natuurlijk meteen bij. Ik heb al gegeten, maar koffie sla ik natuurlijk niet af. Ik help ze daarna ook nog maar even met inpakken. Ook al zeggen ze dat het niet nodig is, ik vind dat ik het niet kan maken om nu zo weg te lopen. Ik heb hier gisteren de hele avond buiten gezeten, dus helpen met opruimen van de hele buitenboel is wel het minste wat ik kan doen. Het is alweer 11 uur als alles is opgeruimd. Ik krijg nog een hele stapel droog brandhout mee, want het hout hier op de camping was al niet erg droog, na de regen van gisteren helemaal niet meer. Nadat ik ze natuurlijk hartelijk heb bedankt brengt Lee me even met de auto terug naar mijn plek, want al het hout is veel te veel om te dragen.
Het is ongeveer 2 uur rijden naar Jasper, en voordat ik op de motor zit is het al half 12. Ik heb van Lee wat tips gehad om daar in de omgeving te bekijken, dus het zal wel laat worden vandaag. Het is nog een beetje fris, maar het is inmiddels wel helemaal open getrokken. Door de regen zijn er een hoop stenen en modder de weg op gespoeld, en op een plek loopt zelfs een hele rivier over de weg, dus er is echt een hoop water gevallen. Omdat ik de weg tussen Banff en Jasper, de Icefields Parkway, al eerder heb gereden maak ik deze keer niet zo veel stops. Onderweg bedenk ik me dat ik ook mijn brood vergeten ben, dat ligt nog in de bearbox op de camping. Er zijn pas in Jasper weer winkels, dus nog een reden om niet teveel te stoppen. Behalve voor een paar foto's stop ik alleen bij de Athabasca Glacier, en dan ga ik snel weer door. Iets té snel blijkt later.
Je mag de hele weg 90, maar de gemiddelde toerist rijdt ongeveer 60. De locals minimaal 100 maar meestal harder. Ik pas me netjes aan de locals aan, dus ik rij ook geen 90. Dat is ook geen snelheid op die kaarsrechte wegen trouwens. Er komt me een donkere onopvallende auto tegemoet, en zodra hij vlakbij is gaan al zijn zwaailichten aan. Achter me gooit hij zijn stuur om en komt achter me aan. Er rijdt niemand om me heen, dus die moet mij natuurlijk hebben. Ik stop meteen maar, en hij ook. In de VS had ik waarschijnlijk meteen in de loop van een shotgun gekeken, maar hier zijn ze wat vriendelijker. Hij heeft me gemeten op 115 waar je 90 mag, 25 kilometer te hard. Die snelheid zal wel kloppen maar hoe hij dat heeft gemeten is me niet helemaal duidelijk. Hij kwam net over een heuvel en heeft me maar zo kort in beeld gehad dat hij nooit een goeie meting heeft kunnen doen, maar die discussie ga ik nog even niet aan. Hij zit een beetje naar mijn rijbewijs te staren maar heeft volgens mij niet echt een idee waar hij naar kijkt. Nederlandse rijbewijzen zal hij vast niet dagelijks in zijn handen hebben. Hoewel het in Canada en de VS niet verplicht is heb ik trouwens wel een internationaal rijbewijs, maar die hoeft hij niet te zien. Als hij vraagt of de motor een BMW is, heb ik al het idee dat het gesprek niet richting een boete gaat, en inderdaad. Een beetje een algemeen praatje, maar daar blijft het bij. "Enjoy the scenery but watch the speedlimit. Don't give your money to the Canadian Government. Have a nice day". Daar komen we weer mooi mee weg, het gesprek duurde nog geen minuut.
Met de snelheid keurig op 90 rij ik verder, om vervolgens door alles en iedereen over de doorgetrokken streep te worden ingehaald. Geen agent meer te bekennen natuurlijk. Het is al 2 uur als ik in Jasper aankom. In een restaurantje waar ik vorige keer ook al ben geweest ga ik eerst maar eens wat eten. De Wificode had ik toen blijkbaar ook al gevraagd, want mijn telefoon pakt het netwerk meteen weer op en het verslag kan weer worden geüpload voor mijn trouwe fans thuis. Vorige keer heb ik al in het dorp gekeken, dus dat ga ik niet weer doen. Ik ga naar de openbare bibliotheek in de hoop dat ik daar de vluchtdocumenten voor mijn motor kan uitprinten. Dat kan, en ik krijg een computer toegewezen. Ik probeer eerst mijn telefoon te verbinden met de computer, maar ik kan alleen de opgeslagen foto's zien en niet de PDF die ik moet uitprinten. Aangezien ik verder nogal een digibeet ben krijg ik dat niet voor elkaar. Dan probeer ik op de computer in te loggen in mijn mail. Thuis en op mijn telefoon staat hij standaard ingelogd, maar na 2 foute pogingen weet ik zelfs het wachtwoord nog. Inloggen op een openbare computer, in Canada, eerst 2x een fout wachtwoord, dat vertrouwd Outlook niet. Ik moet eerst een verificatiecode invullen. Als verificatie e-mailadres heb ik mijn werkmail, maar die kan ik op mijn eigen telefoon (gelukkig) niet zien, dus die code krijg ik niet. De antwoorden op de controlevragen die ik 20 jaar geleden bij het registreren ooit heb ingevuld weet ik natuurlijk niet meer, dus mijn mail kom ik niet in. Ik heb nog een Gmail account wat ik nooit gebruik, maar zowaar is het wachtwoord bij de 2e poging goed. Gelukkig zit die gekoppeld aan mijn AppleID, dus kan ik hem op mijn telefoon verifiëren. Een half uur verder, maar nadat ik het bestand vanaf mijn telefoon heb doorgestuurd naar mijn Gmail account kan ik het eindelijk uitprinten. Dat moet vast makkelijker kunnen, maar ik heb het en daar gaat het om. In Parijs vroeger ze er trouwens niet eens naar, maar ik heb het idee dat ze hier in Canada iets meer van de regels zijn.
Het is ondertussen half 4, en ik ga eerst naar een meertje vlakbij. Even een snelle duik om een beetje op de frissen. Niet dat het zo heel heet is, maar het is al mijn 3e dag zonder douche want die is er op de camping niet. Gisteren was het te slecht weer om te zwemmen en vandaag is het waarschijnlijk donker voor ik terug ben, dus spring ik er hier maar in. Ben ik nog een soort van schoon. Terug in het dorp doe ik snel boodschappen, gooi ik de tank vol en haal ik nog een broodje, want het duurt waarschijnlijk nog wel even voor ik vanavond terug ben. Van Lee heb ik een paar tips gehad voor wat leuke wegen in de buurt, maar wat ze hier "in de buurt" vinden is voor ons aan de andere kant van het land. Het meeste vind ik gewoon te ver weg, want het is al laat en ik voel er niet zo heel veel voor om het hele stuk terug naar de camping in het donker te moeten rijden.
De enige tip die nog redelijk op de route ligt is de weg naar Mount Edith Cavell. Dit is een berg net buiten Jasper en de weg gaat naar het wandelgebied wat er bij hoort. Het is 16 kilometer lang de ene bocht na de andere. Zulke wegen hebben ze dus toch hier. Het is een prachtige slingerweg, en nu aan het einde van de dag is er bijna geen ander verkeer. Aan het einde van de weg zit ik onder een enorme rotswand en aan een riviertje nog even te genieten van de rust en het uitzicht. Het is prachtig hier! Nadat ik de heerlijke slingerweg weer heb terug gereden stop ik nog bij de Athabasca Falls, een flinke waterval van smeltwater van de Athabasca gletsjer. Dan ga ik snel door, want het is al 7 uur en ik moet nog zeker 1,5 uur terug rijden.
Op de terugweg maak ik nog een paar fotostops voor de mooie luchten door de ondergaande zon. Het koelt wel meteen flink af als de zon weg is, dus het wordt behoorlijk fris. Een beetje koud en hongerig kom ik om 9 uur weer aan op de camping. Het is nog net licht. Als eerste het vuur aan, en dan snel wat te eten maken. Gelukkig is het makkelijk en snel, dus met een kwartiertje kan ik eten. Dan nog even afwassen, waar ik uiteraard totaal geen zin meer in heb, maar vieze pannen en etensresten buiten laten staan is niet echt een goed idee hier. Nog een weekje, dan kan ik alles thuis weer lekker op het aanrecht laten staan tot ik het echt niet meer kan aanzien.
De dag begint een beetje regenachtig. Gelukkig doet de tarp z'n werk en blijft het rondom de tent mooi droog. Na het ontbijt lig ik nog even in de tent te Netflixen, en wordt het ondertussen droog. Om een uur of 10 krijg ik bezoek van iemand die even bij de motor komt kijken. Het is Lee, die samen met zijn vrouw Sheila een stukje verderop staat. Ze zijn allebei ook motorrijders, maar staan hier nu met hun caravan, en nodigen me uit voor de koffie. Ik zeg nooit nee tegen koffie, dus ik wandel even die kant op. Lee en Sheila wonen in Edmonton en dit is hun vaste camping voor als ze een paar dagen weg gaan. Vandaag is toevallig de verjaardag van Lee, en ik word zelfs uitgenodigd om vanavond te komen eten. Nou ben ik daar niet zo erg van, maar laten we eens gek doen.
Nadat ik een tijdje bij Lee aan de koffie heb gezeten wandel ik weer terug naar de tent. Het is nog steeds droog en het lijkt ook wel even droog te blijven, dus ik ga vanmiddag nog een stukje rijden. Omdat het inmiddels ook wel weer tijd is om te eten ga ik dat eerst doen, dan kan ik alles daarna hier laten. Rond half 2 stap ik op de motor en rij naar Lake Louise. Niet dat ik daar nou zo graag nog een keer heen wil, maar het is ook de dichtstbijzijnde plek met een winkel en mobiel bereik. Ik wacht nog op de mail met alle documenten voor de terugvlucht van de motor, dus die wil ik even checken.
Het is 75 kilometer naar Lake Louise, en onderweg maak ik een tussenstop bij het uitzichtpunt over het Peyto Lake. Het spat een klein beetje en het is best fris, maar het uitzicht is ondanks de bewolking nog best goed. Ik rij door naar Lake Louise, maar ik blijf in het dorp. Het meer heb ik in mei al gezien en het is nu toch niet echt mooi weer. Een stukje verderop ligt ook nog het Morraine Lake, maar daar kan je alleen met een pendelbus naartoe. In mei kon dat nog niet, want de weg was nog niet sneeuwvrij. Inmiddels natuurlijk wel, maar bij het visitorscenter staat op de borden dat de pendelbus voor vandaag al is volgeboekt. Ik heb geen zin om er al teveel moeite voor te doen, dus dan maar niet. Bij de bakker doe ik een bakkie en een broodje, en omdat ik van de vorige keer de Wifi code nog heb kan ik gelijk het verslag uploaden. Ik loop nog een klein rondje, haal wat boodschappen, gooi de tank vol, en dan rij ik weer terug naar de camping. Het is nog bijna een uur rijden, en om 6 uur ben ik uitgenodigd voor het eten.
Op de camping kleed ik me snel om, en loop dan naar de plek van Lee&Sheila. Alles staat al klaar en ik kan zo aanschuiven. Wat een luxe en super gastvrij! Na het eten is er nog koffie en taart bij het kampvuur. Het begint weer te regenen, maar gelukkig hebben ze genoeg zeilen gespannen en zitten we dus zo goed als droog. Het blijft de hele avond regenen, en flink hard ook. Ik hoop dat mijn eigen tarp het overleeft.
Rond half 11 vind ik het wel mooi geweest, en bedank ik ze natuurlijk voor alle gastvrijheid. Het regent nog steeds, maar ik kan gelukkig een paraplu van ze lenen. Ze staan helemaal aan de andere kant van de camping, dus zonder paraplu was ik waarschijnlijk redelijk doorweekt geweest. Waar ik al een beetje bang voor was, mijn eigen tarp is door het vele water ingestort. Gelukkig is alleen een van de scheerlijnen losgeschoten van de boom, en is er verder niks kapot. De tarp is keurig recht naar beneden gevallen en ligt alsnog bijna compleet over de tent heen. Binnen is alles ook nog droog, dus ik hoef alleen de tarp maar even opnieuw af te spannen en dan is alles weer goed. Voorlopig regent het nog, dus ik hoop dat hij vannacht wel overeind blijft.
Dag 113, Vrijdag 1 september. Gereden: 402, Totaal: 25516km.
Het heeft een groot deel van de nacht nog geregend, maar in de ochtend is het droog. De voorspelling is goed, maar doordat de camping in het bos ligt kan ik niet goed zien of het nog erg bewolkt is. Vandaag wil ik nog een keer naar Jasper rijden, niet zozeer omdat ik het dorp vorige keer nou zo bijzonder vond, maar omdat de weg er naartoe heel erg mooi is. Voor ik weg ga loop ik eerst naar Lee & Sheila om de paraplu terug te brengen. Ze vertrekken vandaag, dus vanmiddag kan het niet meer. Ze zitten nog aan het ontbijt en vragen mij er natuurlijk meteen bij. Ik heb al gegeten, maar koffie sla ik natuurlijk niet af. Ik help ze daarna ook nog maar even met inpakken. Ook al zeggen ze dat het niet nodig is, ik vind dat ik het niet kan maken om nu zo weg te lopen. Ik heb hier gisteren de hele avond buiten gezeten, dus helpen met opruimen van de hele buitenboel is wel het minste wat ik kan doen. Het is alweer 11 uur als alles is opgeruimd. Ik krijg nog een hele stapel droog brandhout mee, want het hout hier op de camping was al niet erg droog, na de regen van gisteren helemaal niet meer. Nadat ik ze natuurlijk hartelijk heb bedankt brengt Lee me even met de auto terug naar mijn plek, want al het hout is veel te veel om te dragen.
Het is ongeveer 2 uur rijden naar Jasper, en voordat ik op de motor zit is het al half 12. Ik heb van Lee wat tips gehad om daar in de omgeving te bekijken, dus het zal wel laat worden vandaag. Het is nog een beetje fris, maar het is inmiddels wel helemaal open getrokken. Door de regen zijn er een hoop stenen en modder de weg op gespoeld, en op een plek loopt zelfs een hele rivier over de weg, dus er is echt een hoop water gevallen. Omdat ik de weg tussen Banff en Jasper, de Icefields Parkway, al eerder heb gereden maak ik deze keer niet zo veel stops. Onderweg bedenk ik me dat ik ook mijn brood vergeten ben, dat ligt nog in de bearbox op de camping. Er zijn pas in Jasper weer winkels, dus nog een reden om niet teveel te stoppen. Behalve voor een paar foto's stop ik alleen bij de Athabasca Glacier, en dan ga ik snel weer door. Iets té snel blijkt later.
Je mag de hele weg 90, maar de gemiddelde toerist rijdt ongeveer 60. De locals minimaal 100 maar meestal harder. Ik pas me netjes aan de locals aan, dus ik rij ook geen 90. Dat is ook geen snelheid op die kaarsrechte wegen trouwens. Er komt me een donkere onopvallende auto tegemoet, en zodra hij vlakbij is gaan al zijn zwaailichten aan. Achter me gooit hij zijn stuur om en komt achter me aan. Er rijdt niemand om me heen, dus die moet mij natuurlijk hebben. Ik stop meteen maar, en hij ook. In de VS had ik waarschijnlijk meteen in de loop van een shotgun gekeken, maar hier zijn ze wat vriendelijker. Hij heeft me gemeten op 115 waar je 90 mag, 25 kilometer te hard. Die snelheid zal wel kloppen maar hoe hij dat heeft gemeten is me niet helemaal duidelijk. Hij kwam net over een heuvel en heeft me maar zo kort in beeld gehad dat hij nooit een goeie meting heeft kunnen doen, maar die discussie ga ik nog even niet aan. Hij zit een beetje naar mijn rijbewijs te staren maar heeft volgens mij niet echt een idee waar hij naar kijkt. Nederlandse rijbewijzen zal hij vast niet dagelijks in zijn handen hebben. Hoewel het in Canada en de VS niet verplicht is heb ik trouwens wel een internationaal rijbewijs, maar die hoeft hij niet te zien. Als hij vraagt of de motor een BMW is, heb ik al het idee dat het gesprek niet richting een boete gaat, en inderdaad. Een beetje een algemeen praatje, maar daar blijft het bij. "Enjoy the scenery but watch the speedlimit. Don't give your money to the Canadian Government. Have a nice day". Daar komen we weer mooi mee weg, het gesprek duurde nog geen minuut.
Met de snelheid keurig op 90 rij ik verder, om vervolgens door alles en iedereen over de doorgetrokken streep te worden ingehaald. Geen agent meer te bekennen natuurlijk. Het is al 2 uur als ik in Jasper aankom. In een restaurantje waar ik vorige keer ook al ben geweest ga ik eerst maar eens wat eten. De Wificode had ik toen blijkbaar ook al gevraagd, want mijn telefoon pakt het netwerk meteen weer op en het verslag kan weer worden geüpload voor mijn trouwe fans thuis. Vorige keer heb ik al in het dorp gekeken, dus dat ga ik niet weer doen. Ik ga naar de openbare bibliotheek in de hoop dat ik daar de vluchtdocumenten voor mijn motor kan uitprinten. Dat kan, en ik krijg een computer toegewezen. Ik probeer eerst mijn telefoon te verbinden met de computer, maar ik kan alleen de opgeslagen foto's zien en niet de PDF die ik moet uitprinten. Aangezien ik verder nogal een digibeet ben krijg ik dat niet voor elkaar. Dan probeer ik op de computer in te loggen in mijn mail. Thuis en op mijn telefoon staat hij standaard ingelogd, maar na 2 foute pogingen weet ik zelfs het wachtwoord nog. Inloggen op een openbare computer, in Canada, eerst 2x een fout wachtwoord, dat vertrouwd Outlook niet. Ik moet eerst een verificatiecode invullen. Als verificatie e-mailadres heb ik mijn werkmail, maar die kan ik op mijn eigen telefoon (gelukkig) niet zien, dus die code krijg ik niet. De antwoorden op de controlevragen die ik 20 jaar geleden bij het registreren ooit heb ingevuld weet ik natuurlijk niet meer, dus mijn mail kom ik niet in. Ik heb nog een Gmail account wat ik nooit gebruik, maar zowaar is het wachtwoord bij de 2e poging goed. Gelukkig zit die gekoppeld aan mijn AppleID, dus kan ik hem op mijn telefoon verifiëren. Een half uur verder, maar nadat ik het bestand vanaf mijn telefoon heb doorgestuurd naar mijn Gmail account kan ik het eindelijk uitprinten. Dat moet vast makkelijker kunnen, maar ik heb het en daar gaat het om. In Parijs vroeger ze er trouwens niet eens naar, maar ik heb het idee dat ze hier in Canada iets meer van de regels zijn.
Het is ondertussen half 4, en ik ga eerst naar een meertje vlakbij. Even een snelle duik om een beetje op de frissen. Niet dat het zo heel heet is, maar het is al mijn 3e dag zonder douche want die is er op de camping niet. Gisteren was het te slecht weer om te zwemmen en vandaag is het waarschijnlijk donker voor ik terug ben, dus spring ik er hier maar in. Ben ik nog een soort van schoon. Terug in het dorp doe ik snel boodschappen, gooi ik de tank vol en haal ik nog een broodje, want het duurt waarschijnlijk nog wel even voor ik vanavond terug ben. Van Lee heb ik een paar tips gehad voor wat leuke wegen in de buurt, maar wat ze hier "in de buurt" vinden is voor ons aan de andere kant van het land. Het meeste vind ik gewoon te ver weg, want het is al laat en ik voel er niet zo heel veel voor om het hele stuk terug naar de camping in het donker te moeten rijden.
De enige tip die nog redelijk op de route ligt is de weg naar Mount Edith Cavell. Dit is een berg net buiten Jasper en de weg gaat naar het wandelgebied wat er bij hoort. Het is 16 kilometer lang de ene bocht na de andere. Zulke wegen hebben ze dus toch hier. Het is een prachtige slingerweg, en nu aan het einde van de dag is er bijna geen ander verkeer. Aan het einde van de weg zit ik onder een enorme rotswand en aan een riviertje nog even te genieten van de rust en het uitzicht. Het is prachtig hier! Nadat ik de heerlijke slingerweg weer heb terug gereden stop ik nog bij de Athabasca Falls, een flinke waterval van smeltwater van de Athabasca gletsjer. Dan ga ik snel door, want het is al 7 uur en ik moet nog zeker 1,5 uur terug rijden.
Op de terugweg maak ik nog een paar fotostops voor de mooie luchten door de ondergaande zon. Het koelt wel meteen flink af als de zon weg is, dus het wordt behoorlijk fris. Een beetje koud en hongerig kom ik om 9 uur weer aan op de camping. Het is nog net licht. Als eerste het vuur aan, en dan snel wat te eten maken. Gelukkig is het makkelijk en snel, dus met een kwartiertje kan ik eten. Dan nog even afwassen, waar ik uiteraard totaal geen zin meer in heb, maar vieze pannen en etensresten buiten laten staan is niet echt een goed idee hier. Nog een weekje, dan kan ik alles thuis weer lekker op het aanrecht laten staan tot ik het echt niet meer kan aanzien.
Tom523
Rookie
Politieauto`s in die contreien kunnen inderdaad van voren al rijdend de snelheid meten. Of dat helemaal accuraat is is een volgende vraag maar wij waren toen in Canada ook aan de beurt toen we iets te hard reden en er een politieauto tegemoet kwam.
Lobes
Puur genieten
Ik ga dit echt missen.......... Elke dag geniet ik weer van dit prachtige verslag.
Nou je kan hier ook een topic starten :
De grote avonturen van Lobes, das puur genieten.
Kunnen we mooi genieten van jou verhalen.
Lobes
Puur genieten
Nou je kan hier ook een topic starten :
De grote avonturen van Lobes, das puur genieten.
Kunnen we mooi genieten van jou verhalen.
Ha, Ha, Maar ik ben nog niet verder geweest dan Landgoed Westerwolde. ![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
Nou dat was dus de eerste reis, wordt een klein verslagje dan
Lobes
Puur genieten
Ha, kijk maar op Show je tent naast je motorweekend topic.Nou je kan hier ook een topic starten :
De grote avonturen van Lobes, das puur genieten.
Kunnen we mooi genieten van jou verhalen.
Xewal
MF'er
- 3 dec 2022
- 71
- 28
Met single malt is het lees avontuur compleet
Xewal
MF'er
- 3 dec 2022
- 71
- 28
Heel duidelijk herkenbaar aan migranten dat ze cultureel religieus politiek behoorlijk behoudender kunnen zijn dan de mensen in hun land v herkomst. Dit is weer verschillend per generatie, uit welke streek ze komen, educatie, etc.
Xewal
MF'er
- 3 dec 2022
- 71
- 28
Gefeliciteerd met je Zwarte band muggendoden, je 1e Dan krijg je zodra je in staat bent ze te vangen met chopsticks
mean-machine
uut Ee
Vaak zijn 't vooral de 'barbaren' die zich in het buitenland vestigen.
Gasten uit achterland van Anatolië, met gewoontes uit de prehistorie. Mensen uit dat gebied zelf, zijn inmiddels wel verder gegaan.
In Ontario heb je ook nog NL-ers met gewoontes van 1700.
Ik was in Marokko en Istanbul. Aantal hoofddoeken was daar opvallend minder dan in een NL-achterstandswijk.
