Ik heb al een hoop prachtige motorreizen kunnen en mogen maken, maar al jaren loop ik met het idee om eens echt lang weg te gaan. Door de reisbeperkingen van de afgelopen jaren kwam het er niet van, maar begin vorig jaar besloot ik dat 2023 toch echt het jaar moest worden.
Omdat ik vrijwel alle landen van Europa inmiddels wel heb afgevinkt wilde ik het al jaren wat verderop zoeken. Er staat nog genoeg op mijn lijstje, maar al snel viel de keuze op Canada en Alaska. Ik heb familie in Canada die ik heel graag een keer wil bezoeken, en daarnaast voel ik me ook altijd aangetrokken tot het hoge noorden. Waarom precies weet ik niet, maar als ik in het noorden van Scandinavië ben heb ik ook altijd een beetje het gevoel dat ik daar hoor. Ik hou nou eenmaal van de uitgestrektheid, de rust en ruimte, de weersextremen, en de mentaliteit, zelfredzaamheid en natuurbesef van de mensen boven de poolcirkel. Het heeft me jaren geleden gegrepen, en nooit meer losgelaten.
Op mijn werk heb ik al jaren een verlofspaarregeling, de mogelijkheid om veel over te werken en vrije dagen op te sparen, en daarbij ook het geluk van een welwillende werkgever. Ik wilde er in de eerste instantie ook wat onbetaald verlof bij opnemen, maar juist doordat ik deze reis een paar jaar heb moeten uitstellen had ik de mogelijkheid om nog wat extra dagen bij elkaar te schrapen. Zo kwam ik inclusief mijn vakantiedagen van dit jaar op een totaal van 4 maanden. Dat moest maar genoeg zijn, en doordat ik dan gewoon wordt doorbetaald hoef ik me financieel ook niet al te druk te maken. Eind 2022 heb ik het op het werk maar eens voorzichtig gebracht, en ik kreeg gelukkig alle medewerking. De periode heb ik vastgezet op half mei tot half september, het aftellen kon beginnen!
De voorbereiding:
Natuurlijk was het plan om deze reis met de motor te maken, en daar was dan ook gelijk de eerste uitdaging. Voor 4 maanden een motor huren is onbetaalbaar, dus dat was sowieso geen optie. Een motor kopen ligt in Canada ook wat lastiger, want je kunt geen voertuigen op je naam zetten als je er niet woont. Er zijn wel opties als je een werkvisum hebt, maar dat vraagt ook weer een hoop geregel. In de VS zijn ze wat makkelijker, dat was eventueel een optie geweest, maar 4 maanden is dan eigenlijk net weer een beetje aan de korte kant. Je moet op zoek naar een motor, hopen dat je snel iets tegenkomt wat aan je eisen voldoet en technisch ook nog een beetje in orde is, en voor het einde van je reis moet je hem ook weer zien te verkopen. Daar moet je niet te lang mee wachten, want anders blijf je er mee zitten. Een hoop regelwerk wat eigenlijk alleen goed werkt als je geen tijdsdruk hebt of als je ter plaatse contacten hebt die het voor je kunnen doen. 4 maanden is lang, maar je wil ook geen weken kwijt zijn met de aankoop en verkoop van een motor, en de kans lopen dat je onderweg meer bij een dealer staat dan dat je aan het rijden bent. En het belangrijkste van alles, eigenlijk maak je zo’n reis toch sowieso het liefst op je eigen motor? Ik hoefde er dus niet heel lang over na te denken, mijn eigen motor gaat mee die kant op!
In tegenstelling tot auto’s en campers heb je voor een motor naast het vervoer per schip ook de optie van het vliegtuig. Beide opties hebben zo hun voor en nadelen. Per schip is goedkoper, maar het duurt veel langer, en je bent gebonden aan de havens waar zo’n rederij op vaart. Het kan gunstig zijn als je met meerdere mensen een container kan huren, maar omdat ik alleen ga was dat ook niet echt een optie. De meeste reizigers die voertuigen naar Canada verschepen doen dat naar Halifax, maar dit ligt helemaal aan de oostkust, en ik wil vooral naar de westkust. Mijn familie woont daar, en ik wil ook naar Alaska. Canada is enorm, en van kust naar kust is een verschil van zo’n 5000km. Dat overbrug je dus ook niet zomaar even. Verschepen naar Vancouver aan de westkust is weer veel duurder, omdat deze route veel langer is. Voor mij viel de keuze dus al snel op het vliegtuig. Ja het is duurder, maar het verschil is kleiner dan je zou denken. Bovendien is het veel sneller, je kan in principe vliegen op iedere grote luchthaven, en je bent redelijk zeker dat je motor ook echt op de afgesproken tijd op de afgesproken plaats staat.
Er zijn uiteraard meerdere bedrijven die het vervoer voor je kunnen doen, maar ik ben terecht gekomen bij Motorcycle Express. Dit is een bedrijf dat zich met name concentreert op het vervoer van motoren tussen Europa en Canada. Ieder jaar komen ze met een flink aantal reisroutes en de daarbij behorende prijzen, en je kiest eigenlijk simpelweg de route en prijs die het beste bij je past. Niet iedere vliegmaatschappij vervoert zomaar motoren, waardoor vertrekken vanaf Amsterdam geen optie was. Vanuit Nederland zijn Parijs en Frankfurt de dichtstbijzijnde opties. Omdat de afstand naar Parijs of Frankfurt voor mij vrijwel gelijk is was het simpelweg kiezen voor de goedkoopste optie, en dat was Parijs. Niet dat het heel veel scheelt, maar alle beetjes helpen.
De volgende keuze was de bestemming, en dat werd Calgary. Mijn eerste gedachte was Vancouver, maar deze vlucht was duurder dan die naar Calgary, en bovendien was de vlucht naar Calgary rechtstreeks en die naar Vancouver met een tussenstop. Mijn familie woont zo’n beetje verspreid tussen Calgary en Vancouver, dus daarvoor maakte het weinig uit. Calgary dus, sneller en iets goedkoper dan Vancouver. Met het kiezen van de route kies je indirect ook de maatschappij, want niet iedere maatschappij heeft dezelfde routes in het assortiment. Voor mij werd het de Canadese maatschappij Westjet, die alleen in de zomermaanden op Parijs vliegt. Groot voordeel is dat je motor bij Westjet gewoon in een passagiersvliegtuig gaat, dus je hebt de optie om zelf op dezelfde vlucht mee te gaan. Het is geen verplichting, maar natuurlijk wel zo makkelijk. De motor wordt overigens niet ingekrat, hij komt op een speciale pallet te staan. Daarom hoef je hem dus ook niet uit elkaar te halen, en zelfs de koffers kunnen er gewoon aan blijven. Enige eisen, de accu moet worden afgekoppeld, en er mag niet meer dan 1 gallon (=3,8 liter) benzine in de tank zitten. Het duurde gelukkig nog even, maar ook voor de terugweg heb ik gekozen voor Calgary-Parijs. Zelfde maatschappij, wel zo makkelijk.
Veruit de meest gestelde vraag is natuurlijk, wat kost zo’n geintje? De heenweg was $2800, en de terugweg $1800. Waarom dat verschilt weet ik ook niet, want het is exact dezelfde route en maatschappij. Samen met nog wat luchtvaart Tax en andere bijkomende kosten kwam het geheel zo ongeveer uit op $5000. Amerikaanse dollars, dat was op dat moment zo’n €4500,- Dat is exclusief mijn eigen ticket. Die kosten zijn uiteraard afhankelijk van hoe lang van tevoren je boekt. Ik heb gekozen voor de heenvlucht op maandag 15 mei, en de terugvlucht op vrijdag 8 september.
Omdat je Europese motorvoertuigenverzekering in Canada en de VS niet geldig is moest ik een extra verzekering afsluiten. Hiervoor betaalde ik ook nog eens iets van 600 dollar voor 4 maanden. Meer dan het dubbele van wat ik in Nederland voor een heel jaar betaal, maar verzekeringen zijn nou eenmaal duur daar. Het verdere papierwerk was eigenlijk niet meer dan een Esta voor Canada en de VS. Kost een paar dollar maar je moet het hebben om de grens over te komen. Als EU-onderdaan mag je 6 maanden visumvrij in Canada verblijven, en in de VS maximaal 3 maanden. Omdat ik daar niet overheen ga hoef ik voor mijn verblijf verder niks te regelen. Tot zo ver het administratieve voorwerk.
Ik schat dat ik in 4 maanden tijd zo’n 20.000 kilometer zal rijden, dus ik wil de motor natuurlijk in topconditie mee hebben. Nou is hij pas 3 jaar oud dus technisch gezien maak ik me niet zo veel zorgen. Iets eerder dan het schema voorschrijft heb ik de kleppen laten stellen, want anders had dat er ergens halverwege de reis gemoeten. Alle vloeistoffen zijn natuurlijk vervangen, nieuwe ketting en tandwielen, nieuwe remblokken en een nieuwe voorband. De achterband stond ook wel in de planning, maar door een fabricagefout bleek er een hoogteslinger in mijn nieuwe achterband te zitten, een nieuwe was niet op voorraad en een andere bestelling zou waarschijnlijk niet op tijd komen. Noodgedwongen is de oude achterband er weer opgegaan, maar die was gelukkig nog wel voor zo’n 75% goed. Ook een nieuwe band had het waarschijnlijk niet de hele reis volgehouden, dus ergens moet er toch een nieuwe op. Tot slot heb ik voor de zekerheid de balhoofdlagers nog vervangen, want die begon ik ook wel een beetje te voelen.
De oude remblokken zijn nog zo’n 50% en gaan mee als reserve. Daarbij ook een oliefilter, 2 binnenbanden, nieuwe rem- en koppelingsgreep, koppelingskabel en wat klein spul zoals boutjes en moertjes. Natuurlijk gereedschap, bandenlichters, plakkers, kleine compressor, wat reservezekeringen, en dan moet het maar goed zijn. Ze hebben daar ook wel motorzaken, maar niet op elke hoek van de straat, dus ik wil zoveel mogelijk in staat zijn om eventuele problemen zelf op te lossen. Alle reservedelen, compressor en wat los spul wat ik hoop niet nodig te hebben gaan in 2 tasjes die voor aan de valbeugels komen te hangen. Met een beetje passen en meten zou het nog wel in de koffers passen, maar dan heb je het iedere dag in je handen terwijl je het niet nodig hebt. Nu zit het voor in de tasjes, die zolang alles goed gaat in principe dicht kunnen blijven. Onder de radiateur hangen de bandenlichters, die ik hopelijk ook niet nodig ga hebben.
Vorig jaar heb ik al een grotere Acerbis tank op de motor gezet, waardoor ik 23 liter in plaats van 16 mee kan nemen. De actieradius is hierdoor minimaal 500 kilometer, dus dat zou ruim voldoende moeten zijn. Op de Garmin heb ik Openstreetmaps kaarten van Canada en Alaska gezet, ik ben benieuwd of het werkt. Voor de zekerheid heb ik ook nog een oude telefoon bij me, mocht de Garmin niet werken dan kan ik altijd nog met de telefoon navigeren. Verder heb ik trouwens nauwelijks iets voorbereid, geen routes, geen slaapplaatsen. Ik heb wel globaal in gedachten waar ik heen wil, maar routes heb ik niet voorbereid. De familie (mijn oom&tante en twee nichtjes en een neef met hun gezinnen) weet dat ik kom, maar de exacte datum hebben we nog niet afgesproken. Het zal wel redelijk in het begin van de reis zijn, en op de terugweg eventueel nog een keer. We zien wel hoe het loopt.
Omdat niet alles uit mijn reguliere kampeeruitrusting zomaar in een vliegtuig mee mag, heb ik daar wat kleine aanpassingen in moeten doen. Zo heb ik besloten om mijn Coleman benzinebrander thuis te laten, want die krijg ik door het vaste tankje nooit helemaal 100% leeg. Je vraagt je af wat dat uitmaakt als je ook bijna 4 liter benzine in je tank hebt, maar zo makkelijk ligt het niet. Ik heb al diverse verhalen gehoord van mensen die hun brander mochten inleveren, en daar vind ik hem toch net even te duur voor. In plaats van de Coleman neem ik een MSR benzinebrander mee, zo’n brander die je aan een losse fles schroeft. Deze had ik al liggen, dus hoefde ik niet speciaal te kopen. De brander zelf heb ik zo ver mogelijk uit elkaar gehaald en alle onderdelen door de koffers verspreid. De fles uitgebreid gespoeld en daarna met een flinke dosis deodorant lekker fris gemaakt. In het ergste geval nemen ze de fles in en moet ik daar een nieuwe voor halen, maar dat zien we dan wel. Voor de koffie, of om even snel water te koken heb ik ook nog een klein gasbrandertje mee, dat werkt wat makkelijker dan de MSR brander. De MSR moet je eerst oppompen en voorverwarmen, en dat kost bij elkaar zowat meer tijd dan het koffiezetten zelf. Ook past de Bialetti net niet helemaal lekker op de MSR. Voor het gemak dus een klein opvouwbaar gaspitje, zonder gas natuurlijk, maar dat halen we daar wel. Ook etenswaren en verbruiksartikelen zoals shampoo, zonnebrand en muggenspray haal ik daar wel. Ook moest er voor 4 maanden medicatie mee, waar ik voor de zekerheid bij de huisarts maar een verklaring voor heb laten opstellen. Niet dat het nou zo heel bijzonder is, maar voor 4 maanden pillen in je koffer kan misschien vragen opwerpen.
Een week of 3 voor vertrek ontvang ik alle definitieve documenten voor het vervoer van de motor. Omdat ik vanaf Parijs vlieg moet ik natuurlijk eerst die kant op, maar dat is in een paar uurtjes prima te doen. Ik vlieg op maandag 15 mei in de middag, en ik was er vanuit gegaan dat ik de motor op zondagmiddag wel zou kunnen inleveren. Op zo’n grote internationale luchthaven als Charles de Gaulle kan dat toch wel in het weekend? Niet dus, zo blijkt als ik alles doorlees. Als je vliegt op maandag moet je de motor al op vrijdag inleveren. Daar had ik niet op gerekend, het was handig geweest als ze dat vooraf even hadden gemeld. Aan de andere kant, ik had het zelf ook kunnen vragen. Tot zover mijn plannen om in het weekend rustig die kant op te rijden.
Op de valreep kon ik de donderdag en vrijdag voor vertrek toch nog vrij nemen. Op donderdag alle laatste voorbereidingen treffen, en dan rij ik op vrijdagochtend naar Parijs. Om 14:00 uur heb ik een afspraak bij de vrachtafhandelaar, dus als ik op tijd vertrek moet dat makkelijk lukken. Omdat ik na het inleveren van de motor natuurlijk geen vervoer meer heb, en het voor 2 dagen ook niet echt de moeite is om te proberen op een andere manier thuis te komen, blijf ik het weekend noodgedwongen in Parijs. Het is niet helemaal wat ik in de planning had, maar er zijn slechtere plekken om een weekend te moeten verblijven. Voor 3 nachten heb ik een hotel vlakbij het vliegveld geboekt. De eerste extra kostenpost, maar veel keus heb ik niet.
Het weekend voor vertrek komen de nieuwe banden er op, (ik breng altijd losse velgen), maar als ik op zondag even een klein rondje rij merk ik een enorme trilling in de achterband. Een paar keer leeg laten lopen en opnieuw oppompen geeft geen verbetering. Helaas heb ik niet eerder dan donderdag de tijd om terug te gaan.
Op donderdag wordt de band er tot 2x toe afgehaald en opnieuw opgelegd, maar het probleem blijft. Op het balanceerapparaat zie je al meteen dat er een dikke hoogteslinger in zit. Een nieuwe band is niet op voorraad, en omdat ik op vrijdag vertrek is bestellen ook geen optie meer. Gelukkig heb ik thuis nog een zelfde band liggen, die nog voor meer dan de helft goed is. Er zit niks anders op dan die maar te monteren. Ik heb er niet aan gedacht om deze gelijk mee te nemen, maar monteren lukt me zelf wel. Bij het monteren blijkt ook nog eens dat het ventiel van de binnenband is gescheurd, misschien door mij of misschien door het 3x monteren en demonteren van de band, ik weet het niet. Hoe dan ook, ik wil niet nu al mijn reserve binnenband voor onderweg gebruiken, dus rij ik nog even snel naar een motorzaakje om de hoek voor een nieuwe. Alles bij elkaar kost het me de halve donderdag, niet helemaal de gedroomde voorbereiding, maar het probleem is opgelost. Als laatste pak ik alle spullen definitief in. Klaar lag het allemaal al, maar omdat ik natuurlijk ook nog een heel weekend in Parijs zit moet ik ook daar nog wat spullen voor apart houden. Morgen de puntjes op de I, en dan gaat het echt beginnen!
Dag 1, Vrijdag 12 mei 2023. Gereden: 517, Totaal: 517km
Nadat de achterband van de motor gisteren toch nog voor wat problemen en stress zorgde heb ik alles toch op tijd af gekregen. De laatste nacht voor vertrek is normaal gesproken nooit echt goed, maar dit keer heb ik boven verwachting goed geslapen. Om 5 uur gaat de wekker, want rond 6 uur wil ik vertrekken. Ik pak nog wat laatste spullen in, en maak de motor en alle bagage klaar voor vertrek. Ik loop nog een laatste inspectierondje door het huis, alles uit, opgeruimd en afgesloten. De buurvrouw houdt een oogje in het zeil en mijn broertje komt het eens in de paar weken een keer checken, maar verder staat het 4 maanden leeg.
Iets over zessen trek ik de deur dan toch echt achter me dicht en is de reis begonnen! Een beetje spannend wel, vooral de vliegreis en het transport van de motor, het is toch een hele onderneming. Ik hou helemaal niet van vliegen, dus ik zie best een beetje op tegen de vlucht. Als ik over een paar dagen eerst maar eens met het hele spul in Canada ben, dan kan ik pas echt opgelucht ademhalen.
Toen ik vanmorgen wakker werd hoorde ik het nog regenen, maar inmiddels is het gelukkig droog. Het maakt in kilometers en tijd weinig uit of ik over Rotterdam, of over Utrecht naar Breda ga, maar over Rotterdam vind ik altijd wat prettiger rijden. Hoewel ik redelijk goed heb geslapen voel ik me moe, slap en ik heb het koud. Toch een beetje stress en spanning denk ik. Ik gun het mezelf niet om te stoppen, dus de pomp op de A13 rij ik voorbij. Ik ben nog geen uur onderweg, niet zeuren. Terwijl ik voorbij rij vraag ik me af voor wie ik me nou groot zit te houden? Bij Rotterdam-Airport neem ik dus toch de afrit en stop om mijn donsjasje aan te trekken. Het is een graad of 12 maar ik sta te rillen van de kou. Ik prop gelijk even een ontbijtkoekreep naar binnen, en ga dan snel weer door.
Ik heb het dan misschien iets minder koud, maar ik kom nog steeds voor geen meter in mijn ritme. Nog geen uur later maak ik bij Hazeldonk alweer de volgende stop. Een dubbele espresso, en dan snel de grens over. Nederland, tot over 4 maanden!
Ik ben nog geen 5 minuten de grens over als het begint te regenen, en als ik de voorspelling moet geloven gaat dat voorlopig ook niet stoppen. Het maakt het humeur er in ieder geval niet beter op. Los van een korte file bij Antwerpen gaat het door België verder redelijk vlotjes, en om een uur of 9 maak ik kort voor de Franse grens nog een stop. Wederom een dubbele espresso, een croissantje en een broodje. Het weer laat zich niet van z’n beste kant zien en het liefst zou ik nog even blijven zitten, maar er is nog meer te doen vandaag.
Voorbij Lille ga ik de péage op, en kom ik eindelijk ook wat beter in mijn ritme. Met nog iets meer dan 100 kilometer tot Parijs moet ik tanken, maar omdat er maximaal 1 gallon benzine in de tank mag zitten als ik de motor straks inlever gooi ik er niet te veel in. Ik tank 4 liter, dat moet wel genoeg zijn. Nu ik toch bij de pomp sta neem ik meteen nog maar een bakkie, en ga dan door voor het laatste stukje. Het laatste half uurtje is het zelfs droog, en kan mijn pak nog even lekker droog waaien. Daar ben ik wel blij mee, want ik wil mijn broek straks in de motorkoffer stoppen, en dat is natuurlijk niet lekker als hij nat is.
Iets na 12 uur kom ik aan in Roissy-en-France, vlakbij het vliegveld Charles de Gaulle waar ik straks de motor moet inleveren. Ik heb een afspraak om 2 uur vanmiddag, dus ik ben ruim op tijd. Ik rij eerst even langs het adres waar ik de motor moet afgeven, dan hoef ik straks niet meer te zoeken. Het is maar een klein stukje naar het hotel wat ik voor de komende 3 nachten heb geboekt en gelukkig kan ik al vanaf 12 uur inchecken. Ik breng eerst mijn tas naar de kamer, want die gaat mee als ruimbagage. Dan check ik nog een laatste keer of ik alle papieren voor het transport compleet heb, en of er niks meer in de koffers zit wat ik de komende dagen nog nodig heb. Mijn motorbroek is gelukkig droog, dus die prop ik in de koffer. Mijn jas hou ik maandag in het vliegtuig gewoon aan, en ook mijn helm gaat mee als handbagage.
Om 13:45 uur ben ik weer op het adres waar ik de afspraak voor het inleveren van de motor heb. Ik word geholpen door een aardige man die zowaar Engels spreekt en alle papieren al voor me in orde gemaakt heeft. Van de hele stapel papieren die ik vooraf moest invullen, in kleur uitprinten en in tweevoud moest meenemen heeft hij er precies geen één nodig. Ik hoef alleen een paar handtekeningen te zetten en €150,- aan afhandelingskosten en luchtvaarttax te betalen.
Als de hele papierwinkel rond is moet ik een andere medewerker volgen naar de loods waar de motor klaar voor transport wordt gemaakt. Het is ongeveer 5 minuten rijden naar de vrachtterminal die grenst aan de luchthaven. Buiten koppel ik de accu los, en volgens het voorschrift tape ik de polen en aansluitingen in. De motor mag maximaal 1,55 meter hoog zijn, dus ik moet het ruitje eraf halen en de aansluiting van de Garmin omlaag zetten. De enige andere eis is maximaal 1 gallon (=3,8 liter) benzine in de tank. Het is natuurlijk nooit precies te controleren, maar hij is zo goed als leeg.
Het is chaotisch in de terminal, heftrucks scheuren in het rond en niemand spreekt Engels. De medewerker die ik vanaf het kantoor moest volgen geeft me ook geen al te best vertrouwen. Ook hij spreekt zo goed als geen Engels en hij komt niet echt over alsof hij precies weet wat de bedoeling is. Er wordt niet gecheckt hoeveel benzine er in de tank zit, niet of de accu wel is afgekoppeld, en ook de sleutels van de motor, die volgens de papieren bij de motor moeten blijven, hoeven ze niet te hebben. De bagage wordt niet gecheckt, eigenlijk checken ze helemaal niks. Er komt alleen een label met de bestemming op, wat zo slecht wordt vastgeplakt dat het er volgens mij bij de eerste windvlaag al af ligt. Ik trek er zelf voor de zekerheid nog maar een tyrap omheen. Het geeft allemaal niet echt veel vertrouwen. De term "met de Franse slag" komt weer duidelijk tot zijn recht. Ik ben een beetje opgelucht als er nog een andere motorrijder verschijnt. Hij is ook Frans maar spreekt gelukkig wel Engels, dus kan een beetje vertalen. Hoewel zijn motor naar Montreal moet en die van mij naar Calgary geeft het me toch net een iets zekerder gevoel dat die van mij niet de enige is. We staan nog een tijd te wachten, het is me niet duidelijk waarop precies, maar na een half uur komt iemand die de motor checkt op schades, en dan is de administratie rond. In de documentatie staat dat ik er ook bij moet zijn als de motor wordt opgeladen en door de X-Ray gaat, maar niks van dat alles. Ik moet hem gewoon hier achterlaten, in een chaotische terminal. Op hoop van zegen.
Hoewel het niet ver is, is de medewerker van het kantoor wel zo vriendelijk om me even met de auto naar mijn hotel te brengen. Om 16:00 uur ben ik weer terug op de kamer. Had dat nou niet op maandagochtend gekund? Het was een kort nachtje, dus ik ga eerst even douchen en op bed liggen. Om 7 uur loop ik even het dorp in voor een paar boodschappen voor de komende dagen. Naast de supermarkt zit een sushitent, waar ik een Pokebowl haal en meeneem naar de kamer. De rest van de avond lig ik nog een beetje te Netflixen, en ik begin aan mijn reisverslag. Nieuw voor dit jaar is dat ik mijn verslag bij ga houden op Polarsteps, dan kunnen familie en vrienden het thuis ook volgen. Voordeel is dat ik het bij thuiskomst dan ook gelijk over kan zetten naar MF.
Omdat ik vrijwel alle landen van Europa inmiddels wel heb afgevinkt wilde ik het al jaren wat verderop zoeken. Er staat nog genoeg op mijn lijstje, maar al snel viel de keuze op Canada en Alaska. Ik heb familie in Canada die ik heel graag een keer wil bezoeken, en daarnaast voel ik me ook altijd aangetrokken tot het hoge noorden. Waarom precies weet ik niet, maar als ik in het noorden van Scandinavië ben heb ik ook altijd een beetje het gevoel dat ik daar hoor. Ik hou nou eenmaal van de uitgestrektheid, de rust en ruimte, de weersextremen, en de mentaliteit, zelfredzaamheid en natuurbesef van de mensen boven de poolcirkel. Het heeft me jaren geleden gegrepen, en nooit meer losgelaten.
Op mijn werk heb ik al jaren een verlofspaarregeling, de mogelijkheid om veel over te werken en vrije dagen op te sparen, en daarbij ook het geluk van een welwillende werkgever. Ik wilde er in de eerste instantie ook wat onbetaald verlof bij opnemen, maar juist doordat ik deze reis een paar jaar heb moeten uitstellen had ik de mogelijkheid om nog wat extra dagen bij elkaar te schrapen. Zo kwam ik inclusief mijn vakantiedagen van dit jaar op een totaal van 4 maanden. Dat moest maar genoeg zijn, en doordat ik dan gewoon wordt doorbetaald hoef ik me financieel ook niet al te druk te maken. Eind 2022 heb ik het op het werk maar eens voorzichtig gebracht, en ik kreeg gelukkig alle medewerking. De periode heb ik vastgezet op half mei tot half september, het aftellen kon beginnen!
De voorbereiding:
Natuurlijk was het plan om deze reis met de motor te maken, en daar was dan ook gelijk de eerste uitdaging. Voor 4 maanden een motor huren is onbetaalbaar, dus dat was sowieso geen optie. Een motor kopen ligt in Canada ook wat lastiger, want je kunt geen voertuigen op je naam zetten als je er niet woont. Er zijn wel opties als je een werkvisum hebt, maar dat vraagt ook weer een hoop geregel. In de VS zijn ze wat makkelijker, dat was eventueel een optie geweest, maar 4 maanden is dan eigenlijk net weer een beetje aan de korte kant. Je moet op zoek naar een motor, hopen dat je snel iets tegenkomt wat aan je eisen voldoet en technisch ook nog een beetje in orde is, en voor het einde van je reis moet je hem ook weer zien te verkopen. Daar moet je niet te lang mee wachten, want anders blijf je er mee zitten. Een hoop regelwerk wat eigenlijk alleen goed werkt als je geen tijdsdruk hebt of als je ter plaatse contacten hebt die het voor je kunnen doen. 4 maanden is lang, maar je wil ook geen weken kwijt zijn met de aankoop en verkoop van een motor, en de kans lopen dat je onderweg meer bij een dealer staat dan dat je aan het rijden bent. En het belangrijkste van alles, eigenlijk maak je zo’n reis toch sowieso het liefst op je eigen motor? Ik hoefde er dus niet heel lang over na te denken, mijn eigen motor gaat mee die kant op!
In tegenstelling tot auto’s en campers heb je voor een motor naast het vervoer per schip ook de optie van het vliegtuig. Beide opties hebben zo hun voor en nadelen. Per schip is goedkoper, maar het duurt veel langer, en je bent gebonden aan de havens waar zo’n rederij op vaart. Het kan gunstig zijn als je met meerdere mensen een container kan huren, maar omdat ik alleen ga was dat ook niet echt een optie. De meeste reizigers die voertuigen naar Canada verschepen doen dat naar Halifax, maar dit ligt helemaal aan de oostkust, en ik wil vooral naar de westkust. Mijn familie woont daar, en ik wil ook naar Alaska. Canada is enorm, en van kust naar kust is een verschil van zo’n 5000km. Dat overbrug je dus ook niet zomaar even. Verschepen naar Vancouver aan de westkust is weer veel duurder, omdat deze route veel langer is. Voor mij viel de keuze dus al snel op het vliegtuig. Ja het is duurder, maar het verschil is kleiner dan je zou denken. Bovendien is het veel sneller, je kan in principe vliegen op iedere grote luchthaven, en je bent redelijk zeker dat je motor ook echt op de afgesproken tijd op de afgesproken plaats staat.
Er zijn uiteraard meerdere bedrijven die het vervoer voor je kunnen doen, maar ik ben terecht gekomen bij Motorcycle Express. Dit is een bedrijf dat zich met name concentreert op het vervoer van motoren tussen Europa en Canada. Ieder jaar komen ze met een flink aantal reisroutes en de daarbij behorende prijzen, en je kiest eigenlijk simpelweg de route en prijs die het beste bij je past. Niet iedere vliegmaatschappij vervoert zomaar motoren, waardoor vertrekken vanaf Amsterdam geen optie was. Vanuit Nederland zijn Parijs en Frankfurt de dichtstbijzijnde opties. Omdat de afstand naar Parijs of Frankfurt voor mij vrijwel gelijk is was het simpelweg kiezen voor de goedkoopste optie, en dat was Parijs. Niet dat het heel veel scheelt, maar alle beetjes helpen.
De volgende keuze was de bestemming, en dat werd Calgary. Mijn eerste gedachte was Vancouver, maar deze vlucht was duurder dan die naar Calgary, en bovendien was de vlucht naar Calgary rechtstreeks en die naar Vancouver met een tussenstop. Mijn familie woont zo’n beetje verspreid tussen Calgary en Vancouver, dus daarvoor maakte het weinig uit. Calgary dus, sneller en iets goedkoper dan Vancouver. Met het kiezen van de route kies je indirect ook de maatschappij, want niet iedere maatschappij heeft dezelfde routes in het assortiment. Voor mij werd het de Canadese maatschappij Westjet, die alleen in de zomermaanden op Parijs vliegt. Groot voordeel is dat je motor bij Westjet gewoon in een passagiersvliegtuig gaat, dus je hebt de optie om zelf op dezelfde vlucht mee te gaan. Het is geen verplichting, maar natuurlijk wel zo makkelijk. De motor wordt overigens niet ingekrat, hij komt op een speciale pallet te staan. Daarom hoef je hem dus ook niet uit elkaar te halen, en zelfs de koffers kunnen er gewoon aan blijven. Enige eisen, de accu moet worden afgekoppeld, en er mag niet meer dan 1 gallon (=3,8 liter) benzine in de tank zitten. Het duurde gelukkig nog even, maar ook voor de terugweg heb ik gekozen voor Calgary-Parijs. Zelfde maatschappij, wel zo makkelijk.
Veruit de meest gestelde vraag is natuurlijk, wat kost zo’n geintje? De heenweg was $2800, en de terugweg $1800. Waarom dat verschilt weet ik ook niet, want het is exact dezelfde route en maatschappij. Samen met nog wat luchtvaart Tax en andere bijkomende kosten kwam het geheel zo ongeveer uit op $5000. Amerikaanse dollars, dat was op dat moment zo’n €4500,- Dat is exclusief mijn eigen ticket. Die kosten zijn uiteraard afhankelijk van hoe lang van tevoren je boekt. Ik heb gekozen voor de heenvlucht op maandag 15 mei, en de terugvlucht op vrijdag 8 september.
Omdat je Europese motorvoertuigenverzekering in Canada en de VS niet geldig is moest ik een extra verzekering afsluiten. Hiervoor betaalde ik ook nog eens iets van 600 dollar voor 4 maanden. Meer dan het dubbele van wat ik in Nederland voor een heel jaar betaal, maar verzekeringen zijn nou eenmaal duur daar. Het verdere papierwerk was eigenlijk niet meer dan een Esta voor Canada en de VS. Kost een paar dollar maar je moet het hebben om de grens over te komen. Als EU-onderdaan mag je 6 maanden visumvrij in Canada verblijven, en in de VS maximaal 3 maanden. Omdat ik daar niet overheen ga hoef ik voor mijn verblijf verder niks te regelen. Tot zo ver het administratieve voorwerk.
Ik schat dat ik in 4 maanden tijd zo’n 20.000 kilometer zal rijden, dus ik wil de motor natuurlijk in topconditie mee hebben. Nou is hij pas 3 jaar oud dus technisch gezien maak ik me niet zo veel zorgen. Iets eerder dan het schema voorschrijft heb ik de kleppen laten stellen, want anders had dat er ergens halverwege de reis gemoeten. Alle vloeistoffen zijn natuurlijk vervangen, nieuwe ketting en tandwielen, nieuwe remblokken en een nieuwe voorband. De achterband stond ook wel in de planning, maar door een fabricagefout bleek er een hoogteslinger in mijn nieuwe achterband te zitten, een nieuwe was niet op voorraad en een andere bestelling zou waarschijnlijk niet op tijd komen. Noodgedwongen is de oude achterband er weer opgegaan, maar die was gelukkig nog wel voor zo’n 75% goed. Ook een nieuwe band had het waarschijnlijk niet de hele reis volgehouden, dus ergens moet er toch een nieuwe op. Tot slot heb ik voor de zekerheid de balhoofdlagers nog vervangen, want die begon ik ook wel een beetje te voelen.
De oude remblokken zijn nog zo’n 50% en gaan mee als reserve. Daarbij ook een oliefilter, 2 binnenbanden, nieuwe rem- en koppelingsgreep, koppelingskabel en wat klein spul zoals boutjes en moertjes. Natuurlijk gereedschap, bandenlichters, plakkers, kleine compressor, wat reservezekeringen, en dan moet het maar goed zijn. Ze hebben daar ook wel motorzaken, maar niet op elke hoek van de straat, dus ik wil zoveel mogelijk in staat zijn om eventuele problemen zelf op te lossen. Alle reservedelen, compressor en wat los spul wat ik hoop niet nodig te hebben gaan in 2 tasjes die voor aan de valbeugels komen te hangen. Met een beetje passen en meten zou het nog wel in de koffers passen, maar dan heb je het iedere dag in je handen terwijl je het niet nodig hebt. Nu zit het voor in de tasjes, die zolang alles goed gaat in principe dicht kunnen blijven. Onder de radiateur hangen de bandenlichters, die ik hopelijk ook niet nodig ga hebben.
Vorig jaar heb ik al een grotere Acerbis tank op de motor gezet, waardoor ik 23 liter in plaats van 16 mee kan nemen. De actieradius is hierdoor minimaal 500 kilometer, dus dat zou ruim voldoende moeten zijn. Op de Garmin heb ik Openstreetmaps kaarten van Canada en Alaska gezet, ik ben benieuwd of het werkt. Voor de zekerheid heb ik ook nog een oude telefoon bij me, mocht de Garmin niet werken dan kan ik altijd nog met de telefoon navigeren. Verder heb ik trouwens nauwelijks iets voorbereid, geen routes, geen slaapplaatsen. Ik heb wel globaal in gedachten waar ik heen wil, maar routes heb ik niet voorbereid. De familie (mijn oom&tante en twee nichtjes en een neef met hun gezinnen) weet dat ik kom, maar de exacte datum hebben we nog niet afgesproken. Het zal wel redelijk in het begin van de reis zijn, en op de terugweg eventueel nog een keer. We zien wel hoe het loopt.
Omdat niet alles uit mijn reguliere kampeeruitrusting zomaar in een vliegtuig mee mag, heb ik daar wat kleine aanpassingen in moeten doen. Zo heb ik besloten om mijn Coleman benzinebrander thuis te laten, want die krijg ik door het vaste tankje nooit helemaal 100% leeg. Je vraagt je af wat dat uitmaakt als je ook bijna 4 liter benzine in je tank hebt, maar zo makkelijk ligt het niet. Ik heb al diverse verhalen gehoord van mensen die hun brander mochten inleveren, en daar vind ik hem toch net even te duur voor. In plaats van de Coleman neem ik een MSR benzinebrander mee, zo’n brander die je aan een losse fles schroeft. Deze had ik al liggen, dus hoefde ik niet speciaal te kopen. De brander zelf heb ik zo ver mogelijk uit elkaar gehaald en alle onderdelen door de koffers verspreid. De fles uitgebreid gespoeld en daarna met een flinke dosis deodorant lekker fris gemaakt. In het ergste geval nemen ze de fles in en moet ik daar een nieuwe voor halen, maar dat zien we dan wel. Voor de koffie, of om even snel water te koken heb ik ook nog een klein gasbrandertje mee, dat werkt wat makkelijker dan de MSR brander. De MSR moet je eerst oppompen en voorverwarmen, en dat kost bij elkaar zowat meer tijd dan het koffiezetten zelf. Ook past de Bialetti net niet helemaal lekker op de MSR. Voor het gemak dus een klein opvouwbaar gaspitje, zonder gas natuurlijk, maar dat halen we daar wel. Ook etenswaren en verbruiksartikelen zoals shampoo, zonnebrand en muggenspray haal ik daar wel. Ook moest er voor 4 maanden medicatie mee, waar ik voor de zekerheid bij de huisarts maar een verklaring voor heb laten opstellen. Niet dat het nou zo heel bijzonder is, maar voor 4 maanden pillen in je koffer kan misschien vragen opwerpen.
Een week of 3 voor vertrek ontvang ik alle definitieve documenten voor het vervoer van de motor. Omdat ik vanaf Parijs vlieg moet ik natuurlijk eerst die kant op, maar dat is in een paar uurtjes prima te doen. Ik vlieg op maandag 15 mei in de middag, en ik was er vanuit gegaan dat ik de motor op zondagmiddag wel zou kunnen inleveren. Op zo’n grote internationale luchthaven als Charles de Gaulle kan dat toch wel in het weekend? Niet dus, zo blijkt als ik alles doorlees. Als je vliegt op maandag moet je de motor al op vrijdag inleveren. Daar had ik niet op gerekend, het was handig geweest als ze dat vooraf even hadden gemeld. Aan de andere kant, ik had het zelf ook kunnen vragen. Tot zover mijn plannen om in het weekend rustig die kant op te rijden.
Op de valreep kon ik de donderdag en vrijdag voor vertrek toch nog vrij nemen. Op donderdag alle laatste voorbereidingen treffen, en dan rij ik op vrijdagochtend naar Parijs. Om 14:00 uur heb ik een afspraak bij de vrachtafhandelaar, dus als ik op tijd vertrek moet dat makkelijk lukken. Omdat ik na het inleveren van de motor natuurlijk geen vervoer meer heb, en het voor 2 dagen ook niet echt de moeite is om te proberen op een andere manier thuis te komen, blijf ik het weekend noodgedwongen in Parijs. Het is niet helemaal wat ik in de planning had, maar er zijn slechtere plekken om een weekend te moeten verblijven. Voor 3 nachten heb ik een hotel vlakbij het vliegveld geboekt. De eerste extra kostenpost, maar veel keus heb ik niet.
Het weekend voor vertrek komen de nieuwe banden er op, (ik breng altijd losse velgen), maar als ik op zondag even een klein rondje rij merk ik een enorme trilling in de achterband. Een paar keer leeg laten lopen en opnieuw oppompen geeft geen verbetering. Helaas heb ik niet eerder dan donderdag de tijd om terug te gaan.
Op donderdag wordt de band er tot 2x toe afgehaald en opnieuw opgelegd, maar het probleem blijft. Op het balanceerapparaat zie je al meteen dat er een dikke hoogteslinger in zit. Een nieuwe band is niet op voorraad, en omdat ik op vrijdag vertrek is bestellen ook geen optie meer. Gelukkig heb ik thuis nog een zelfde band liggen, die nog voor meer dan de helft goed is. Er zit niks anders op dan die maar te monteren. Ik heb er niet aan gedacht om deze gelijk mee te nemen, maar monteren lukt me zelf wel. Bij het monteren blijkt ook nog eens dat het ventiel van de binnenband is gescheurd, misschien door mij of misschien door het 3x monteren en demonteren van de band, ik weet het niet. Hoe dan ook, ik wil niet nu al mijn reserve binnenband voor onderweg gebruiken, dus rij ik nog even snel naar een motorzaakje om de hoek voor een nieuwe. Alles bij elkaar kost het me de halve donderdag, niet helemaal de gedroomde voorbereiding, maar het probleem is opgelost. Als laatste pak ik alle spullen definitief in. Klaar lag het allemaal al, maar omdat ik natuurlijk ook nog een heel weekend in Parijs zit moet ik ook daar nog wat spullen voor apart houden. Morgen de puntjes op de I, en dan gaat het echt beginnen!
Dag 1, Vrijdag 12 mei 2023. Gereden: 517, Totaal: 517km
Nadat de achterband van de motor gisteren toch nog voor wat problemen en stress zorgde heb ik alles toch op tijd af gekregen. De laatste nacht voor vertrek is normaal gesproken nooit echt goed, maar dit keer heb ik boven verwachting goed geslapen. Om 5 uur gaat de wekker, want rond 6 uur wil ik vertrekken. Ik pak nog wat laatste spullen in, en maak de motor en alle bagage klaar voor vertrek. Ik loop nog een laatste inspectierondje door het huis, alles uit, opgeruimd en afgesloten. De buurvrouw houdt een oogje in het zeil en mijn broertje komt het eens in de paar weken een keer checken, maar verder staat het 4 maanden leeg.
Iets over zessen trek ik de deur dan toch echt achter me dicht en is de reis begonnen! Een beetje spannend wel, vooral de vliegreis en het transport van de motor, het is toch een hele onderneming. Ik hou helemaal niet van vliegen, dus ik zie best een beetje op tegen de vlucht. Als ik over een paar dagen eerst maar eens met het hele spul in Canada ben, dan kan ik pas echt opgelucht ademhalen.
Toen ik vanmorgen wakker werd hoorde ik het nog regenen, maar inmiddels is het gelukkig droog. Het maakt in kilometers en tijd weinig uit of ik over Rotterdam, of over Utrecht naar Breda ga, maar over Rotterdam vind ik altijd wat prettiger rijden. Hoewel ik redelijk goed heb geslapen voel ik me moe, slap en ik heb het koud. Toch een beetje stress en spanning denk ik. Ik gun het mezelf niet om te stoppen, dus de pomp op de A13 rij ik voorbij. Ik ben nog geen uur onderweg, niet zeuren. Terwijl ik voorbij rij vraag ik me af voor wie ik me nou groot zit te houden? Bij Rotterdam-Airport neem ik dus toch de afrit en stop om mijn donsjasje aan te trekken. Het is een graad of 12 maar ik sta te rillen van de kou. Ik prop gelijk even een ontbijtkoekreep naar binnen, en ga dan snel weer door.
Ik heb het dan misschien iets minder koud, maar ik kom nog steeds voor geen meter in mijn ritme. Nog geen uur later maak ik bij Hazeldonk alweer de volgende stop. Een dubbele espresso, en dan snel de grens over. Nederland, tot over 4 maanden!
Ik ben nog geen 5 minuten de grens over als het begint te regenen, en als ik de voorspelling moet geloven gaat dat voorlopig ook niet stoppen. Het maakt het humeur er in ieder geval niet beter op. Los van een korte file bij Antwerpen gaat het door België verder redelijk vlotjes, en om een uur of 9 maak ik kort voor de Franse grens nog een stop. Wederom een dubbele espresso, een croissantje en een broodje. Het weer laat zich niet van z’n beste kant zien en het liefst zou ik nog even blijven zitten, maar er is nog meer te doen vandaag.
Voorbij Lille ga ik de péage op, en kom ik eindelijk ook wat beter in mijn ritme. Met nog iets meer dan 100 kilometer tot Parijs moet ik tanken, maar omdat er maximaal 1 gallon benzine in de tank mag zitten als ik de motor straks inlever gooi ik er niet te veel in. Ik tank 4 liter, dat moet wel genoeg zijn. Nu ik toch bij de pomp sta neem ik meteen nog maar een bakkie, en ga dan door voor het laatste stukje. Het laatste half uurtje is het zelfs droog, en kan mijn pak nog even lekker droog waaien. Daar ben ik wel blij mee, want ik wil mijn broek straks in de motorkoffer stoppen, en dat is natuurlijk niet lekker als hij nat is.
Iets na 12 uur kom ik aan in Roissy-en-France, vlakbij het vliegveld Charles de Gaulle waar ik straks de motor moet inleveren. Ik heb een afspraak om 2 uur vanmiddag, dus ik ben ruim op tijd. Ik rij eerst even langs het adres waar ik de motor moet afgeven, dan hoef ik straks niet meer te zoeken. Het is maar een klein stukje naar het hotel wat ik voor de komende 3 nachten heb geboekt en gelukkig kan ik al vanaf 12 uur inchecken. Ik breng eerst mijn tas naar de kamer, want die gaat mee als ruimbagage. Dan check ik nog een laatste keer of ik alle papieren voor het transport compleet heb, en of er niks meer in de koffers zit wat ik de komende dagen nog nodig heb. Mijn motorbroek is gelukkig droog, dus die prop ik in de koffer. Mijn jas hou ik maandag in het vliegtuig gewoon aan, en ook mijn helm gaat mee als handbagage.
Om 13:45 uur ben ik weer op het adres waar ik de afspraak voor het inleveren van de motor heb. Ik word geholpen door een aardige man die zowaar Engels spreekt en alle papieren al voor me in orde gemaakt heeft. Van de hele stapel papieren die ik vooraf moest invullen, in kleur uitprinten en in tweevoud moest meenemen heeft hij er precies geen één nodig. Ik hoef alleen een paar handtekeningen te zetten en €150,- aan afhandelingskosten en luchtvaarttax te betalen.
Als de hele papierwinkel rond is moet ik een andere medewerker volgen naar de loods waar de motor klaar voor transport wordt gemaakt. Het is ongeveer 5 minuten rijden naar de vrachtterminal die grenst aan de luchthaven. Buiten koppel ik de accu los, en volgens het voorschrift tape ik de polen en aansluitingen in. De motor mag maximaal 1,55 meter hoog zijn, dus ik moet het ruitje eraf halen en de aansluiting van de Garmin omlaag zetten. De enige andere eis is maximaal 1 gallon (=3,8 liter) benzine in de tank. Het is natuurlijk nooit precies te controleren, maar hij is zo goed als leeg.
Het is chaotisch in de terminal, heftrucks scheuren in het rond en niemand spreekt Engels. De medewerker die ik vanaf het kantoor moest volgen geeft me ook geen al te best vertrouwen. Ook hij spreekt zo goed als geen Engels en hij komt niet echt over alsof hij precies weet wat de bedoeling is. Er wordt niet gecheckt hoeveel benzine er in de tank zit, niet of de accu wel is afgekoppeld, en ook de sleutels van de motor, die volgens de papieren bij de motor moeten blijven, hoeven ze niet te hebben. De bagage wordt niet gecheckt, eigenlijk checken ze helemaal niks. Er komt alleen een label met de bestemming op, wat zo slecht wordt vastgeplakt dat het er volgens mij bij de eerste windvlaag al af ligt. Ik trek er zelf voor de zekerheid nog maar een tyrap omheen. Het geeft allemaal niet echt veel vertrouwen. De term "met de Franse slag" komt weer duidelijk tot zijn recht. Ik ben een beetje opgelucht als er nog een andere motorrijder verschijnt. Hij is ook Frans maar spreekt gelukkig wel Engels, dus kan een beetje vertalen. Hoewel zijn motor naar Montreal moet en die van mij naar Calgary geeft het me toch net een iets zekerder gevoel dat die van mij niet de enige is. We staan nog een tijd te wachten, het is me niet duidelijk waarop precies, maar na een half uur komt iemand die de motor checkt op schades, en dan is de administratie rond. In de documentatie staat dat ik er ook bij moet zijn als de motor wordt opgeladen en door de X-Ray gaat, maar niks van dat alles. Ik moet hem gewoon hier achterlaten, in een chaotische terminal. Op hoop van zegen.
Hoewel het niet ver is, is de medewerker van het kantoor wel zo vriendelijk om me even met de auto naar mijn hotel te brengen. Om 16:00 uur ben ik weer terug op de kamer. Had dat nou niet op maandagochtend gekund? Het was een kort nachtje, dus ik ga eerst even douchen en op bed liggen. Om 7 uur loop ik even het dorp in voor een paar boodschappen voor de komende dagen. Naast de supermarkt zit een sushitent, waar ik een Pokebowl haal en meeneem naar de kamer. De rest van de avond lig ik nog een beetje te Netflixen, en ik begin aan mijn reisverslag. Nieuw voor dit jaar is dat ik mijn verslag bij ga houden op Polarsteps, dan kunnen familie en vrienden het thuis ook volgen. Voordeel is dat ik het bij thuiskomst dan ook gelijk over kan zetten naar MF.
Volgmodus aan, gaan we weer lekker voor zitten!
!
Mooi verslag! 
