2023 - 18-daagse reisverslag naar de Balkan

[Crossing The Rubicon]

Vorige week donderdag ben ik begonnen met mijn 18-daagse reis naar de Balkan (eindpunt Montenegro). Ik zal hier volgende week beginnen met mijn reisverslag. Na een aanvankelijke error in Polarsteps (door hen netjes opgelost) wordt de route weer prima aangegeven. Inmiddels zo'n 1700km onderweg. Het gaan er ca. 5500 worden. Weersomstandigheden perfect, vrijwel nergens echt druk.

Je kunt mij nu 'live' volgen via Polarsteps:

Polarsteps

Groeten vanuit Opatija.

 

[chris 708]

Leuk, ik kijk uit naar je verslag hier .
Veel plezier

 

[hills89]

Ergens zijn we elkaar gekruist afgelopen dagen zat ook in zadar gisteren, maar ik reed van beneden naar boven. Ik was trouwens ook binnendoor dezelfde weg gereden ipv de kustroute poei poei wat een woei..... Veel plezier

 

[Oooosterling]

ik volg alvast!

 

[AdventureGirl]

Ik volg je. Leuk. Ik ben onlangs van Griekenland weer noordelijk gegaan.

 

[Bowler]

Zo, dat is een lang reisverslag zeg!

De eerste foto's op Polarstep zien er al goed uit!

Zag op een foto een kleine french press, welke heb je en hoe bevalt hij? Ik heb een grotere, maar een 1 persoons french press is toch iets makkelijker in te pakken.

 

[Crossing The Rubicon]

Het is een kleine kunststof French Press van Bodum. Geschikt voor 2 kopjes.

 

[Crossing The Rubicon]

Inmiddels bijna weer thuis. Vanaf maandag post ik hier stap voor stap het reisverslag. Foto van vanmorgen 07:15u Oostenrijk, Aschach an der Steyr

 

[Tijger Tony]

Als de poëzie in bovenstaande foto een voorbode mag zijn voor het komende reisverslag, gaan we een mooie rit tegemoet! Volg!

 

[Crossing The Rubicon]

Tsja……

Waar zal ik dit jaar weer eens heen gaan. 2020 was het jaar van de RDGA en 2022 van de Grand Tour naar de Picos. Mijn vrouw en ik zijn dit jaar met de camper op zomervakantie geweest langs de Bodensee en zij vliegt nog met vriendinnen naar Finland voor o.a. het Noorderlicht en is al op Malaga geweest dit jaar. Ik heb het helemaal gehad met vliegtuigen, vliegvelden en vooral met passagiers, ga dus geen vliegtuig meer in, en heb voorgesteld om alleen een week of twee richting de Balkan te gaan met de BMW. Geen probleem en vanaf januari 2023 ben ik een beetje aan het rondneuzen en het plannen geslagen. Dit heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik een trip heb gepland richting de Balkan die een dag of 18 gaat duren en ca. 5500km in beslag gaat nemen.

Het einddoel is Srebrenica. Van een vriend, die daar heeft gevochten en daar zelf niet meer heen kan, heb ik het verzoek gekregen op een paar plaatsen foto’s te maken en een pakje af te geven en dat ga ik mooi combineren. De heenreis gaat verder via Duitsland, Oostenrijk, Italië, Slovenië, Kroatië, Montenegro, Servië en Bosnië.

Ik heb meestal appartementen geboekt. De gemiddelde overnachtingsprijs is 49 euro (tussen de 20 en 85 euro p.n.). Ik kook en rommel het liefst zelf. Als gevolg van Covid wat lichte blijvende ellende opgelopen waardoor ik 5 x per dag kleine maaltijden eet en o.a. de hoeveelheden in restaurants (en het gebruik van zout en olie) voor mij geen optie zijn. Tijdens de RDGA dit ook gedaan en dat ging prima!


Dag 1 – donderdag 31 augustus 2023
Vertrek: Thuis, Groene Hart 18:30u
Aankomst: Hamminkeln (D) om 20:15u
Overnachting: Hotel bei Hoffmann, 59 euries
Aantal km vandaag: 160
Totaal aantal km: 160

Rond 18:30u vertrek ik voor een korte eerste trip naar Duitsland. De motor is bepakt en bezakt en alles moest passen in de koffers, ik had geen zin om nog een extra bagagerol o.i.d. mee te slepen. In één zijkoffer zitten de camera’s, snoertjes, elektronica en een drone met losse afstandsbediening welke toch behoorlijk wat ruimte in neemt maar die wilde ik per sé meenemen, verder in de binnentas wandelschoenen, een fleecejack, een langebroek en een paar slippers. In de andere zijkoffer een binnentas met kleding en een oude (2015) Macbook 11”. Ik moet tenslotte de foto’s bewerken en dit verslag maken. In de topkoffer zit wat gereedschap, olie, een klein koeltasje met 1,5 liter water in twee alu flessen (ook te gebruiken als koelblok) en wat bakjes met havermout en muesli voor onderweg. Verder nog wat energierepen, een reserve-regenoverall, zomerhandschoenen en de Highlander Fastboil met reserve gasblikje en thee/koffie met een kleine kunststof pressé, bestek en een mok. Een reisgids, kleine rugzak en een plaatje van 200x200mm voor drassige grond onder de jiffy completeren deze goed gevulde toerbuffel. De achterband is nieuw, de voorband heeft al wat meer ervaring maar kan nog wel een tochtje mee, beiden Michelin Road 5 GT. De K1300GT heeft net bij de Jong in Alphen aan den Rijn de 60.000 beurt gehad. Ik gebruik de Balkan Reisgids van Trescher inclusief handige vouwkaart: ISBN 978-3-89794-591-3 (Duitstalig).

Verder een kleine tanktas voor de papieren, geld etc. Je moet wat als je 18 dagen op pad gaat……. ‘Travel light’, jaja…. 2 Gopro’s 10, 1 x DJI Mimo en de Mavic Pro 2 drone gaan nog mee voor een beetje audio en video. Ik maak als naslagwerk meestal van mijn reizen een videoverslag.

De weersomstandigheden zijn perfect: rond de 20 graden, rugwind en droog. Het verkeer vormt geen enkel probleem en rond 20:15u rijd ik de parkeerplaats van Zuhause bei Hoffmann in Hamminkeln op. Ik blijk de enige gast te zijn en voor de overnachting mag ik 59 euries aftikken, zonder ontbijt. Stevig prijsje wel maar de éénpersoonskamer is ruim en keurig. Ik neem even snel een douche en loop daarna het café in voor een bak koffie. Deze is ‘van het huis’, dat valt weer mee. Met een behoorlijk aangeschoten stamgast ontstaat discussie of we nou ‘Niederländer’ genoemd moeten worden of ‘Hölländer’. Ik geef aan dat ik beide prima vind maar dat Niederländer eigenlijk de juiste benaming is. Hij mompelt verder wat en besteld nog een pul Weizen. Het café is verder verlaten.

Ik kijk nog wat voetbal op TV, werk Polarsteps en Relive bij en maak een start met dit verslag. Rond tienen is het wel weer welletjes. Morgen een rit van ca. 650km voor de boeg naar Oberstimm, net boven München. De eerste 450km snelweg en daarna lekker binnendoor. Het weer voor de komende week is veelbelovend, met morgen als uitzondering, en ik wil zaterdag proberen de route naar de Grossglockner te rijden. Een paar jaar geleden ook gedaan maar toen was het weer bar- en barslecht en koud. In de herkansing dus!

 

[Crossing The Rubicon]

Dag 2 – vrijdag 1 september 2023
Vertrek: Hamminkeln (D) 07:00u
Aankomst: Oberstimm (D) 17:15u
Overnachting: Landgasthof Euringer in Oberstimm/Manching, 66 euries
Aantal km vandaag: 665
Totaal aantal km: 815

Rond 06:15u ben ik wakker en stap ik mijn bed uit. Prima geslapen vannacht en het dorp is volkomen uitgestorven. Ontbijten doe ik later. Even snel onder de douche, de boel inpakken en even voor zevenen rij ik het dorpje Hamminkeln uit. Op 1 kilometer afstand zit een redelijk voordelige benzinepomp en daar ga ik eerst heen. Het is prima motorweer: droog en 13 graden. Ik tank voor 1,89 de liter (Super E10). Daarna rij ik richting de snelweg om de eerste ca. 400 kilometer richting München te tuffen. De Garmin geeft 650km voor de totale route aan maar daar zal nog wel wat bijkomen als we de laatste 200km binnendoor gaan rijden. Rond achten stop ik even op een parkeerplaats voor een ontbijtje en een paar slokken water.

Het rijdt verder aardig door maar bij de grote steden is het wat lastiger alhoewel ik nergens echt stil sta. Rond tienen verdwijnt de zon en vallen de eerste spetters en om 11 uur tank ik nog een keer op de A3 bij Wertheim: 1,89 voor een liter (Super E10). Tot ca. bij enen blijft het buiig en af en toe zijn het echt forse buien. Buiten het doorlekken van de $%$**@# Goretex handschoenen (ca.10 jaar oud) heb ik nergens last van. Vandaag of morgen maar even nieuwe kopen en deze ellendige dingen wegflikkeren. De snelweg van Würzburg naar München is een drama overigens. Over een Strecke van bijna 80km zijn ze aan beide zijden aan de weg aan het werk. Over twee weken op de terugweg pak ik een andere route!

Om 13:00u lunch ik even kort met een broodje en wat koffie en stel de Garmin in op ‘bochten & hellingen’. Dat heb ik geweten! Garmin schotelt weer een geweldige route voor. Er vallen mij twee dingen op: 1) het lijkt wel of ik alleen op de wereld ben. Alleen bij kruisingen wat verkeer maar voor en achter mij is het stil. En dat op een vrijdag; prachtig! 2) Deze is wat minder leuk. Zelden ben ik op een dag zoveel omgeleid als vandaag. Ik tel op 200km 13 omleidingen en-/of afsluitingen. Deze zijn over het algemeen wel goed aangegeven en Garmin pakt de gewijzigde route snel weer op. Rond vieren strek ik nog even de benen en fotografeer de enorme velden met hop. Die zie je in Nederland niet veel volgens mij. Inmiddels is de zon doorgebroken en geeft de BMW een whopping 23 graden aan!

Dan stap ik op voor het laatste uurtje geweldig sturen, o.a. langs de snelstromende Donau en rond 17:15u rij ik het parkeerterrein van het hotel in Oberstimm-Mancing op. Kamer op de 1e etage direct naast de trap, da’s mooi! Precies 665km gereden vandaag in ruim 10 uur. Morgen wachten de zuidelijke Alpen en de weersverwachting is top met temperaturen in de dalen tot 26 graden. De route van ruim 400km is geheel binnendoor. Rond half tien is het welletjes en ga ik ter kooi.

 

[David_ZZR]

Ik volg! En tsja... Duitsland is het land van de Baustelle. Mooie hopranken ! En toegevoegd aan het overzicht!

 

[Crossing The Rubicon]

.....En toegevoegd aan het overzicht!

Dank!

 

[Crossing The Rubicon]

Dag 3 – zaterdag 2 september 2023
Vertrek: Oberstimm (D) 07:00u
Aankomst: Spital an der Drau (O) 17:00u
Overnachting: Hotel Lug ins Land, 39 euries
Aantal km vandaag: 438
Totaal aantal km: 1253

Rond zevenen rij ik de parking af van het Hotel in Oberstimm.

De ochtendnevel hangt over de velden en in de dalen en dat samen met de opkomende zon maakt dat de weg wat schittert dus doe ik het eerste halfuurtje even rustig aan. Het is ca. 13 graden, prima motorweer dus. Ik rij een fabelachtig mooie route o.a. via de Deutsche Alpenstrasse richting de Grossglocknerstrasse en door het Traunertal. Er zijn nu veel meer motoren op de weg maar het is zeker niet druk. Helaas is een deel van de Deutsche Alpenstrasse afgesloten en de omleiding is weliswaar fraai maar ook 30km extra.

Rond twaalven is het lunchtijd en in een mooi bergdorpje zet ik koffie met de pressé en eet ik wat.

Na bijna 350 kilometer binnendoor nader ik rond 13:00u de Grossglockner. Ik reken 24,50 euro af en begin aan de klim. Het is zonnig en ca. 20 graden in de dalen maar ook klimmend naar de top is het aangenaam weer met een verschil van ca. 10 graden met rijden in de zon of rijden aan de schaduwkant. Ik kom de nodige halvezolen weer tegen; over doorgetrokken strepen rijden en net voor een tegenligger weer invoegen. Ze zoeken het maar uit. Heerlijk sturend rij ik op dit superasfalt. Het is een niet echt spannende trip in de zin dat hier en daar de wegen 2 breed omhoog en 1 breed omlaaggaan. Geen geitenpaadjes dus en niet te vergelijken met Stelvio of ander top. Vanaf de entree is het nog 21km naar de gletsjer.

Daar lijkt het wel een stad met een heuse enorme grote gratis parkeergarage voor motoren. Er zijn er dan ook honderden. De temperatuur is daar prima, rond de 15 graden en helaas is goed te zien dat er steeds minder van de gletsjer overblijft. Over 10 jaar is hier niets meer te zien en moeten ze de parkeerplek verplaatsen. Oostenrijkers reken ik vanaf heden tot mijn vrienden nadat ik getankt heb voor 1,57 euro de liter!!!!

Vanaf de Grossglockner is het nog zo’n 2 uur en 100km naar het hotel in Spittal. Ik tuf ruim 80km door het dal veel over nogal irritante betonplaten. Weinig verkeer en veel van de dorpjes leven alleen ’s winters van de wintersporters. Veel hotels en restaurants zijn ook dicht. Even voor vijven rij ik al hobbelend het erf van hotel Lug ins Land op. Dit hotel is ook een startpunt voor diverse sporten waaronder wandelingen en mountainbiken. Ik heb een grote tweepersoonskamer dus dat is prima. Vandaag weer een uur of 10 op de motor gezeten en 438 kilometer gereden. Dat is vanaf nu een beetje over. Dagelijks 200-350km en rustig aan. Ik probeer vanaf nu meestal tussen 14:00u-15:00 in het hotel/appartement te zijn zodat ik de middag kan gebruiken om de omgeving wandelend te bekijken. Morgen ga ik via de heuvels/bergen naar Koper in Istrië/Slovenië. Eens kijken of het mij lukt iets later te vertrekken, bijvoorbeeld rond 8 uur. We zullen zien.

 

[Crossing The Rubicon]

Dag 4 - zondag 3 september 2023

Vertrek: Spital an der Drau (O) 08:00u
Aankomst: Koper (SL) 15:00u
Overnachting: Hotel Zusterñe in Koper, 69 euries per nacht incl. ontbijt.
Aantal km vandaag: 288
Totaal aantal km: 1543

Na een bijzondere nacht sta ik enigszins tollend op mijn benen. Aangezien er een fijn huwelijksfeest was vannacht én de gasten (meestal minimaal aangeschoten) bleven slapen én het hotel nogal gehorig was heb ik toch zeker een goede 4 uur slaap gehad. Ik was ook de enige gast buiten de feestgangers. Gelukkig ging rond 2 uur de muziek uit.

Afijn, ik pak de boel in en loop naar de receptie om de sleutel in te leveren. De baas/waard/tuinknecht/regelneef ziet de bui al hangen en terwijl ik de sleutel inlever schuift hij een biljet van 20 euro naar mij toe. Ik ben van mening dat ze met zo’n feest geen andere gasten in het hotel hadden moeten onderbrengen vannacht en accepteer de 20 euries. ‘Kaffee?’ vraagt de baas, met zijn vinger al op de luxe rode glimmende Italiaanse bonenmaalmachine. Vooruit, en zijn machine levert een beste bak hete koffie. We praten overal over behalve over vannacht, ‘tactisch converseren les 1’. Na 10 minuten, het is zo rond 8 uur, verlaat ik het feestterrein.

Via dezelfde verharde/onverharde weg als gisteren ploeter ik weer naar beneden en als ik 15 minuten later beneden de doorgaande weg op ga ben ik goed wakker. Wat is dat toch lekker rijden zo ’s morgens vroeg en zeker op een zondag. Er is het eerste uur vrijwel geen verkeer en even over negenen rij ik de Wurzenpas op. Wat een pleuriswegdek is dit! Kinderkopjes in alle bochten en al het restasfalt wat ze in Oostenrijk over hadden hebben ze hier neergeplempt. Ook hier weer een hele serie zelfmoordartiesten die zichzelf en anderen permanent in gevaar brengen. Ik heb geen last van langzaam verkeer, fietsers of campers maar wel van mede-motards die links- en rechts inhalen, opeens naast je zitten met een fiets zonder DB-killers en permanent over de doorgetrokken streep rijden. Ik voel mezelf oud dat ik me zo aan de verkeersregels hou (meestentijds dan……). De route is verder prachtig en de hoge kale granieten rotsen zijn massief en indrukwekkend. Op de top loop ik een rondje en maak wat foto’s.

De afdaling is steil en wat relaxter, dit keer zonder kinderkopjes. Ik rij Slovenië in langs de verlaten douanegebouwen en de tank en onder aan de Triglav is het tijd voor ontbijt.

Een twintigtal kilometer verder is het feest! Het recept: een dikke Audi zonder voorbumper in een greppel, een motorfiets een meter of 20 in het veld gecaramboleerd, heel veel plastic op de weg, en een zittende motard in een leren pakkie midden op de weg met rode plekken op z’n gezicht van drukpunten van zijn helm en zijn linkerarm en linkerbeen in een vreemde hoek. Het is net gebeurt en de rook trekt nog op. Ik stop even om te vragen of er behoefte is aan mijn beperkt medisch kennis, maar één van de vrinden is een ‘medic’ en heeft 112 al aan de lijn dus dat gaat helemaal goedkomen!

Het is inmiddels 10 uur geweest. Ik rij daarna een route van ca. 2 uur, bergje op bergje af. Door steile kloven dan weer links, en dan weer rechts van de rivieren. Rond enen ben ik het wel een beetje zat. Het is inmiddels 28 graden en ik verlang naar de zee. Ik zet de Zumo op het adres van het hotel in Koper en zie dat het nog ruim 100km en ruim een uur is: mooi!

Via Triëst (door Truus van de Zumo steevast uitgesproken as ‘triest’ – wat een kneuzen bij Garmin) rij ik nog een stuk in Italië om rond drieën af te meren bij hotel Zusterña in Koper. Heerlijk aan zee: 3 keer vallen en je ligt in het water! Het hotel is oud en een beetje vergaan, maar heeft airco (1), ligt aan zee (2) en was niet duur inclusief ontbijt (3), en heeft een gratis parkeergarage (4). Ik parkeer de motor in de garage, krijg de sleutel en binnen 10 minuten lig ik in het heldere zoute zeewater.

Bijna 26 graden is het water (zowel zwembad als zee), dus echt afkoelen doe je niet maar je knapt er wel van op! Rond vieren loop ik naar het stadje Koper (20 minuten). Ik drink naar een dubbele espresso en banjer wat door het stadje. Ook hier weer die megalomane passagiersschepen, dit keer de Norwegian Viva die ik, helaas, nog diverse malen zal tegenkomen, of liever gezegd de passagiers van deze schuit.

Alle frituurgeuren doen mij vandaag geen goed en bij een bakkertje haal ik een broodje en een halve liter melk. Daar moet ik het mee doen vanavond. Rond 20:00u ben ik weer in het hotel. Verwerk even foto’s en video’s van vandaag en schrijf dit verslag. Rond negenen loop ik nog een uurtje langs het strand en maak wat foto’s. Na ca. 6km vandaag op mijn flipflops voel ik de eerste blaren. Om tien uur gaat letterlijk en figuurlijk het licht uit. Vanaf morgen heb ik 12 dagen steeds een verschillend appartement zodat ik zelf wat kan koken ’s-avonds. Morgen verlaten we Slovenië weer en rijden Kroatië in.

 

[David_ZZR]

Mooi geschreven. Tsja Duitsers op motoren... die losgelaten zijn in het buitenland... waar ze zich in hun eigen land netjes gedragen zie je ze over de grens als gekken gedragen. Ook in Frankrijk was dit afgelopen zomer het geval. Nee ik voel me dan geen oude man, maar iemand die wijs genoeg is om te denken dat ik nog een heel leven voor me heb en dat er nog vele bochtjes zijn die ik de komende jaren wel lekker kan rijden in plaats van dat ik er schijt aan heb omdat het leven toch al bijna voorbij is en het toch minder meer boeit (en meestal zijn het dan ook inderdaad echt ouderen die zich zo misdragen).

 

[Crossing The Rubicon]

Dag 5 – maandag 4 september 2023
Vertrek: Koper (SL) 08:00u
Aankomst: Opatija (K) 15:00u
Overnachting: Apartmani Matija. 46 Nova Cesta, 51410, 63 euro per nacht
Aantal km vandaag: 238
Totaal aantal km: 1779

Om half zeven ben ik wakker na een prima nacht slaap. Ik had de airco uitgezet gisterenavond want met die herrie slaap ik niet echt goed maar de temperatuur bleef alleszins redelijk. Ik loop een half uurtje in T-shirt heerlijk buiten langs het strand.

Even over zevenen schuif ik tussen de senioren aan voor een werkelijk voortreffelijk ontbijt……. Op de koffie na, tandjes wat een bocht! Na een kwartiertje en na het verorberen van een chocolade croissant, kwark en vers fruit, stap ik weer op.

Ik stouw alles weer op de BMW en rijd de parkeergarage uit richting Zola. Het is rustig op de weg en met 23 graden is het mooi toerweer! Op zich is de route in Istrië niet echt een topper. Ik mis eigenlijk de bergen en de bossen maar die gaan wel weer komen. Ik rij de 111 en de 75 af en deze doorgaande weg waar je wisselend, 40, 50, 60, 80 en 90 mag (soms alle snelheden binnen 1,5 kilometer). Ik heb een aantal dorpjes en stadjes aangekruist waar ik even een kijkje wil nemen.

De temperatuur loopt al snel op naar de 28 graden. Ik rij gewoon in mijn textiele Alpine pak, alle lagen eruit en alle ritsen open. Tot zo’n 30 graden heb ik meestal nergens last van. Ik mijn topkoffer heb ik een klein koeltasje waarin ik twee alu flessen met water meeneem. Bij iedere overnachting doe ik deze halfvol met water en leg deze ‘s-nachts in de vriezer. Als ik wegrij vul ik ze met water en zo blijft al het eet- en drinkwerk heerlijk koel. Dat water heb ik wel nodig vandaag, het is dorstig weer!

Naast Izola bezoek ik Portorož, Poreč en Pula. Vanaf het middaguur merk ik af en toe de hevige wind. Mijn ‘weer-app’ gaf het vanmorgen al aan: de Bora laat zich gelden tussen 1200-1500u. Het valt allemaal wel mee. Zo rond het middaguur valt mij op dat er nogal wat ‘grills’ langs de weg zijn en het ruikt daar eigenlijk best. Als ik stop om even te kijken bij zo’n grill, zie ik dat er twee forse biggen aan het spit worden geroosterd boven een houtvuur, alhoewel, die onderste lijkt niet echt een big maar meer een kalf/geit/schaap? Lekker man!

Zelf lunch ik langs zee. Ik zoek een mooi plekje op en hou het eenvoudig bij wat fruit en een Kaiser broodje (15 cent bij de Spar) met Emmenthaler. Ik vraag me bij die kaas toch altijd af waarom die grote gaten nodig zijn. Rond tweeën app ik de eigenaar van het appartement dat ik er om 15:00u ben. Hij stuurt wat foto’s en de code van het sleutelkastje zodat ik zelf naar binnen kan.

Even voor drieën ben ik in Opatija. Een prachtig appartement wat deels op zee uitkijkt, airco, een keuken en een schitterend terras en een mooie parkeerplaats voor de motor. Ik loop 700 meter naar de Spar, doe daar inkopen en direct een lekker bakkie bij de koffietent ernaast. 1 euro 15 meneertje, jawel! Rond zevenen maak ik twee porties 'macaroni' of wat daar op lijkt. Het ene portie eet ik met zicht op zee op het terras en het andere gaat in een bakje in de vriezer. Die is voor morgen.

Tijd voor een avondwandeling en, naar mijn idee, na 1500 trappen sta ik aan het water. Wat een schitterend dorpje is dit (Grad Opatija). Ik loop een uurtje op de boulevard maar rond 20:00u wordt het hier al echt donker.

Ik heb de navigatie op mijn telefoon, inclusief zaklamp, nodig om mijn trappen omhoog weer te vinden. Rond negenen ben ik weer op het honk. Ik bekijk de route voor morgen en werk dit verslag bij. Morgen weer een dag, en dan zuidelijker naar Zadar!

 

[Crossing The Rubicon]

Dag 6 – Dinsdag 5 september 2023
Vertrek: Opatija (K) 08:00u
Aankomst: Zadar (K) 15:00u
Overnachting: Apartments Luky. Ivana Lukacica 15b, 23000 (Fantastisch!), 81 euro per nacht
Aantal km vandaag: 298
Totaal aantal km: 2077

In de zon zit ik rond zevenen aan het ontbijt. Bak koffie erbij: het leven is goed.

Wat minder goed is de windverwachting. De Bora komt opzetten en langs de kust met de wind uit de bergen wordt motorrijders de kustweg ontraden vandaag, woensdag (morgen) is het weer beter. Ik ben wel wat gewend en ga het proberen. De alternatieve route heb ik paraat mocht het nodig zijn.

Ik volg vanaf Opatija wegnummer 8 langs de kust. Eerst nog even tanken: alle tankstations bieden euro 95 aan voor 1,57 euro. Zeker van overheidswege vastgestelde prijzen? Net na het tanken op de 8 word ik ingehaald door een slingerende auto die op het midden van de weg blijft rijden, ramen open en harde feestmuziek. De bestuurder is niet goed wijs of heeft een bakkie op. Een paar kilometer verderop is de rook net opgetrokken van een frontale aanrijden. Jawel, degene die mij slingerend inhaalde was één van de betrokkenen. Iedereen lijkt er goed vanaf te zijn gekomen er zit niemand meer in de voertuigen en er is hulp. Van beide voertuigen hangen alle airbags als een vlag te wapperen en de weg is bezaaid met plastic. Dat van dat plastic viel mij van de week ook al op bij de aanrijding motor/auto. Voorzichtig slalommend tussen het plastic en het glas vervolg ik mijn weg.

Als je niet uitkijkt stop je bij iedere bocht om een foto te maken of van het uitzicht te genieten. Wat een feest, de uitzichten zijn fantastisch en er staan grote witte schuimkoppen op de golven.

Ik voel dat de wind toeneemt maar het is nog aanvaardbaar. De BMW met alle tupperware is natuurlijk een behoorlijke windvanger. Een paar kilometer voor Senj stop ik op een beschutte parkeerplaats waar zeker een 40/50-tal motorrijders staan. Er wordt bezorgd gekeken en er worden ervaringen en gedachten uitgewisseld. Bij een felle windvlaag flikkeren 3 Dixies van de parkeerplaats het ravijn een meter of 20 lager in. Voor een aantal mensen is dit het teken om terug te rijden.

Ik hou de alternatieve route (de ‘5’ door de bergen) paraat en probeer het nog een keer. Rond tienen weet ik ook dat dit niet leuk meer is. Om nog meer dan 100km zo te zwoegen is niet te doen. Er is geen constante wind maar het zijn echt windvlagen, leun je net naar links: opeens geen wind meer en lig je bijna op je plaat.

Net voorbij Senj is het genoeg en pak ik de 5. Eigenlijk een geweldige rustige route over ‘plains’ en heuvels: hoger dan 800m wordt het nooit. Onderweg kom ik talloze motorrijders tegen. De temperatuur is hier wel lager en geregeld is het 18 of 19 graden.

Rond enen lunch ik in Licko-Senjska na eerst voor 4,17 euro een belegd broodje en een kwartliter jus ‘d orange te hebben gescoord in de lokale supermarkt. Tegenover het gemeentehuis is een gedenkplaats uit 2001 en daar verorber ik mijn lunch.

Ik rij weer verder en Zadar komt in zicht. Een behoorlijk grote plaats met een historische kern zoals zoveel plaatsen in deze omgeving. Als ik Zadar in rij is het 29 graden en lijkt de Bora iets te zijn bedaard.

Precies om 14:45u rij ik de BMW de garage van het appartement in, jawel: een hele garage voor mij alleen. Dit is een redelijk duur appartement (81 euro) maar het is in topstaat en voorzien van alle luxe. Een appartement dicht bij het centrum heeft zo zijn prijs.

Ik spring onder de regendouche en om 15:30u loop ik in 20 minuten naar het historische centrum vlak bij de haven.

Bij de eerste de beste tent die me bevalt ga ik op het terras zitten en bestel een dubbele espresso. Twee euro en tachtigcentjes. Ik loop wat bezienswaardigheden langs maar de kade en het water trekken mij toch het meest. Daar zijn 120 buizen in de kade bevestigd die meebewegen met de golven en het getij en zo ‘muziek’ maken. Mooie vinding, zou wat zijn voor Jomanda: je wordt er helemaal Zen van…… of zoiets.

Om 19:00u heb ik honger en loop in 3 kwartier terug naar het appartement. Totaal vanmiddag 8 kilometer gelopen. Zie je wel, vakantie is gewoon gezond!

Na de avondhap een prima bak koffie (alles is in het appartement aanwezig). Ik meldt het appartement van morgen even hoe laat ik er ongeveer zal zijn. Dan het bekende werk: foto/video van de camera’s op een SSD zetten, de route van morgen in de Zumo, en we kunnen pitten!

 

[Crossing The Rubicon]

Dag 7 – Woensdag 6 september 2023
Vertrek: Zadar (K) 08:00u
Aankomst: Bol (K) 16:15u
Overnachting: Pansion Ivan & Ivana. Novi Put 10, 21420, 85 euro (te duur, geen aanrader)
Aantal km vandaag: 209
Totaal aantal km: 2286

Na een fantastische nacht slaap neem ik rond 8 uur, na een snel ontbijtje, afscheid van de eigenaren van het appartement en zet koers richting Split. Natuurlijk kent ook Zadar een soort ‘ochtendspits’ en daar maak ik ook gelijk kennis mee. Verkeerstechnisch is het weer een drama, maar vooruit ’s Lands wijs, ’s Lands eer zullen we maar zeggen. Eenmaal voorbij Zadar begint vandaag het grote genieten. De ene baai in en de andere baai uit, fantastisch.

Rond negenen is het al een whopping 28 graden; dat gaat wat worden vandaag. Rond Pirovac stop ik voor een verse espresso en deze is ook weer gloeiend heet en smaakt geweldig. Vanaf het terras loop ik naar het water en blijf daar nog even aan het water in de schaduw zitten. Het water is kraak- en kraakhelder. Onderweg zie ik verder veel ‘Auto-camps’ voor de campereigenaren veelal op prachtige plekjes aan het water.

Ik stap weer op en rij het dorpje uit. Ik kom door een gebied waar alle bomen nog wel staan maar er zit geen blad meer aan en alles is zwart. Werklui zijn bezig de bende op te ruimten. Hier heeft dus recent brand gewoed en dat is nog goed te ruiken en te zien.

De route vandaag is fantastisch!

Een kwartiertje later in een dorpje is het weer raak: een 7.5 tons vrachtwagentje is op de minibus van Poolse vakantiegangers geklapt. De paniek is enorm en begrijpelijk. Diverse mensen zitten grijpend naar hun nek aan de kant. Hulp komt snel aangetoetert en ik rij weer verder (Ik heb besloten hierna geen foto's van ongevallen meer te plaatsen: voegt niet veel toe......).

Eigenlijk wil ik nog naar de watervallen van Krka maar ik moet de ferry op tijd halen van Split naar Supetar op het eiland Brač om daarna door te rijden naar het stadje Bol waar mijn overnachting is gepland. Als ik bij Šiberik ben met de afslag naar Krka is het al ver na twaalven. Dat ga ik niet meer redden en ik rij door richting Split. In Split heb ik een Yamaha-dealer gevonden die handschoenen verkoopt. Mijn waterdichte handschoenen zijn terzielen en ik moet nog terug naar Nederland dus een forse investering in een paar waterdichte zomerhandschoenen is geen luxe.

Daarvandaan rij ik in 15 minuten naar de haven van Split. De temperatuur is inmiddels opgelopen tot 33 graden. Ik kan de motor stallen in laan 3 en ik zoek een plekje in de schaduw. Om 13:45u ga ik de ferry op en deze vaart af om 14:15u voor een tochtje van nog geen uur. Boven op het buitendek is het prima toeven in de schaduw en de schuit is nog niet halfvol. Een flesje Fanta (500ml) kost 5,50 aan boord.

Rond 15:00u rij ik de schuit af richting Bol. Ondanks dat het maar 45km is, is het toch nog een uurtje rijden via een ‘pas’ op een ‘berg’ van bijna 700 meter hoog. Fantastische route en je verstopte neus gaat gelijk open door de geur van de duizenden eucalyptusbomen.

Om 16:15u sta ik onder de douche van het eenvoudige, gehorige en veel te dure ‘appartement’. Het is eigenlijk gewoon een kamer met een koelkast. Het is de duurste overnachting van deze trip. Maar eerlijk is eerlijk, het ligt op 5 minuten lopen van de haven en je kunt parkeren op eigen terrein. Afijn, altijd wel wat te zeuren maar vergeleken met gisteren is dit gewoon terug naar af.

Rond vijven loop ik naar de haven van Bol. Het is een soort feest vanavond en de bewoners bereiden zelf allerlei visgerechten die toeristen kunnen kopen. Ook is er lokale muziek. Ik stap het terras op van een soort lounge-tent en neem nog maar een espresso. Daarna loop ik over de boulevard heerlijk uit de zon onder de vele bomen, fles water in de hand. Je drinkt wat af op zo’n dag!

Rond 19:30u fotografeer en film in de zonsondergang aan het eind van de boulevard. Dit stuk van Bol staat bol van het toerisme en langs de zee staan tientallen hotels en vakantieparken.

Ik wandel op mijn gemak weer richting de haven en rond negenen is het wel weer mooi geweest. Ik had hier eigenlijk een dag langer moeten blijven. Afijn, morgen om 07:45u vaar ik weer terug naar Split en dan richting Dubrovnik.

 

[Crossing The Rubicon]

Dag 8 – Donderdag 7 september 2023
Vertrek: Bol (K) 6:00u
Aankomst: Dubrovnik (K) 15:45u
Overnachting: Apartment ADEA, Sustjepanska 2, 20000, 69 euro per nacht
Aantal km vandaag: 279
Totaal aantal km: 2564

Zo, by far de slechtste nacht tijdens deze toer achter de rug. Tenminste, dat mag ik hopen. Dunne wanden, krakende vloeren, luidruchtige gasten, een koelkast die iedere 5 minuten aanslaat en het geblaas van de airco en zie hier de ingrediënten voor een onrustige nacht met misschien 4 uurtjes effectieve slaap. In ieder geval zit ik om klokslag 6 uur op de motor. Ontbijt volgt later wel.

De zonsopgang is om 06:23u en ik wil daarvan een paar mooie plaatjes schieten. Daarnaast wil ik de ferry terug naar Split hebben van 07:45u. Die mooie plaatjes dat gaat helemaal lukken. Het is redelijk winderig maar geen mens op straat en op de weg. Snap ik rond dit tijdstip. Ik stop een paar keer en maak wat foto- en video-opnamen. Dan rij ik in een goede drie kwartier naar Supetar en rij aan boord van de Hrvatsa die me naar Split zal brengen.

Het is heerlijk vertoeven op het buitendek met een bak koffie en een chocoladecroissant. De Kroaten zijn net als de Italianen niet van het ontbijten maar een snel zoet broodje slaan ze niet af. Er staat behoorlijk wat deining.

Even over half negen ga ik van boord in Split en pak de ‘8’ weer op richting Dubrovnik. Laten we het over het eerste lamlendige stuk maar niet hebben: veel verkeer, veel dieselstank, veel stoplichten, een heftige aanrijding (de laatste keer dat ik in dit verslag daar wat over zeg), maar na een half uurtje ben ik aan de beurt. Wat een fantastische route! Links en rechts slingerend de ene baai in en de andere baai weer uit. Regelmatig mogen snelheden gereden worden tot 90 km p/u. Niks mis mee. Een tegemoetkomende Kroatische Motoragent zwaait zowaar terug. Weliswaar minimaal, maar toch.

In Slano vind ik een fabelachtig mooi lunchplekje met ook nog een supermarktje. De Studenac winkels (supermarkten) zie je overal er zijn er nu meer dan 1100 in Kroatië. Op een bankje onder een boom aan het water geniet ik van een broodje kaas. Ik blijf hier heerlijk een halfuurtje zitten voordat ik alles weer inpak en het laatste uurtje naar het appartement in Dubrovnik afleg.

Dat valt nog niet mee. De thermometer geeft inmiddels 32 graden aan en zowel Garmin als Google geeft verschillende richtingen en oplossingen maar ik kom steeds uit bij een steeg of trappen. Via de app heb ik contact met de verhuurster die slecht Engels appt en mij niet kan uitleggen waar ik moet zijn. Na nog een kwartier zweten, het water loopt inmiddels echt letterlijk mijn mouwen uit, ben ik het spuugzat. Ik parkeer de motor, pak de belangrijkste spullen en ga de trappen op in de richting waarvan ik denk dat het appartement is. Na 50 meter kom ik een vrouw tegen die de straat in kijkt en loopt te zoeken. We hebben elkaar gevonden!! Ik slik mijn kritiek voor nu even in, we handelen de formaliteiten af (contant betalen), ik krijg de sleutel en mevrouw vertrekt. 91 seconden later heb ik mijn motorpak uit en sta ik onder de koude douche. Het appartement heeft een badkamer, zit/eetkamer, keuken en slaapkamer. Verder helemaal top!

De aangegeven route om het te vinden is schandalig en misleidend en ik stuur een eerlijk berichtje uit de grond van mijn hart aan Booking………

Rond vieren besluit ik toch nog maar even de oude stad Dubrovnik in te lopen, het is bijna 35 jaar geleden dat ik hier geweest ben. Nou ja, het is een trip van 30 minuten lopen en bus 1a en bus 1b gaan ook maar alles zit tjokvol dus daar heb ik geen zin an. Dan maar aan de wandel! Heel het oude Dubrovnik is verziekend vol met de USA-toeristen uit twee megalomane passagiersschepen die aan de wal liggen. Het is niet leuk meer.

Gelukkig worden ze vanaf 17:00u met tientallen bussen terug naar hun verblijf gereden. Wandelen kunnen ze schijnbaar niet en het ‘all you can eat diner’ staat natuurlijk klaar en willen ze niet missen. Genoeg rant over deze toeristen. De stad is weer van de ‘gewone’ toeristen, vaders en moeders met kinderen en de muziek die gemaakt wordt kun je nu ook horen en verstaan. Door de warmte heb ik weinig trek dus een broodje tonijnsalade en nectarines zijn mijn ‘diner’. Op de markt koop ik de laatste kilo nectarines voor 1 euro. Heerlijk.

Bij het maken van dit verslag drink ik nog een bak koffie buiten op de patio en klim op een stoel met een schaartje om een paar trosjes druiven die daar groeien soldaat te maken en zo komt ook aan deze dag weer een eind. Dit appartement ligt weer onwaarschijnlijk rustig, heerlijk! Morgen verlaat ik Kroatië en rij Montenegro in.

 

[Crossing The Rubicon]

Dag 9 – Vrijdag 8 september 2023
Vertrek: Dubrovnik (K) 06:15u
Aankomst: Kotor (M) 15:00u
Overnachting: Apartments Dakovic, Dobrota BB, 85330 Koto, 30 euro
Aantal km vandaag: 210
Totaal aantal km: 2775

De wekker staat op 6 uur maar ik weet eigenlijk al dat ik deze niet nodig heb. Na een super nacht slaap stap ik rond 05:45u uit bed. Even douchen en ontbijten en om 06:15u verlaat ik Dubrovnik en ga ik weer op zoek naar de ‘8’. Het is al 25 graden. Wat zal het hier hoogzomer bloedverziekend heet zijn! Met 1,5 liter water, een halve liter melk en een halve liter yoghurt ben ik op de warmte voorbereid. Ondanks dat het appartement midden in de stad ligt was het binnen muis- en muisstil en koel zodat de airco ’s nachts uit kon.

Noodgedwongen heeft de BMW aan de straat overnacht. Als ik wegrij gaat net het reservelampje van de brandstof branden dus we gaan maar weer even voor 1,57 per liter tanken. De K1300GT loopt gemiddeld in deze vakantie 1:19. Er is enorm veel verkeer (nu al!) richting Dubrovnik. Ik rij Dubrovnik uit in alle rust, mooi!

Na een uurtje passeer ik zonder problemen de grens tussen Kroatië en Montenegro. In het dal van Konavle hangt mist en daalt de temperatuur opeens van 25 naar 16 graden: snel ritsen dicht en handschoenen weer aan.

Ik overnacht vandaag in Kotor maar wil eerst de baai nog verkennen en de Kotor-serpentine rijden. De baai is prachtig. In Kostanjica stop ik bij een mooi terras aan het water en geniet daar van het uitzicht en koffie met een croissant met Nutella voor 4,40! Ik heb tijd zat vandaag dus blijf ik een half uurtje zitten en genieten.

Ik rij naar Kotor om het stadje te doorkruisen naar de R1 die naar de Kotor-serpentine loopt. Twee kilometer voor de stad staat het al vast. Wat een ellende! Ik ga maar achter de scooters aan en we krijgen eerlijk gezegd alle ruimte. Totdat een Duitser in zijn Golf voor mij tüterend de weg blokkeert en hevige gebaren maakt. Ik kan er niet meer door maar de lokale scooters ook niet. De Golf wordt bijna omsingeld en de Duitser kiest eieren voor zijn geld. Als ik hem passeer zit hij nog te schreeuwen. De Kotor-serpentine is een bijzondere weg met haarspeldbochten naar een hoogte van ca. 1000 meter. Jammer alleen dat er ook touringcars mogen rijden.

Omdat ik achter zo’n kolos zit en er niet voorbijkom stop ik even naast de weg van bocht 13. Daar ligt nogal wat motor-tupperware dus het gaat niet altijd goed in deze bocht.

Ik drink wat en na 10 minuten ga ik weer verder. De uitzichten zijn fraai.

Vanuit de Kotor-serpentine rij ik het Nationale Park Lovćen in (kost 3 euro) en dit park herbergt het Mausoleum van Njegoš. Dit mausoleum tussen Petar II Petrović-Njegoš op ligt de top van de berg Lovćen. Het mausoleum werd gebouwd op het idee van de Kroatische beeldhouwer Ivan Meštrović. Het is het hoogst liggende mausoleum ter wereld.

Het park is verder niet echt bijzonder, de wegen wèl: als nieuw, breed en er is geen kip! Heerlijk sturen dus, en stijgen naar zo’n 1500 meter. Op 1500m is het heerlijk 21 graden!

Na een uurtje hou ik het voor gezien en rij naar mijn stekkie voor vannacht in Kotor en hier is het inmiddels een stevige 32 graden. De (Poolse) eigenaresse biedt mij direct Raki aan, maar ik bedank vriendelijk. De motor mag in de garage!

Het appartement ligt op de tweede verdieping, is compleet en heeft een prachtig uitzicht. Ik test direct de douche: geen mogelijkheid om de douchekop op te hangen en da’s jammer. Verder alles prima.

Rond vieren lig ik in mijn zwembroek in de baai van Kotor. Dat water hier is toch wel iets frisser dan in Bol en Dubrovnik, of ligt dat nou aan mij?

Rond zessen eet ik een hapje in het appartement en tegen half zeven wandel ik naar Kotor. Het is heerlijk rustig maar om 19:30u wordt het al donker.

Ik drink een dubbele espresso (3 euro) bij een terras in het ommuurde oude stadje en wandel tegen negenen in het donker weer terug langs de baai met alle eethuisjes, ticketverkopers, knappe dames met lage stemmen en meer ander vrolijks.

Ik kijk even naar de route van morgen. Servië staat op het menu met een mooie toeristische route.

 

[jean-pie]

Zo , dat was even lekker weg lezen .
Mooi verslag tot nu toe met mooie foto`s .

 

[Crossing The Rubicon]

Dag 10 – Zaterdag 9 september 2023
Vertrek: Kotor (M) 06:30u
Aankomst: Priboj (Srb) 15:00u
Overnachting: Apartman Oreol, Pribojska banja bb31337, 28 euro
Aantal km vandaag: 298
Totaal aantal km: 3053

Rond half zeven staat de motor weer bepakt en bezakt en kan ik vertrekken. Dat vroege vertrek bevalt me eigenlijk best. Ik ben toch altijd vroeg wakker, er is veel minder verkeer en de temperatuur is alleszins aanvaardbaar. Weer prima geslapen vannacht dus ik heb er zin an!

De motor stond vannacht in de parkeergarage en ik had gisterenavond geregeld dat de eigenaresse de sleutel onder een bloempot (!) zou leggen zodat ik op tijd kon vertrekken. Als de kanteldeur geopend is, is de staruimte 170cm en ik ben 192cm. Ik heb een paar flinke builen op mijn kop zitten en een deuk in mijn helm. Ik rij het hellinkje af van 19% en kom weer op de hoofdweg van Kotor. Ik wil vandaag nog een keer de Serpentine rijden maar dan zonder touringcars en ander rollende ellende. Dat gaat lukken. De auto’s die ik tegenkom zijn op één hand te tellen en onderweg stop ik nog een paar keer om wat foto’s te maken. Helaas is het gebruik van de drone vandaag ook niet mogelijk door de stevige wind.

Na de Serpentine vervolg ik mijn tocht naar het stadje Cetinje. Bij een lokale bakker stop ik even voor een broodje en een bak koffie en dat smaakt heerlijk op de vroege zaterdagochtend!

Ik ben vandaag onderweg naar Priboj in Servië. De volgende behoorlijke stad is Podgorica en ik volg eigenlijk constant de E65 waar buiten de bebouwde kom heerlijk 90 gereden kan en mag worden. Ik slinger links en dan weer rechts van de rivier. Kilometerslang zwieren door kloven, 20 misschien wel 30 tunnels van 8 tot 60 meter lengte.

De grensovergangen zijn wij zo niet meer gewend. Bij de Kroatische grens staat de douanier te zwaaien dat ik door kan rijden maar bij de Servische grens moet ik zelfs mijn helm afzetten omdat hij de pasfoto op het rijbewijs wil controleren. Toch ben ik, inclusief wachtrij-file en een beetje stiekem inhalen, binnen 10 minuten in Servië.

De route gaat verder nog door een paar natuurparken maar rond het middaguur wordt het eerst tijd voor de lunch. Op een bankje op een ‘P’ vlak bij een dorpje eet ik een broodje en zet ik koffie. Binnen 5 minuten word ik omringd door 5 of 6 piepende en mauwende kittens. Die zijn er nogal wat in de landen waar ik door heen trek. Ik heb weinig te eten of te drinken voor ze en na een paar minuten zijn ze weer verdwenen.

Tegen drieën nader ik Priboj en aangezien het appartement geen huisnummer heeft heb ik op de Zumo de coördinaten ingetoetst. Dat werkt prima. Bed, keuken, toilet/douche, alles ziet er weer prima uit. Het is een losstaand gebouwtje aan het einde van een straat tegenover een school. Ik denk dat het vroeger een soort kiosk is geweest. Het interieur ziet er nieuw uit. Ik loop even snel onder de douche door en ga de omgeving verkennen.

Er blijkt een natuurlijke spa aanwezig met water van 36,6 graden en voor 15 euro mag je naar binnen. Even na zessen zie ik tientallen dorpsbewoners met hun voeten in een slootje zitten. Dit blijkt geen slootje maar water uit de bron. Schoenen en sokken uit en even genieten van het lauwwarme en ijzerhoudende water. Jammer dat de Serviërs vrijwel geen Engels spreken, zelfs de jeugd niet!

Om 19:30u is het al donker, dat gaat snel. Ik loop terug naar het appartement maak wat te eten, doe wat corvee en was en ruim alles op.

Terwijl ik bezig ben krijg ik een appje dat mijn overnachting in Banja Luka van maandag wordt gecanceld i.v.m. familieomstandigheden. De eerste keer dat ik dit meemaak. Via Booking.com boek ik voor 31 euro een ander onderkomen met parkeerplek en op 600 meter afstand van het centrum. Morgen om 7 uur naar Srebrenica/Potočari en daarna door naar de overnachtingsplek Sarajevo in Bosnië!

 

[Crossing The Rubicon]

Dag 11 – Zondag 10 september 2023
Vertrek: Priboj (Srb) 7:00u
Aankomst: Sarajevo (BiH) 15:30u
Overnachting: Bungalow 2 zamax 5 Osoba, 19,50 per nacht. Niet aan te raden.
Aantal km vandaag: 288
Totaal aantal km: 3341

Rond zevenen komt de eigenaar van het appartement volgens afspraak de sleutel ophalen. Jammer dat zo weinig mensen Engels of Duits spreken In Servië. Milan de eigenaar is nog geen 30 maar we moeten communiceren via de app. Even over zevenen ga ik op pad. Dat het fris was had ik al gemerkt toen ik een stukje ging wandelen vanmorgen. Extra laagjes aan en de thermometer op de motor geeft 9,5 graad aan; brrrrr, even wennen!

Doel van vandaag is Srebrenica / Potočari. Ik heb er veel over gelezen en een film en een documentaire over gezien en blijf het gevoel houden dat onze militairen ernstig in de steek zijn gelaten. Daarnaast heb ik een maat die hier deel van Dutchbat heeft uitgemaakt en er niet zo best vanaf is gekomen (PTSS). Van Priboj naar Srebrenica is ca. 135km en 2,5 uur rijden. Daarna rij ik van Srebrenica naar Sarajevo, ca. 160km, waar ik ook zal overnachten. De rit naar Srebrenica is mooi. Veel dalen hangen vol mist maar dat levert tijdens het rijden geen problemen op. Gedurende twee uur rij ik door diverse landschappen: veel landbouw en ook de betere heuvels van 1000 meter+. Tweemaal rij ik op deze route vanuit Servië weer Bosnië in en de derde keer blijf ik in Bosnië, mijn paspoort staat inmiddels vol met stempels van één en dezelfde dag. Geen enkele grensovergang geeft problemen. In sommige dalen zakt de temperatuur tot 7 graden Celsius. Is toch even wennen maar heerlijk zo fris!

Tsja….. en dan Srebrenica / Potočari. Srebrenica is een onooglijk groot dorp, snel doorrijden naar Potočari iets ten noorden. De voormalige compound van Dutchbat is gevestigd op het terrein van een voormalige accufabriek. De hal zelf waar de voertuigen van Dutchbat in stonden is nog intact maar de hal is leeg. Op een deur staat geschilderd: ‘Geen Doorgang’.

Schuin tegenover deze hal is een nog grotere hal waar zo’n 50 groot formaat foto’s hangen van alle ellende. Er is niemand, ik ben in mijn eentje maar het is echt indrukwekkend. Indrukwekkend en triest. Triest omdat we er maar niet van leren.

Tegenover dit terrein, aan de overkant van de weg, is de begraafplaats van de duizenden slachtoffers. Op het moment dat ik de begraafplaats op wil lopen arriveert een touringcar met, voornamelijk vrouwen (60+) die allen met hoofddoek op en bloemen in de handen uitstappen en de begraafplaats op lopen. Ze worden gevolgd door een filmploeg. Van de chauffeur die een beetje Engels spreekt begrijp ik dat deze vrouwen hier éénmaal per jaar komen en dat ze nabestaanden zijn van slachtoffers van de genocide. Wellicht niet zo handig voor mij om, als Nederlander, ook de begraafplaats op te gaan. Ik besluit wat foto’s te maken vanaf het hek om zo geen ellende te veroorzaken.

Na een halfuurtje stap ik op en ga weer onderweg. 1,5 kilometer noordelijker vind ik het adres waar een pakje afgeleverd moet worden. Het blijkt een tolk te zijn die goed Engels spreekt. Hij heeft niet voor de Nederlanders gewerkt maar doet nu veel tolkwerk voor groepen bezoekers in deze omgeving. We drinken samen thee en praten wat. Na een halfuurtje vertrek ik weer.

Na een uurtje tref ik een prachtig plekje voor een bak koffie. Druiven gratis!

Het laatste stukje naar Sarajevo is mooi maar niet spectaculair. Ik rij over bergen (1200m) waar in de winter wintersport mogelijk is. 20 kilometer verder is het echte wintersportgebied maar ik geloof het wel. Rond half vier ben ik in het appartement, nou ja, meer blokhut. Maar vooruit, alles is er en het ligt vlak bij het centrum.

Om vier uur loop ik in 15 minuten naar het oude centrum. Het is weer lekker warm in deze stenen en betonnen vlakte met veel te veel mensen. Ik loop naar het water (rivier) voor wat verkoeling. Na vijven wordt het wat koeler en steekt er een windje op. Sarajevo heeft een mooi oud centrum maar niet echt bijzonder. Het doet wel echt oosters aan, maar het verschil is enorm. Van volledig gesluierde vrouwen tot dames in weinig verhullende kledij.

Wat verder vooral opvalt is alle mierzoete vreterij die er te krijgen is. Een lekker bruin broodje kaas zit er dus niet in. Koffie maken kunnen ze hier ook. Ik betaal met de Bosnische Mark: 2 Mark voor koffie is ongeveer 1 euro.

Ik koop 3 bananen voor 90 centen en tanken morgen is net geen euro de liter! Even na zevenen loop ik weer omhoog naar het appartement en een kwartiertje later ben ik er weer. We gaan langzamerhand weer naar het noorden/westen. Morgen naar Banja Luka. Nog een hele week te gaan!

 

[Crossing The Rubicon]

Dag 12 – Maandag 11 september 2023
Vertrek: Sarajevo (BiH) 07:00u
Aankomst: Banja Luka (BiH) 14:00u
Overnachting: Apartment Centar, Save 78000, Banja Luka, 30 euro. Topper!
Aantal km vandaag: 238
Totaal aantal km: 3579

Even over zeven slalom ik me een ongeluk door de soms maar 3 meter brede straatjes met soms een dalings- of stijgingspercentage van 20%: geen meter is horizontaal. Met 11 graden is het niet echt koud, maar ik heb toch wat extra laagjes aan.

De gemeentereiniging heeft de wegen nat gereinigd en dat zul je weten: spek- en spekglad dus en een beetje beheerst rijden is het devies en dat komt helemaal goed. Uiteindelijk duurt het me een half uur om de stad uit te komen. Ik ben de steden eigenlijk een beetje zat met de hitte maar vooral ook met de stank en drukte. Ook in Sarajevo voel ik na en half uur al een bittere smaak in mijn mond van alle uitlaatgassen en andere ellende. Vandaag naar Banja Luka. Van deze route is niet zo heel veel te maken. Er zitten een paar mooie stukken in het laatste deel maar verder valt het eigenlijk gewoon tegen.

De eerste 1,5 uur is prut. Woon-werkverkeer, industriegebieden, vrachtwaggels uit het jaar kruik etc. etc. Ik stop even bij een bakkertje en haal voor 90 cent 2 stuks pecan-croissants en spoel mijn mond met een paar slokken water. Daarna ben ik drie kwartier bezig om een plekje te zoeken om even te kunnen zitten, een bak koffie te zetten en de croissants te eten.

De route daarna is een stuk beter, ook af en toe onverhard. Af en toe ‘bergjes’ van zo’n 1100 meter hoog en twee keer stop ik wat langer om met de drone een paar mooie opnamen te maken o.a. bij een stuwdam. Veel akkerbouw in dit gebied, vooral mais. Rond het middaguur app ik het appartement dat ik er rond 14:00u al zijn zal: ‘no problem sir’. Mooi! Wat opvalt is dat de zomer op zijn laatste benen loopt. Niet qua temperatuur maar wel qua kleuren. In de heuvels is het felle groen verdwenen en verschijnen mondjesmaat de herfstkleuren. Ook mooi.

Na de lunch is het tijd om te tanken en ik tank voor 1,47 euro. Zo goedkoop heb ik het in Bosnië nog niet eerder gezien. Het laatste uurtje in weer heerlijk sturen langs het water in een diepe kloof. Als ik Banja Luka in rij krijg ik een weerwaarschuwing om mijn iPhone: ‘extreme warmte tot ca. 1700u’. Hij is fijn! Ik parkeer bij het appartement en betaal de verhuurder cash (30 euro). Schitterend appartement op 150 meter van het centrum. Snel onder de douche en de stad in.

Op het moment dat ik het appartement uitloop weet ik het is echt heel warm is buiten. De app geeft 34 graden aan. Zelfs in korte broek en t-shirt heb ik het (te) warm en loop zo veel mogelijk in de schaduw. Een flesje ijskoud water 0,75L kost 50 cent. Ik koop er twee. Het kraanwater zelf is hier niet te drinken: alsof je een zwembad leegdrinkt.

Het is verbazingwekkend rustig in de brede straten, boulevards etc. Later zal blijken dat de bevolking tijdens het heetst van de dag het centrum mijdt. Een compleet andere stad dan Sarajevo of Dubrovnik. Deze stad heeft niet een dergelijke historie als die twee steden. Ik bezoek het fort en wat andere bezienswaardigheden maar om 18:00u ben ik weer binnen. Weer even douchen en ik laad alle batterijen weer op en schrijf een deel van dit verslag.

Ik eet wat koude macaroni en yoghurt en rond 19:15u ga ik nogmaals de stad in; het blijkt nu verbazend druk en gezellig. Nog wat fotograferen en vooral op zoek naar een goede bak koffie, wat prima lukt.

Om 21:00u is het welletjes en ben ik weer in het appartement. Morgen richting Plitvice National Park, het grootste nationale park van Kroatië, en nog veel meer fraais.