Alexxx_the_one
MF veteraan
Hoe kan er iets uit een jaszak met een rits vallen?
Reisverslag 2022: 7 weken zwerven door Europa
- Onderwerp starter Frazer
- Startdatum
Ojee
Die hard MF'er
Als je de rits niet dicht doet?
AdventureGirl
MF veteraan
Zucht.. ooit vergeten een rits dicht te doen? Met een helm op je hoofd overkomt je dat heel af en toe.Hoe kan er iets uit een jaszak met een rits vallen?
Alexxx_the_one
MF veteraan
Misschien vreemd, maar nee. Nog nooit gebeurd
Peter12
Gtr 1400- mt01- vfr800 - monkey
- 26 jun 2019
- 359
- 283
Vind het vooral knap dat je 7 weken weg gaat en begint in Luxemburg op je gemakje. Ben benieuwd of je dat op de terugweg ook kan. ik stond afgelopen keer op de grens van Roemenië en was het ff zat… dan rijd ik de 2000 km in 1 ruk naar huis, om er thuis achter te komen dat ik dat niet had moeten doen.
ken ik nog een hoop van leren
ken ik nog een hoop van leren
- Onderwerp starter
- #58
Spoiler alertVind het vooral knap dat je 7 weken weg gaat en begint in Luxemburg op je gemakje. Ben benieuwd of je dat op de terugweg ook kan. ik stond afgelopen keer op de grens van Roemenië en was het ff zat… dan rijd ik de 2000 km in 1 ruk naar huis, om er thuis achter te komen dat ik dat niet had moeten doen.
ken ik nog een hoop van leren
Ja dat kan ik op de terugweg ook, laatste nacht stond ik op dezelfde plek als de eerste nacht. Ik ben het meestal pas zat als ik de NL grens weer over ben.
- Onderwerp starter
- #59
Ik heb ook wel eens zo'n jas gehad, met borstzakken met de rits aan de zijkant. Waardeloos ontwerp.
- Onderwerp starter
- #60
Maandag 13 juni, dag 15. Gereden: 273km, Totaal: 3025,5
Ik begin de dag met een ochtendwandelingetje over de camping, en eindig bij het meer. Zwembroek heb ik al aan, dus shirt uit en even goed wakker worden met een duik in het water. Er zijn nog een paar andere vroege vogels in het water, maar verder is de camping nog in rust. Nadat ik even de andere oever heb aangetikt vind ik het wel weer mooi geweest, en loop ik met een tussenstop bij de douche weer terug naar de tent. Even droge kleren aan, en dan naar het winkeltje voor verse broodjes.
De voorspelling voor vandaag is niet al te best, en tijdens het ontbijt begint het ook al te regenen. Ik eet verder in de tent, en helaas blijft het nog regenen tot 11:00 uur. Zodra het droog is trek ik snel mijn pak aan en ga ik op weg. Het is maar 23 graden, maar door de regen is het erg benauwd.
Hoe klein Slovenië ook is, er is zoveel moois te zien en ik kom hier heel graag. Ik begin met een paar leuke binnendoor weggetjes, met zelfs nog wat stukjes onverhard erin. Het trekt al snel weer open, en ik heb een prachtig uitzicht op de omliggende bergen. In een dorpje stuit ik op een afgesloten brug, maar zo te zien is net genoeg ruimte om er met de motor overheen te kunnen. Ik gebaar even naar de wegwerkers die midden op bezig zijn, want in dit soort landen zijn ze meestal niet zo moeilijk. Inderdaad krijg ik het gebaar terug dat ik kan komen. Ze stappen even aan de kant, en ik kan erlangs. Scheelt weer omrijden. Een kilometer of 10 verderop kom ik een paar motorrijders tegen, die bij het verwijzingsbord voor de afgesloten brug op de kaart staan te turen. Ik stop even bij ze, en zeg dat ze er met de motor wel gewoon overheen kunnen. Die zijn ook weer blij, maar de automobilist er achter heeft helaas pech, dat gaat niet passen.
Ik pak een stukje grote weg naar Kranjska Gora, en ga richting een van de bekende Sloveense passen, de Vršič. Het blijft toch een prachtige pas om te rijden. Op de noordhelling zijn alle haarspeldbochten verhard met kinderkopjes, naar het schijnt in de Eerste Wereldoorlog nog aangelegd door Russische krijgsgevangenen. Het rijdt natuurlijk voor geen meter, maar dat maakt het juist leuk vind ik. Op de afdaling aan de zuidkant wordt het trouwens weer uitgebreid gecompenseerd. Onderweg maak ik wat foto’s, en op de top stop ik voor de lunchpauze. Zo lang ben ik nog niet onderweg, maar door de regen van vanochtend vertrok ik laat dus inmiddels lust ik wel weer wat.
Na het eten stap ik weer op, en dan kan het gas er even op. In tegenstelling tot de noordkant is de weg aan de zuidkant prachtig geasfalteerd, met mooie glooiende bochten. Het is hier meestal niet al te druk, dus het leent zich er goed voor om lekker sportief omlaag te rijden. Genieten dit!
Ik volg de weg langs het prachtige helderblauwe riviertje de Soča richting Bovec, en sla dan af naar het volgende hoogtepunt van de dag, de Mangart. Achter drie Hongaren en een Zwitserse motorrijder stop ik bij het tolpoortje, waar ik 10 euro tol mag aftikken. Van wat ik me herinner was het een aantal jaar terug nog 5 euro, maar de Mangart is het waard. Er wordt er wel bij gezegd dat de laatste kilometer naar de top is afgesloten wegens schade aan de weg door gevallen rotsen, jammer maar helaas.
Al een tijdje hangen er dreigende wolken, en als ik bij het tolpoortje sta begint het te regenen. Eerst nog zachtjes, maar wel hele dikke druppels. Ik vrees dat het niet lang duurt voordat het losgaat. Die verwachting blijkt te kloppen, want al snel breekt de hel los. Het water komt met bakken uit de lucht. De Hongaren voor me zoeken hun heil onder een grote boom, ik rij aanvankelijk nog even door maar al snel wordt het mij ook te gek. Het water golft van de weg af, en de boom waar ik inmiddels onder sta begint ook al snel door te lekken. Op de Garmin zie ik aan het donkere lijntje dat er even verderop een tunneltje aankomt, dat lijkt me een betere optie dan deze boom. Snel vlam ik naar de tunnel, die inderdaad niet ver weg is. Normaal gesproken sta ik natuurlijk liever niet stil in een tunnel, maar hier op deze doodlopende tolweg is toch nauwelijks verkeer. Het duurt niet lang of de Hongaren komen ook aanzetten, en kort daarna ook nog een paar Duitsers. Zo staan we met 6 man te schuilen voor deze enorme wolkbreuk, heeft ook wel weer wat.
De rest blijft nog even staan, maar na een minuut of 20 is het ergste voorbij en ben ik er wel klaar mee. Ventilatieritsen dicht en door. De weg is natuurlijk drijfnat, dus rustig aan ga ik naar boven. Ongeveer een kilometer voor de top stuit ik inderdaad op een hek wat aangeeft dat het laatste stuk van de weg is afgesloten. Daar betaal ik natuurlijk niet voor, en aangezien er hier verder toch niemand is en ik met de motor makkelijk langs het hek kan ga ik verder naar boven. De brutalen hebben de halve wereld, en omkeren kan altijd nog.
Na een paar honderd meter stuit ik inderdaad op een paar gevallen rotsen, maar als dit alles is? Volgens mij hebben ze gewoon geen zin om een shovel te laten komen om het weg te halen, want het lijkt er al een tijdje te liggen en zo erg is het niet. Met de motor kan ik er in ieder geval makkelijk langs. Zo sta ik een paar minuten later in mijn eentje aan het eindpunt van de weg, soms moet je een beetje ongehoorzaam zijn. Het regent nog steeds een beetje en de donkere wolken van de bui van net zien er spectaculair uit. Wat is het prachtig hier, het hoeft niet altijd mooi weer te zijn om te genieten van de bergen.
Na wat foto's rij ik weer rustig terug naar beneden, waar ik bij het hek de Hongaren weer tref. Ze vragen mij natuurlijk of ze verder kunnen, en na mijn bevestiging stappen ze snel op. Als er één schaap over de dam is volgen er meer, dus ook de Duitsers uit de tunnel gaan er achteraan. Ik heb wel trek ik een bakkie, en de berghut vlakbij lijkt open. Er komen ook net een paar drijfnatte wandelaars aan, dus verse koffie wordt gezet. Na een lekker bakkie, waar ik te weinig voor betaal omdat de huttenwaard niet terug heeft van 10 euro en ik verder alleen maar 1 losse euro heb, ga ik weer omlaag. Het is inmiddels gelukkig weer zo goed als droog.
Ik daal de Mangart weer af, en ga richting Kobarid, waar ik een stukje van de TET op pak. Helaas blijkt dit hele stuk gewoon verhard, maar het leidt wel over leuke kleine weggetjes. Net voor Tolmin stuit ik op een file, en eenmaal naar voren gekropen word ik gestopt door een brandweerman. Dat betekent meestal niet veel goeds. Voor mij valt de vertraging mee, want na een paar minuten stijgt een traumahelikopter op die blijkbaar net voorbij de bocht op de weg stond. Zodra hij weg is wordt de weg weer vrijgegeven, en kan ik door. Na de bocht ligt een verkreukelde motor onder de vangrail, en een groepje motorrijders staat er verslagen bij te kijken. Dat is vast niet zo heel best afgelopen. Op dit soort moment word je altijd wel weer even met je neus op de feiten gedrukt, en bewust gemaakt van de gevaren.
In Tolmin zet ik de Garmin op de snelste route naar de camping. Het is al half 7, en ik moet nog 1,5 uur terug. Echt snel is die route niet, ik heb het al vaker gereden en het gaat over kleine weggetjes door de bergen, leuk dus. Het asfalt is slecht en door de regen nog behoorlijk nat. Voor de meeste motorrijders geen lekker recept, maar ik vind dit mooi. De weg is uitgestorven, dus ik ga er behoorlijk overheen. Bergop ga je op een motor met relatief weinig vermogen toch niet zo snel over de grens. Ik zit te genieten, en zeker een half uur kijk ik vol gefocust alleen maar naar de weg voor me.
Ik steek de Bohinjsko Sedlo over, met 1500 meter het hoogste punt van deze weg. Sedlo is het Sloveense woord voor zadel, net als Sattel in het Duits. Het laagste punt tussen twee bergen, als de kuil in het zadel van een paard. Een aantal jaar terug reed ik hier door de sneeuw, nu is het gelukkig beter.
Dat ik het tempo van de klim op de afdaling beter niet kan volhouden wordt me duidelijk gemaakt door de ABS die twee keer ingrijpt. Niet heel ernstig, maar op een afdaling over een natte weg gaat het toch snel te hard. De gang eruit dus, want 2 waarschuwingen is genoeg.
Via het toeristische Bled, waar ik dit keer geen zin heb om te stoppen, ben ik om 20:00 uur weer terug op de camping. De bewolking is weer opgetrokken, en de ondergaande zon schijnt prachtig over de het riviertje langs de camping. Koken heb ik geen zin in, dus ik haal een pizza in het restaurant van de camping. Het terras zit vol, dus ik neem het mee naar de tent. Ik ben behoorlijk moe van de dag, ook al was ik pas rond de middag weg, ik heb toch nog 275 kilometer gereden. Na het eten zet ik nog een bakkie, maar ik maak het niet te laat voor ik ga douchen en mijn bed in kruip.
Ik begin de dag met een ochtendwandelingetje over de camping, en eindig bij het meer. Zwembroek heb ik al aan, dus shirt uit en even goed wakker worden met een duik in het water. Er zijn nog een paar andere vroege vogels in het water, maar verder is de camping nog in rust. Nadat ik even de andere oever heb aangetikt vind ik het wel weer mooi geweest, en loop ik met een tussenstop bij de douche weer terug naar de tent. Even droge kleren aan, en dan naar het winkeltje voor verse broodjes.
De voorspelling voor vandaag is niet al te best, en tijdens het ontbijt begint het ook al te regenen. Ik eet verder in de tent, en helaas blijft het nog regenen tot 11:00 uur. Zodra het droog is trek ik snel mijn pak aan en ga ik op weg. Het is maar 23 graden, maar door de regen is het erg benauwd.
Hoe klein Slovenië ook is, er is zoveel moois te zien en ik kom hier heel graag. Ik begin met een paar leuke binnendoor weggetjes, met zelfs nog wat stukjes onverhard erin. Het trekt al snel weer open, en ik heb een prachtig uitzicht op de omliggende bergen. In een dorpje stuit ik op een afgesloten brug, maar zo te zien is net genoeg ruimte om er met de motor overheen te kunnen. Ik gebaar even naar de wegwerkers die midden op bezig zijn, want in dit soort landen zijn ze meestal niet zo moeilijk. Inderdaad krijg ik het gebaar terug dat ik kan komen. Ze stappen even aan de kant, en ik kan erlangs. Scheelt weer omrijden. Een kilometer of 10 verderop kom ik een paar motorrijders tegen, die bij het verwijzingsbord voor de afgesloten brug op de kaart staan te turen. Ik stop even bij ze, en zeg dat ze er met de motor wel gewoon overheen kunnen. Die zijn ook weer blij, maar de automobilist er achter heeft helaas pech, dat gaat niet passen.
Ik pak een stukje grote weg naar Kranjska Gora, en ga richting een van de bekende Sloveense passen, de Vršič. Het blijft toch een prachtige pas om te rijden. Op de noordhelling zijn alle haarspeldbochten verhard met kinderkopjes, naar het schijnt in de Eerste Wereldoorlog nog aangelegd door Russische krijgsgevangenen. Het rijdt natuurlijk voor geen meter, maar dat maakt het juist leuk vind ik. Op de afdaling aan de zuidkant wordt het trouwens weer uitgebreid gecompenseerd. Onderweg maak ik wat foto’s, en op de top stop ik voor de lunchpauze. Zo lang ben ik nog niet onderweg, maar door de regen van vanochtend vertrok ik laat dus inmiddels lust ik wel weer wat.
Na het eten stap ik weer op, en dan kan het gas er even op. In tegenstelling tot de noordkant is de weg aan de zuidkant prachtig geasfalteerd, met mooie glooiende bochten. Het is hier meestal niet al te druk, dus het leent zich er goed voor om lekker sportief omlaag te rijden. Genieten dit!
Ik volg de weg langs het prachtige helderblauwe riviertje de Soča richting Bovec, en sla dan af naar het volgende hoogtepunt van de dag, de Mangart. Achter drie Hongaren en een Zwitserse motorrijder stop ik bij het tolpoortje, waar ik 10 euro tol mag aftikken. Van wat ik me herinner was het een aantal jaar terug nog 5 euro, maar de Mangart is het waard. Er wordt er wel bij gezegd dat de laatste kilometer naar de top is afgesloten wegens schade aan de weg door gevallen rotsen, jammer maar helaas.
Al een tijdje hangen er dreigende wolken, en als ik bij het tolpoortje sta begint het te regenen. Eerst nog zachtjes, maar wel hele dikke druppels. Ik vrees dat het niet lang duurt voordat het losgaat. Die verwachting blijkt te kloppen, want al snel breekt de hel los. Het water komt met bakken uit de lucht. De Hongaren voor me zoeken hun heil onder een grote boom, ik rij aanvankelijk nog even door maar al snel wordt het mij ook te gek. Het water golft van de weg af, en de boom waar ik inmiddels onder sta begint ook al snel door te lekken. Op de Garmin zie ik aan het donkere lijntje dat er even verderop een tunneltje aankomt, dat lijkt me een betere optie dan deze boom. Snel vlam ik naar de tunnel, die inderdaad niet ver weg is. Normaal gesproken sta ik natuurlijk liever niet stil in een tunnel, maar hier op deze doodlopende tolweg is toch nauwelijks verkeer. Het duurt niet lang of de Hongaren komen ook aanzetten, en kort daarna ook nog een paar Duitsers. Zo staan we met 6 man te schuilen voor deze enorme wolkbreuk, heeft ook wel weer wat.
De rest blijft nog even staan, maar na een minuut of 20 is het ergste voorbij en ben ik er wel klaar mee. Ventilatieritsen dicht en door. De weg is natuurlijk drijfnat, dus rustig aan ga ik naar boven. Ongeveer een kilometer voor de top stuit ik inderdaad op een hek wat aangeeft dat het laatste stuk van de weg is afgesloten. Daar betaal ik natuurlijk niet voor, en aangezien er hier verder toch niemand is en ik met de motor makkelijk langs het hek kan ga ik verder naar boven. De brutalen hebben de halve wereld, en omkeren kan altijd nog.
Na een paar honderd meter stuit ik inderdaad op een paar gevallen rotsen, maar als dit alles is? Volgens mij hebben ze gewoon geen zin om een shovel te laten komen om het weg te halen, want het lijkt er al een tijdje te liggen en zo erg is het niet. Met de motor kan ik er in ieder geval makkelijk langs. Zo sta ik een paar minuten later in mijn eentje aan het eindpunt van de weg, soms moet je een beetje ongehoorzaam zijn. Het regent nog steeds een beetje en de donkere wolken van de bui van net zien er spectaculair uit. Wat is het prachtig hier, het hoeft niet altijd mooi weer te zijn om te genieten van de bergen.
Na wat foto's rij ik weer rustig terug naar beneden, waar ik bij het hek de Hongaren weer tref. Ze vragen mij natuurlijk of ze verder kunnen, en na mijn bevestiging stappen ze snel op. Als er één schaap over de dam is volgen er meer, dus ook de Duitsers uit de tunnel gaan er achteraan. Ik heb wel trek ik een bakkie, en de berghut vlakbij lijkt open. Er komen ook net een paar drijfnatte wandelaars aan, dus verse koffie wordt gezet. Na een lekker bakkie, waar ik te weinig voor betaal omdat de huttenwaard niet terug heeft van 10 euro en ik verder alleen maar 1 losse euro heb, ga ik weer omlaag. Het is inmiddels gelukkig weer zo goed als droog.
Ik daal de Mangart weer af, en ga richting Kobarid, waar ik een stukje van de TET op pak. Helaas blijkt dit hele stuk gewoon verhard, maar het leidt wel over leuke kleine weggetjes. Net voor Tolmin stuit ik op een file, en eenmaal naar voren gekropen word ik gestopt door een brandweerman. Dat betekent meestal niet veel goeds. Voor mij valt de vertraging mee, want na een paar minuten stijgt een traumahelikopter op die blijkbaar net voorbij de bocht op de weg stond. Zodra hij weg is wordt de weg weer vrijgegeven, en kan ik door. Na de bocht ligt een verkreukelde motor onder de vangrail, en een groepje motorrijders staat er verslagen bij te kijken. Dat is vast niet zo heel best afgelopen. Op dit soort moment word je altijd wel weer even met je neus op de feiten gedrukt, en bewust gemaakt van de gevaren.
In Tolmin zet ik de Garmin op de snelste route naar de camping. Het is al half 7, en ik moet nog 1,5 uur terug. Echt snel is die route niet, ik heb het al vaker gereden en het gaat over kleine weggetjes door de bergen, leuk dus. Het asfalt is slecht en door de regen nog behoorlijk nat. Voor de meeste motorrijders geen lekker recept, maar ik vind dit mooi. De weg is uitgestorven, dus ik ga er behoorlijk overheen. Bergop ga je op een motor met relatief weinig vermogen toch niet zo snel over de grens. Ik zit te genieten, en zeker een half uur kijk ik vol gefocust alleen maar naar de weg voor me.
Ik steek de Bohinjsko Sedlo over, met 1500 meter het hoogste punt van deze weg. Sedlo is het Sloveense woord voor zadel, net als Sattel in het Duits. Het laagste punt tussen twee bergen, als de kuil in het zadel van een paard. Een aantal jaar terug reed ik hier door de sneeuw, nu is het gelukkig beter.
Dat ik het tempo van de klim op de afdaling beter niet kan volhouden wordt me duidelijk gemaakt door de ABS die twee keer ingrijpt. Niet heel ernstig, maar op een afdaling over een natte weg gaat het toch snel te hard. De gang eruit dus, want 2 waarschuwingen is genoeg.
Via het toeristische Bled, waar ik dit keer geen zin heb om te stoppen, ben ik om 20:00 uur weer terug op de camping. De bewolking is weer opgetrokken, en de ondergaande zon schijnt prachtig over de het riviertje langs de camping. Koken heb ik geen zin in, dus ik haal een pizza in het restaurant van de camping. Het terras zit vol, dus ik neem het mee naar de tent. Ik ben behoorlijk moe van de dag, ook al was ik pas rond de middag weg, ik heb toch nog 275 kilometer gereden. Na het eten zet ik nog een bakkie, maar ik maak het niet te laat voor ik ga douchen en mijn bed in kruip.
Alexxx_the_one
MF veteraan
Blijft een mooi verhaal on te volgen, maar het valt me op dat je in juni nog best flink wat regen voor je kiezen hebt gehad
- Onderwerp starter
- #62
Dinsdag 14 juni, dag 16. Gereden: 214,5km, Totaal: 3229
Om half 8 ben ik mijn bed uit. Ik begin de dag net als gisteren met een rondje wandelen en dan een ochtendduik in het meer. Dan even douchen, omkleden, broodjes halen en ontbijten. Ik zou er best aan kunnen wennen zo. Ik had vooraf het globale plan om hier nog een extra nacht te blijven en een dag te gaan wandelen, maar ik heb er geen zin in. Ik heb al behoorlijk wat gelopen deze eerste 2 weken, en ik heb zin om weer te gaan rijden. Wie weet kom ik hier over een paar weken op de terugweg nog langs.
Het afrekenen valt me erg mee, 30 euro voor 2 nachten op een grote familiecamping met alles erop en eraan, het kan slechter. Net buiten het dorp stop ik om te tanken en de banden toch nog iets harder op te pompen, en dan ga ik echt op weg. Ik heb aan de hand van de kaart een route door de Karawanken gemaakt, daar ben ik het grootste deel van de dag wel mee zoet. Aan het eind van de middag zien we wel weer verder.
Na een paar kilometer snelweg ga ik er af, om via een route binnendoor naar de Seebergsattel te gaan. Vanuit een zijweg draaien er net 3 andere Nederlandse motorrijders voor me de weg op, dus ik haak er maar bij aan. De eerste is duidelijk het snelst, de tweede volgt nog redelijk, maar de derde is niet zo’n bochtenwonder. Hij rijdt op dezelfde motor als ik, in dezelfde kleurstelling. Hij laat me voorbij, en ik ga op zoek naar zijn twee voorgangers. Net voor de top zit ik achter nummer twee, die ik een tikje verbaasd zie kijken waar zijn maat opeens die snelheid vandaan heeft. Hij heeft even kort storing als ik hem inhaal en hij ziet dat zijn maat ook opeens een ander pak aan heeft en toch iemand anders blijkt te zijn.
Op de top ga ik de grens met Oostenrijk weer over, maar niet voor lang. In een oud motorblaadje las ik dat er een paar kilometer na de top een afslag naar een Panoramaroute is, die zelfs nog een stukje onverhard zou moeten zijn. Aan de voet van de laatste (of eerste) haarspeldbocht aan de Oostenrijkse zijde kom ik inderdaad de afslag tegen. Het is even lastig zoeken, omdat in het stukje uit het motorblad overal de Sloveense namen worden gebruikt, en aan deze kant nog de Oostenrijkse, maar een snelle check op Google-maps en ik zit goed.
Na een paar verharde kilometers over een leuk klein weggetje rij ik op de Pavlicevo Sedlo de grens met Slovenië weer over. Ik volg een klein bordje naar de Panoramaroute, en zowaar wordt het na een tijdje inderdaad onverhard. Het stelt weinig voor, maar dat mag de pret niet drukken. De uitzichten op de omliggende bergen mogen er zeker zijn!
Als ik rond 1 uur langs een mooie picknickplaats kom stop ik even voor de lunch. Het duurt niet lang of er komt een stel op de fiets vanaf de andere kant, en ik hoor ze Nederlands met elkaar praten. Ze hebben net een flink klimmetje achter de rug en zijn ook wel toe aan een pauze. Of ze erbij mogen komen zitten? Geen probleem natuurlijk, en zo zitten we een tijdje te praten over vakanties, en vooral over hoe mooi het hier allemaal is. Leuke mensen. Min of meer gelijk zijn we klaar, en gaan onze weg weer. Ik naar beneden, zij verder naar boven. Ik rij nog een stukje onverhard, maar al snel is het asfalt weer terug.
Na een beetje puzzelen met de niet zo gedetailleerde tekst uit het motorblaadje vind ik nog een stuk onverharde weg, de 926. Ik ga richting wat ze in het motorblaadje de Pungart-pas noemen, maar die benaming kom ik op maps verder nergens tegen. Ik vind uiteindelijk wel de goede route, die vanwege wegwerkzaamheden ook grotendeels gravel is. Ik kom uit in het skigebied Kope, wat er nogal nieuw uitziet. Dit is waarschijnlijk ook de reden dat ik het onverharde weggetje naar Ribnica niet kan vinden. Eén pad eindigt al vrij snel in de tuin van een vakantiehuis, en het andere gaat de skipistes op. Een deel van de pistes is waarschijnlijk pas aangelegd, of aangepast, en het motorblad was al een paar jaar oud. Ik kom hier niet verder, in ieder geval niet op een manier die voor mijn volgeladen motor geschikt is, dus ik besluit maar om te keren en de bewoonde wereld weer op te zoeken.
In het dorp Slovenj Gradec stop ik even om de kaart erbij te pakken en te kijken hoe ik verder ga. Het is inmiddels alweer 4 uur, dus het wordt langzaam tijd om op zoek te gaan naar een camping. Als ik aan het begin van de dag nog geen camping heb bedacht heb kijk ik rond 16:00 uur altijd even wat er binnen 1 á 2 uur rijden op mijn route ligt. In de Archies-app vind ik “Forest camp Mozirje, tents only”, mijn interesse is gewekt. Het ligt hier een uurtje vandaan, en ook nog min of meer in de richting die ik op wil.
In het dorpje Mozirje haal ik nog even wat boodschappen, en ga dan richting de camping die even buiten het dorp ligt. Ik kom uit op een leuke plek in het bos, dit zijn de campings waar ik van hou. De eigenaar onthaalt me zeer vriendelijk, en als welkomstdrankje wordt me lokale Schnaps aangeboden. Daar doe je mij geen plezier mee, maar uit beleefdheid kiep ik het maar naar binnen. Gelukkig blijft het bij één. Ik krijg een rondleiding over de camping, die het huidige team twee jaar geleden in behoorlijk verwaarloosde staat van de vorige eigenaar heeft overgenomen. Nog langer geleden werden er op dit terrein Joegoslavische jeugdkampen gehouden. De nieuwe eigenaren hebben inmiddels de nodige aanpassingen gedaan, die ze terecht trots laten zien. Het moet een milieuvriendelijke camping worden, en alles wordt met de hand en zoveel mogelijk natuurlijke materialen gemaakt. Een beetje alternatief allemaal, maar wel erg leuk. Tents only is het trouwens niet, maar dat maakt niet uit. Het enige minpunt, het blijkt dat de motor niet op het veld mag blijven staan. Daar hou ik niet van, maar het zijn hun regels en ik ben te gast, dus vooruit dan maar.
Ik zet de tent op, en bekijk dan even waar mijn motor zou moeten staan. De parkeerplaats is geheel omgeven door bomen, en vanaf de camping amper te zien. Als iemand ongezien zijn slag wil slaan is dit de plek. Dat zit me toch niet helemaal lekker. Ik loop nog even langs de eigenaar en hang een verhaal op dat ik geen slot bij me heb. “Hij mag niet blijven staan, maar als ik vanavond mijn inspectierondje loop kijk ik wel even de andere kant op” is zijn antwoord. Mooi, dat scheelt weer. Beetje overdreven trouwens, ik ga morgen weer weg dus dat betekent een keer extra het veld op en af rijden dan wanneer ik de motor nu gewoon laat staan. Bovendien staan er tegenover me een aantal stoelen en een fietsenrek van een camper die blijkbaar weg is. Die mogen dus wel in en uitrijden wanneer ze willen, dan moet je dat ook verbieden. Hoe dan ook, ik sta.
In het riviertje achter de camping fris ik even op, want het was weer een hete dag vandaag. De camping heeft een prachtige overdekte buitenkeuken waar iedereen gebruik van mag maken, dat zie je niet vaak buiten Scandinavië. Na het koken en eten bij de ondergaande zon loop ik nog een stukje. Ik wilde even naar het dorpje lopen, maar dat blijkt iets verder weg te zijn dan ik dacht. Na een minuut of 20 keer ik weer om, ik ben volgens Maps pas op de helft dus dat wordt me iets te laat.
Terug op de camping hang ik nog wat rond de tent, en ga dan richting het topstuk van de camping, de eco-shower. Uit hout opgebouwd, en in de open lucht. Door een dubbel houten schot sta je uit het zicht, en met een touwtje sluit je jouw hokje af. Ik als primitieveling die stiekem het liefst het hele jaar door in een tent woont vind dit mooi. Wil ik thuis ook. Of het nou zo eco is dat alles gewoon de grond in loopt weet ik niet, maar origineel is het wel.
Om half 8 ben ik mijn bed uit. Ik begin de dag net als gisteren met een rondje wandelen en dan een ochtendduik in het meer. Dan even douchen, omkleden, broodjes halen en ontbijten. Ik zou er best aan kunnen wennen zo. Ik had vooraf het globale plan om hier nog een extra nacht te blijven en een dag te gaan wandelen, maar ik heb er geen zin in. Ik heb al behoorlijk wat gelopen deze eerste 2 weken, en ik heb zin om weer te gaan rijden. Wie weet kom ik hier over een paar weken op de terugweg nog langs.
Het afrekenen valt me erg mee, 30 euro voor 2 nachten op een grote familiecamping met alles erop en eraan, het kan slechter. Net buiten het dorp stop ik om te tanken en de banden toch nog iets harder op te pompen, en dan ga ik echt op weg. Ik heb aan de hand van de kaart een route door de Karawanken gemaakt, daar ben ik het grootste deel van de dag wel mee zoet. Aan het eind van de middag zien we wel weer verder.
Na een paar kilometer snelweg ga ik er af, om via een route binnendoor naar de Seebergsattel te gaan. Vanuit een zijweg draaien er net 3 andere Nederlandse motorrijders voor me de weg op, dus ik haak er maar bij aan. De eerste is duidelijk het snelst, de tweede volgt nog redelijk, maar de derde is niet zo’n bochtenwonder. Hij rijdt op dezelfde motor als ik, in dezelfde kleurstelling. Hij laat me voorbij, en ik ga op zoek naar zijn twee voorgangers. Net voor de top zit ik achter nummer twee, die ik een tikje verbaasd zie kijken waar zijn maat opeens die snelheid vandaan heeft. Hij heeft even kort storing als ik hem inhaal en hij ziet dat zijn maat ook opeens een ander pak aan heeft en toch iemand anders blijkt te zijn.
Op de top ga ik de grens met Oostenrijk weer over, maar niet voor lang. In een oud motorblaadje las ik dat er een paar kilometer na de top een afslag naar een Panoramaroute is, die zelfs nog een stukje onverhard zou moeten zijn. Aan de voet van de laatste (of eerste) haarspeldbocht aan de Oostenrijkse zijde kom ik inderdaad de afslag tegen. Het is even lastig zoeken, omdat in het stukje uit het motorblad overal de Sloveense namen worden gebruikt, en aan deze kant nog de Oostenrijkse, maar een snelle check op Google-maps en ik zit goed.
Na een paar verharde kilometers over een leuk klein weggetje rij ik op de Pavlicevo Sedlo de grens met Slovenië weer over. Ik volg een klein bordje naar de Panoramaroute, en zowaar wordt het na een tijdje inderdaad onverhard. Het stelt weinig voor, maar dat mag de pret niet drukken. De uitzichten op de omliggende bergen mogen er zeker zijn!
Als ik rond 1 uur langs een mooie picknickplaats kom stop ik even voor de lunch. Het duurt niet lang of er komt een stel op de fiets vanaf de andere kant, en ik hoor ze Nederlands met elkaar praten. Ze hebben net een flink klimmetje achter de rug en zijn ook wel toe aan een pauze. Of ze erbij mogen komen zitten? Geen probleem natuurlijk, en zo zitten we een tijdje te praten over vakanties, en vooral over hoe mooi het hier allemaal is. Leuke mensen. Min of meer gelijk zijn we klaar, en gaan onze weg weer. Ik naar beneden, zij verder naar boven. Ik rij nog een stukje onverhard, maar al snel is het asfalt weer terug.
Na een beetje puzzelen met de niet zo gedetailleerde tekst uit het motorblaadje vind ik nog een stuk onverharde weg, de 926. Ik ga richting wat ze in het motorblaadje de Pungart-pas noemen, maar die benaming kom ik op maps verder nergens tegen. Ik vind uiteindelijk wel de goede route, die vanwege wegwerkzaamheden ook grotendeels gravel is. Ik kom uit in het skigebied Kope, wat er nogal nieuw uitziet. Dit is waarschijnlijk ook de reden dat ik het onverharde weggetje naar Ribnica niet kan vinden. Eén pad eindigt al vrij snel in de tuin van een vakantiehuis, en het andere gaat de skipistes op. Een deel van de pistes is waarschijnlijk pas aangelegd, of aangepast, en het motorblad was al een paar jaar oud. Ik kom hier niet verder, in ieder geval niet op een manier die voor mijn volgeladen motor geschikt is, dus ik besluit maar om te keren en de bewoonde wereld weer op te zoeken.
In het dorp Slovenj Gradec stop ik even om de kaart erbij te pakken en te kijken hoe ik verder ga. Het is inmiddels alweer 4 uur, dus het wordt langzaam tijd om op zoek te gaan naar een camping. Als ik aan het begin van de dag nog geen camping heb bedacht heb kijk ik rond 16:00 uur altijd even wat er binnen 1 á 2 uur rijden op mijn route ligt. In de Archies-app vind ik “Forest camp Mozirje, tents only”, mijn interesse is gewekt. Het ligt hier een uurtje vandaan, en ook nog min of meer in de richting die ik op wil.
In het dorpje Mozirje haal ik nog even wat boodschappen, en ga dan richting de camping die even buiten het dorp ligt. Ik kom uit op een leuke plek in het bos, dit zijn de campings waar ik van hou. De eigenaar onthaalt me zeer vriendelijk, en als welkomstdrankje wordt me lokale Schnaps aangeboden. Daar doe je mij geen plezier mee, maar uit beleefdheid kiep ik het maar naar binnen. Gelukkig blijft het bij één. Ik krijg een rondleiding over de camping, die het huidige team twee jaar geleden in behoorlijk verwaarloosde staat van de vorige eigenaar heeft overgenomen. Nog langer geleden werden er op dit terrein Joegoslavische jeugdkampen gehouden. De nieuwe eigenaren hebben inmiddels de nodige aanpassingen gedaan, die ze terecht trots laten zien. Het moet een milieuvriendelijke camping worden, en alles wordt met de hand en zoveel mogelijk natuurlijke materialen gemaakt. Een beetje alternatief allemaal, maar wel erg leuk. Tents only is het trouwens niet, maar dat maakt niet uit. Het enige minpunt, het blijkt dat de motor niet op het veld mag blijven staan. Daar hou ik niet van, maar het zijn hun regels en ik ben te gast, dus vooruit dan maar.
Ik zet de tent op, en bekijk dan even waar mijn motor zou moeten staan. De parkeerplaats is geheel omgeven door bomen, en vanaf de camping amper te zien. Als iemand ongezien zijn slag wil slaan is dit de plek. Dat zit me toch niet helemaal lekker. Ik loop nog even langs de eigenaar en hang een verhaal op dat ik geen slot bij me heb. “Hij mag niet blijven staan, maar als ik vanavond mijn inspectierondje loop kijk ik wel even de andere kant op” is zijn antwoord. Mooi, dat scheelt weer. Beetje overdreven trouwens, ik ga morgen weer weg dus dat betekent een keer extra het veld op en af rijden dan wanneer ik de motor nu gewoon laat staan. Bovendien staan er tegenover me een aantal stoelen en een fietsenrek van een camper die blijkbaar weg is. Die mogen dus wel in en uitrijden wanneer ze willen, dan moet je dat ook verbieden. Hoe dan ook, ik sta.
In het riviertje achter de camping fris ik even op, want het was weer een hete dag vandaag. De camping heeft een prachtige overdekte buitenkeuken waar iedereen gebruik van mag maken, dat zie je niet vaak buiten Scandinavië. Na het koken en eten bij de ondergaande zon loop ik nog een stukje. Ik wilde even naar het dorpje lopen, maar dat blijkt iets verder weg te zijn dan ik dacht. Na een minuut of 20 keer ik weer om, ik ben volgens Maps pas op de helft dus dat wordt me iets te laat.
Terug op de camping hang ik nog wat rond de tent, en ga dan richting het topstuk van de camping, de eco-shower. Uit hout opgebouwd, en in de open lucht. Door een dubbel houten schot sta je uit het zicht, en met een touwtje sluit je jouw hokje af. Ik als primitieveling die stiekem het liefst het hele jaar door in een tent woont vind dit mooi. Wil ik thuis ook. Of het nou zo eco is dat alles gewoon de grond in loopt weet ik niet, maar origineel is het wel.
von Sprudelwasser
MF'er
Dank je, Frazer, voor je prachtige reisverhalen. Top man! 
lo bmw r80
Kings&Queens BMWr80
Wouw Frazer, wat kan jij lekker schrijven zeg gaaf ik volg vanaf nu ook .
Krijg nu gewoon zin om mijn motor![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
en tentje 
te pakken en te vertrekken alleen al door te lezen. Dat je vooral nog veel mag reizen en schrijven natuurlijk. Ik zie je vast met Kamperen straks leuk.
gaaf ik volg vanaf nu ook .Krijg nu gewoon zin om mijn motor
en tentje te pakken en te vertrekken alleen al door te lezen. Dat je vooral nog veel mag reizen en schrijven natuurlijk. Ik zie je vast met Kamperen straks leuk.
Heerlijk die motorvakanties. Zelf trekken wij in de zomer ook steeds 4 weken uit om een mooie reis te maken. Chapeau dat je alles in een roltas en de koffers van de moto kwijt kan. Zelf rijden wij met een verhuiswagen op 2 wielen en daarachter nog een 700l aanhanger met topkoffer van 280l en dat zit allemaal vol (heb wel een vrouw bij dat scheelt mss 
) Knap geschreven allemaal, een lust om te lezen en kijk alweer uit naar het vervolg! 
) Knap geschreven allemaal, een lust om te lezen en kijk alweer uit naar het vervolg! 
rrblade
Die hard MF'er
Mooi geschreven en leest lekker. Zo in het begin juni toch regelmatig wat regenbuien. De Vrsic kinderkopjes heb je gelukkig droog naar boven kunnen rijden. Ik heb ze een keer nat aangetroffen daar wordt je niet blij van .
Vraagje over dag 15 Slovenie.
Is de tolweg naar de Mangart de 902 ? of ook een deel van de doorgaande weg de 203 ?
Vraagje over dag 15 Slovenie.
Is de tolweg naar de Mangart de 902 ? of ook een deel van de doorgaande weg de 203 ?
- Onderwerp starter
- #67
Het tolgedeelte is alleen de 903, de 203 is vrij. Ongeveer 2km vanaf het begin van de 903 staat het tolhuisje.
De Vrsic heb ik wel eens in de sneeuw gereden, dat was ook spannend. Houdt het leuk he.
Monster796
MF veteraan
Zelf rijden wij met een verhuiswagen op 2 wielen en daarachter nog een 700l aanhanger met topkoffer van 280l en dat zit allemaal vol (heb wel een vrouw bij dat scheelt mss
Doe je je vrouw in die aanhanger dan ofzo?
Kan me anders niet voorstellen wat je met ruim 1000 liter bagage moet.
ON: @Frazer ; lekker verslag, man. Krijg weer zin in het voorjaar op deze manier!
jaap43
MF veteraan
Al veel verhalen van je gelezen mar het blijft altijd weer lekker lezen.
Prachtige foto's
Weet niet wat het is, maar Zwitserland trekt mij, qua natuur, meer dan de andere alpen. echt vaag.
Weet niet wat het is, maar Zwitserland trekt mij, qua natuur, meer dan de andere alpen. echt vaag.
Misschien is de tent wel wat groot,
hier nog wel zonder topkoffer, deze dient voor slaapzakken en hoofdkussens. Bij regenweer was alles anders altijd nat vandaar de uitbreiding.
