Doorliggen
Nog even verder hakken op het medische circuit hier.
Minh’s moeder, een eind in de 90, heeft last van doorligplekken. Men vond het prettig om er een huidarts naar te laten kijken. En een oud-studente van Minh’s oudste zus is huidarts in een ziekenhuis dus die werd vriendelijk gevraagd om langs te komen. Minh was er ook.
Een grandioze flop.
- Ze moesten maar naar een chirurg gaan voor de wond.
- Medicijnen wist ze niet.
- Echte adviezen had ze niet.
- Er moest maar elke dag een verpleegkundige naar kijken om haar zo op de hoogte te houden. (Ehh, waarvoor dan?)
Minh heeft hoofdschuddend haar mond maar gehouden.
Toen ze thuis kwam vertelde ik haar bij wijze van grap dat ze beter naar onze dierenarts had kunnen gaan. Ik kreeg onmiddellijk gelijk.
Ze was net die dag medicijnen voor één van onze honden wezen halen en had het ter sprake gebracht. De man wist wel iets ervan maar had, gezien de overvolle wachtkamer, helaas geen tijd om er dieper op in te gaan.
Maar goed, volgens mij heeft de eerste de beste ziekenverzorgster in een verpleegtehuis in Nederland (veel) meer kennis van dit soort zaken als deze huidarts.
Of is deze klacht gewoon te simpel voor iemand met een dergelijke opleiding en functie?
Of net als gisteren…
Aanvulling
Na overleg met een familielid uit HCM met een volledig andere medische achtergrond (in aids gespecialiseerde arts) toch maar besloten om een ziekenhuis te bezoeken. En daar troffen ze een arts die wel wist waar ze over praatte en ook handelend wist op te treden.
Ze moest meteen blijven en is eergisteren geopereerd. Ze is erg moe en Minh draait nu met een paar broers en zussen een dienst, zodat er dag en nacht twee personen bij het bed aanwezig zijn. Ik pas op de honden.