Nou, effe een update van iemand die niet kan slapen van..... Nou ja, vul maar zelf in.
Zoals ik het ervaren heb.
Ik rij op de Ring. Zit midden in de bocht, en heb mijn ogen al gericht op Klostertal. Ineens schiet het voorwiel weg.
Volgens mij geen enkele aantoonbare reden waarom ik de grip verlies. Geen stuurfout, niet te snel, ik weet het niet.
Ik roep shit en alles wordt zwart.
Als ik bijkom hoor en zie ik Fabian behoorlijk paniekerig roepen.
Ik lig bij iemand in de armen. Ik wil mijn helm afzetten om naar mijn fiets te kijken, en ik heb geen enkel idee meer waar ik op de NS ben.
Ik praat even met Fabian, hij maakt mijn ogen en bril schoon die onder het zand zitten. Klote man….
Ik mag mijn helm niet afzetten. Ik mag niet opstaan. Eigenlijk mag ik van mijn vriend helemaal niks.
Wel moet ik zeggen dat het op zo’n moment heel erg fijn is dat er bekenden in de buurt zijn.
Ik vraag aan Fabian verschillende keren waar ik ben. Even later weet ik het al niet meer.
Daarna gaat mijn helm af, en ze hebben moeite om de “schaar” onder mij dicht te krijgen. Die scharende brancard bedoel ik. Knippen ze mijn nieuwe motorpak ook nog aan gort.
De klootzakken.
Als het dan toch lukt ga ik op de brancard en de ambulance in. Ik zit er nog niet goed in, dan moet ik er weer uit, en ga de traumahelikopter in. Even later stijgen we op, en een minuut op 10 later landen we in Koblenz. Dat gaat dus snel.
Dan naar de röntgen. Er worden een heleboel foto’s gemaakt. Even verteld wat er allemaal pijn doet. Daar ben heel snel mee klaar, alles…
Daarna vertellen ze dat er een ruggenwervel gebroken is.
Dus de scan in. Dat doet pijn….
Niet de scanner, maar de houding die ik moet aannemen. Beide armen moet ik boven mijn hoofd houden. God, wat doet dat pijn. Stiekem moet ik een traantje wegpinken.
Daarna naar de intensive care. Dan komen Karin, Peter en Ingrid waar we een weekendje Eifel mee zouden doen, en Fabian en Joost binnen. Man het doet goed weer bekenden te zien. Nou, daar blijf ik 2 dagen liggen. Ieder uur wordt ik wakker gemaakt voor een controle, en iedere 2 uur krijg ik een spuit tegen de pijn. Boven mij een monitor waar alles in de gaten wordt gehouden. Hartslag, ademhaling enz.
Na 2 dagen word ik verplaatst naar de afdeling chirurgie. Daar zal ik de rest van de week blijven. Men gaat langzaam over op andere pijnstillers, en je krijgt ook nog even verteld dat ik 2 wervels gebroken heb in plaats van een.
Een in de onderrug, en een tussen de schouderbladen. Over bezoek mag ik echt niet klagen.
Natuurlijk als eerste mijn vrouwtje Karin, Joeri, Bart (2X), Fabian (2X), Joost, Milad, Gerco met Francien en Mila, mijn zus met haar man. Ik hoop dat ik niemand vergeten ben.
Nou, en vrijdagmorgen is het eindelijk zover, ik mag naar huis.
De auto in, onderweg nog een keertje gestopt om de benen te strekken.
Zaterdag ga ik nog even naar mijn fiets kijken".
Dit jaar kan ik het verder vergeten. De eerste 12 weken mag ik niet tillen wat zwaarder is dan 5 kg. Dus motorrijden kan ik ook vergeten.
Tegen die tijd is het al bijna oktober. dus dit jaar wordt het niks meer....
Maar goed, 2004 gaan we hopelijk weer starten.
Ik wil langs deze weg iedereen bedanken voor zijn of haar bezoek. Tevens hartelijk dank voor alle reacties. Dat doet je echt goed. Hoezo een grote motorfamilie.
Als er nog mensen zijn die op bezoek willen komen, graag even van te voren een berichtje.