In mijn jongere jaren, een poging gedaan ter reanimatie. (Korte versie)
Daar heb ik een vreselijke trauma aan overgehouden. (Geen begeleiding toentertijd ) moest op een gegeven moment een BHV cursus doen (anders mocht ik mijn job niet meer uitvoeren) Daar heeft echt een extra begeleider mijn moeten ondersteunen. Gelukkig geslaagt.
Maar al 40 jaar, kan ik er niet over praten of ik lig onder de tafel van emoties.
Toch, een tijdje terug, pal achter mijn en mijn vriendin ons rug. Een doffe klap. Twee wagens op elkaar geklapt. Een komt al buitelend op ons af, de anderschiet nog een paar honderd meter door richting een enorme eik. De buitelende wagen komt 3 stappen voor mij op zn wielen tot stilstand, en de berijdster stapt al uit voor ik bij de portier ben. Op mijn vraag of zij gewond is antwoord zij ontkennend.
Mijn vriendin komt teruglopen. En ik vraag haar bij deze vrouw te blíjven. Ondertussen zie ik de ander wagen nog steeds stil! Geen geluid geen beweging. Ik neem een sprint daar heen. Zie de bestuurderszijde in de kreukels. Die deur is niet open te krijgen schat Ik in. Loop naar de andere zijde en ruk die deur open. Ene mistwolk!
Kan de bestuurder dus niet zien.
Hoor ik een stem, 'eindelijk' roepen......
De bestuurster kon haar zijde niet open krijgen! Maar mijn hart zat in mijn keel. Minuten lang niets vernomen van dat voertuig, wat tref ik daar aan?
En toch, ik ga er heen. Zelf met een sprint. Weet je dat doet mij goed! Ik weet nu, ik handel!
Maar de emotie zit mij nu nog hoog.
Groeten Cor.
Laatst bewerkt:
). Klein gehucht staat gewoon een plaatsnaambord. Zegt de politie, plaats bestaat niet. Ik zeg denk t wel want ik sta er nu, gespeld, beschreven waar t ligt, maar nee.
, toen konden ze het wel vinden.
En als het extra moet vullen nog wat haver erdoorheen.
