- Onderwerp starter
- #201
Dinsdag 13 juni 2023: Cochem, DE - Tilburg, NL
Het is 7:00u in de ochtend, de koffie staat alweer te dampen en ik heb me al gedoucht en geschoren. Vanmiddag kom ik weer thuis, dan wil ik wel een beetje fris zijn natuurlijk. De tent staat nog in de schaduw, de dauw op het tentzeil. En mijn ademvocht van de nacht op de binnentent.
Ik neem nog wat tijd om te proberen de boel een beetje te drogen: het grindpad midden over de camping krijgt al wat zonnestralen, dus daar leg ik de spullen op. Het gras is te nat.
Maar lang hou ik dat niet vol, het is weer prachtig weer, de Eifel smeekt me om het asfalt te betreden. Alles in de koffer, dat droogt thuis wel verder!
Het is dinsdag en dat betekent dat ik me wat minder druk hoef te maken over de motorrijders-only wegafsluitingen in de Eifel. Die zijn meestal alleen in het weekend, dus ik kan alle wegen pakken die ik mooi vind. Er is, zoals gewoonlijk, nog geen kip op de weg, het is nog fris en vochtig en het rijdt weer erg lekker. Doe mij maar de ochtend boven de middag, any day!
Bocht na bocht rolt onder de kleine 12-inch wielen door. Af en toe even inhouden voor een 50km-stuk en dan weer door naar de 70 en 100-gebieden. Ik raak in een trance, tussen leven in het moment, teren op de energie van de laatste 11 dagen en genieten van het vooruitzicht om weer thuis te komen. Ik voel me de koning van de wereld.
Middenin de Eifel moet er natuurlijk nog even een plaatje worden geschoten. Al ben ik hier al zo vaak geweest, het blijft hartstikke mooi en een genot voor alle zintuigen.
En eentje speciaal voor het modernvespa.com-forum…
Ik besluit om de route iets aan te passen. Ik had oorspronkelijk bedacht zo direct mogelijk naar huis te rijden vanaf Cochem, maar als ik dan zo dicht in de buurt van de Nürburgring kom, vind ik het toch wel leuk om daar nog even een bezoekje te brengen. Ik vind het immers altijd fijn om daar te zijn en wie weet gebeurt er nog wat.
Helaas, er is momenteel geen vertier op de baan, dus verder dan een snelle foto en een rondje langs de oude Nordschleife kom ik niet. Dan maar door naar huis!
Ik zet de vaart er goed in. Nog 2,5 uur rijden en dan kan ik eindelijk alle ervaringen live delen, in plaats van enkel via Polarsteps. En natuurlijk horen, zien en ervaren hoe het thuisfront het gehad heeft, 11 dagen zonder mij over de vloer. Zo'n lange tijd, dat is immers ook een nieuwe ervaring voor ze.
Via de B258 vlieg ik naar Aken, steek bij Vaals de grens met Nederland over (dat gaat daar altijd heel ongemerkt, merk ik) en ga op zoek naar een plekje om te lunchen. Mijn allerlaatste etentje alleen voor de komende tijd. In Vaals zijn voldoende cafétjes, maar daar is het me veel te druk. Dat laatste hapje mag wel een beetje leuk zijn, toch? Nog een stukje door over de provinciale weg en na een kilometer of 9 zie ik een leuk terrasje bij Wittem, tegenover het kasteel.
Ik parkeer de volgeladen Vespa recht voor het terras, zoek een fijn tafeltje uit en voel me de koning. En de koning, die verdient een uitsmijter: als je in elk land eet wat ze daar het liefst serveren, dan hoort er hier toch écht een uitsmijter bij.
Vooraf had ik verwacht dat ik bij zo’n laatste lunch wel met wat weemoed zou terugdenken aan de reis. Immers, de ultieme vrijheid komt ten einde, de sleur van alledag staat weer voor de deur. Maar zo voelt het totaal niet. Terwijl ik geniet van mijn uitsmijtertje, besef ik dat ik het echt prima vind zo.
Natuurlijk, langer op pad, meer avontuur, dat lonkt altijd. Maar thuis is het óók fijn. Soms moet je ook een tijdje alleen op pad gaan om weer te beseffen hoe fijn het thuis eigenlijk is. En als je beide kunt combineren, jezelf vinden op je eenzame reizen en genieten van je leven thuis met je gezin, dan heb je het uitstekend voor elkaar.
En om Annette van de gezellige avond van een dag eerder in herinnering te halen: dan heb je misschien wel genoeg.
Genoeg gemijmerd, gas erop. De A2 en de A58 wachten op me! Ik betaal, spring op de Vespa, zet de muziek op 100% en stuif via Wijlre, Schin op Geul en Valkenburg richting de A2. Waar ik de hele rit de slijtage van de Vespa in ogenschouw heb genomen (snelwegen zijn niet bepaald top voor de varioriem) kan het me nu gestolen worden: na ruim 3.500 kilometer zal die laatste 150 km er ook nog wel bij kunnen. En ik wil mijn lief in mijn armen sluiten, dus optiefen in je A5, Tesla en E-klasse: Joeri op z’n opgevoerde brommer wil erlangs!
De A2 suist onder me door en bij Eindhoven wordt het allemaal weer erg vertrouwd. Hop, de A58 op, langs Oirschot, langs het rare kunstwerk in de elleboog met de A65, onder Tilburg door, uitvoegstrook op, nog even flink duwen op de ringbaan (daar mag je 80 en op een 80-weg is het met een Vespa altijd makkelijker duwen dan op een 100-weg ;-) ), stoplichtje, rotonde, nog een rotonde, ventweg, oprit op… thuis!
En dan komt de grote vraag, die deze hele trip kan maken of breken. Hoe is mijn vrouw? Is ze gesloopt na 11 dagen het huishouden alleen runnen? Of is ze vooral blij me te zien? Waar zit haar aandacht? Dat is belangrijk voor me: als ik merk dat zij 11 dagen lang is afgebroken, zal ik toch met minder plezier aan deze toer terugdenken. Dat is het me niet waard.
Als ik de voordeur open doe, weet ik direct hoe laat het is. Bijna zingend komt ze de trap af vliegen. Ze heeft haar boontjes prima gedopt deze periode. Wat ben ik blij voor haar - en voor mezelf.
Wederom: I’m a lucky guy.
Het is 7:00u in de ochtend, de koffie staat alweer te dampen en ik heb me al gedoucht en geschoren. Vanmiddag kom ik weer thuis, dan wil ik wel een beetje fris zijn natuurlijk. De tent staat nog in de schaduw, de dauw op het tentzeil. En mijn ademvocht van de nacht op de binnentent.
Ik neem nog wat tijd om te proberen de boel een beetje te drogen: het grindpad midden over de camping krijgt al wat zonnestralen, dus daar leg ik de spullen op. Het gras is te nat.
Maar lang hou ik dat niet vol, het is weer prachtig weer, de Eifel smeekt me om het asfalt te betreden. Alles in de koffer, dat droogt thuis wel verder!
Het is dinsdag en dat betekent dat ik me wat minder druk hoef te maken over de motorrijders-only wegafsluitingen in de Eifel. Die zijn meestal alleen in het weekend, dus ik kan alle wegen pakken die ik mooi vind. Er is, zoals gewoonlijk, nog geen kip op de weg, het is nog fris en vochtig en het rijdt weer erg lekker. Doe mij maar de ochtend boven de middag, any day!
Bocht na bocht rolt onder de kleine 12-inch wielen door. Af en toe even inhouden voor een 50km-stuk en dan weer door naar de 70 en 100-gebieden. Ik raak in een trance, tussen leven in het moment, teren op de energie van de laatste 11 dagen en genieten van het vooruitzicht om weer thuis te komen. Ik voel me de koning van de wereld.
Middenin de Eifel moet er natuurlijk nog even een plaatje worden geschoten. Al ben ik hier al zo vaak geweest, het blijft hartstikke mooi en een genot voor alle zintuigen.
En eentje speciaal voor het modernvespa.com-forum…
Ik besluit om de route iets aan te passen. Ik had oorspronkelijk bedacht zo direct mogelijk naar huis te rijden vanaf Cochem, maar als ik dan zo dicht in de buurt van de Nürburgring kom, vind ik het toch wel leuk om daar nog even een bezoekje te brengen. Ik vind het immers altijd fijn om daar te zijn en wie weet gebeurt er nog wat.
Helaas, er is momenteel geen vertier op de baan, dus verder dan een snelle foto en een rondje langs de oude Nordschleife kom ik niet. Dan maar door naar huis!
Ik zet de vaart er goed in. Nog 2,5 uur rijden en dan kan ik eindelijk alle ervaringen live delen, in plaats van enkel via Polarsteps. En natuurlijk horen, zien en ervaren hoe het thuisfront het gehad heeft, 11 dagen zonder mij over de vloer. Zo'n lange tijd, dat is immers ook een nieuwe ervaring voor ze.
Via de B258 vlieg ik naar Aken, steek bij Vaals de grens met Nederland over (dat gaat daar altijd heel ongemerkt, merk ik) en ga op zoek naar een plekje om te lunchen. Mijn allerlaatste etentje alleen voor de komende tijd. In Vaals zijn voldoende cafétjes, maar daar is het me veel te druk. Dat laatste hapje mag wel een beetje leuk zijn, toch? Nog een stukje door over de provinciale weg en na een kilometer of 9 zie ik een leuk terrasje bij Wittem, tegenover het kasteel.
Ik parkeer de volgeladen Vespa recht voor het terras, zoek een fijn tafeltje uit en voel me de koning. En de koning, die verdient een uitsmijter: als je in elk land eet wat ze daar het liefst serveren, dan hoort er hier toch écht een uitsmijter bij.
Vooraf had ik verwacht dat ik bij zo’n laatste lunch wel met wat weemoed zou terugdenken aan de reis. Immers, de ultieme vrijheid komt ten einde, de sleur van alledag staat weer voor de deur. Maar zo voelt het totaal niet. Terwijl ik geniet van mijn uitsmijtertje, besef ik dat ik het echt prima vind zo.
Natuurlijk, langer op pad, meer avontuur, dat lonkt altijd. Maar thuis is het óók fijn. Soms moet je ook een tijdje alleen op pad gaan om weer te beseffen hoe fijn het thuis eigenlijk is. En als je beide kunt combineren, jezelf vinden op je eenzame reizen en genieten van je leven thuis met je gezin, dan heb je het uitstekend voor elkaar.
En om Annette van de gezellige avond van een dag eerder in herinnering te halen: dan heb je misschien wel genoeg.
Genoeg gemijmerd, gas erop. De A2 en de A58 wachten op me! Ik betaal, spring op de Vespa, zet de muziek op 100% en stuif via Wijlre, Schin op Geul en Valkenburg richting de A2. Waar ik de hele rit de slijtage van de Vespa in ogenschouw heb genomen (snelwegen zijn niet bepaald top voor de varioriem) kan het me nu gestolen worden: na ruim 3.500 kilometer zal die laatste 150 km er ook nog wel bij kunnen. En ik wil mijn lief in mijn armen sluiten, dus optiefen in je A5, Tesla en E-klasse: Joeri op z’n opgevoerde brommer wil erlangs!
De A2 suist onder me door en bij Eindhoven wordt het allemaal weer erg vertrouwd. Hop, de A58 op, langs Oirschot, langs het rare kunstwerk in de elleboog met de A65, onder Tilburg door, uitvoegstrook op, nog even flink duwen op de ringbaan (daar mag je 80 en op een 80-weg is het met een Vespa altijd makkelijker duwen dan op een 100-weg ;-) ), stoplichtje, rotonde, nog een rotonde, ventweg, oprit op… thuis!
En dan komt de grote vraag, die deze hele trip kan maken of breken. Hoe is mijn vrouw? Is ze gesloopt na 11 dagen het huishouden alleen runnen? Of is ze vooral blij me te zien? Waar zit haar aandacht? Dat is belangrijk voor me: als ik merk dat zij 11 dagen lang is afgebroken, zal ik toch met minder plezier aan deze toer terugdenken. Dat is het me niet waard.
Als ik de voordeur open doe, weet ik direct hoe laat het is. Bijna zingend komt ze de trap af vliegen. Ze heeft haar boontjes prima gedopt deze periode. Wat ben ik blij voor haar - en voor mezelf.
Wederom: I’m a lucky guy.
Laatst bewerkt:
.
