NVVM stopt met geven van trainingen (wordt LCVM)

[Heelhouder]

Er ligt een persbericht bij het ANP dat de NVVM stopt met het geven van trainingen. Er is een nieuwe club opgericht de LCVM.

Cursisten die al hebben ingeschreven (en betaald) kunnen zich bij die club melden.

De regiotrainigen gaan in praktisch ongewijzigde vorm door.

De circuitdagen op Lelystad gaan via de LCVM ook gewoon door. De instructeurs van de LCVM komen bijna allemaal bij de NVVM vandaan.

De LCVM kun je bekijken op www.lcvm.nl

 

[Snarfman]

Nou... één ding is duidelijk... het is een zootje bij de NVVM, maar daar zijn hier meerdere topics over geweest. Raar trouwens dat dit ANP bericht weer te lezen is op de website van LCVM Volgens mij is daar fikse ruzie en ze zoeken het maar uit! Ga daar als potentiële klant van rijvaardigheidscursussen wel een deurtje verder.

[me]Snarfman weet zeker: zijn VRO-1 bij de KNMV.[/me]

 

[Spider]

[Edit Spider: wordt LCVM toegevoegd aan de titel]

 

[Heelhouder]

Raar trouwens dat dit ANP bericht weer te lezen is op de website van LCVM Volgens mij is daar fikse ruzie en ze zoeken het maar uit!

Helaas voor jou is het wat minder spannend. De belasting vindt dat de vergoeding die wordt betaald aan instructeurs geen vergoeding is maar loon (waar belasting over moet worden betaald). Daarom is de oprichter van de NVVM er mee gestopt. Een heleboel anderen (waaronder veel instructeurs) zijn het daar niet mee eens en willen doorgaan.

En dat gebeurt dan in een andere organisatie en met een andere naam.

Dus zo vreemd is het niet dat je het persbericht leest bij de LCVM

 

[Snarfman]

Kan me eigenlijk niet voorstellen dat dat nu pas een probleem is met de belastingdienst. Ik ben ooit (bestuurs)lid geweest van een bewonersvereniging die in een collectieve ruimte een bar runde. Fooienpot voor de vrijwillige barkeeper was niet een probleem, maar eventuele vaste vergoeding voor het draaien van bardiensten door vrijwilligers kon niet vanwege de belastingdienst. Ik praat nu over ruim 10 jaar terug. Al bij het oprichten van de NVVM moet dat probleem dan gespeeld hebben of iemand heeft zijn huiswerk niet gedaan (en heeft dus nu de belastingdienst op zijn nek).

Ondertussen kan de argeloze bezoeker van de NVVM site nog steeds een cursus boeken Als de LCVM de cursussen overneemt zou ik toch ook al een link verwachten op de site van de NVVM zodat klanten niet op het verkeerde been worden gezet. Zeker als de overgang van NVVM naar LCVM in goede harmonie is gegaan moet zo'n mededeling op de site van de NVVM geen probleem zijn. Of zie ik wat over het hoofd?

 

[Heelhouder]

Nee je ziet niets over het hoofd. Eerlijk gezegd snapt niemand iets van de problemen met de belasting want Hans zei altijd dat dit allemaal keurig was geregeld. Blijkbaar is dit niet zo (of de belasting is van mening veranderd, je weet het nooit met die mannen)

Het overnemen van de site, of daar verwijzen naar de LCVM ligt moeilijk omdat die site op naam staat van iemand anders en je het risico loopt dat dan de belasting de LCVM ziet als een voortzetting van de NVVM en dan misschien gaat proberen het een en ander te verhalen.

Wel is er besloten dat gedupeerden (mensen die al betaald hebben voor een curus) zich kunnen melden bij de LCVM en dat daar iets voor wordt geregeld.

Ik geef zelf regiotraining en ik zou er NIET mee zitten om een keer zonder vergoeding te rijden met mensen die al betaald hebben aan de NVVM.

Ik denk dat het goed is om te weten, dat de instructeurs echt alleen een vergoeding ontvangen voor gemaakte kosten (lunch/km/afschrijving leermiddelen).

Het is en zal ook bij de LCVM zo zijn dat als je het als instructeur doet voor het geld, dat je dan beter een krantenwijk kunt nemen.

Ik doe het om 2 redenen: 1e Ik vind het verschrikkelijk leuk. 2e Als je ziet hoe weinig vaardigheid vele motorrijders hebben op het gebied van remmen, stuurtechniek en je realiseert dat die dus in noodsituaties een stuk minder kansen hebben dan de wel getrainde motorrijder dan is er nog een hoop te doen op dit gebied.

En ik ben er van overtuigd dat de LCVM met als instructeurs motoragenten en ex-motoragenten daaraan een hoop kan bijdragen.

 

[Mark TT]

Ik sluit mij daar volledig bij aan !!!



Je bedoeld waarschijnlijk dat je er NIET mee zou zitten dat.......

Niemand wordt gedupeerd !! Dat is het uitgangspunt

 

[Heelhouder]

Foutje, woordje NIET is toegevoegd

 

[Fuck Het Milieu]

Nou... één ding is duidelijk... het is een zootje bij de NVVM, maar daar zijn hier meerdere topics over geweest. Raar trouwens dat dit ANP bericht weer te lezen is op de website van LCVM Volgens mij is daar fikse ruzie en ze zoeken het maar uit! Ga daar als potentiële klant van rijvaardigheidscursussen wel een deurtje verder.

[me]Snarfman weet zeker: zijn VRO-1 bij de KNMV.[/me]

Tis voorlopig bij al die VRO verzorgers een zooitje.
Wel veiligheid hoog int vaandel hebben maar niet elkaars cursussen erkennen.
Zo lang dat is, is ook de KNMV geen haar beter!

 

[Snarfman]

Daar heb je wel een punt. Ik vind het ook jammer dat er geen standaard is van oefeningen/vaardigheden voor zo'n VRO cursus. De reden waarom ik dan voor de KNMV kies, is dat het de meest gerenomeerde opleiding is. Dat zegt niet alles, maar het is de beste (of: minst slechte) garantie die je op dit moment kan krijgen. Inhoudelijk heb ik diverse kritieken gehoord op de slordige organisatie bij de NVVM, niet alleen via dit forum, maar ook daarbuiten. Weet van een collega dat hij graag met mij mee gaat naar VRO-1 van de KNMV omdat hij de vergelijkbare cursus van de NVVM teleurstellend vond. Daarnaast weet je nu wel dat je korting kan krijgen bij de verzekering op basis van een VRO, maar de LCVM zal opnieuw erkenning van de verzekeringsmaatschappijen moet krijgen voordat je als klant die korting op de premie kan krijgen.

Ik hoop dat de LCVM wel slaagt en wens ze veel succes. Een beetje concurrentie kan nooit kwaad.

 

[RUUD1TJE]

. Daarnaast weet je nu wel dat je korting kan krijgen bij de verzekering op basis van een VRO, maar de LCVM zal opnieuw erkenning van de verzekeringsmaatschappijen moet krijgen voordat je als klant die korting op de premie kan krijgen.

Ik hoop dat de LCVM wel slaagt en wens ze veel succes. Een beetje concurrentie kan nooit kwaad.

we hebben al van diverse verzekeringen de erkenning en proberen dit alleen uit te breiden

 

[Fuck Het Milieu]

TOen er nog wat te winnen viel bij de NVVM (en ik weinig geld had) deed ik elk jaar een cursusje.

Kheb toen alleen nooit de korting gekregen op mijn verzekering.
Elke keer na zo'n cursus gevraagd maar nooit gehonoreerd.
Wel jammer van de AMEV, maar daar zit ik nu ook niet meer (en niet zo zeer doordat ik die korting niet kreeg)
Op beurzen legde ik het bij de NVVM ook regelmatig neer maar daar werd ik op het laatst weggsnauwd.

LCVM, bevat dezelfde mensen he????

 

[Heelhouder]

TOen er nog wat te winnen viel bij de NVVM (en ik weinig geld had) deed ik elk jaar een cursusje.

Kheb toen alleen nooit de korting gekregen op mijn verzekering.
Elke keer na zo'n cursus gevraagd maar nooit gehonoreerd.
Wel jammer van de AMEV, maar daar zit ik nu ook niet meer (en niet zo zeer doordat ik die korting niet kreeg)
Op beurzen legde ik het bij de NVVM ook regelmatig neer maar daar werd ik op het laatst weggsnauwd.

LCVM, bevat dezelfde mensen he????

Dezelfde mensen? Wel als het gaat om de instructeurs. Als het gaat om de leiding: Nee. Op de beurs: In Utrecht heb ik zelf de laatste 2 jaar gestaan en ik vond de sfeer gezellig en ontspannen en ik heb niets gemerkt dat er iemand verkeerd te woord zou zijn gestaan.

Wel weet ik, dat de leiding (uit kostenoverweging) soms samen met anderen een stand had, waarbij voor mij wildvreemde mensen in NVVM-kleding stonden. Probeer de LCVM-stand in Utrecht maar eens. Dan kun je kijken of je daar wel deskundig(en hopelijk aardig) te woord wordt gestaan.

 

[koos1]

Toevallig las ik dit bericht en moet zeggen dat ik wat geschrokken ben.
Jarenlang heb ik de nvvm gevolgd en ook als instrukteur ben ik daar werkzaam geweest.
Ik heb altijd goede kontakten gehad en vind het diepdroevend dat het op deze manier afgelopen moet zijn.
Goed te horen dat er instrukteurs zijn die de handen ineen hebben geslagen om verder te gaan.
Veel succes

 

[*Aphrodite*]

 

[RUUD1TJE]

Op zondag 01 februari 2004 14:05 schreef *Aphrodite* het volgende:
LCVM is computercriminaliteit.

De persoon achter de LCVM werkt met gestolen computerbestanden van
motorrijders, is zelf helemaal geen motorrijder en heeft al helemaal geen verstand van motorcursussen.
Hij maakt misbruik van de namen van motorclubs die geen enkele samenwerking
hebben met die man.
Hij brengt straks ook de instructeurs die hij voorliegt in de problemen
en ook de circuitdagen die hij op zijn website promoot zijn fake!

ik begrijp dat je als dochter voor je vader kiest maar om dan gelijk maar de LCVM in een kwaad daglicht te zetten vind ik ver gaan
er zijn wel meer bedrijven waar de hoofdpersoon(lees geld schieter) niet alle kennis van de bedrijfstak heeft. maar zijn vaak wel goede zaken lieden die er een gezond bedrijf van kunnen maken

 

[RUUD1TJE]

al de instukteurs die de cursussen verzorgen hebben al diverse jaren ervaring

 

[koos1]

aphrodite, ik snap er niets meer van,
licht eens toe!!!
Omdat ik ook instrukteur ben en mijn gedachten nu richting lcvm gaan wil ik weleens weten wat er aan de hand is

koos

 

[*Aphrodite*]

 

[N!co]

Kwam ik toevallig tegen, is ook een verhaal...

post in newsgroup nl.motorfiets

Subject: Verhaal RDDM

View: Complete Thread (6 articles)       
Original Format      
Newsgroups: nl.motorfiets
Date: 1997/12/11
      

Hoe kom ik zo stom......????
Het volgende verhaal, geschreven door de vrouw van een enthousiast
motorrijder, berust op waar gebeurde feiten. Elke overeenkomst met
bestaande personen en/of organisaties is volkomen toevallig.

Er was eens, nog niet zo lang geleden, een gewoon gezin. Zoals een
gemiddeld gezin betaamt bestond het uit een vader, een moeder, een zoon,
een dochter en twee asielkatten. Ze woonden in een rijtjeshuis, gingen
elk jaar met vakantie en waren heel tevreden met hun tweedehands Kadett.
De rolverdeling was heel traditioneel. De vader werkte hard en zorgde
voor het inkomen. De moeder verzorgde huis en tuin, natje en droogje,
was en strijk en zorgde dat er niet meer uitgegeven werd dan er in kwam.
Sinds de kinderen klaar waren met hun studie was dat laatste niet echt
moeilijk meer.
Ze waren niet dom, maar bij het woord 'advocaat' dachten ze vooral aan
een gele substantie die je met of zonder slagroom at of op feestdagen
over ijs of chocoladevla gooide.
Vader Gewoon was dol op motorrijden. Alles wat maar iets met motoren te
maken had had zijn interesse. Hij las alle motorbladen , was lid van de
K.N.M.V. reed regelmatig georganiseerde toertochten en volgde elke
cursus die er op motorgebied maar op de markt kwam.
Moeder Gewoon had ook een hobby. Ze 'speelde' graag met letters en
woorden. Puzzelen, rijmen, verhalen en slagzinnen maken, ze deed aan
alle woordspelletjes mee. Zo nu en dan won ze zelfs een prijsje met een
inzending, zodat ook de andere gezinsleden wel eens een beroep op haar
deden voor een slagzin.
Die combinatie van hobbies zou het gezin Gewoon nog danig opbreken.
Pasgeleden kregen ze namelijk een belangrijke brief. Zo belangrijk dat
in een gewone brief werd vermeld dat er nog zo'n brief aangetekend was
verstuurd. Omdat Ma Gewoon die ochtend, toen de post aan de deur kwam
met de aangetekende brief, belangeloos aan het werk was voor een
sportvereniging lag er een briefje in de bus dat ze de brief op het
postkantoor kon halen. Dat doe je toch niet als je al weet wat erin
staat? Wat een verspilling van tijd en geld. Maar goed, die brief was
van een echte advocaat. Nee, niet van Zwarte Kip, Bols of Wenneker maar
van zo'n geleerde meneer van minstens Fl. 250,- per uur.
Dat bedrag bleek peanuts te zijn bij wat de inhoud van de brief
beloofde. Fl. 5000,- betalen per overtreding van artikel zus en zo van
een contract. Ma Gewoon rekende uit haar hoofd snel even uit dat ze
dakloos, autoloos en brodeloos zouden zijn als de opdrachtgever van de
advocaat in zijn recht stond. Maar stond hij in zijn recht? Ma sommeerde
pa eens even na te gaan wat er afgesproken, getekend en gebeurd was.
Zelf liet ze haar gedachten even teruggaan naar die dag dat het allemaal
begon.
Zoals elk jaar bezocht vader Gewoon in 1991 de jaarlijkse motorbeurs.
Hij kwam thuis met de nodige folders, stickers en reclamepresentjes.
Natuurlijk werden die thuis nog eens uitgebreid bekeken. Een foldertje
van een vereniging die tot doel had de rijvaardigheid van motorrijders
te verbeteren, we zullen hem R.D.D.M. noemen, nodigde uit mee te doen
met een slagzinnenwedstrijd. Natuurlijk werd de hulp van Ma Gewoon
ingeroepen en het formuliertje ingevuld en opgestuurd. Ze wilden wel
opvallend veel weten. Niet alleen naam en adres moesten worden ingevuld,
maar ook welke motor je reed, hoe lang je al motor reed en welke
rijopleidingen je zoal gevolgd had. Het prijzenpakket was duidelijk
gebietst bij het bedrijfsleven. Misschien wilden ze daarom zoveel
gegevens, want wat heb je aan een nieuwe uitlaat als je niet eens een
motor hebt.
Begin 1992 een telefoontje van de R.D.D.M. Nee, niet "hartelijk
gefeliciteerd, U hebt een prijs gewonnen" maar of vader Gewoon geen
interesse had instructeur te worden bij de nieuwbakken vereniging. Het
werd niet echt betaald (dat vond Pa Gewoon niet vreemd. Hij en de rest
van zijn gezin doen genoeg vrijwilligerswerk om te weten dat dat
gebruikelijk is bij een vereniging) maar een ruime onkostenvergoeding
zou ervoor zorgen dat een dag lekker motorrijden geen cent kostte.
Bovendien werd gezorgd voor bij- en nascholing. Pa Gewoon had alle
mogelijke en onmogelijke cursussen gevolgd en wist heel goed hoeveel
geld daarin ging zitten. Mijn liefje wat wil je nog meer. En ook nog een
goed doel dienen, want Pa Gewoon vond ook dat er te veel motorrijders
door gebrek aan ervaring, motorbeheersing en verkeersinzicht slachtoffer
werden van het feit dat een motor geen kreukelzone of airbag heeft. Pa
werd uitgenodigd een dag mee te rijden in Rotterdam. Hij moest daarvoor
Fl. 65,- betalen maar zou die bij gebleken geschiktheid terugkrijgen.
Ma vond dat wel vreemd. Zij doet vrijwilligerswerk bij een
sportvereniging en krijgt niet alleen alle voorgeschoten kosten terug,
maar kan ook de benzine van de reis erheen declareren.
Op naar Rotterdam dus. Pa werd gekeurd en goed bevonden. De Fl. 65,-
werd nooit terugbetaald, maar een kniesoor die daarop let als je zo een
wereldbaan kunt krijgen. Er kwam een uitnodiging voor een bijeenkomst
van nieuwbakken instructeurs. Dat bleken er nogal wat te zijn. Er werd
uitgelegd hoe het allemaal werkte. Wie mee wilde doen moest even een
handtekening zetten en het feest kon beginnen. Hoewel..... er moest
eerst nog wel wat materiaal worden aangeschaft. Wat pilonnen, een
tennisbal....... Wel zelf betalen natuurlijk. Ma rekende even (ze was
niet alleen goed met woorden, ook met cijfers kon ze aardig uit de
voeten) en kwam tot de conclusie dat deze niet betalende wereldbaan al
Fl. 200,- had gekost voor er ook maar één cursist was aangemeld.
Maanden gingen voorbij zonder taal of teken van de R.D.D.M. Zou de
vereniging nu al ter ziele zijn? De bedoeling was toch goed en
motorrijden is nog steeds erg in. Waar blijven die leerlingen dan?
Tot op een dag de post een brief brengt. De R.D.D.M. bestaat nog steeds
en organiseert een lang kennismakingsweekend voor haar instructeurs in
de Eifel. Natuurlijk gaat het echtpaar Gewoon mee. Ze betalen Fl. 362,-
en vol goede moed rijden ze in de stromende regen naar het verzamelpunt
net over de Duitse grens. De uitspanning waar ze verwacht worden blijkt
gesloten. Beetje slordig van de organisatie om niet even te informeren
naar de vrije dag van de uitbater maar gelukkig is vlakbij nog een café
waar de koffie bruin is. Ze blijken niet de enige te zijn die dit
alternatief hebben gevonden. De zaak zit vol R.D.D.M. weekendgangers.
Op naar het einddoel. Hoe gevaarlijk slecht weer is voor motorrijders
blijkt als een paar instructeurs in een bocht slippen en van de weg
raken. Gelukkig vallen de verwondingen mee, maar er is behoorlijk wat
materiële schade. De familie Gewoon neemt aan dat dat allemaal goed
geregeld zal worden. De voorzitter werkt bij een grote
verzekeringsmaatschappij, dezelfde die de vereniging sponsort, dus dat
zit vast wel snor.
Bij het bungalowpark aangekomen blijken ze met 6 willekeurige personen
in een appartement gehuisvest te zijn. Jong of oud, roker of verwoed
anti-roker, met voorkeur is geen rekening gehouden. De familie Gewoon
zit er niet mee. Ze passen zich meestal gemakkelijk aan.
Als het toch nog droog wordt die middag en ze op het terras van het
parkrestaurant iets drinken is de voorzitter van de R.D.D.M. daar ook.
Hij wordt even weggeroepen en legt zijn papieren op tafel. Ma Gewoons
blik valt op de rekening van het bungalowpark. Een snelle rekensom (
daar was ze goed in, weet je nog) zorgt dat ze denkt:" Zo, dat wordt een
vijfsterren-afscheidsdiner of er is hier iemand die dit weekend leuk
verdiend."
Het werd het laatste. Het afscheidsdiner werd een mager 25,-D.M. menu.
Er ontstonden al de eerste avond irritaties over het afrekenen van een
bord patat frites ( wat kost dat nou helemaal als je zo'n weekend leuk
verdiend aan de bungalows) en toen er vragen kwamen over hoe de
vereniging statutair in elkaar zat werd de voorzitter merkbaar
geïrriteerd en gaf geen duidelijk antwoord.
De beloofde toertocht werd een flop. Er bleek niets georganiseerd. Er
werd alleen maar lang, hard en macho gereden. Vooral door de voorzitter.
Gelukkig heeft hij deskundige instructeurs aangetrokken, want als hij
zelf les moest geven was zijn vereniging snel ter ziele.
Ma Gewoon was wat dat betreft misschien wat verwend. Ze waren al jaren
samen door Europa gereden en altijd hadden ze leuke plekjes
gevonden,waren ze tijdig gestopt om de benen te strekken en iets te
drinken en voor zover ze konden nagaan hadden ze nergens het negatieve
imago, dat de motorrijder jammer genoeg bij veel mensen heeft, eer aan
gedaan. Hier zag ze hoe dat imago tot stand was gekomen. Vol gas op de
rechte stukken ook al was dat dwars door een dorpje.
De bedoeling van de reis, kennismaken met collega instructeurs, kwam
niet van de grond. De huisjes waren te klein om met de hele ploeg bij
elkaar te gaan zitten en door allerlei irritaties viel de groep in
kleine groepjes uiteen. De familie Gewoon heeft er trouwens niemand
ontmoet die al een cursusdag heeft gegeven. Wel werd door de voorzitter
te pas en te onpas geroepen: "Pas op of je krijgt geen cursisten."
Het is intussen 1993.
Pa Gewoon wordt gebeld of hij een dag de stand van de R.D.D.M. wil
bemannen. Er is niets verplicht, maar de voorzitter laat wel
doorschemeren dat niet meewerken betekent: geen cursisten. Ma denkt er
het hare van. Ze verdenkt de voorzitter ervan dat hij zoveel
instructeurs een vette hap voorhoudt dat hij ze tegen elkaar kan
uitspelen. Haar vrouwelijke intuïtie fluistert haar in: Kappen met die
handel. Die voorzitter is en gluupertie (op z'n Bartjes) die snel rijk
wil worden en een ander het werk op laat knappen. Ze kan pa niet
overtuigen. Hij staat volledig achter de doelstelling van de vereniging
en wil daar graag zijn medewerking aan verlenen.
Pa Gewoon staat op zijn vrije dag op de beurs en komt terug met een
sweater. Verplichte kledij. De cursisten moeten toch kunnen zien wie de
instructeur is. Kosten Fl. 39,95 of daaromtrent. Betaald door de
instructeur. Ma heeft net die morgen de nieuwe relatiegeschenkengids
toegestuurd gekregen (vanwege haar werk bij de sportclub, weet je nog).
Als je er genoeg besteld kost de sweater nog niet de helft van wat pa
ervoor betaald heeft. Aangezien de naam van een grote
verzekeringsmaatschappij in koeieletters vermeld staat krijgt ma het
donkerbruine vermoeden dat iemand hier grof aan verdiend en dat is niet
de instructeur!!!!!
Eindelijk is het dan zover. De verplicht vrijwillige beursdag heeft zijn
vruchten afgeworpen. Om acht uur loopt de wekker af. Ma vindt dat idioot
vroeg voor een vrije dag, maar volgens Pa kunnen de cursisten vanaf half
negen aanbellen en koffie zit wel bij de vergoeding inbegrepen Ma!
Ma gaat zuchtend koffie zetten en moppert dat zij niet is ingehuurd door
de R.D.D.M. Natuurlijk krijgen die mensen koffie. Hier is nog nooit
iemand de deur uitgegaan zonder koffie aangeboden te krijgen maar waarom
moet dat op zo'n onmenselijke tijd? Vooruit dan maar. En als ze hoort
hoeveel die mensen voor zo'n cursusdag moeten betalen fietst ze nog snel
naar de beste bakker van het dorp om gevulde koeken. Voor die prijs kun
je ze geen supermarktkoekjes voorzetten.
Om tien uur is de koffie op en de theorie klaar. Ma ruimt de koffieboel
op terwijl de motoristen buiten de motoren controleren op
veiligheidsgebreken. Kennelijk is alles in orde want al gauw hoort ze
het hele spul vertrekken. Ziezo, opgeruimd staat netjes.
Eindelijk is ze weer baas in eigen huis. Ze zou ook een vereniging
moeten oprichten. Nederlandse Vereniging voor Verplicht Verzorgende
Moeders of zo. De N.V.V.V.M. Klinkt wel lekker. Ze kan dan rekeningen
sturen wegens kosten voor verzorging en catering. Brengt dat vroege
opstaan en kopjes wassen tenminste nog iets op. Belastingtechnisch is
een vereniging vast voordeliger dan een bedrijf. Leden heb je
waarschijnlijk niet eens nodig want bij de R.D.D.M. heeft ze nog nooit
van leden gehoord. Alleen cursisten die betalen, bestuurders die betaald
worden en instructeurs die zo gek zijn om voor niets te werken. Toch
eens informeren hoe dat zit.
Als Ma een paar uur later een boterhammetje zit te eten komt Pa Gewoon
binnenstormen. "Gelukkig dat je thuis bent. Er heeft een cursist een
ongelukje gehad. Hij is gevallen doordat hij in Beverwijk in een bocht
een stoeprand raakte. Ik moet verder met de anderen. Hij regelt hier
even het vervoer van zijn motor. Die staat kapot in de straat waar het
gebeurd is. Als jij hem dan straks even naar Beverwijk brengt als zijn
motor wordt opgehaald en naar huis als hij niet met het sleepbedrijf mee
kan rijden dan ga ik weer. Dag schat!"
"Schat ?" Foetert Ma, "loopjongen zul je bedoelen of in dit geval
rij-meisje. Daar gaat mijn middag tuinieren. Je kunt 2 meter ellende
doordat "zijn-motor-kapot-is" niet aan zijn lot overlaten in een vreemd
huis. Trouwens, het is ons huis en wie zegt dat die twee meter ellende
te vertrouwen is." Ma, beurt de jongeman zo goed en zo kwaad als het
gaat wat op. Na diverse telefoontjes heeft hij vervoer voor zijn vehikel
geregeld. Om 4 uur kan het sleepbedrijf op de plek des onheils zijn. 4
uur! Dan is de middag bijna om. Ze zet nog een bakkie troost kletst wat
onzin om de tijd te doden en om kwart voor 4 frommelt ze 2 meter man in
een Opel Corsa. Op naar Beverwijk. Onderweg vraagt ze zich af bij wie ze
deze ellende kan declareren. Ze zal in elk geval maar weer een
vereniging oprichten. De Nationale Vereniging van Vrouwen voor Vervoer
bij Makke, afgekort N.V.V.V.M, lijkt wel een geschikte naam. Als daar
wat mee te verdienen valt moet het maar. Tijd is geld volgens het
spreekwoord en het heeft ma vandaag heel wat tijd gekost.
De cursisten blijven komen. Pa Gewoon vindt het leuk om te doen. Alleen
komt hij tot de conclusie dat de maximale bezetting van 4 cursisten per
dag te veel is. Als je bedenkt dat die mensen per dag Fl. 225,- betalen
hebben ze recht op tijd en aandacht vindt pa en bij 4 personen krijgen
ze die niet maximaal. Hij besluit voortaan met niet meer dan 3 mensen op
pad te gaan. De onkostenvergoeding wordt per persoon betaald en slechts
een klein deel van de kosten is persoonsafhankelijk maar met 3 man per
keer is het volgens hem porto-telefoon-koffie-lunch-en benzinekosten
dekkend. Tot hij bij het demonstreren van een noodstop stom toevallig 2
keer op hetzelfde stukje band remt. Net een nieuwe band á Fl. 300,- naar
de je-weet-wel. Ma ziet haar nieuwe stoelen op de lange baan schuiven
maar moet toegeven.... Pa vind het hartstikke leuk. De cursisten zijn
dankbaar en enthousiast en Pa heeft het gevoel dat hij meehelpt de
veiligheid van motorrijders te verhogen. Ma legt zich zonder verder
morren neer bij de situatie al snapt ze nog steeds niet dat volwassen
kerels zich zo laten gebruiken door een 'gluupertie' met mooie praatjes.
Als het motorseizoen is afgelopen beginnen de beurzen weer. Jaarbeurs en
Rai, Pa is van de partij. Tegen een vergoeding van Fl. 45,- die de
reiskosten nog niet eens dekt laat hij zich strikken om een hele dag op
de beurs te staan en van Gent en Loos te spelen (er wordt een enorm
pakket jacks in de huiskamer gedumpt met het verzoek die mee te nemen
naar de beurs). Als rechtgeaarde motorfanaat moet hij zodoende met de
auto naar de Rai. Parkeervergoeding? Daar hebben ze vast niet aan
gedacht. Ma moet ook weer eens opdraven om broodjes te maken voor de
medewerkers. Haar " Ik heb geen cateringbedrijf" mag niet baten. Er
moeten 30 broodjes gesmeerd en belegd worden, maximale kosten Fl. 1,-
per stuk. De familie Gewoon woont in een mooi, maar duur dorp. De
kleinste dorpen hebben meestal de grootste vaklieden en die moeten
betaald worden. Zo ook hun eigen warme bakker. Een kaal broodje kost bij
deze top-bakker al Fl. 0,60. Je begrijpt dat het ondoenlijk is om voor
de maximum prijs een behoorlijk belegd kadetje te leveren als Ma niet
snel met een oplossing komt. Natuurlijk heeft ze die. Met de auto naar
de dichtstbijzijnde Albert Heijn (12 km). Reiskosten niet rekenen, tijd
al helemaal geen praat over maken en je hebt binnen een halve dag
heerlijke broodjes. Waarom de voorzitter dat zelf niet kan wil ze even
weten. Hij logeert in een hotel. Slecht hotel dan, als ze daar niet eens
messen hebben. Moest op een koopje zeker. Later blijkt het zelfs nog
moeilijk de Fl. 30,- terug te krijgen.
Ma wil niet zeuren. Pa heeft het duidelijk naar zijn zin op de
cursusdagen, maar ze is er niet rouwig om dat het aanbod van cursisten
terugloopt. Zo heeft ze ook weer eens wat tijd en aandacht van haar man
en hoeft ze niet steeds op vrije dagen vroeg met de koffie in de weer.
Ze merkt wel dat er wat ergernissen komen. Pa krijgt lijsten met
candidaten toegestuurd die geen candidaten zijn. De mensen zijn stom
verbaasd en soms geïrriteerd want ze hebben alleen om inlichtingen
gevraagd. Regelmatig moet hij met twee cursisten op stap, soms zelfs met
één. Er bellen dan mensen op het laatste moment af of er zijn gewoon
niet meer inschrijvingen. Voor Fl. 65,- moet Pa dan ca. 200 km rijden,
diverse telefoontjes plegen, brieven tikken en versturen, lunchen voor
horeca-prijs, koffie verzorgen, declaratie frankeren en een vrije dag
werken. Tel uit je winst! Ma zegt niets maar denkt des te meer.
In 1995 worden de activiteiten uitgebreid. Motorvakanties! Inderdaad,
dat deden ze al jaren. Maar dit wordt anders. Ma blijft thuis. Pa neemt
4 dagen vakantie en gaat op eigen kosten naar de Eifel. Hij geeft daar 2
dagen bergtraining aan een groepje vakantiegangers en komt dan weer naar
huis. Hotel wordt betaald. Voor lunches, benzine, drankjes en
reisverzekering krijgt hij Fl. 200,- vergoeding. Er zal inclusief de
heen- en terugreis 800 à 1000 km. gereden worden dus daar houdt hij dik
aan over. Moeder denkt met weemoed terug aan de pré-R.D.D.M.tijd. Toen
gingen ze nog wel eens samen weg. Zomaar een lang weekend naar Sauerland
of de Ardennen. Sinds de R.D.D.M. activiteiten is dat niet meer gebeurd.
Vader Gewoon komt dol-enthousiast terug. Het was een heerlijk weekend.
Leuke mensen, fijn gereden en geláchen dat ze hebben. De organisatie was
prima in orde. De R.D.D.M. leverde instructeurs maar de reisorganisatie
was in handen van Einder motorreizen. Die jongen heeft zijn zaakjes goed
voor elkaar. Tevreden klanten, daardoor een leuke sfeer en Pa heeft het
hele weekend als een vakantie ervaren. Zeker voor herhaling vatbaar.
Ma vergeet haar bezwaren en is blij dat Pa het zo leuk heeft gehad. Hij
werkt het hele jaar hard en heeft best zo'n extra vakantie verdiend. Dat
de vergoeding niet de beloofde Fl. 200,- maar slechts Fl. 175,- blijkt
te zijn daar maakt ze maar geen woorden aan vuil.
De R.D.D.M. ruikt winst. Nu iedereen voorzien is van sweaters, jacks en
(illegaal?) gecopieerde videobanden valt er aan de instructeurs niet
veel meer te slijten waar wat aan verdiend wordt. Reizen, daar zit winst
in. Hoe minder je je medewerkers betaald, hoe meer winst. Hoe je mensen
zo gek krijgt voor je te werken zonder dat het veel kost weet de
voorzitter wel. Hij heeft tenslotte jaren ervaring.
Pa Gewoon wordt uitgenodigd mee te gaan als assistent- reisleider met
een Zwitserland -reis. Na het succesvolle weekend van vorig jaar voelt
hij er wel wat voor. Dit keer wordt niet samengewerkt met Einder, maar
organiseert de R.D.D.M. het geheel. Een week Zwitserland, halfpension,
betaald door de organisator. De heen en terugreis elk twee dagen met een
overnachting in Zuid-Duitsland voor eigen rekening. Geen
reiskostenvergoeding of tegemoetkoming in zakgeld.
Ma verklaart hem nu echt voor gek. "Dat kost de helft van je vakantie en
misschien wel de helft van je vakantiegeld want Zwitserland is
hartstikke duur. Je had al met een vriend afgesproken naar Frankrijk te
gaan dus blijft er voor ons samen helemaal niets meer over. Je kan beter
met de R.D.D.M. trouwen."
Maar ja, wat heeft een vrouw in te brengen bij een motorverslaafde gek?
Niets natuurlijk, dus Pa ging.
Diep teleurgesteld en bek-af kwam hij 10 dagen later terug. Bar slecht
weer gehad. Daar kan niemand iets aan doen, maar het is niet erg
sfeerverhogend als de stemming toch al gedrukt wordt door allerlei
ergernissen. De reisleider had vakantie gevierd. Hij ging elke dag op
pad met de meest gevorderde motorrijders ging naar bed als hij vond dat
het tijd werd en liet pa opdraaien voor de zorg voor beginners, het
oplossen van problemen en het opvangen van pechvogels. Bovendien had Pa
zich geërgerd aan zijn egoïsme en geldzucht. Hij stopte nota bene een
alleenreizende vrouw bij een voor haar vreemde man in een
tweepersoonskamer terwijl meneer zelf een eenpersoonskamer had. Vader
Gewoon vond dat niet gewoon. "Dat reizen organiseren kan de R.D.D.M.
beter aan een ander overlaten, daar is een iets andere mentaliteit voor
nodig." Sprak hij wijs. " De mensen die een keer meegeweest zijn ziet
hij nooit meer terug, en de vrienden die hun verhalen horen komen zelfs
geen eerste keer."
Ma greep haar kans. "Zeg die R.D.D.M. toch op. Als je een kwart van de
tijd die je er in steekt in de bollen gaat werken heb je genoeg verdiend
om de overige driekwart leuk motor te rijden. Dan ben je van dat gezeur
af en hoef je je niet meer te ergeren aan de hebzucht en het egoïsme van
die voorzitter. " Pa twijfelde nog. " Ik vind die cursusdagen zo leuk.
Je ontmoet allerlei leuke mensen en hebt echt het gevoel zinnig bezig te
zijn voor de verkeersveiligheid. Ik zal zeggen dat ik cursisten werven
niet als mijn taak zie en alleen voor cursusdagen zorg."
Niet lang daarna werd Pa benaderd door Einder reizen. De
verantwoordelijke man daar wilde wat mensen voor berginstructie tijdens
zijn Eifelweekends. Pa werd (met anderen) uitgenodigd eens te komen
praten. Natuurlijk ging hij naar die bijeenkomst. Alleen al de gedachte
aan het heerlijke weekend van twee jaar geleden deed hem hopen op een
herhaling.
" Nu maakt hij het toch te bont!" Met een rood hoofd van kwaadheid gooit
Vader Gewoon de zojuist gelezen brief op tafel. "Moet je lezen. De
samenwerking berust in belangrijke mate op wederzijds vertrouwen! Op
winst zal hij bedoelen. Voor hem dan. Wederzijds vertrouwen. Mijnerzijds
beslist niet meer. Ik vertrouw hem voor geen cent meer na dit epistel.
Vertrouwen geschonden! Op toezien dat onze naam op geen enkele wijze zal
worden verbonden aan de naam van zijn (Einder) bedrijf! Hij heeft ons
nota bene zelf in contact gebracht met Einder. Die vriendelijke groet
kan hij ook wel weglaten. Je had gelijk schat, ik laat me niet meer
misbruiken en nog minder bedreigen. Ik groet hem en wel voorgoed." Met
grote stappen klimt hij de trap op om zijn ontslagbrief te tikken.
Ma leest intussen de dreigbrief. De arrogante toon ervan wekt ook bij
haar de nodige irritatie op. Er wordt gesproken over een aangegane
overeenkomst. Wat zou daar in staan? Geen idee. Vast niet veel goeds.
Eén ding weet ze zeker. Pa heeft gelijk dat hij breekt met iemand die
mensen zo behandelt, wat de consequenties ook zijn. Moet je die brief
zien, wat een toon. Een onderwijzer die een stout jongetje zo toespreekt
krijgt gegarandeerd problemen en meneer Frans denkt volwassen
medewerkers zo te kunnen behandelen? Ma is opeens heel dankbaar dat ze
niet met zo'n dictator getrouwd is. Vader Gewoon mag dan wel eens
doordraven en zich laten misbruiken maar hij laat iedereen in zijn
waarde, is eerlijk, betrouwbaar en vooral lief.
Er wordt niets meer vernomen van de R.D.D.M. De ontslagbrief is al weken
geleden verstuurd. Op het verzoek te laten weten of de gewraakte
artikelen als dwangmiddel zullen worden toegepast is niet gereageerd.
Geen bericht, goed bericht luidt het spreekwoord. Niet erg netjes om een
briefje niet eens even te beantwoorden. Pa denkt zie je wel, die gozer
bluft. Hij weet ook wel dat je het niet kunt maken mensen een walgelijk
hoge boete te laten betalen omdat ze hun zelf gefinancierde kennis
belangeloos overbrengen aan anderen. Als je alles gaat uitrekenen moest
er zelfs nog geld bij terwijl die voorzitter er een inkomen aan
verdient. En wat doet hij ervoor? Zelfs candidaten werven heeft hij de
instructeurs ongevraagd in de maag gesplitst.
Ma Gewoon vertrouwt het niet helemaal. Of liever: ze vertrouwt dat
gluupertie helemaal niet. Ze heeft altijd al een onaangenaam gevoel
gehad over dat kereltje en tot nog toe is dat duidelijk terecht
gebleken. Intussen is haar ter ore gekomen dat voor de Eifelreis van
twee jaar geleden wel degelijk FL. 200,- onkostenvergoeding voor de
instructeurs is betaald. Sommigen hebben zelfs helemaal niets gekregen.
Hoe zou de penningmeester van de vereniging dit soort inkomsten in de
boeken zetten? Gestolen instructeursvergoeding of jatpoen? Ze zou wel
eens in de kascontrolecommissie willen zitten. Of hoeft dat ook niet als
je geen leden hebt?
April 1997. Eén dag voor het eerste Eifel weekend begint komt de
beroemde belangrijke brief. Het wordt Pa en Ma Gewoon nu helemaal
duidelijk. Maanden niets gehoord en nu er niet genoeg tijd is om
vervanging te regelen worden de dreigementen opeens weer uit de kast
gehaald. De voorzitter van de R.D.D.M.. is in hoogst eigen persoon van
plan Einder reizen om zeep te helpen. Pa en Ma zijn het eindelijk eens.
Hier doen wij niet aan mee.!!!!
Ten eerste: wat je belooft moet je doen (meegaan dus).
Ten tweede: als Gluupertie een rechter kan vinden die zulke exorbitante
bedragen in een concurrentiebeding voor vrijwilligerswerk toestaat dan
gaat de familie Gewoon emigreren (in een land waar zoiets mogelijk is
wil toch niemand wonen?).
Ten derde: De rekening is opgemaakt. Vader Gewoon heeft de inhoud van
zijn harde schijf eens omgespit en komt na aftrek van
onkostenvergoedingen aan een leuk nog te vorderen bedrag voor bewezen
diensten en gemaakte kosten. Hij heeft Ma al een droomreis beloofd en de
mooiste stoelen die er maar te koop zijn. Hij beweert dat het bedrag
daarvoor ruim toereikend is maar houdt de cijfers nog even geheim.
En Ma Gewoon? Die heeft ook nog een pannetje op het vuur. Alleen is zij
veel slimmer. Ze richt verenigingen op om haar declaraties een fiscaal
vriendelijker behandeling te garanderen. Want zeg nou zelf. Normaal
belasting betalen over je verdiensten doen toch alleen gekken?
Herkent u iets in dit verhaal?
Heeft u aspiraties of wordt u benadert voor een soortgelijke
"vrijwilligersbaan"?
Onderteken niets voordat u heel zeker weet dat het geen "wurgcontract"
is, een gewaarschuwd mens tuint hier niet in.
Voor reacties en/of vragen kunt u terecht op het volgende adres:
cjkoom@pi.net

 

[Luckyboy]

Ze hebben het nu een ieder geval goed geregeld bij de LCVM
en als ik het nu zo bekijk kun je daar met een gerust hart naar toe om een cursus te volgen.

 

[Brullie]

 

[Brullie]

Jaha, die Hans van de NVVM is ook deskundige op het gebied van traumaverwerking hoor. Na het verongelukken van een bekende duwt hij een foto voor je neus van een ander ongeluk met fatale afloop om daarna -als je een nacht niet geslapen hebt wat het gevolg is van- kei en keihard een stukje met je te gaan rijden. Daarna adviseert ie dan om nog een paar dagen cursus bij de NVVM te doen, omdat je toch nog wat onzeker over komt. O ja, en hen vooral promoten op motor-forum natuurlijk, want die cursusdag was gratis.

 

[Racer]

Wie is deze Hans dan toch? Waar zit hij? Ik heb een afspraak met hem over een motorreis naar de Eifel. Ik wil weten of dat nog door kan gaan, want dat wil ik graag.
Heeft niemand een idee waar hij is? Ik wil graag met ons personeel die reis maken. Of is hij echt een schutter? Dan haak ik af.

 

[Heelhouder]