Zie onderstaande brief die morgen naar de Nederlandse ambassade in Frankrijk gaat.
Aan de Nederlandse Ambassade
T.a.v.
F-Parijs
Hengelo, 8 april 2002
Geachte heer..
Door middel van deze brief wil ik de wijze waarop ik enkele dagen geleden door de Franse Gendarme ben behandeld onder uw aandacht brengen. Ik doe hierover mijn beklag.
Het voorval: Het paasweekeinde en de week daarna waren mijn vrouw, ik en onze twee kinderen in het door ons vanwege de natuur, cultuur en volksaard zo geliefde Frankrijk op vakantie in de regio Aveyron. Op zaterdag 6 april, laat in de middag, werden wij op de terugweg naar Nederland direct na de laatste péage op de A1 voor Lille door de Franse politie staande gehouden met de mededeling dat ik kort daarvoor 190 km/h had gereden. Mij werd te verstaan gegeven dat deze overtreding mij EUR 750 ging kosten. Deze meting zou zijn verricht door een politieauto die in de berm stond op enkele kilometers voor de péage. Ik heb deze controlerende auto inderdaad gezien, en reed daar – toegegeven, iets te hard – 150 km/h op de iets te veel aanwijzende snelheidsmeter. Ik weet dit zo zeker omdat ik mijn cruise control hierop had afgesteld, en omdat ik op het moment van passeren van de controle mijn snelheid checkte. Het is dus absoluut onmogelijk dat er 190 km/h is gemeten. Toen ik dit duidelijk maakte, zei de politieman dat alle Hollanders dat zeggen, en op een dwingende en uiterst onbehoorlijke, en intimiderende wijze werden wij na inname van rijbewijs en autopapieren naar een parkeerplaats gedirigeerd. Even later kwam een collega-politieman aan het raam van de auto, met hetzelfde verhaal over die 190 km/h, en de EUR 750. Verontwaardigd als ik was, liet ik mij dit natuurlijk niet aanleunen, en vroeg om een expliciet bewijs. Hij wierp hierop tegen dat ik zelf maar moest bewijzen dat ik die snelheid niet gereden had, en draaide hiermee de bewijslast om! Vervolgens werd ik ontboden in hun kantoortje waar ook de politieman zat waarmee ik al eerder had mogen kennismaken. Hier benadrukte ik nogmaals dat hun “meting” onmogelijk kon kloppen, en vroeg wederom om het bewijs. Dat bewijs zou bestaan uit een telefoontje uit de controlerende auto. Toen ik dat wel erg mager vond, brachten zij ook nog het volstrekt irrelevante argument in stelling dat zij het zeer onwaarschijnlijk achtten dat een rode Alfa Romeo slechts 150 gereden zou hebben. Pas toen ik zei dat die in hun ogen snel uitziende auto beschikte over een moderaat vermogende dieselmotor, die die 190 nooit zou kúnnen rijden, zag ik dat er iets brak bij de heren. Na wat onderling gemompel werd ik met wegwerpgebaren, en zonder bekeuring het kantoor uitgestuurd.
Naast uiteraard het overwinningsgevoel, overheerste bij mij vooral de verbolgenheid over het feit dat de Franse politie mij, en ik vermoed ook vele andere Nederlanders, op deze corrupte wijze behandelt, en probeert – ik zal het netjes formuleren - een oor aan te naaien. Van een land dat zichzelf beschaafd noemt, zou je dit van haar wetsdienaren niet mogen verwachten. Even waande ik mij in een dictatoriale bananenrepubliek, terwijl we hier toch echt met een EU lidstaat te maken hebben.
In de hoop dat het iets verandert, zou ik het bijzonder op prijs stellen indien u bovenstaand relaas communiceert met de verantwoordelijke instantie(s). Als u dat niet wilt, zou ik dat ook graag van u vernemen. Dan wordt het aantal potentiële vakantielanden voor ons in ieder geval wat overzichtelijker.
Ik zie uw reactie met belangstelling tegemoet.
Met vriendelijke groet,
BTW: gisteren mijn Mille in puin gereden
Aan de Nederlandse Ambassade
T.a.v.
F-Parijs
Hengelo, 8 april 2002
Geachte heer..
Door middel van deze brief wil ik de wijze waarop ik enkele dagen geleden door de Franse Gendarme ben behandeld onder uw aandacht brengen. Ik doe hierover mijn beklag.
Het voorval: Het paasweekeinde en de week daarna waren mijn vrouw, ik en onze twee kinderen in het door ons vanwege de natuur, cultuur en volksaard zo geliefde Frankrijk op vakantie in de regio Aveyron. Op zaterdag 6 april, laat in de middag, werden wij op de terugweg naar Nederland direct na de laatste péage op de A1 voor Lille door de Franse politie staande gehouden met de mededeling dat ik kort daarvoor 190 km/h had gereden. Mij werd te verstaan gegeven dat deze overtreding mij EUR 750 ging kosten. Deze meting zou zijn verricht door een politieauto die in de berm stond op enkele kilometers voor de péage. Ik heb deze controlerende auto inderdaad gezien, en reed daar – toegegeven, iets te hard – 150 km/h op de iets te veel aanwijzende snelheidsmeter. Ik weet dit zo zeker omdat ik mijn cruise control hierop had afgesteld, en omdat ik op het moment van passeren van de controle mijn snelheid checkte. Het is dus absoluut onmogelijk dat er 190 km/h is gemeten. Toen ik dit duidelijk maakte, zei de politieman dat alle Hollanders dat zeggen, en op een dwingende en uiterst onbehoorlijke, en intimiderende wijze werden wij na inname van rijbewijs en autopapieren naar een parkeerplaats gedirigeerd. Even later kwam een collega-politieman aan het raam van de auto, met hetzelfde verhaal over die 190 km/h, en de EUR 750. Verontwaardigd als ik was, liet ik mij dit natuurlijk niet aanleunen, en vroeg om een expliciet bewijs. Hij wierp hierop tegen dat ik zelf maar moest bewijzen dat ik die snelheid niet gereden had, en draaide hiermee de bewijslast om! Vervolgens werd ik ontboden in hun kantoortje waar ook de politieman zat waarmee ik al eerder had mogen kennismaken. Hier benadrukte ik nogmaals dat hun “meting” onmogelijk kon kloppen, en vroeg wederom om het bewijs. Dat bewijs zou bestaan uit een telefoontje uit de controlerende auto. Toen ik dat wel erg mager vond, brachten zij ook nog het volstrekt irrelevante argument in stelling dat zij het zeer onwaarschijnlijk achtten dat een rode Alfa Romeo slechts 150 gereden zou hebben. Pas toen ik zei dat die in hun ogen snel uitziende auto beschikte over een moderaat vermogende dieselmotor, die die 190 nooit zou kúnnen rijden, zag ik dat er iets brak bij de heren. Na wat onderling gemompel werd ik met wegwerpgebaren, en zonder bekeuring het kantoor uitgestuurd.
Naast uiteraard het overwinningsgevoel, overheerste bij mij vooral de verbolgenheid over het feit dat de Franse politie mij, en ik vermoed ook vele andere Nederlanders, op deze corrupte wijze behandelt, en probeert – ik zal het netjes formuleren - een oor aan te naaien. Van een land dat zichzelf beschaafd noemt, zou je dit van haar wetsdienaren niet mogen verwachten. Even waande ik mij in een dictatoriale bananenrepubliek, terwijl we hier toch echt met een EU lidstaat te maken hebben.
In de hoop dat het iets verandert, zou ik het bijzonder op prijs stellen indien u bovenstaand relaas communiceert met de verantwoordelijke instantie(s). Als u dat niet wilt, zou ik dat ook graag van u vernemen. Dan wordt het aantal potentiële vakantielanden voor ons in ieder geval wat overzichtelijker.
Ik zie uw reactie met belangstelling tegemoet.
Met vriendelijke groet,
BTW: gisteren mijn Mille in puin gereden