Reisverslag 2023: via Bulgarije en Turkije naar Georgië en weer terug!

[robbifummi]

Heerlijk weer dit, lekker geschreven en erg fijn al de tips die je erbij geeft.
Ik hoor net de ping, voor de lading popcorn, kom maar door met het vervolg.

 

[cb_750_kz]

Heerlijk weer dit, lekker geschreven en erg fijn al de tips die je erbij geeft.
Ik hoor net de ping, voor de lading popcorn, kom maar door met het vervolg.

Moeten jullie niet slapen?

Ik doe mijn best om voor het 'koude MF kampeerweekend' van volgende week en onze wintersportvakantie nog een vervolg te posten

 

[VTRrookie]

Gaaf verslag!

 

[jean-pie]

Lekker hoor , weer lekker weg gelezen .
Op naar het vervolg .

 

[propje]

Wat mooi om jullie verslag te lezen.
Jullie reisden in Juli
Zou je als het kon andere tijd kiezen ivm. temperatuur?

 

[cb_750_kz]

Wat mooi om jullie verslag te lezen.
Jullie reisden in Juli
Zou je als het kon andere tijd kiezen ivm. temperatuur?

We zijn de hele maand juni weggeweest. Beste balans tussen mooi weer en warmte. Juli of augustus zou ik niet doen, september is ook een optie.

Veel eerder dan juni is voor Georgie niet handig. Bergen zijn hoog en er ligt serieus lang sneeuw

 

[LEIP0]

Leuk verslag! Weer eens wat anders dan via Youtube (hoewel filmmateriaal het altijd goed doet).
Ik ga het verder volgen.

 

[propje]

Is het geen punt als je de auto en aanhanger 1 maand laat staan op moto camp Bulgarije?
Wil graag die kant op maar met m.n ktm 500 en urenblok is dat stuk met auto overbruggen prima ,nog mooier is motor op transport.

 

[cb_750_kz]

Is het geen punt als je de auto en aanhanger 1 maand laat staan op moto camp Bulgarije?
Wil graag die kant op maar met m.n ktm 500 en urenblok is dat stuk met auto overbruggen prima ,nog mooier is motor op transport.

Nee, staan meer dan 50 motoren te overwinteren en er zijn meer mensen die auto rn aanhanger daar tijdelijk stallen

 

[cb_750_kz]

Dag 11: maandag 19 juni 2023
Start: Batumi (GE)
Eind: Batumi (GE)
Kilometers: 0

Vandaag staat er een dagje Batumi op het programma. Best fijn om je motorpak je kunnen laten liggen en in je jeans op pad te gaan. Omdat het maandag is en we natuurlijk vroeg wakker zijn is het overal erg rustig. Van de levendigheid op de boulevard is niks meer te merken. Voordeel is wel dat je de stad bijna voor jezelf hebt. We lopen kilometers door de stad om maar zoveel mogelijk te zien en te ervaren.

Batumi is hard op weg om een moderne badplaats te worden met strakke architectuur. Weliswaar wordt die nu nog afgewisseld met huizen in armoedige toestand, maar je kunt zien dat het land er hard aan werkt om er iets van te maken als je alle aanplakbiljetten van investeringsmaatschappijen mag geloven. Mijn idee is dat je over een jaar of tien een plaats als Batumi niet meer herkent.

Het strand aan de Zwarte Zee bestaat uit supergladde kiezels die bijna fluweelachtig aanvoelen. Als lunch nemen we een kachapuri. Dat is een traditioneel Georgische gerecht en is een soort pizza-bootje met kaas en ei er in. Erg lekker maar machtig, prima om de rest van de dag op door te komen.

Taal: Georgisch

Het Georgisch is met niks te vergelijken. Het klinkt als Russisch maar dat is het zeker niet en het schrift bestaat uit ‘krulletjes’. Niks Europees of Cyrillisch dus een menukaart of opschrift boven een winkel is een uitdaging…

Jongeren spreken vaak wel een beetje Engels (zeker in steden en de wat meer toeristische gebieden) en ouderen en op het platteland spreekt men naast Georgisch vooral Russisch. Coco spreekt gelukkig een beetje Russisch en dat helpt zeker, al wordt Russisch beschouwd als de taal van de vroegere bezetter en dus niet meer door iedereen geapprecieerd. Als ze echter merken dat je geen Rus bent, dan zullen ze je zeker helpen.
Daarnaast kom je met het al oude handen- en voetenwerk een heel eind.
Na de lunch lopen we terug naar het hostel om even te chillen in de airco. Nadat we bijgekomen zijn brengen we de resterende was naar de wasserette om de hoek en ik laat mijn baard bij de plaatselijke kapper bijwerken.

De rest van de middag spenderen we flanerend door de stad.

 

[cb_750_kz]

Dag 12: dinsdag 20 juni 2023
Start: Batumi (GE)
Eind: Kutaisi (GE)
Kilometers: 187

Vandaag begint de toer door Georgië dan echt, althans we stellen eerst het plan bij vanwege de enorme regenbui die al een aantal uur bezig is. Het water spoel door de straten en het uitzicht is mistroostig.

Landschap Georgië

In het noorden vind je de Grote Kaukasus. Deze bergketen grenst aan de noordgrens met Rusland en heeft hoge bergtoppen. Als je de weg naar Mestia en Ushguli neemt, dan rijdt je op zo’n 2000 meter hoogte en zie je links en rechts nog steeds enorme bergtoppen opduiken. De Elbroes bijvoorbeeld is ruim 5600 meter hoog.

In het zuiden heb je de Kleine Kaukasus. Deze ligt 100 kilometer zuidelijker bijna parallel aan de Grote Kaukasus en heeft meteen een heel ander landschap. Hier vind je grote groene uitgestrekte vlakten waar je sporadisch een dorpje ziet. De enorme leegte is indrukwekkend.

Tussen deze twee bergkammen in ligt een enorme vlakte met een relatief mild klimaat waar druiven voor de wijnbouw geteeld worden.

Het uiterste oosten, tegen de grens met Azerbeidzjan, is een steppeachtig landschap met droge vlaktes. Deze verscheidenheid in een land dat iets meer dan 1,5 keer zo groot is als Nederland maakt dat Georgië (in ieder geval voor ons) een super interessant (motor)land is. Door het grote verschil in landschap zul je ook merken dat het klimaat sterk wisselt. Zo zie je aan de kust palmbomen en blijft in de bergen de sneeuw lang liggen.

We besluiten eerst nog maar een kop koffie te maken en te bedenken wat we gaan doen. Het eerste plan was om richting het noorden te rijden en eerst Mestia en Ushuguli te bekijken en vanaf daar met de klok mee een rondje te doen.

Hoe de wegen er daar uit zien weten we nog niet, maar gezien de hoeveelheid regen zullen de bergweggetjes niet in de meest optimale conditie zijn. Bij de tweede kop koffie gooien we het hele reisplan 180 graden om en besluiten het rondje tegen de klok in te rijden. Na de laatste slok koffie pakken we de spullen in, trekken het regenpak aan en gaan op pad richting Koetaisi.

Navigeren is lastig. Borden met bestemmingen of wegnummers ontbreken dus het duurt even voor we de juiste weg richting Koetaisi gevonden hebben. Gelukkig zijn er wat bushaltes om droog de weg op de kaart te kunnen zoeken.

Onderweg rennen blaffende zwerfhonden lekker met ons mee. In een dorpje komt ons een politieauto tegemoet en ik zie in mijn spiegel dat hij draait en achter ons aanrijdt. We moeten stoppen en de papieren en de verzekering worden gecontroleerd. Omdat het waarschijnlijk al 10 uur is, mag ik ook blazen. Daar zullen ze wel ervaring mee hebben denk ik dan.

Vandaag willen we in ieder geval het Gelati klooster zien. Dit is een klooster dat op de Unesco werelderfgoedlijst staat en onder andere bekend is van de vele fresco’s.

Kloosters en kerken
Door de ligging en de vroege acceptatie van het Christendom in de 4e eeuw staan er veel oude kloosters en kerken. Meestal zijn dit kleine gebouwen, maar van binnen prachtig versierd met fresco’s en schilderijen. Al lijkt niet iedereen het interessant te vinden om die oudheden ook te conserveren. Je komt fresco’s tegen waar wind en regen bijna vrij spel hebben.

We lunchen aan de rand van Koetaisi in een fastfoodtent, vooral omdat er een overdekt terras bij zit waar we kunnen zitten. Ik wil het een hotel of restaurant niet aandoen om met onze zeiknatte zooi naar binnen te komen.

We komen droog aan bij het Gelati klooster. Het middeleeuwse klooster is inderdaad indrukwekkend! Het is niet druk zodat we op ons gemak kunnen rondlopen. De fresco’s en bouwstijl zijn supermooi en we nemen alle tijd. Vandaag hoeven we toch niet meer ver.

In de middag wordt het verder droog en we rijden naar het hotel. Dat blijkt lastig te vinden zonder navigatie en we komen de rotonde met de prachtige gouden beelden zeker zo’n 10 keer tegen. Uiteindelijk vinden we het hotel, parkeren de motoren op de stoep en nemen de bagage mee naar boven. Tijd om te relaxen.

’s Avond maak ik kennis met Shkmeruli oftwel gegrilde kip in melk-knoflooksaus. Het is de meeste fantastische kip die ik ooit gegeten heb.

 

[mean-machine]

Leuk verslag! (tot hier)
Altijd leuk om een reis-verhaal te lezen.

Mijn aandacht werd getrokken door in de titel 'Bulgarije'.
Vorig jaar was mijn plan om Roemenië en Bulgarije te bezoeken. Helaas door motorpech moest ik in midden van Ro weer naar huis.
Jammer, want wat ik tot dat moment had gezien van Roemenië, was ik zeker enthousiast.

Jullie bezoek aan Buzludzha (Bu) had ik vorig jaar ook in mijn route opgenomen. Dat staat nog bij todo.
Motocamp Idilevo waar de bus is geparkeerd en de Shipka-pas heb ik gelijk aan mijn lijstje toegevoegd.
Nee, helemaal naar Georgië, hoeft (nog) niet voor mij. Jullie reistijd is tenslotte 5 wkn.

Ik blijf het topic volgen.

 

[Lucass]

Leuk te zien dat jullie helemaal naar Georgië gereden zijn. Zelf 3 maanden geleden in Kutaisi en Batumi geweest. Ik ben groot fan van Georgië, echt een hidden gem, nog niet verpest door toeristen.

 

[cb_750_kz]

Dag 13: woensdag 21 juni 2023
Start: Kutaisi (GE)
Eind: Vardzia (GE)
Kilometers: 195

Gisteravond heb ik met behulp van de wifi in het hotel mijn telefoon zo ingericht dat die als navigatie kan dienen. Naast Osmand heb ik een offline navigatieprogramma geïnstalleerd zodat we wat makkelijk naar en door steden kunnen rijden. Die 10 rondjes om de rotonde van gister waren wel genoeg

Brandstof
Benzine is ruim verkrijgbaar en je kunt bijna overal met je bankkaart betalen. In juni 2023 betaalden wij ongeveer 80 cent per liter. Vraag wel om premium benzine want die heeft octaangehalte 95, de rest zit op 90 of 92.


Vandaag verder naar het zuiden richting Vardzia. Een enorm complex met in de grotten uitgehakte huizen, kerken, etc. Om er te komen moeten we via de SH14 de Zekari pas over om meer dan 100 kilometer omrijden. We kiezen voor het eerste, maar de tweede optie was waarschijnlijk sneller geweest.

Het begin van de SH14 is goed te doen. Het wegdek tot Sairme bestaat vooral uit asfalt en we hebben de hoop er vlug te zijn. In Sairme is een bron met wellnesscentre en bijbehorende hotels en meteen daarna houdt het asfalt op. Het een zal wel met het ander te maken hebben. De weg gaat over in keien, rotsen en heel veel blubber. Ook hier heeft de regen van de afgelopen dagen zijn sporen achtergelaten. Het eerste stuk is nog prima te doen en we komen zelfs nog mensen tegen.

Na een tijdje gereden te hebben wordt het, naast het slechte wegdek, ook mistig en koud en we ploeteren 3 uur door diepe modder op 2500 meter. Elke keer als we boven op een bergtop aankomen hopen we dat het vanaf daar beter wordt, maar dat blijkt elke keer weer een misrekening. Langs de kant van de weg liggen nog sneeuwresten.

's zomers is het hier waarschijnlijk ook erg mooi

We redden het zonder te vallen, al scheelt het weinig. Helemaal erg is het als je probeert je een weg door de blubber te banen terwijl er een blaffende hond op je af komt redden.

Op het moment dat je er rijdt is het verschrikkelijk: je gaat in een soort ‘overlevingsmodus’ om maar door te gaan en achteraf bedenk je dat het misschien ook wel aardig was geweest om wat foto’s van die blubbervelden te maken.

Dit (en de rest) kan dus ook gewoon met een NC700X

Na een lange dag komen we toch in Vardzia aan. We vinden een hotel dat vrijwel direct naast het grottencomplex ligt en omdat de zon inmiddels weer schijnt leggen we al onze motorkleding op het gras te drogen.

De wegen zijn over het algemeen slecht. Er is een klein stuk snelweg met redelijk asfalt, maar de andere ‘doorgaande’ wegen hebben behoorlijk wat kuilen en gaten. Over het algemeen geen probleem om die te ontwijken, maar als het regent dan zie je die dus niet. De kleinere wegen bestaan uit gravel, zand en keien. Ook redelijk te doen bij droog weer, maar tijdens of na een bui veranderen die in glibberige paden. Op de wegenkaart staan bij wegen al opmerkingen als ‘afhankelijk van de weersomstandigheden’. Wegen (of wat daar voor moet doorgaan) worden ook gebruikt voor de afvoer van water en sneeuw en dat laat diepe sporen in het oppervlakte na.

Er zijn voor de liefhebber ook een groot aantal onverharde passen, zoals bijvoorbeeld de Abano pas in het noordoosten. Dit is één van hoogst berijdbare passen in de Kaukasus, is 67 kilometer lang en maar een klein deel van het jaar open. Hopelijk vind je de weg leuk, want hij loopt dood in de stad Omalo en je mag dus via dezelfde weg terug.

Wij hebben voor de reis voor de Continental TKC 60 gekozen, maar hadden achteraf voor de grip wel een tikkie meer offroad banden willen hebben, ook al zijn we zonder kleerscheuren weer thuis gekomen.

Het maakt geen moer uit waar je ter wereld bent, er staan altijd Nederlandse boeken....

Tijd voor een glaasje wijn en een gegrilde vis op het terras! Helaas is na een dag stuiteren de camera van mijn telefoon die ik als navigatie gebruikt hebt wel kapot gegaan. De selfie stand geeft alleen een blur en de camera op de achterkant geeft bij zonlicht rare strepen in beeld.

 

[cb_750_kz]

Leuk te zien dat jullie helemaal naar Georgië gereden zijn. Zelf 3 maanden geleden in Kutaisi en Batumi geweest. Ik ben groot fan van Georgië, echt een hidden gem, nog niet verpest door toeristen.

Er is een klein gedeelte dat redelijk verpest is door massa-toerisme. Die komt later in het verslag terug
#staytuned

 

[jaap43]

En hier een meelezer

 

[lo bmw r80]

En ben ook weer bij, wou gaaf hoor super leuk ook jullie ontmoet te hebben afgelopen weekend, leest nog een stuk leuker als je iemand een keer gezien hebt. kijk al uit naar de rest van de reis.

 

[Kaluh]

Wat een fantastische trip zeg!

 

[cb_750_kz]

Dag 14: donderdag 22 juni 2023
Start: Vardzia (GE)
Eind: Tiblisi (GE)
Kilometers: 236

Vandaag staat Tiblisi als eindbestemming op het programma, maar eerst willen we de grotten van Vardzia bezoeken. We mogen de motoren en bagage bij het hotel laten staan en lopen in onze gewone kleding en schoenen naar het grottencomplex.

Het is een enorm complex van grotten die onderling verbonden zijn. Kamers hebben allerlei functies gehad, van wijnopslag tot kerk en van ziekenhuis tot woonruimte. Het is bewoond tot het jaar 1200 en daarna heeft een aardbeving een einde aan de bewoning gemaakt.

Het moet nog open gaan, dus we staan helemaal vooraan. We zijn de eersten die naar binnen mogen en hebben het rijk voor onszelf. Die foto’s zijn zoveel mooier dan met allerlei onbekende mensen er op.

Religie en kleding
Georgië is een religieus land. Daarom vinden ze het niet fijn als je met korte broek of shirts zonder mouwen een klooster of kerk binnen loopt. Voor vrouwen geldt dat het hoofd bedekt moet zijn.
Meestal liggen er bij de ingang wel doeken om je mee te bedekken.

Nadat we uitgebreid rondgelopen hebben, lopen we terig naar het hotel en pakken de motoren en bagage weer op en rijden richting de hoofdstad Tiblisi.

Onderweg komen we een Russische treinwagon tegen die dienst doet als brug over een rivier. In de verste verte is overigens geen spoor te vinden, dus hoe dat ding hier terecht gekomen is is een raadsel.
Het is natuurlijk wel de ultieme vorm van recycling of upcycling!

Onderweg zien we de lucht dicht trekken. Een zwart front en bliksemflitsen vullen de hemel in de verte. Tijd om het regenpak maar preventief aan te trekken en dat blijkt niet voor niets. Een bui van zondvloed-proporties komt over ons heen en de weg verandert in no-time in een watervlakte. Dat zou op zich niet zo heel erg zijn, maar daardoor zijn de gaten ook niet meer zichtbaar. Het zicht is minimaal en we rijden langzaam en met alle verlichting aan verder.

Tijdens de bui kom ik er achter waarom er zo weinig auto’s met bumper rondrijden. Door de gaten in de weg worden er door de gaten en de kracht van het water gewoon afgerukt. Tijdens deze bui zag ik 100 meter voor mij een bumper van een Volkswagen bus afvliegen. Die wil je niet tegen je aan hebben.

We ploeteren voort en in een dorp stoppen we voor een warme lunch: Georgische kebab. Vers gemaakt en super lekker! En natuurlijk willen ze op de foto. Op de fotot zie je in de vitrine de verse kebab liggen die boven een vuur wordt geroosterd en in een soort platbrood gedaan wordt. Niet te vergelijken met het Turkse broodje kebab dat je hier haalt.

Het dorpje waar we lunchen ligt op 21 kilometer van de Armeense grens. Best een eind van huis.

Na de lunch is het iets droger en we rijden verder richting Tiblisi. Via internet heb ik een hotel in het centrum gevonden via iOverlander waar je je motor binnen het hek zou kunnen parkeren. Dat voelt wel fijner in de grote stad.

Als we vlak voor Tiblisi nog even schuilen in een bushokje om de laatste details van de route te bekijken stopt er een Fransman Laurent. Hij is onderweg door Europa en hard op zoek naar een nieuwe achterband voor zijn Africa Twin. Die schijnt een bijzondere maat te hebben en daar lastig te vinden. We doden de tijd tot het droger wordt en wisselen tips en adressen uit en gaan daarna op zoek naar het hotel.

De bewaakte binnenplaats is er wel maar blijkt te bestaan uit een kleinen plaat beton van zo’n 45 graden. Best steil en leuk voor een 4x4, maar ik durf mijn motor er niet te parkeren. De buurt ziet er niet best uit met vervallen, gesloopte en verbrande huizen maar we nemen toch de gok en parkeren de motoren op straat. We halen alles wat los kan er af en zetten ze zo goed mogelijk aan elkaar vast.

Ook hier verandert de hotelkamer waar in een megabende met nat motorspul en kleding die moet drogen. Na een douche lopen we door de buurt om even snel wat te eten. Daarvoor kiezen we net het slechtste en duurste (relatief dan) restaurant. Dat er niemand zat had natuurlijk al een veeg teken moeten zijn. Bij de Spar halen we daarna nog een flesje wijn en gaan opdrogen en bijkomen op de hotelkamer.
Morgen een dagje sightseeing in Tiblisi.

 

[mean-machine]

Ik volg nog steeds..................

 

[jean-pie]

Nog steeds lekker om te volgen, zou het er ook niet zo hebben om mijn motor zo weg te zetten in zo een vervallen, gesloopte buurt .

 

[cb_750_kz]

** het was de laatste tijd een beetje druk waardoor de updates langer uitbleven dan ik wilde. **

Dag 15: vrijdag 23 juni 2023
Start: Tiblisi (GE)
Eind: Tiblisi (GE)
Kilometers: 0

Vandaag een dagje Tiblisi. We zijn vroeg wakker en kijken meteen uit het raam of de motoren er nog staan, dat blijkt gelukkig het geval.
Het miezert nog steeds en na een koffie of twee gaan we de stad in. Als enige jas hebben we onze motorjassen mee en die zijn best warm in de volle metro in de spits.

Het openbaar vervoer is prima geregeld in de hoofdstad. Je koopt een elektronische pas voor een paar euro en je mag alle bussen en metro’s in.

We besluiten eerst naar de overdekte bazar te gaan in het centrum om elk een paraplu te fixen en misschien wat souvenirs. In de overdekte hal en kelder is van alles te koop, van religieuze iconen tot tabak of fruit. Gelukkig vinden we ook twee kleine uitklapparapluutjes. Beiden stemmig zwart en als we er een open klappen blijkt er een bedrukking voor een kinder hospice in Londen op te staan. Zal wel een goed verhaal zijn hoe die hier gekomen zijn. Als ze ons maar droog houden.

Het stadion van Dynamo Tibilisi ligt vrijwel direct naast de bazar en volgens Google is er fanshop. Die zoeken we tijdens onze reizen trouw op om een voetbalsjaal voor de oudste zoon te kopen om zo zijn verzameling aan te kunnen vullen. Via internet bestellen kan ook, maar een sjaal is pas echt als je hem zelf ter plaatse gekocht hebt.
Het stadion is helaas op last van de Uefe een no-go zone geworden omdat over twee dagen jong Oranje tegen jong Georgie speelt. Jammerdepammer dus…

Tegen de middag klaart het weer op en op een terras maken we voor het eerst kennis met Khinkali, dat zijn een soort dumplings gevuld met kaas of lamsvlees. Erg lekker!

De hoofdstad van Georgië vonden we persoonlijk een afknapper. Er staan weliswaar mooie oude gebouwen en strakke nieuwe bruggen, maar je merkt dat er ingezet is op toerisme als verdienmodel en dat is prima gelukt . Overal vind je dezelfde winkeltjes, karoakebars, etcera.

Voor ons was 1 dag voldoende om alles wat we wilden zien te kunnen zien, al gebiedt de eerlijk te zeggen dat we best veel gelopen en met de metro gereisd hebben.
We gaan terug naar het hotel, checken nog een keer of de motoren goed vast staan en gaan op tijd naar bed. Morgen weer door op de motor.

Nog wat foto's om een indruk te krijgen...

 

[cb_750_kz]

Dag 16: zaterdag 24 juni 2023
Start: Tiblisi (GE)
Eind: Signagi (GE)
Kilometers: 217

Vanmorgen miezert het weer, dus we drinken nog maar een extra kop koffie voor we vertrekken. We pakker alles weer op de motor en rijden richting het zuiden naar David Gareja. Dit is een kloostercomplex dat tegen de grens met Azerbeidjan ligt.

Onderweg zoeken we naar een pompstation om de bandenspanning te checken, maar vinden bij geen enkele pomp een compressor. Die blijken wel te hangen bij de alomtegenwoordige wasboxen. Als je dat een keer weet zie je ze daarna overal. We maken van de gelegenheid gebruik om meteen de ergste blubber er even af te spoelen

Omdat het zaterdag is kunnen we redelijk vlot door Tiblisi rijden en al snel rijden we door een grote leegte. De fransman die we een paar dagen geleden tegen kwamen tipte ons de D172 en dat blijkt inderdaad een bijzondere weg te zijn. Je kijkt kilometers ver over een glooiend landschap waar nagenoeg geen enkele bewoning. Rotsen komen op uit de grond alsof ze door enorme krachten naar boven geduwd zijn. Erg mooi!

Bij het klooster is nog helemaal niemand. Bij de monnik (of priester, geen idee hoe dat hier exact zit) kopen we een koud flesje water en lopen op ons gemak door het lege gebouw.
Nadat we uitgekeken zijn klimmen we naar de bijbehorende bron die in Azerbeidjan ligt. Tijdens de wandeling naar boven komen we twee grenswachten tegen die verveeld op hun telefoon kijken en ons geen blik waardig keuren. Misschien dat het wel een straf is als je hier je zaterdagochtend als militair moet doorbrengen.

Na een uurtje of wat pakken we de motoren weer en rijden via de D172 terug. Het voordeel is dat je nu de mooie plekken kent om foto’s te maken. Als ik stop rijdt Coco een stukje door en als ik haar weer tref heeft ze weer eens een roedel puppy’s gevonden.

Voor de lunch stoppen we bij een restaurant waar we een bijzonder soort brood krijgen. De bedorven kip sturen we terug en delen de pizza. Prima lunch en door.

Hoogtepunt is wel de Russische militaire Lada die hier staat de shinen als decoratie.

In Signagi vinden we een hotel met zwembad. Tijd om af te koelen. Het is mooi weer, dus we kunnen eindelijk de tent te drogen leggen die we nat in Turkije hebben moeten inpakken. Als hij bijna droog is, pist de hond van het hotel er over heen en kan ik het ding alsnog weer in de badkamer uitspoelen. Voor de rest is het best een aardig beest.

De motoren staan veilig op de binnenplaats. Na een fantastisch diner lopen we nog een rondje door de stad.

 

[cb_750_kz]

Dag 17: zondag 25 juni 2023
Start: Signagi(GE)
Eind: Vachnadziani (GE)
Kilometers: 183

Het is zondagmorgen dus we doen rustig aan, maar dat wordt vooral veroorzaakt omdat het ontbijt pas om 09:30 uur geserveerd wordt. Vandaag hoeven we niet zo ver te rijden want we hebben een afspraak op een wijnmakerij. Deze wijnmakerij is ons getipt door mensen die we in Motocamp in Bulgarije tegen kwamen.

Het eerste doel van de dag is de zondagse weekmarkt in Kabali die elke zondagochtend gehouden wordt. Echter door het klungelen met de route en een paar keer verkeerd rijden komen we daar pas aan als die afgelopen is en we alleen nog de brandjes zien waar het afval in verbrand wordt.
We rijden met een omweg naar Vachnadziani. Tussen de Grote en de Kleine Kaukasus ligt een enorme vlakte met een mild klimaat waar volop druiven geteeld worden om wijn van te maken en komen natuurlijk weer volop dieren tegen!

Die wijn alleen al is de meite waard, omdat Georgië als bakermat van de wijn beschouwd kan worden. Er zouden ruim 500 soorten druiven in die regio verbouwd zijn, tot de Russen het land binnenvielen en de wijnbouw reduceerden tot zo’n 25 soorten druiven. Ze zijn er in geslaagd om er weer 400 te verbouwen en sommige wijnen mogen niet eens geëxporteerd worden. Er wordt daar al duizenden jaren op een bijzondere manier wijn gemaakt, gerijpt in ondergrondse lemen vaten en dat geeft de wijn haar bijzondere smaak en oranje kleur.

Onderweg zien we in de verte al de eerste witte bergtoppen van de Grote Kaukasus.

Op de wijnmakerij maken we kennis met Shota, een oude man die de eigenaar is van Ibero. Hij spreekt nog een paar woorden Duits omdat hij dat tijdens de tweede wereldoorlog op school gehad heeft.

We zetten de tent op het grasveld en frissen ons op en maken ons klaar voor het avondeten en wijnproeverij.

Shota maakt het vlees ondertussen op de barbecue klaar en de Russische kokkin maakt een enorme maaltijd klaar met allerlei Georgische gerechten. We zijn de enige gasten, dus dit gaat nooit op.
Om 17 uur kunnen we aan tafel en starten met een toast. Georgiërs toasten bij elke ronde op alles wat je maar kunt bedenken.

Alle flessen wijn uit het assortiment komen langs en geloof mij, dat zijn er nogal veel. Uiteindelijk eindigen we via de eigengemaakt port bij de Chacha. Dat is serieus gevaarlijk spul en is Georgische wodka met een hoog alcoholpercentage en verrassend zacht van smaak.

Uiteindelijk mogen we dan toch van tafel en vallen als een blok in slaap.

 

[propje]

Geweldig mooi verhaal.
Wel jammer dat jullie zoveel regen hadden dat maakt meestal wel een heel verschil.