Rondje Eifel, Zwarte Woud, Noord-Zwitserland, en dan?

De trip was in totaal net geen 2.000 kilometer, in vijf dagen rijden. Ideaal om de nieuwe motor eens goed te leren kennen en dat is ook gelukt. De conclusies over de Tiger 1050:

Comfort
De zit is prima. Ik kan als het moet zo'n 2,5 uur achter elkaar in het zadel zitten, wat op een trip in je eentje echt wel een voordeel is. De kniehoek is vergeleken met de Speed Triple erg goed, maar ik kan me voorstellen dat je voor kilometer vreten nog iets meer je benen wil kunnen strekken. Ga ik niet doen, maar er zijn sets voor om dat aan te passen. Windbescherming is goed, maar turbulentie rond de helm op de snelweg duidelijk aanwezig. En dan vooral in de vorm van lawaai. En ik had het nooit verwacht, maar wat is handvatverwarming fijn!

Prestaties
Wat een motor, het 1050 blok presteert in deze tuning echt uitstekend. Vooral in de Sport-rijmodus gedraagt 'ie zich als een Speed Triple, maar dan nog gebruiksvriendelijker. Oppakken van onderin gaat perfect, het maakt weinig uit of je de bocht uitkomt in een te hoge versnelling. De Hyperpro-vering zorgt ervoor dat elke oneffenheid wordt weggepoetst en je iedere bocht met vertrouwen in duikt. Remmen zijn afdoende, maar "bijten" wel duidelijk minder dan de Brembo's op de Speed Triple. Ik vind dat eigenlijk ook wel prettiger, want de vertraging is prima en het voelt allemaal gewoon goed. ABS en Traction Control doen hun ding uitstekend, waarbij ik vooral de laatste heb voelen werken.

Betrouwbaarheid
Nog niet echt wat over te zeggen. Sinds aanschaf zo'n 2.500 kilometer mee gereden, alleen de koude start in het Zwarte Woud was even spannend. Schijnt een ding te zijn wat met dikkere accukabels is op te lossen.

Uitrusting
Comfortabel zadel (hoewel er best veel mensen zijn die dat nog aanpassen) en handvatverwarming zijn dik in orde, de USB-poort onder het zadel heb ik nog niet gebruikt. Niet echt een plek waar ik 'm makkelijk gebruik denk ik. De rijmodi moeten via een knop op het dashboard worden gewijzigd, dat gaat "on the fly" net minder handig dan via de stuurbediening waar je de rest van de boordcomputer wel kan gebruiken. Cruise control op het rechter handvat zit nu nog net te onhandig om zonder ernaar te kijken te bedienen, dat is hopelijk wennen. Handkappen zijn dan wel weer fijn, de combinatie met handvatverwarming zorgt ervoor dat ik met 6-7 graden in de bergen nog steeds voldoende had aan mijn mid season-handschoenen.
Het feit dat er af fabriek geen middenbok op zit vind ik echt kansloos. de ketting smeren tijdens de reis was ronduit kut met peren. Daaruit komen we op het volgende puntje:

Verlanglijstje
Ik heb al een nieuwe topkoffermontage in de garage liggen, die zorgt dat er ook ruimte ontstaat voor een zijkoffermontage. Voor een vakantie van ongeveer een week is het met tanktas, topkoffer en rugtas te doen, maar ik wil wel van die rugtas af.
Gisteravond na thuiskomst heb ik een middenbok en radiateurbescherming besteld. Naast gemak bij het smeren van de ketting is de middenbok ook nodig voor de bandenwissel voor.
Want de banden zijn nagenoeg op. Dus dat is de volgende aanschaf, nog voor de kofferset. En dan nog wat kleinere zaken als een langer spatbord achter, LED-verlichting en een ruitje met spoiler.

Lindental.jpg
 
Ook zoiets:

Ik heb mijn routes samengesteld in RouteYou. Daar ben ik niet superblij mee, in de zin van dat het programma altijd kiest voor de "kleinste" weg. Dus als je door een dorp/stad heen rijdt zal je altijd door de woonwijken gestuurd worden. En als je lekker over een 80-100 km/u weg in Duitsland/Zwitserland/Frankrijk slingert, zal RouteYou altijd bedenken dat het nog leuker is om het karrenpad er in de buurt te pakken. En dat is gewoon kut, dus je moet je hele route, en deze vakanties waren dat dagen van 350-500 km, eigenlijk gedetailleerd nalopen. Heb ik met veel van mijn routes ook gedaan, maar niet perfect. Dus daar moet ik of meer tijd in steken, of een ander programma gaan gebruiken. Ik hoor goede dingen over CaliMoto en MRA.

Op mijn route van Zwitserland door de Vogezen had ik nog wel een bijzondere ervaring. Ik reed een hele mooie bergpas op, waarna ik serieus steil door krappe haarspelden omlaag slingerde. In z'n één zelfs, bijzonder mooi. Daarstraks even op RouteYou nagekeken, wat ik eigenlijk gereden had, dat blijkt de Balmberg Pas te zijn:

Balmberg Pass (elevation 1078 m) is a high mountain pass in the Jura Mountains in the canton of Solothurn in Switzerland.

It connects Welschenrohr and Günsberg. The road is one of the steepest pass roads in Switzerland, with gradients of up to 25%. The road is not recommended for novice drivers, big, wide or long vehicles, buses, vans and trucks, caravans, or trailers. It is however, ideal for motorcycles. Oncoming traffic in the middle or on the wrong side of the road can sometimes be encountered, especially in the bends. During periods of snow or ice, the road is closed from the pass summit to Welschenrohr on the north side.
 
Nu weer twee dagen op kantoor doorgebracht, met presentaties van zichzelf enorm belangrijk vindend management, collega's die zich maar wat graag willen profileren, een hectoliter thee en het obligate rondje wandelen over het bedrijventerrein, en wat mis ik life on the road al enorm. Ik heb uit pure weemoed gisteravond het bagagerek ten behoeve van de topkoffermontage vervangen door een exemplaar van Palmer Products, als eerste stap in het herfst/winter upgradeproject, deels omdat dit onderdeel al klaar lag voor montage, deels om in elk geval weer even met de Tiger bezig te zijn. Zoals het welbekende kampvuurlied al luidt: Weet jij wat Brinkmeister weer thuis doet? Wat sleutelen, uit weemoed, maar da's toch niet hetzelfde als rijden. Niet nieuwe streken zien, de geuren ruiken, de kou en warmte voelen, de kilometers vreten en de bergpassen bedwingen, maar de mailbox opschonen, de telefoon opnemen, de offertes uitwerken, de levertijden nalopen, de gezinsauto naar de supermarkt rijden en de container weer aan de straat zetten.

Ach ja, vrijheid is een illusie. :]🤣😂
 
Aanvullende overdenking: Ik heb als late puber (ik zal 19 of 20 zijn geweest) het motordagboek van Ernesto "Che" Guevara gelezen. En dat soort trips zijn goud waard. Eens kijken of het boek nog ergens hier in huis ligt, dan lees ik 'm eerst zelf nog een keer en probeer ik daarna of mijn motorvrienden er ook van kunnen genieten.
 
Lastig he om weer in het gareel te komen.
Hier overvalt de paniek me ook af en toe.
Ik bedenk altijd maar dat de vrijheid in mijn hoofd zit en dat niemand me die afneemt.
Eerdaags begin ik met het uitwerken van het verslag van de motortrip waar ik exact een week geleden van terugkwam.
Dat geeft me ook een stuk herbeleving.
 
Lastig he om weer in het gareel te komen.
Hier overvalt de paniek me ook af en toe.
Ik bedenk altijd maar dat de vrijheid in mijn hoofd zit en dat niemand me die afneemt.
Eerdaags begin ik met het uitwerken van het verslag van de motortrip waar ik exact een week geleden van terugkwam.
Dat geeft me ook een stuk herbeleving.
Super, ik ben benieuwd! Ik ben nu begonnen met het lezen van de reisverslagen van anderen, en dat is plaatsvervangend genieten.

Deze trip was mijn eerste solotrip met de motor sinds 2006, dus het is ook weer niet zo dat ik een echte avonturier ben, maar dit smaakte enorm naar meer. En inderdaad, in het gareel is lastig. Gelukkig heb ik wel leuke collega's en werk ik voor een tof bedrijf, maar ontbijten, de bagage op de motor, starten en jezelf in het landschap storten tot je een keer ergens eet en overnacht is toch ook wel heerlijk eenvoudig.

Maar ik heb hier thuis ook een gezin, en daar hoef ik niet voor te vluchten, ik vind mijn vrouw na 27 jaar nog net zo leuk. Het is vooral de sleur van werk en verplichtingen waar ik lekker even uit was.

Deze foto werd door een vriendelijke Duitser gemaakt, op weg naar de Grand Ballon.

IMG_9339.jpg
 
Laatst bewerkt:
Ik hoef hier ook niet te vluchten, maar even heel simpel leven. Tank vol, ontbijt naar binnenwerken en bochten rijden en wel zien waar je uitkomt.
Keuzestress is de menukaart in de avond. Hoe simpel kan het dan zijn. En dat is in een leven met heel veel verplichtingen en deadlines wel eens een verademing.
 
Ik hoef hier ook niet te vluchten, maar even heel simpel leven. Tank vol, ontbijt naar binnenwerken en bochten rijden en wel zien waar je uitkomt.
Keuzestress is de menukaart in de avond. Hoe simpel kan het dan zijn. En dat is in een leven met heel veel verplichtingen en deadlines wel eens een verademing.
Precies dat. Vind het ook mooi hoe @Tijger Tony met zijn tocht helemaal terug naar de basis is gegaan.
 
Polarsteps heb ik ook verziekt, zeg. Dat ben ik tijdens de reis nogal vergeten, zonde.
 
Terug
Bovenaan Onderaan