Dierenarts
Gisteren kwam de dierenarts langs om onze honden hun jaarlijkse injectie te geven. Dat betekent dat Minh ze één voor één een muilkorf omdoet en we beiden proberen om ze in bedwang te houden. En dat valt niet mee want ze zijn gruwelijk sterk.
Gelukkig is onze arts heel goed en een moment even stil staan van de hond is voor hem al voldoende om de spuit bijna ongemerkt in het beest te prikken. Wat wel opvalt: Bugi is voor niets en niemand bang, valt slangen etc. gewoon aan. Maar als hij de dierenarts ziet, die hem heeft geopereerd, trilt hij over zijn hele lijf. Die herinnering zit blijkbaar heel diep.
De arts moest na afloop ook nog even stoom afblazen: we kennen elkaar goed.
Vietnamezen dringen altijd voor. Bij hem blijven ze dan met hondje o.i.d. gewoon buiten voor de deur op de motor zitten en schreeuwen naar binnen dat hij moet komen kijken. Meestal krijgt zo iemand dan wel als eerste commentaar van de mensen die binnen op hun beurt zitten te wachten. Niettemin…
Een ander, steeds vaker optredend fenomeen is dat mensen naar de praktijk komen, de arts de diagnose laten stellen, vervolgens vertrekken, op internet zoeken welke medicijnen bij een dergelijke klacht zouden kunnen horen en die bij de pharmacie kopen. Het zou mij niets verbazen als ze bij dit alles geen enkel onderscheid maken of iets voor mens of dier is.
Vaak komen ze dan na een kleine week weer terug omdat middelen niet werken. Hij weigert dan altijd het dier te behandelen omdat hij geen flauw idee heeft wat het beest in de tussentijd heeft gekregen en hoe hij/zij daarop heeft gereageerd. Op deze manier kan hij dus ook nooit een goede diagnose meer stellen.