Vanmiddag - eindelijk - een dik half uur op de RS 660 gereden. Het was nog een beetje nat op de weg, dus helemaal vrijuit rijden ging niet, maar ik heb toch een redelijk goede indruk gekregen. Alles wat ik zeg moet wel gezien worden in het perspectief dat ik van een geweldig sturende KTM Duke 890R kom. Mijn eerste indrukken waren ronduit positief, zithouding is prima en je bent redelijk vlot gewend aan de motor. Schakelen met de quickshifter ging soepel en vloeiend, hoewel ik soms met mijn voet wat te ver naar de binnenkant zat, en er niks gebeurde. Voet even naar buiten verplaatsen, teen op of onder het pedaaltje en het schakelen ging weer foutloos.
Het vermogen en het koppel vielen me meteen al mee, hoewel dit exemplaar nog lang niet ingereden was (slechts 50 km op de teller). Toen ik hem even van dynamic mode in de racemodus zette had ik meteen bij opschakelen van een naar twee al een power wheelie.
Ik merkte uiteraard direct dat deze motor een veel beperkter koppel heeft dan een Duke 890R met 99 Nm, maar ik denk dat een goed ingereden RS 660 toch best een indrukwekkend en bruikbaar vermogen en koppel kan leveren. Van de veel aangehaalde deuk in de koppelkromme bij 5000 toeren heb ik helemaal niets gemerkt.
Qua sturen vond ik het een wat ander verhaal. Ik lees en hoor veel verhalen over superlicht sturen van de RS 660, over lichtheid, lichtvoetigheid, over ‘nimble & agile’ zoals de Engelsen zo mooi zeggen. Dat is misschien tot op zekere hoogte waar, als je het vergelijkt met een dikke superbike of supersport of zo, maar dan hebben die mensen nooit op een KTM Duke gereden, of dat nu een 790 of een 890(R) is. In tegenstelling tot - of ter nuancering van - wat ik las in de reviews is deze motor superstabiel bij hard rechtuit gaan en in snelle lange bochten. Geen moment werd het rijwielgedeelte onrustig, werd de motor wiebelig of zenuwachtig, geen moment heb ik een stuurdemper gemist. Altijd strak als op rails. Maar bij korte bochten, rotondes, snelle links-rechtscombinaties en noem maar op vond ik het rijwielgedeelte toch wat tekortschieten qua licht en makkelijk insturen en stuurprecisie. Hij stuurde weliswaar wat lichter in dan de Triumph Daytona 675R (2013) die ik zo’n 4 jaar geleden had, maar ik kwam toch vaak ruimer uit dan ik in gedachten had (beetje onderstuur dus). Dat kan heel goed aan de veerinstelling liggen, die natuurlijk volledig in de standaardsetting stond. Ik kan me goed voorstellen dat een hogere voorspanning achter, en misschien de vorkpoten een paar millimeter door de kroonplaten laten zakken het stuurgedrag al veel lichtvoetiger zouden maken. Qua stabiliteit kan de motor dat makkelijk hebben. Natuurlijk zal een setje Öhlins voor en achter dat stuurgedrag enorm kunnen verbeteren, met een veel grotere lichtvoetigheid en stuurprecisie tot gevolg, met behoud van snelle rechtuit- en bochtenstabiliteit. Dat zal dan wel ook een kwestie van testen en afstellen worden - met de kanttekening dat de Daytona standaard al die Öhlins vering heeft, en die kreeg ik met geen mogelijkheid echt lichtvoetig, wat ik ook instelde voor en achter. Maar die heeft mogelijk een nog langere wielbasis dan de Aprilia, dus dat was misschien gewoon ingebakken in het rijwielgedeelte. ik heb echter sterk het gevoel dat die Aprilia wel lichtvoetiger te krijgen is, dus dat schrikt me niet meteen af.
Over de remmen was ik niet meteen te spreken trouwens. Je knijpt in de remhandel en er lijkt een moment even niks te gebeuren. Dan knijp je nog wat harder en langer door en dan remt ie ineens wel redelijk hard. Het is goed mogelijk dat de remblokken nog moeten ‘inslijten’, dat ze nog wat stroever moeten worden, maar nu vond ik de remmen te veel naijlend, niet bijterig genoeg en absoluut niet goed te doseren. Dat doet mijn Duke met de Brembo Stylema’s veel en veel beter, zowel qua dosering als qua remvertraging. Zelfs de remmen op mijn Adventure 790 voelden strakker aan toen ik weer naar huis reed vanmiddag, waarbij me trouwens ook meteen opviel dat zelfs deze all-road motor met zijn 21 inch voorwiel nog veel lichter instuurde dan de Aprilia met zijn 17 inch wielen. Dat moet vast beter kunnen met een goede afstelling.
Concluderend, fijne motor met best een aantal verbeterpunten op het gebied van vering en remmerij. Goed ingereden denk ik dat ie voldoende vermogen levert om redelijk hard rond te gaan op het circuit, maar het is en blijft de vraag of hij net zo lichtvoetig, makkelijk en strak sturend kan worden gemaakt als de Duke. Misschien vraag ik te veel van een supersport, en is het gewoon niet mogelijk om een zo strak en lichtvoetig sturende sportmotor te maken, en zal ik er gewoon aan moeten wennen en misschien ook mijn rijstijl er op moeten aanpassen. Ik denk dat de tijd het zal moeten leren.
Het vermogen en het koppel vielen me meteen al mee, hoewel dit exemplaar nog lang niet ingereden was (slechts 50 km op de teller). Toen ik hem even van dynamic mode in de racemodus zette had ik meteen bij opschakelen van een naar twee al een power wheelie.
Ik merkte uiteraard direct dat deze motor een veel beperkter koppel heeft dan een Duke 890R met 99 Nm, maar ik denk dat een goed ingereden RS 660 toch best een indrukwekkend en bruikbaar vermogen en koppel kan leveren. Van de veel aangehaalde deuk in de koppelkromme bij 5000 toeren heb ik helemaal niets gemerkt.
Qua sturen vond ik het een wat ander verhaal. Ik lees en hoor veel verhalen over superlicht sturen van de RS 660, over lichtheid, lichtvoetigheid, over ‘nimble & agile’ zoals de Engelsen zo mooi zeggen. Dat is misschien tot op zekere hoogte waar, als je het vergelijkt met een dikke superbike of supersport of zo, maar dan hebben die mensen nooit op een KTM Duke gereden, of dat nu een 790 of een 890(R) is. In tegenstelling tot - of ter nuancering van - wat ik las in de reviews is deze motor superstabiel bij hard rechtuit gaan en in snelle lange bochten. Geen moment werd het rijwielgedeelte onrustig, werd de motor wiebelig of zenuwachtig, geen moment heb ik een stuurdemper gemist. Altijd strak als op rails. Maar bij korte bochten, rotondes, snelle links-rechtscombinaties en noem maar op vond ik het rijwielgedeelte toch wat tekortschieten qua licht en makkelijk insturen en stuurprecisie. Hij stuurde weliswaar wat lichter in dan de Triumph Daytona 675R (2013) die ik zo’n 4 jaar geleden had, maar ik kwam toch vaak ruimer uit dan ik in gedachten had (beetje onderstuur dus). Dat kan heel goed aan de veerinstelling liggen, die natuurlijk volledig in de standaardsetting stond. Ik kan me goed voorstellen dat een hogere voorspanning achter, en misschien de vorkpoten een paar millimeter door de kroonplaten laten zakken het stuurgedrag al veel lichtvoetiger zouden maken. Qua stabiliteit kan de motor dat makkelijk hebben. Natuurlijk zal een setje Öhlins voor en achter dat stuurgedrag enorm kunnen verbeteren, met een veel grotere lichtvoetigheid en stuurprecisie tot gevolg, met behoud van snelle rechtuit- en bochtenstabiliteit. Dat zal dan wel ook een kwestie van testen en afstellen worden - met de kanttekening dat de Daytona standaard al die Öhlins vering heeft, en die kreeg ik met geen mogelijkheid echt lichtvoetig, wat ik ook instelde voor en achter. Maar die heeft mogelijk een nog langere wielbasis dan de Aprilia, dus dat was misschien gewoon ingebakken in het rijwielgedeelte. ik heb echter sterk het gevoel dat die Aprilia wel lichtvoetiger te krijgen is, dus dat schrikt me niet meteen af.
Over de remmen was ik niet meteen te spreken trouwens. Je knijpt in de remhandel en er lijkt een moment even niks te gebeuren. Dan knijp je nog wat harder en langer door en dan remt ie ineens wel redelijk hard. Het is goed mogelijk dat de remblokken nog moeten ‘inslijten’, dat ze nog wat stroever moeten worden, maar nu vond ik de remmen te veel naijlend, niet bijterig genoeg en absoluut niet goed te doseren. Dat doet mijn Duke met de Brembo Stylema’s veel en veel beter, zowel qua dosering als qua remvertraging. Zelfs de remmen op mijn Adventure 790 voelden strakker aan toen ik weer naar huis reed vanmiddag, waarbij me trouwens ook meteen opviel dat zelfs deze all-road motor met zijn 21 inch voorwiel nog veel lichter instuurde dan de Aprilia met zijn 17 inch wielen. Dat moet vast beter kunnen met een goede afstelling.
Concluderend, fijne motor met best een aantal verbeterpunten op het gebied van vering en remmerij. Goed ingereden denk ik dat ie voldoende vermogen levert om redelijk hard rond te gaan op het circuit, maar het is en blijft de vraag of hij net zo lichtvoetig, makkelijk en strak sturend kan worden gemaakt als de Duke. Misschien vraag ik te veel van een supersport, en is het gewoon niet mogelijk om een zo strak en lichtvoetig sturende sportmotor te maken, en zal ik er gewoon aan moeten wennen en misschien ook mijn rijstijl er op moeten aanpassen. Ik denk dat de tijd het zal moeten leren.
)
)
). Ik denk dan ook dat er nog veel te verbeteren valt, en dat mijn ervaring niet representatief is voor wat deze motor echt kan.
Het KAN een verbetering brengen, is niet per defenitie zo. Je kan jezelf (ook als heel ervaren en/of snelle coureur) aanpassen naar wat beschikbaar is en daardoor sneller rond gaan op circuit of fijner rijden op straat. Scheelt aanzienlijk in de beurs.
Maar wat je schrijft is natuurlijk wel waar, het gevoel van dat echt leipdure spul is natuurlijk wel anders/beter. Ik vraag me alleen af of het automatisch betekent dat ik er harder van ga... (op circuit dan, straat boeit allemaal niet).
