AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #26
Haha....drukke weken. Drukke baan.
Morgen waarschijnlijk.
Morgen waarschijnlijk.
Curvas, montañas y dos chicas. Una aventura BMW GS
- Onderwerp starter AdventureGirl
- Startdatum
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #27
Dag 6
Woensdag, 7 september
Van Saldes naar Carcassonne
Locatie: Hotel Aragon
⇒ Hôtel Aragon - Hôtel Carcassonne, Piscine, Cité Médiévale
385 Km
De volgende ochtend staan wij fris en fruitig op. Zeven uur gaat het wekkertje. Douchen, spul weer aan. Het overgrote deel weer in de koffers. En even een doekje over het vizier. Doe ik eigenlijk elke dag. Ik hou van een redelijk schoon scherm, en een schoon vizier. Ik moet mezelf echt tegenhouden om niet alsnog het stof van de Bardenas Reales van de kleding te vegen. Caro zegt, laat maar zitten. Is ook zo. Maar het zit in de aard van het beestje he.
Nu.. een paar weken later heb ik er nog steeds niets aan gedaan moet ik zeggen. Komt wel. Om half negen kunnen we pas eten en het spul zit eigenlijk dan ook al lang en breed op de motor. Slot zit er nog wel op, maar de rest al wel. Het wordt vandaag een mooie dag. De lucht is blauw. En waar we gisteren de wolken in de ochtend hadden, is het nu op zonovergoten. En vandaag heb ik wel de kans om te roepen (met het briefje in de hand) Mis bolsas de hielo estan el congelador, puedes traerlas? En het werkt! Zo’n volzin tovert altijd een grijns op het gezicht van degene die de boodschap aanhoort. Zo, jij hebt er moeite voor gedaan! En dat wordt altijd gewaardeerd.
Op maps hebben we gezien dat er een benzinepomp dichtbij zit en dat er ergens menhirs/molers staan. Natuurlijk lijkt het weer zo’n pad naar beneden dat nergens uitkomt (ja, voor het hek van een huis). Maar ik sta natuurlijk weer net zo met de neus naar beneden dat het gewoonweg dom is. Het wordt dus even duwen en trekken met twee man om die motor weer de goede kant op te trekken. Die molers… forget is. Geen idee. Hadden ze het ook maar beter aan moeten geven. De benzinepomp ligt wel op ons pad. En we gooien daar de tank vol Het is een typisch spaans pompje in buiten een gehucht. Het is er druk met mensen die koffie drinken of ergens op zitten te knagen. Het is een rommelig geheel waar je van alles kan kopen. Truckers, mensen uit de buurt en ook kinderen. Zo’n pomp heeft een bredere functie dan alleen brandstof. Om half tien zijn we dus volledig afgetankt en klaar voor de route van vandaag. Vandaag duiken we als het goed is Frankrijk weer in. We rijden eerst 12 kilometer terug richting Berga waar we van de route af zijn geweken om naar het hotel te rijden. Geen straf, het zijn allemaal bochten.
Vanaf Berga rijden we richting Guardiola de Bergueda en dan naar het Oosten naar La Pobla de Lillet, dan Noordwaarts richting Caestallar de n’Hug, Urtx en bij Puigcerda duiken we de grens over met Frankrijk. We doen meteen maar even de boodschappen als we een supermarkt zien. Het is zelfs een gloednieuwe supermarkt. Het is inmiddels ook kwart voor 12 en binnen is binnen met de lunch want je weet nooit wanneer je wat tegenkomt.
Soms lopen de routes ook buiten alles langs. We steken alles in de koelbox en gaan verder.
En binnen een paar minuten krijgen we vervolgens het ministaatje Llivia. Daar moeten we natuurlijk even een foto van maken. Het landschap wordt al snel weer anders. We rijden nu echt bij de hoge Pyreneeën vandaan.
Niet veel later rijden we langs een heel apart gebouw met gebogen spiegels. Ik krijg het gevoel van een energie centrale oid. En ook de associatie met hoe Tibetanen en Nepalezen in afgelegen gebieden hun water verwarmen. Ketel met water en daarachter een metalen gebogen spiegel die het licht bundelt en reflecteert. We gaan naar steeds wat lager gebied maar het wordt er niet minder ruig om. Dit gebied is echt een totale blank in mijn kennis.
We rijden in het gebied onder Carcassonne. In de buurt van Axat is een wegafsluiting en de eerst keer dat we dat zien negeren we het en rijden maar eens door Uiteindelijk na lang rijden kan het echt niet in is er een detour. Maar die blijkt ver om. Dat wordt ons verteld door een vrouw die in een wit busje met schoolkinderen oid rijdt. En ze heeft gelijk. Het is vet ver omrijden, maar… het is totaal geen straf want we krijgen er weer de wereld aan bochten voor terug. Naderhand zit ik nog eens in maps te kijken, maar volgens mij als je hier een route maakt, maakt het totaal niets uit wat je pakt. Alles lijkt prima om te sturen. We krijgen voor de omweg zelfs nog tunneltjes en kloven. Supermooi! Om 14.15 uur zetten we de motor toch maar ergens neer.
Tijd om te eten. Bankjes zijn er verder niet, maar in het dorp dat zo stil is als het maar kan staat een bankje naast de rivier. Ik had van tevoren even moeten plassen, maar nu zit ik dan toch bij dat bankje en we eten een broodje. En NIET naar het stromende water van het riviertje luisteren, NIET doen. Het is bewolkt maar warm. Ik gluur nog even of ik toch een plasplek zie, maar we zitten echt midden, midden in het dorpje waar je een kanon kan afschieten. In de hele tijd dat we er zitten zien we alleen een quadrijder (ik denk haast een boer) die ergens naar binnen loopt en vijf minuten later weer wegrijdt.
Na onze lunch vervolgen we de weg weer. In de eerste paar kilometer ga ik wel direct even plassen! Hehe… beter! Bij Montfort-sur-Boulzane dat ook ergens weer in de middle of nowhere ligt komen we nog door een hele aardige groene kloof.
Een klein watervalletje komt naar beneden en een grote rots is volledig overgroeid met mos. Het is prachtig. Daarna komen we langs de gorges de Galamus. Die heb ik heel bewust in de route geknutseld en ik was er al heel benieuwd naar. En terecht! Ook deze is weer heel mooi. Aan het begin van de gorges staat een barretje waar je even iets kan drinken of eten. Aangezien het inmiddels al weer 16.15 uur is, is het weer tijd voor een keiharde cola. En even rondlopen en maar weer even gebruik maken van het sanitair. Bij de parkeerplaats staan een paar meer motorrijders. Man en vrouw samen op een motor in matching ANWB pak.
Naar beide kanten toe is het uitzicht prachtig. Aan de ene zijde kijk je de kloof uit en aan de andere kant kijk je de kloof in. Je hebt het zicht op Ermitage-de-saint-Antoine de Galamus. Je kan er met een wandelpad heen lopen. Als ik hier in de zomervakantie was geweest had ik dat zeker gedaan (als het niet te druk was). De kloof is prachtig en nodigt ook weer uit tot het maken van diverse foto’s. Die lage muurtjes aan de kant en die overhangende rotsen zijn prachtig.
Het is jammer dat die stukken eigenlijk altijd zo kort zijn. Ik zou er rustig een kwartier of uur door kunnen rondrijden op matig tempo. Bij Valmigere kijken we weer helemaal over het landschap heen. Een beetje een VSM-landschap (weet u de reclame nog?).
Caroline en ik hebben onderweg besloten om te gaan overnachten in Carcassonne want dat lijkt vandaag bereikbaar. We hebben al even gekeken op booking en hebben vlak naast de historische stad een hotel gevonden waar ze nog een kamer hadden. We nemen ons voor dan vanavond even een keer wat meer te wandelen en dat moet daar goed kunnen. Het huidige routedeel eindigt ook vlak onder Carcassonne en we tikken dus het hotel in. We rijden er vrij eenvoudig heen. Het is zo tegen een uur of zes als we daar aankomen. Het is bewolkt maar warm. We krijgen een kamer op de begane grond vlak naast de receptie. En dat is heerlijk. Niets met je pakkelarie de trap op sjouwen. En omdat de motor zo dicht bij de kamerdeur staat is het ook superhandig even heen en weer te lopen om de bagage weg te leggen en de boel op de bok te trekken op slot te zetten.
Het oliepeil blijft bij beide motoren onverminderd prima. Omdat het hotel een zwembad heeft gaan we voor de verandering toch even zwemmen. Het wordt kort want het water is eigenlijk gewoonweg koud. Caroline is geen zwemmer. Het is wel even lekker, maar dan met de klemtoon op even. Ik hou het iets langer vol en vind het wel even lekker om te bewegen en goed door te koelen. Maar dan heb ik het ook koud. En daarbij het trekt ook wel om door de historische vestingstad te wandelen. Het zag er vanaf een afstandje al imposant uit. Even nagezocht, maar na Parijs en de Mont Saint Michel is Carcassonne dus de 3e toeristische trekpleister van Frankrijk. Dat je het maar weet. De cité de Carcassonne is de volledig gerestaureerde versterkte oude middeleeuwse binnenstad is bijna volledig bewaard gebleven. Zo krijg je al wandelend een goed idee van het leven daar. Caroline heeft een beter beeld bij Carcassonne. Mede door de hobby om de wielerkoersen te volgen.
Ze vertelt dat die uitzendingen vanaf een pleintje daar er altijd zo leuk uitzagen. En ja, dat willen we dus ook. We zoeken naar een pleintje waar wat te eten valt. En die zijn er. We willen er ook niet al te lang mee wachten want we hebben ook best wel zin om wat te eten. Het is best weer een lange dag geweest met 385 kilometer kleine weggetjes. Hoe we aan die kilometers komen verbaasd me telkens weer. Soms hebben we voor de middag relatief weinig kilometers gereden en dan toch stap je op het einde van de dag af en dan zie je dat er je blijkbaar toch nog een heleboel in de middag hebt gereden. Misschien toch handig om te melden dat het ons überhaupt niet om de kilometers gaat. Die zijn geen doel op zich. De reden we de Iron Butt wel. Het gaat om de lol die we onderweg al rijdend hebben. Plezier in het rijden, plezier met de kletspraat onderling, plezier met alle dingen die we onderweg zien en waar we elkaar attent op maken. Nadat we een klein beetje hebben rondgelopen en op een pleintje diverse menukaarten van restaurants met elkaar vergelijken en even kijken of we daar allebei ons in kunnen vinden ploffen we neer bij een van de restaurantjes met parasolletjes op het met platanen begroeide plein.
Het wordt langzaam donker en er is een hoop gezelligheid. Mensen die langslopen, mensen die rond om ons zitten. Ik ga als voorgerecht voor een guilty pleasure, een biologische foie gras en Caroline heeft een prachtig gerechtje met een stukje zalm. En het interesseert ons niet of het erbij past of niet, maar we drinken er een witte droge wijn bij die uit de regio komt. Caroline houdt het bij vis als hoofdgerecht maar ik pak nog een keer door met een van mijn favoriete gerechten, eendenborstfilet met aardappel en sjalotten. Ik moet zeggen die vis, die zag er ook heel erg lekker uit en was het ook.
Tenslotte eindigen we weer met een kaasplank. Het past er nog bij! Dan wordt het toch tijd om nog een heel stuk te wandelen en dat doen we ook. We lopen een heel rondje met her en der een keer naar links en naar rechts en zo zien we de hele stad.
De stad is vanaf de buitenzijde verlicht en dat maakt dat het mooie plaatjes geeft. Wat zijn die mobiele telefoons tegenwoordig ook goed! Zo tegen tien uur lopen we weer richting ons hotel. En net op tijd, het was al een klein poosje aan het weerlichten en nu beginnen er toch een paar druppels te vallen. Tijd om ons mandje op te zoeken.
Woensdag, 7 september
Van Saldes naar Carcassonne
Locatie: Hotel Aragon
⇒ Hôtel Aragon - Hôtel Carcassonne, Piscine, Cité Médiévale
385 Km
De volgende ochtend staan wij fris en fruitig op. Zeven uur gaat het wekkertje. Douchen, spul weer aan. Het overgrote deel weer in de koffers. En even een doekje over het vizier. Doe ik eigenlijk elke dag. Ik hou van een redelijk schoon scherm, en een schoon vizier. Ik moet mezelf echt tegenhouden om niet alsnog het stof van de Bardenas Reales van de kleding te vegen. Caro zegt, laat maar zitten. Is ook zo. Maar het zit in de aard van het beestje he.
Nu.. een paar weken later heb ik er nog steeds niets aan gedaan moet ik zeggen. Komt wel. Om half negen kunnen we pas eten en het spul zit eigenlijk dan ook al lang en breed op de motor. Slot zit er nog wel op, maar de rest al wel. Het wordt vandaag een mooie dag. De lucht is blauw. En waar we gisteren de wolken in de ochtend hadden, is het nu op zonovergoten. En vandaag heb ik wel de kans om te roepen (met het briefje in de hand) Mis bolsas de hielo estan el congelador, puedes traerlas? En het werkt! Zo’n volzin tovert altijd een grijns op het gezicht van degene die de boodschap aanhoort. Zo, jij hebt er moeite voor gedaan! En dat wordt altijd gewaardeerd.
Op maps hebben we gezien dat er een benzinepomp dichtbij zit en dat er ergens menhirs/molers staan. Natuurlijk lijkt het weer zo’n pad naar beneden dat nergens uitkomt (ja, voor het hek van een huis). Maar ik sta natuurlijk weer net zo met de neus naar beneden dat het gewoonweg dom is. Het wordt dus even duwen en trekken met twee man om die motor weer de goede kant op te trekken. Die molers… forget is. Geen idee. Hadden ze het ook maar beter aan moeten geven. De benzinepomp ligt wel op ons pad. En we gooien daar de tank vol Het is een typisch spaans pompje in buiten een gehucht. Het is er druk met mensen die koffie drinken of ergens op zitten te knagen. Het is een rommelig geheel waar je van alles kan kopen. Truckers, mensen uit de buurt en ook kinderen. Zo’n pomp heeft een bredere functie dan alleen brandstof. Om half tien zijn we dus volledig afgetankt en klaar voor de route van vandaag. Vandaag duiken we als het goed is Frankrijk weer in. We rijden eerst 12 kilometer terug richting Berga waar we van de route af zijn geweken om naar het hotel te rijden. Geen straf, het zijn allemaal bochten.
Vanaf Berga rijden we richting Guardiola de Bergueda en dan naar het Oosten naar La Pobla de Lillet, dan Noordwaarts richting Caestallar de n’Hug, Urtx en bij Puigcerda duiken we de grens over met Frankrijk. We doen meteen maar even de boodschappen als we een supermarkt zien. Het is zelfs een gloednieuwe supermarkt. Het is inmiddels ook kwart voor 12 en binnen is binnen met de lunch want je weet nooit wanneer je wat tegenkomt.
Soms lopen de routes ook buiten alles langs. We steken alles in de koelbox en gaan verder.
En binnen een paar minuten krijgen we vervolgens het ministaatje Llivia. Daar moeten we natuurlijk even een foto van maken. Het landschap wordt al snel weer anders. We rijden nu echt bij de hoge Pyreneeën vandaan.
Niet veel later rijden we langs een heel apart gebouw met gebogen spiegels. Ik krijg het gevoel van een energie centrale oid. En ook de associatie met hoe Tibetanen en Nepalezen in afgelegen gebieden hun water verwarmen. Ketel met water en daarachter een metalen gebogen spiegel die het licht bundelt en reflecteert. We gaan naar steeds wat lager gebied maar het wordt er niet minder ruig om. Dit gebied is echt een totale blank in mijn kennis.
We rijden in het gebied onder Carcassonne. In de buurt van Axat is een wegafsluiting en de eerst keer dat we dat zien negeren we het en rijden maar eens door Uiteindelijk na lang rijden kan het echt niet in is er een detour. Maar die blijkt ver om. Dat wordt ons verteld door een vrouw die in een wit busje met schoolkinderen oid rijdt. En ze heeft gelijk. Het is vet ver omrijden, maar… het is totaal geen straf want we krijgen er weer de wereld aan bochten voor terug. Naderhand zit ik nog eens in maps te kijken, maar volgens mij als je hier een route maakt, maakt het totaal niets uit wat je pakt. Alles lijkt prima om te sturen. We krijgen voor de omweg zelfs nog tunneltjes en kloven. Supermooi! Om 14.15 uur zetten we de motor toch maar ergens neer.
Tijd om te eten. Bankjes zijn er verder niet, maar in het dorp dat zo stil is als het maar kan staat een bankje naast de rivier. Ik had van tevoren even moeten plassen, maar nu zit ik dan toch bij dat bankje en we eten een broodje. En NIET naar het stromende water van het riviertje luisteren, NIET doen. Het is bewolkt maar warm. Ik gluur nog even of ik toch een plasplek zie, maar we zitten echt midden, midden in het dorpje waar je een kanon kan afschieten. In de hele tijd dat we er zitten zien we alleen een quadrijder (ik denk haast een boer) die ergens naar binnen loopt en vijf minuten later weer wegrijdt.
Na onze lunch vervolgen we de weg weer. In de eerste paar kilometer ga ik wel direct even plassen! Hehe… beter! Bij Montfort-sur-Boulzane dat ook ergens weer in de middle of nowhere ligt komen we nog door een hele aardige groene kloof.
Een klein watervalletje komt naar beneden en een grote rots is volledig overgroeid met mos. Het is prachtig. Daarna komen we langs de gorges de Galamus. Die heb ik heel bewust in de route geknutseld en ik was er al heel benieuwd naar. En terecht! Ook deze is weer heel mooi. Aan het begin van de gorges staat een barretje waar je even iets kan drinken of eten. Aangezien het inmiddels al weer 16.15 uur is, is het weer tijd voor een keiharde cola. En even rondlopen en maar weer even gebruik maken van het sanitair. Bij de parkeerplaats staan een paar meer motorrijders. Man en vrouw samen op een motor in matching ANWB pak.
Naar beide kanten toe is het uitzicht prachtig. Aan de ene zijde kijk je de kloof uit en aan de andere kant kijk je de kloof in. Je hebt het zicht op Ermitage-de-saint-Antoine de Galamus. Je kan er met een wandelpad heen lopen. Als ik hier in de zomervakantie was geweest had ik dat zeker gedaan (als het niet te druk was). De kloof is prachtig en nodigt ook weer uit tot het maken van diverse foto’s. Die lage muurtjes aan de kant en die overhangende rotsen zijn prachtig.
Het is jammer dat die stukken eigenlijk altijd zo kort zijn. Ik zou er rustig een kwartier of uur door kunnen rondrijden op matig tempo. Bij Valmigere kijken we weer helemaal over het landschap heen. Een beetje een VSM-landschap (weet u de reclame nog?).
Caroline en ik hebben onderweg besloten om te gaan overnachten in Carcassonne want dat lijkt vandaag bereikbaar. We hebben al even gekeken op booking en hebben vlak naast de historische stad een hotel gevonden waar ze nog een kamer hadden. We nemen ons voor dan vanavond even een keer wat meer te wandelen en dat moet daar goed kunnen. Het huidige routedeel eindigt ook vlak onder Carcassonne en we tikken dus het hotel in. We rijden er vrij eenvoudig heen. Het is zo tegen een uur of zes als we daar aankomen. Het is bewolkt maar warm. We krijgen een kamer op de begane grond vlak naast de receptie. En dat is heerlijk. Niets met je pakkelarie de trap op sjouwen. En omdat de motor zo dicht bij de kamerdeur staat is het ook superhandig even heen en weer te lopen om de bagage weg te leggen en de boel op de bok te trekken op slot te zetten.
Het oliepeil blijft bij beide motoren onverminderd prima. Omdat het hotel een zwembad heeft gaan we voor de verandering toch even zwemmen. Het wordt kort want het water is eigenlijk gewoonweg koud. Caroline is geen zwemmer. Het is wel even lekker, maar dan met de klemtoon op even. Ik hou het iets langer vol en vind het wel even lekker om te bewegen en goed door te koelen. Maar dan heb ik het ook koud. En daarbij het trekt ook wel om door de historische vestingstad te wandelen. Het zag er vanaf een afstandje al imposant uit. Even nagezocht, maar na Parijs en de Mont Saint Michel is Carcassonne dus de 3e toeristische trekpleister van Frankrijk. Dat je het maar weet. De cité de Carcassonne is de volledig gerestaureerde versterkte oude middeleeuwse binnenstad is bijna volledig bewaard gebleven. Zo krijg je al wandelend een goed idee van het leven daar. Caroline heeft een beter beeld bij Carcassonne. Mede door de hobby om de wielerkoersen te volgen.
Ze vertelt dat die uitzendingen vanaf een pleintje daar er altijd zo leuk uitzagen. En ja, dat willen we dus ook. We zoeken naar een pleintje waar wat te eten valt. En die zijn er. We willen er ook niet al te lang mee wachten want we hebben ook best wel zin om wat te eten. Het is best weer een lange dag geweest met 385 kilometer kleine weggetjes. Hoe we aan die kilometers komen verbaasd me telkens weer. Soms hebben we voor de middag relatief weinig kilometers gereden en dan toch stap je op het einde van de dag af en dan zie je dat er je blijkbaar toch nog een heleboel in de middag hebt gereden. Misschien toch handig om te melden dat het ons überhaupt niet om de kilometers gaat. Die zijn geen doel op zich. De reden we de Iron Butt wel. Het gaat om de lol die we onderweg al rijdend hebben. Plezier in het rijden, plezier met de kletspraat onderling, plezier met alle dingen die we onderweg zien en waar we elkaar attent op maken. Nadat we een klein beetje hebben rondgelopen en op een pleintje diverse menukaarten van restaurants met elkaar vergelijken en even kijken of we daar allebei ons in kunnen vinden ploffen we neer bij een van de restaurantjes met parasolletjes op het met platanen begroeide plein.
Het wordt langzaam donker en er is een hoop gezelligheid. Mensen die langslopen, mensen die rond om ons zitten. Ik ga als voorgerecht voor een guilty pleasure, een biologische foie gras en Caroline heeft een prachtig gerechtje met een stukje zalm. En het interesseert ons niet of het erbij past of niet, maar we drinken er een witte droge wijn bij die uit de regio komt. Caroline houdt het bij vis als hoofdgerecht maar ik pak nog een keer door met een van mijn favoriete gerechten, eendenborstfilet met aardappel en sjalotten. Ik moet zeggen die vis, die zag er ook heel erg lekker uit en was het ook.
Tenslotte eindigen we weer met een kaasplank. Het past er nog bij! Dan wordt het toch tijd om nog een heel stuk te wandelen en dat doen we ook. We lopen een heel rondje met her en der een keer naar links en naar rechts en zo zien we de hele stad.
De stad is vanaf de buitenzijde verlicht en dat maakt dat het mooie plaatjes geeft. Wat zijn die mobiele telefoons tegenwoordig ook goed! Zo tegen tien uur lopen we weer richting ons hotel. En net op tijd, het was al een klein poosje aan het weerlichten en nu beginnen er toch een paar druppels te vallen. Tijd om ons mandje op te zoeken.
Laatst bewerkt:
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #28
Dag 7
Donderdag, 8 september
Van Carcassonne naar Autrans
Locatie: Hotel Les Tilleuils
Mon Titre
555 Km
We hebben gisteren nog eens over onze route nagedacht. Er staat nog een beste lel van een route die we moeten starten. En we hebben nagedacht over het aantal dagen dat we hebben, wat er dan nog aankomt en of dat haalbaar is. Er zit een best aanzienlijk stuk Ardèche en Cevennen in de route. Dat is een deel van Frankrijk waar we de laatste twee jaren ook al geweest zijn, al waren dat wel weer net wat andere stukjes (altijd weer wat nieuws proberen te knutselen).
Maar toch. Als je de keuze maakt om dat te doen, dan is er geen afsteken bij. Het is daar allemaal klein spul en geen doorgaande weg om even snel van A naar B te gaan. En daarbij, de hitte. Niet dat dat heel erg is, maar het maakt de keuze om anders te doen wel makkelijker. We besluiten nadat we in de navi hebben gekeken om het Ardèche deel te skippen en de route weer op de pakken bij Bollène. Daarmee pakken we even 250 km snelweg en zijn we weer een stuk verder naar het Noorden. Het scheelt naar schatting circa 400 km binnenwegen. Een andere optie die we de revu hebben laten passeren is naar de Mont Ventoux rijden en daar ten zuiden het Hotels des Pins te overnachten. Want dat was ook een serieus feestje vorig jaar. Maar die zaten vol, dus dat viel af.
Tijdens het ontbijt zitten er aan de tafeltjes naast ons wat Amerikaanse dames. Ze maken een rondreis. Je kan het niet helpen dan dat je ze hoort. Ze te luidruchtig om te kunnen negeren. Beetje judgemental zijn ze ook. Lekker in de bus en door dames. Waar gingen ze nu ook weer heen? Ik moet Caroline even vragen… maar het werd plat Amerikaans uitgesproken. Was het nou Sen Sebestiejenn? Na het ontbijt gaan we eerst even op zoek naar benzine. Vanwege een verhoogde middenberm en afgesloten en veel te drukke pompen geeft dat even wat gedoe en weer een rondje rijden. Dag hotel, hallo hotel daar zijn we weer. Maar dan lukt het toch. Vervolgens de snelweg op. De A61, de A9 en vervolgens de A75. Binnen twee uur en een kwartier zijn we erdoor. Hopla, done! We gaan de snelweg af en zoeken meteen even een supermarkt en een pomp zodat we de hele dag geen omkijken er meer naar hebben. Caroline blijft even buiten staan omdat er voor de supermarkt ook een clubje wat mindere gasten staat. Better safe than sorry. Ik raap even de boodschappen bij elkaar. Er zijn maar weinig kassa’s open en mij rest ook niets anders dan aanschuiven in de rij. Zucht.
Maar goed, het lukt al duurt het lang. Ik mopper even tegen Caroline over de rij en roep sorry hoor. We rijden door. Rond 13.00 uur gaan we toch even lunchen. We zien een mooi bankje langs de kant van de weg. Het uitzicht is niet gek. Geknipte lavendelvelden, rotsen.
We gaan richting de Vercors en de omgeving begint er ook op te lijken. We rijden door kleine dorpjes en ergens zien we in een weiland een imker aan het werk. We stoppen even en draaien om er even naar te kijken. Leuk.
Bij Pradelle in de buurt zie ik nog een heel geinig weggetje naar links met een aanduiding van Gorge oid. We draaien er even in en in een flits zie ik ook het verkeersbord. Die moeten we op de terugweg even fotograferen.
Voila, crea bea mensen in de regio. Bij Saint Benoit en Diois komen we nog weer door een prachtige kloof. Al weer zo geinig. En bij Die zien we de eerste boer met zijn tractor en daarachter een wagentje vol druiven. Hier is het oogstseizoen begonnen. Maar de reden dat we in Die zijn ligt ten noorden van Die. We rijden de Col de Rousset maar weer eens.
https://photos.smugmug.com/Girls-on...X2FP/0/5dad0757/1280/20220908_150806-1280.mp4
filmpje vanaf de Rousset.
En we weten het. Die is niet normaal te rijden. Die col haalt de hooligan in elk zichzelf respecterend motorrijder omhoog. Wat een kneiter. De 3 en 4 zijn mijn vriendjes. Het is maar even en we hebben de afstand naar boven afgelegd. Haha…. Het was weer een feetje. Voor de route hier had Caroline een oude van ons van voorgaand jaar gepakt waarvan we een lus niet hebben gereden omdat we in dermate zware mist belandden dat je na anderhalf uur bekaf was het zoeken naar de strepen op de weg. Die lus heeft ze omgedraaid en dat toegevoegd aan de route richting het Noorden. We krijgen dus nog een hele mooie lus door de Vercors met veel bekend gebied waaronder de col de la Bataille, en de Combe Laval.
Toch altijd weer leuk. De Laval heeft allemaal nieuw wegdek en ligt er strak bij. In Sint Eulalie en Royans heeft een gebouw de beste tijd van zijn leven gehad en biedt nu wel een mooie sfeervolle achtergrond voor een statieportret voor de Adventure en de Rallye.
Mooi sfeerlicht he? Het is grofweg half vijf. Het is nog niet helemaal tijd om te besluiten wat we gaan doen. De route loopt sowieso door Rencurel waar de Marronnier zit. Eerst komen we nog langs Pont en Royans. Ook altijd prachtig hoe de huizen daar tegen de rotswanden zijn geplakt.
Hangende houten balkons. Het is altijd sfeervol. En elke keer maak je min of meer dezelfde foto. Maar ook altijd weer met plezier. Bij de Marronier is dus geen plek. Dus niet he. Laat maar. We rijden nog iets verder en komen dan bij een hotel dat voor groepen wel vaker wordt gebruikt. Echter daar is het verlaten. De deur is dicht. En dan moeten we toch maar de telefoon erbij pakken. Autrans is een stukje terug en dan richting Oosten en weer naar het Noorden. We hebben daar eerder in Le Verney gezeten. Ook een mooie tent, maar nu zien we hotel restaurant Le Thilleuls en dat ziet er qua eten nog even een tandje beter uit. Ze hebben plek en we reserveren. Dus hoeven we daar ook niet meer over na te denken. We kunnen nu gewoon lekker rijden.
Dat we iets terug moeten rijden maakt ook allemaal niet uit. We pakken nu de Gorges de la Bourne mee. Mooi zo! Rond een uur of zes zijn we in Autrans bij Les Thilleuls. De mevrouw achter de receptie heet ons welkom en Caroline vraagt nog even of er een garage is. En die is er! We kunnen de motor in de garage kwijt en dat staat toch wel lekkerder dan aan de weg. Het afdekplaatje van de navihouder hoeft er dan in de nacht ook niet op. We hebben een kamer op de eerste verdieping van het hotel. Aan de schaduwzijde. Van Caroline heb ik een paar dagen geleden een paar compressiekousen van Stox te leen gekregen. Niet superdik, maar wel heel plezierig. Het scheelt wel in dikke enkels bij heet weer en lange rijdagen. Echt een aanrader. Ik weet dat mijn man ze heeft, maar bij terugkeer kom ik tot de conclusie dat ik ze voor skiën zelf ook heb. Gekregen van Ed zelfs. Dat was ik totaal vergeten. Het is weer was tijd en een aantal zaken gaan weer door het sopje. Maar er blijft ook nog tijd over om even buiten te zitten in zonnetje. Het wordt al wel iets frisser, maar met een vestje is het heerlijk.
En dan gaan we natuurlijk rond een uur of zeven richting het restaurant waarover we zoveel lazen in de reviews op booking. Sterrenwaardig? We kunnen maar moeilijk volhouden dat we overal slapen. We hebben inmiddels een aardige neus ontwikkeld voor leuke dingen. En echt… deze is weer een schot in de roos. Man oh man. Bizar weer! Alleen al de amuse is weer een ontzettend lekkere smaakexplosie. Dat zet de toon. Geniet maar mee:
Vooraf Caroline: Gravlax de Truite du Vercors, Vierge de Tomate aux Agrumes, Henrike: Mousse de Saint-Marcellin, Crumble aux Noix et sa Tuile au Parmesan.
Caroline: Faux Filet de Bœuf à la Plancha, Pesto aux Amandes, Roquette. Henrike: Médaillon de Veau aux Herbes, Jus Balsamique Caviar d’Aubergines et Poivrons confits. En dan natuurlijk, ook al konden we het bijna niet meer op…. Plateau de Fromages affinés.
Na negenen lopen we dan toch maar even een rondje door het dorp. Want zo je bed inrollen gaat natuurlijk niet! Het is een kort rondje. Het is aardedonker in het dorp.
Donderdag, 8 september
Van Carcassonne naar Autrans
Locatie: Hotel Les Tilleuils
Mon Titre
555 Km
We hebben gisteren nog eens over onze route nagedacht. Er staat nog een beste lel van een route die we moeten starten. En we hebben nagedacht over het aantal dagen dat we hebben, wat er dan nog aankomt en of dat haalbaar is. Er zit een best aanzienlijk stuk Ardèche en Cevennen in de route. Dat is een deel van Frankrijk waar we de laatste twee jaren ook al geweest zijn, al waren dat wel weer net wat andere stukjes (altijd weer wat nieuws proberen te knutselen).
Maar toch. Als je de keuze maakt om dat te doen, dan is er geen afsteken bij. Het is daar allemaal klein spul en geen doorgaande weg om even snel van A naar B te gaan. En daarbij, de hitte. Niet dat dat heel erg is, maar het maakt de keuze om anders te doen wel makkelijker. We besluiten nadat we in de navi hebben gekeken om het Ardèche deel te skippen en de route weer op de pakken bij Bollène. Daarmee pakken we even 250 km snelweg en zijn we weer een stuk verder naar het Noorden. Het scheelt naar schatting circa 400 km binnenwegen. Een andere optie die we de revu hebben laten passeren is naar de Mont Ventoux rijden en daar ten zuiden het Hotels des Pins te overnachten. Want dat was ook een serieus feestje vorig jaar. Maar die zaten vol, dus dat viel af.
Tijdens het ontbijt zitten er aan de tafeltjes naast ons wat Amerikaanse dames. Ze maken een rondreis. Je kan het niet helpen dan dat je ze hoort. Ze te luidruchtig om te kunnen negeren. Beetje judgemental zijn ze ook. Lekker in de bus en door dames. Waar gingen ze nu ook weer heen? Ik moet Caroline even vragen… maar het werd plat Amerikaans uitgesproken. Was het nou Sen Sebestiejenn? Na het ontbijt gaan we eerst even op zoek naar benzine. Vanwege een verhoogde middenberm en afgesloten en veel te drukke pompen geeft dat even wat gedoe en weer een rondje rijden. Dag hotel, hallo hotel daar zijn we weer. Maar dan lukt het toch. Vervolgens de snelweg op. De A61, de A9 en vervolgens de A75. Binnen twee uur en een kwartier zijn we erdoor. Hopla, done! We gaan de snelweg af en zoeken meteen even een supermarkt en een pomp zodat we de hele dag geen omkijken er meer naar hebben. Caroline blijft even buiten staan omdat er voor de supermarkt ook een clubje wat mindere gasten staat. Better safe than sorry. Ik raap even de boodschappen bij elkaar. Er zijn maar weinig kassa’s open en mij rest ook niets anders dan aanschuiven in de rij. Zucht.
Maar goed, het lukt al duurt het lang. Ik mopper even tegen Caroline over de rij en roep sorry hoor. We rijden door. Rond 13.00 uur gaan we toch even lunchen. We zien een mooi bankje langs de kant van de weg. Het uitzicht is niet gek. Geknipte lavendelvelden, rotsen.
We gaan richting de Vercors en de omgeving begint er ook op te lijken. We rijden door kleine dorpjes en ergens zien we in een weiland een imker aan het werk. We stoppen even en draaien om er even naar te kijken. Leuk.
Bij Pradelle in de buurt zie ik nog een heel geinig weggetje naar links met een aanduiding van Gorge oid. We draaien er even in en in een flits zie ik ook het verkeersbord. Die moeten we op de terugweg even fotograferen.
Voila, crea bea mensen in de regio. Bij Saint Benoit en Diois komen we nog weer door een prachtige kloof. Al weer zo geinig. En bij Die zien we de eerste boer met zijn tractor en daarachter een wagentje vol druiven. Hier is het oogstseizoen begonnen. Maar de reden dat we in Die zijn ligt ten noorden van Die. We rijden de Col de Rousset maar weer eens.
https://photos.smugmug.com/Girls-on...X2FP/0/5dad0757/1280/20220908_150806-1280.mp4
filmpje vanaf de Rousset.
En we weten het. Die is niet normaal te rijden. Die col haalt de hooligan in elk zichzelf respecterend motorrijder omhoog. Wat een kneiter. De 3 en 4 zijn mijn vriendjes. Het is maar even en we hebben de afstand naar boven afgelegd. Haha…. Het was weer een feetje. Voor de route hier had Caroline een oude van ons van voorgaand jaar gepakt waarvan we een lus niet hebben gereden omdat we in dermate zware mist belandden dat je na anderhalf uur bekaf was het zoeken naar de strepen op de weg. Die lus heeft ze omgedraaid en dat toegevoegd aan de route richting het Noorden. We krijgen dus nog een hele mooie lus door de Vercors met veel bekend gebied waaronder de col de la Bataille, en de Combe Laval.
Toch altijd weer leuk. De Laval heeft allemaal nieuw wegdek en ligt er strak bij. In Sint Eulalie en Royans heeft een gebouw de beste tijd van zijn leven gehad en biedt nu wel een mooie sfeervolle achtergrond voor een statieportret voor de Adventure en de Rallye.
Mooi sfeerlicht he? Het is grofweg half vijf. Het is nog niet helemaal tijd om te besluiten wat we gaan doen. De route loopt sowieso door Rencurel waar de Marronnier zit. Eerst komen we nog langs Pont en Royans. Ook altijd prachtig hoe de huizen daar tegen de rotswanden zijn geplakt.
Hangende houten balkons. Het is altijd sfeervol. En elke keer maak je min of meer dezelfde foto. Maar ook altijd weer met plezier. Bij de Marronier is dus geen plek. Dus niet he. Laat maar. We rijden nog iets verder en komen dan bij een hotel dat voor groepen wel vaker wordt gebruikt. Echter daar is het verlaten. De deur is dicht. En dan moeten we toch maar de telefoon erbij pakken. Autrans is een stukje terug en dan richting Oosten en weer naar het Noorden. We hebben daar eerder in Le Verney gezeten. Ook een mooie tent, maar nu zien we hotel restaurant Le Thilleuls en dat ziet er qua eten nog even een tandje beter uit. Ze hebben plek en we reserveren. Dus hoeven we daar ook niet meer over na te denken. We kunnen nu gewoon lekker rijden.
Dat we iets terug moeten rijden maakt ook allemaal niet uit. We pakken nu de Gorges de la Bourne mee. Mooi zo! Rond een uur of zes zijn we in Autrans bij Les Thilleuls. De mevrouw achter de receptie heet ons welkom en Caroline vraagt nog even of er een garage is. En die is er! We kunnen de motor in de garage kwijt en dat staat toch wel lekkerder dan aan de weg. Het afdekplaatje van de navihouder hoeft er dan in de nacht ook niet op. We hebben een kamer op de eerste verdieping van het hotel. Aan de schaduwzijde. Van Caroline heb ik een paar dagen geleden een paar compressiekousen van Stox te leen gekregen. Niet superdik, maar wel heel plezierig. Het scheelt wel in dikke enkels bij heet weer en lange rijdagen. Echt een aanrader. Ik weet dat mijn man ze heeft, maar bij terugkeer kom ik tot de conclusie dat ik ze voor skiën zelf ook heb. Gekregen van Ed zelfs. Dat was ik totaal vergeten. Het is weer was tijd en een aantal zaken gaan weer door het sopje. Maar er blijft ook nog tijd over om even buiten te zitten in zonnetje. Het wordt al wel iets frisser, maar met een vestje is het heerlijk.
En dan gaan we natuurlijk rond een uur of zeven richting het restaurant waarover we zoveel lazen in de reviews op booking. Sterrenwaardig? We kunnen maar moeilijk volhouden dat we overal slapen. We hebben inmiddels een aardige neus ontwikkeld voor leuke dingen. En echt… deze is weer een schot in de roos. Man oh man. Bizar weer! Alleen al de amuse is weer een ontzettend lekkere smaakexplosie. Dat zet de toon. Geniet maar mee:
Vooraf Caroline: Gravlax de Truite du Vercors, Vierge de Tomate aux Agrumes, Henrike: Mousse de Saint-Marcellin, Crumble aux Noix et sa Tuile au Parmesan.
Caroline: Faux Filet de Bœuf à la Plancha, Pesto aux Amandes, Roquette. Henrike: Médaillon de Veau aux Herbes, Jus Balsamique Caviar d’Aubergines et Poivrons confits. En dan natuurlijk, ook al konden we het bijna niet meer op…. Plateau de Fromages affinés.
Na negenen lopen we dan toch maar even een rondje door het dorp. Want zo je bed inrollen gaat natuurlijk niet! Het is een kort rondje. Het is aardedonker in het dorp.
Laatst bewerkt:
James Bond
MF veteraan
Mooi verslag, leuk om te lezen!!!. Maar je gaat toch niet via de A75 naar Bollene vanaf Carcassonne? Gewoon de A61 en dan 2 uur de A9 lijkt mij.
(Ik probeer via maps de route wat te volgen....)
(Ik probeer via maps de route wat te volgen....)
David_ZZR
MF veteraan
en weer een aantal erg bekende plekjes. En ja die Rousset... vanaf 2005 heb ik 'm (op 1 jaar na) ieder jaar meerdere keren gereden.. Zelfs op de oude Vespa is deze leuk!
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #31
Kan zijn dat ik me vergist heb bij het schrijven. Ik moet de track nog uitlezen.
Heb ik nog niet gedaan.
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #33
Dag 8
Vrijdag, 9 september
Van Autrans naar Doussard
Accommodatie: Hotel Arcalod
Hôtel Lac Annecy Arcalod - Hotel Groupes, Motos, Restaurant
348 Km
Het is fris vanochtend. Er hangt nevel. Zo hier op enige hoogte merk je toch dat de herfst eraan komt. We pakken de spullen weer in. Ik trek nog een klein beetje net niet droge kleding aan. Het moet maar even snel op de huid drogen tijdens het inpakken van de spulletjes. In ieder geval ga ik vanochtend wel vertrekken met mijn Halvarssons jas aan. En voor Caroline geldt hetzelfde. Dag Ortema body armor, hello BMW jas. Het is echt fris. Het ontbijt is in dezelfde ruimte als het diner gisteren. En goed verzorgt. Een fijn begin van de dag. Een paar stukjes kaas herken ik van de kaasplank van gisteren. Ook gisteren avond hebben we het weer over de route gehad en gebrainstormd. We moeten richting het meer van Annecy.
Caroline kwam met het idee van een rondje in de Vercors en dan richting het meer van Annecy. Maar heel eerlijk gezegd had ik daar niet zo heel gek veel zin in. En waarom? De Vercors is leuk, maar net zoals de Ardeche op een gegeven moment veel van hetzelfde. En gisteren hebben we er al een goede slinger van meegepakt. En ik zit op een iets andere koers. Het is denk ik de hoogte die trekt. Het desolate, ik voel me daar goed. Dus ik gooi een alternatief op waarvan ik weet dat het haalbaar is.
Vanaf waar we nu zitten is het even doorrijden de berg af naar Grenoble. Als je aan de overkant van het dal de berg weer op rijdt kom je met enige omwegen in Bourg d’Oisans. Vanaf daar de Alpe d'Huez op, de Sarenne naar beneden, bij Mizoën linksaf langs het water richting Lauteret, hopla omhoog de Galibier naar Valloire en weer naar beneden en dan grote weg links tot Lacets de Montvernier, Col de Chaussy erachteraan, dan de Madeleine en de lange afdaling naar Pussy en dan richting Albertville en vanaf daar naar het meer van Annecy. Dat dus.
Caroline kijkt me eens aan. Hoe? En nu blijkt dat wat zij heeft in de Eifel, zet haar ergens neer en ze maakt er zo een rondje van omdat ze precies weet waar ze is. Dat heb ik dus hier. En waarom? Dat komt door onder andere het motorrijden, maar ook door het skiën. Want die gebieden zo rond de Maurienne-vallei lenen zich voor beide hobby’s fantastisch. We kijken samen rond in de kaart en weten dat we als eerste richting Grenoble moeten en dat dal door richting Bourg d'Oisans. Caroline geeft aan dat het haar dag niet is. Waarom? Geen idee, het is haar dag niet. Soms heb je dat.
Nadat we de kamer en het bacchanaal van gisteren hebben betaald duwen we de motoren uit de garage. Dat is iets stiller dan in de garage starten. Buiten oppakken is ook wel lekker. Net iets meer licht en ruimte om je heen. We moeten eerst weer terug richting de Gorges de la Bourne, geen straf. We rijden eerst nog even naar motorhotel Le Verney. We zitten er bij in de buurt. Mooi plekkie. Zag er ook goed uit.
Dan zetten we koers het iets hoger geleden dal uit. Het is koud en mistig. De zon zal er weldra weer bijgekomen maar zover is het nog niet. Het is een graad of 8. De mist hangt rondom ons. Als we iets verder rijden komt de zon er langzamerhand door en het geeft een heel bijzonder verschijnsel. Een mistboog. Prachtig.
We beginnen er al weer mee om er maar een paar foto’s van te maken. Met motor, met twee motoren. Je kan het maar beter hebben. Vanaf de Gorges de la Bourne rijden we langzamerhand naar beneden naar Grenoble. Vanaf hoogte zie je de hele stad in het ochtendlicht liggen.
We moeten even ook even tanken. Omdat we naar Bourg d’Oisans moeten mikken we op de overkant van het dal. Dus pal naar het Oosten rijden. In de navi zien we ongeveer waar we langs moeten. We staan op herberekenen aan. De pomp die we vinden is niet een hele frisse. Er staat een tiental onverzorgde twintigers/dertigers te lummelen. Het ziet er ook niet naar uit dat ze iets anders te doen hebben. We tanken en betalen even om beurt terwijl de ander bij de motoren blijft. We rijden even een stukje om om weer op de hoofdweg uit te komen. Dan zie ik dat Caroline de sleutels nog in het slot van haar topkoffer heeft! Stop, stop, stop! Nee, ik heb het niet eerder gezien. Maar nu wel. Ze zei al. Het is haar dag niet.
Grenoble is best groot en nog erger, het heeft nog veel meer stoplichten en ze staan om de paar honderd meter. We hebben de D1532, de D1090 dwars door Grenoble. Langs het parc Paul Mistral, over de Isere en dan gaat het nog immer door met stoplichten. Uiteindelijk vinden we een uitweg richting Saint Martin de Uriage. Fijn om de stad weer uit te rijden. We vinden ook even een parkeerplek voor een sanitaire stop.
Wat we verder veel zien is mensen in het bos met een mandje in de hand. Op zoek naar paddenstoelen. Overal! En allerlei leeftijden. Leuk dat het hier nog zo leeft. Veel bos, dan kan het ook. Saint Martin de Uriage is een soort kuuroord dorp. Een grote laan erdoor, oude chique hotels. Grandeur. Kan me voorstellen dat als je in Grenoble woont het een landelijke uitwijkplek is met klasse (als je daarop zit te wachten.) Golfbaan is er trouwens ook. We pakken de D111 naar Belmont. Nog net wat kleinere weggetjes. En we hebben daar een prima keuze mee gemaakt. En dan nog kleiner richting Sechilienne. En ik herken het. We hebben hier eerder gereden. Een keer tevergeefs weliswaar. We hebben een keer een route gemaakt vlak langs de Oostkant van Grenoble richting de route forestiere de la Charmette in het Chartreuse-massief. Ik had toen een pasje gevonden waar uiteindelijk geen weg bleek te zijn en dat was in deze hoek. Vanaf daar pakken we de D10914 richting Bourg. We hadden ook de andere kant langs kunnen gaan (via de Col d’Ornon en dan Villard Reymond onverhard met aansluitend de D219 balkonweg naar beneden) maar dat werd wel heel erg om. Dus dan toch maar even doorkoersen over de D1091. Kom ik daar ook weer eens langs, want daar kom ik meestal niet. In Bourg ‘d Oisans doen we even boodschappen en we treffen het deze keer niet.
We lopen nu eens beiden naar binnen omdat het super rustig is buiten. We halen wat dingen en ik pak ook een tomaat. En ik zoek en zoek en zoek naar een apparaat voor een sticker. Je weet wel, wegen, tomaatknop zoeken en printen. Maar echt, niets te vinden. Dus wij komen bij de zelfscan kassa omdat de andere bemande kassa een rij van hier tot de Sarenne heeft. Nu gaat het niet helemaal goed met scannen. Je mag blijkbaar daar je helm niet neerleggen. Dat heeft iets met het totaalgewicht van de boodschappen te doen. Vraag het mij niet. De dame die daar de wacht houdt, graait met een super chagrijnige kop zo mijn helm van die plek en wil hem bijna ergens neerwerpen. Niet doen. Ik heb binnen een seconde mijn helm in de handen en zeg dat ze daarmee toch even op moet passen. Vervolgens krijgen we nog gezeik met de tomaat die toch een sticker moet. Caroline is er spuugzat van pakt de tomaat en pleurt die aan de kant. Stik er maar in. Dan niet wijf. Ze loopt hopla de winkel uit. Het is dat ik geen zin had in nog een supermarkt dus ik reken af en neem de zooi even mee. Wat was dat een teringwijf zeg. We snappen beiden ook wel dat ze al die vakantiegangers, lees fietsers op de camping ernaast wel totaal zat is. Maar dit was buiten de perken. Zie je, zegt Caro, het is mijn dag niet. Gelukkig zijn we er weer weg. Hehe.
Nu wordt het een makkie qua navigeren. De oprit naar de Huez weten we uit ons hoofd wel te vinden. We zetten in de Navi vervolgens Mizoen om zo de Sarenne mee te pakken. Een roze lijn rijdt toch wel lekkerder dan geen lijn. Het is mooi mooi mooi op de Huez. Een heldere blauwe lucht. De kleuren die het najaar aankondigen.
Nog steeds fietsers die naar boven klimmen. We geven ze de ruimte. Toch ook maar een fotootje maken. Een fietser heeft zijn fietsbril laten liggen. Ik leg hem goed zichtbaar op het muurtje. Wellicht vergeten terwijl hij of zij ook een foto maakte. Bovenop is het weer even puzzelen hoe je om dat rare dorp heen slingert. We zien de pizzeria waar we eerder gegeten hebben.
Bovenop is het mooi. Het uitzicht op de gletscher is altijd indrukwekkend. Hier zou ik toch graag ook nog een keer willen skiën. Het lijkt me ook leuk. Grappig om te zien hoe je hetzelfde gebied in de winter als alles volledig besneeuwd is ook weer herkend. We gaan richting de Lauteret bij La Grave en vervolgens draaien we de Galibier op. Als punt kunnen we nu de Lacets de Montvernier wel aanhouden. De kans op verkeerd rijden is minimaal. Het is trouwens wel bizar. Had je vroeger alleen Griffe photo.
Nu heb je een hele rits met fotografen op de berg. Ik roep even: Photo Galibier, Griffe, Colphoto, Cocophoto en Photo Breton. Jaja…. Zo tussen 12.00-13.30 komen we ze allemaal tegen. Dat wordt nog lastig onthouden en weer terugvinden. Vlak voor twee zijn we grotendeels afgedaald en zoeken we even een bankje op om te lunchen. Niet heel idyllisch maar wel met een bankje.
Dat is ook wel praktisch met het brood smeren. Iets verderop staat een zijspan en nog een losse motor. Twee mannen, een vrouw en een hond horen erbij. We lunchen lekker ontspannen in het zonnetje. Bovenop was het best fris. Maar hier is het aangenaam. Een sanitaire stop zit er ook nog in al is het wel even klauteren naar de rivier. Na de lunch rijden we door Valloire. Een leuke plaats. Ook in de winter. En vanaf daar de berg af richting de Mauriennevallei. Daar pakken we vervolgens de oprit naar de Lacets de Montvernier. Hoe vaak we die dingen inmiddels gereden hebben weet ik niet meer. Best vaak.
En altijd weer leuk, ook al is het een klein stukje. Afgelopen winter hebben Atlas en ik de Lacets naar beneden gerend. Ed moest even draaien met de auto en dat kon daar niet dus hij moest iets verder terug. En in de tussentijd hebben Atlas en ik het op een rennen naar beneden gezet. Dolle pret. Vanaf daar pakken we Col de Chaussy naar boven naar Bonvillard en dan weer afbuigen naar St Francois Lonchamp. We hadden ook de onverharde variant kunnen pakken. Echter, die kwamen we niet tegen. Ik denk dat we dan in bonvillard rechts aan hadden moeten houden maar dat hebben we niet gedaan. We hebben gewoon het bordje St. Francois Lonchamp aangehouden. Dus daar rijden we naar boven. Ook leuk en herkenbaar. We hebben daar ook al eens overnacht op de berg. En we herkennen vanaf de andere kant het onverharde pad wel. Bovenop de col stoppen we even bij het restaurant voor een keiharde cola.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik hier op mijn skies was en met een glas witte wijn in de hand wachtte tot de zon onderging. Om vervolgens dan het groene pad (easy as it comes) naar benende naar huis te glijden. Heerlijk om in de winter de laatste zonnestralen van de dag mee te pakken en terwijl de berg dan bijna verlaten is af te dalen. Over de top gaat het aan de andere kant naar beneden. En deze is opmerkelijk want het is een verrekte lange afdeling. Als je denkt dat je er bijna bent, dan ben je er dus nog lang niet. Dit jaar zit ik met skiën aan die kant van de berg. In Doucy Combelouviere. Een heel heel klein dorpje. Maar voor ons prima!
De weg gaat even over de grotere N90 naar Albertville. Dit zodat we weer wat meters maken. Albertville kan je best doorheen rijden. Goed te doen.
We kijken ondertussen weer in booking wat er in de buurt van het meer van Annecy aan accommodatie te vinden is. Het kan er namelijk retedruk zijn. Aan het meer wordt het niet, maar wel vlakbij het meer. Aan de zuidkant daarvan vinden we in Doussard een mooi hotel met zwembad. We zijn alleen al weer zo laat dat we daar weinig aan hebben. We rijden er binnen door heen via de Col de Tamié, ook weer mooi. Het begin van de Jura. Zo tegen zessen zijn we bij het hotel. En Caroline lijkt haar dag wel weer te hebben. Het was maar een dikke ochtend dat het even gevoelsmatig wat minder vloeiend ging. Ik zeg, glas wijn verdiend, we ploffen neer op het terras.
We hebben overigens wel de mazzel dat er weer een garage is. Heerlijk! Vooral rond die wat meer toeristische plekken. Better safe than sorry. Deze keer ploffen we op het terras en nemen een keer een aperitief. Hebben we nog niet gedaan deze reis.
Caroline gaat voor een Aperol en ik voor de glas Cremant de Bourgogne. Aan de overkant van de weg is het zwembad van het hotel. Iets verder achter ons in de hoek van het terras zitten een paar Scandinavische gasten. En waarschijnlijk omdat drank daar zo veel kost, hier dus nu al te dik in de olie. Afstand houden maar. Geen zin in gezeik. We zien op een gegeven moment iemand een ultralight vliegtuigje langskomen met allemaal ganzen die met hem mee vliegen! Het is een supermooi gezicht. Hij leert de ganzen vliegen.
Was daar niet een documentaire over? Een beste foto is het niet geworden. Maar leuk was het zeker. We hebben direct een tafeltje gereserveerd omdat het vol zat. Er waren ook niet veel mogelijkheden meer.
De kaart is weer dikke mik. Nog een keer een opsomming?
Caroline: Assiette de charcuterie (salaison du Mont Carvin a Doussard)
Filet mignon cuisson basse température, galette de pommes de terre, choux chinois
Assiette de Fromage (Coopérative du Val d’Arly)
Henrike: tataki de thon, mayonaise avocat shis, pickles d’oignos roues.
Arcalod Burger (met beaufort) Ik dacht nog, ik moet gewoon een keer een hamburger eten maar zo’n ding krijg je niet met goed fatsoen netjes naar binnen. En een toetje met Le citron de l’Arcalod (poivre de timut, citron noir)
Schandalig lekker! Vive la France!
We lopen na het eten nog even een rondje, maar het is redelijk donker langs de weg doordat er praktisch geen lantaarnpalen staan.
Morgen weten we overigens al wel waar we overnachten. Motohotel col de Bussang. Een reservering die al tijden geleden door Caroline was gemaakt. Verschoven door Corona en nog een keer doordat er nog wat voorbij kwam. Maar nu dus wel. We zijn eigenlijk wel benieuwd naar wat de nieuwe eigenaren ervan gemaakt hebben.
Vrijdag, 9 september
Van Autrans naar Doussard
Accommodatie: Hotel Arcalod
Hôtel Lac Annecy Arcalod - Hotel Groupes, Motos, Restaurant
348 Km
Het is fris vanochtend. Er hangt nevel. Zo hier op enige hoogte merk je toch dat de herfst eraan komt. We pakken de spullen weer in. Ik trek nog een klein beetje net niet droge kleding aan. Het moet maar even snel op de huid drogen tijdens het inpakken van de spulletjes. In ieder geval ga ik vanochtend wel vertrekken met mijn Halvarssons jas aan. En voor Caroline geldt hetzelfde. Dag Ortema body armor, hello BMW jas. Het is echt fris. Het ontbijt is in dezelfde ruimte als het diner gisteren. En goed verzorgt. Een fijn begin van de dag. Een paar stukjes kaas herken ik van de kaasplank van gisteren. Ook gisteren avond hebben we het weer over de route gehad en gebrainstormd. We moeten richting het meer van Annecy.
Caroline kwam met het idee van een rondje in de Vercors en dan richting het meer van Annecy. Maar heel eerlijk gezegd had ik daar niet zo heel gek veel zin in. En waarom? De Vercors is leuk, maar net zoals de Ardeche op een gegeven moment veel van hetzelfde. En gisteren hebben we er al een goede slinger van meegepakt. En ik zit op een iets andere koers. Het is denk ik de hoogte die trekt. Het desolate, ik voel me daar goed. Dus ik gooi een alternatief op waarvan ik weet dat het haalbaar is.
Vanaf waar we nu zitten is het even doorrijden de berg af naar Grenoble. Als je aan de overkant van het dal de berg weer op rijdt kom je met enige omwegen in Bourg d’Oisans. Vanaf daar de Alpe d'Huez op, de Sarenne naar beneden, bij Mizoën linksaf langs het water richting Lauteret, hopla omhoog de Galibier naar Valloire en weer naar beneden en dan grote weg links tot Lacets de Montvernier, Col de Chaussy erachteraan, dan de Madeleine en de lange afdaling naar Pussy en dan richting Albertville en vanaf daar naar het meer van Annecy. Dat dus.
Caroline kijkt me eens aan. Hoe? En nu blijkt dat wat zij heeft in de Eifel, zet haar ergens neer en ze maakt er zo een rondje van omdat ze precies weet waar ze is. Dat heb ik dus hier. En waarom? Dat komt door onder andere het motorrijden, maar ook door het skiën. Want die gebieden zo rond de Maurienne-vallei lenen zich voor beide hobby’s fantastisch. We kijken samen rond in de kaart en weten dat we als eerste richting Grenoble moeten en dat dal door richting Bourg d'Oisans. Caroline geeft aan dat het haar dag niet is. Waarom? Geen idee, het is haar dag niet. Soms heb je dat.
Nadat we de kamer en het bacchanaal van gisteren hebben betaald duwen we de motoren uit de garage. Dat is iets stiller dan in de garage starten. Buiten oppakken is ook wel lekker. Net iets meer licht en ruimte om je heen. We moeten eerst weer terug richting de Gorges de la Bourne, geen straf. We rijden eerst nog even naar motorhotel Le Verney. We zitten er bij in de buurt. Mooi plekkie. Zag er ook goed uit.
Dan zetten we koers het iets hoger geleden dal uit. Het is koud en mistig. De zon zal er weldra weer bijgekomen maar zover is het nog niet. Het is een graad of 8. De mist hangt rondom ons. Als we iets verder rijden komt de zon er langzamerhand door en het geeft een heel bijzonder verschijnsel. Een mistboog. Prachtig.
We beginnen er al weer mee om er maar een paar foto’s van te maken. Met motor, met twee motoren. Je kan het maar beter hebben. Vanaf de Gorges de la Bourne rijden we langzamerhand naar beneden naar Grenoble. Vanaf hoogte zie je de hele stad in het ochtendlicht liggen.
We moeten even ook even tanken. Omdat we naar Bourg d’Oisans moeten mikken we op de overkant van het dal. Dus pal naar het Oosten rijden. In de navi zien we ongeveer waar we langs moeten. We staan op herberekenen aan. De pomp die we vinden is niet een hele frisse. Er staat een tiental onverzorgde twintigers/dertigers te lummelen. Het ziet er ook niet naar uit dat ze iets anders te doen hebben. We tanken en betalen even om beurt terwijl de ander bij de motoren blijft. We rijden even een stukje om om weer op de hoofdweg uit te komen. Dan zie ik dat Caroline de sleutels nog in het slot van haar topkoffer heeft! Stop, stop, stop! Nee, ik heb het niet eerder gezien. Maar nu wel. Ze zei al. Het is haar dag niet.
Grenoble is best groot en nog erger, het heeft nog veel meer stoplichten en ze staan om de paar honderd meter. We hebben de D1532, de D1090 dwars door Grenoble. Langs het parc Paul Mistral, over de Isere en dan gaat het nog immer door met stoplichten. Uiteindelijk vinden we een uitweg richting Saint Martin de Uriage. Fijn om de stad weer uit te rijden. We vinden ook even een parkeerplek voor een sanitaire stop.
Wat we verder veel zien is mensen in het bos met een mandje in de hand. Op zoek naar paddenstoelen. Overal! En allerlei leeftijden. Leuk dat het hier nog zo leeft. Veel bos, dan kan het ook. Saint Martin de Uriage is een soort kuuroord dorp. Een grote laan erdoor, oude chique hotels. Grandeur. Kan me voorstellen dat als je in Grenoble woont het een landelijke uitwijkplek is met klasse (als je daarop zit te wachten.) Golfbaan is er trouwens ook. We pakken de D111 naar Belmont. Nog net wat kleinere weggetjes. En we hebben daar een prima keuze mee gemaakt. En dan nog kleiner richting Sechilienne. En ik herken het. We hebben hier eerder gereden. Een keer tevergeefs weliswaar. We hebben een keer een route gemaakt vlak langs de Oostkant van Grenoble richting de route forestiere de la Charmette in het Chartreuse-massief. Ik had toen een pasje gevonden waar uiteindelijk geen weg bleek te zijn en dat was in deze hoek. Vanaf daar pakken we de D10914 richting Bourg. We hadden ook de andere kant langs kunnen gaan (via de Col d’Ornon en dan Villard Reymond onverhard met aansluitend de D219 balkonweg naar beneden) maar dat werd wel heel erg om. Dus dan toch maar even doorkoersen over de D1091. Kom ik daar ook weer eens langs, want daar kom ik meestal niet. In Bourg ‘d Oisans doen we even boodschappen en we treffen het deze keer niet.
We lopen nu eens beiden naar binnen omdat het super rustig is buiten. We halen wat dingen en ik pak ook een tomaat. En ik zoek en zoek en zoek naar een apparaat voor een sticker. Je weet wel, wegen, tomaatknop zoeken en printen. Maar echt, niets te vinden. Dus wij komen bij de zelfscan kassa omdat de andere bemande kassa een rij van hier tot de Sarenne heeft. Nu gaat het niet helemaal goed met scannen. Je mag blijkbaar daar je helm niet neerleggen. Dat heeft iets met het totaalgewicht van de boodschappen te doen. Vraag het mij niet. De dame die daar de wacht houdt, graait met een super chagrijnige kop zo mijn helm van die plek en wil hem bijna ergens neerwerpen. Niet doen. Ik heb binnen een seconde mijn helm in de handen en zeg dat ze daarmee toch even op moet passen. Vervolgens krijgen we nog gezeik met de tomaat die toch een sticker moet. Caroline is er spuugzat van pakt de tomaat en pleurt die aan de kant. Stik er maar in. Dan niet wijf. Ze loopt hopla de winkel uit. Het is dat ik geen zin had in nog een supermarkt dus ik reken af en neem de zooi even mee. Wat was dat een teringwijf zeg. We snappen beiden ook wel dat ze al die vakantiegangers, lees fietsers op de camping ernaast wel totaal zat is. Maar dit was buiten de perken. Zie je, zegt Caro, het is mijn dag niet. Gelukkig zijn we er weer weg. Hehe.
Nu wordt het een makkie qua navigeren. De oprit naar de Huez weten we uit ons hoofd wel te vinden. We zetten in de Navi vervolgens Mizoen om zo de Sarenne mee te pakken. Een roze lijn rijdt toch wel lekkerder dan geen lijn. Het is mooi mooi mooi op de Huez. Een heldere blauwe lucht. De kleuren die het najaar aankondigen.
Nog steeds fietsers die naar boven klimmen. We geven ze de ruimte. Toch ook maar een fotootje maken. Een fietser heeft zijn fietsbril laten liggen. Ik leg hem goed zichtbaar op het muurtje. Wellicht vergeten terwijl hij of zij ook een foto maakte. Bovenop is het weer even puzzelen hoe je om dat rare dorp heen slingert. We zien de pizzeria waar we eerder gegeten hebben.
Bovenop is het mooi. Het uitzicht op de gletscher is altijd indrukwekkend. Hier zou ik toch graag ook nog een keer willen skiën. Het lijkt me ook leuk. Grappig om te zien hoe je hetzelfde gebied in de winter als alles volledig besneeuwd is ook weer herkend. We gaan richting de Lauteret bij La Grave en vervolgens draaien we de Galibier op. Als punt kunnen we nu de Lacets de Montvernier wel aanhouden. De kans op verkeerd rijden is minimaal. Het is trouwens wel bizar. Had je vroeger alleen Griffe photo.
Nu heb je een hele rits met fotografen op de berg. Ik roep even: Photo Galibier, Griffe, Colphoto, Cocophoto en Photo Breton. Jaja…. Zo tussen 12.00-13.30 komen we ze allemaal tegen. Dat wordt nog lastig onthouden en weer terugvinden. Vlak voor twee zijn we grotendeels afgedaald en zoeken we even een bankje op om te lunchen. Niet heel idyllisch maar wel met een bankje.
Dat is ook wel praktisch met het brood smeren. Iets verderop staat een zijspan en nog een losse motor. Twee mannen, een vrouw en een hond horen erbij. We lunchen lekker ontspannen in het zonnetje. Bovenop was het best fris. Maar hier is het aangenaam. Een sanitaire stop zit er ook nog in al is het wel even klauteren naar de rivier. Na de lunch rijden we door Valloire. Een leuke plaats. Ook in de winter. En vanaf daar de berg af richting de Mauriennevallei. Daar pakken we vervolgens de oprit naar de Lacets de Montvernier. Hoe vaak we die dingen inmiddels gereden hebben weet ik niet meer. Best vaak.
En altijd weer leuk, ook al is het een klein stukje. Afgelopen winter hebben Atlas en ik de Lacets naar beneden gerend. Ed moest even draaien met de auto en dat kon daar niet dus hij moest iets verder terug. En in de tussentijd hebben Atlas en ik het op een rennen naar beneden gezet. Dolle pret. Vanaf daar pakken we Col de Chaussy naar boven naar Bonvillard en dan weer afbuigen naar St Francois Lonchamp. We hadden ook de onverharde variant kunnen pakken. Echter, die kwamen we niet tegen. Ik denk dat we dan in bonvillard rechts aan hadden moeten houden maar dat hebben we niet gedaan. We hebben gewoon het bordje St. Francois Lonchamp aangehouden. Dus daar rijden we naar boven. Ook leuk en herkenbaar. We hebben daar ook al eens overnacht op de berg. En we herkennen vanaf de andere kant het onverharde pad wel. Bovenop de col stoppen we even bij het restaurant voor een keiharde cola.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik hier op mijn skies was en met een glas witte wijn in de hand wachtte tot de zon onderging. Om vervolgens dan het groene pad (easy as it comes) naar benende naar huis te glijden. Heerlijk om in de winter de laatste zonnestralen van de dag mee te pakken en terwijl de berg dan bijna verlaten is af te dalen. Over de top gaat het aan de andere kant naar beneden. En deze is opmerkelijk want het is een verrekte lange afdeling. Als je denkt dat je er bijna bent, dan ben je er dus nog lang niet. Dit jaar zit ik met skiën aan die kant van de berg. In Doucy Combelouviere. Een heel heel klein dorpje. Maar voor ons prima!
De weg gaat even over de grotere N90 naar Albertville. Dit zodat we weer wat meters maken. Albertville kan je best doorheen rijden. Goed te doen.
We kijken ondertussen weer in booking wat er in de buurt van het meer van Annecy aan accommodatie te vinden is. Het kan er namelijk retedruk zijn. Aan het meer wordt het niet, maar wel vlakbij het meer. Aan de zuidkant daarvan vinden we in Doussard een mooi hotel met zwembad. We zijn alleen al weer zo laat dat we daar weinig aan hebben. We rijden er binnen door heen via de Col de Tamié, ook weer mooi. Het begin van de Jura. Zo tegen zessen zijn we bij het hotel. En Caroline lijkt haar dag wel weer te hebben. Het was maar een dikke ochtend dat het even gevoelsmatig wat minder vloeiend ging. Ik zeg, glas wijn verdiend, we ploffen neer op het terras.
We hebben overigens wel de mazzel dat er weer een garage is. Heerlijk! Vooral rond die wat meer toeristische plekken. Better safe than sorry. Deze keer ploffen we op het terras en nemen een keer een aperitief. Hebben we nog niet gedaan deze reis.
Caroline gaat voor een Aperol en ik voor de glas Cremant de Bourgogne. Aan de overkant van de weg is het zwembad van het hotel. Iets verder achter ons in de hoek van het terras zitten een paar Scandinavische gasten. En waarschijnlijk omdat drank daar zo veel kost, hier dus nu al te dik in de olie. Afstand houden maar. Geen zin in gezeik. We zien op een gegeven moment iemand een ultralight vliegtuigje langskomen met allemaal ganzen die met hem mee vliegen! Het is een supermooi gezicht. Hij leert de ganzen vliegen.
Was daar niet een documentaire over? Een beste foto is het niet geworden. Maar leuk was het zeker. We hebben direct een tafeltje gereserveerd omdat het vol zat. Er waren ook niet veel mogelijkheden meer.
De kaart is weer dikke mik. Nog een keer een opsomming?
Caroline: Assiette de charcuterie (salaison du Mont Carvin a Doussard)
Filet mignon cuisson basse température, galette de pommes de terre, choux chinois
Assiette de Fromage (Coopérative du Val d’Arly)
Henrike: tataki de thon, mayonaise avocat shis, pickles d’oignos roues.
Arcalod Burger (met beaufort) Ik dacht nog, ik moet gewoon een keer een hamburger eten maar zo’n ding krijg je niet met goed fatsoen netjes naar binnen. En een toetje met Le citron de l’Arcalod (poivre de timut, citron noir)
Schandalig lekker! Vive la France!
We lopen na het eten nog even een rondje, maar het is redelijk donker langs de weg doordat er praktisch geen lantaarnpalen staan.
Morgen weten we overigens al wel waar we overnachten. Motohotel col de Bussang. Een reservering die al tijden geleden door Caroline was gemaakt. Verschoven door Corona en nog een keer doordat er nog wat voorbij kwam. Maar nu dus wel. We zijn eigenlijk wel benieuwd naar wat de nieuwe eigenaren ervan gemaakt hebben.
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #34
Dag 9
Zaterdag, 10 september
Van Doussard naar Bussang
Accommodatie: Motorhotel Col de Bussang
Moto-Hotêl Col de Bussang - Welcome
411 Km
Ik word vroeg wakker. Het is zes uur. Ik pak mijn e-reader van het nachtkastje en lees nog lekker een uur. Gebeurt wel vaker overigens. Ook wel midden in de nacht als ik in ene klaar wakker ben. Dan lees ik een half uurtje totdat mijn oogleden zwaar worden. Om zeven uur wordt Caroline ook wakker. Het is vandaag een bewolkte dag zo te zien. Wel droog overigens. We ontbijten en pakken onze spullen in. We staan in de garage. En de kok kijkt hoe wel de boel op de GS’en laden. We maken en passant even een babbeltje. We weten dat hij in de keuken werkt omdat ze hier open keuken hebben. Het is een gezellig praatje en als wij wegrijden sluit hij de garage deur achter ons. Bedankt!
Het eerste deel van onze route leidt langs het meer van Annecy.
Doordat het zo bewolkt is lijkt het meer minder mooi blauw dan tijdens voorgaande tochten. Op de bonnefooi hebben we een route naar Bussang gemaakt. Beiden dezelfde punten in de navi en de een op herberekenen aan en de ander met herberekenen uit. Daarmee hou ik die herberekenen uit heeft staan in de gaten of we niet teveel van de koers afdwalen. Caroline rijdt voor en als ze weer wat leuks in de navi ziet pakken we het mee. Het werkt voor ons overigens prima. We hebben immers een hotel, we hebben een koers en de rest is vrije invulling. En het gebied is niet helemaal onbekend.
Het wordt een hele verrassende route met veel leuke onbekende dingen erin. Watervallen, kloofjes, mooie heuvels, weilanden, kleine weggetjes. We rijden overigens vlak langs de Zwiterse grens. In de buurt van Nans-sous-Sainte-Anne denken we nog even een stuk af te kunnen steken naar een andere weg. Onverhard. Het rijdt allemaal lekker en leuk ook al komen we her en der wel weer wat modder tegen maar het leidt net allemaal tot niets!
De weg zit vlak bij ons, maar er zit een onoverbrugbaar hoogte verschil tussen. In de buurt van Trepot lunchen we even. In de super heb ik nu een kaasje gekozen uit de Vercors. Een zacht geitenkaas van St. Marcellin. Zo pikken we elke keer wel weer wat op uit wat we onderweg hebben gezien.
Vandaag is het de eerst dag dat we iets van regen gaan krijgen. Op het einde. De laatste 50km! Dan toch! Dan kan je toch niet anders zeggen dan dat wij gruwelijk veel mazzel hebben gehad met het weer tot nu toe.
In de Vogezen wordt het weer nog wat slechter en het gaat van mist over naar regen. Dan wordt het voor de allereerste keer in 9 dagen tijd dat het regenpak aan gaat. Ik heb een regenbroek van Ed meegenomen die ik over mijn leren broek kan aantrekken. Hij draagt die broek als hij met de fiets naar het werk gaat (lees praktisch altijd). Ik heb ook een chique liner voor in de Revitt broek, maar dat is helemaal niet handig. Het regent en dan moet je je leren broek uittrekken. Dus laarzen uit en dan de liner erin, broek weer aan, laarzen aan. Niet praktisch. Misschien als je van tevoren weet dat je de hele dag regen voor de kiezen krijgt. Dan wel. Caroline heeft ook een losse regenbroek. Die was al eerder overgestapt op dat concept. Eigenlijk ook veel handiger. Daarbij, die liner moet in de leren broek en daardoor wordt het geheel best krap. Maar een grotere broek zit weer als een hobbezak. Leer zit juist lekker als het niet te ruim zit. We komen vandaag ook wat eerder dan normaal aan. Zo kwart voor vijf. Ook wel een keer goed.
We zetten de motor neer en de nieuwe eigenaar komt naar buiten om te kijken of het iets krapper bij elkaar kan. Dat kan hoor. We drukken de twee motoren straks tegen elkaar aan en gaan dan naar binnen en halen onze sleutel op. Trap op, links af en dan in de hoek. De kamer is inderdaad mooi geworden. Fijne badkamer (alleen nog zonder deur, de schuifdeur moet nog komen) een meubel waar je je helm in kan zetten. Echt op motorrijders ingestoken. Goed nagedacht! Deze kamer hebben we overigens eerder gehad. Het leukste van alles vind ik wel het naar buiten kijken of de gemzen er zijn.
Het besef dat we nu redelijk richting het einde van de trip komen komt nu wel dichterbij. Ik bel eens naar huis met de vraag of ze me maandagochtend kunnen missen. En dat kan wel. Hopla we kunnen dus nog een dagje langer door. Het is ook niet zoveel werk. Onze zoon moet even naar opa en oma en vanaf daar naar school fietsen. Dan ben ik er maandagmiddag op tijd weer als hij thuis komt. En, het geeft Caroline en mij de mogelijkheid nog verder binnendoor terug te rijden.
Naast ons aan een tafeltje zitten twee mannen. Zo te zien nog net iets ouder dan wij. We raken zo half in gesprek en het gaat zoals altijd over motoren en reizen etc. etc. De ene rijdt op een GS en de andere heeft een Multistrada. En eigenlijk is het gesprek gewoon helemaal niet leuk. De Duc-rijder maakt met name flauwe grappen over de GS. Prima voor een keer hoor. Doe ik omgekeerd ook wel eens. Maar c’est le ton qui fait la musique. En deze weet weer geen maat te houden. Zijn maat hoort het ook maar een beetje gelaten aan en je ziet aan hem dat hij de tijd uit zit. We focussen ons maar even op onze eigen conversatie. Jammer hoor. Soms kom je zulke leuke mensen tegen waar je een leuk gesprek mee kan hebben. Deze keer dus niet.
Gelukkig komt het voorgerechtje ook al snel. Daar hadden we wel zin in. We hebben er een flesje lokale wijn bij besteld. Het zou wel fijn zijn als het morgen weer goed weer is. En het lijkt er volgens de voorspellingen wel op. Anders waren we trouwens in een streep naar huis gereden. Regen is niet zoveel aan. We hebben nog een route in de navi staan. Ik heb er last minute nog een oud de oude doos gepakt en die omgekeerd en naar Caroline verzonden. Die hebben we nu beide in de navi staan. Dus dat hebben we op de plank liggen. Wel weer zin in. En dan rijden we richting Eifel/Moezel en dan zoeken we daar wel weer wat.
Zaterdag, 10 september
Van Doussard naar Bussang
Accommodatie: Motorhotel Col de Bussang
Moto-Hotêl Col de Bussang - Welcome
411 Km
Ik word vroeg wakker. Het is zes uur. Ik pak mijn e-reader van het nachtkastje en lees nog lekker een uur. Gebeurt wel vaker overigens. Ook wel midden in de nacht als ik in ene klaar wakker ben. Dan lees ik een half uurtje totdat mijn oogleden zwaar worden. Om zeven uur wordt Caroline ook wakker. Het is vandaag een bewolkte dag zo te zien. Wel droog overigens. We ontbijten en pakken onze spullen in. We staan in de garage. En de kok kijkt hoe wel de boel op de GS’en laden. We maken en passant even een babbeltje. We weten dat hij in de keuken werkt omdat ze hier open keuken hebben. Het is een gezellig praatje en als wij wegrijden sluit hij de garage deur achter ons. Bedankt!
Het eerste deel van onze route leidt langs het meer van Annecy.
Doordat het zo bewolkt is lijkt het meer minder mooi blauw dan tijdens voorgaande tochten. Op de bonnefooi hebben we een route naar Bussang gemaakt. Beiden dezelfde punten in de navi en de een op herberekenen aan en de ander met herberekenen uit. Daarmee hou ik die herberekenen uit heeft staan in de gaten of we niet teveel van de koers afdwalen. Caroline rijdt voor en als ze weer wat leuks in de navi ziet pakken we het mee. Het werkt voor ons overigens prima. We hebben immers een hotel, we hebben een koers en de rest is vrije invulling. En het gebied is niet helemaal onbekend.
Het wordt een hele verrassende route met veel leuke onbekende dingen erin. Watervallen, kloofjes, mooie heuvels, weilanden, kleine weggetjes. We rijden overigens vlak langs de Zwiterse grens. In de buurt van Nans-sous-Sainte-Anne denken we nog even een stuk af te kunnen steken naar een andere weg. Onverhard. Het rijdt allemaal lekker en leuk ook al komen we her en der wel weer wat modder tegen maar het leidt net allemaal tot niets!
De weg zit vlak bij ons, maar er zit een onoverbrugbaar hoogte verschil tussen. In de buurt van Trepot lunchen we even. In de super heb ik nu een kaasje gekozen uit de Vercors. Een zacht geitenkaas van St. Marcellin. Zo pikken we elke keer wel weer wat op uit wat we onderweg hebben gezien.
Vandaag is het de eerst dag dat we iets van regen gaan krijgen. Op het einde. De laatste 50km! Dan toch! Dan kan je toch niet anders zeggen dan dat wij gruwelijk veel mazzel hebben gehad met het weer tot nu toe.
In de Vogezen wordt het weer nog wat slechter en het gaat van mist over naar regen. Dan wordt het voor de allereerste keer in 9 dagen tijd dat het regenpak aan gaat. Ik heb een regenbroek van Ed meegenomen die ik over mijn leren broek kan aantrekken. Hij draagt die broek als hij met de fiets naar het werk gaat (lees praktisch altijd). Ik heb ook een chique liner voor in de Revitt broek, maar dat is helemaal niet handig. Het regent en dan moet je je leren broek uittrekken. Dus laarzen uit en dan de liner erin, broek weer aan, laarzen aan. Niet praktisch. Misschien als je van tevoren weet dat je de hele dag regen voor de kiezen krijgt. Dan wel. Caroline heeft ook een losse regenbroek. Die was al eerder overgestapt op dat concept. Eigenlijk ook veel handiger. Daarbij, die liner moet in de leren broek en daardoor wordt het geheel best krap. Maar een grotere broek zit weer als een hobbezak. Leer zit juist lekker als het niet te ruim zit. We komen vandaag ook wat eerder dan normaal aan. Zo kwart voor vijf. Ook wel een keer goed.
We zetten de motor neer en de nieuwe eigenaar komt naar buiten om te kijken of het iets krapper bij elkaar kan. Dat kan hoor. We drukken de twee motoren straks tegen elkaar aan en gaan dan naar binnen en halen onze sleutel op. Trap op, links af en dan in de hoek. De kamer is inderdaad mooi geworden. Fijne badkamer (alleen nog zonder deur, de schuifdeur moet nog komen) een meubel waar je je helm in kan zetten. Echt op motorrijders ingestoken. Goed nagedacht! Deze kamer hebben we overigens eerder gehad. Het leukste van alles vind ik wel het naar buiten kijken of de gemzen er zijn.
Het besef dat we nu redelijk richting het einde van de trip komen komt nu wel dichterbij. Ik bel eens naar huis met de vraag of ze me maandagochtend kunnen missen. En dat kan wel. Hopla we kunnen dus nog een dagje langer door. Het is ook niet zoveel werk. Onze zoon moet even naar opa en oma en vanaf daar naar school fietsen. Dan ben ik er maandagmiddag op tijd weer als hij thuis komt. En, het geeft Caroline en mij de mogelijkheid nog verder binnendoor terug te rijden.
Naast ons aan een tafeltje zitten twee mannen. Zo te zien nog net iets ouder dan wij. We raken zo half in gesprek en het gaat zoals altijd over motoren en reizen etc. etc. De ene rijdt op een GS en de andere heeft een Multistrada. En eigenlijk is het gesprek gewoon helemaal niet leuk. De Duc-rijder maakt met name flauwe grappen over de GS. Prima voor een keer hoor. Doe ik omgekeerd ook wel eens. Maar c’est le ton qui fait la musique. En deze weet weer geen maat te houden. Zijn maat hoort het ook maar een beetje gelaten aan en je ziet aan hem dat hij de tijd uit zit. We focussen ons maar even op onze eigen conversatie. Jammer hoor. Soms kom je zulke leuke mensen tegen waar je een leuk gesprek mee kan hebben. Deze keer dus niet.
Gelukkig komt het voorgerechtje ook al snel. Daar hadden we wel zin in. We hebben er een flesje lokale wijn bij besteld. Het zou wel fijn zijn als het morgen weer goed weer is. En het lijkt er volgens de voorspellingen wel op. Anders waren we trouwens in een streep naar huis gereden. Regen is niet zoveel aan. We hebben nog een route in de navi staan. Ik heb er last minute nog een oud de oude doos gepakt en die omgekeerd en naar Caroline verzonden. Die hebben we nu beide in de navi staan. Dus dat hebben we op de plank liggen. Wel weer zin in. En dan rijden we richting Eifel/Moezel en dan zoeken we daar wel weer wat.
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #35
Dag 10
Zondag, 11 september
Van Bussang naar Bernkastel-Andel
Locatie: Hotel Roussel
www.roussel.de
465 Km
7 uur gaat de wekker weer. De regen lijkt weggetrokken. De lucht is bewolkt met stukken blauw ertussen. Het is fris. Stukken frisser dan een paar dagen eerder. We zitten ook wat hoger en noordelijker. Je merkt dat de herfst niet ver weg is. Ik zie de gemzen beneden bij het speelhokje staan.
De nieuwe eigenaren gooien restjes eten buiten weg en de gemzen komen er op af. Ze staan met zijn tweetjes te eten. Zo dichtbij zag je ze vroeger maar zelden. Maar of het beter is? Schuw zijn is ook overleven. Na het ontbijt betalen we de rekening. Het was leuk om hier weer eens te zijn. Goede punten: de kamers zijn echt mooi opgeknapt en op motorrijders gericht. Anderzijds: de vorige eigenaren namen altijd de tijd om met iedereen een praatje te maken. En dat mis ik nu wel. De huidige eigenaar staat grotendeels achter de bar, draait muziek maar komt er niet veel achter vandaan. Het je heel erg welkom voelen is daarmee wat anders geworden. Wellicht omdat wij geen Vlamingen zijn. Geen idee. Ze hebben in ieder geval een uitstekend eerste seizoen gedraaid en dat is mooi.
We hebben de spullen op de motor gepakt. Die van mij had ik al naar voren gezet zodat we allebei mooi rond de motor konden lopen. We stonden ook wel heel strak naast elkaar. De gasten die gisteren bij het tafeltje naast ons zaten staan ook zo’n beetje op het moment van vertrekken. Hij start zijn Multistrada maar die start niet. En nog een keer niet, en nog een keer niet en nog een keer niet. En dan maak ik toch even snel een flauwe grap. Kan ik natuurlijk beter niet doen. Maar ja, zegt wel iets over hoe flauw die gast gisterenavond was. Ik let er verder ook niet meer en op loop naar binnen en haal mijn koelelementen nog even op. Caroline en ik stappen op en zwaaien nog even naar achteren. Ik weet uit mijn hoofd wel dat we naar boven moeten rijden en direct naar rechts moeten afbuigen. Hopla naar de source de Moselle. Mooie kleine weggetjes. Ik had nog een route van grofweg 265 km die ik wel vaker richting de Vogezen heb gereden. Stukje offroad zit er ook wel in. En die route heb ik nu omgedraaid. Het leek wel aardig maar dat moet altijd nog maar blijken of je dat straffeloos kan doen.
Ik zou vandaag nog wel graag langs de supermarkt willen om een aantal saucissons sec mee te nemen. Die dingen die lusten we thuis erg graag. In alle varianten wel. Maar het is ook niet de eerste keer dat we juist in dat stuk Vogezen geen enkele geopende supermarkt meer tegenkomen. Meteen maar ophelderen, ook dit jaar lukt dat weer niet. Alles dicht. We maken af en toe even gebruik van de mogelijkheid om een fotootje te maken. Volgens mij heb ik foto’s van dezelfde plekken in de maanden mei tot en met oktober. Als Caroline weer wil starten mekkert haar dashboard dat de batterij van de rideless key 50% leeg is. Nou prima, dan in Nederland even een nieuwe batterij erin drukken denken we nog.
We rijden door mooi bekend gebied. Kleine weggetjes en soms wat groter. Bewolking en blauwe lucht wisselen elkaar af. Het wegdek is soms wat rommelig maar het gaat prima. We hebben ook mooie royale stukken door het bos. Een wat bredere weg waar ook wel wat losse rotzooi ligt. Telkens zijn de bochten goed, maar het stuk rechtdoor is slecht. Als we op een gegeven moment de bocht uitkomen staat er een vrouw in motorpak te zwaaien en we zien het vervolgens. Er ligt een motorfiets met volle kuip op de weg. Die wordt daar door een handvol mannen rechtop gezet en ze maken aanstalten om hem naar de kant te zetten. Ze zijn met vrij veel mensen. Toch vragen we even of alles in met een half gebaar. Ca va? Duim omhoog en ze knikken. Oke dan rijden we door. Er lag daar ook wel een hoop zooi op de weg net zo’n beetje tegen het rempunt voor de bocht. Tricky.
Als we ergens even stoppen en Caroline start haar motor weer roept de display dat er nog maar 10% in zit. Dus even voor de goede orde. Die 50% van eerder zal wel 50% van de resterende 1% oid zijn geweest want het ding gaat leeg als een malle. Ik zoek even op welke batterij erin zit en we onthouden het even. Nemen we die ook mee bij de supermarkt die we niet tegenkomen. We vinden wel een keer een tankstation bij Sainte-Croix-aux-Mines. Daar gooien we even de tank vol en lopen naar binnen.
En jawel, daar hebben ze een batterijtje. Het youtube filmpje van hoe die batterij te wisselen pakken we er even bij.
Het is niet moeilijk maar je moet wel even durven kracht te zetten om dat ding open te krijgen. Leuk hè, alles is op het net te vinden. In de shop liggen nog een paar slappe croissants maar die laten we maar voor wat het is. We komen vanzelf nog wel wat tegen.
In de buurt van Grandfontaine is het begin van het stuk onverhard. Ik herken het. De track is wat onduidelijk. En hoewel ik de herinnering heb dat we de linkertak moeten nemen, nemen we de rechtertak omdat deze meer overeen lijkt te komen met de track in beeld. Terug kan altijd hè. Zorgen dat je niet voorbij een point of no return komt. Caroline rijdt voor. Die heeft meer ervaring in het Gelande. Vooral de techniek. Qua durf kom ik er wel. Maar heel af en toe vraag ik even (vooral als we naar beneden gaan… en nu dan? Waarmee rem je? In welke versnelling sta jij?). Maar het gaat allemaal prima. Een paar kleine stukjes waar ik even wat vraag, maar voor de rest heb ik er dikke lol in. Ook al is dit pad weer totaal onbekend voor mij. Ik heb ook allang geen route meer in beeld. Die loopt ergens links in het bos van mij. Af en toe kom je op stukken waar er doordeweeks met boomstammen gesleept wordt. Soms wat bagger, maar overwegend prima gravel en stenen. Zo rijden we tijden staand op de steps. En na een kilometer of 20 zien we een weg in beeld komen. En een wegversperring. En balk gaat dwars over het pad. Potver de potver. Er langs is niet te doen. Daar hebben ze wel voor gezorgd. Ik loop er eens heen en we hebben weer een ongelofelijke mazzel. De balk kan je gewoon optillen en verschuiven. Motortjes erdoor en de balk weer terugleggen. Pfieuwww..komen Jut en Jul daar even goed mee weg!
We vervolgen onze route. Bij Luetzelbourg is een patat-tent langs de kant van de straat. Die pakken we maar even mee. Geen broodje deze keer. Nee, een puntzak friet met een Fanta wordt het. De cola was al op. Het is half drie geweest, het werd ook wel een keer tijd om wat naar binnen te werken. Er zijn trouwens wel wat wespen. Even oppassen. Caroline laat haar helm uit de handen vallen maar vangt hem op het nippertje op. Geen schade aan de helm, maar de Sena hangt er lullig bij. Dat moet wel gefixt worden. Het blauwe ductape komt weer tevoorschijn en het wordt even volgeplakt. Die gaat er nu nooit meer af. En gelukkig werkt de communicatie nog steeds. Lang leve gaffertape!
We zijn nu zo min of meer de Vogezen uitgereden en kijken nu wat we gaan doen. Het loopt inmiddels tegen drieën. De eifel/moezel is nog wel een eindje doorrijden. We pakken de booking site er eens bij en gaan zoeken. We zoeken op de omgeving Bernkastel, Treis Karden. Een beetje aan de rivier is altijd wel leuk, en waarschijnlijk is het druivenplukseizoen ook van start gegaan dus dat is ook weer aardig om mee te krijgen. We vinden weer wat leuks. Nabij Bernkastel vinden we hotel Rousset. Het ligt niet aan de doorgaande weg maar een beetje achteraf. We bellen er achteraan. Caroline vraagt of de motor daar een beetje veilig kan staan, want dat is wel van belang. We worden gerustgesteld en Caroline wordt gevraagd nog even een mailtje te sturen ter bevestiging. Nu wordt het dus even doorgassen om het stuk tussen de Vogezen en de Moezel te overbruggen. We hebben een kamer dus we hebben tijd. We pakken een stuk snelweg.
We zitten vlak bij de oprit van de 4 die kaarsrecht naar het Noorden loopt. De te overbruggen afstand is grofweg 180 km. We rijden Noordwaarts en kijken even waar we de snelweg af willen. Uiteindelijk gaan we de snelweg af bij Longuich waardoor we nog een hele tijd de Moezel gaan volgen en de dorpjes die daaraan liggen. En we vallen midden in de festiviteiten. Het zijn de Weinfeste die plaatsvinden. Het een na het andere dorp kent een omleiding omdat het centrum afgesloten is. Op zich leuk en gezellig, maar we blijven wat rondfrutselen rond de omleidingen. Zou er in ons dorp ook een feest zijn? Wie weet. Dan toch rijden we vlak voor zessen de buitenwijken/dorpen van Bernkastel in het deel heet Andel. En midden in de hele rustige woonwijk ligt tussen de best royale huizen een hotel met een heel mooi restaurant.
We halen de sleutel bij de balie en ons wordt verzocht helemaal rechts te parkeren. Dat doen we ook. We kunnen ze helemaal rechts kwijt achter elkaar en knopen de motorfietsen dan met het lange kettingslot aan elkaar. We hebben meteen geïnformeerd naar het eten. Dat kan ook, maar pas om half negen. Want het restaurant zit verder vol. Doen, meteen doen! Geen zin om nog weer op de motor te springen en naar een locatie te zoeken om te eten. Het restaurant is trouwens een chique bedoening. De mensen die parkeren stappen zonder uitzondering feestelijk/netjes gekleed uit. Pak, jurk, keurig hoor. Dat gaan wij niet halen. Wel redelijk maar niet heel erg netjes. Een beetje rondkijkend in het restaurant had ik ook al een wijnkaart aan de muur gesignaleerd. Potver, dat zijn ook royale prijzen. We slepen het spul voor de laatste keer van de motor af en frissen ons op. Terwijl Caro staat te douchen trek ik de minibar eens open.
Et voila! In plaats van water, cola, etc staat die minibar vol met flessen wijn. Ik kijk eens even op de bijbehorende prijslijst. Bijna allemaal onder de 10 euro. Nou, ik weet het wel. Ik roep even naar Caro of ze een wijntje lust. Nou, alleen een droge. Dus ik zoek de meest droge van de selectie uit. En dat is nog best wel een ding. Want het neigt hier (voor ons) rap naar te zoet. Maar ik vind wat. Na het openen probeer ik een slokje, en het kan er net mee door.
We kunnen aan de achterkant van het pand op het terras zitten. Het lijkt erop dat die tafels en stoelen bij de kamers beneden horen, maar een van de kamers lijkt onbewoond dus daar ploffen we neer. We zitten echt aan de rand van de druivenstruiken. Er loopt een pad achterlangs. Je zou vanuit het hotel een mooie wandeling kunnen maken. We zitten echter even met het logboek in het zonnetje en werken de boel weer bij. Heerlijk weer voor een afsluiter vandaag. Geweldig. De regen van gisteren was een hele kleine hickup. Het lege glas zetten we even op de kamer neer en vervolgens gaan we even aan de wandel.
We wandelen naar beneden waar de Moezel loopt. Het is even kruip door en sluip door maar we komen er. Hier niet een parkachtig landschap maar we zitten op een stukje waar veel zooi uit de bouw is neergegooid. Maar het uitzicht is prima. De goudbruine kleuren lichten op in de avondzon. Het water stroomt langzaam en het is rustig op het water. We lummelen even rond en lopen via een andere weg weer naar boven. De maag begint ook best te rommelen.
Iets voor half negen krijgen we een plaatsje buiten op het terras. We ontvangen de menukaart en we krijgen te horen dat we niet meer dan drie gangen kunnen bestellen gezien het tijdstip. Nou, daar redden we ons wel mee. We krijgen een beetje verschillende soorten brood met boter en twee smaakjes zout die daarmee gecombineerd kunnen worden. Tjokvol smaak.
En niet veel later arriveert een amuse die volledig vegetarisch is maar foie gras benaderd. Die kok heeft daar serieus zijn best op gedaan. Knap werk. De consistentie is wat anders, maar smaak-technisch snap ik de vergelijking. En trouwens ook mooi opgemaakt. Dat belooft wat.
Caroline krijgt een prachtig tartaartje geserveerd en ik mag me vermaken met een stuk zeeduivel als voorgerecht. We smikkelen er allebei van. Het hoofdgerecht hebben we hetzelfde besteld.
We krijgen een prachtig rosé stukjes kalfsrug met groenten en een pompoenmousseline. Ook al zo tjokvol met smaak. Heerlijk, heerlijk! Wat kunnen we er van genieten. Als nagerecht hebben we weer kaas? Geen idee meer. Inmiddels is het al best laat geworden en we zijn ook best weer moe.
Tijd om te slapen. De laatste keer onder een ander dak in een ander land dan Nederland.
Zondag, 11 september
Van Bussang naar Bernkastel-Andel
Locatie: Hotel Roussel
www.roussel.de
465 Km
7 uur gaat de wekker weer. De regen lijkt weggetrokken. De lucht is bewolkt met stukken blauw ertussen. Het is fris. Stukken frisser dan een paar dagen eerder. We zitten ook wat hoger en noordelijker. Je merkt dat de herfst niet ver weg is. Ik zie de gemzen beneden bij het speelhokje staan.
De nieuwe eigenaren gooien restjes eten buiten weg en de gemzen komen er op af. Ze staan met zijn tweetjes te eten. Zo dichtbij zag je ze vroeger maar zelden. Maar of het beter is? Schuw zijn is ook overleven. Na het ontbijt betalen we de rekening. Het was leuk om hier weer eens te zijn. Goede punten: de kamers zijn echt mooi opgeknapt en op motorrijders gericht. Anderzijds: de vorige eigenaren namen altijd de tijd om met iedereen een praatje te maken. En dat mis ik nu wel. De huidige eigenaar staat grotendeels achter de bar, draait muziek maar komt er niet veel achter vandaan. Het je heel erg welkom voelen is daarmee wat anders geworden. Wellicht omdat wij geen Vlamingen zijn. Geen idee. Ze hebben in ieder geval een uitstekend eerste seizoen gedraaid en dat is mooi.
We hebben de spullen op de motor gepakt. Die van mij had ik al naar voren gezet zodat we allebei mooi rond de motor konden lopen. We stonden ook wel heel strak naast elkaar. De gasten die gisteren bij het tafeltje naast ons zaten staan ook zo’n beetje op het moment van vertrekken. Hij start zijn Multistrada maar die start niet. En nog een keer niet, en nog een keer niet en nog een keer niet. En dan maak ik toch even snel een flauwe grap. Kan ik natuurlijk beter niet doen. Maar ja, zegt wel iets over hoe flauw die gast gisterenavond was. Ik let er verder ook niet meer en op loop naar binnen en haal mijn koelelementen nog even op. Caroline en ik stappen op en zwaaien nog even naar achteren. Ik weet uit mijn hoofd wel dat we naar boven moeten rijden en direct naar rechts moeten afbuigen. Hopla naar de source de Moselle. Mooie kleine weggetjes. Ik had nog een route van grofweg 265 km die ik wel vaker richting de Vogezen heb gereden. Stukje offroad zit er ook wel in. En die route heb ik nu omgedraaid. Het leek wel aardig maar dat moet altijd nog maar blijken of je dat straffeloos kan doen.
Ik zou vandaag nog wel graag langs de supermarkt willen om een aantal saucissons sec mee te nemen. Die dingen die lusten we thuis erg graag. In alle varianten wel. Maar het is ook niet de eerste keer dat we juist in dat stuk Vogezen geen enkele geopende supermarkt meer tegenkomen. Meteen maar ophelderen, ook dit jaar lukt dat weer niet. Alles dicht. We maken af en toe even gebruik van de mogelijkheid om een fotootje te maken. Volgens mij heb ik foto’s van dezelfde plekken in de maanden mei tot en met oktober. Als Caroline weer wil starten mekkert haar dashboard dat de batterij van de rideless key 50% leeg is. Nou prima, dan in Nederland even een nieuwe batterij erin drukken denken we nog.
We rijden door mooi bekend gebied. Kleine weggetjes en soms wat groter. Bewolking en blauwe lucht wisselen elkaar af. Het wegdek is soms wat rommelig maar het gaat prima. We hebben ook mooie royale stukken door het bos. Een wat bredere weg waar ook wel wat losse rotzooi ligt. Telkens zijn de bochten goed, maar het stuk rechtdoor is slecht. Als we op een gegeven moment de bocht uitkomen staat er een vrouw in motorpak te zwaaien en we zien het vervolgens. Er ligt een motorfiets met volle kuip op de weg. Die wordt daar door een handvol mannen rechtop gezet en ze maken aanstalten om hem naar de kant te zetten. Ze zijn met vrij veel mensen. Toch vragen we even of alles in met een half gebaar. Ca va? Duim omhoog en ze knikken. Oke dan rijden we door. Er lag daar ook wel een hoop zooi op de weg net zo’n beetje tegen het rempunt voor de bocht. Tricky.
Als we ergens even stoppen en Caroline start haar motor weer roept de display dat er nog maar 10% in zit. Dus even voor de goede orde. Die 50% van eerder zal wel 50% van de resterende 1% oid zijn geweest want het ding gaat leeg als een malle. Ik zoek even op welke batterij erin zit en we onthouden het even. Nemen we die ook mee bij de supermarkt die we niet tegenkomen. We vinden wel een keer een tankstation bij Sainte-Croix-aux-Mines. Daar gooien we even de tank vol en lopen naar binnen.
En jawel, daar hebben ze een batterijtje. Het youtube filmpje van hoe die batterij te wisselen pakken we er even bij.
In de buurt van Grandfontaine is het begin van het stuk onverhard. Ik herken het. De track is wat onduidelijk. En hoewel ik de herinnering heb dat we de linkertak moeten nemen, nemen we de rechtertak omdat deze meer overeen lijkt te komen met de track in beeld. Terug kan altijd hè. Zorgen dat je niet voorbij een point of no return komt. Caroline rijdt voor. Die heeft meer ervaring in het Gelande. Vooral de techniek. Qua durf kom ik er wel. Maar heel af en toe vraag ik even (vooral als we naar beneden gaan… en nu dan? Waarmee rem je? In welke versnelling sta jij?). Maar het gaat allemaal prima. Een paar kleine stukjes waar ik even wat vraag, maar voor de rest heb ik er dikke lol in. Ook al is dit pad weer totaal onbekend voor mij. Ik heb ook allang geen route meer in beeld. Die loopt ergens links in het bos van mij. Af en toe kom je op stukken waar er doordeweeks met boomstammen gesleept wordt. Soms wat bagger, maar overwegend prima gravel en stenen. Zo rijden we tijden staand op de steps. En na een kilometer of 20 zien we een weg in beeld komen. En een wegversperring. En balk gaat dwars over het pad. Potver de potver. Er langs is niet te doen. Daar hebben ze wel voor gezorgd. Ik loop er eens heen en we hebben weer een ongelofelijke mazzel. De balk kan je gewoon optillen en verschuiven. Motortjes erdoor en de balk weer terugleggen. Pfieuwww..komen Jut en Jul daar even goed mee weg!
We vervolgen onze route. Bij Luetzelbourg is een patat-tent langs de kant van de straat. Die pakken we maar even mee. Geen broodje deze keer. Nee, een puntzak friet met een Fanta wordt het. De cola was al op. Het is half drie geweest, het werd ook wel een keer tijd om wat naar binnen te werken. Er zijn trouwens wel wat wespen. Even oppassen. Caroline laat haar helm uit de handen vallen maar vangt hem op het nippertje op. Geen schade aan de helm, maar de Sena hangt er lullig bij. Dat moet wel gefixt worden. Het blauwe ductape komt weer tevoorschijn en het wordt even volgeplakt. Die gaat er nu nooit meer af. En gelukkig werkt de communicatie nog steeds. Lang leve gaffertape!
We zijn nu zo min of meer de Vogezen uitgereden en kijken nu wat we gaan doen. Het loopt inmiddels tegen drieën. De eifel/moezel is nog wel een eindje doorrijden. We pakken de booking site er eens bij en gaan zoeken. We zoeken op de omgeving Bernkastel, Treis Karden. Een beetje aan de rivier is altijd wel leuk, en waarschijnlijk is het druivenplukseizoen ook van start gegaan dus dat is ook weer aardig om mee te krijgen. We vinden weer wat leuks. Nabij Bernkastel vinden we hotel Rousset. Het ligt niet aan de doorgaande weg maar een beetje achteraf. We bellen er achteraan. Caroline vraagt of de motor daar een beetje veilig kan staan, want dat is wel van belang. We worden gerustgesteld en Caroline wordt gevraagd nog even een mailtje te sturen ter bevestiging. Nu wordt het dus even doorgassen om het stuk tussen de Vogezen en de Moezel te overbruggen. We hebben een kamer dus we hebben tijd. We pakken een stuk snelweg.
We zitten vlak bij de oprit van de 4 die kaarsrecht naar het Noorden loopt. De te overbruggen afstand is grofweg 180 km. We rijden Noordwaarts en kijken even waar we de snelweg af willen. Uiteindelijk gaan we de snelweg af bij Longuich waardoor we nog een hele tijd de Moezel gaan volgen en de dorpjes die daaraan liggen. En we vallen midden in de festiviteiten. Het zijn de Weinfeste die plaatsvinden. Het een na het andere dorp kent een omleiding omdat het centrum afgesloten is. Op zich leuk en gezellig, maar we blijven wat rondfrutselen rond de omleidingen. Zou er in ons dorp ook een feest zijn? Wie weet. Dan toch rijden we vlak voor zessen de buitenwijken/dorpen van Bernkastel in het deel heet Andel. En midden in de hele rustige woonwijk ligt tussen de best royale huizen een hotel met een heel mooi restaurant.
We halen de sleutel bij de balie en ons wordt verzocht helemaal rechts te parkeren. Dat doen we ook. We kunnen ze helemaal rechts kwijt achter elkaar en knopen de motorfietsen dan met het lange kettingslot aan elkaar. We hebben meteen geïnformeerd naar het eten. Dat kan ook, maar pas om half negen. Want het restaurant zit verder vol. Doen, meteen doen! Geen zin om nog weer op de motor te springen en naar een locatie te zoeken om te eten. Het restaurant is trouwens een chique bedoening. De mensen die parkeren stappen zonder uitzondering feestelijk/netjes gekleed uit. Pak, jurk, keurig hoor. Dat gaan wij niet halen. Wel redelijk maar niet heel erg netjes. Een beetje rondkijkend in het restaurant had ik ook al een wijnkaart aan de muur gesignaleerd. Potver, dat zijn ook royale prijzen. We slepen het spul voor de laatste keer van de motor af en frissen ons op. Terwijl Caro staat te douchen trek ik de minibar eens open.
Et voila! In plaats van water, cola, etc staat die minibar vol met flessen wijn. Ik kijk eens even op de bijbehorende prijslijst. Bijna allemaal onder de 10 euro. Nou, ik weet het wel. Ik roep even naar Caro of ze een wijntje lust. Nou, alleen een droge. Dus ik zoek de meest droge van de selectie uit. En dat is nog best wel een ding. Want het neigt hier (voor ons) rap naar te zoet. Maar ik vind wat. Na het openen probeer ik een slokje, en het kan er net mee door.
We kunnen aan de achterkant van het pand op het terras zitten. Het lijkt erop dat die tafels en stoelen bij de kamers beneden horen, maar een van de kamers lijkt onbewoond dus daar ploffen we neer. We zitten echt aan de rand van de druivenstruiken. Er loopt een pad achterlangs. Je zou vanuit het hotel een mooie wandeling kunnen maken. We zitten echter even met het logboek in het zonnetje en werken de boel weer bij. Heerlijk weer voor een afsluiter vandaag. Geweldig. De regen van gisteren was een hele kleine hickup. Het lege glas zetten we even op de kamer neer en vervolgens gaan we even aan de wandel.
We wandelen naar beneden waar de Moezel loopt. Het is even kruip door en sluip door maar we komen er. Hier niet een parkachtig landschap maar we zitten op een stukje waar veel zooi uit de bouw is neergegooid. Maar het uitzicht is prima. De goudbruine kleuren lichten op in de avondzon. Het water stroomt langzaam en het is rustig op het water. We lummelen even rond en lopen via een andere weg weer naar boven. De maag begint ook best te rommelen.
Iets voor half negen krijgen we een plaatsje buiten op het terras. We ontvangen de menukaart en we krijgen te horen dat we niet meer dan drie gangen kunnen bestellen gezien het tijdstip. Nou, daar redden we ons wel mee. We krijgen een beetje verschillende soorten brood met boter en twee smaakjes zout die daarmee gecombineerd kunnen worden. Tjokvol smaak.
En niet veel later arriveert een amuse die volledig vegetarisch is maar foie gras benaderd. Die kok heeft daar serieus zijn best op gedaan. Knap werk. De consistentie is wat anders, maar smaak-technisch snap ik de vergelijking. En trouwens ook mooi opgemaakt. Dat belooft wat.
Caroline krijgt een prachtig tartaartje geserveerd en ik mag me vermaken met een stuk zeeduivel als voorgerecht. We smikkelen er allebei van. Het hoofdgerecht hebben we hetzelfde besteld.
We krijgen een prachtig rosé stukjes kalfsrug met groenten en een pompoenmousseline. Ook al zo tjokvol met smaak. Heerlijk, heerlijk! Wat kunnen we er van genieten. Als nagerecht hebben we weer kaas? Geen idee meer. Inmiddels is het al best laat geworden en we zijn ook best weer moe.
Tijd om te slapen. De laatste keer onder een ander dak in een ander land dan Nederland.
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #36
Dag 11
Maandag, 12 september
Van Bernkastel-Andel naar huis
511 km
Het ziet er vanochtend enigszins grauw uit maar het lijkt laaghangende bewolking te zijn. Als de zon erbij komt brandt het mistige vanzelf weg. In het najaar blijft het wel langer hangen. We pakken onze spulletjes alvast voor het ontbijt in. Zo netjes als het normaal gaat hoeft het nu allemaal niet meer. Vanavond is het gewoon een kwestie van leegstorten voor de wasmachine.
Binnen ontbijten we. Een fijn uitgebreid assortiment. Kaiserbrodchen, kaas, worst, yoghurt, een sapje en koffie. Het is prima! We betalen de rekening nog en al met al valt het eigenlijk nog wel mee na het bacchanaal van gisterenavond. Het is wel een hele mooie plek om een keer terug te komen als je van wandelen in de omgeving houdt. Het enige nadeel is dat de motor buiten staat, maar hij staat wel rustig. En in ons geval pal onder ons raam. We rekenen af en stappen richting de motoren. Ik ben nog een tijdje aan het zoeken naar de oordoppen in mijn jaszak maar ze liggen gewoon voor mijn neus.
Het is de bedoeling dat ik vandaag redelijk op tijd thuis ben. Thuis zijn voordat Atlas van school komt. Hij gaat sinds heel kort naar de middelbare school en moet best wennen. Ik kijk er wel naar uit om de tijd te nemen om zijn verhalen te horen. Al moet je het wel uit hem trekken. Hoe was het…. Saai! Maar even doorvragen levert een totaal ander antwoord op.
Zie hier Caroline haar matching ductape noodrepair van de Sena.
We rijden eerst richting Piesport. Het is een hele rustige ochtend en de mist blijft wat hangen. Als je naar boven kijkt zie je dat die deken met wolken niet eens zo gek dik is. Bij Piesport rijden we paar serpentinen omhoog en bovenaan slaan we links af. Eigenlijk altijd zo. We rijden richting het Noorden en na een aantal kilometers komt de zon er toch goed door. Bij Schalkemehrenermaar schijnt de zon volop. Een paar plaatjes maar weer. Anders hebben we deze dag wel heel weinig fotomateriaal.
We rijden verder en het tempo zit er wel aardig in. We rijden zo langzamerhand richting de oprit van de snelweg. En we halen stuk voor stuk de auto’s in die voor ons rijden. Maar dan krijgen we even een clustertje van wat meer auto’s. En Caroline zegt “ laat maar zitten de oprit zit hier vlakbij”. Dus we halen niet in. En dat is ons geluk. Want de voorste auto van het rijtje wordt door de politiecontrole tegengehouden (dat waren wij anders geweest) en we zien bij het parkeerplaatsje ook twee Nederlandse motorrijders die hun hele hebben en houden kunnen overhandigen ter controle. Phewwww… komen wij daar lekker mee weg. Je staat zomaar weer een half uur stil als het tegenzit. En ook maar goed dat ze niet gekeken hebben naar de snelheid want daar had men wel wat van kunnen vinden. Mazzel dus! En daarbij, we hebben ons toch nog even vergist want de oprit naar de snelweg is nog net wat verder dan gedacht. Dus die rij auto’s voor ons halen we alsnog in.
Dan wordt het toch tijd dat we het saaie stuk snelweg naar huis pakken en veel valt daar niet over te vertellen. Het is gewoon een kwestie van er voor gaan zitten en gas geven. Nog een keertje tanken en een stuk chocola erin (dit keer een witte twix omdat er voor de rest weinig keuze meer is) en door maar weer. Hoewel het voor mij soms net iets om is rijden we zover mogelijk samen op. Dat maakt het wel zo gezellig. We zwaaien elkaar bij Arnhem in de buurt weer gedaan en het laatste stuk rij ik alleen. Ik moet nog net een uurtje langer door dan Caroline. Gelukkig is het afscheid bij de Gardo niet zo dramatisch. De vorige riep bij het verliezen van de verbinding… rider A is disconnected. Deze bold zegt gewoon niets. Mooi zo. Wat een dramatisch geneuzel is het anders na zo’n rit. We roepen nog even na elkaar dat we elkaar zo even appen om te melden dat we thuis zijn gekomen dan wordt de verbinding verbroken. En zo rij ik dat laatste stuk A50 en A28 weer terug. Voordat ik thuis kom gooi ik de tank toch nog even vol. Dat scheelt weer, is dat ook maar weer gedaan. Zo tegen 14.15 ben ik thuis. Mijn man doet de deur open. Hij had een hele vroege dienst en is dus al thuis. Gezellig! Ik app nog even naar Caroline dat ik er ook ben.
Resumerend: wat een kneiter van een week weer. Wat… 11 dagen inmiddels! Ik zie een stijgende lijn. We hebben heel veel mazzel gehad met het weer in de vorm van amper neerslag. Heet, dat wel, maar daar hadden we rekening mee gehouden met de Ortema van Caroline en ik met de doorwaaijas. Totaal verschillende invalshoeken, maar beiden heel functioneel. Hele mooie nieuwe stukken gezien. Allemaal prima overnachtingen gehad en nog veel beter gegeten. We zetten onszelf maar weer eens een tijdje op rantsoen.
Maar boven alles heb ik zo ontzettend veel mazzel dat ik deze dingen kan ondernemen met Caroline. Er valt nooit een onvertogen woord. Beiden even flexibel als het aankomt om af te wijken van het plan. En er altijd het beste uit te halen. We gaan lachend de dagen door. Hopelijk komt de tijd dat we dit een keer met een cabrio met of zonder hond gaan ondernemen nog lang niet. Want het is met de motor wel ontzettend veel lol. We hebben wel eens gezegd… zo zouden we best kunnen leven. Maar ja, er moet brood op de plank komen en we hebben beiden belangrijk thuisfront.
We beginnen maar weer met muntjes verzamelen voor een volgende trip, want er liggen al weer hele vage halve plannen. En zo af en toe krijg ik een berichtje met een foto van een pas met de melding “deze is ook leuk”. Dan voeg ik dat weer toe aan een nieuw lijstje, en zo wordt het vanzelf van een half vaag plan weer wat concreets.
Voor nu, dit was hem weer. Ik hoop dat iedereen er inspiratie en leesplezier uithaalt.
A bientot!
Henrike
Maandag, 12 september
Van Bernkastel-Andel naar huis
511 km
Het ziet er vanochtend enigszins grauw uit maar het lijkt laaghangende bewolking te zijn. Als de zon erbij komt brandt het mistige vanzelf weg. In het najaar blijft het wel langer hangen. We pakken onze spulletjes alvast voor het ontbijt in. Zo netjes als het normaal gaat hoeft het nu allemaal niet meer. Vanavond is het gewoon een kwestie van leegstorten voor de wasmachine.
Binnen ontbijten we. Een fijn uitgebreid assortiment. Kaiserbrodchen, kaas, worst, yoghurt, een sapje en koffie. Het is prima! We betalen de rekening nog en al met al valt het eigenlijk nog wel mee na het bacchanaal van gisterenavond. Het is wel een hele mooie plek om een keer terug te komen als je van wandelen in de omgeving houdt. Het enige nadeel is dat de motor buiten staat, maar hij staat wel rustig. En in ons geval pal onder ons raam. We rekenen af en stappen richting de motoren. Ik ben nog een tijdje aan het zoeken naar de oordoppen in mijn jaszak maar ze liggen gewoon voor mijn neus.
Het is de bedoeling dat ik vandaag redelijk op tijd thuis ben. Thuis zijn voordat Atlas van school komt. Hij gaat sinds heel kort naar de middelbare school en moet best wennen. Ik kijk er wel naar uit om de tijd te nemen om zijn verhalen te horen. Al moet je het wel uit hem trekken. Hoe was het…. Saai! Maar even doorvragen levert een totaal ander antwoord op.
Zie hier Caroline haar matching ductape noodrepair van de Sena.
We rijden eerst richting Piesport. Het is een hele rustige ochtend en de mist blijft wat hangen. Als je naar boven kijkt zie je dat die deken met wolken niet eens zo gek dik is. Bij Piesport rijden we paar serpentinen omhoog en bovenaan slaan we links af. Eigenlijk altijd zo. We rijden richting het Noorden en na een aantal kilometers komt de zon er toch goed door. Bij Schalkemehrenermaar schijnt de zon volop. Een paar plaatjes maar weer. Anders hebben we deze dag wel heel weinig fotomateriaal.
We rijden verder en het tempo zit er wel aardig in. We rijden zo langzamerhand richting de oprit van de snelweg. En we halen stuk voor stuk de auto’s in die voor ons rijden. Maar dan krijgen we even een clustertje van wat meer auto’s. En Caroline zegt “ laat maar zitten de oprit zit hier vlakbij”. Dus we halen niet in. En dat is ons geluk. Want de voorste auto van het rijtje wordt door de politiecontrole tegengehouden (dat waren wij anders geweest) en we zien bij het parkeerplaatsje ook twee Nederlandse motorrijders die hun hele hebben en houden kunnen overhandigen ter controle. Phewwww… komen wij daar lekker mee weg. Je staat zomaar weer een half uur stil als het tegenzit. En ook maar goed dat ze niet gekeken hebben naar de snelheid want daar had men wel wat van kunnen vinden. Mazzel dus! En daarbij, we hebben ons toch nog even vergist want de oprit naar de snelweg is nog net wat verder dan gedacht. Dus die rij auto’s voor ons halen we alsnog in.
Dan wordt het toch tijd dat we het saaie stuk snelweg naar huis pakken en veel valt daar niet over te vertellen. Het is gewoon een kwestie van er voor gaan zitten en gas geven. Nog een keertje tanken en een stuk chocola erin (dit keer een witte twix omdat er voor de rest weinig keuze meer is) en door maar weer. Hoewel het voor mij soms net iets om is rijden we zover mogelijk samen op. Dat maakt het wel zo gezellig. We zwaaien elkaar bij Arnhem in de buurt weer gedaan en het laatste stuk rij ik alleen. Ik moet nog net een uurtje langer door dan Caroline. Gelukkig is het afscheid bij de Gardo niet zo dramatisch. De vorige riep bij het verliezen van de verbinding… rider A is disconnected. Deze bold zegt gewoon niets. Mooi zo. Wat een dramatisch geneuzel is het anders na zo’n rit. We roepen nog even na elkaar dat we elkaar zo even appen om te melden dat we thuis zijn gekomen dan wordt de verbinding verbroken. En zo rij ik dat laatste stuk A50 en A28 weer terug. Voordat ik thuis kom gooi ik de tank toch nog even vol. Dat scheelt weer, is dat ook maar weer gedaan. Zo tegen 14.15 ben ik thuis. Mijn man doet de deur open. Hij had een hele vroege dienst en is dus al thuis. Gezellig! Ik app nog even naar Caroline dat ik er ook ben.
Resumerend: wat een kneiter van een week weer. Wat… 11 dagen inmiddels! Ik zie een stijgende lijn. We hebben heel veel mazzel gehad met het weer in de vorm van amper neerslag. Heet, dat wel, maar daar hadden we rekening mee gehouden met de Ortema van Caroline en ik met de doorwaaijas. Totaal verschillende invalshoeken, maar beiden heel functioneel. Hele mooie nieuwe stukken gezien. Allemaal prima overnachtingen gehad en nog veel beter gegeten. We zetten onszelf maar weer eens een tijdje op rantsoen.
Maar boven alles heb ik zo ontzettend veel mazzel dat ik deze dingen kan ondernemen met Caroline. Er valt nooit een onvertogen woord. Beiden even flexibel als het aankomt om af te wijken van het plan. En er altijd het beste uit te halen. We gaan lachend de dagen door. Hopelijk komt de tijd dat we dit een keer met een cabrio met of zonder hond gaan ondernemen nog lang niet. Want het is met de motor wel ontzettend veel lol. We hebben wel eens gezegd… zo zouden we best kunnen leven. Maar ja, er moet brood op de plank komen en we hebben beiden belangrijk thuisfront.
We beginnen maar weer met muntjes verzamelen voor een volgende trip, want er liggen al weer hele vage halve plannen. En zo af en toe krijg ik een berichtje met een foto van een pas met de melding “deze is ook leuk”. Dan voeg ik dat weer toe aan een nieuw lijstje, en zo wordt het vanzelf van een half vaag plan weer wat concreets.
Voor nu, dit was hem weer. Ik hoop dat iedereen er inspiratie en leesplezier uithaalt.
A bientot!
Henrike
Crossing The Rubicon
BMW K1300GT/Yamaha Royal Star Venture XVZ 1300 TF
Geweldig!
Wederom een fantastische trip, dank jullie voor het meebeleven 
Flitsmagneet
Die hard MF'er
- 7 okt 2016
- 665
- 570
Bedankt voor mooi verhaal. Persoonlijk genoeg om t leuk leesbaar te maken, genoeg over de motoren en de routes en prachtige foto's!
Vergelijkbare onderwerpen
