Een paar jaar geleden ben ik begonnen met motorrijlessen. Ik vond het meteen fantastisch en een nieuwe hobby was geboren.
Helaas ging mijn eerste examen niet zo goed en bleek bij het tweede examen dat ik daardoor angst had voor nat wegdek. Daarna stopte mijn instructeur en ik ben het voorjaar daarop weer opnieuw begonnen bij een andere instructrice. De eerste les was een drama. Een gewone bocht ging niet eens meer zonder problemen. Daarna was het een lange weg terug naar het onbezorgd op de motor zitten. Ik heb meer dan eens getwijfeld of ik het op moest geven. Maar ja, ik wist dat ik het kon, dus ik ben blijven volhouden.
Maar ieder examen werd ik zenuwachtiger, wat ook zeker gevolgen had op mijn prestaties. En vanmorgen mocht ik het weer eens proberen. Maar ooh, wat was ik zenuwachtig. Diep proberen te ademhalen, maar het lukte niet om op te houden met trillen. Maar al gauw reden we de snelweg op en daar heb ik lekker alles van me afgereden en daarna was het een heerlijk ritje.
Maar ja, dan komt het CBR weer in zicht en dan realiseer je je waar je mee bezig bent en toen kwamen alle zenuwen weer terug. Gelukkig snapte mijn examinator niet waarom ik zo zenuwachtig moest zijn: ik reed prima. Dus ik ben geslaagd!
Hoera hoera.
Dus het einde van de hobby "motorrijlessen" en het begin van een nieuwe: "motorrijden".
Heerlijk!
ps. Dit alles dankzij Martina, zij heeft mij over mijn angsten geholpen en mij weer lekker op de motor gezet.
Helaas ging mijn eerste examen niet zo goed en bleek bij het tweede examen dat ik daardoor angst had voor nat wegdek. Daarna stopte mijn instructeur en ik ben het voorjaar daarop weer opnieuw begonnen bij een andere instructrice. De eerste les was een drama. Een gewone bocht ging niet eens meer zonder problemen. Daarna was het een lange weg terug naar het onbezorgd op de motor zitten. Ik heb meer dan eens getwijfeld of ik het op moest geven. Maar ja, ik wist dat ik het kon, dus ik ben blijven volhouden.
Maar ieder examen werd ik zenuwachtiger, wat ook zeker gevolgen had op mijn prestaties. En vanmorgen mocht ik het weer eens proberen. Maar ooh, wat was ik zenuwachtig. Diep proberen te ademhalen, maar het lukte niet om op te houden met trillen. Maar al gauw reden we de snelweg op en daar heb ik lekker alles van me afgereden en daarna was het een heerlijk ritje.
Maar ja, dan komt het CBR weer in zicht en dan realiseer je je waar je mee bezig bent en toen kwamen alle zenuwen weer terug. Gelukkig snapte mijn examinator niet waarom ik zo zenuwachtig moest zijn: ik reed prima. Dus ik ben geslaagd!
Hoera hoera.
Dus het einde van de hobby "motorrijlessen" en het begin van een nieuwe: "motorrijden".
Heerlijk!
ps. Dit alles dankzij Martina, zij heeft mij over mijn angsten geholpen en mij weer lekker op de motor gezet.