Kreta 2022

[mhe]

Voorbereiding​

"Zullen we weer eens een werkbespreking houden op Kreta?" vroeg de baas. Er moet een plan komen voor wat we gaan doen de komende jaren en zo'n heisessie duurt wel een paar dagen. Een rustige omgeving helpt dan om de focus goed te krijgen. En ja, de groepsleider komt van Kreta en heeft daar nog een familiehuis met voldoende slaapkamers.
Ik klap de laptop open en kijk eens op openstreetmap. Hmmm, best een leuke afstand, maar misschien wel wat ver om even snel op een neer te rijden, zo via de Balkan. "Je kunt ook de boot pakken in Italië". Da's een goed idee, dan komt de totale afstand op om en nabij de 4500 km en de tijd op een week of drie. Moet kunnen. En vliegen doe ik sowieso nooit meer, dus als ik er bij wil zijn zal ik wel moeten. Toch?
Dus, wat hebben we nodig. Nieuwe motor, check. Bepakking, check. Nieuwe kleding, die wat door kan waaien, check. Betere helmen en communicatiesysteem, check. Navigatie, check.
OK, klaar.
Dan de boot regelen. Blijkt vrij beperkt te zijn qua mogelijkheden. Komt erop neer dat we op 7 sept. de boot van Ancona naar Patras nemen. Daar kom je dan 8 sept. aan en rij je meteen naar Pireaus en stap je op de boot naar Heraklion. Die vaart ook 's nachts en dan kom je op 9 sept. om 6:30 aan op Kreta. Terug de boot van 11 sept., op 12 sept. even een rondje rijden om de Akropolis en dan meteen weer naar Patras om dan op 13 sept. aan te komen in Ancona. Dat ligt dus vast. Meteen ook maar een hotel in Ancona geboekt voor heen en terugreis. Wel zo prettig.
Nu de routes. Eerste idee was om via Kempten te gaan, dan de Alpen in en zo door naar Ancona. Maar wat doe je dan terug, zelfde route? Saai. Beter idee, via de westkant, dus Strasbourg, Neuchâtel, Aosta, bloemenrivièra, Siena en dan Ancona. En dan terug, dan hebben we meer tijd. Dus dan doen we een paar steden in Noord Italië aan, want ja, we willen er ook een beetje een cultuurreisje van maken. Dat wordt dan dus Ancona, Ravenna, Ferrara, Vicenza en daarna de Alpen in om via Kempten en de Schwarzwaldhochstraße bij Baden-Baden uit te komen. En dan naar huis.

Dag 1. Lent - Frankenthal​

Het plan was dus om op 1 september te vertrekken. Maar de weerberichten waren bar slecht. Vooral voor zaterdag 3 september, net als we van Martigny naar Aosta willen rijden. Niet echt fijn. Na wat wikken en wegen besluiten we om op woensdag 31 augustus te vertrekken, na het werk. Dat werd dus nog haasten, om alles op tijd ingepakt te krijgen.
De eerste stop was Termaat, een paar handschoenen die waterdicht zijn gescoord. Verder alleen snelweg gereden. Voornamelijk de A61. Toch leuk om om je heen te kijken. Of nou ja, leuk. Dagmijnbouw, jemig, wat een kraters. Veel dode bomen. Ongelooflijk droge grond en gigantische stofwolken als een trekker over het land reed.
Aankomst in een tamelijk onaanzienlijk plaatsje. We hadden in Booking een hotel geprikt ergens op de route en dat hotel was volgeboekt op de dag dat we vertrokken (nog even gecheckt) dus een volgende uitgezocht, ietsje verder. Een hotel dat z'n gloriedagen had in de jaren '70. Was ooit heel modern. Ach, best netjes wel. Er was nog een kamer vrij en de motor mocht in de parkeergarage. "Rij maar om de slagboom heen".
Bed viel eigenlijk best mee en het was rustig. Dus goed geslapen.

dag 2. Frankenthal - Neuchâtel​

Voor zes uur zijn we opgestaan. We zijn altijd wel vroeg, dus dat is niet bijzonder. Ontbijt werd hier al om 6 uur opgediend. Kwart over zes zaten we dus al aan de muesli, croissants en overige broodjes. Beetje slappe koffie erbij, maar ach. Snel daarna inpakken, uitchecken en wegwezen. Bij het betalen vroeg de persoon achter de balie of we echt uit Nederland kwamen, want dat had hij nog niet meegemaakt: een Nederlander die contant wilde betalen.
Snelweg op richting Straatsburg, dan richting Bazel en net voor de grens de snelweg af de D 105 en verder richting Lucelle om daar de grens over te gaan. Toch echt wel een Hollander, geen tol vignet gekocht voor Zwitserland natuurlijk.
In Zwitserland werd de route al snel heel leuk. Op basis van Kurviger en Michelin had ik wat routes uitgezet, en de weg van Lucelle naar Bourignon en Develier was een lekkere smaakmaker. Ik merk echter wel dat het rijden met zware bagage en ook nog een passagier een extra handicapgehalte heeft. Goed opletten dat je de juiste versnelling te pakken hebt en ik moet toch wel flink bijremmen voor bochten, want op de motor afremmen is nu niet meer voldoende.

Daarna een lange weg naar La Chaux-de-Fonds en dan naar Neuchâtel. Het is dus verdomde opletten met al die af- en opritten van de snelweg. De rotondes blijken vaak meer afritten te hebben dan je op het eerste gezicht ziet. Of je hebt van die opritten waar je er toch nog net sneaky vanaf kunt voor je de snelweg oprijdt. Blij dat we een Zumo hebben op deze rit en niet de Beeline.
Over Zumo gesproken. Dat ding hield er de eerste dag al halverwege mee op. Scherm ging een paar keer op spaar modus en floepte soms heel even aan. Maar uiteindelijk stopte het ding gewoon helemaal. Op een parkeerplaats de USB kabel tevoorschijn gehaald en daarmee de Zumo op de USB poort van de motor aangesloten. Werkt ook. Maar met de te verwachten regen ben ik daar niet echt blij mee.
Op weg naar Neuchâtel zijn we nog even gestopt op La Vue des Alpes. Daar wat te eten gehaald, maar wat we kregen onderstreepte weer eens dat Zwitsers culinair gezien toch wat minder compatibel zijn met onze smaak. Rösti met kaas (een Tomme) en een salade. Nou, kostte een fortuin en I. heeft de helft laten staan. Die lust dus echt geen Tomme. Uitzicht hier was waarschijnlijk fenomenaal. Als je heel heldere lucht gehad zou hebben. Nu waren de wolken in de verte ook wel imposant.

Verder naar Neuchâtel, waar we om 14:00 aankwamen. Prachtig zicht op het meer. Wat een kleur, dat water. Helaas, geen foto.
Overleg, zullen we nog doorrijden? Zoeken met Booking en Google levert echter geen geschikt hotel op verderop. Dus dan toch maar naar het Ibis hotel dat we gespot hadden net buiten Neuchâtel. En daar zit ik nu dit stukje te tikken op het terras. Beetje frisse wind toch wel.
Lekkere bièrre blanc, die dus net als Duits weizen gewoon donker gekleurd is. Blijft toch een leuk dingetje. Vanavond pizza gegeten bij het restaurant om de hoek. En nu weet ik dat mijn Frans toch weer niet helemaal is wat ik ervan had gehoopt. Bestelde voor beide dezelfde pizza en we kregen er een in twee stukken gesneden. Uiteindelijk kwam alles goed, maar allejezus wat is Zwitserland duur.
Merk nu ook hoe frustrerend het is als je probeert in een taal iets te zeggen en je in het Engels antwoord krijgt. Zo van, dat begrijpt die stomme buitenlander vast beter. Ja, dat wel, maar daar leer ik niks van.

dag 3. Neuchâtel - Aosta​

Het hotel in Neuchâtel is een echt 'werk' hotel. Geen fratsen, wel een goede kamer en goed ontbijt. We zaten om 7:30 alweer op de motor. Het was toen best koud, de motor had buiten gestaan en was zeiknat van de dauw. Geen punt, gewoon rijden. Mooie route door het tuinbouwgebied rond de drie meren en dan door naar Fribourg. Dat is dus echt een prachtige plaats. We hebben er wat rondgelopen en een espresso gedronken.

Toen door naar Broc en dan via de col des Mosses naar Aigle. Best wel lekker rijden daar, alleen jammer als je dan achter een vrachtwagen terecht komt. Duurt altijd weer even voor je kunt inhalen. Het tempo moest ik met volle bepakking en passagier natuurlijk in de gaten houden, maar lag toch lekker. Natuurlijk moest er toen zo'n Duitser op een BMW én passagier even laten zien dat het toch echt nog veel sneller kan. In Aigle nog maar weer een espresso genomen.

Na Aigle door naar Martigny en dan zijn de wanden langs de weg al akelig hoog. Na Martigny begint de route naar de grote Sint Bernard. Fijn rijden en spectaculair uitzicht. Bovenop was het beredruk. Na een korte stop maar weer door naar beneden. Italiaanse kant ziet er meteen anders uit, andere bouwstijl, andere weg. De maximum snelheid lag veelal op 50 maar ik krijg de indruk dat locals daar anders over denken.

Aosta in gereden, gelukkig werkt de Zumo goed bij het verkeerd rijden, pakt snel op. Na wat rondjes gereden te hebben eindelijk de motor kunnen parkeren bij een heel hip hotel. Die blijken zelfs een parkeergarage te hebben dus de motor staat nu beneden en wij zitten op de vijfde verdieping.
Even de stad doorgelopen. Er is veel te zien aan oude stenen. Mooie stad. Straks uit eten, ben benieuwd.

En, oh ja, we hebben het droog gehouden. Vanmiddag om 17:00 kwam er een vette bui over, en straks als we terug lopen vanaf het restaurant worden we ook nat. Maar beter dat, dan nat op de motor.

 

[mhe]

Dag 4. Aosta - Cavi di Lavagna​

Het hotel was hip, maar ook een vieze bende. Schimmel in de douche en een wasbak die niet leegliep. Gelukkig was het beddengoed wel schoon. Ontbijt stelde niet veel voor, oude droge taart, een koffie apparaat dat kuren had maar uiteindelijk toch cappuccino gaf. Nou ja, laat maar.
Om negen uur zaten we weer op de motor. Voor vandaag stond eigenlijk een paar honderd kilometer snelweg op de planning. Want ja, I. wilde in eerste instantie niet te lang onderweg zijn, zag op tegen lange dagen. Maar de afgelopen dagen waren zo goed bevallen dat mijn voorstel om toch eens naar een Kurviger route te kijken niet eens meteen werd afgewezen. Sterker, de route die eruit kwam leek eigenlijk best leuk.
Dus reden we eerst over de SS26 richting Torino. Leuke route door veel mooie plaatsjes. Toen afslaan en allemaal rechte wegen door de Po vlakte. Enorme rijstvelden. Hier komt dus onze risotto vandaan. Leuk om eens te zien. Daarna begonnen de Apennijnen. En wow, wat liggen daar mooie wegen. Tientallen kilometers bochtenvreten achter elkaar. Vlak ervoor hadden we nog een zeer lichte lunch genuttigd in Pozzolo Formigaro (croissant gevuld met crema en cola voor de calorieën) en daarna begon het grootste feest van de dag, via Vobbia en Boasi naar Carasco en dan naar Chiavari. Man, wat een bochten.
Veel stukken die we reden waren flink nat geregend. Maar zelf hielden we het voor het overgrote deel droog. Die regen zorgde wel voor rommel op de weg, dat was dus oppassen. Maar petje af voor mijn Michelin Annakee banden, de grip op nat wegdek was gewoon vrijwel hetzelfde als op droog.
Over de bergen heen kwamen we aan in Chiavari. Midden door die plaats heen gereden, ook wel apart. En toen via een bizarre kronkelweg naar Cavi di lavagna. Motor staat nu pal voor de deur.

Overigens, we kiezen ervoor om niets van te voren te boeken, behalve dan dus Ancona en Ierápetra. Want enerzijds weet je niet hoe het gaat, anderzijds, waarom? We gebruiken Booking.com en Google om hotels uit te zoeken die een beetje goed scoren en rijden daar gewoon naartoe. Tot nu toe was er altijd wel een kamer vrij.
Nog wat losse observaties. Italianen rijden, laten we zeggen, bijzonder. Meestal houden ze zich vrij netjes aan de snelheid, maar er zitten er bij die je waar het maar even kan inhalen. Werkt lichtelijk aanstekelijk, maar probeer dat toch te onderdrukken. Soms ook wel schrikken als er op een paar cm. naast je ineens een witte BMW voorbij komt denderen. Gewoon ook niet uitwijken of zo. Maar blijkbaar houdt iedereen daar rekening mee, dat er dat soort idioten zijn. Andersom gaan locals ook vaak voor je aan de kant als je achter ze rijdt. Zo van, toe maar, geniet maar. Zo lief.
Nu zit ik dit in het hotel te tikken en buiten is het onweer los gebarsten. Straks eten en dan weer op tijd naar bed. Want morgen doen we weer een etappe.

Dag 5. Cavi di lavagna naar Siena​

De nacht in hotel Doria was, mwah. Het eten gisteravond in het hotel (we hadden bij binnenkomst voor halfpension gekozen, lekker makkelijk) was eigenlijk best lekker. Maar niet echt veel. Geeft niet, ik ben hier niet om aan te komen. 's Nachts was het een vreselijk lawaai, naast het hotel wordt gebouwd en daar stond een apparaat te janken aan een stuk door. Gelukkig had ik gehoorbescherming mee. Was echt nodig.
Het ontbijt vanmorgen was pas om 8:00. Dus dat werd wachten. Ontbijt zelf was wel ok. Ik moet nog leren wat te kiezen om te eten, het is best anders wat er wordt aangeboden.
Goed, op weg dus. De motor was lekker schoongespoeld door de regen. Bagage eraan hangen en gaan. Nou, dat viel dus een beetje tegen. De route die ik voor vandaag had voorbereid werd door de Zumo omgebouwd tot een snelwegrit. En dat was niet mijn idee, nog net kon ik voor de tolpoort wegdraaien. Afijn, na veel geklooi en een paar keer stoppen kreeg ik het apparaat zo gek om te doen wat ik wilde. En dat was bochtjes draaien.
Nou, die bochtjes waren er in overvloed vanmorgen. De SS1 is een oude Romeinse hoofdweg en het stuk tussen Cavi en Sarzana was werkelijk om je vingers bij af te likken. Zo vroeg op de zondagmorgen vonden meer motorrijders dat.
Helaas kwamen we daarna in het Zandvoort van Italië. Kilometers boulevard met strandgasten in overvloed, veel stoplichten en files. Bah. Daarna industriegebieden en verlopen voorsteden tot we uiteindelijk in Pisa aankwamen. Daar was het best nog wel even zoeken naar een goede plek om de motor kwijt te kunnen om de befaamde scheve toren te kunnen zien. Nou, we hebben 'm gezien en hij staat inderdaad scheef. En wat een volk weer. Inmiddels was de temperatuur lekker opgelopen en om dan met je motorpak heen en weer te slenteren is geen feest.
Doorgereden en ergens een simpele lunch gebruikt (espresso en een croissant gevuld met jam) op een terrasje van een buurtbar, bij ons zouden we dat een cafetaria noemen. Vrolijke boel buiten en de baas drinkt ook een biertje mee.
Verder weer, en weer lange stukken door best saaie industriesteden. Wel grappig, we kwamen langs Carrara en zagen in de verte de enorme stukken berg die uitgehouwen waren voor het maken van marmer. Ook veel marmer verwerkende fabrieken gezien.
Nog maar weer eens gestopt om wat water aan te vullen. Echt nodig bij deze temperatuur. Ook weer zo'n buurttent met allemaal mannen die zitten te kaarten en veel lawaai produceren. Ik vind dat wel geweldig eigenlijk. Toen we uit deze tent vertrokken maakte ik na een paar km een fout, de navigatie stond ver uit gezoomed en de weg leek wel spaghetti waardoor ik op een afslag, met een auto achter me, niet meer terugkon naar de juiste weg en dus moesten we een autoweg op, precies de verkeerde kant op. Vijf km later konden we er pas weer af en toen via extreem kleine kronkelweggetjes weer terug waarna we weer langs diezelfde tent reden. Dik twintig minuten verloren. Het stomme was, de Zumo probeerde toen niet weer dezelfde weg, maar nam een andere route. Op zich best slim.

Verder weer, en langzaam aan werd de weg weer beter. Lees, meer uitdaging. Landschap werd ook veel mooier. Sja, dat kun je verwachten in Toscane. Leuker en leuker werd de weg. Tot het toch weer eens tijd werd voor een plaspauze. Laat dat nou net in San Giminiano zijn. Een klein oud plaatsje maar zo vreselijk mooi en goed bewaard dat het nu zo ontzettend populair is dat het wel lijkt op de Kalverstraat op zaterdagmiddag. Ach, weer iets voor de bucketlist. Maar wel echt heel mooi om te zien.
Goed, verder weer. Het werd al laat en uiteindelijk stonden we om 17:30 in Siena voor het hotel dat we voor vandaag hadden uitgezocht. Ook hier weer gewoon een kamer vrij. Het hotel heet Moderno, en dat is een beetje een naam die de lading niet echt dekt. Ja, vijftig jaar geleden misschien wel, maar zulk oud sanitair als hier kan ik me alleen nog maar herinneren van toen ik een klein kind was.
We blijven hier twee nachten, na vijf dagen continue rijden is de fut er wel een beetje uit. Plus... het is hier zo ontzettend mooi. We hebben vandaag gegeten in een pizzeria, die blijkbaar ook zeer populair is als afhaal pizzaboer. Goed teken. We hadden een vegetarische Calzone en een witte pizza met peer, gorgonzola, mozzarella en walnoten. Halverwege de borden omgeruild. Ze waren beide heerlijk. We zaten trouwens naast de weg, en dat was best vermakelijk. Om al het verkeer te zien. Sowieso is dit een motorstad. Overal parkeerplaatsen voor motoren en scooters met als topper een grote midden op een plein waar er wel een paar honderd kunnen staan.

Na het eten nog wat geflaneerd door de stad. Jemig, wat een sfeer, wat een prachtige gebouwen.

Nu in het hotel aan het tikken. Lekker gehorig weer, da's wel jammer.

Dag 6. Rust in Siena​

De nacht redelijk goed doorgekomen. Er lag geen deken op het bed en ik kreeg kramp in mijn benen. Is uiteindelijk toch goed gekomen, maar de matrassen hier zijn wel aan vervanging toe. Zal vast wel komen, want de kamer is nu een rare combinatie van oud en nieuw. Nieuwe kozijnen, airco, plafondlamp, vreselijk oud sanitair en dus een doorgelegen matras. Rare handdoeken die meer op servetten lijken. Toch heeft het wel charme, vind ik. Ontbijt vanmorgen in de tuin was ook heel fijn.
Vandaag zijn we in Siena gebleven. Vijf dagen rijden was leuk, maar er is ook een moment waarop je eens tot rust moet komen. En een plaats als Siena is daar zeer geschikt voor. We hebben een paar uur rondgelopen door de binnenstad en oh wat is die mooi. En wat ongelofelijk veel motoren en scooters zie je hier. Espresso met een croissant genuttigd op het Piazza del Campo en toen weer terug naar het hotel. Nog even wat lekker fruit gekocht onderweg.

Bij terugkomst was de kamer netjes opgeruimd en schoongemaakt en de e-reader heeft een deuk opgelopen. Dat laatste is toch wel een beetje jammer, nu heeft elke pagina voortaan een misdruk in de vorm van een streepje door de tekst. Nou ja, gaan we geen zaak van maken.
Vanmiddag lekker luieren en straks nog eens de stad in om te eten. Route voor morgen is opnieuw gemaakt, want we raken ervaren en hebben even op de Garmin gekeken wat er nou werkelijk gepland was. Bleken er toch weer tolwegen in te zitten. Nu een nieuwe route uitgezet met Michelin en handmatig overgezet naar Basecamp.
Ook nog even de bandenspanning gecontroleerd, die was nog steeds prima.
Morgen dus naar Ancona en dan overmorgen de boot. Schiet al op zo.

dag 7. Siena - Ancona​

Gisteravond hebben we prima gegeten in de stad. Lekkere fles wijn erbij, helemaal goed. Toen we weggingen werd er net een buslading Fransen afgeleverd. Hotel zat vannacht dus goed vol. Vanmorgen was het dan ook een drukte van jewelste bij het ontbijt. Toch nog genoeg naar binnen kunnen werken.
Op weg, het was al vroeg warm en we reden pal tegen de zon in. Ik heb dus op aanraden van I. maar een zonnebril opgezet. Maar dat is dus zo'n polaroid geval, en dat werkt niet met een vizier dicht. Dus uiteindelijk de hele dag met vizier open gereden. Niet erg, deed me alleen verlangen naar m'n jethelm. Temeer daar het vandaag gewoon echt heet was. Echt, heel erg heet.
De route was rijp en groen. Uiteindelijk heel erg veel bochtjes kunnen draaien op prachtige wegen, Maar het asfalt was erg wisselend. Leuk ook de overgangen tussen provincies, dat zag je direct aan het wegdek. Er zaten vandaag echt flinke stukken tussen die de naam verharde weg eigenlijk niet mogen dragen, zo slecht. Maar dan was er weer een stuk met vers asfalt, zo glad als een biljartlaken.

We zijn vaak gestopt vandaag, om bij te tanken. Maar ook omdat I. het een beetje teveel wordt, haar knieën begonnen weer zeer te doen. Maar ook om het vochtgehalte op peil te houden. We zien geen enkele andere motorrijder hier met beschermende kleding aan rijden. En ik snap dat wel, het is eigenlijk niet te doen.
Tussen de middag ergens een dorp in gereden en daar een lunch besteld met handen en voeten. Ze spraken echt geen Engels daar. Maar het lukte en we hadden een heerlijke salade.
Om ongeveer vier uur kwamen we dan aan in Ancona. Het hotel was gewoon koud binnen, met die airco. We zijn na wat bijkomen eerst naar de haven gelopen omdat ik hoopte al te kunnen inchecken, maar dat kon dus niet. Nou ja, morgen op tijd ernaar toe dan maar.

Vanavond een lekkere pizza in een veel te hippe tent gegeten. Met een lekkere IPA erbij. En nu maar weer op tijd tussen de lakens, morgen varen. Spannend.

Dag 8. Ancona richting Patras​

De nacht best goed doorgekomen. Maar eerlijk gezegd viel het hotel wat tegen. We waren gewend dat als we naar een NH hotel gingen we altijd wel kwaliteit konden verwachten. Nu hadden we in recensies al gelezen dat het NH hotel in Siena niet al te best zou zijn. En hier in Ancona was het het eigenlijk ook gewoon net niet. De ontvangst was allerhartelijkst en gaf een goed gevoel. Maar het gebouw vertoont achterstallig onderhoud en is ook niet echt schoon. Ontbijt was best goed, maar niet bijzonder. Laat ik het zo zeggen, de ervaring komt niet overeen met de verwachting.
Goed, toen naar de ticketoffice om in te checken. Het was al meteen bloedheet buiten. Terug nog even langs een supermarkt gelopen, want er stond met koeienletters op een affiche geschreven dat een FFP2 masker aan boord verplicht zou zijn. Meteen maar wat fruit en een fles water gekocht.
Inpakken van de spullen was deze keer een beetje een uitdaging, want alles meezeulen aan boord was niet echt een optie. Dus moest alles wat we nodig zouden kunnen hebben in de roltas. Helaas bleek dat uiteindelijk toch niet helemaal goed te zijn gegaan.
OK, uitchecken en aangegeven dat we komende dinsdagavond laat weer terug zouden komen, de boot komt dan om 23:00 aan. Naar buiten, de hitte in. Het was bij terugkomen vanmorgen al opgevallen dat er een rode Ducati monster naast onze V85TT stond. En nu zat er een vrouw naast, ze sprak ons aan en riep dat we een gorgeous motor hadden. Een Amerikaanse dus. Die duc was van haar. Die had ze in Slovenië staan, ze woonde nu blijkbaar in Zuid-Afrika, was opgegroeid in Istanboel en had daar nog een appartement. Was gisteravond te laat in Ancona aangekomen voor de boot naar Dures dus nu moet ze vandaag nog naar Bari want morgen heeft ze een meeting in Tirana. Oh, en ze had een vriendin in New York. Wow, echte cosmopoliet.
Maar ze was dus helemaal enthousiast over ons, en stond erop dat ik haar mijn telefoon gaf zodat ze foto's van ons kon maken. We zagen er zo schattig uit in onze leren pakjes. Sja.

Goed, naar de boot. Beetje onduidelijk allemaal, maar gelukkig lieten ze ons als motorrijder niet te lang in de brandende zon staan. Dus na een paar minuten mochten we de boot op. Motor moest op de middenbok en dat viel niet mee. Bootmedewerker hielp erbij en gaf aan dat het een zwaar geval was. Sja, met al die bagage wil dat wel natuurlijk. Nog even een fotootje gemaakt van hoe die stond en naar binnen gegaan.
De hut is geweldig. We hadden een luxe hut met tweepersoonsbed geboekt. Kost wat, maar dan heb je ook wat. Helemaal prima. Moet er niet aan denken dat je hier op het dek de nacht zou moeten doorbrengen. Maar velen lijken dat toch te doen.
Zit ik op mijn telefoon de foto's te bekijken en ineens valt me op dat ik het oliepeil kan zien. Of beter, kan zien dat er geen olie meer te zien is. Oeps. Voor vertrek moest ik al flink wat bijvullen maar dacht dat ik de olie onderweg niet nodig zou hebben. Nu moeten we bij aankomst in Patras op zoek naar een dealer die 10W60 verkoopt, want zo durf ik niet door te rijden. Ik baal hier wel vreselijk van, want ik heb enorm mijn best gedaan om de motor netjes in te rijden.

Goed, we zitten nu dus aan boord en lopen tegen een gebrek aan ervaring aan. Zo blijkt voedsel aan boord belachelijk duur te zijn. En de keuze is pover. Er is wel een a la carte restaurant, maar dat is klein en zal ook wel pittig duur zijn. Hadden we nu maar wat broodjes meegenomen bij die supermarkt.
Internet hebben we ook al niet aan boord. Althans, niet voor een redelijke prijs en dan ook nog eens alleen via een proxy. Dus daar gaan we niet aan beginnen. Ik had nog net op tijd wat te lezen op mijn computer en mobiel gezet. En ik zou natuurlijk ook nog gewoon even kunnen werken.

We hebben de luxe maar doorgetrokken door te gaan eten in het a la carte restaurant. Het lastige van vegetariër zijn is dat je altijd weer moet afwachten of er iets redelijks te krijgen zal zijn. Gelukkig viel het weer eens mee, maar het blijft natuurlijk een beetje improviseren. In Italië hebben ze verschillende gangen, antipasti, primi en secondi. Die laatste is vrijwel altijd met dooie dieren, dus dan moet je een aantal gerechten uit de eerste twee categoriën combineren tot een geheel. Dat ging hier aan boord ook wel, alleen was het wel raar dat ze de pasta kwamen opdienen terwijl we de griekse salade nog niet op hadden. Zet er maar naast dus. Sja. Ach, het was best lekker en nog best leuk ook. De wijn was vreemd, eerste keer dat ik bewust griekse wijn dronk.
Na het eten nog even het dek opgelopen om naar de zee te kijken. Je moet dan wel tussen de passagiers door die geen hut hebben en de tijd doorbrengen met drinken. Op de terugweg ontdekten we het self-service restaurant. Hadden we dus ook kunnen doen, daar eten. Maar de volgende keer gaan we gewoon weer naar dat a la carte.

Slapen aan boord ging prima. En die hut die we nu hebben is echt heel luxe.

Dag 9. Patras - Pireaus​

Vanmorgen ontbeten in het a la carte restaurant, was vrij laat. Toen kwam de Griekse kust in zicht en hadden we weer bereik. Heb toen een mailtje gestuurd om te vragen of de terugreis nog omgeboekt kon worden naar een luxe cabine, want dat was ooit bij het reserveren misgegaan. Helaas, niet meer mogelijk. Jammer, want die luxe is echt verslavend.
Goed, we werden de kamers uitgejaagd zodat ze schoongemaakt konden worden en hebben een uur zitten wachten voor de boot eindelijk was aangemeerd. Gelukkig mocht ik als een van de eersten naar beneden om de motor van boord te rijden. Er bleek nog een andere motor bijgekomen, van een Italiaans stel. Een BMW. Dus groette de man me niet. Maar de vrouw wel, ach ja.
Afijn, ik had de tijd in de ochtend, toen ik eindelijk weer bereik had, gebruikt om uit te vinden waar we misschien wel eens olie zouden kunnen kopen. Nou, dat werd dus een heel avontuur. We zijn wel bij zes zaken langs geweest tot we eindelijk toch nog een Motoguzzi dealer vonden die wel gewoon 10W60 had. Phew, maar dus wel veel tijd kwijt geraakt met heen en weer rijden. En echt, probeer maar eens wat te googlen in Griekenland, niet te doen.
Goed, gelukkig was die dealer pal naast de snelweg dus we konden vrijwel meteen volgas richting Pireaus. Wel tolwegen dus. En ik had al gelezen dat er poortjes waren waar je contant kon betalen. Dat werkt best prima eigenlijk, er is een apparaat waar je naast komt te staan en die zegt dan dat je bijvoorbeeld 1,60 moet betalen. Dan zit er een grote trechter waar je je munten in kunt gooien en klaar, doorrijden. Heb je niet gepast, dan komt er nog wisselgeld vallen in een bakje. Maar ja, dan ben je motorrijder, heb je net je handschoenen, nat van het zweet, af weten te pellen. Moet je die weer aandoen want de slagboom staat open en een volgende auto achter je. Dat is dus een kwestie van plannen, het ultieme systeem hebben we nog niet gevonden.
Na een paar km gestopt op een parkeerplaats met tankstation en daar de motor met hulp van een aardige Griek op de middenbok gezet en de olie bijgevuld. Het viel nog mee, de olie stond net op het laagste peil. Wel een goed gevoel dat dat nu dus geen probleem meer is.
Verder de snelweg op. Veel wisselen van snelheid. Meestal 130, maar dan weer 110, 120, etc. Ook wat wegwerkzaamheden. Maar de weg is wel mooi, goed asfalt en mooi uitzicht. Bij Korinthe nog over dat kanaal gereden. Ik keek net op tijd naar beneden. Naast de weg ook regelmatig van die slums gezien, krotten en andere bouwsels.
We zijn over minstens drie 'rivieren' gereden. Maar allemaal stonden ze droog.
Daarna bij Agii Theodori de weg af en via een binnenweg verder. Eerst een stuk binnendoor door bewoond gebied. Nou ja, deed een beetje Amerikaans aan, zo'n zootje als het was. Toen een stuk kustweg waar je je vinger bij aflikt. Prachtige bochten en goed asfalt tussen aan de ene kant een rotswand en de andere kant de blauwe zee. Genieten. Maar ja, aan al dat moois komt dan weer een eind en weer rijden we door dor land. Het asfalt is ineens spiegelglad, gleed bijna weg in een bocht.
De Garmin had een leuke route bedacht. Met twee veerpontjes. Shit. Dat was nou net niet de bedoeling. De eerste kwam gelukkig net aan toen we er stonden. Was er een waar je aan dezelfde kant op als af moest rijden, ontdekte ik toen ik aan het einde van de boot kwam. Goed, keren dus. Op dat ijzeren dek. Lekker. Afijn, een van de pontmedewerkers maakte een praatje, was helemaal enthousiast over de motor. Wat voor merk het was. Motoguzzi, nooit van gehoord. Nee, die hebben we niet in Griekenland. Zelf had hij een Fazer. Leuk gesprek.
Verder weer. En weer reden we naar een pont toe. Wat zeg ik. We kwamen aan op een punt waar er wel een stuk of acht klaar lagen. Welke moet je dan hebben? Eerst gekeerd en Garmin gevraagd om een route zonder pont. Jammer dan. We zaten op een eiland, dus geen genade. Toen naar zo'n hokje gereden waar een dame zat die gelukkig goed Engels sprak. Op de Garmin had ik nog net kunnen lezen dat we naar Palama moesten. Nou, dat kon wel. Ze stapte ook nog het hok uit om aan te wijzen welke boot we dan hebben moesten. Was nog een flink eind varen ook. Op de boot weer allemaal mannen die opmerkingen maakten over die motor. We vallen wel op hier.

Laatste etape. Athene in en naar Pireaus. Nou, feest. Spitsuur. Stervens druk. Slecht wegdek. Laagstaande zon. Bloedheet. Zuidelijk temperament en overal scooters die zich er tussendoor proberen te wurmen. We hadden een tentje getipt gekregen om te kunnen lunchen. Maar toen we daar eindelijk voor de deur stonden was het 18:30. En het boarden was vanaf 19:00. Dus, laat maar. Jammer, leek wel een leuke plek. Gezocht waar we dan naartoe zouden moeten. Geen idee. Dan maar op de kaart prikken waar de meeste bootlijnen vandaan gingen. Dat was natuurlijk de verkeerde. Probeerde nog te vragen, maar kreeg geen hulp. Toen de tickets nog eens goed bekekenen en toen viel er een kwartje, we moesten Pier E2 hebben. Ah, dit is E7, E8 ligt daar, dan zullen we wel die kant op moeten. Weer de verkeersmassa ingedoken en gelukkig zagen we toen de boot al liggen.
Bij aankomst mochten we meteen doorrijden. Motor op dek 2 gestald en trap op naar de receptie. Volledig uitgeteld in de hut aangekomen. Maar wat een prachtig schip is dit, wat een luxe. Na even verfrist te hebben schone kleren aangetrokken en bier gaan drinken. Daarna uitgebreid gegeten in het restaurant. Heerlijk. Wat een luxe weer. En nu is het 23:00 en moet ik hoognodig gaan slapen want om 6:30 meren we aan.

 

[mhe]

Dag 10. Heraklion - Kato Chorio​

De nacht was kort. En ook niet zo aangenaam. Veel lawaai en stank van uitlaatgassen. Om zes uur het bed uit, wat dus vijf uur was in onze tijdzone, en snel wassen en aankleden. Nog snel even een route in elkaar gezet met Kurviger. Want ik heb in het begin van de reis dus alles gewist in de Garmin en die reizen stonden ook niet op de laptop. Ook niet in de mobiel. Ook niet op de computers thuis die ik nog wel kan bereiken. Ik haat Windows. Maar goed, een haastklus dus en ik had vergeten op te letten of de instellingen nog wel klopten...
Naar de motor, alle zut erop en naar buiten. In de boot zelf was het bloedheet. Heraklion door. Grieks. Wat zal ik zeggen, begint te wennen. Daarna naar het zuiden. Na een tijdje werden we de hoofdweg afgeleid en de binnenlanden in gedirigeerd. Ging allemaal wel prima, we raken gewend aan Kurviger weggetjes. Maar op een gegeven moment moesten we naar links. Naar links? Waar dan? Daar is geen weg, toch? OK, 300m. verder alsnog naar links. Inmiddels zag ik ook dat er stond 'Onverharde weg'. Oeps. Toch maar eens proberen. Nou, met nul off-road ervaring, volle bepakking en een passagier is dat dus geen goed idee. Toen het voorwiel weer eens lekker weggleed zei I. ik stap wel af. Wel een goed idee, kon ik tenminste die scherpe bocht naar beneden maken.

Afijn, na een kort eindje lopen kon I. toch weer achterop en bereikten we de verharde weg. Phew. Maar ja, na een paar km, zelfde verhaal, hier de onverharde weg op. Nou, nee, doen we toch maar niet. Dus de route maar afgebroken en een nieuwe route laten uitrekenen vanaf deze positie door Garmin. Toen kregen we dus wel de oude hoofdweg naar het zuiden en oosten die ik in gedachten had. Best mooie weg, zaten ook leuke stukken in met veel bochten. Veel, heel veel olijfbomen gezien. En toen dus in de toeristische plaats Ierapetra aangekomen.
We hadden al een hotel geboekt en verteld dat we vroeg zouden aankomen. Geen probleem, we mochten er zelfs gewoon ontbijten. Echt Grieks ontbijt, pasteitjes, feta, etc. Erg lekker allemaal. Leuk praatje ook gemaakt met de receptionist. Na het ontbijt was de kamer klaar en werden we naar boven gebracht. Mooie kamer. Afscheid genomen van I. en toen was het tijd om naar het werk te gaan.
Weer een uitdaging, ik had een adres dat alleen bestond uit de beschrijving Traditional Stonehouse. Sja. Google maps wist het wel te vinden, maar die kan ik niet gebruiken op mobiel of navigatie. Ik had het huis al wel eens bekeken op wat foto's en wist dat het naast de kerk lag. Dus maar naar de kerk gereden. Niet helemaal goed gereden dus, want ik kwam door een steegje waar ik met koffers zelfs niet door had gekund.
Als je dan door die nauwe straatjes rijdt, moet je soms snel beslissen, links, rechts? Dat ging op het laatst dus helaas mis en ik kwam op een vreselijk steile weg omhoog het dorp uit. Aan het einde een bocht en toen stond ik op een karrespoor in een weiland of zo. Achter me aan kwam een huurauto met een stel die dezelfde fout maakten. Die moesten toen dus eerst keren waarna ik er weer langs kon naar beneden. Niet dus, komt er net een busje omhoog dat bejaarden ophaalde of zo. Die moest mij weer eerst passeren voor ik weer verder kon. Ik moest me helemaal tegen een muur drukken.

Nou ja, bestemming uiteindelijk wel gevonden. Maar nog niet alle deelnemers waren er, dus werd het wat lantefanteren. I. zou in het hotel vragen of de was gedaan kon worden. Ja hoor kon, ze kreeg een lijst mee met wat alles zou kosten. 3,50 voor een paar sokken. 6,-- voor een shirt. Etc. Dat zou een paar honderd euro worden. Geen goed plan. Dus vroeg ik T. of hij een wasmachine had die ik kon gebruiken. Gelukkig, dat mocht. Ik ben dus teruggegaan naar het hotel om de was te halen en heb meteen getankt. Ik dacht een BP, kan ik vast wel E5 krijgen. Want die benzine uit Patras vertrouwde ik niet. Maar ja, jammer dan. De pompbediende wist niet wat E5 of E10 was. Had alleen 95 en 100 ultimate. Sja. Toch maar de ultimate genomen.
Bij het terugrijden naar het hotel nog bijna onderuit gegaan, de wegen zijn hier echt spekglad. Ik heb trouwens ook maar opgegeven om mijn motorrijbroek aan te trekken. Echt, dat is veel te warm.
Terug met de was duurde het nog wel een uur voor we wisten welke groepen uitgeschakeld moesten worden voor de machine het deed. Blijkbaar is er daar ergens kortsluiting. De was is nu gedaan en hangt te drogen.

De sessie in de middag is gecancelled en iedereen is naar het strand, en ik terug naar het hotel. Vanavond gezamenlijk diner en de rest gaat daarna onder genot van wat Raki verder met brainstormen. Ik denk dat ik dan in bed lig.
Dat eten was wel leuk, op een paar meter van de zee. Gelukkig was er wel wat voor ons te eten en deze keer niet alleen maar Griekse salade, want die komt een beetje de neus uit. Hoe lekker die dan ook mag zijn, zeker met die tomaten van hier.
We zijn met de auto heen en weer gegaan naar de noordkant van het eiland. Eenmaal terug de rest van het wasgoed in de roltas gepropt en toen, met I. achterop, de weg naar beneden genomen. Eerst dus heel letterlijk in dat dorp, om de kerk heen.

Dag 11. Werken​

Goede nacht gehad en lekker uitgerust aan het ontbijt gezeten. Ik neem hier nu maar allemaal lokale gerechten zoals gevuld filodeeg, met kaas deze keer. En een soort baklava en nog ander lekkers. Koffie is wel een beetje matig.
Vanmorgen zijn de collega's op excursie naar een of andere kloof met waterval. Ik zag het niet zo zitten om dat hele eind te moeten lopen. Daarnaast wil ik het anderen niet aandoen om in een zwembroek rond te lopen, dat is esthetisch gezien gewoon niet verantwoord. Ik heb dus ook gewoon helemaal geen zwembroek mee.
I. en ik zijn daarom vanmorgen de stad ingelopen. Maar man, dit is dus echt zo'n toeristenplaats. Allemaal souvenir winkeltjes en verkopers die je aanspreken. Beetje jammer wel. Verder ook niet zo'n bijzondere plaats. Espresso gedronken in een strandtentje. Top dat ze meteen eerst met water komen aanzetten.

Terug langs een supermarkt gelopen en daar wat extra water, brood en kaas gescoord en die op het balkon van het hotel genuttigd. Om 13:30 moet ik weer aan het werk.

Dat werk was nuttig. Erna zijn we uit eten gegaan bij een tent aan het strand met een erg goede keuken. Hele hippe tent met veel belangrijke mensen en zo. Een paar heel lekkere dingen gegeten. Naar die tent toe rijden was nog wel een uitdaging. Ik wist weer eens niet het goede adres. Sowieso doen ze hier niet echt aan adressen zoals wij dat kennen. Het is meer een beschrijving van het huis of zo. Maar goed, ik meende op te maken dat het ergens in een inham in de kust zou liggen. De kustweg maakt daar een lus naar het binnenland en die lus is eigenlijk een haarspeld. En in die haarspeld, geloof het of niet, is een afslag naar een klein pad dat leidt naar wat een bungalowpark bleek te zijn. Supersteil ook nog eens. Met struiken erom heen. Dus ik in het donker daar eerst ingereden en beneden door het rulle grind gekeerd en weer omhoog. Sta je daar schuin omhoog en moet je dus die doorgaande weg op terwijl je niet kunt zien of er verkeer aankomt. Ik zal nooit meer lachen om Belgische verkeersoplossingen, beloofd, het blijkt nog veel erger te kunnen.

Dag 12. Ierapetra - Heraklion​

Vanmorgen zouden we om 10:00 starten. Dat redden we dus niet, we hebben eerst ontbeten en toen de tassen en koffers ingepakt. Daarna uitchecken. Het was vanochtend bizar heet en vochtig. Bijna niet te harden. I. bleef in het hotel, lekker in de airco en ik zou haar tegen 14:00 weer ophalen. Dat werd dus 15:00 want de sessies liepen uit. Wel nuttige sessies trouwens, was goed om zo eens met elkaar bezig te zijn geweest.
Dus, om 15:30 vertrokken we vanaf het hotel. De route die ik had uitgezet werkte niet op de Garmin. Ik zag de route met tussenpunten op de kaart maar zo gauw je op start drukte maakte die er een snelweg route van. Ik begreep er niets van. En deze keer was ik er erg op gebrand om de route helemaal te rijden zoals bedoeld. Want ik had die van T. gekregen, en als een local je vertelt dat iets mooi is, dan is dat gewoon zo.
Goed, dan doen we het zonder aanwijzingen maar met de route op de kaart. Zodat ik op basis van de kronkels die ik op het scherm zag wist waar ik af moest slaan. Nou was er niet veel af te slaan, gelukkig. En het was ook echt de moeite waard. Werkelijk waanzinnig mooie uitzichten en weggetjes gereden. Wel heel rustig gereden, want ik vertrouw het asfalt hier niet meer.

Echter, na een flink eind rijden werd met duidelijk waarom de Garmin dienst had geweigerd. Ik had namelijk ingesteld geen onverharde wegen meer te willen rijden en ja hoor, nu reden we zo'n onverhard stuk op. Ik vond dit nog wel meevallen, maar I. heeft haar zoveelste bijna dood ervaring gehad deze vakantie. Het was een vrij steile weg naar beneden al zat er wel een vangrail naast.
Nou ja, de route ging verder en het bleef maar schitterend en prachtig. Tot we op een gegeven moment een afslag ergens kregen waar de Garmin zei rechtsaf. Maar ik zag daar geen weg. Dus dacht ik, met al dat gekronkel, ik zal wel linksaf moeten. Een bizar steil pad natuurlijk weer, tussen huizen door en doodlopend. Zucht. OK, keren maar weer en naar beneden. En toen zag ik dat rechtsaf dus wel klopte, alleen zag dat pad er zo extreem uit dat ik er geen zin in had. Dit werd me echt te gek. Dus terug en ingesteld dat ik geen onverharde wegen meer wilde. We waren toch al bijna bij het punt waar we de snelweg op moesten. Maar blijkbaar had ik nog wat route punten verderop staan waar Garmin ons naartoe leidde over een normalere weg en konden we de route vervolgen.

Lang was die route niet meer dus, al snel daarna gingen we hoofdwegen op. Dat is ook wel apart hier. De wegen zijn heel breed, met ernaast ook nog eens een vluchtstrook. Als je tenminste de lijnen kunt zien, wat lang niet altijd het geval is. De meeste Grieken rijden erg langzaam. Maar als ze je zien aankomen gaan ze helemaal rechts rijden, over de vluchtstrook. Om je er dus langs te laten. Dubbele doorgetrokken streep of niet. Sja, wat doe je dan. Nou, ik heb maar een auto gevolgd die er lekker tempo in zette. Maar voelde wel raar om in te halen op punten waar je Nederland er niet over zou piekeren.

Om 17:30 kwamen we aan in Heraklion. Te vroeg om de boot op te mogen dus konden we vanaf een parkeerplaats leuk kijken naar wat er allemaal aan bedrijvigheid was. Nu zitten we weer aan boord. In de hut naast de hut die we op heenreis hadden. We gingen eerst een biertje drinken en wilden daarna weer lekker eten. Maar ja, dat zou dan hetzelfde eten worden als een paar dagen geleden en zo heel geweldig was dat nou ook weer niet. We zijn toen langs het zelfbedieningsrestaurant gelopen en hebben daar maar een health food salade gescoord op aanraden van de kok. Viel erg tegen. Quinoa en gojibessen op spinazie. Quinoa vind ik superfout voedsel dat ik normaal gesproken niet eet (het waarom is een te lang off-topic verhaal) en gojibessen smaken gewoon nergens naar. Een van de broodjes die we erbij kregen was van een dag ervoor, knalhard. Gelukkig zat er veel olijfolie bij.
Morgen Athene en door naar Patras.

Dag 13. Athene - Patras​

Vroeg opgestaan vanmorgen. Want sja, de boot kwam weer om 6:30 aan. Naar beneden, motor bepakken en gaan. We wilden vandaag de Akropolis bezoeken. In motorkleding is dat niet handig. En om de bagagerol nou een paar uur in het centrum van Athene op de motor te laten zitten vond ik ook niet fijn. Dus ging I. zoeken en vond een locker service met omkleedruimte op 600m van de Akropolis. Hoe gaaf is dat. Kost ook nog maar eens 2 euro per uur.
Dus, naar Nikis 24. Of is het Nikes 24. Aargh. Grieks. Gelukkig wist ik de postcode nog uit het hoofd bij instellen van de Garmin en zo vond ik de juiste Nikis. Dat is dus weer eens midden in het centrum. Met maar een keer misrijden best snel bereikt. Maar ja, dat was ruim voor 8 uur, de openingstijd van die opslag. We hadden ook nog niet ontbeten maar waar we de motor hadden gestald, daar pal tegenover zat een bakkerij-achtig iets met ook koffie en vruchtensappen. Ook die was nog niet open maar wel bijna, om 7:30 gingen ze open en er stond al meteen een rij in de winkel, met ons in die rij dus.

Na een cappuccino (iew, zoet, foutje in de communicatie) en een lekkere croissant en wat sinaasappelsap waren we al weer een stuk beter te spreken. Nog even een rondje door de buurt gelopen en toen konden we naar die locker.
De Akropolis was inderdaad vlak bij. Tickets uit een machine gehaald en toen naar binnen tussen de hordes andere toeristen. Het was erg indrukwekkend, toch wel. Ik had er niet zo heel veel van verwacht, maar ik ben heel blij dat we dit toch gedaan hebben.

Na dat bezoek terug naar de motor, omkleden en om 10:00 begonnen we aan de reis naar Patras. Ik hoopte een beetje dezelfde reis te maken als op de heenweg. Die kustweg was gewoon erg leuk. Dus eerst naar Parama en dan naar Salamina, weer met de pont dus. Deze keer een dame die geen Engels sprak en de boot misten we ook riant. Nou ja, stonden we in ieder geval vooraan in de volgende.
Na Salamis dus nog een veerpont en wederom kwamen we net te laat aan. Ook hier een eeuwigheid wachten. Gelukkig was er schaduw.

De route zag er nu echter niet goed uit. Garmin wilde dat we de snelweg op zouden rijden richting Athene en dan bij de volgende afslag keren en terug. Over de snelweg naar Patras. Da's dubbel niet leuk. Ik probeerde wat te klooien door wat routepunten erbij te zetten maar toen we bij de snelweg waren, waar ik onderdoor wilde rijden, bleek dat de weg niet begaanbaar was wegens wegwerkzaamheden. Dus toch de snelweg op naar Athene, zat niets anders op. Koste ook nog weer eens tol. Maar toen we eraf gingen ben ik niet weer de snelweg opgegaan en dwong Garmin zo een nieuwe route te bedenken, en dat werd toch precies wat ik gehoopt had. Dus lekker over die kustweg kunnen rijden.
Daarna toch maar de snelweg op. Deze keer koos ik er echter voor om maar 100 km/h te blijven rijden. Want harder vind ik niet fijn en I. ook niet. Gewoon teveel herrie. Het uitzicht op die snelweg is trouwens ook zo mooi dat het gewoon genieten is om daar te rijden. Weer viel het op dat alle rivieren droog stonden. Het systeem bij de tolpoortjes hebben we ook kunnen verfijnen. Contant geld uittellen en in de hand houden. Dan portemonnee terug in de broek frummelen, handschoenen aan en dan pas de muntjes in de trechter gooien. Kun je meteen doorrijden. Moet je ze er niet naast gooien natuurlijk...
In Patras aangekomen kwam er met veel gebulder een KTM met baardman, zonder helm natuurlijk, tussen de rijden door stuiven. Vrij vlot daarna was een stoplicht en ik filterde naar voren. Ik stond toen naast die KTM en dacht, eens kijken wat er gebeurt. Groen licht en ik geef gas, nou, die gast kon dus wel hard rijden, maar niet hard van de plek komen. De volgende drie stoplichten hetzelfde verhaal. Beetje vreemd. Nou ja, we raakten hem wel kwijt uiteindelijk, want hij kwam ons telkens met een rotvaart weer inhalen om dan door te stuiven tussen het verkeer door. Laat gaan.
De haven was vrij eenvoudig te vinden. Is niet zo groot. Inchecken waren we lekker op tijd mee, want het was nog maar 16:30 en de boot zou om 21:00 vertrekken en aan boord gaan was vanaf 19:30. Werd er toen gezegd. Eerst maar eens een supermarkt opgezocht, deze keer wilden we wat beter voorbereid aan boord gaan. De eerste supermarkt was aan de andere kant van de grote weg. Maar die bleek dicht. Een volgende opgezocht, was ook niet ver. Lekker fruit gehaald en kaas, yoghurt en brood en een grote fles water. Van dat laatste hadden we er eigenlijk meer moeten halen.
Terug naar de incheckhal. Vreselijke omgeving vind ik, net een luchthaven. Daar was ook airco. Maar ik ben zelf inmiddels al zo gewend aan de temperaturen dat ik liever buiten in de schaduw zit. Gelukkig was I. over te halen en als beloning mocht ze een ijsje kopen. ;-) Er was daar ook een Duitser die met zijn Honda CRF zes weken op reis was geweest door de Balkan. Hij nam nu de boot naar Venetië want hij had geen zin om lange afstanden door Italië te moeten rijden. Hij hield niet zo van Italië. Huh? OK, ieder z'n ding.
Tegen zevenen had ik het wel gehad en gingen we op de motor naar het dok waarvan de boot zou vertrekken. Ik had al een Grimaldi boot zien liggen maar toen we daar aankwamen lieten de crew medewerkers ons weten dat dit niet de goede boot was. De onze moest nog aankomen. Ik vond het ook al vreemd, dacht dat we dezelfde boot zouden hebben terug als we heen hadden. En dat klopte ook, dit was een heel ander schip.
Goed, naar de juiste aanlegplaats dan maar. Er stonden al heel veel auto's, vrachtauto's klaar. Wij werden weer gemaand helemaal vooraan te gaan staan bij de andere motorrijders, er waren er deze keer dus meer. Een Fransman op een gigantische Goldwing met zijwielen(!) en een radio die continue aanbleef met allemaal popmuziek waarvan ik zelfs nog wat herkende van vroeger. Twee Italianen op BMW GS'en. Later kwamen er nog twee Duitse hippies op een hele oude Yamaha en ook nog een Griek op een buikschuiver.
Met de Italianen gesproken, die hadden twee weken door Noord Griekenland gereden. Ze kwamen uit Ravenna, de stad waar we over een paar dagen naartoe willen. Ze hadden nog wel tips voor restaurants en zo. Want de keuken van Ravenna was bekend door heel Italië. Ha, volgens mij zeggen ze dat in elke regio in Italië.
De Fransman kwam uit Chinon en had een Goldwing meeting in Kalamata bezocht.
Het duurde deze keer erg lang voor we aan boord mochten. Ik heb anderhalf uur minstens staan kijken hoe de vrachtwagens in- en uitgereden werden. Wat een geweld. Sommige auto's werden ook door scheepspersoneel naar buiten gereden en dat ging met een rotvaart, eng gewoon.

Passagiers die te voet waren gekomen moesten ook lang wachten voor ze naar binnen mochten. Maar toen dat kon is I. ook maar meegelopen, want die motor stallen kon ik ook wel alleen.
Bij het boeken was het dus misgegaan, ik kon toen geen luxe cabine bestellen omdat ik het systeem al vol had gezet met blokkeringen door sessies die mislukten, krijg je ervan als je zoiets probeert met Linux en een dichtgetimmerde browser. Helaas hebben we nu dus een gewone buitenhut. Hut, is inderdaad het woord. Het stinkt, de wc lekt, het is klein. Geen koelkastje, geen bestek en glazen. Niets. Dat is na drie luxe keren wel even slikken. Maar goed, anderzijds weten we nu ook waar je voor betaalt.
Omdat er geen bestek op de kamer was, hebben we in de bar een yoghurt gekocht en om twee lepeltjes gevraagd. Ik heb er ook maar een biertje bij besteld. Daarna in de hut brood met kaas, yoghurt en druiven gegeten. Best een lekker maal.

Dag 14. boot naar Ancona​

Goed, die hut is dus vreselijk. En omdat we geen zak te doen hebben vandaag lekker lang in bed blijven liggen. Een ochtendwandeling gemaakt over het dek en op de terugweg twee cappuccino's en twee muffins gehaald als ontbijt. Dat was al bijna net zo duur als een compleet ontbijt in het a la carte restaurant. Ach wat.
De ochtend verder besteed aan het bijwerken van deze verslagen en het plannen van de volgende routes. Gelukkig begin ik die Garmin wat beter te begrijpen en gaat het plannen nu snel en vloeiend. Wel jammer dat ik voor Basecamp telkens moet rebooten. Dat kan vast beter met Wine, maar ga ik nu aan boord even niet uitproberen.

Plan is nu dus Ravenna, Ferrara en Vicenza en in iedere plaats een dag langer blijven. Daarna Sarentino, Kempten, Baden-Baden en waarschijnlijk via Cochem weer naar huis. Dat laatste voorkomt dat we een dag snelweg voor de kiezen krijgen, kunnen we in twee dagen ook nog even door de Eiffel.
We zijn ook lijstjes aan het maken van dingen die waar we een volgende keer aan moeten denken als we nog weer eens zo'n reis gaan maken. Iets als een campingbesteksetje is wel handig om mee te nemen. Net alsof het de vraag is of het meenemen van een tandenborstel op batterijen nou zo'n goed idee was, als die bij het inpakken per ongeluk aangezet wordt is de batterij wel leeg bij het uitpakken.
Deze dag mag je dus vergeten. De hele dag in een klein, stinkend hok gezeten tot we er uit gejaagd werden. Toen nog twee uur op een bankje. Dan rennen naar de motor en naar buiten rijden.
Sprak nog wel even die Italianen, die adviseerden om hotel Capello te nemen in Ravenna. Maar ja, die was al volgeboekt.
Met I. teruggereden naar NH hotel Ancona. Niet helemaal de officiële route, eigenlijk helemaal niet, oeps. Maar geeft niet, we kwamen aan. Snel weer omkleden en de stad in om bij dezelfde tent als de vorige keer in Ancona dezelfde pizza te eten. Wel een ander biertje voor mij deze keer (een lekkere IPA, lang niet gehad).

 

[mhe]

Dag 15. Ancona - Ravenna​

Vanmorgen weer eens lekker ontbeten en goede koffie gehad. Toen op zoek gegaan naar een hotel in Ravenna. Dat werd nog even spannend want er waren al een aantal hotels die we hadden uitgezocht maar die volgeboekt bleken. We vonden uiteindelijk toch nog iets, hotel Palazzo Galletti Abbiosi. Niet goedkoop maar ziet er goed uit.
OK, karren dus maar. Het klinkt raar, maar het voelt goed weer in Italië te rijden. Veel relaxter dan in Griekenland. Betere wegen ook, en veel netter gedrag in het verkeer. Dat klinkt raar omdat het natuurlijk in de ogen van velen in Nederland al een chaos is hier.
De weg voerde eerst langs de kust, best een rustige doorgaande weg. In Fano nog even een espresso gedronken en toen door naar Pisarro. Vandaar al snel op een weer prachtige kronkelweg langs de kust gekomen maar dit keer waren er wel erg veel fietsers waar je rekening mee moest houden en ook veel autoverkeer. Ook maakte de motor een niet al te fijn geluid, licht pingelen dus.

Na dat snoepje van de dag reden we Rimini binnen. Nou, dat was dus afzien. Grote stad. En daarna snelweg tot in Ravenna. Die stad zelf is een doolhof van eenrichting verkeer waar Garmin de kluts kwijt raakte. Wij ook. We hebben de motor toen maar ergens op een motorparkeerplek neergezet en zijn verder gaan lopen.
De binnenstad van Ravenna is niet zo groot, dus stonden we al na een paar honderd meter voor het hotel. Daar bleek dat er een binnentuin is waar ik de motor mocht stallen. Die ben ik toen dus meteen maar gaan halen. Nu hebben we vanuit de kamer zicht op de motor, die pal voor het raam staat.

Het hotel is schitterend. Prachtig oud gebouw, hele vriendelijke receptionisten. Luxe en mooie kamer. Helemaal goed.
Na uitgewasemd te zijn, het was weer behoorlijk warm vandaag, zijn we maar meteen begonnen met het bezoeken van de oude kerken die Ravenna zo beroemd maken. Schitterende mozaïeken gezien.

Vanavond gaan we eten in Amaranto, een vegetarisch restaurant dat goed schijnt te zijn. Ik ben benieuwd.

Dag 16. Ravenna​

Wat een prachtige stad is Ravenna, en zo relaxed. Het is echt opvallend hoe de verschillende streken in Italië verschillen van elkaar. Hier nauwelijks opgefokte typetjes maar veel mensen op fietsen.
Vanmorgen een heerlijk ontbijt gehad in een zeer prettige omgeving. Helaas wel erg veel Noord-Amerikanen hier. Maar het ontbijt was echt subliem. Prachtig hotel ook.
We hadden vanmorgen geboekt om de Mausoleo di Galla Placidia te bekijken. Een bouwwerk uit 450 met schitterende mozaïeken. Daarna naar de Basilica di San Vitale, een van de mooiste byzantijnse bouwwerken in Europa. Ook al zo oud.

Terug naar het hotel, want er moet toch echt weer eens een wasje gedraaid worden. Tegenover het hotel zit een stomerij, maar dat schiet niet echt op natuurlijk. Daar wel een overhemd en pantalon gebracht en maar hopen dat ze die schoon krijgen.
Daarna op zoek gegaan naar een self-service Lavanderia. De receptioniste wist er wel een vlak bij, maar die bleek gesloten. Toen ben ik voor de verlokkingen van Google gevallen en heb toch maar Google Maps op de telefoon gezet. Anders zou ik niet weten hoe de volgende te vinden. Gelukkig was die niet ver.

En daar aangekomen viel het volgende principe, toch ook maar Google Translate geïnstalleerd om de teksten in die lavanderia te kunnen lezen. Goed, duurde een uurtje, maar de was is weer schoon. Nu redden we het wel tot thuis.
Vanmiddag dan nog even de Domus dei tappeti di pietra bezocht. Ook al weer mozaïeken, maar nu diep onder de grond, waar vroeger het straatniveau lag. Ook alweer zo mooi.
In de hotelkamer het fruit, bier en chips opgemaakt en ondertussen wat op Internet zitten snuffelen. Oeps, blijkt dat er sneeuw aankomt in de Alpen. Grote vraag is nu of we daar dan nog wel over de passen gaan komen.
Inmiddels al wel een hotel geboekt in Ferrara. En vanavond gaan we weer eten in Amaranto. Dat was wel heel erg lekker gisteren en er staat nog genoeg op de kaart om nog een keer te willen gaan.

Dag 17. Ravenna - Ferrara​

Het eten gisteren was weer lekker. Vannacht vreselijk gestoken door een soort muggen waar ik erg allergisch op reageer. Enorme bulten die jeuken als een gek.
We waren vanmorgen als eersten bij het ontbijt en de kelner sprak nog steeds geen woord Engels. Dat was jammer want nu kreeg I. een potje thee in plaats van de cappuccino waar ze zich zo op verheugde. De beste man komt ook altijd langs om snoepjes op de tafel te leggen.
Na het ontbijt hebben we nog een laatste wandeling door Ravenna gemaakt. Echt een mooie stad. Op de terugweg de kleren bij de stomerij opgehaald en toen inpakken, betalen en wegwezen.
De weg was eerst weer een saaie provinciale weg richting Venetië. We werden op een gegeven moment ingehaald door een ander stel op een Moto Guzzi met exact dezelfde kleuren. De berijder stak ook zijn duim omhoog. Logisch, is toch bijzonder als je zo'n schitterende motor nog een keer ziet.
Na een km of 50 sloegen we linksaf de binnenlanden in en dat was best een grappig gebied. Sowieso was alles hier vlak, vlak als in Nederland. Met veel water. En nu kwamen we (na een espresso met gevulde croissant) op een dijkweggetje terecht. Net als thuis in de achtertuin. Met fruitboomgaarden erlangs. Helemaal de Betuwe van Italië.
Daarna Ferrara ingereden en mijn god, wat een doolhof. Ik had vergeten het adres van het hotel in te stellen als doel, dus reden we eerst naar het centrum waar het kasteel staat. Daar het adres alsnog ingevoerd en toen via veel kronkels uiteindelijk in de buurt van het hotel gekomen.
En in dat hotel, dat we gisteravond voor twee nachten geboekt dachten te hebben, kregen we te horen dat we hooguit een nacht konden blijven. Na wat overleg zijn we daar maar mee akkoord gegaan. Wel vreemd, want ik had een bevestiging per mail ontvangen. Een tweede mail naar aanleiding van mijn vraag waar ik de motor kon stallen zat echter in mijn spam box. En in die mail stond dat ze geen plek hadden.
Goed, never mind, motor weer verplaatst naar een plein waar die wel mocht staan. En net als in Ravenna moest ik mijn kenteken opgeven omdat ik door een Zona Traffico Limitata was gereden. Scheelt weer een boete.
We konden de kamer nog niet in, die was nog niet schoon. Dus hebben we toen ons omgekleed in een toilet en zijn daarna de stad in gegaan. Eerst maar eens wat eten, salade, en drinken, een IPA voor mij en water voor I.
Veel zit hier trouwens nu dicht. De kathedraal wordt verbouwd en wat musea die we hadden uitgezocht ook. Casa Romei was wel te bezichtigen, en omdat het vrijdag was mochten we ook nog een aparte zaal in waar een houten tussenmuur stond uit 1460 of daaromtrent. Heel bijzonder dat die bewaard is gebleven. Die was ingemetseld in een stenen muur en pas onlangs weer ontdekt.
Nu zitten we weer in het hotel, druiven gegeten en water gedronken. Straks eten in een Indiaas restaurant. Eens wat anders. Vannacht gaat het regenen en het warme weer is nu wel voorbij. In de Alpen gaat het dit weekeinde sneeuwen, morgen Vicenza.

Dag 18. Ferrara - Vicenza​

Het eten gisteravond was erg lekker, en de bediening was ook goed. Wel apart, om zo midden op de stoep te zitten eten. Het was wel de laatste dag dat het kon en toen we terug liepen naar het hotel leek het alsof de hele stad was uitgelopen om deze laatste warme avond te vieren. Echt enorm druk en gezellig. Heerlijk.
Goed geslapen maar vroeg wakker van allerlei werkzaamheden buiten onder het raam. En dat op zaterdag. Ontbijt stelde niet veel voor, jammer. Het regende inmiddels flink, en het had de hele nacht al geregend.

Omdat we om 11:00 de kamer uit moesten besloten we eerst een stadswandeling te maken door het middeleeuwse deel van Ferrara. Dat is nog een best groot gebied en erg mooi bewaard gebleven.

Toen terug, zeiknat inmiddels. Spullen inpakken en in de lobby van het hotel gelegd. Uitgecheckt en toen naar een museum gelopen, Casa Schifonia. Onder andere een aantal fantastische muurschilderingen gezien. En daarna door naar het archeologisch museum van Ferrara. Daar was een grote collectie Etruskische voorwerpen te zien, vooral veel grafgiften uit de necropolissen maar ook gewone gebruiksvoorwerpen uit die tijd (500 v. Chr. tot 280 v. Chr.).
Dat laatste museum was erg groot met veel voorwerpen en toen we eindelijk alles gezien hadden was inmiddels de regen gestopt. We liepen terug en aten nog een broodje om daarna in het hotel in de WC ons om te kleden en naar de motor te gaan.
Het werd echt tijd om te tanken, laatste keer was in Griekenland. Gelukkig struikel je in Italië over de benzinestations dus de eerste de beste die ik makkelijk kon inrijden moest het maar zijn. Beetje jammer alleen dat de pomp het niet deed. Het was self-service en pas bij de derde pomp kreeg ik benzine. Ze hadden trouwens alleen twee slangen met diesel en een met E5. Dat laatste is nou net wat ik hebben wilde. Voor 1,60 ook nog eens.
Op weg nu, ik had een route gemaakt maar dat ging natuurlijk weer mis. Inmiddels weet ik dat ik in Basecamp een route eerst naar een track moet omzetten en die dan weer in een route zodat er veel meer punten in komen. Dan verneukt ie de boel niet in de Garmin als die gaat herberekenen. Zoals nu dus gebeurde, want ik wilde het eindpunt aanpassen in de Garmin en daardoor werd de route herberekend en kregen we een saaie rechte lijn. Inmiddels begin ik dat ding een beetje te begrijpen en met een Adventurous Routing kwam er uiteindelijk een route uitrollen die wel erg leuk leek.
We reden eerst door een landschap dat enorm Nederlands aan deed. Vlak, veel landbouw en fruitteelt en leuke kronkelwegen. We kwamen door Montagnana. Of beter gezegd, we reden langs de muren van Montagnana. Achteraf blijkt weer dat we een pareltje gemist hebben, dit is een ommuurd middeleeuws stadje dat heel fraai moet zijn.

Na een tijdje zag je in de verte bergen liggen. Op een gegeven moment zeg ik nog tegen I. dat de weg wat hoogteverschil begint te vertonen en prompt rijden we de bergen in met een heerlijke kronkelweg met haarspelden en al. Prachtige uitzichten ook weer. En dan rijd je dus zomaar Vicenza binnen.
Vicenza is een grote stad met weer een heel eigen sfeer. We hadden echt heel sterk het gevoel dat we Italië al weer verlaten hadden. Hier geen terrasjes op straat. Huizenstijl is ook weer helemaal anders.
We zitten een beetje aan de rand van de stad in een hotel dat boven een visrestaurant is gebouwd. Dat ruik je, maar gelukkig valt het in de kamer wel mee. Er was dus nog wel een kamer vrij, maar ze keken wel heel verbaasd bij de receptie dat we niet gereserveerd hadden.
Bij het uitpakken van de spullen bleek dat we een ongelukje hebben gehad. Iets waar ik al bang voor was, en stom dat ik die angst niet omgezet heb in een actie. De spuitbus met haarschuim die I. gekocht had in Italië bleek te zijn leeggelopen in de roltas. Nogal was kleren zaten onder het schuim, een grote bende dus. We hebben een aantal zaken uitgespoeld en die hangen nu te drogen. Hopelijk is er nog wat van te dragen.
Vanavond hebben we alweer Indiaas gegeten. We hebben nogal wat menukaarten bekeken van restaurants op loopafstand, maar nergens was er een redelijk vegetarisch maal te krijgen. Behalve dan bij die Indier. Of we hadden 11 km de stad uit moeten rijden.
Morgen gaan we La Rotonda van Palladio bekijken. Die ligt hier op 20 minuten lopen vandaan. Mazzeltje, want we gingen er van uit dat we daar met de motor naartoe hadden gemoeten.
Overigens is de zomer nu dus echt voorbij. Het was hier 17°C toen we aankwamen en dat is best heel koud.

 

[mhe]

Dag 19. Vicenza​

Vanmorgen na het ontbijt nog even op de kamer zitten wachten tot we naar La Rotonda konden gaan lopen. Maar daar kwamen we toch nog een kwartier te vroeg aan. Dus liepen we nog een rondje en toen we terugkwamen stond er al een lange rij voor de ingang. Uiteindelijk konden we pas 10:20 naar binnen. Goed, da's duidelijk. Italianen zijn niet efficiënt (bij de kassa stonden mensen soms minuten lang te babbelen terwijl wij binnen een halve minuut klaar waren) en dit is een populaire toeristische locatie.

Maar het was de moeite waard. Het gebouw was prachtig en ligt ook heel mooi in het landschap. La Rotonda is een gebouw ontworpen door Palladio, grondlegger van zeg maar neo klassieke bouwwerken. Hij leefde van 1508 tot 1580 en zijn invloed is niet te onderschatten. La Rotonda is echt een van zijn beste meesterwerken.

Op de terugweg in de delicatessensuper onder het hotel wat onderdelen voor een lunch gehaald en die op de hotelkamer genuttigd. Daarna zijn we de stad in gegaan. We zijn hier een paar jaar geleden al eens eerder geweest maar ik was eigenlijk vergeten hoe mooi ook deze plaats weer is. Weer heel andere bouwstijlen, veel Venetiaanse invloeden hier. En toch ook gewoon veel goed gevulde terrasjes buiten.

Wij zijn ook maar eens ergens neergestreken en bestelden een koffie met wat we dachten dat ijs zou zijn. Bleek slagroom. Ook lekker. De man die hielp had grote oorbellen in en bleek ook nog eens vloeiend Nederlands te kunnen spreken. Die heeft vast een paar jaar in Amsterdam gewoond.
Nog meer rondgelopen en de ogen uitgekeken en op een gegeven moment wilden we een museum in. Ja, jammer dan, moet je eerst een kaartje kopen bij het toerist-office. En dan dus in de rij gaan staan, want de kaartverkoop was naast het Teatro Olimpico en die rij was best lang. Wij hebben dat theater al eerder gezien en besloten dan maar op een ander terras een biertje te gaan drinken.

Vanavond nog een keer in dat Indiase restaurant gegeten. Derde keer Indiaas eten op een rij, niet bijster origineel maar wel heel lekker. Deze keer het veganistische menu voor twee personen gekozen, die was lekkerder dan de vegetarische van gisteren.

Dag 20. Vicenza - Bundschen (Sarentino)​

Vanmorgen vroeg opgestaan en ontbeten. Om acht uur zaten we al in het spitsverkeer. Vicenza blijkt een grote stad te zijn en de files waren groot. Gelukkig reden wij de stad uit, we hadden er dus niet veel last van.
De eerste dertig km waren nog vlak maar daarna begonnen de Alpen. We kregen al meteen een eerste pas voor de kiezen, de Passo Stretto. Goed om erin te komen, de klim was best groot.

Volgende pas was Passo Vezzena, nauwelijks een echte pas. Daarna zou de Kaiserjägerstraße / Strada dell’Alpini komen. Maar die bleek afgezet wegens werkzaamheden. Nogal wat moeite gehad om de Garmin daar omheen te laten rijden.
Hierna kwam de pas de Manghen. Deze was best pittig. Een enkelbaans weg en veel tegenliggers en flink wat haarspelden. Ook best wel koud daar bovenop. Toch echt jammer dat die handvatverwarming nog niet op mijn motor zit.

Na de Manghen kwam de Lavazejoch waarna een lange afdaling volgde naar Bolzano. Net in Bolzano weer afgeslagen om via Klobenstein door te steken richting Sarentino en we stopten in Bundschen waar we een heel leuk hotel hebben geboekt. Wel via Booking deze keer want alles wat we eerder al eens hadden opgezocht in deze regio bleek nu ineens volgeboekt. Geen risico lopen dan maar.

Al met al een dag met flink veel bochten draaien en I. heeft het zwaar gehad, de arme. Ergens deze dag kwamen we trouwens nog in een kudde koeien terecht. Ik had daarvoor al een waarschuwing gelezen op de fora over Alpenpassen, en inderdaad, we mochten een keer aan de kant om te wachten tot de kudde voorbij was. Leuk, ook die koeienbellen erbij.
Vanavond eten we maar in dit hotel, veel anders zit er niet in.

Dag 21. Bundschen - Kempten (Allgäu)​

Dat eten gisteravond in Bundschen was eigenlijk nog best lekker. En het was ook best wel weer grappig om in een eetzaal met alle gasten van het hotel te zitten eten. Klein hotel, maar een kei van een gastvrouw.
Het was wel een beetje een onrustige nacht, het hotel ligt aan de doorgaande weg over de Penser Joch en daar kachelt best veel verkeer over. Over die weg dan.
Het is hier echt heel erg Duits. De wandcontactdozen zijn gewoon zoals in Duitsland (en Nederland) en de bewoners spreken ook gewoon Duits met elkaar. Verkeersborden zijn in het Duits eerst en dan Italiaans.
Het ontbijt was prima, maar ook weer helemaal Duits. Brötchen, kannetje koffie, etc.
Vanmorgen eerst maar weer eens getankt. Laatste keer in Italië, jammer, want het is hier spotgoedkoop. Scheelt zo vijftig cent per liter vergeleken met Duitsland.
Daarna de Passo di Pénnes op. Dat was nog eens een leuke pas om te rijden. Heel mooi ook, al dat uitzicht en we waren ook lekker op tijd dus nog niet zo druk. Wel erg koud, bovenop vroor het.

Na deze pas reden we naar de Brenner. Die stelt niet veel voor, we namen wel de oude Brenner en niet de snelweg. Je kon zien trouwens dat ze in de file stonden op die snelweg.
Na de Brenner richting Imst maar bij Grinzens hadden we nog een akkefietje. Op het kleine weggetje dat we in moesten stond ineens een verboden in te rijden bord, de weg zou eenrichtingsverkeer zijn tot Tanneben. Dat was balen, we probeerden daarom een honderd meter verderop dezelfde richting op te gaan en reden ons vast op een andere wegopbreking. Een van de mannen wees ons op een weg die leidde tot de weg die eerder zoals gezegd eenrichting was. Toch maar ingeslagen, een super steile helling op en boven aangekomen weer zo'n inrijverbod met zelfde papiertje eronder.
Er stond ook dat fietsers er wel in mochten. En ja, ach, we hebben een motorfiets. De kaart gaf aan dat we anders enkele tientallen kilometers om zouden moeten rijden, dus toch maar proberen dan. Nog minstens een keer of vier zijn we zo'n bord voorbij gereden en op een gegeven moment vlak voor een bocht zag ik een paar vrachtwagens tegemoet komen. Godzijdank kon ik nog de berm in vluchten, er was er daar net genoeg van. Het bleken meerdere vrachtwagens en nog wat auto's te zijn die ons voorbij kwamen. Met knikkende knieën verder gereden en vanaf Tanneben durfde ik weer normaal adem te halen.
Maar waarom het nou eenrichtingsverkeer was is me eerlijk gezegd nog steeds niet duidelijk, behalve dan dat de weg wel erg smal was.
Daarna de Fernpas op. Die stelde niets voor en was ook voornamelijk file rijden, maar daarna kwam de Namlospas en die was wel weer erg leuk om te rijden.
En toen was het op. Inmiddels begon het ook al te betrekken en kregen we zelfs wat druppels water over ons heen. Gelukkig draaide de weg weg van de wolken en kwamen we toch nog redelijk droog Duitsland in rijden. Eerst een heel lang stuk door Pfronten, daar kwam geen eind aan, maar daarna kon ik nog even lekker knallen over zo'n Duitse doorgaande weg.

In Kempten aangekomen gigantisch verdwaald, een paar keer de verkeerde afslag genomen. Bij het hotel aangekomen de motor eerst maar eens op de stoep gezet. Maar ik werd aangesproken door een andere motorrijder dat dat geen goed idee was en dat ik in de parkeergarage moest parkeren. Eerst maar de koffers en roltas eraf gehaald en toen maar die garage ingereden.
Hotelkamer is OK. Dit is echt een zakenhotel. Ontbijt morgenochtend vanaf 6:30. Voor het eten vanavond hebben we wat rond gegoogled en kozen voor een echt lokaal Duitse eettent. Prima gegeten. Nu snel weer naar bed, want I. begint een beetje op haar eind te lopen.

Dag 22. Kempten - Baden-Baden​

Sja, echt zaken hotel. De ontbijtzaal zat vol met Amerikanen. Ook niet al te best geslapen, want het was wel erg gehorig.
Gisteren een stomme fout gemaakt door geen ticket te kopen in de parkeergarage. Dus lag er vanmorgen een bon met een boete van 25 euro op de motor. Beetje jammer. Blijkt dat ik gewoon weinig ervaring heb met parkeergarages.
Het was erg koud vanmorgen, in Kempten bij vertrek 5°C en dat zakte naar 3°C buiten de stad. Gelukkig zaten we direct op de uitvalsweg Kempten uit. De wegen vandaag waren merendeels van die typische Duitse doorgaande wegen. Blazen en dan weer afremmen voor een dorp. De meeste kernen hier zijn 30 km/h. Best bizar, stop & go werk.
Tussendoor twee keer gestopt bij een Bäckerei voor espresso met iets erbij. Daarna was er even een leuke binnendoorweg, maar tot aan Freudenstadt.

En toen begon het grote spektakel, de Schwarzwaldhochstraße. Ik had me daar wel een beetje op verheugd maar jemig wat viel dat tegen.

Ja, je kunt vanaf sommige punten heel ver kijken, alsof je in een vliegtuig zit. Maar het rijden was een ramp. Het hele stuk was een 70 weg en zelfs dat haalde je bijna nooit omdat het zo ongelofelijk druk was. Bij de Mummelsee was het al helemaal kermis.
Maar we hadden geluk. Vlak voor Baden-Baden was de weg afgesloten en moesten we kiezen, links of rechts. Geen van beide aanduidingen gaf Baden-Baden aan. Ik koos rechts en Garmin vond dat niet leuk. De weg reed echter in zuidoostelijke richting en dat vond ik zelf eigenlijk ook niet leuk, precies de verkeerde kant op. Bij een stuwmeer even gestopt en de kaart bekeken. Doorrijden zou toch moeten kunnen, dus zo gedaan. Maar de Garmin bleef maar zeuren dat we terug moesten. Dus, navigatie gestopt en opnieuw aangegeven dat we naar het hotel wilden dat we hadden uitgezocht.
Dat was een geluk, de instellingen stonden nog op Adventerous Routing en dat is wat we kregen. Voor de omleiding was het nog een minuut of acht rijden. Nu stond er ineens een half uur en dat was echt een spannend klein weggetje met heel slecht wegdek. Bizar alleen om dan een touringcar tegen te komen. Gelukkig stonden wij toen net even geparkeerd om het uitzicht te bewonderen.

Het hotel had nog net een kamer vrij, op de derde en bovenste verdieping en een lift hebben ze niet. Maar we zouden beloond worden met het uitzicht. Ja hoor, best aardig. Wel jammer dat het hotel een flink eind uit de stad ligt en het restaurant hier een paar meter verderop weer eens een ruhetag heeft. God, wat hebben die Duitsers toch veel behoefte aan Ruhe. Dat is op deze reis zo vaak voorgekomen, dat we ergens voor een eettent of zo stonden die dicht was.
Dus vanavond moeten we een half uur lopen om bij een Italiaans tentje te komen. Hopelijk is er dan nog een tafel vrij.

Dag 23. Baden-Baden - Lent​

Het eten in dat Italiaanse restaurant was boven verwachting goed. Of nou ja, de reviews klopten dus gewoon. Ik had een heerlijke pasta Norma en I. een goede pizza.
Vanmorgen vroeg ontbeten. Dat was hier ook weer prima in orde. En om 8:30 reden we al weer door Baden-Baden op weg naar de Eiffel. Eerst nog wat aan die Garmin geknutseld want ik kreeg nu toch wel erg overdreven bochten voorgeschoteld.
De route voerde al snel naar Frankrijk, door de Elzas. Wat een mooi gebied is dat. En jammer dat we niet even stopten in een van die plaatsjes daar. Toen we weer in Duitsland waren zat alles dicht of was er gewoon niets te vinden. Bij een zo'n bakkerij hoorde ooit een café maar die was wegens corona gesloten. Zucht.
Goed, verder dan maar. Wegen waren voornamelijk doorgaande B wegen. Maar af en toe ook wat meer echt bochtenwerk. Ergens op een uur van de Moezel hebben we de motor neergezet op een parkeerplaats van een restaurant. Echt zo'n lokaal geval en we hebben daar Spätzle gegeten. Met aardappelkroketten, champignons en broccoli. Goede maagvulling.
Door weer en al snel reden we door gebied dat ik nog kende van de Berg&Bochten training die ik er dit voorjaar heb gevolgd. Leuk om weer eens doorheen te rijden. De route had als eindpunt het hotel waar die training toen gebruik van maakte. We kwamen daar rond 13:00 aan. Te vroeg om te stoppen, dus besloten we door te rijden naar huis.
Voor die terugtocht gebruikten we een route die ik had bewaard van die B&B training. Althans, het eerste deel tot aan de Nürnburgring. Dat ging niet helemaal soepel want op een plek die ik graag nog eens had willen zien was een omleiding en moesten we flink ons best doen om de route weer op te pakken.
Bij de Nürnburgring hebben we eerst een espresso gedronken, en ik nam er een stuk appeltaart met slagroom bij. Maar I. zat lekker en had geen zin snel door te gaan. Het weer was ook heerlijk. Dus bestelden we nog een portie friet voor beiden. Al met al hebben we daar drie kwartier gezeten.
De binnendoorweggetjes werden daarna opgegeven en we vroegen Garmin gewoon de snelste weg naar huis. Dat werd dus de snelweg. Maar afspraak was om niet harder dan 100 te rijden in verband met de herrie.
Ergens rond Keulen stond file en Garmin stelde voor eromheen te rijden. Ik geloof er geen barst van dat het uiteindelijk sneller was, maar we hebben toch weer een heel stuk binnendoor kunnen rijden.
Laatste kilometers werden erg zwaar. Zadelpijn en vermoeidheid. Maar om 19:30 waren we dan toch eindelijk thuis. Elf uur onderweg geweest. Beetje veel van het goede. Maar wel fantastisch en meteen toch wel onwerkelijk om hier weer te zijn.

 

[David_ZZR]

Mooie plaatjes... maar zo'n end met duo... pffff
Ga 'm toevoegen aan het overzicht!

 

[mhe]

Mooie plaatjes... maar zo'n end met duo... pffff

Het eerste ritje na deze reis, dus zonder duo en bagage, voelde dan ook erg vreemd aan ;-) Zo'n lichte motor.

Maar ik ben blij dat ze mee is gegaan, was erg gezellig zo.

 

[jean-pie]

Kijk dat noem ik nu werk bespreking op locatie , wat een mooi verslag en wat een mooie foto's.
Heb genoten van dit verslag , jammer dat het al weer voorbij is .

 

[Marcooo]

ben benieuwd waar je werkt dan stel ik het ook een keer voor aan mijn werkgever
Hitte en motorpakken daar zijn ze in het zuiden niet van. herkenbaar want bij temperaturen boven de 30 blijft mijn motorpak ook thuis.
Asfalt is niet alleen glad in Griekenland. Ook in Italië is het bagger

 

[mhe]

ben benieuwd waar je werkt dan stel ik het ook een keer voor aan mijn werkgever

Zeg maar een semi-academische omgeving in de medische richting. Mijn baas is ook professor.

Hitte en motorpakken daar zijn ze in het zuiden niet van. herkenbaar want bij temperaturen boven de 30 blijft mijn motorpak ook thuis.

Motorrijders verder buiten de stad hebben toch wel vaak wat meer en betere kleding aan. In de stad en buitenwijken is het echter bar. Zou ik er zelf vaker rijden dan kwam er een beter en lichter doorwaaipak.

Asfalt is niet alleen glad in Griekenland. Ook in Italië is het bagger

In het zuiden dan, denk ik? Ik vond het in het noorden en midden wel meevallen al was het soms wel in erg slechte staat, vooral binnenwegen in de Apennijnen.

 

[Marcooo]

Zeg maar een semi-academische omgeving in de medische richting. Mijn baas is ook professor.

Motorrijders verder buiten de stad hebben toch wel vaak wat meer en betere kleding aan. In de stad en buitenwijken is het echter bar. Zou ik er zelf vaker rijden dan kwam er een beter en lichter doorwaaipak.

In het zuiden dan, denk ik? Ik vond het in het noorden en midden wel meevallen al was het soms wel in erg slechte staat, vooral binnenwegen in de Apennijnen.

Professor is een hele andere tak van sport dan mijn werk.
Goed pak is nodig bij grote trips.
In Florence en andere steden was het spinnen op het versleten asfalt.